[Etappe 6] Cassino - San Giovanni Rotondo #2 Hup Valentijn

Tappa 6: Cassino - San Giovanni Rotondo, 238 km

Laten we meteen met het belangrijkste nieuws van de dag beginnen: Kristijan Koren is er niet meer bij. Het is gebleken dat hij een van de klanten van de inmiddels beruchte dopingdokter Mark Schmidt was. Naar aanleiding hiervan is hij meteen geschorst en zodoende moest hij de Giro verlaten. Na Sebastian Molano de tweede renner die op een dubieuze manier de Giro moet verlaten. Oja, Tom Dumoulin is er ook niet meer bij. Na de valpartij een dag eerder wilde hij het nog wel proberen, maar het bleek een kansloze missie. Hij kon geen kracht zetten en dat was vooral in het begin van de rit wel nodig. Het liep direct bergop en dus kneep Dumoulin heel snel in de remmen. Op naar de Tour. De rest van het peloton ging wel verder. Het zou een saaie dag worden, met onderweg heel veel regen. Meteen in het begin reed er een kopgroepje weg met daarin Giulio Ciccone als bekendste naam. Giulio zag dat de weg omhoog liep en daarom dacht hij dat hij als drager van de bergtrui vast wat punten kon sprokkelen. Dat was alleen niet het geval, er vielen helemaal geen bergpunten te verdienen. De niet al te snuggere Italiaan liet zich daarom maar snel weer uitzakken. De overgebleven koplopers reden nooit een grote voorsprong bij elkaar, veel meer dan twee minuten kregen ze niet. Na een wat lastigere aanvangsfase met wat klimmetjes werd de rit wat makkelijker. Er gebeurde onderweg niets. Op het laatste klimmetje van de dag ging Louis Vervaeke vanuit de kopgroep in de aanval, omdat Sunweb nu op een andere manier in beeld moet zien te komen. Uiteraard leverde zijn poging niets op, hij werd ruim op tijd ingerekend door het peloton. Op een vrij rustige manier reed men verder naar finishplaats Terracina. Hier zou een lokale ronde volgen, die door de organisatie wegens de regen te gevaarlijk werd geacht. Daarom werd de tijd opgenomen tijdens de eerste passage aan de meet. Daardoor konden de sprinters rustig gaan sprinten en konden de klassementsrenners zich laten uitzakken. We kregen daardoor een wat andere sprint dan normaal, met iets minder hectiek en een iets lager tempo. Pas in de allerlaatste kilometers van de rit schoot het echt op gang en werd het toch nog een beetje chaotisch. Viviani leek lang te ver te zitten, maar uiteindelijk kwamen zijn mannen in de laatste kilometer toch naar voren. Ze leken de sprint goed aan te trekken, maar Viviani kon niet mee. Last van het weer, of last van z'n versnellingsapparaat. Gaviria kon wel goed mee, hij ging hard aan. Even leek hij op weg naar de winst, maar het was uiteindelijk Pascal Ackermann die nog een goede laatste jump in huis had en zo zijn tweede rit wist te winnen. Nou, fantastisch. We gaan door met een rit die hopelijk wat interessanter zal worden. Een heuvelrit, met wat klimmetjes aan het eind. Het kan een uitgelezen kans zijn voor de puncheurs, of juist voor de vluchters.




