DIGIDemocratie in de 21ste eeuw in Nederland

Inleiding

Dit werk bevat enerzijds een kritische beschouwing op de Nederlandse samenleving vanaf W.O.-II tot op heden en anderzijds een poging om voor de eindconclusie, voortvloeiende uit die beschouwing, een alternatief te creëren.

De tijden, zoals we die in Nederland kenden, zijn aan het verdwijnen. We stonden altijd bekend als een gastvrije natie (denk aan de Joden, die in de loop der eeuwen overal vervolgd werden en daardoor naar ons toekwamen). Een land waar je je veilig kon voelen.

Dat lijkt nog wel zo, maar is het ook zo? De overheden hebben zich rechten toegekend, die tot in de privésfeer komen (afluisteren telefoon, cameratoezicht). Politici, burgemeesters worden bedreigd. En, zijn vreemdelingen nog wel welkom? Of is de situatie zo geworden dat die open houding in het gedrang is gekomen?

De situatie in Nederland is inderdaad enorm veranderd vergeleken bij de tijd van voor WO-II. En dat is in een toenemende sneltreinvaart gegaan. Enkele factoren: de babyboom, de gastarbeiders, de komst van Nederlanders uit warme gebieden, de migranten uit verschillende werelddelen, de welvaart met onder andere als gevolg het autobezit. Elk heeft op meerdere terreinen z’n effecten.

Nederland stond open voor de wereld, maar de wereld heeft haar overgenomen. We zijn nog wel een zelfstandig land, maar dat heeft z’n langste tijd gehad (de EU). We houden ons individueel zo goed mogelijk overeind, maar dat is steeds moeilijker aan het worden.
Onze levens worden, ondanks de veelheid aan verpozing, hoe langer hoe meer opgesloten. Onze vrijheid is aan het verdwijnen!

Hoe dat veroorzaakt wordt, wordt ten dele als eerste geanalyseerd. Naar mijn mening is dit genoeg. Meer, verdere en diepere analyse zouden de conclusie(s) niet wezenlijk beïnvloeden.
Steeds worden er (deel)conclusies getrokken en commentaar gegeven, uitmondend in een eindconclusie.

Tenslotte wordt daar de vraag aan gekoppeld, die je mijns inziens zou moeten stellen: moeten we ons niet afvragen of we daar nog genoegen mee moeten nemen? Moeten we niet een poging doen om voor de frustraties, voorvloeiende uit die conclusies, een alternatief te creëren?
Ik ben van mening dat we inderdaad daar geen genoegen mee moeten nemen, maar een poging moeten doen om het tij te keren door een alternatief te creëren.

(Wordt vervolgd met: Deel I Analyses)

Deel I Analyses

Verantwoording:
Zoals al aangekondigd, begin ik met een aantal hoofdstukken, waarin ik deels beschrijvend, citerend en inventariserend maar ook becommentariërend, een analyse-overzicht heb gemaakt. Deze heeft een overwegend recent karakter. Het is alfabetisch gerangschikt, zodat teruggrijpen op gerelateerde onderwerpen gemakkelijk te doen is.

Het verzamelen van die analyses was heel eenvoudig. We worden immers overvoerd met informatie. Dat heeft als nadeel dat ons korte termijn geheugen overbelast wordt, waardoor niet alles blijft ‘hangen’ (in het lange termijn geheugen). Een aspect daar weer van is dat dit een gevoel kan geven van ‘ik raak de controle, het overzicht kwijt’. Mijn bedoeling is dat door deze analyses u, geachte lezer, mogelijk weer een zeker overzicht krijgt.

Hoofdstuk 1. Een eerste analyse

Feit is dan heel veel Nederlanders zich meer en meer ‘’unheimisch’’ zijn gaan voelen bij de politieke gang van zaken van deze tijd. Men ervaart bijvoorbeeld dat er over hun hoofden geregeerd wordt. De proefballonnetjes zijn niet van de lucht en vervolgens wordt er in de achterkamertjes én het verloop én de stemming bekokstoofd. Partijprogramma’s doen er uiteindelijk maar ten dele toe, omdat men nu eenmaal met andere partijen moet regeren. Die consensus leidt er toe dat men zelfs stokpaardjes laat vallen. Het één na laatste democratische recht dat we hebben, het Referendum, is ons ontstolen door onze eigen volksvertegenwoordiging. Het laatste recht dat we hebben, is ons kiesrecht. Als dat zou worden uitgehold, kun je niet meer spreken van een democratisch Nederland.

