Het kleutertopic deel 18

Exode, ik heb sinds de voorjaarsvakantie last van hooikoorts, en de afgelopen drie weken is het echt helemaal erg, dus dat kan zeker. Washandjes zijn inderdaad erg fijn als je prikkende ogen hebt. Klaagt hij ook over kriebel in keel, neus, oren? Niezen? Of chronisch verkouden?
Ik ben zelf getest toen ik zes jaar was en daar kwam toen ook al een pollenallergie uit. Ik zou eens informeren.

quote:

Op maandag 8 april 2019 22:45 schreef Franny_G het volgende:
Exode, ik heb sinds de voorjaarsvakantie last van hooikoorts, en de afgelopen drie weken is het echt helemaal erg, dus dat kan zeker. Washandjes zijn inderdaad erg fijn als je prikkende ogen hebt. Klaagt hij ook over kriebel in keel, neus, oren? Niezen? Of chronisch verkouden?
Ik ben zelf getest toen ik zes jaar was en daar kwam toen ook al een pollenallergie uit. Ik zou eens informeren.

Hij is eigenlijk zelden verkouden, niest zo nu en dan, maar niet opvallend vaak. We gaan gewoon de huisarts weer eens bellen. Vorig jaar kregen we dat drankje waar hij wat moe van zou worden. Toen hadden we een jongen in huis die omviel van vermoeiheid en overdag ging slapen en bij het avondeten in slaap viel.
Ik begin steeds meer hooikoorts te vermoeden inderdaad.

Hooikoorts, maar geen last hebben van de luchtwegen is dan wel weer wat onwaarschijnlijk...
Maar goed, een test kan uitsluitsel geven.

Verder heb je oogdruppels, ook voor kinderen, die kunnen helpen. Ik zou daar eerder voor kiezen dan voor drankjes, zeker als hij eigenlijk alleen last van zijn ogen heeft. Medicijnen tegen de hooikoorts hebben inderdaad de bijwerking van moeheid en slaperig, daarom gebruik ik ze ook alleen als het echt moet (nu dus )

Ik heb ook sinds een paar jaar last van hooikoorts, en dat uit zich alleen door jeuk. Vooral in mijn ogen en mijn neus (hatsjoe), een beetje in mijn oren. Verder niet. Dus hooikoorts lijkt me wel een mogelijkheid. Ik heb voor mijn ogen nu druppels van de Etos, die werken best goed.

Even kijken of jullie hier nog iets mee kunnen en willen meedenken. .

Ik heb al eerder geschreven over de verhuizing en de veranderingen voor I: nieuwe school, nieuwe opvang. Ze lijkt daar echt haar draai gevonden te hebben, is altijd vrolijk als ik haar wegbreng en ophaal en de juffen en leidsters bevestigen dit. Ze heeft duidelijk nieuwe vriendjes gevonden.
Toch blijft ze zelf af en toe zeggen dat ze haar oude school mist en leuker vond. Ze kan dan op een paar kleine dingen na niet echt goed uitleggen waarom. Ik merk ook dat na vier maanden op de nieuwe school de herinneringen van haar oude school wat beginnen te vervagen. Het strookt ook niet met wat ik zie, maar ik kan het ook niet zomaar terzijde schuiven. Ze zegt dan ook dat ze terug wil naar ons oude huis.
Ik kan me voorstellen dat ze haar buurmeisjes van daar mist. Maar verder lijkt ze echt gewoon happy, en op de momenten dat ze dit zegt na, merk je niets aan haar, van verdriet of heimwee.

Mijn vriend zegt dat ze dit soort dingen zegt om aandacht te krijgen. Ik wil het ook niet groot en zwaar maken, want ik weet dat als ik gevoelig op zoiets reageer zij daarin mee gaat. Tegelijkertijd vind ik het ook lastig als ze dat zegt, omdat ik juist blij ben om te zien dat ze hier gelukkig is. En dan zegt ze toch ineens zoiets. Hoe kan ik daar nou het beste mee omgaan?
Ik las al iets op een website: het letterlijk een plekje te geven, door wat foto's van ons oude huis neer te zetten bijv. En van haar vroegere buurmeisjes. Maar dan denk ik: houd ik het dan niet juist in stand? Hmm.