Deze behoorlijk lange rit gaat van start in Cassino. In een casino? Nee, in Cassino. Een stad met 36.000 inwoners in de provincie Frosinone, regio Lazio. De Giro is nog nooit in Cassino geweest, zeggen ze zelf. Klopt niet helemaal, want in 2014 kwam er een rit aan in Montecassino, dat is de heuvel buiten de stad. Die rit naar Montecassino was vergelijkbaar met de rit naar Frascati tijdens deze Giro. Er gebeurde de hele dag niets en in de absolute slotfase veranderde een grote valpartij alles. Al was die valpartij toen nog een stuk massaler, er laten toen wel meer dan 50 renners op de grond. Door die valpartij bleef er ook toen een enorm kleine groep voorop. In die groep kwamen we met Michael Matthews en Cadel Evans vooral Australiërs tegen. Matthews won de rit en pakte het roze, Evans deed een goede zaak voor het algemeen klassement en zou later ook nog een aantal dagen het roze mogen dragen. Tim Wellens werd tweede, toch wel een beetje zijn doorbraak. Op de heuvel boven de stad vinden we de abdij van Montecassino. Dit is naar verluidt een van de belangrijkste abdijen van de wereld. In 2014 schreef ik het volgende over deze locatie:



Montecassino heeft een strategische positie, daardoor zijn er hier de nodige gevechten geweest, voornamelijk in de Tweede Wereldoorlog. De eerste slag begon op 4 januari 1944, Amerikaanse eenheden probeerden van 17 tot 25 januari de berg en de stad in te nemen. Dit lukte niet, met zware verliezen waren de Amerikanen genoodzaakt zich terug te trekken. Een kleine maand later volgde een bombardement, waardoor het klooster werd verwoest. De paus gaf toestemming voor dit bombardement. Dit was ook wel nodig, want in die tijd was men nog vrij gelovig en als katholieke piloot is het toch vrij lastig om een klooster te vernietigen. Het klooster werd verwoest en een deel van de inwonenden, monniken en burgers, verloor het leven. De Duitsers echter niet, die bevonden zich niet in het klooster, maar in een bergwand, op minstens 300 meter van dit klooster. Een nieuwe aanval volgde, maar ook deze slaagde niet.

De ruïnes werden in maart opnieuw gebombardeerd, daarna volgde een derde aanval. De Duitsers gaven zich nog steeds niet gewonnen. Het klooster en ook de stad bleken niet in te nemen.

Hierna volgde de vierde slag om Montecassino. Ditmaal mochten de Polen het klusje klaren. Dit lukte niet helemaal, maar het zorgde er wel voor dat de Engelsen beneden in de vallei door de Duitse linies konden breken. Een voorzichtig succesje. Een tweede aanval van de Polen volgde. Zware verliezen werden wederom geleden, maar de Duitsers werden verdreven uit de heuvels rondom het klooster. De Polen hadden ook Franse hulptroepen bij, vooral jongens van Algerijnse en Marokkaanse afkomst. Deze Algerijnen en Marokkanen trokken na afloop van de aanval de omliggende dorpen in om daar de vrouwelijke bevolking te verkrachten, dat was wat minder fraai. Hebben ze in Italië wel een woord aan overgehouden, Marocchinate, massaverkrachting. Niet veel later werden de ruïnes van het klooster bezet door de Polen en waren de Duitsers definitief een vogel voor de kat.



De verovering van Montecassino was vrij belangrijk, hierdoor konden de Amerikanen en Britten een opmars naar Rome maken. Veel troepen zijn hier gesneuveld, 20.000 Duitsers en 54.000 geallieerden. Vooral de Polen speelden dus een belangrijke rol, maar verloren ook veel mensen. Voor de Polen was het een van de belangrijkste overwinningen op de Duitsers. Heden ten dage kent men nog steeds grote betekenis toe aan deze slag.


Een Pools ereveld op een van de heuvels in de omgeving van Montecassino.

