quote:
Nounou, dat valt wel mee het is maar een mening op internet.
Een kind krijgen terwijl je emotioneel niet hebt kunnen rijpen als gezonde volwassene vind ik pas echt getuigen van durf. Want dan komt er een hoop op je af.
Gedragsproblemen bij het kind, al vanaf de geboorte, zijn één op één te herleiden op het emotionele leven van de primaire verzorgers.
Waarom dat een controversiele stelling is is mij echt een raadsel, is volgens mij heel logisch en bovendien aantoonbaar in de praktijk.
Kinderen hebben om zich te ontwikkelen een relatie nodig met het primaire hechtingsobject, de moeder net als bij alle andere dieren. Zonder liefdevolle aandacht verhongert een baby en sterft, zelfs al krijgt het voedsel.
Als moeder verstrikt zit in stress, zelfafwijzing, angst, traumatische herbeleving of psychische afweer kan zij op dat moment haar kind onvoldoende emotionele voeding en troost geven. Het kind raakt in een strijd om te overleven, dit uit zich in onrust, afzetten tegen de moeder, aandacht vragen bij anderen en uiteindelijk terugtrekken in een eigen wereld. Dit is géén stoornis, dit is een mechanisme van zelfbescherming. Wat blijkt, zgn autisten kunnen later heel veel schade nog inhalen, mits er gestimuleerd wordt in een omgeving die wel emotionele zorg en ondersteuning biedt. Vandaar dat veel kinderen met gedragsproblemen later alsnog "normaal" kunnen worden.
Dat bovengenoemde stressoren op dit moment een enorme prevalentie hebben in onze samenleving kan niet ontkend worden. Vandaar dat ik het niet raar vind dat er onderhand evenzoveel kinderen met diagnoses zijn.
Alleen, het kind zelf heeft niet de stoornis. Door deze ontwikkelingsproblematiek te blijven classificeren als (o.a.) een "autistisch spectrum," waarop we als ouders en buitenstaanders allerlei gekunstelde, dure, nutteloze en betuttelende top-down interventies plegen om een kind te vormen zónder de hechtingsrelatie met de ouders te herstellen of te vervangen staan we het toe dat deze kinderen opgroeien met een extreem vertekend beeld van zichzelf en de wereld terwijl ze levenslange eenzame opsluiting met hun innerlijke gevoelsleven tegemoet zien.