[Vraag wat je wil] Aan een uitvaartbegeleider

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 10:36 schreef AgnesGru het volgende:
Wat een mooi topic trouwens!

Wat ik me afvraag, stel een lichaam is ernstig verminkt, bijvoorbeeld door brand, en zal dan waarschijnlijk ook niet meer toonbaar zijn voor de nabestaanden.

Wat gebeurd er dan? Komt er nog een laatste verzorging of ligt deze persoon dan in een speciale zak in de kist?

Het lijkt mij echt verschrikkelijk als ik mijn naaste door ernstige verminking niet meer zou mogen zien en qua verwerking erg lastig. Merk je daar in je werk verschil in? Nabestaanden die wel/niet het lichaam hebben mogen zien?

Als de huid ernstig verbrand is dan kan je daar weinig aan verzorgen en zal die persoon inderdaad in een bodybag in de kist gelegd worden. Je kan vochtverlies dan namelijk ook niet meer beheersen en dan is zo'n zak onontkoombaar.

Het zal niet overal zo werken maar ik weet dat er soms alles in het werk gesteld wordt om er voor te zorgen dat naasten toch nog op een of andere manier afscheid kunnen nemen, soms is het door het tonen van bijvoorbeeld een voet die nog onbeschadigd is terwijl de rest van het lichaam afgedekt blijft. Soms gebeurt het zelfs dat lichamen helemaal bedekt blijven maar dat het mensen dan alleen al helpt om die contouren onder een laken te kunnen zien.

Uit het boek van de oom van Anne Faber weet ik dat er in haar geval eerst foto's gemaakt zijn, die zijn toen aan de familie getoond en later heeft de familie haar toen ook zelf nog gezien.

Dat soort dingen gebeurt dan uiteraard we onder begeleiding van specialisten.

Ik denk dat afscheid nemen inderdaad heel belangrijk is voor de nabestaanden en het heeft absoluut effect op de verwerking achteraf. In welke mate is voor mij lastig te zeggen, dan kom je meer op het terrein van psychologie en rouwverwerking. Ik heb zelf nog geen ervaring met overledenen die ernstig verminkt waren dus ik heb het nog niet aan de hand gehad dat we mensen echt af zouden raden de overledene nog te zien.

Ik heb wel een keer, toen een overledene na een paar dagen gevonden werd en de familie er sowieso voor koos haar niet meer te zien, de familie verteld hoe ze er bij lag na het opbaren. Er was namelijk niets aan haar te zien, nog niet een verkleuring en ik dacht dat het de familie zou helpen dat er geen duidelijk zichtbaar lijden te zien was. Daar waren ze me inderdaad ook dankbaar voor toen maar ze hadden verder geen behoefte die overledene nog te zien.

quote:

Op dinsdag 25 juni 2019 20:44 schreef TLC het volgende:
Hoe ziet zo'n opleiding tot uitvaartbegeleider er eigenlijk uit ?

Ik zie nu dat ik het eerste stukje nog niet beantwoord had.

De opleiding die ik deed behandelt de volgende onderwerpen:
- ontwikkelingen binnen de uitvaartwereld (geschiedenis etc.
- wet op de lijkbezorging
- omhulsels (kisten, wades etc.)
- spiritualiteit
- omgaan met rouw
- overledenenverzorging
- rouwkaarten en advertenties (taalgebruik, do's en don't's)
- presentatie (houding en kleding)
- begraafplaatsen (incl. bezoekje aan een begraafplaats en daar oefenen met een kist (op een heel stil paadje en in een graf dat de opleiding hier speciaal voor heeft gekocht)
- ceremoniemeesterschap
- crematoria
- kosten van de uitvaart
- gespreksvaardigheid
- Katholieke en Protestantse uitvaarten
- multiculturele uitvaarten (hierin komen het Hindoeïsme, de Islam, het Jodendom en het Boeddhisme aan bod)
- rituelen en invullen afscheidsplechtigheid
- rouwvervoer
- kinderen betrekken bij uitvaarten
- uitvaarten van kinderen

Bij het rouwvervoer komt er dan iemand met een 'gewone rouwauto' maar ook een van de uitvaartbussen.
En er is ook een dag waar je gesprekken hebt met mensen die het vak op diverse manieren uitvoeren, dus een zelfstandige, een franchiser, een freelancer en iemand die in dienst is bij een van de grotere ondernemingen.