Tot zover Montecassino. Over Cassino zelf valt ook nog wel het een ander te vertellen. Zo is Angelo Ogbonna hier bijvoorbeeld geboren! Dat was ooit een voetballer van Juventus die nu volgens mij bij West Ham United speelt. In het centrum van Cassino komen we dankzij alle bombardementen weinig historische gebouwen tegen, maar aan de rand van de stad is er nog wel een Romeins amfitheater te vinden, in ieder geval de resten daarvan. Even verderop vinden we ook nog een Romeins theater, dat heden ten dage nog steeds gebruikt wordt. In de Romeinse tijd heette deze plaats Casinum. Als je alles wil weten over dit verre verleden moet je in de buurt van het amfitheater een bezoek brengen aan het lokale archeologische museum. Verder vinden we op een ander hoger gelegen deel buiten de stad ook nog een kasteeltje, Rocca Janula. Ze hebben daarnaast ook nog thermen in Cassino, de terme varroniane. Al moet je je daar niet veel bij voorstellen, een paar plassen water bij elkaar zonder veel bebouwing. Dat was het wel, zo ongeveer. De renners gaan van start in het centrum, waar zo op het eerste oog weinig te beleven valt.



In de eerste drie kilometer van de rit loopt de weg direct vals plat omhoog. We gaan tijdens het eerste deel van deze rit over brede en rechte wegen rijden, het is een ietwat saaie openingsfase. Na het eerste stukje vals plat zal het een kilometer of zeven vlak zijn voor we te maken krijgen met de eerste echte klim van de dag. Voorbij San Pietro Infine, een dorpje dat ooit bijna volledig werd verwoest tijdens de Tweede Wereldoorlog, begint de weg omhoog te gaan. In totaal gaat het een kilometer of vier omhoog aan een procent of vier, ook dit is niet zo indrukwekkend. Een korte en weinig spannende afdaling volgt richting het dorpje Venafro. We rijden vervolgens dwars door dit fraaie plaatsje met wat Romeinse overblijfselen en een kicken kasteeltje. Buiten het dorp zal het een kilometer of vlak zijn, terwijl we nog steeds over een brede weg door een ietwat leeg landschap rijden. Na een kilometer of 33 begint de weg dan weer wat vals plat omhoog te lopen en dat zal het verhaal van de komende kilometers zijn. In totaal loopt de weg de komende 20 kilometer omhoog. In die kilometers komen we 500 meter hoger uit, dan is het de logica zelve dat het vooral veel vals plat is. Vooral de eerste tien kilometer van dit stuk komen we maar weinig zware stukken tegen. Het tweede deel van dit stuk in stijgende lijn is iets lastiger. Als we ter hoogte van Isernia nog steeds over een enorm brede en rechte weg fietsen krijgen we zowaar te maken met wat stukjes aan 5%, al kom je gemiddeld nog steeds maar aan een procent of drie. De top van dit ellendig lange stuk omhoog wordt na 54 kilometer bereikt. Aan de rechterkant zien de renners dan iets verderop in de heuvels een opvallende kerk liggen, Santuario di Maria Santissima Addolorata. Naar deze kerk hoeven de renners gelukkig niet toe, dan hadden ze nog langer moeten klimmen. In plaats daarvan blijven ze over de brede snelweg rijden, die vanaf nu naar beneden gaat.



