[Wielrennen] #399 Waar Mathieu op de brommer is

De Amstel Gold Race wordt de laatste. Voor Mathieu van der Poel, en voor deze reeks. Dan verdwijnen we opnieuw uit de buik van het peloton. Zes weken lang zaten we in het spoor van de ploeg van Van der Poel. We zagen hem uitgroeien tot dé voorjaarssensatie, merkten dat hij ook een slechte dag kan hebben en ontdekten dat niemand met zoveel smaak pickleschips eet. Tijd voor een balans. “Die zenuwachtigheid op de weg … Ik kan er moeilijk van genieten.”

Beginnen we met ons leukste moment, op zondagochtend met de rennersbus richting de start van de Ronde van Vlaanderen? Het was je allereerste Ronde. Wij hadden een gewijde stilte verwacht. Een en al nervositeit. Maar…
(pikt in) “… wij speelden luide muziek. Mark with a K. Redelijk hard. Moet kunnen. Ik heb het al eerder gezegd: voor een wegkoers zal je mij nooit zenuwachtig krijgen. Ik lieg daar niet over. Dat was niet anders bij mijn eerste Ronde van Vlaanderen. Ik had die nacht ook heel goed geslapen. Voor een WK veldrijden ben ik veel zenuwachtiger. Dan slaap ik soms wel slecht.”

Gaat dat niet veranderen nu je je in je eerste voorjaar tot dé grote revelatie hebt ontpopt?
“Nee. Natuurlijk zijn mijn prestaties duizend procent meegevallen. Net als het gevoel dat ik had onderweg. Maar het koersen op zich blijf ik heel zenuwachtig en gevaarlijk vinden. In alle wedstrijden. Ik weet dat het erbij hoort op de weg, daarvoor had ik al genoeg klassiekers op televisie gezien. Maar ik blijf dat toch het minst leuke aan de wegkoersen vinden. Ik kan maar moeilijk genieten van die wedstrijden.”

Terwijl iedereen nu zal verwachten dat je in de toekomst meer op de weg zal rijden.
“Dat is helemaal niet zeker. Resultaten zijn één ding, maar je moet het ook graag doen. Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik cross en mountainbike het leukste vind en dat de weg niet primeert voor mij. Dat is na de klassiekers nog altijd zo. Met de ploeg hebben we voor twee jaar een programma uitgetekend. Maar de ploeg heeft ook aangegeven dat ik altijd terug kan naar hoe ik het vroeger deed als dit toch niet mijn ding blijkt te zijn. Sowieso zal ik altijd blijven crossen. Al-tijd.”

Tijdens een gesprek in Amsterdam liet de grote baas van Corendon ons verstaan dat hij best wilde investeren om Corendon-Circus in de World Tour te krijgen.
“Ik heb dat gelezen. Dat is geruststellend. Maar ik heb daar nooit enige druk voor gelegd op de ploeg. Het belangrijkste is dat we kunnen deelnemen aan de wedstrijden waaraan we willen deelnemen. Maar dat kan duidelijk ook met de huidige ploeg. Daarvoor hoeven we geen zogenaamde topploeg te zijn.”

Hebben er de jongste dagen al van die topploegen geïnformeerd naar je contract?
“Dat is al gebeurd, ja.”

En wat zeg je dan?
“Dat ik nog tot 2023 onder contract sta en voorlopig niet geïnteresseerd ben.”

Eddy Merckx zegt dat je nog zoveel meer kan winnen als je beter omringd zou zijn.
“Ik weet dat niet. Hoe sterker mijn ploeg, hoe liever ik het heb, natuurlijk. En ik zou het er ook niet moeilijk mee hebben om het kopmanschap te delen. Maar ik klaag niet. Ik vind het wel fijn om in een kleine ploeg te zitten. Het budget is beperkt. En een grote naam als luxeknecht zit er niet direct in. Maar ik heb veel inspraak in welke renners erbij gekomen zijn en ik stel vast dat die jongens honderd procent in mijn dienst rijden. Wat ze nog heel goed doen ook. Dat is toch mooi?”

