[Etappe 2] Bologna - Fucecchio #1

Tappa 2: Bologna - Fucecchio, 205 km

De kop is eraf. De 102e Giro is begonnen. En wat voor een spetterende start was het! Of nouja, dat viel eigenlijk reuze mee. We waren amper een half uur onderweg en de winnaar was al bekend. Door de tactische keuze van veel toppers stonden zowat alle grote namen vroeg aan het vertrek. Tom Dumoulin ging er zelfs als eerste vandoor, maar het bleek al vrij snel dat hij niet zou gaan winnen. Eerst doken Miguel Angel Lopez en Vincenzo Nibali onder zijn tijd. Dat was nogal een verrassing, vooral de prestatie van Lopez komt redelijk uit het niets. Tijdrijden was niet zijn ding, maar ook dat vak lijkt hij nu te beheersen. Nibali zette even de snelste tijd neer, maar lang kon hij daar niet van genieten. Een paar minuten later kwam de pletwals uit Slovenië opzetten en hij vermorzelde iedereen. Roglic was 23 seconden sneller dan Nibali, 28 seconden sneller dan Lopez en Dumoulin. Het was dus vrij snel duidelijk dat Roglic een tijd had neergezet die niemand ging benaderen. Hooguit Simon Yates zou nog in de buurt kunnen komen, maar op hem moesten we nog meer dan twee uur wachten. We werden voor dat wachten niet echt beloond, want ook Yates kwam niet echt dichtbij. Hij veroverde de tweede plaats, 19 seconden achter Roglic. De eerste roze trui van deze Giro gaat dus naar de mannen van Addy Engels en Jan Boven, de mannen van ONZE ploeg, Team Jumbo-Visma. Tevens schijnt het de eerste roze trui te zijn voor Slovenië. Het kan verkeren, een paar jaar geleden was Jan Polanc de eerste Sloveen die een rit won in de Giro, nu maken ze in dat land ineens kans om het hele zooitje te winnen. De eerste slag is in ieder geval duidelijk gewonnen door Roglic, als de krachtsverhoudingen de komende weken zo blijven krijgen we een enorm saaie Giro. Maar goed, het blijft wielrennen. Deze acht kilometer zeggen eigenlijk niets. Veel renners gaan naar eigen zeggen wat later pieken omdat het zwaartepunt van deze koers niet in de eerste week ligt, maar in de weken daarna. Roglic zou te vroeg in vorm zijn, volgens velen. We komen er later achter of dat klopt, maar hij heeft zijn rit alvast binnen. Vierde grote ronde, vierde keer dat hij een rit wint. Dat doet niemand hem na, gok ik zonder het te controleren. De tijdrit bleek in ieder geval een kolfje naar de hand van de klassementsrenners te zijn. De top vijf bestaat volledig uit de vijf namen die vooraf ook het meest werden genoemd als grootste kanshebbers op de eindzege, alleen de volgorde is niet helemaal accuraat. Ook op de zesde plaats komen we met Majka iemand tegen die in Verona dezelfde positie zou kunnen bezetten. Er waren maar een paar dissonanten, te weten Izagirre, Landa en Zakarin. Al ligt het bij Izagirre niet in de lijn der verwachting dat hij überhaupt voor een klassement gaat, hij zal Lopez moeten ondersteunen, zeker nu Lopez de schade meer dan heeft weten te beperken tijdens de tijdrit. Aan de achterkant van de koers zagen we de afgang van een Japanner van Nippo-Vini Fantini. Deze ploeg met veel Japanse invloeden wilde graag een paar Japanners meenemen, al was het maar om wat extra aandacht te vragen voor de Olympische Spelen in Tokio 2020. Daarom is het shirt ook aangepast, maar van deze aangepaste versie heeft Hiroki Nishimura niet lang kunnen genieten. Hij kreeg het voor elkaar om buiten tijd aan te komen. Het waren acht prachtige kilometers. Neri Sottoli had het beter gedaan dan Nippo, maar dat heb ik al eerder gezegd. We gaan snel verder met de volgende rit. Een rit die vooraf lastig in te schatten is. We trekken Toscane in en daar stikt het van de heuvels. De meeste heuvels weten we te ontwijken, maar we pakken er toch een aantal mee. Het is maar de vraag of de sprinters de heuveltjes gaan overleven en dus zou dit misschien wel een rit kunnen zijn voor de vluchters, of wellicht komt er een wat uitgedund groepje aan in Fucecchio, want daar gaan we naartoe. Tevens eren we tijdens deze etappe Gino Bartali, blijkbaar. Dat staat in het roadboak tenminste. Omdat hij uit Toscane kwam, ofzo. Ze zijn bij de Giro nogal van de eerbetonen, alleen komt de uitwerking er meestal niet helemaal uit. Het voelt vaak eerder alsof ze nog even over iemand z'n graf heen willen pissen. Dat is nu niet anders.