Het gaat een kilometer of vijf naar beneden, zonder dat de renners een serieuze bocht tegenkomen. Na die vijf kilometer in dalende lijn wordt het weer vlak, terwijl we ons ondertussen al een tijdje in de regio Molise bevinden. Dit even voor de volledigheid. De weg kende eerst nog wel een paar bochten, maar nu gaan we een aantal kilometer volledig rechtdoor naar Bojano knallen. In de buurt van Bojano krijgen we wel weer met wat bochten te maken omdat deze stad blijkbaar betaald heeft voor een tussensprint in het centrum. Deze tussensprint volgt na 70 kilometer. Na dit doorgaans vrij nutteloze sprintje gaan we zo snel mogelijk weer terug naar de grote brede weg. Eenmaal terug op deze weg gaat het weer een kilometer of 10 zo goed als rechtdoor terwijl het nog steeds vlak is. Het duurt even, maar dan krijgen we zowaar nog een keer te maken met wat bochtenwerk. De snelweg wordt via een afslag verlaten, aan het eind van de afslag volgt een rotonde en daar gaat het naar links. Vervolgens begint de weg vrij snel omhoog te lopen. We krijgen te maken met een nieuwe klim, richting Campobasso. We zitten op een andere weg, maar ook deze weg is enorm breed. Daardoor lijkt het amper omhoog te gaan, wat meestal ook zo is. Het gaat een kilometer of negen omhoog aan ongeveer 3%. Daarna gaat het kort naar beneden, waarna er nog een nieuw knikje omhoog volgt van een kilometer of twee aan 4%. De renners rijden daarna door een tunneltje en komen vervolgens uit aan de buitenrand van Campobasso. Ze verlaten de snelweg en gaan dwars door deze stad rijden, de hoofdstad van Molise. Dat Molise niet de meest dichtbevolkte regio van Italië is blijkt wel uit het feit dat er maar 50.000 mensen in Campobasso wonen. Ooit waren dat er 60.000, er is dus sprake van een kleine leegloop. We bevinden ons ten zuiden van Rome, dus dan krijg je met dat soort problemen te maken. Onze tocht dwars door Campobasso maken we na 94 kilometer, nog niet eens op de helft van de rit. Het is best een aardige stad trouwens, vooral het historische centrum mag er zijn. Boven op een heuvel hebben ze ook nog eens een fraai kasteeltje en een redelijk kerkje staan.



Na de tocht door Campobasso komen we buiten de stad al snel weer op een brede snelweg terecht. Deze weg is wat minder recht dan de wegen die we tot nu toe gewend zijn en dat heeft alles te maken met het feit dat het de komende kilometers vooral naar beneden gaat. Al wordt deze afdaling nog wel onderbroken door een knikje omhoog. Eerst twee kilometer naar beneden, dan anderhalve kilometer vals plat omhoog en vervolgens gaat het een kilometer of vier verder naar beneden. Omdat de weg enorm breed is en het nergens heel steil naar beneden gaat is dit vanzelfsprekend geen lastige afdaling. Aan het eind van dit dalende deel wordt de weg weer wat rechter. We rijden hierna weer eens een kilometer of tien zo goed als rechtdoor over een vlakke weg door het midden van het niets. Het landschap is hier niet echt rijkelijk gevuld en veel mensen wonen er ook niet. Na die tien kilometer zonder veel afwisseling stuiten we zowaar nog een keer op een rotonde, waarna het naar links gaat. Na deze rotonde wordt het voorlopig niet veel beter, het zal nog een kilometer of acht zo goed als vlak zijn terwijl we ondertussen Molise weer verlaten en Apulië binnenrijden. In Puglia, zoals we dat dan in het Italiaans moeten nemen, begint de weg na een tijd vals plat omhoog te lopen. In tien kilometer komen we 200 meter hoger uit, dan kun je zelf wel uitrekenen hoe lastig het hier is. Tijdens dit stuk in stijgende lijn passeren we Volturara Appula. Uit dit plaatsje boven op een heuvel komt de huidige president van Italië, Giuseppe Conti. Deze man is sinds vorig jaar president, ofschoon hij geen enkele politieke ervaring had voordien. Het blijft toch een merkwaardig land he, dat Italië. Voorbij Volturare blijft de weg vals plat omhoog lopen, in totaal nog een kilometer of acht. Richting het eind van dit stuk vals plat loopt het nog even wat steviger omhoog, al wordt het nooit echt een serieuze klim. Op de top van dit stukje omhoog rijden we door een tunnel en na die tunnel gaat het naar beneden. Eerst gaat het vier kilometer behoorlijk naar beneden over een slecht onderhouden weg, daarna gaat het nog eens zeven kilometer wat subtieler naar beneden. In de buurt van Lucera wordt het vlak. Deze stad met behoorlijk wat geschiedenis passeren we na 163 kilometer.