Op de tactische bespreking de avond voor de Ronde hoorden we je zeggen dat je 270 kilometer voor een wegwedstrijd onzin vindt.
“Dat vind ik nog altijd. En niet alleen omdat zo’n lange aanloop vaak saai is. In de Ronde vielen die eerste honderd kilometer zelfs heel goed mee. Ik denk gewoon dat je een mooiere Ronde krijgt als ze iets korter is. Veel renners zullen het niet met mij eens zijn, en dat mag. Ik ga er ook nooit over klagen. Maar waarom moet dat 270 kilometer zijn? Nu wordt er in de finale niet meer gedemarreerd omdat iedereen dood zit. Maak er maximaal 220 kilometer van en je krijgt een spectaculairdere finale. Voor mijn part rijd je ook vijf keer over de Oude Kwaremont en de Paterberg. Die rondjes storen mij niet. Die opeenvolging maakt het net mooi en lastig. Daar wordt de schifting gemaakt.”

Het was naar verluidt niet het enige waarover je je verbaasde in de Ronde.
“Ik vond het heel raar dat er in de finale niet met mekaar gesproken werd in de groep achter Bettiol. Begrijp me niet verkeerd: Bettiol heeft zijn zege niet gestolen. Maar als we achter hem een beetje tempo maken, maakt hij geen kans. Nu is er eigenlijk niet gereden, alleen maar gedemarreerd en weer stilgevallen. Raar.”

Ook opvallend: ook al ben je de absolute kopman, in de bus of op de tactische besprekingen ben je niet de grote ‘patron’. We hebben je amper je stem horen verheffen.
“Ik voel me niet de grote patron. Laat staan dat ik bizarre eisen zou stellen of renners ga liggen uitschelden in de finale. Zonder namen te noemen: ik weet dat er kopmannen zijn die anders zijn. Ze noemen dat temperament. Maar ik zit zo niet in mekaar, en eigenlijk vind ik het ronduit onbeleefd. Iedereen doet wat hij kan. Daarom zal ik op zo’n tactische bespreking zelden veel zeggen. Je moet iets kunnen toevoegen. Als voor iedereen duidelijk is wat zijn taak is, hou ik liever mijn mond.”

Op stage reed een cameraploeg van fietsenfabrikant Canyon voortdurend achter je aan, ook in een kleine rittenwedstrijd wordt de rennersbus bestormd , en zelf trippelden we ook constant achter je aan. Je bent op korte tijd een fenomeen geworden in de hele wielerwereld.
“Canyon vond ik wel cool. Dat zo’n merk zich met mij wil associëren, blijf ik flatterend vinden. Maar het klopt: de impact van het wegwielrennen is inderdaad heel groot. Veel internationaler. Ik merk het zelfs in eigen land. Als ik vroeger in Nederland kwam, werd ik altijd veel minder herkend dan in Vlaanderen. Dat verandert ook.”

Hoe reageren de andere toppers nu ze er plots een megaconcurrent bij krijgen?
“Na mijn zege in Dwars door Vlaanderen heb ik in de eerste honderd kilometer van de Ronde veel felicitaties gekregen. Trentin, Lampaert … Van Sagan niet, neen. Ik weet niet of hij mij kent. Ik heb nog nooit met hem gesproken. Ik heb de indruk dat hij sowieso met niet veel renners praat tijdens de wedstrijd.”

Ook gezien, en waarvoor dank: je bent een van die twintigers die nog kranten leest. Al veel onzin gezien?
“De meeste dingen die over mij gaan, lees ik wel. Ik vond het vooral leuk dat ik kon tonen dat ik ook in die lange wedstrijden kan presteren. Dat was misschien wel het beste aan de Ronde van Vlaanderen. Ik had vooraf zien passeren dat de grote afstanden mij wellicht wat minder zouden liggen, dat ik dat niet zou kunnen. Dat kunnen ze niet meer schrijven.”

Nog rechtzettingen?
“Die 6 op 10 na de Ronde van Vlaanderen in jullie krant vond ik belachelijk.”

Voor alle duidelijkheid: we noemden je de beste renner in koers, maar opperden dat je val te wijten was aan de vele risico’s die je nam.
“Ik zou te veel de gootjes en stoepranden opzoeken. Maar wie neemt er dan geen risico? Tachtig procent van het peloton rijdt zo. Doe je dat niet, dan lig je honderd keer op je gezicht in de Ronde. Dat ik daar op een bloembak rijd, is ook niet mijn fout. Vlak voor mij werd de deur dichtgedaan, dat was mijn enige uitweg. Is het omdat ik die naam een beetje heb vanuit de cross? Geen idee. Maar ik ben net iemand die weinig risico’s neemt op de weg.”

