Tolstoi, ik wilde nog even op je reageren. Dat slaan/schoppen/bijten is echt de stomste fase, maar wel heel nuttig.
Ik hoorde ooit van iemand die een geadopteerd kind en een biologisch kind heeft dat juist dat ook het verschil is. Bij het geadopteerde kind zit er altijd een touwtje tussen, dat kan langer worden, maar het kan uiteindelijk ook breken. Bij zijn biologische kind zat een elastiek, dat wordt ook langer, maar zal altijd weer terugveren.
Dat effect willen kinderen testen. Hoe ver kan ik bij mijn ouders gaan, komt dat elastiekje altijd weer terug? En dat is dus als dreumes, als peuter, en later als puber.
Toevallig had ik het er vandaag nog met mijn moeder over, dat de kinderen altijd veel drukker en lastiger zijn als ik er bij ben. Gewoon omdat het bij mij kan. Ik blijf dat ook pittig vinden, maar het is vooral niet jouw slechte opvoeding, eerder het feit dat Simon jouw liefde voelt