Lucera is een stad van Romeinse oorsprong. Later werd de stad door de Byzantijnen vernietigd, waarna Frederik II ergens in de middeleeuwen de stad liet herbouwen. Het werd een kolonie voor meer dan 20.000 moslims die hij had verdreven uit Sicilië. Lucera werd in 1300 op aandringen van de paus door koning Karel II van Napels verwoest, waarbij de bewoners die zich nog niet hadden bekeerd tot het christendom werden verkocht als slaaf. Op de ruïne van de moskee werd de huidige kathedraal gebouwd. Dat is ook lekker hoor. Het huidige Lucera heeft een goed bewaard gebleven middeleeuws centrum. Het meset opvallende bouwwerk vinden we alleen net buiten het centrum, het kasteel. Dit kasteel is een van de grootste van Italië, vooral dankzij die gigantische muren. Ook komen we in de stad nog de resten van een Romeins amfitheater tegen. Terwijl we rond Lucera rijden krijgen we te maken met een aantal bochten, maar vervolgens gaat het weer heel wat kilometers rechtdoor over een vlakke weg tot we bijna Foggia binnenrijden. Voor we dat doen slaan we linksaf. Daarna gaat het weer zo ongeveer tien kilometer rechtdoor, want moet een parcours spannend zijn? Het blijft vlak, het blijft breed en de omgeving blijft, als ik heel eerlijk ben, gewoon kut. We slaan rechtsaf, nemen nog twee bochten en vervolgens gaat het eigenlijk gewoon rechtdoor tot aan de enige klim van de dag waar punten te verdienen zijn. Het terrein is overigens behoorlijk vaak volledig open, hier ook. Mocht de wind een beetje gunstig staan dan is het prima mogelijk om hier een aardig waaiertje te trekken. Na 12 kilometer volledig rechtdoor te rijden dwars door de Italiaanse variant van een polder over een volledig vlakke weg, komen we uit bij een berg. Tijdens dit stuk rechtdoor zien we de heuvels in de verte al liggen, boven op een van deze heuveltjes zien we zelfs een dorpje. Dit blijkt om Rignano Garganico te gaan.



Nadat we een eeuwigheid over vlakke wegen hebben gereden begint na 205 kilometer koers de klim naar Coppa Casarinelle. Aan het eind van de lange weg rechtdoor gaan we bij een kruispunt weer rechtdoor, waarna het plotseling omhoog gaat. We komen ook meteen een paar bochten tegen en niet veel later zelfs een paar haarspeldbochten. De klim waar we ons nu op bevinden is 15 kilometer lang en in deze kilometers gaat het aan 4,4% gemiddeld omhoog. Lijkt dus vrij makkelijk, maar zeker in het begin komen we een aantal haarspeldbochten tegen waar het wat steiler omhoog gaat. Het is een fraaie klim, vooral tijdens die bochten. Mooie rotswanden langs de kant, niks mis mee. Na tien kilometer klimmen komen de renners vlak voor Rignano het steilste stukje tegen, aan 9%. Eenmaal in Rignano, het dorpje dat we beneden al zagen liggen, slaan we rechtsaf, waarna het nog een aantal kilometer omhoog gaat. Deze laatste kilometers van de klim zijn wel wat makkelijker, het is in de laatste vijf kilometer omhoog vooral vals plat met af en toe een wat zwaardere strook. De top van de klim van tweede categorie volgt na 220 kilometer, op 18 kilometer van de streep. Richting de top van de klim wordt het terrein overigens behoorlijk open, met een soort van maanlandschap langs de kant van de weg. Vooral veel rotsen en rotsblokken, met af en toe wat groen tussendoor. Als er wind staat gaat dat sowieso invloed hebben op het koersverloop.