En dan zijn er dus de drie stagemomenten: verzorging, crematorium, uitvaartonderneming.

Er zijn op dit moment, voor zover ik weet, 4 uitvaartopleidingen.
Meander Uitvaartopleidingen, Gaandeweg uitvaart educatie, Apres la Vie Academie en Docendo.
En er zijn er ook nog een paar via LOI-achtige instituten dacht ik.

[ Bericht 4% gewijzigd door VraagWatJeWil op 26-06-2019 11:55:43 ]

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 11:33 schreef Crabapple het volgende:

[..]

Alle metalen vanuit een crematorium gaan naar het plaatselijke recyclingbedrijf, zelf vind ik dat best luguber. Want eigenlijk behoort dat tot de 'as' van een overledene, al zal het lastig zijn om een kunstheup in een urn te krijgen. Maar heb dus wel eens een tonnetje met 'kunstheupen'gezien.

Geen idee hoe dat in de praktijk werkt, maar in theorie kan je het crematorium vragen of je de metalen die ze uit de as halen zou mogen hebben. Dan krijg je ook krammetjes en schroeven mee van de kist.
Je hebt op zich wel gelijk, het hoort bij de overledene, maar in de praktijk zijn er denk ik weinig mensen die op zo'n prothese zitten te wachten.

quote:

Vroeger heb ik 10 jaar in de verpleging gewerkt en van daaruit vele mensen hun laatste verzorging gegeven. Ik vond dat mooi werk, ook omdat je de overledenen vaak al wat langer kende. Ook mijn schoonmoeder heb ik mogen verzorgen toen ze bij ons thuis overleed. Ik vond de opmerking van de uitvaartbegeleiding dat 'dat niet scheelde qua prijs' erg bot, want ik heb haar uit liefde verzorgd en niet uit winstbejag. (Ik had echt een hele lieve schoonmoeder). Mijn ouders zijn beiden 'onverwacht' in het ziekenhuis overleden, dus hadden de verzorging al gehad. Wel heb ik bij beiden hun gezicht en haren nog wat extra verzorging gegeven.

Het lijkt mij wel vreemd om 'onbekenden' te verzorgen, je weet niet wat je tegen komt onder de kleding.
Zelf vind ik het inspuiten van de genitaliën iets afstandelijks hebben, maar ik zal wel van de ouwe stempel zijn, bij incontinentie of het laten lopen van urine of ontlasting gaat er niets boven een wasbeurt lijkt mij.

Wat een rare opmerking inderdaad, zelden gaat het bij het door de familie verzorgen om geld.
Tuurlijk, als er overduidelijk nog verlies van ontlasting of urine is maken we dat schoon, maar in de praktijk blijkt dat dat niet vaak gebeurt. Als er wat urine mee komt bij het verwijderen van een katheter wordt dat ook netjes schoongemaakt.

quote:

Je maakt wel een hele zorgzame en lieve indruk op mij, ik denk dat je een hele prettige uitvaartbegeleidster bent. Als uitvaartbegeleider druk je toch een flinke stempel op de herinneringen aan de uitvaart van een dierbare.

Tx!
Ik heb tot nu toe ook alleen nog maar hele lovende woorden gehad van de families.
Kan ik makkelijk zeggen, niemand kan me tegenspreken. )
Maar ik heb er ook eens iets over in een blog geschreven, na die eerste 2 uitvaarten. Je stapt ergens binnen en geeft elkaar een hand en 8 dagen later geef je elkaar een hele dikke omhelzing bij het afscheid nemen na de uitvaart.
Het is niet altijd zo knus, maar vaak is het wel zo dat je in die dagen dat je bij een familie bent een beetje onderdeel wordt van de familie. Je krijgt vrijwel alle verhalen te horen, ook de niet leuke, mensen nemen je echt in vertrouwen en dat is heel mooi.