Wij zagen je vooral met je ogen draaien als je witte broek ter sprake kwam.
(lacht) “Wat daarover geschreven is … Terwijl ik die gewoon aangedaan heb omdat ik ze mooi vind. Later moet ik van mijn pa dan lezen dat het zogezegd een strategisch manoeuvre was. Ik zou beter herkenbaar geweest zijn. Dat was het eerste wat ik daarvan hoorde. Onze pa zegt soms maar wat.”

Een keer hebben we je slecht gehumeurd gezien: de dag na je val in Nokere Koerse.
“Oei. Sorry. Dat was de dag waarop we het parcours van de Ronde hebben verkend. Dat was inderdaad niet mijn beste dag. Het was ook een klap, die val. De verkenning moest ik een beetje tegen mijn zin doen. Maar het moest gebeuren. Ik had ook met de auto kunnen verkennen. Maar ik ken mezelf: na vijf minuten heb ik er dan al spijt van dat ik niet op de fiets gestapt ben. Ik kan dat niet verdragen. Dan nog liever slechtgezind fietsen.”

Ook dat prees je hoofdsponsor: hij had zelden iemand met zoveel beroepsernst gezien.
“Dat klopt wel, denk ik. Ik leef best wel voor mijn vak. Ik ga op tijd naar bed en qua alcohol of voeding zul je mij tijdens het seizoen niet veel slippertjes zien maken.”

Zegt de man die we in het Circuit de Sarthe een zorgvuldig verstopte zak pickleschips zagen binnensmikkelen.
(lacht) “Een chipske af en toe moet kunnen, toch? Zeker na een zware rit. In de Ronde van de Elzas vroeger gingen we nog verder. Nadat we er in de voorlaatste rit een keer helemaal niets van gebakken hadden, stelde Christoph (Roodhooft, sportief manager, nvdr.) voor om eens alles te doen zoals het niet hoort. Toen waren we ’s avonds frieten, hamburgers en pizza’s aan het eten. De dag erna vlogen we. Sindsdien is het zelfs een traditie op zaterdag in de Elzas. Een beetje vettigheid kan soms geen kwaad.”

Tot slot: ga je na de Amstel Gold Race direct weer de mountainbike op?
“Eerst toch maar even niets doen. Die mountainbike volgt nadien wel. Trouwens: na de Amstel ga ik samenwonen. Eerst verhuizen dus. (haalt schouders op) Dat is weer iets om naar uit te kijken.”

Boonen spreekt met Van der Poel: “24/7 wielrennen? Ik pas” - “Mooi, weg met dat hokjesdenken”

Nog één keer gaat Mathieu van der Poel (24) zondag in de Gold Race hard in zijn allereerste klassieke voorjaar. Geef hem daarna maar een mountainbike, Porsche of crossmotor. Een éénwieler desnoods. Omdat het leven méér is dan alleen maar koers. Zalige mentaliteit, vindt onze huisanalist Tom Boonen (38). Dubbelgesprek met een anarchistisch kantje, tegen alle oude, vastgeroeste wielerprincipes in.

GP van Denain, Dwars door Vlaanderen, Brabantse Pijl. Drie op zes op het vak ‘ééndagskoersen’. Dat is een schitterend rapport in je eerste klassieke voorjaar, Mathieu.
Van der Poel: «Ik had er vooraf willen voor tekenen. Niet vergeten dat ik in Nokere onderuit werd gekwakt. Het had dáár al voorbij kunnen zijn.»

Boonen: «Of in de Ronde van Vlaanderen. Wat was dát allemaal, jom?»

Van der Poel: «Dat ik in die dolle afdaling van de Kwaremont iets te veel het zijpad opzocht, las ik. Bullshit. Ik werd gewoon klemgereden en kreeg de keuze: in die bloembak duiken of vol tegen een boom knallen. Levensgevaarlijk, vind ik het eigenlijk, om daar met een peloton door te rijden.»
Boonen: (knikt) «Het verschrikkelijkste pleutske van ’t jaar. Niet meer van deze tijd. Dat peloton waaiert dertig meter breed uit en komt dan terecht in een trechter met bloembakken en vluchtheuvels. En dan gaan ze jongens die op het fietspad terecht komen uit koers zetten. Zoals Luke Rowe, vorig jaar. Terwijl die er totaal niks kon aan doen. Niemand rijdt trouwens op een fietspad om terrein te winnen. Da’s een uitweg. Vaak de enige.»

