Ik vind hardstyle vaak wel lekker om naar te luisteren. Dan vooral euphoric (als dat echt een genre is) van de laatste 10 jaar. De early hardstyle zoals (toen nog) Lady Dana maakte, vond ik echt weinig aan.
De gave, bombastische, opzwepende, meerlaagse melodieën die men met de software van tegenwoordig kan maken, doen bij mij precies wat de naam vab het genre al zegt: euforie bewerkstelligen. Nummers als Gladiators van Devin Wild, Rise up van Max Enforcer of Our World van Outlander geven vaak wel kippenvel.
Echter op feesten vind ik het toch niet gaaf genoeg om op los te gaan. Ik hou toch meer van early rave/freestyle. Een puur hardstylefeest ga ik dus nooit naartoe. Leuk om even een kwartiertje mee te pakken op een festival, maar dan verveel ik me toch snel. Komt volgens mij door het volgende:
- bpm is net te traag naar mijn smaak, je wacht toch steeds op het moment dat het een tikkie sneller kan
- de (in mijn ogen) vele, vele stops in een nummer en lange opbouw naar de climax waarin de kick erin komt, die steeds maar een seconde of 15 a 20 duurt en dan weer naar een melodietje zonder kicks gaat, met weer een vocal over (ik zet masr wat random zinnetjes achter elkaar): "we are the leading generation, no one can stop us, united we stand on the battlefield. Through strength we bond, by spirit we connect, by courage we prevail. This... is our time, this... is what we do, this... is who we are. Take over the world."
Vooral dat laatste maakt voor mij dat het op een feest niet echt doorgaat voor mijn gevoel. Steeds korte momentjes met een climax, waarna het al snel weer stilvalt. Bij early rave/freestyle knalt het wat lekkerder door.
Klopt dit, of is dit slechts perceptie en niet anders bij hardcore?