Laatst kreeg ik op de dag van de uitvaart bloemen bezorgd 's avonds, van de weduwe, voor mijn lieve zorgen. Toen was ik echt helemaal uit het lood geslagen, zo lief!

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 13:44 schreef Goverman het volgende:
Wat een intrigerend onderwerp en wat een openhartigheid. Echt heel mooi om te lezen, dank je wel. Er komen ook wel herinneringen boven van uitvaarten waar ik bij was. Sommige daarvan waren verwacht, anderen niet...

Ik heb nog wel een paar vragen, van heel diverse aard.

1. Als 'opa/oma' overlijden en er zijn kleinkinderen bij: Wat zou dan verstandig zijn wanneer de vraag komt "wilt u nog afscheid nemen"? (lees: de overledene zien). Ik heb zelf een kleine meid van drie die nog overgrootouders heeft en dit topic roept die vraag op, vandaar.

Ik ben zelf groot voorstander van kinderen zo veel mogelijk bij de dood en de uitvaart betrekken. Er is namelijk niets engs aan, het is, heel erg cliché gezegd, de enige zekerheid in het leven.
Er zijn talloze boekjes waarmee je kinderen, gericht op de juiste leeftijdsgroep, uit kan leggen wat er aan de hand is. Zo jong als 3 jaar hebben veel kinderen geen besef van wat dood precies is, maar ze voelen vaak wel haarfijn aan dat er iets aan de hand is en kunnen reageren op sfeer en emoties.
Kinderen van een jaar of drie kunnen later wel terug komen op herinneringen die boven komen. Het kan dan voor hen heel helpend zijn als er foto's zijn van wat er precies gebeurde, hoe dingen er uit zagen (dat hoeft geen full frontal in de kist te zijn, dat kan ook een sfeerbeeld van een afstand zijn met de kist en de bloemen) en zelfs ook foto's waarin te zien is dat zij er bij waren. Zeker als het gaat om het verlies van ouders, maar ook bij grootouders die nauw betrokken waren bij het leven van een kind is het belangrijk een kind te kunnen bevestigen in de herinneringen.

Kinderen tussen vier en zes gebruiken het woord 'dood' soms wel in hun spel maar realiseren zich ook dan nog niet dat het voor altijd is. Het is belangrijk ze dit wel te vertellen en je woorden hierbij zorgvuldig te kiezen. Als je zegt dat iemand slaapt kan daar angst voor slapen door ontwikkelen en als je het hebt over 'iemand is op een lange reis' heb je kans dat een kind je daarna nooit meer uit het oog wil verliezen.

Wat een kind kan begrijpen is als je vertelt dat een lichaam stuk is en dat het niet meer gemaakt kan worden. Die ervaring hebben ze vast allemaal wel eens meegemaakt met speelgoed. Dan is in ieder geval het concept 'voor altijd' wat begrijpelijker.

Er zijn hele lijsten met boeken over dit onderwerp, voor kinderen van 4-6 bijvoorbeeld
Lieve oma pluis, Bo de beer neemt afscheid, Derk Das blijft altijd bij ons, Kikker en het vogeltje.

Uitvaartbegeleiders hebben vaak ook wel herinneringsboekjes voor kinderen van diverse leeftijden.

quote:

2. Het is bijna 5 jaar geleden dat de slachtoffers van MH17, na aankomst vanuit Oekraïne, werden begeleid van Eindhoven naar Hilversum. Naar mijn mening is dat zeer plechtig, respectvol en eerbiedwaardig uitgevoerd. Hoe kijk jij hier tegen aan? (de begeleiding bedoel ik dan, ik bedoel niet de aanleiding tot de MH17). Wat zou jij in zo'n geval hebben gedaan?