O. Had het tot een half jaar na de verhuizing ook nog vaak over ons oude huis en dat ze veel liever daar weer wilde wonen. Soms tot tranen aan toe. En dat terwijl O. daar niets of niemand had.
Ik benoemde alle leuke dingen aan ons nieuwe huis die er in het oude huis niet waren en dan was het ohja, en weer verder met spelen.
Nu hoor ik haar nooit meer over ons oude huis.
Volgens mij houden de meeste kinderen niet van grote veranderingen, zelfs niet als het beter of leuker is. Maar na een tijd is het "nieuwe" het "gewone"

Ik zou er dus net als je vriend niet teveel mee doen.

Een verhuizing, andere school en andere opvang is een enorme verandering. Hef is alsof je een heel nieuw leven begint bijna.
Met zo’n verandering kan gelukkig zijn in je nieuwe omgeving en het missen van de oude omgeving heel goed samen zijn.
Dus misschien mist ze op bepaalde momenten wel echt even haar oude leven.

Hm, alles wat kinderen zeggen is natuurlijk om aandacht te vragen. Ziet je vriend dat als iets negatiefs?

Ik denk dat je zoals je nu doet, er een klein beetje in meegaan, het gemis bevestigen, prima is. Ze is groot genoeg om alles te herinneren, en dat ze het oude huis en vriendinnen mist. Ik denk dat bij kinderen het begrip "terug willen" niet altijd betekent dat ze écht terug willen, maar dat het een teken is van missen.

O woont nu al twee jaar met ons in het nieuwe huis, en als ze haar tekeningenboek vind van haar oude klasje, kan ze ook ineens zeggen dat ze naar haar oude kindergarten wil. We zijn een aantal keer op bezoek geweest, maar niet voordat ze écht geland was hier. Dat vond ze dan leuk, maar daarna was het gemis ook wel even klaar.
En zo kan ze ook zeggen dat ze opa en oma zo mist, terwijl ze die nooit heeft gekend. Ik snap dat ergens wel, dat ze een beetje moeten uitzoeken wat missen precies is.

Misschien wil ze een tekening maken om naar haar buurmeisjes op te sturen? Dan kan ze iets met het gemis. Of een briefje schrijven ofzo. Ik zou geen "gedenkplekje" ofzo inrichten, want dat benadrukt de verdrietige kant denk ik. Maar ik zou haar wel vertellen dat een verhuizing geen einde van een vriendschap hoeft te betekenen. Misschien de buurmeisjes een keer bezoeken over een poosje? Misschien is het weten dat dat kan, wel een geruststelling voor haar?

quote:

Op dinsdag 9 april 2019 23:42 schreef snoenk het volgende:
V. Had het tot een half jaar na de verhuizing ook nog vaak over ons oude huis en dat hij veel liever daar weer wilde wonen. Soms tot tranen aan toe. En dat terwijl V. daar niets of niemand had.
Ik benoemde alle leuke dingen aan ons nieuwe huis die er in het oude huis niet waren en dan was het ohja, en weer verder met spelen.
Nu hoor ik haar nooit meer over ons oude huis.
Volgens mij houden de meeste kinderen niet van grote veranderingen, zelfs niet als het beter of leuker is. Maar na een tijd is het "nieuwe" het "gewone"

Ik zou er dus net als je vriend niet teveel mee doen.

Aangepast naar onze situatie.