Eenmaal boven volgt er een korte maar venijnige afdaling van drie kilometer richting San Marco in Lamis. Het gaat vrij steil naar beneden en de scherpe bochten volgen elkaar snel op. Eenmaal in San Marco krijgen de renners ook nog te maken met twee bijzonder scherpe en lastige haarspeldbochten. Daarna wordt het weer vlak en krijgen we heel laat op de dag te maken met de tweede tussensprint van de dag. Deze volgt na 225 kilometer in San Marco in Lames. Vervolgens loopt de weg direct weer omhoog, we krijgen met een volgend klimmetje te maken. Er zijn geen punten te verdienen, maar het gaat toch echt drie kilometer omhoog aan 5%. Tijdens dit klimmetje, met enkele stroken die duidelijk steiler zijn dan 5%, passeren we nog een kathedraaltje, waarna we bovenkomen in Borgo Celano. Na de top van dit laatste heuveltje is het nog 10 kilometer fietsen tot de finish. Buiten het dorp gaat het anderhalve kilometer licht naar beneden over een brede weg, waarna het weer een kilometer licht omhoog loopt. Vervolgens gaat het weer licht naar beneden, tot we op zes kilometer van de streep een rotonde tegenkomen. Bij deze rotonde slaan we rechtsaf. We duiken dan nog wat verder naar beneden over een slechte weg zonder veel bochten. Op vier kilometer van de streep vlakt het weer af. Het gaat zo ongeveer rechtdoor tot op iets meer dan drie kilometer van het eind, dan volgt er een rotonde waar we naar links gaan. Na deze bocht loopt het weer een paar hectometer naar beneden, waarna er weer een bocht naar links volgt. De weg begint nu weer vals plat omhoog te lopen, tot op twee kilometer van de finish. Kort daarna slaan we scherp linksaf, waarna het even min of meer vlak is. Niet lang daarna krijgen we een flauw bochtje naar links en weer naar rechts, daarna loopt de weg naar beneden tot aan de laatste kilometer. In deze laatste kilometer gaat het volledig rechtdoor, terwijl de weg vals plat omhoog loopt. Het stijgt tot aan de finish aan 2% gemiddeld, waarbij het in de laatste meters eerder richting de 4% gaat.




Na 238 kilometer eindigt deze rit in San Giovanni Rotondo, een plaats met 27.000 inwoners die debuteert in de Giro. We bevinden ons op het schiereiland Gargano, op de zuidelijke helling van de Monte Calvo. San Giovanni Rotondo is lang geleden gesticht op de fundamenten van een veel oudere stad, maar het heeft een tijd geduurd tot de stad iets voorstelde. Vroeger moest men het vooral van landbouw en veeteelt hebben, maar de heilige Pater Pio bracht hier verandering in. Deze man, geboren als Francesco Forgione, werd geboren in 1887 en kwam een kleine 30 jaar later in San Giovanni Rotondo terecht. Hij richtte hier een ziekenhuis op, Casa Sollievo della Sofferenza. Dat zou je vrij kunnen vertalen als het huis der verlichting van de lijdenden. San Pio wilde dus vooral graag mensen die het moeilijk hadden een beetje helpen. Het ziekenhuis werd een groot succes en schijnt tot op de dag van vandaag een van de modernste van Italië te zijn. Ze gebruiken hier moderne technieken, waardoor het een efficiënt ziekenhuis zou zijn, tevens buitengewoon hygiënisch. Ze doen er ook onderzoek, Pater Pio heeft dus behoorlijk veel nagelaten. Ter ere van deze man, die na zijn dood zalig en heilig werd verklaard, is er ook een heus heiligdom uit de grond gestampt, dat in 2004 haar deuren opende. Het is dus een vrij modern gebouw, wat voor een heiligdom opvallend is. Santuario di San Pio da Pietrelcina, van buiten lijkt het meer op een nieuwerwets Centraal Station. Niet ver van dit heiligdom vandaan staat er nog een, het Santuario di Santa Maria della Grazie. Alsof dat nog niet genoeg is hebben ze ook nog eens een groot kruis bij al dit geheel geplaatst. Het is al bij al nogal een bedevaartsoord geworden. Starten tegen we al op een heilige plaats, dat is bij de finish niet veel minder.