Bologna, daar zijn we nog steeds. We hebben al een deel van de stad gezien, maar toch vooral het deel buiten de stad. De Madonna van San Luca en de weg daarnaartoe werd uitgebreid in beeld gebracht, van Bologna zelf zagen we minder. Dit terwijl Bologna in 2000 toch echt de culturele hoofdstad van Europa was. Het is een stad waar merkwaardig genoeg niet echt grote wielrenners vandaan komen. Wel andere sporthelden, zoals Alberto Tomba. Hij kwam tijdens de eerste rit al eens in beeld. Tomba kon heel goed slalommen, heb ik me wel eens laten vertellen door Evert ten Napel. Ook Christian Vieri komt uit Bologna, dat was wel een goede spits vroeger. Pierluigi Collina was dan weer een goede scheidsrechter. Of misschien ook wel niet, maar hij straalde met zijn kale knar wel heel veel autoriteit uit. Sara Errani komt ook uit Bologna. Zij doet aan tennis, wat op zich natuurlijk al een grote fout is. Blijkt dat ze ook nog eens doping gebruikt, moet niet gekker worden. Al had ze zelf wel een geniaal excuus, de verboden substantie die zich in haar lichaam bevond zou afkomstig zijn uit de medicatie die haar moeder slikte tegen kanker en die medicatie was toevallig in de tortellini terecht zijn gekomen. Ik vind het wel creatief, eerlijk gezegd. In een verder verleden was Luis Garcia del Moral haar dokter, die kennen we in het wielrennen ook nog wel. Frisse dame dus. Maar, genoeg over dat. Bologna staat natuurlijk ook bekend vanwege de geweldige keuken. De spaghetti bolognese komt hier natuurlijk vandaan! Al noemen ze dat hier helemaal geen spaghetti bolognese. Ten eerste eten ze het met tagliatelle en helemaal niet met spaghetti. En dan noemen ze het nog ragu ook. Zou het wat uitmaken? Voor de Italianen wel. Mortadella komt hier ook vandaan, blijkbaar, net als wat andere worsten. Daarom noemen ze Bologna ook wel de vette stad, omdat je van een langdurig verblijf in de lokale horeca niet direct gaat afvallen. Buiten dat is Bologna een universiteitsstad. Het schijnt zelfs zo te zijn dat de universiteit van Bologna de oudste van allemaal is. Het jaartal dat wordt genoemd is 1088, da's wel vrij oud dan inderdaad. Gedurende de middeleeuwen was Bologna een bakermat der kennis. Tegenwoordig is het nog steeds een belangrijke stad op dat gebied, met meer dan 80.000 studenten. Ook als sportstad is Bologna niet onbelangrijk. Tijdens de tijdrit zagen we het stadion van de lokale voetbalclub in beeld. Bologna FC is actief in de Serie A, al zijn ze nog niet helemaal veilig. Naar alle waarschijnlijkheid mogen ze nog wel een jaartje langer op het hoogste niveau spelen, maar ze kunnen zichzelf een grote dienst bewijzen door maandag in het eigen Stadio Renato Dall'Ara te winnen van Parma. Basketbal schijnt een andere belangrijke sport te zijn in deze stad. Tot zover de informatie over Bologna, het is wel weer leuk geweest.



De tweede etappe start op dezelfde plaats als de eerste. Weer vertrekken de renners in het centrum op de Via Rizzoli. Tijdens de neutralisatie door de straten van Bologna volgen ze nog een tijdje het parcours van de tijdrit, maar na een paar kilometer wijken ze daar vanaf. Wel zijn de renners nog niet definitief van de ellende van de eerste rit af, want ze rijden nu via een andere weg, de Via Saragossa, naar de Arco del Meloncello. Deze keer rijden ze wel onder deze boog door, maar godzijdank slaan ze niet linksaf. Dat zou namelijk betekenen dat ze weer naar de San Luca zouden moeten klimmen, maar dat blijft ze bespaard. Via de doorgaande weg verlaten ze de stad. Aan de rand van Bologna is de neutralisatie voorbij en wordt de rit definitief in gang geschoten. Via een brede maar wel redelijk bochtige weg rijden de coureurs over een opvallende brug door Casalecchio di Reno, waarna ze buiten het dorp richting het zuiden gaan rijden. Op een aantal rotondes na komen de renners de komende kilometers weinig tegen, bovendien is het ook nog eens zo goed als vlak. Na een kilometer of 13 komt de koers aan in Sasso Marconi, waar bij een rotonde een bocht naar links volgt waarna men via een brug over de rivier Reno fietst. Het uitzicht is hier mooi en daar kan iedereen nog een tijdje van genieten. Even verderop mondt de Torrente Setta uit in de Reno. Deze Torrente Setta gaan de renners de komende tijd volgen. We bevinden ons in de Apennijnen, wat best een leuk gebergte is. De organisatie vond het alleen iets te vroeg om daar wat mee te doen, dus blijven we in het dal van dit riviertje fietsen, om de rit toch maar zo vlak mogelijk te houden. De weg langs de rivier is behoorlijk bochtig, maar het is wel voornamelijk vlak. Al bij al toch een redelijk makkelijk begin van de rit, er zal de nodige tijd zijn om te genieten van de heuveltjes links en rechts. De weg waar we ons nu op bevinden gaan we een eeuwigheid volgen. Dat is natuurlijk vooral heel erg zonde, want je hoeft maar een keer een afslag naar links te pakken en je zit meteen in de heuvels. Enfin, met deze snelste route richting het zuiden hebben we al heel veel kilometers nodig om de finishplaats te bereiken, dus deze rit was eigenlijk al verloren voor het parcours nog ingevuld moest worden. Goed, gelukkig hebben we dus het uitzicht nog. Overigens kwam de naam Sasso Marconi mij wel bekend voor, en de rotsen buiten het plaatsje ook. Blijkt dat de renners in 2017 een tijd over dezelfde wegen hebben gereden! Te gek zeg, mijn geheugen werkt nog. Of nouja, in ieder geval een beetje.