Ik zat op dat moment in Frankrijk dus heb het voornamelijk later teruggezien.
Maar ik vond het erg indrukwekkend. Het zal voor elk individu niet per se passend geweest zijn om zo heel statig behandeld en begeleid te worden, maar doordat men ineens onderdeel werd van deze groep en deze vreselijke misdaad was het juist wel passend.
Later toen ieder voor zich vrijgegeven werd zullen er meer persoonlijke keuzes gemaakt zijn, maar ikzelf denk dat dit een hele goede manier geweest is om de overledenen terug naar Nederland te brengen.

quote:

3. Denk je dat je het aan zou kunnen om een incident als de Stint in Oss te kunnen begeleiden? Wat zou je daar voor nodig hebben? Hoe zou je het aanpakken?

Ik durf dat eerlijk gezegd niet te zeggen. Ik heb natuurlijk met een iets ander oog naar de plechtigheid gekeken die online te volgen was en ik neem mijn pet diep af voor de vrouw die die ceremonie samen met de betrokkenen in elkaar gezet heeft en leidde.
Diep van binnen denk ik dat ik er nog niet genoeg ervaring voor heb, maar ik weet ook niet of ik 'nee' zou zeggen. Ik zou het doen maar dan hulp van meer ervaren collega's inroepen en kijken of we er samen aan konden werken.

quote:

Dit is niet uit sensatie ofzo, begrijp me niet verkeerd. Het is meer dat ik het knap vind hoe zulke ingrijpende zaken worden geregeld. Ik ben benieuwd hoe je daar keuzes in maakt, wat je daar voor moet regelen, of je dat zou kunnen etc.

Verder, ik hoop jou als begeleider natuurlijk niet vaak tegen te komen . Echter, mochten momenten daar zijn dan denk ik dat een type begeleider als jij mij veel meer zou aanspreken dan een grotere partij, ook al zijn die in de regel ook echt wel respectvol en integer.

Ik vind het hele mooie vragen en ook zeker vragen die ik mezelf ook wel gesteld heb, zou ik dit nu ook al kunnen op deze manier... En ik weet het dus niet.
Toch is mijn ervaring dat dingen zich op de een of andere manier wel voegen naar de situatie en ik heb een heel sterk netwerk om me heen waar ik advies aan kan vragen, dus ik zou het sowieso nooit helemaal in mijn uppie doen.

En tx voor je compliment.
En ik heb het eerder al gezegd, niks dan respect voor de mensen die bij grotere ondernemingen werken, er zijn ook heel veel mensen die zich daar prima gehoord en geholpen voelen. Zij doen ook inderdaad hun werk respectvol en integer en naar alle eer en geweten. Alleen zij zijn meer gebonden aan tijd en bedrijfsdoelen.

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 14:40 schreef Linda2205 het volgende:
Wat mooi om deze kant van het werk te kunnen zien. Ik heb 3 maanden geleden voor het eerst een crematie in de familie meegemaakt, dus een paar dingen kwamen me bekend voor. (Behalve dat het fijn was geweest als onze begrafenisonderneemster iets meer als jij was geweest waarschijnlijk...uiteindelijk hebben wij het halve werk gedaan )

Maar mijn vraag: Je gaf aan dat je alle kosten voorschiet. Wat gebeurt er als je geld niet terugkrijgt van de familie/verzekering? Ben jij daar zelf voor verzekerd of blijf je dan echt zelf op de kosten zitten?

Dat laatste, voor zo ver ik weet is dat niet te verzekeren. Dat is mijn risico. En ik heb wel een overeenkomst, dus ik kan het wel voor de rechter brengen als dat nodig zou zijn. Maar dat is nog niet gebeurd gelukkig. *afklopt

Een tijdje terug heb ik de verzekeringen voor een familie in gediend en die verzekeraar betaalde pas na 8 weken. Toen heb ik dus een deel van de kosten van de familie gekregen en voor het restant heb ik een paar weken zitten wachten.

In principe financier ik alles voor, maar soms overlapt het een klein beetje, dan wacht ik braaf 30 dagen met mijn (grote) leverancier te betalen en kan ik mijn factuur snel indienen en betaalt de familie ook snel.