In startplaats Cassino wordt het tijdens deze rit 18 graden. 's Middags is er kans op wat regen, maar het lijkt er niet op dat we een herhaling van gisteren gaan krijgen. Tevens staat er vrij weinig wind, wat eigenlijk best jammer is omdat de wind best invloed had kunnen hebben tijdens deze rit. In finishplaats San Giovanni Rotondo zal het een stuk frisser zijn, daar halen we amper 10 graden. Ook is er daar wat meer kans op regen, al valt die regen vooral in de ochtend en het begin van de middag. Tegen de tijd dat de renners arriveren zal het vermoedelijk droog zijn. Is misschien maar beter ook, de finale is best wel technisch. Wind zal er ook in San Giovanni niet veel zijn, dat lijkt dus geen factor te zijn om rekening mee te houden. De rit is lang, dus gaan we vroeg van start. Om 11:20 staan de renners aan het vertrek. Na een neutralisatie van vijf minuten schieten ze definitief in gang en daarna is het tot 13:15 wachten op de beelden van Eurosport 1. Mensen met smaak kunnen tien minuten eerder al inschakelen op de player. Of dat tijdens deze rit veel zin heeft is maar de vraag, waarschijnlijk wordt het heel lang saai en krijgen we pas aan het eind wat spektakel. Finishen doen we ergens tussen 16:57 en 17:32.



Op papier lijkt dit de eerste echte kans voor de vluchters te zijn. Het is een lange rit, die voor de sprinters duidelijk te zwaar is. Voor de klassementsrenners is het dan weer te licht, dus houden we verder alleen de puncheurs over. Het is de vraag of zij in staat zullen zijn om deze rit te controleren. Zal Katusha alles op alles zetten voor Battaglin? Gaat UAE-Emirates mannetjes opofferen voor Ulissi? Het kan, het kan zeer zeker. Vooral voor Ulissi zou dit een gouden kans kunnen zijn. Toch lijkt het me waarschijnlijker dat er een relatief grote groep wegrijdt, met enkele erkende hardrijders. Het is een lange en daardoor lastige dag. Niet fijn voor een ploeg als UAE-Emirates om dit te controleren en Katusha acht ik daartoe al helemaal niet in staat. Ze zouden dan hulp moeten krijgen van Jumbo, of van Mitchelton. Maar waarom zouden die ploegen helpen? Niet realistisch. Dus ga ik voor het eerst deze Giro een keer vijf namen uit m'n duim zuigen.
1. De Gendt. Oké, deze hoefde ik niet echt uit m'n duim te zuigen. Als je het over vluchters hebt dan heb je het automatisch over Thomas De Gendt. Tot nu toe heeft hij vooral moeten werken voor Ewan, maar voor de Australiër is deze rit duidelijk te zwaar. Dus zal De Gendt zijn kans krijgen en als hij in de vlucht wil zitten krijgt hij dat voor elkaar. Desnoods rijdt hij even een paar minuten lang iedereen het snor voor de ogen, maakt hem allemaal niet uit. Als hij maar meezit. Het zal afhangen van de sterkte van de groep of hij dan ook daadwerkelijk kan winnen, maar je moet van goede huize komen om De Gendt te verslaan. Ik wens iedereen alvast een prettige Thomas De Gendt-dag.
2. Ciccone. Giulio is niet zo intelligent, die conclusie heb ik al eerder getrokken. Maar ik neem aan dat ze na het debacle van de vorige dag hem hebben ingefluisterd dat er nu wél punten te verdienen zijn. Een klim van de tweede categorie aan het eind, dat begint ergens op te lijken. Als hij nu meezit kan hij aardig wat punten verzamelen. Bovendien maakt hij dan meteen kans op de rit, het is hem in het verleden al eens eerder gelukt om als rittenkaper in de Giro boven te komen drijven. Een man om rekening mee te houden, ook al kan hij niet zelfstandig z'n tanden poetsen.
3. Masnada. Fausto was in aanloop naar de Giro in vorm. In bloedvorm zelfs, in de Tour of the Alps won hij zelfs twee ritten. Tijdens deze Giro hebben we hem nog niet echt gezien, maar daar kan nu verandering in komen. Als hij eenmaal in een kopgroep terechtkomt wordt het een gevaarlijke klant. Hij liet in de Tour of the Alps zien dat hij een aardig eindje hard kan rijden en dat hij ook nog eens aardig kan timen. Als deze man demarreert zie je hem niet zomaar weer terug. Gevaarlijke klant voor de komende weken, is het niet tijdens deze rit dan wel tijdens de volgende. Overigens is ook Cattaneo iemand om rekening mee te houden, maar Mattia staat momenteel nog vrij kort in het klassement en het zou kunnen dat hij voorlopig nog niet ten strijde trekt.
4. Neilands. Krists was echt vreselijk goed in Asturië. Hij kon zelfs een tijd Carapaz en Landa volgen bergop. Moest uiteindelijk toch lossen, maar dat is geen schande. Dat zijn vorm goed is hebben we deze Giro nog niet gezien. Met een beetje mazzel komt daar verandering in. Als hij in de vlucht van de dag weet te geraken en een beetje goede benen heeft kan het vermakelijk worden. Neilands is een vreemde renner die op een goede dag tot veel in staat is.
5. Kangert. Willekeurige suggestie. Staat op drie minuten in het klassement. Kan met een beetje mazzel de roze trui pakken, als het peloton hem niet als een gevaar ziet. Er gaan in ieder geval renners proberen in de vroege vlucht te geraken die nog kort in het klassement staan, je weet maar nooit. Het zou interessant zijn om te zien wie er allemaal in de vroege vlucht willen zitten, maar dat deel van de rit gaan we dus missen. Jammer.