Van der Poel: «Rowe verloor vijftig plaatsen! Oké, misbruik moet bestraft worden. Maar door de band genomen blijf ik het een belachelijke maatregel vinden.»

«Ik heb mijn kapotte wiel achteraf teruggezien in onze service course. Drie keer ‘dwars door’. Op een bepaalde plek was er zelfs een stukje tussenuit. Alleen de tube hield het geheel nog een beetje aan elkaar. Die bleek niet eens lek!»

Wint hij zonder die pech ook de Ronde van Vlaanderen, Tom?
Boonen: «Dat moeten we ons niet afvragen, want…»

We vragen het ons toch af. Wint hij?
Boonen: «Zijn remonte was in elk geval straf. Ik dacht eerijk gezegd dat het over was, na dat akkefietje.»

Van der Poel: «Ik ben instinctief vol beginnen te rijden, zoals ik dat wel vaker doe. En had het geluk dat ze dat vooraan níet deden. Anders was ik nooit teruggekeerd.»

Boonen: «Voor mij was je de beste man in koers, Mathieu. Maar of dat zonder die wielbreuk en val tot succes had geleid? Ik weet het niet. Bettiol ging hard, hoor.»

Van der Poel: «Tja… ‘Wat als?’ Zelf stel ik me de vraag niet. Heeft geen zin. Want zo zal elke renner wel zijn eigen verhaal hebben.»

Boonen: (tot ons) «Je zou na afloop eens met iedereen moeten kunnen bijpraten. Een boek, kan je daarvan maken. En elk jaar een bestseller. ‘De wonderbaarlijke avonturen van…’ (lacht) Neem de miserie van Wout van Aert in Parijs-Roubaix. Die werd heel goed in beeld gebracht.»

Van der Poel: «Ook Wout volgde zijn instinct. Typisch voor een wielrenner. Die krabbelt recht, grijpt zijn fiets en rijdt zo snel mogelijk om opnieuw in koers te geraken.»

Boonen: «Coureurs denken niet na, laten de adrenaline stromen. En checken pas enkele kilometers verderop. ‘Wat scheelt er? Is er iets stuk? Heb ik een andere fiets nodig?’»

Genoten van Parijs-Roubaix, Mathieu?
Van der Poel: «Ik heb nog nooit zó lang naar een koers gekeken op tv.»

Boonen: «Het was er van ’s morgens al op, hé.»

Van der Poel: «Normaal kijk ik de laatste 50 à 100 kilometer. Maar ‘ons pa’ zat al klaar vanop 170 kilometer van de finish. Ik ben er gaan bijzitten. Voor efkes, was het plan. (lacht) Ik ben niet meer weggeraakt.»

Vond je het jammer dat je zélf geen acteur was in die spectaculaire film?
Van der Poel: «Ergens wel, maar…»

Boonen: (gretig) «Ikke zeker! Gooh, man. Dat was nog eens een Parijs-Roubaix uit het boekje. Het viel geen moment stil. De hele dag actie!»

Van der Poel: «…ik had mezelf er mentaal op ingesteld dat ik niet zou rijden. Het had perfect gekund, hoor. Toen we met de ploeg vorig jaar deelnamen aan de Arctic Race, polste organisator ASO naar onze interesse voor 2019. Geen absolute vereiste, liet ik verstaan. Omdat ik vooral vreesde dat de voorbereidingstijd te kort zou zijn. Áls ik het doe, wil ik het 100% goed doen. Niet halfhalf.»

Boonen: «Met jouw topconditie kom je ook al ver hoor, Mathieu.»

Bedoel je dat hij ook Parijs-Roubaix had kunnen winnen, Tom?

Boonen: «Ook hier, dat doet er niet toe. ‘Had kunnen’…»

Toch. Schat het eens in. Wie goed is in de Ronde…
Boonen: «…is dat doorgaans ook in Parijs-Roubaix.»