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 14:59 schreef ViviRAWRS het volgende:
Mooi topic! Mijn vraag is al gesteld en beantwoord (namelijk of je wel eens meerdere uitvaarten tegelijkertijd aan het regelen bent).

Het is trouwens niet voor iedereen zo dat het kunnen zien van de overledene beter is voor de verwerking. Een aantal jaar geleden overleed een oom, ik heb toen niet in de kist gekeken en mijn ouders wel. Die hebben daar spijt van, want hij leek helemaal niet meer op zichzelf en het was naar om te zien (o.a. opgezwollen heb ik begrepen, hij is gestorven aan kanker), en dat is dan het laatste beeld wat ze van hem hebben. Toen onlangs de zus van mijn vader zou gaan overlijden (ernstige hersenbloeding, ze gingen de beademing stopzetten) heeft hij dan ook gezegd "kom maar niet hierheen, en herinner haar zoals ze was". Dat vond ik dus zelf ook het beste. (Waarschijnlijk is het voor mij wel anders als het om mijn eigen kind gaat of zo, dat kan ik nu niet inschatten.)

Klopt hoor, wat je zegt, als iemand enorm veranderd is kan dat ook echt heel naar zijn om te zien. Maar soms is het ook wel zo dat dat wat mensen vrezen vaak veel erger is dan de werkelijkheid. Het is iig zaak om mensen goed voor te bereiden in een geval zoals jij beschrijft, dan kunnen mensen zelf een keuze maken.

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 15:11 schreef ryxje het volgende:
👍🏻 Graag wil ik je complimenteren met je manier van werken en je echt respectvolle houding. Al hoop ik je verlopig niet nodig te hebben hoop ik dat ik zo'n uitvaartbegeleider vind. Ik heb echt respect voor wat je doet. Je neemt zoveel deuk en ook wat leed weg.

Mijn vraag: wat doe je met bedrijven in jouw branche (bloemist, veevoeder.. ) die gierig zijn?

Ik weet niet hoe je het precies bedoelt, maar ik hoop wel dat ik de mensenkennis bezig om bedrijven uit te kiezen, als ik keuze heb, die net zo werken als ik.
Ik weet met de bloemiste iig dat ik het daarmee getroffen heb en vooralsnog met andere partijen ook. Niemand zit er in om anderen het vel over de neus te halen. Kleine lokale drukker bijvoorbeeld die in een klein pandje zonder al te veel opsmuk zit etc. etc.

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 14:52 schreef Vicky het volgende:
Oh wat had ik jou graag bij de uitvaart van mijn vader gehad. Er zijn fijn zijn uitvaart een aantal slordige fouten gemaakt.

Onze kinderen hebben mijn vader alleen nog slapend gezien en niet toen hij dood was. Hier hebben we bewust voor gekozen.
Ze hebben wel geholpen met de kist sluiten (nadat de deksel erop lag) en ze hebben, geheel onvoorbereid, gesproken op de uitvaart.

Bedankt voor je openhartige antwoorden. Het blijft een prachtig mooi beroep.

Is ook prima hoor, dat is een keuze die ieder voor zich maakt en jij kent jouw kinderen het best.

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 16:23 schreef ryxje het volgende:
Weet je toevallig waarom men vaak het hoofd van iemand bedekt als diegene net is overleden?
#durftevragen

Ik weet het niet zeker maar ik vermoed dat het gebeurt uit respect voor de dode, dat niet iedereen hem/haar aan het aangapen is. En het zal iets te maken hebben met het schok-effect dat het zien van een dode toch nog vaak te weeg brengt.

Het is, dacht ik, ook om die laatste reden dat een dode, als je hem of haar zelf wil vervoeren, wel omhuld dient te zijn.