N komt soms ook uit het niets nog met herinneringen aan van een jaar geleden ofzo. 'Ja een keertje, toen waren we toch bij X, en daar hadden ze een Y'. En besluit dan vaak met 'Daar wil ik weer een keer heen!' Dus het lijkt me ook een soort van verwerking van of een manier van hoe ze de wereld leren begrijpen, een soort van vragen om bevestiging dat iets echt zo was.
Maar voorstellen om haar buurmeisjes nog eens te zien, dat lijkt me wel een goed idee. Een tekening schrijven ofzo? Dan kan ze die met de post opsturen, dat is ook al spannend. N heeft nu best wel goede vriendjes en het lijkt me inderdaad raar als ze die nooit meer zou zien.

@Budabuddumbam

Franny, ik heb het gevoel dat haar uitingen een bepaald appel op jou doen. Voel je je schuldig (groot woord misschien) over de veranderingen die jullie voor haar doorgevoerd hebben, of gun je haar dat ze net zo gelukkig is met de verhuizing als jullie? Ik zou eerst nagaan in hoeverre jouw gevoel 'er iets mee te moeten' ook iets van je eigen ideeën erover weerspiegelt.

Verder zijn kinderen heel zwartwit. Iets is leuk of stom, goed of slecht, dingen zijn niet een beetje leuk of een beetje stom en als A leuk is en B óók, dan moet een van de twee leuker zijn. Ik zou dit aangrijpen als een mooie kans om te bespreken dat je heel goed je oude school en huis kan missen en het ook hier fijn kunt hebben. Dat de nieuwe school fijn is maar dat de oude school ook leuke dingen had. Dat ze haar oude school en buurt mist betekent niet dat hier ongelukkig is. Er zijn een hoop fijne plekken op de wereld.

Vergelijkbaar: mijn zoon zegt soms dat hij zijn vader erg mist en is daar dan een beetje verdrietig over. Toch weet ik dat hij het bij ons ook heel fijn vindt. Ik doe er niet veel meer mee dan bevestigen. Ja, het is heel rot dat papa er niet is en ik kan me goed voorstellen dat je hem mist want je hebt een lieve papa. Kunnen we nu iets doen om dat gemis minder te maken, even bellen bijvoorbeeld? (dat hoeft interessant genoeg nooit ). Is daarna vaak ook weer over.

Het is nogal wat, herinneringen hebben, je voor kunnen stellen hoe dingen op een andere plek zijn of waren en ervaren dat je daar bepaalde emoties bij kunt hebben. Ik gun het mijn kind om daar vrijuit over te kunnen praten en daarmee ook mijn hulp te krijgen om dat op een rijtje te zetten, namelijk leren dat de wereld niet vergaat als je iets of iemand mist en dat je daar zelf mee om kunt gaan maar ook dat je je daar niet schuldig over hoeft te voelen of hoort te schamen. Het is juist mooi dat je zo'n groot hart hebt dat daar een boel verschillende dingen en mensen inpassen.

Mooi gezegd Clubsoda .

Dat is inderdaad zo, ClubSoda, dat het me raakt in een soort schuldgevoel, vandaar ook dat ik het hier vraag, omdat het dan lastiger is er goed op te reageren.
Aangezien I het al vrij vaak heeft gezegd, heb ik ook al vaak genoeg precies zo gereageerd zoals jij beschrijft. Maar ik merk dat ik het moeilijker vind dat te blijven doen, omdat ik gewoon gehoopt had dat het wel wat zou over gaan en dat lijkt niet zo te zijn. Daar ben ik wellicht teleurgesteld over.

Ik weet ook dat het naast elkaar kan bestaan, en dat heb ik ook wel aan haar uitgelegd, dat haar nieuwe school ook leuke dingen heeft, maar zij maakt er dan een soort welles/nietes discussie van: nee, mijn oude school was echt leuker!
En dat werkt ook niet goed. Zij heeft het gevoel dat als ik opsom wat er leuk is aan haar nieuwe school of nieuwe huis dat ik haar dan niet hoor in wat zij zegt. Ook heeft ze het erover dat als je groot bent, je wel zelf kunt bepalen waar je woont en dat als zij het mocht bepalen ze terug zou verhuizen. Het voelt dus alsof het met autonomie ook te maken heeft.