Het zal een kilometer of 37 lang zo goed als vlak zijn. Natuurlijk gaat het een beetje omhoog en omlaag, maar de Via Val di Setta is nooit meedogenloos. Na veel bochtenwerk en een paar kleine knikjes naar boven en beneden krijgen we na 37 kilometer een strook van 14 kilometer in stijgende lijn. De rivier Setta wordt bij Ponte Locatella overgestoken waarna we toch een deel van de binnenlanden gaan verkennen. We gaan klimmen naar La Serra. Gemiddeld stijgt het in deze 14 kilometer aan een procent of drie, waarbij wel de kanttekening geplaatst moet worden dat het niet altijd even makkelijk zal zijn omdat sommige stroken in dalende lijn gecompenseerd worden door wat steiler stijgende stukjes weg. Vooral in het begin van de klim komen de renners kort achter elkaar een paar haarspeldbochten tegen waar het eigenlijk best serieus klimmen is. Maar goed, het is het begin van de rit, dus op Jakub Mareczko en de overgebleven excuusjapanner van Nippo na gaat hier natuurlijk niemand in de problemen komen. Via een bochtige weg, met vooral veel groen langs de kant van de weg en tussendoor wat schattige gehuchtjes verlaat de koers na 51 kilometer de regio Emilia-Rogmana en betreden we Toscane. Eenmaal in Toscane loopt de weg nog wat verder omhoog, waarna we na 57 kilometers koers uitkomen in Montepiano. Dat is best een leuk dorpje, zo in the middle of nowhere. In Montepiano zijn we helemaal boven en dat kan maar één ding betekenen, het gaat hierna naar beneden. De afdaling die volgt is een kilometer of tien lang en kenmerkt zich vooral door een ontelbare hoeveelheid bochten. Door al dat draaien en keren en slecht onderhouden asfalt is het geen prettige afdaling, ook al gaat het niet heel steil naar beneden. Eenmaal beneden komt het peloton uit in het dorpje Vernio, hier komen we in het dal van de rivier Bisenzio terecht. Deze rivier gaan we een tijdje volgen. De weg langs de rivier leidt ons door een aantal kleine dorpjes, terwijl er tussendoor vooral veel groen te bewonderen valt. De weg is wederom aan de bochtige kant, maar hier wel wat beter onderhouden. Het is ondertussen zo goed als vlak, al komen we uiteindelijk nog wel een paar meter lager uit. Het loopt dus lichtjes naar beneden, maar zo licht dat niemand dat in de gaten heeft. Na een kilometer of 70 rijden de renners ter hoogte van La Dogana langs een oude kasteelruïne en een middeleeuwse brug over de Bisenzio. Deze Ponte di Cerbaia heeft zelfs een eigen Wikipediapagina, vooral omdat het de oudst bewaard gebleven brug over de Bisenzio is. Al spelen ze wel een beetje vals, want de brug is een aantal keer gerestaureerd. Het verhaal wil dat Giuseppe Garibaldi, een figuur zo belangrijk dat de Italianen zelfs het roadbook naar hem hebben vernoemd, deze brug heeft gebruikt om de Bisenzio over te steken, in een poging aan de Oostenrijkers te ontsnappen.



