Eerder dit jaar bracht het fenomeen
een plaat uit met
, de Amerikaanse die je misschien kent van Battle of Mice en Made Out of Babies. Ik kende haar eigenlijk niet zo goed, dus de samenwerking met
was een verrassing voor me. Na het beluisteren van deze plaat is dat niet meer zo. Deze collaboratie is monumentaal.
Zelden heb ik zoveel dramatiek en andere, pakkende emoties gehoord als op deze plaat. Post-metal of niet, dit is van alle tijden. Soms zijn er de knalharde gitaarmuren, die opgebouwd worden met oerdegelijke riffs en zich rondom je verzamelen en je versmachten in hun eenvoud en doeltreffendheid. En meer dan ooit zit hier een Khoma-link in. Daarbij vormt zich vaak een zweverige, hypnotiserende atmosfeer van bitterzoete synths en de zwoele sirenezang van
, die als het summum tussen slowcore en sludge (ze kan heel erg rauw en zuur tekeer gaan ook, vergis je niet) je zinnen bespeelt. Soms zijn er ook postrockscenario’s die zo teneergeslagen ronken en afdalen dat het de impact van funeral doom krijgt. En soms is het gewoon schrikwekkend beangstigd, als een nachtmerrie vol wanen, zoals het beestige Chevron. Wauw!
is zo een album dat gewoon gehoord moet worden door iedereen. Niet om het per definitie goed te vinden en lekker hip en trendy te zijn, maar om te weten wat het inhoudt. Het is de exponent van post-metal anno 2016, een van de redenen waarom dat genre een genre genoemd mag (moet) worden. En die
, tja, vanaf nu ook een fenomeen, mocht ze dat nog niet geweest zijn.