Het lijkt dan eigenlijk beter om haar uitingen hierover 'aan te horen' en er niet teveel op in te gaan, maar dan weet ik dus niet of ik haar gevoel recht doe of haar genoeg help hierbij.

MevrouwCactus, ze komt er niet mee op momenten dat ze al een bepaalde emotie heeft of als er een strijd is. Het is heel wisselend.

Roomsnoes, mijn vriend bedoelt het niet negatief. Het is meer dat hem de wisselwerking ook wel opvalt: als I door heeft dat wat zij zegt een bepaalde emotie oproept bij mij dan zoekt ze dat soms bewust zo op. Ik weet niet of het goed omschreven is met 'aandacht', ik vind het ook lastig uit te leggen. Maar het is meer een emotionele uitwisseling tussen ons die haar bevestigt in iets. Dan is het soms ook niet helemaal duidelijk of de emotie echt is, of dat ze het gebruikt om iets teweeg te brengen tussen ons. Hopelijk leg ik het zo goed uit.

Wat betreft de contacten met de vroegere buurt en buurkinderen: we zijn al een keer bij een buurmeisje geweest voor een verjaardagsfeestje, aankomende zondag heeft ze een speelafspraakje met het andere buurmeisje. De contacten worden dus wel onderhouden.

Ik denk dat het eigenlijk vooral neerkomt op dat ik meer moet accepteren dat ze dit zo voelt, en dat het niet erg is. .

Bedankt voor de reacties. .

Voor wat het waard is franny, W heeft ons huis bijna een jaar lang 'het nieuwe huis' genoemd. Ik weet niet eens meer bewust wanneer het woord nieuwe er af viel. Maar het gaat vanzelf wel over denk ik. Jullie zijn ook net over joh!

Franny, wij zijn 5 weken na B zijn 3e verjaardag verhuisd. Hij heeft het best een tijdje over nieuwe en het oude huis gehad. Vooral dat hij naar het oude huis terug wilde. En ook dingen als ' wanneer wordt dit dan het oude huis?'. Het is vanzelf overgegaan, we zijn steeds wel het gesprek aangegaan en hem vooral laten vragen en praten.
Hij was natuurlijk wat jonger dan I, maar zeker het schuldgevoel herken ik. En we zijn nog steeds enorm blij met de verhuizing en geen haar op mijn hoofd die terug zou willen, maar ook ik denk wel eens aan het oude huis. Het huis waar B bijna geboren is (in noodgang naar ziekenhuis met persweeen), ons eerste koophuis, het huis waar B zijn eerste stapjes zette, etc etc. Laat staan voor een kleintje.

Zoals hierboven: het is nogal wat, een ander huis en school en omgeving. Het kost tijd, maar het gevoel mag er wel zijn.

Ok, ik houd van dit weer, B is al de hele middag met een vriendje in de tuin en speeltuin en Juul slaapt. Ik heb gewoon kunnen schoonmaken en de tuin onrkuid vrijgemaakt. Yeah voor zon, yeah voor vriendjes!

[ Bericht 50% gewijzigd door Clubsoda op 12-04-2019 06:27:10 ]

Vraagje voor de mensen die al eens naar Wildlands gaan. Wat zijn de leukste dingen om te doen. Wat is leuk voor zesjarigen?
Wij gaan dus zaterdag een dagje naar Wildlands. We gaan met de trein.

quote:

Op woensdag 10 april 2019 19:51 schreef Omentielvo het volgende:
Vraagje voor de mensen die al eens naar Wildlands gaan. Wat zijn de leukste dingen om te doen. Wat is leuk voor zesjarigen?
Wij gaan dus zaterdag een dagje naar Wildlands. We gaan met de trein.

Gewoon het hele park door! Eigenlijk is ook alles leuk voor de kinderen. En kijk uit bij de bavianen

Mijn zoontje vond t niks, die is meer van de traditionele dierentuinen haha.

Hoi, ik heb nu ook een kleuter!

Hoi hupje+kleuter!