De mannen op de fiets zien de brug overigens helemaal niet liggen, maar dat geheel terzijde. Ze rijden langs de bomen verder richting Usella, waar ze na 75 kilometer passeren. Hier loopt de weg tijdelijk zowaar een keer omhoog, maar dat duurt niet lang. Vlak na Usella komen we uit in Vaiano, de stad waar Fiorenzo Magni werd geboren. Deze Magni was een renner die actief was in de jaren '50. Hij won onder meer drie keer achter elkaar de Ronde van Vlaanderen, boekte talloze ritzeges in de Ronde van Frankrijk en won drie keer de Giro. Eigenlijk had ik zijn naam tijdens de vorige voorbeschouwing ook al kunnen noemen, omdat er op het internet memorabele beelden te vinden zijn van Magni op de San Luca. Tijdens de Giro van 1956 brak hij zijn sleutelbeen, maar van opgeven was geen sprake. Hij wilde door. In een poging zijn lichaam te ondersteunen en de pijn te verbijten bond hij een tube vast aan zijn stuur, waarna hij dat ding in z'n mond stak. Kan me niet voorstellen dat het ter ondersteuning daadwerkelijk geholpen zal hebben, maar de pijn wist hij er in ieder geval mee te verbijten. Hij zou tweede worden in die Giro, niet slecht met een gebroken sleutelbeen. Nou, hebben we die anekdote ook weer gehad, beter laat dan nooit. We fietsen snel door, nog steeds richting het zuiden. In de vallei van Bisenzio blijven de wegen breed, grotendeels vlak met zo nu en dan een bocht. Via wat onbeduidende dorpjes bereiken we na 89 kilometer Prato, een grote stad met ongeveer 200.000 inwoners. Het is tevens de hoofdstad van de gelijknamige provincie, waar we ons nu uiteraard in bevinden. Prato heeft een mooi historisch centrum, dat de koers zorgvuldig gaat vermijden. We blijven een beetje aan de buitenrand van de stad hangen en zien vooral veel industrie, wat niet onlogisch is aangezien Prato vooral een industriestad is. Een industriestad met een flinke hoeveelheid Chinezen. Blijkbaar is zo ongeveer een kwart van de inwoners Chinees. Dat is wel vrij bijzonder te noemen. De meeste Chinezen zijn hier gekomen om in de kledingindustrie te werken, 3500 fabriekjes zouden er hier moeten zijn. Geen doorsnee stad in ieder geval. Tevens de geboortestad van Andrea Fedi, een inmiddels alweer bijna vergeten wielrenner. Een getalenteerde renner die door knieblessures al op 26-jarige leeftijd moest stoppen, in 2017. Terwijl hij een jaar eerder nog de Trofeo Laiglueglia won. Arme jongen. Midden in het centrum van Prato staat trouwens een kasteel, nu heb ik echt het gevoel dat de Giro begonnen is.



Via brede wegen die af en toe worden onderbroken door een rotonde rijden we van Prato naar Campi Bisenzio, de stad die in 2009 als startplaats gold van de 14e rit. Dat was de rit die aan zou komen boven op de San Luca. Zo, weer een cirkeltje rond. Ze hebben hier overigens wel flink hun best gedaan om dit hele gebied vol te bouwen, we rollen van het ene dorpje in het volgende, zonder dat er tussendoor veel open ruimte te bespeuren valt. Buiten Campi Bisenzio liggen er alleen nog maar meer rotondes, verder gaat het vooral rechtdoor over brede en vlakke wegen. In Signa komen de renners uit op de Via Roma, die in het centrum wat bochtiger wordt. Via deze bochten komen we uit bij een brug over de Arno, die ons naar Ponte a Signa brengt. Hier slaan de renners rechtsaf waarna ze een kilometer of 12 over dezelfde brede en vlakke weg mogen rijden. Deze weg voert langs de river Arno, op wat bochten na valt er verder weinig te beleven. We bevinden ons overigens in de provincie Firenze, ondertussen. Dicht in de buurt van de gelijknamige stad, maar het is toch ver genoeg weg om er geen woorden aan te verspillen. Na 116 kilometer komt de koers door Montelupo, waar bij een rotonde een bocht naar links op de renners wacht. Even verderop ligt er nog een rotonde in het parcours, maar daarna gaat het een kilometer of vijf rechtdoor tot aan Ginestra. Na twee rotondes en wat bochten in dit plaatsje gaan we op weg naar een klimmetje. Voor dat zover is gaan we eerst nog wel een paar kilometer rechtdoor rijden over een brede en vlakke weg dwars door het Toscaanse platteland. In de buurt van Molino del Ponte wordt die rechte weg een stuk bochtiger en gaat er geklommen worden naar Montespertoli. Een korte klim van 2,5 kilometer aan een procent of vier. Stelt dus niets voor, we zijn hier vooral voor het uitzicht. We bevinden ons namelijk in de streek van de Chianti en dus kan het geen kwaad om wat heuveltjes waarvan de flanken zijn gevuld met wijnranken in beeld te brengen. Boven in het centrumpje van Montespertoli komen we de eerste tussensprint van deze Giro tegen. Dit jaar geeft men de tussensprints aan met een S-symbool, de ouderwetse Traguardo Volante met TV-symbool is afgevoerd. Zijn we in ieder geval wel van de verwarring af, nee, de tv-uitzending begint niet zodra er een TV-symbool in beeld is.