Ik vind dat zelf nog wel naar soms hoor. Laatst werd er een overledene thuisgebracht, op een brancard vanwege de smalle doorgang in huis en dan ligt iemand dus helemaal ingepakt en gesnoerd, ook het hoofd bedekt en dan ook nog eens een zwarte hoes er overheen. Het zal vast heel piëteitsvol zijn, zoals men dat dan noemt, maar ik vind het echt naar dat iemands hoofd zo helemaal ingepakt zit.
Maar goed, tegelijkertijd kan ik me voorstellen dat niet iedereen er op zit te wachten om zomaar met een dode geconfronteerd te worden. Iig niet in de westerse wereld in tegenstelling tot sommige culturen die aan bod komen in die serie Last Days.

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 23:23 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik volg dit topic met heel veel interesse. Ik ben zelf bang voor de dood, maar tegelijkertijd fascineert het me enorm. Zou ergens wel soortgelijk werk willen doen, met name de laatste verzorging en de opbaring oid. Omdat ik me kan voorstellen dat familieleden dit ‘eng’ vinden oid.
Anderzijds ben ik een heel emotioneel persoontje dus durf dat niet aan

Jouw werk is wel dankbaar werk. Je komt heel fijn over.

Twee maanden geleden overleed mijn schoonmoeder dmv euthanasie. Dat was naar om te zien. Die dag heb ik gekeken naar de laatste verzorging, de rouwkaart in orde gemaakt en bij de drukker afgegeven (ben grafisch vormgever) en toen ik terug kwam van de drukkerij was de kist net gearriveerd.
Ik was, samen met de uitvaartbegeleidster en twee heren, alleen in de woonkamer waar m’n schoonmoeder aangekleed en wel op bed lag. Ze zou de kist ingelegd worden en een van de heren waarschuwde me dat dit niet zo’n fijn gezicht zou zijn.
Ik ben juist verder de woonkamer ingestapt om te helpen. Was zo gek, ik mocht haar hoofd optillen. Ze was nog warm. En zo legden we haar in de kist. Was voor mij heel waardevol om te kunnen helpen.

Er wordt bij het overtillen na euthanasie idd extra gewaarschuwd omdat iemand door de spierverslappers die mensen krijgen als onderdeel van de euthanasie nog slapper zijn dan normaal. De rigor mortis treedt dan veel later in.

quote:

Ze had kanker in de lever en was heel geel. Twee dagen erna was ze echt grauw-grijs. Haar mond leek ook anders te staan dan op de dag na haar overlijden. Kan dat of lijkt dat maar zo?

Dat van die mond kan wel, want ook die spieren verstijven veel later dan normaliter onder invloed van de spierverslappers en dan kan het zijn dat de mond toch nog anders gaat staan. En daarnaast droogt alles toch ook een beetje in na een paar dagen.

Hoe de kleur alsnog zo bij kan trekken weet ik eigenlijk niet. Het zal ook iets te maken hebben met dat bloed naar de lager gelegen delen trekt, dus zeg maar de nek en het achterhoofd en dan zal de gele kleur wellicht mee-verdwijnen.

quote:

Alle kleinkinderen (waaronder mijn twee dochters) zijn elke dag bij haar geweest en hebben de kist volgetekend en beschreven. Ik denk dat het hen heeft geholpen met de weg naar het echte afscheid.

quote:

Wat is voor jou echt de reden geweest om te zeggen: ja, dit ga ik als beroep doen! En hoe ga je nu met al die emoties van anderen om? Hoe sluit je je daarvoor af, dat dat hun verdriet is en niet het jouwe?

Ik kan dat eerste niet echt duidelijk verwoorden, ik wist gewoon dat ik dit heel graag wilde doen en toen ik uiteindelijk de stap zette klopte het ook meteen. De eerste uitvaart was een kerkelijke, dan heb je voornamelijk de taak de logistiek te regelen etc. en was ik vooral heel erg nerveus, de tweede uitvaart was een crematie in het crematorium op de begraafplaats waar ik als kind tegenover gewoond heb. Die begraafplaats ligt op een dijk en toen ik daar bovenaan de dijk de rouwauto aan het opwachten was en even naar beneden naar mijn vroegere huis keek gaf me dat wel echt een beetje een wauw gevoel: eindelijk!
Tijdens dat afscheid leidde ik de plechtigheid en kon daar ook wat eigen woorden aan toevoegen, dan kan je ook iets teruggeven van het intensieve contact dat je in de dagen ervoor met de familie hebt. Een persoonlijk detail aanhalen, een anekdote etc.