En dan is er de EU met haar steeds verdergaande invloed en met ook al steeds meer wetten. Het komt namelijk al voor dat onze Hoge Raad der Nederlanden vooraf ‘advies’ vraagt aan het Europese hof. Zolang je in de EU zit, is dat heel verstandig. Maar ook dat lidmaatschap verdient nadere overweging (waar ik later op terugkom).

Ons CBS, dat zoveel (cijfer)materiaal publiceert, stelt met betrekking tot de volgende items:

*Bevolking Inmiddels heeft 23 procent van de Nederlandse bevolking een migratieachtergrond. De afgelopen drie jaar groeide de bevolking vooral door immigratie. Vluchtelingen en mensen uit nieuwe EU-lidstaten. Het aandeel migranten is vooral hoog in de grote steden. In Amsterdam, Rotterdam en Den Haag heeft iets meer dan de helft van de inwoners een migratieachtergrond.

*Criminaliteit Sinds 2005 daalt het percentage geregistreerde verdachten van misdrijven vrij consistent onder alle herkomstgroepen. Ook het aandeel personen dat slachtoffer is van criminaliteit of zich wel eens onveilig voelt neemt af. Het percentage personen met een Nederlandse achtergrond dat verdacht is van misdrijven is hoger naarmate de stedelijkheid van de buurt hoger is, bij mensen met een migratieachtergrond is dit patroon minder zichtbaar.

*Sociaaleconomische positie Mensen met Turkse, Marokkaanse, Surinaamse of Antilliaanse migratieachtergrond halen hun inkomstenbron minder vaak uit werk dan migranten uit nieuwe EU-landen. Voor bijna alle migratieachtergronden geldt dat de inkomens sinds 2014 verder zijn gestegen.

*Sociale en maatschappelijke participatie Personen met een Nederlandse achtergrond zijn vaker actief als vrijwilliger dan personen met een westerse of niet-westerse migratieachtergrond. Ook geven zij vaker informele hulp. Verder zijn migranten van de tweede generatie vaker actief als vrijwilliger dan de eerste generatie.

*Onderwijs Ten opzichte van 10 jaar geleden volgt een groter deel van de leerlingen met een niet-westerse migratieachtergrond een hoger onderwijsniveau, zowel in het voortgezet onderwijs als in het middelbaar onderwijs. Ditzelfde geldt voor deelnemers met een Nederlandse achtergrond. Hierdoor neemt het verschil in deelname aan hogere niveaus tussen leerlingen met een Nederlandse achtergrond en een niet-westerse achtergrond vrijwel niet af.

Het CBS publiceert op basis van door haar verkregen informatie. De vraag is echter of die informatie de volledige impact van het item weergeeft. Zo zou je bij het item ‘Criminaliteit’ de vraag kunnen stellen: in hoeverre is de toegenomen (administratieve) werkdruk bij de politie hierin verdisconteert? En: onder aangerande vrouwen is het veelal: ‘ik moet er niet aan denken aangifte doen. Dan beleef ik het nog een keer en er wordt toch niets mee gedaan!’

Commentaar: De cijfers van het CBS staan op zichzelf, maar kunnen betrekkelijk zijn. Verder: is ze volkomen autonoom? Oftewel: kan ze rapporteren wat ze zou moeten publiceren?

Onze grondwet garandeert godsdienstvrijheid en dat geeft ruimte voor gelovigen, die er bedenkelijke motieven op na kunnen houden. Ze houden vast aan hun theologische waarden, die soms haaks staan op onze traditionele. Dat maakt integratie uitgesproken lastig.

Een enquête behoort naar haar definitie een representatieve steekproef te zijn. Recent is gebleken dat daar zodanig van af is geweken dat de uitslag in feite gemanipuleerd werd (naar de ideologie van de samenstellers). Ik vind het verbazend dat enquêtes ons bijvoorbeeld vertellen dat we als Nederlanders gelukkig zouden zijn. Zou dat ook hier aan de gestelde vragen kunnen liggen?

Samengevat: ondanks deze bepaald niet volledige opsomming, is er m.i. voor velen voldoende grond om zich ongelukkig te voelen bij de politieke ontwikkelingen van de laatste (tientallen) jaren.

(wordt vervolgd met Hoofdstuk 2)