Dus?
Boonen: «Dus had hij zijn rol wel kunnen spelen. Maar ja, hij was er niet. En ergens begrijp ik hem daar ook in. Na zo’n zware crosswinter kan je niet alles willen rijden. Dan moet je bepaalde doelen stellen en keuzes maken.»

Het Circuit de la Sarthe, met andere woorden. Wat jouw inmiddels legendarische, immer aanwezige competitiehonger stilde, Mathieu.
Van der Poel: «Liever dat dan alwéér vier dagen duurtrainen, zoals ik dat tijdens het veldritseizoen en aansluitend op het WK cyclocross op stage meer dan genoeg heb gedaan. De lokale ronden die we daar op het einde van elke etappe voorgeschoteld kregen, met telkens een paar klimmetjes in, waren de ideale voorbereiding op de Brabantse Pijl en de Gold Race.»

«In die gretigheid van Mathieu, herken ik mezelf», zei je tijdens een Facebook Live op Sporza, Tom. «Dat altijd en overal willen koersen en winnen, had ik ook op zijn jonge leeftijd.»
Boonen: «Eigen aan jongens met de ingesteldheid van een kampioen, die een grote carrière willen uitbouwen.»

Skiën, dirtbiken, motorcrossen, autoracen... Mathieu heeft geen zittend gat.
Boonen: «Net als ik. (lacht) ’t Is nog erger dan vroeger. Ik heb nog twee crossmachines staan, Mathieu.»

Van der Poel: (meteen geboeid) «Echt? Ik heb er zelf ook.»

Boonen: «Ik heb de allerlaatste van Stefan Everts overgekocht. Zijn MX1. Toen hij gestopt is.»

Van der Poel: «Da’s wel schoon.»

Boonen: (met ondeugende lach) «Ik deed veel wat ze niet zo graag hadden in de ploeg, hoor.»

Van der Poel: «Had je dat zelf nodig, Tom?»

Boonen: «Ja. Als ik zo’n namiddag thuis zat, werd ik zot. In het klassieke voorjaar zocht ik uiteraard mijn rust op en kon ik na een zware training in de zetel gewoon genieten van een film. Maar tijdens mijn carrière heb ik bijvoorbeeld twee autokes oepgekeust.»

Van der Poel: «Haha.»

Boonen: «Mijn manier van ontspannen. Even de knop omdraaien, niet bezig zijn met de koers, verstand op nul, wat handenarbeid verrichten. Puur amusement. Alleen werd de lijst met wat ik allemaal niét mocht doen alleen maar langer en langer. Geen gemotoriseerde sporten. Niet skiën. Niet paardrijden. Niet mountainbiken. Niet uit een vliegtuig springen. Dat heb ik trouwens onlangs nog gedaan.» (grijnst)

Wablieft?
Boonen: «In ‘Geub’, de nieuwe fictiereeks van Philippe Geubels komend najaar op één, stort ik te pletter en sterf ik. Soit, dit terzijde.»

Krijg jij bij Corendon-Circus restricties opgelegd, Mathieu?
Van der Poel: «Niet één. En gelukkig maar. In de ploeg weten ze heel goed hoe ik in elkaar steek en beseffen ze dat ik die afleiding nodig heb.»

Het zou niet bij elk team kunnen. We kunnen ons voorstellen dat je vroeg of laat nog wel eens gaat samenwerken met Patrick Lefevere. Die zou er geen vrede mee nemen, vrezen we.
Van der Poel: «Ik weet het. Maar ik kan me niet 24/7 focussen op koers. Wat niet wil zeggen dat ik niet professioneel met mijn vak bezig ben.»

Boonen: «Het zorgt voor een gezonde mentale balans. Probleem is: als je iets voorhebt, kunnen ze zeggen: ‘We betalen je niet meer.’ Terwijl het een beetje dubbel is. Trainen of koersen is honderd keer gevaarlijker dan pakweg autoracen op een circuit.»

Waarmee we naadloos aanbeland zijn bij jullie gemeenschappelijke passie.
Van der Poel: «Auto’s!»

Porsche-fanaat jij, Mathieu?
Van der Poel: «Algemeen, hé.»

Boonen: «Een GT3 Touring (Porsche 911) nu, zeker?»

Van der Poel: «Neen, de gewone.»

