Phi en Caesar schelen bijna 4 jaar. Ik heb nooit anders gewild en ben ook blij met hoe het uitpakt. Twee kort op elkaar is vast heel gezellig als ze wat groter zijn, maar daarvoor is het, denk ik, zwaarder dan ik aan zou kunnen. Ik wilde daar ook maar niet op gokken, dat dat “wel mee zou vallen”. Ik zie om me heen hoe mensen er echt bijna kapot aan gaan, fysiek en/of mentaal, zonder dat hun kinderen nou extreem “moeilijk” zijn. Een gewone gezonde relaxte huis-tuin-en-keukenbaby is al superintens. Vind ik.
Nu was het ideaal: de eerste 2,5 maand van Phi’s bestaan was Caesar nog thuis en kon hij rustig wennen aan zijn zusje. Daarna ging hij naar school en had ik ‘s ochtends tijd alleen met de baby en daardoor ‘s middags meer ruimte om er voor Caesar te zijn. Zo had ik in elk geval niet voortdurend het gevoel een van de twee tekort te doen.
Caesar was al zindelijk, sliep goed, was aanspreekbaar en in staat dingen te begrijpen. Dat maakte het veel makkelijker om de zorg voor hem en z’n zus te combineren.
Ik scheel zelf bijna 5 jaar met m’n broer en we zijn gek op elkaar. Ik ken genoeg gezinnen met kleine leeftijdsverschillen waar het totaal niet botert. En ook voorbeelden van het omgekeerde. Leeftijd alleen is niet zo’n doorslaggevende factor, denk ik. In elk geval niet als het gaat om het verschil 2 of 4 jaar ertussen. Bij 10 jaar of meer ertussen ligt dat denk ik anders?
Ik vind de babytijd mooi en bijzonder, maar ik heb nu ook de ervaring van een kleuter. Dat vind ik nog zoveel leuker en mooier. De babytijd waardeer ik om hoe speciaal het is, maar zie ik toch eigenlijk ook wel als iets waar ik nu eenmaal “even doorheen moet” om een wat groter kind te hebben. Of twee dus
Hier komt er geen derde en dat vind ik helemaal prima. Direct na Phi’s geboorte, de navelstreng zat nog vast, was het voor mij totaal helder: zo is het goed, we zijn klaar. Nul rammels.