Later die week zei ik tegen mijn man: ja, nu weet ik het ook echt zeker, dit wil ik en dit kan ik. Ik heb me zelden meer ergens op mijn plek gevoeld dan terwijl ik aan het werk was de afgelopen weken!

En het verdriet... Het is soms echt wel aangrijpend om te zien, het verdriet van de familie, en dat raakt me ook echt, maar de persoon waar ze om rouwen ken ik niet en henzelf natuurlijk ook niet echt. En dat maakt dat ik in ieder geval niet zelf enorm verdrietig wordt.
Laatst had ik wel een weduwe en daar kwam ik op dag 3 en daar voelde ik zo ontzettend goed haar verdriet en hoe rot ze zich voelde... echt heel moeilijk om te zien, want ik kan dan echt heel weinig doen. Op zulke moment vind ik dat een goede vriendin of een familielid de aangewezen persoon is om te troosten. Niet dat ik dan weg loop hoor, natuurlijk niet, maar ik voelde ook kribbigheid naar mij, en dat snap ik heel erg, ik vertegenwoordig op dat moment dat wat ze echt niet wil, ik ben daar alleen maar omdat haar man dood is, dus het liefst wil je mij dan soms even niet zien.

En gisterenavond werd ik gebeld door de weduwe van een meneer die ik recent heb gedaan, zo'n lieve vrouw, ze woont dichtbij en ik had gezegd dat ik snel even bij haar langs zou komen, maar ze was er steeds niet. Ze vroeg me gisteren om de nota 'want jij moet toch ook eten meisje' en vertelde me toen huilend dat ze het zo moeilijk heeft... Dat raakt me dan wel hoor en het liefst ging ik er meteen heen maar dat ging logistiek niet. En ik weet ook dat ik daar mee uit moet kijken want ik kan niet voor iedereen uiteindelijk na de uitvaart ook nog zorgen, maar met de een heb je iets meer dan met de ander.
Ik ga nu straks even bij haar langs, kopje thee drinken, even haar verhaal horen...

[ Bericht 1% gewijzigd door VraagWatJeWil op 27-06-2019 09:10:11 ]

Tx allen!

Weet je wat het is, je bent daar een volle week, elke dag, mensen vertellen in hun verdriet en kwetsbaarheid dingen aan je die ze eigenlijk nooit aan mensen vertellen en dan ineens van de ene op de andere dag houdt dat ook weer op. Dat voelt voor mij soms niet goed, bijna een soort van 'nou eh... het was leuk, maar ik heb mijn werk gedaan, ik krijg straks mijn geld,
doei he!' Dat kan ik niet, zo zit ik niet in elkaar.

Aan de andere kant, als ik bij iedereen langs zou moeten blijven gaan kan ik mijn werk niet meer doen zeg maar.

Overigens, mocht iemand naar aanleiding van dit topic eens persoonlijk met mij van gedachten willen wisselen over wat kan en mag en moet etc., het is geen geheim wie ik ben, maar ik wil mijn username niet ook zomaar hier in plempen, dan wordt het koppelen wellicht heel makkelijk.
Als je er viavia niet zelf achter komt mag je, wat mij betreft, ook even een dm-etje doen naar Bosbeetle en ik vind het dan prima als hij het vertelt.

(Dit heb ik hem nog niet gevraagd, maar dat ga ik nu meteen doen. )

quote:

Op dinsdag 25 juni 2019 01:24 schreef Bracha020 het volgende:
Wat mag er in Nederland wel en niet mee de grond in met de overledenen?

Kijk wat er nu net bij mij op fb voorbij komt:
https://www.rememberme.nl(...)p_yrOa8ass8CpuuQkvNk

Da's meer dan ik wist.