We rijden door het centrum, werken de tussensprint af en verlaten het dorp richting het westen. De renners rijden een aantal kilometer zo goed als rechtdoor, waarna er een bocht naar rechts volgt. Het gaat vervolgens weer een aantal kilometer bijna volledig rechtdoor, in licht dalende lijn. Na een aantal passages door nog wat dorpjes rolt de koers richting Empoli, waar we na 147 kilometer uitkomen. Ik dacht altijd dat Empoli een grote stad was, maar dat valt blijkbaar reuze mee. Slechts 47.000 inwoners. Desondanks wel een voetbalclub in de Serie A, al staan ze op dit moment op degraderen. Het is vooral een industriestad, waar een aantal wielrenners vandaan komen. Wat te denken van Manuele Mori? De eeuwige knecht van UAE-Emirates, die op 38-jarige leeftijd nog steeds actief is. Niet actief in deze Giro, in tegenstelling tot Kristian Sbaragli. Deze parodie op een wielrenner van de Israel Cycling Academy is ook afkomstig uit Empoli en hem zien we de komende weken misschien wel een keer in de top 10 eindigen in een vlakke rit. In Empoli krijgen we te maken met de tweede tussensrint van de dag, misschien is dat wel een leuk doel voor Sbaragli. Verder geen bijzondere stad, dat Empoli. Het centrum is nog wel aardig, maar het is verstandig dat de koers de stad snel weer verlaat in aanloop naar de volgende klim van de dag. Na wat bochten en een brug over de Arno slaan we rechtaf richting Limite Sull'Arno. Op wat rotondes na gaat het langs de rivier vooral rechtdoor, terwijl het vlak is. Zodra de renners Limite binnenrijden begint de weg omhoog te lopen, maar de klim begint pas verderop. In het dorp volgt er een bocht naar rechts, waarna de renners even verderop linksaf slaan. Hier begint de klim van Montalbano echt. Een beklimming van de derde categorie, zes kilometer aan 6,8%. Een serieuze klim, die vooral in het begin heel lastig is. Het loopt direct aan een procent of negen omhoog, een kilometer lang. Daarna wordt het wat makkelijker, maar we spreken toch over een middenstuk van vier kilometer aan ongeveer 8%. Het is dat het aan begin en aan het eind even wat vlakker is waardoor het gemiddelde wat zakt, maar dit is geen kinderachtig gedoe. Als er hier serieus gas wordt gegeven zijn de sprinters weg, zeker omdat er ook nog een strook aan 13% zit halverwege de klim. De kans is natuurlijk aanwezig dat hier nog niet zo hard gereden gaat worden omdat het pas de tweede dag is. In ieder geval, na 157,5 kilometer komen de renners boven op deze klim.




Na de klim slaan de renners linksaf en gaat het tien kilometer naar beneden. De afdaling is niet echt lastig. er zijn wat bochten en de weg is niet enorm breed, maar tegelijkertijd gaat het niet echt hard naar beneden. Pas na een paar kilometer dalen als de renners het dorp Vitolino binnenrijden liggen er kort achter elkaar twee lastige bochten. Dat is ook meteen het laatste verraderlijke aan deze afdaling, we dalen nog een aantal kilometer verder richting Vinci zonder dat het lastig wordt. Ja, we gaan naar Vinci. Van Leonardo? Van Leonardo. Een paar kilometer buiten dit dorp werd Leonardo da Vinci geboren. Je weet wel, die ene alleskunner. De Mathieu van der Poel van zijn tijd, maar dan anders. Met z'n Mona Lisa en z'n weet ik veel allemaal wat. Voor meer informatie moet je maar even Diederik van Vleuten bellen. Of je gaat naar Vinci zelf, dat kan ook. Er is namelijk een museum hier, het Museo Leonardiano, waar enkele van zijn uitvindingen zijn te zien. Ook het geboortehuis van Leonardo is te bezichtigen, al kom je daar op een paar tekeningen na niet veel tegen. Enfin, de volgende rit gaat hier van start, dus dan kan ik vast wat meer vertellen over Vinci. Eenmaal buiten Vinci, nadat we langs het museum zijn gefietst, gaan we richting het noorden en daar loopt de weg direct omhoog. De volgende klim van de dag begint, eentje van de vierde categorie. De klim naar San Baronto is lang, maar niet lastig. 11,3 kilometer aan 2,5% zo'n beetje, dat is gewoon helemaal niks eigenlijk. Al kent de klim wel een paar steilere stroken, afgewisseld door wat stukjes in dalende lijn. Desondanks mag op deze klim geen enkele renner in de problemen komen. Als de sprinters na de vorige klim nog aanwezig zijn, dan gaan ze hier ook niet lossen. Als er wel wordt gekoerst en ze lagen er al af dan komen ze hier zeker niet terug. Boven komen de renners in ieder geval na 178 kilometer, op 27 kilometer van de finish.