Nog iets nieuws op het oog?
Van der Poel: «Constant. (lacht) Ik zit dagelijks op autosites te scrollen.»

Boonen: «Hij gaat die oude Norma van mij overkopen.»

Van der Poel: «Daar was ik nog over aan het twijfelen, ja. Ach, het is een hobby. Ik noem me trouwens geen autofreak, eerder een autoliefhebber. Ik rijd gewoon graag met een mooi, snel exemplaar. Op de openbare weg gaat dat niet meer. De circuits zullen de komende jaren nóg meer aan populariteit winnen.»

Eind februari 2018 testte je op Circuit Zolder met een bolide van Belgium Racing met het oog op eventuele deelname aan het Belcar Endurance Championship, Mathieu.
Van der Poel: «Het kwam helaas niet zo goed uit met mijn koersplanning. Misschien is het meer iets voor na mijn carrière. Zoals Tom.»

Boonen: (belerend) «Wat heb ik je gezegd? Wacht er nog even mee. Dat vergt voorbereiding, hoor.»

Van der Poel: «Dat hebben ze jou toch ook gezegd destijds? En jij ging wél racen.» (lacht)

Boonen: «Ik vind het een heel mooie sport. Je wordt met jezelf geconfronteerd. Die auto kan wat hij kan, geeft zich altijd 100%. Maar jíj bent de beperkende factor. Als het te traag gaat, is het je eigen schuld — tenzij je brokken hebt, natuurlijk. Je moet ook je ego aan de kant schuiven, het niet beginnen uithangen maar volledig in the zone geraken. Zalig. De zoektocht naar die laatste tiendekes van een seconde is vergelijkbaar met de finale rijden van een grote wielerklassieker.»

Van der Poel: «Klopt. Je moet je rust kunnen bewaren. Want als je over je limiet gaat met een auto…»

Boonen: «…plak je tegen de muur.»

Je zal nog weten wat doen in je verdere leven, Mathieu?
Van der Poel: «Ja. Er dreigt geen zwart gat. Daar heb jij ook nooit last van gehad hé, Tom? Figuurlijk, bedoel ik. (lacht) Dat vind ik zo jammer aan sommige renners: die doen precies alsof koers het enige is wat er bestaat. Terwijl er zoveel andere leuke dingen te beleven zijn.»

Nog even over die restricties. Wat Tom wél zou verbieden, Mathieu, is die witte koersbroek waarmee je de Ronde reed. Een vestimentair gedrocht.
Van der Poel: «Ik had er al eens mee gekoerst, in het na-Tourcriterium in Herentals vorig jaar. Ik vind het wel iets hebben.»

Boonen: «’t Was écht wennen. Ik heb er zelf ooit eens een gedragen. Op de ploegvoorstelling had ik al zoiets van ‘oew’. En in de Ruta del Sol reed ik er mee in slecht weer.»

Van der Poel: «Ja, dan is het maar niks, natuurlijk.»

Boonen: «Amai. De hele dag kreeg ik renners grinnikend naast me. Ik heb toen een rit gewonnen en op de foto… zag je ‘hem’ goed zitten.» (Van der Poel giert het uit)

Na Dwars door Vlaanderen zei je in je column in onze krant, Tom: «Mathieu is geen topper in wording, hij ís het al.»
Boonen: «Die stelling is inmiddels bevestigd. Je moet hem niet groter, maar zeker ook niet kleiner maken dan hij is. Mathieu doet het keigoed in zijn eerste klassieke voorjaar. Hij kan nú al bijna alle koersen winnen.»

Wat ons opvalt, Mathieu: je bent al zes jaar aan het winnen bij de profs. De Ronde van Limburg, op 15 juni 2014, was jouw eerste zege. 19, was je toen.
Van der Poel: «Nu je het zegt, ja. ’t Is razendsnel gegaan, hé. Een mens staat daar niet bij stil.»

Boonen: «We hadden je al heel lang in de gaten. Da’s het voordeel aan koers in Vlaanderen, natuurlijk. Alles wordt zo goed beschreven en gedocumenteerd in de media. Niets ontgaat ons. Alleen sommige buitenlanders komen misschien nog wat uit de lucht gevallen.»