Officieel blijkbaar niet, maar reken maar dat er heel veel riemen mee gaan.
Schoenen niet vaak, want die zorgen er vaak voor dat voeten boven de rand van een kist uitsteken waardoor de deksel er niet meer op kan.

quote:

Op donderdag 27 juni 2019 22:14 schreef Cue_ het volgende:
Zijn die kisten dan zo minimaal gemaakt dat het allemaal net past?

Bedoel.. Moet je je schoenmaat opgeven om de hoogte van de kist te bepalen?

Nee, dat laatste niet, maar echt diep zijn ze ook niet, dan ligt iemand bijna in een badkuip.
Voeten kan je wel een beetje schuin opzij leggen hoor, dan past het vaak wel, maar over het algemeen gaan de meeste mensen zonder schoenen. Ik gok dat dat misschien wel te maken heeft met dat het idd beter is om niet al te veel onnatuurlijk materiaal in de grond te stoppen en dat het een beetje gewoonte is geworden. Maar als iemand het echt heel graag wil dan wordt er meestal geen nee gezegd.

quote:

Op donderdag 27 juni 2019 22:24 schreef AgnesGru het volgende:

[..]

Oh goede!
Aanvullend; in hoeverre is de kist op maat? Iemand van bijna 2 meter en 140 kilo zou een andere maat hebben dan iemand van 1.70 60 of 120 kilo toch? En als iemand heel zwaar is, is deze toch (bijna) niet te tillen?

En ben wel benieuwd in welke regio je werkt.

Je kan kisten inderdaad verlengen, de standaard maat is rond de 1.95m lang, als je veel gaat verlengen worden de kisten ook iets wijder en hoger, anders gaat het heel erg uitverhouding lopen.

Als iemand heel zwaar is wordt het idd heel lastig met tillen, dan zul je echt voor 8 dragers moeten zorgen. En als het echt te zwaar is zul je het met andere middelen moeten doen, maar dat heb ik nog niet meegemaakt.

quote:

Op donderdag 27 juni 2019 23:14 schreef Kamelenteen het volgende:
Ik zit me nu te bedenken. Lijkt me wel tof dat als ik doodga, dat ik als ware ik een mummy de crematie oven in ga. Paar pleuro aan goedkope doek van de markt, met een kek motiefje ofzo. Kunnen mn nabestaanden weer 500 euro meer uitgeven aan dr feestje en het feit dat de erfenis binnen is

@:VWJW
Heb jij weleens vreemde verzoeken binnengehad, of weet van collega's dat ze die binnen hebben gerkegen waarvan je dacht WTF!? of zijn er dingen die je zou weigeren?

Je mag in doeken begraven of gecremeerd worden, maar er al bij een crematie dan sowieso wel een 'invoerplank' bij moeten, want anders lukt het gewoon niet om een lichaam helemaal de oven in te krijgen. Heel plastisch gezegd. En een crematorium zal het van te voren willen weten en in sommige gevallen leggen ze dan een heel nat laken over je heen omdat er anders kans is dat die hele doek in een keer in de fik vliegt voordat jij helemaal tot aan je voeten in de oven bent en dat kan levensgevaarlijk zijn voor de ovenist.

Het vreemdste wat ik ooit gehoord heb is dat iemand inderdaad zand in de aula wilde laten storten om een strand na te bootsen. Daar wilde het crematorium toen niet aan mee werken.
Ikzelf heb nog geen gekke verzoeken gehad. De wel gekke verzoeken zijn natuurlijk dingen die de kranten halen, maar de meeste mensen willen gewoon in alle rust afscheid nemen van hun dierbare zonder allerlei poespas erbij.
Of er dingen zijn waar ik niet aan mee zou werken? Vast wel, maar ik kan nu zo gauw even niks verzinnen. Ja, ik kan wel allerlei extreme dingen verzinnen als olifanten, tijgers etc. etc.

Er is tegenwoordig een stroming die heel erg tegen het oplaten van ballonnen is en ik heb er zelf ook een gruwelijke hekel aan dus ik zou daarvoor wel proberen een alternatief te verzinnen als men dat graag wil, belleblaas of biologisch afbreekbare ballonnen oid.