De afdaling van deze klim is een stuk spannender. De klim naar San Baronto stelde van de kant die de organisatie heeft gekozen niet veel voor. In een andere koers komt de klim naar San Baronto voor van de kant die we nu gaan afdalen. Dat is de GP Larciano, voluit GP Industria & Artigianato di Larciano. Een van de koersen vroeg op het jaar, waardoor de wedstrijd met enige regelmaat wordt afgewerkt in barre omstandigheden. Dat was dit jaar niet anders. In de regen bleek Max Schachmann prima in zijn sas te zijn. Hij was bergop prima in orde en gooide zich naar beneden. Alleen Mattia Cattaneo kon nog een beetje in zijn buurt blijven. De afdaling is van de makkelijke kant al lastig, laat staan van deze kant. Kan voor verschillen zorgen, als de renners er een beetje zin in hebben. De weg is breed, maar gaat wel vrij steil naar beneden en kent een aantal lastige bochten. Na vier kilometer dalen komen de renners uit in Lamporecchio. Dit is een plaats met een speciale betekenis voor Vincenzo Nibali. Hij is een Siciliaan, maar wielrenners van dat eiland die prof willen worden verhuizen vaak richting het noorden van Italië, omdat daar alle belangrijke clubs zijn gevestigd en alle belangrijke koersen worden verreden. Zodoende kwam Nibali hier terecht, bij de club van Mastromarco. Twee jaar reed hij voor deze club, waarna hij de overstap maakte naar Fassa Bortolo. Toen deze ploeg een jaar later stopte maakte hij de overstap naar Liquigas en de rest is geschiedenis. Nibali keert dus terug op vertrouwde grond, dat kun je bijvoorbeeld ook zien aan de naam van de lokale club. Mastromarco Sensi Nibali, zo heet de ploeg tegenwoordig. Daarom sluit ik niet uit dat Nibali zich gelijk gaat willen laten zien. De afdaling richting Mastromarco geeft er in ieder geval voldoende aanleiding toe. Al rest er na de afdaling nog wel een lange, grotendeels vlakke weg. Het gaat over een brede weg vooral vaak rechtdoor, terwijl we een boel dorpjes passeren. Lazzeretto bijvoorbeeld, een van de vele niet zo boeiende plaatsjes hier. Buiten Lazzeretto krijgen we weer even een stukje natuur te zien, waarna we koers zetten richting Cerreto Guidi. Het is een kilometer of zes zo goed als vlak geweest, maar zodra Cerreto in zicht is moet er zowaar weer wat geklommen worden. Het gaat in twee trapjes omhoog. Eerst moet er anderhalve kilometer aan een procent of vier geklommen worden, vervolgens is het een halve kilometer vlak, waarna er nog een kilometer aan 3% volgt. Normaal niet iets om wakker van te liggen, maar als de sprinters hier nog aanwezig zijn kunnen de voorgaande inspanningen gaan doorwegen. Cerreto Guidi passeren we overigens op 13 kilometer van de streep en het is best een opvallend gebouwd dorpje.



Buiten Cerreto Guidi gaan we bij een rotonde rechtdoor, waarna we over een plattelandsweggetje afdalen richting de Arno. Al is dat afdalen relatief, we krijgen ook nog te maken met twee korte knikjes omhoog. Steeds maar van een paar honderd meter, na eerst een aanloop in dalende lijn. Vliegen we dus zo overheen. Na het tweede knikje gaat het wat langer naar beneden, gewoon rechtdoor. Aan het eind van dit stukje in dalende lijn slaan we rechtsaf, waarna het vlak is. Vlak tot aan de finish. Over een brede provinciale weg rijden we via Pieve a Ripoli naar finishplaats Fucecchio. Het gaat kilometerslang rechtdoor, pas voorbij Pieve a Ripoli gaat er weer iets gebeuren en dan zitten we inmiddels op vier kilometer van het eind. Bij een rotonde slaan de renners rechtsaf, waarbij ze rekening moeten houden met een wegversmalling. Het gaat 500 meter rechtdoor, waarna er een scherpe bocht naar links volgt. Op drie kilometer van het eind volgt er een nieuwe bocht, weer naar links. Bovendien wordt de weg hier weer smal. Eerst moeten de renners een vluchtheuvel ontwijken, daarna staan er langs de kant van de smal geworden weg een paar gebouwen. Dat wordt proppen jongens! Hierna komen ze op een soort van pleintje uit, waar ze eerst even rechtdoor rijden, om vervolgens een flauwe bocht naar links te maken. Het blijft ondertussen smal, als het een massasprint wordt is positionering wel een ding. Een paar hectometer gaat het rechtdoor, waarna er een nieuwe bocht volgt. Deze keer gaan we naar rechts, we bereiken een nieuwe weg die een stuk breder en rechter is. Het gaat nu rechtdoor tot op iets minder dan twee kilometer van het eind. We stuiten op een rotonde, waar het net niet helemaal rechtdoor gaat. Een beetje schuin naar rechts, dan weer naar links. We rijden rechtdoor tot aan de volgende rotonde, waar een bocht naar links volgt. Even verderop ligt er een nieuwe bocht naar links in het verschiet en dan rijden we ineens onder de vod door. De laatste kilometer is aangebroken en deze kilometer gaat volledig rechtdoor. Volledig vlak en volledig recht, een prima slotkilometer. Na 205 kilometer zit de eerste rit in lijn van deze Giro er dan op.