Fausto Masnada is samen met Winner Anacona mijn favoriete wielernaam. #leukefeitjes

quote:

Op donderdag 16 mei 2019 16:27 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Waar staat Garikoitz Bravo op de ranglijst?

Dan heb ik meer met Alex Aranburu

Karbonkel

Nee he niet Plaza weer.

Eigenlijk duurt het deze Giro best lang voor we een serieuze bergop aankomst hebben.

Nans hangt alleen maar achterin.

Mikkel met een take.

twitter:

mrconde twitterde op donderdag 16-05-2019 om 16:43:28 After crashing in a corner, just as he attacked in the final, and losing out on the win on stage 8 of the #Giro two years ago, I doubt Conti is content with "just" getting the leader's jersey today.. He wants that stage win as well. Masnada looks incredibly strong tho.. reageer retweet

Slecht toneelstuk.

Maar Fausto

SavioGod

Was dit Cimolai?

Wegree

quote:

Op donderdag 16 mei 2019 17:18 schreef heywoodu het volgende:
Doe nou ff je zonnebril af joh

Steeds meer renners doen dat niet valt me op.

quote:

Op donderdag 16 mei 2019 17:19 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Hij rolt net 1 seconde over de finish. Laat Antwan met rust joh.

Dat is ook wel weer zo inderdaad ja.

quote:

Op donderdag 16 mei 2019 17:21 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Ja, dus wat is uiteindelijk jouw mening?

Voor de start altijd af doen. Direct na de streep mag je het ze vergeven.

Oomen is kennelijk ook hard gevallen in het begin, last van z'n knie en hand. Toch knap om dan mee te zitten.

quote:

Op donderdag 16 mei 2019 22:22 schreef Pino112 het volgende:

twitter:

JumboVismaRoad twitterde op donderdag 16-05-2019 om 22:12:36 🇮🇹 #GiroDon't worry, be happy😃When the pink jersey crashes...👚 https://t.co/5iGc6o5QHR reageer retweet

On board bij Jumbo

Me like!

Wat een baas.