Peter Sagan wist vorig jaar tijdens een interview in de Ronde van Zwitserland niet wie je was. Hij hoorde het in ´ilina donderen. ‘Who?’
Van der Poel: «Ik heb dat gelezen, ja. We waren toen nochtans allebei uithangbord van de 100%-brillen. Maar… ik kan het me goed voorstellen dat hij niet wist wie ik was. Al weet je met hem nooit of hij het serieus meent of niet.»

Boonen: «Peter is soms een beetje wereldvreemd.»

Van der Poel: «Als ik het zo hoor, praat hij met weinig mensen in het peloton. Zelf heb ik er amper al een woord mee gewisseld.»

Boonen: «Hij beleeft ook niet bepaald zijn makkelijkste periode, denk ik.»

We moeten dringend stoppen om Mathieu en Wout te zien als ‘veldrijders die wat komen meerijden op de weg’. Dat predikaat doet hen zwaar oneer aan. Akkoord, Tom?
Boonen: «Helemaal. Er wordt graag in hokjes geduwd, maar dat zijn gewoon keigoede, complete coureurs. Geef die jongens een fiets, haal er een wiel uit en ze winnen nog. Dát ooit geprobeerd, Mathieu? Een koerske voor éénwielers?»

Van der Poel: (gniffelend) «Neen. Downhill (een mountainbikediscipline, red.) staat wel hoog op mijn verlanglijst. Da’s het liefste wat ik doe. Ach, geen probleem hoor, dat vakje. Vroeger werd er veel neerbuigender gedaan over ons, crosserkes. Het respect is enorm gegroeid.»

Switch je meteen na de Gold Race opnieuw naar het mountainbiken, Mathieu?
Van der Poel: «Ja. Want op 19 mei is er al de Wereldbekermanche in Albstadt. En één week later Nove Mesto.»

Belangrijk, in het preolympische jaar 2019. Kan hij volgend jaar scoren in Tokio, Tom?
Boonen: «Ben je daar nu weer met zo’n vraag?» (lacht)

Van der Poel: «Na die klassieke wegcampagne hoop ik opnieuw wat sterker te zijn geworden. Wat meer body en inhoud te hebben gekweekt. Want ik moet nog een belangrijke stap zetten. Tot dusver was (regerend wereld- en olympisch kampioen) Nino Schurter onbereikbaar voor mij.»

Boonen: «Kom je niet op het juiste moment, Mathieu? Schurter is ook niet meer van de jongsten (32, red.).»

Van der Poel: «Neen, maar wel nog supersterk. Zoveel techniek, zoveel ervaring. Hij speelt met een mountainbike zoals ik dat met een crossfiets doe. In een afdaling moet ik alle zeilen bijzetten om hem te volgen. Hij komt uitgerust beneden, ik à bloc. Dat hou ik een paar ronden vol, maar geen vijf. Schurter motorcrost ook in zijn vrije tijd, rijdt enduro’s. Als je een machine van 100 kilo onder controle krijgt, lukt dat zeker met een mountainbike.»

Leuk toch, Tom, die diversiteit in Mathieus plannen?
Boonen: «Absoluut. Nogmaals: weg met dat hokjesdenken. Mathieu en Wout tonen aan dat het lekker out of the box kan. Doen waar je zin in hebt. Mét resultaat. Tuurlijk, bij Corendon-Circus krijg je die vrijheid nog, Mathieu. Bij Deceuninck-Quick.Step zou het niet waar zijn.»

Van der Poel: «Daar ben ik me van bewust. Reden ook waarom ik voor deze ploeg kies (tot eind 2023, red.). Omdat ik de disciplines hier perfect kan combineren.»

Als je alle grote eendagskoersen en ronden wilt (blijven) rijden, zal het team op termijn wel een WorldTour-statuut moeten verwerven.
Van der Poel: «Daar zijn we volop mee bezig. Het is zeker mogelijk. Om eerlijk te zijn: voor mij is het voorlopig geen must. Ik heb totaal nog niet de behoefte om een grote ronde te rijden.»

Begin zondag maar met de Amstel. En ja, je krijgt nog één zo’n klotevraag op je bord, Tom. Wint hij ook dáár?
Boonen: «Euh…»

Van der Poel: «De Gold Race ligt me het minst van allemaal, denk ik.»

Boonen: «Toch. Ik hoop het van harte. Succes, Mathieu.»

Van der Poel: «Dank je.»