We finishen in Fucecchio, een stad 23.000 inwoners in de provincie Florence, regio Toscane. Laat ik meteen maar met de deur in huis vallen: het is een laffe streek van de organisatie dat we finishen in deze stad. Luca Scinto komt hier namelijk vandaan, de grote baas van Neri-Sottoli. Sinds een aantal jaar worden ze bij RCS niet meer zo vrolijk van Scinto. Vroeger werd zijn ploeg altijd uitgenodigd, maar sinds een aantal positieve gevalletjes is de liefde wat bekoeld. Ook wordt hem kwalijk genomen dat renners bij hem een plaats kunnen kopen door een sponsor mee te brengen. Dat schandaal hangt altijd een beetje over het Italiaanse wielrennen heen, maar Savio en Scinto worden het hardste aangepakt. Daarom is Androni ook een paar jaar niet welkom geweest, maar de sluwe vos heeft daar een slimme oplossing voor gevonden: hij wint gewoon ieder jaar de Ciclismo Cup waardoor hij automatisch uitgenodigd wordt. Scinto probeert dat natuurlijk ook, maar met net wat minder succes. Hoe dan ook, dit had een mooie dag voor Scinto kunnen zijn. Finishen in zijn stad, terwijl hij in koers is. Nu is hij niet in koers, terwijl hij de weinig getalenteerde renners van Bardiani en Nippo ziet stuntelen. Eentje van Nippo is er zelfs al niet meer bij, kun je nagaan. Een andere bekende man uit Fucecchio is Andrea Tafi. Deze voormalig wielrenner was bijna geen voormalig wielrenner meer. Hij kwam uitgebreid in het nieuws omdat hij van plan was een comeback te maken. 20 jaar na zijn overwinning in Parijs-Roubaix wilde hij terugkeren in het peloton, om die koers weer te rijden. Naar eigen zeggen waren er verschillende ploegen met interesse, maar een gebroken sleutelbeen gooide roet in het eten. Al denk ik dat het ook zonder gebroken sleutelbeen niets was geworden, een man van 52 moet helemaal niet meer aan die onzin beginnen joh. Een gesprek met een psycholoog ligt meer voor de hand dan een terugkeer in de koers. Is er verder iets te melden over Fucecchio? Nee, niet echt. Indro Martinelli komt hier vandaan, dat is in de vorige eeuw een bekende Italiaanse journalist geweest. Verder hebben ze er nog wel een aardige kerk en een parkje, het Parco Corsini, waar een oude kasteelruïne staat. Buiten de stad komen we ook nog wel een merkwaardig bouwwerkje tegen, de Ponte Mediceo. Dit is een brug over een rivier, waar ze vervolgens een woning van hebben gemaakt. Doet tegenwoordig dienst als een hostel voor pelgrims. In het centrumpje komen we in de buurt van het stadhuis ook nog een gebouw tegen met aan de buitenkant een opvallend fresco. Dat was het wel zo'n beetje.



In Fucecchio zal het 's middags niet veel warmer worden dan 14 à 15 graden. Bovendien is de kans vrij groot dat het gaat regenen. Zo'n beetje de hele dag kans op regen, maar rond het middaguur is die kans het grootst. In de finale niet echt een groot probleem, maar bij een aantal afdalingen onderweg zou dat toch best vervelend kunnen zijn. Het gaat ook best hard waaien, windkracht 4. De wind komt wel uit het noorden en we rijden bijna de hele dag naar het zuiden, dus dan ligt het zomaar in de lijn der verwachting dat we een snelle rit krijgen. In de laatste kilometers zal de wind in de zij komen te staan, dus misschien dat we in die laatste rechte kilometers nog een klein beetje waaierspektakel krijgen. Misschien he. Heel misschien. Niet boos naar mij kijken als het niet zo is, want in de praktijk blijkt toch vaak dat het op niets uitloopt. Wat we in ieder geval wel met zekerheid kunnen vaststellen is dat de rit om 12:10 begint met een neutralisatie van 10 minuten. Om 12:20 vertrekken we dus helemaal en daarna krijgen we blijkbaar al best vroeg beelden. Eurosport schijnt er om 12:55 al bij te zijn, maar dat zal dan wel de voorbeschouwing zijn. Vermoedelijk begint het om 13:05 echt. Het is niet direct een rit die je bijna integraal wil zien, maar ach, het is weekend. Finishen doen we volgens het roadbook ergens tussen 16:59 en 17:23. Als de weersvoorspelling een beetje klopt zou het wel eens voor vijf uur afgelopen kunnen zijn.



Het is pas de tweede rit en ik weet nu al niet wat ik met m'n voorspelling aanmoet. Deze rit is eigenlijk amper te voorspellen. Ik denk dat ik uiteindelijk toch maar voor de laffe optie ga en de rit toebedeel aan de sprinters. Het voordeel voor de sprinters is dat het niet de hele dag lastig is, het eerste deel van de rit valt reuze mee. Uiteindelijk komt er die klim van een kilometer of zes aan heel wat procentjes, daar hebben ze allemaal een dik probleem. Toch zal het tempo hier niet noodzakelijk heel hoog zijn, omdat de klassementsrenners niet veel te winnen hebben tijdens deze rit. Daardoor zou het mogelijk moeten zijn om er als sprinter aan te blijven hangen of in ieder geval niet te ver achterop te raken. Het is ook pas de tweede dag, dus met een beetje mazzel zijn ze nog fris en fruitig. Bovendien mogen de sprinters niet teveel kansen laten lopen, het moet meteen in de eerste week en het begin van de tweede week gebeuren. Daarna zijn de kansen op. Uiteindelijk komen er nog een aantal factoren bij. Het weer bijvoorbeeld, als het echt verschrikkelijk slecht wordt krijgen we natuurlijk een slijtageslag en dan komt zo'n klim nog harder aan. Het zal ook afhangen van de kopgroep, als er allemaal jongens als De Gendt vooraan zitten zie je ze natuurlijk ook niet meer terug. Quick Step en Bora zullen er alleen wel alles aan doen om alleen een kopgroep weg te laten rijden met die Japanner van Nippo en een volkomen onbekende knaap van Bardiani. Onderweg het verschil klein houden, rustig proberen de klimmetjes op te rijden. Dat moet dan maar de tactiek worden. Anders weet ik het ook niet hoor. Mocht er hard doorgereden worden op die klimmetjes dan gaat dit allemaal niet op, dan krijgen we een apart sprintje met een kleinere groep.
1. Ackermann. Het is pas zijn eerste grote ronde, maar hij gaat ongetwijfeld meteen een keer een rit winnen. Is het niet nu dan wel tijdens een andere etappe. Dat Pascal een bergje kan overleven liet hij recent in eigen land nog zien. In Eschborn-Frankfurt moeten de renners een paar keer over de Mammolshainer Berg en dat is een behoorlijk onding. Wel wat minder lang dan die lastige klim van vandaag, maar even steil. Bij de laatste passage zakte hij er wat door, maar er was nog tijd genoeg om terug te keren en de sprint te organiseren. Nu wordt het misschien wat krapper, maar de organisatie had de rit nog een stuk zwaarder kunnen maken dus het doel zal toch zijn dat we hier gaan sprinten. Als we gaan sprinten is Ackermann een van de snelste renners van het peloton. Al vond ik hem dit jaar nog niet heel indrukwekkend, maar toen won ie ineens in Frankfurt dus ik zet 'm gewoon op 1. Ik laat me niet meer foppen door Pascal.
2. Viviani. Normaal zou ik Elia op 1 zetten, maar hij stapte in Romandië af met wat darmprobleempjes. Of dat echt zo was weet ik niet, kan ook een goedkoop excuus zijn geweest om wat vroeger naar huis te gaan. Hoe het ook zij, hij is op papier de grootste favoriet tijdens alle sprints. Alleen zet ik hem nu dus even een plaatsje lager, vanwege het eerder genoemde voorbehoud. Bovendien is hij in vergelijking met vorig jaar sowieso wat minder bezig. Toch al een paar keer een flinke pandoering gekregen. Maarja, Groenewegen is er niet, dus dan wordt het leven ineens een stuk makkelijker. En dan is er natuurlijk ook nog de trui, die trui van Italiaans kampioen. Daardoor ga je 5% harder fietsen in Italië, is de gedachte. We gaan het meemaken.
3. Ewan. De altijd vervelende Ewan met zijn vervelende manier van sprinten. Liet recent in Turkije zien dat hij nog wel wat kan, Jakobsen en Sam Bennett kloppen is geen eenvoudige opdracht. Is bovendien met zijn kleine postuur in het voordeel tijdens deze wat lastigere ritten. We gaan hem vaak genoeg vooraan zien, hopelijk wint hij niks. Walgelijke renner, in de prullenbak ermee.
4. Gaviria. Geen idee of ie in vorm is. In het begin van het jaar wel, daarna totaal niet meer. Ik noem hem puur op basis van zijn status. Een Gaviria in goede doen moet hier vooraan eindigen.
5. Cimolai. Davide was twee jaar lang de slaaf van Demare, maar daar had hij wel genoeg van. Hij koos voor zichzelf en tekende een contract bij Israel Cycling Academy. Daar contracteerden ze 100 sprinters, maar van al die sprinters is Cimolai tot nu toe duidelijk de beste. Vooral de laatste tijd is hij goed in vorm. Hij won twee ritten en het eindklassement in Castilië en Leon, in beestenweer. Een van die twee ritten trouwens wel na ingrijpen van een Israëlisch jurylid, maar dit geheel terzijde. Een paar dagen later in Frankfurt werd hij vierde, Cimolai is dus klaar voor de Giro. Heeft als voordeel dat hij in zijn betere tijden ook wel aardig over een heuvel kwam, dat zal hem tijdens deze rit van pas komen.