MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Same here, ik herken ze alleen als de bas heel prominent in het nummer aanwezig isquote:Op donderdag 26 augustus 2021 21:53 schreef Idisrom het volgende:
Beatlesnummers herkennen aan de hand van de basgitaar, dat is veel moeilijker dan je denkt.
Ik kon maar 5 uit 15 herkennen.
![GUESS 15 BEATLES SONGS - Ep.1 [LEVEL EASY]](https://i.ytimg.com/vi/iVy91Atx0WY/0.jpg)
Deze zijn zo melodisch en onlosmakelijk verbonden met de liedjes zelf dat ik er geen moeite mee had... Alleen ‘Tell Me Why’ was even lastig, want het leek wel ‘All My Loving’, maar toch weer niet. Kwam gelijk deze tegen:
Zitten een paar bij die zowat beter herkenbaar zijn dan de lead-gitaar. Macca was echt lead-bassist af en toe. Alleen #9 (#9... #9...) was even moeilijk te plaatsen, komt vast door de kruimelige originele mono-opname
.
![GUESS 15 BEATLES SONGS - Ep.2 [LEVEL MEDIUM]](https://i.ytimg.com/vi/yHVCDPxClFg/0.jpg)
Zitten een paar bij die zowat beter herkenbaar zijn dan de lead-gitaar. Macca was echt lead-bassist af en toe. Alleen #9 (#9... #9...) was even moeilijk te plaatsen, komt vast door de kruimelige originele mono-opname
.
Ik kon op drie nummers niet meteen komen. "Help" wist ik meteen, maar die ben ik ook al een tijdje aan het oefenen op mijn Höfner.
You Should Have Seen Them Kicking Edgar Allan Poe
Bijzonder hoe oud nieuws altijd weer wordt gebracht alsof het wereldnieuws is. Zelfs de NOS pakt het op alsof het wereldschokkend nieuws is 
https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-58868557
https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-58868557
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Aankomende McCartney/Beatles-release? Klok op gelijk zetten: diezelfde week een "nieuwe onthulling" over The Beatles in een McCartney-interview. Ze hebben alleen verkeerd op het schema gekeken en die van een van de vorige keren ('Egypt Station'-promo) hergebruikt:quote:
Bijzonder hoe oud nieuws altijd weer wordt gebracht alsof het wereldnieuws is. Zelfs de NOS pakt het op alsof het wereldschokkend nieuws is
https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-58868557
En dan inderdaad meestal als soort "Chinese Whisper" vertaald en half begrepen door de Nederlandse nieuws-sites. Zonder dat ze het zelf even checken om eventueel te verbeteren en aan te vullen, terwijl je overal kunt lezen dat Lennon dit zelf al heeft uitgelegd. De tig keer gedrukte "I wanted a divorce"-quotes. Die óók al zo vaak zijn opgewarmd als "verloren gewaande" interviews. Uitgebreid besproken in het Anthology-boek ook (http://www.wingspan.ru/bookseng/ant/12.html).
Ik kan me herinneren dat we het hier de vorige keer ook over hadden: als het rondom Beatles-nieuws al fout gaat, vraag ik me altijd af hoe accuraat de onderwerpen waar wij niets van afweten tot ons worden gebracht.
"Now McCartney wants to fill out the last of them, “Now and Then,”"quote:
[..]
Aankomende McCartney/Beatles-release? Klok op gelijk zetten: diezelfde week een "nieuwe onthulling" over The Beatles in een McCartney-interview. Ze hebben alleen verkeerd op het schema gekeken en die van een van de vorige keren ('Egypt Station'-promo) hergebruikt:
En dan inderdaad meestal als soort "Chinese Whisper" vertaald en half begrepen door de Nederlandse nieuws-sites. Zonder dat ze het zelf even checken om eventueel te verbeteren en aan te vullen, terwijl je overal kunt lezen dat Lennon dit zelf al heeft uitgelegd. De tig keer gedrukte "I wanted a divorce"-quotes. Die óók al zo vaak zijn opgewarmd als "verloren gewaande" interviews. Uitgebreid besproken in het Anthology-boek ook (http://www.wingspan.ru/bookseng/ant/12.html).
Ik kan me herinneren dat we het hier de vorige keer ook over hadden: als het rondom Beatles-nieuws al fout gaat, vraag ik me altijd af hoe accuraat de onderwerpen waar wij niets van afweten tot ons worden gebracht.
Yup, de hele McCartney/Beatles promotie-bingokaart is weer vol
. Quote uit een moet-lees Paul McCartney-interview overigens: https://www.newyorker.com(...)ant-to-stop-the-show
We mogen blij zijn dat we binnenkort zo veel beeldmateriaal kunnen gaan verorberen, want het audio-onderdeel in de boxset is ontzettend teleurstellend. 1 schijfje met outtakes van 41 minuten, 1 met outtakes van 32 minuten, de Glyn Johns-mix van het oorspronkelijke album in gemankeerde versie en een extra disc van 13 minuten…
Ik begrijp wel dat er niet oneindig is geput uit die kruimelige Nagra-tapes. Het zijn slecht afgestemde mono-opnames, voor het meerendeel repetities terwijl een ander bandlid op de achtergrond z’n gitaar zit te stemmen terwijl de film-crew met elkaar aan het overleggen is en de drums plots ophouden. Zeg eens eerlijk, hoe veel van ons hebben dit ooit voor hun plezier opgezet. Het is nooit bedoeld voor consumptie, om nog maar te zwijgen over hoe inspiratieloos en repetitief het meerendeel van de sessies is.
Dat er maar een minuut of 3 materiaal op de nieuwe collectie nooit op bootleg is verschenen kunnen ze ook niet zo veel aan doen, en mag nooit een graadmeter zijn voor het slagen van een boxset met outtakes, alhoewel ik dat wel vaak lees. Hetzelfde met dat het ook niet zo gek is dat er geen tig takes van elk nummer zijn bijgevoegd, omdat vanaf het begin de arrangementen al redelijk hetzelfde bleven en het overdadig zou zijn om dat achter elkaar te horen. 't is nou niet bepaald de totstandkoming van 'Strawberry Fields'.
Maar van de 90 uur aan audio-materiaal bestaat zo'n 18 uur uit bruikbare muziek, afgaande op bootleg-collecties die elke jam, elke take en elke cover hebben verzameld. Daar is echt wel wat meer uit te halen dan wat ze hier leveren. Ik som maar eens wat op. Zo’n piano-demo van ‘Old Brown Shoe’ van 27 januari is gewoon bruikbaar, is uniek en goed. Met demix-technologie kun je daar zelfs relatief gemakkelijk een stereo-versie uitschrapen. Misschien staat het zelfs wel op de 8-track multi-tracks. ‘Suzy's Parlour’ is geen hoogvlieger, maar een geinige blues-pastiche met typisch absurde Lennon-tekst, prima om 2 minuten van op een boxset te laten horen, zeker omdat het origineel materiaal is.
De snelle Elvis-versie van ‘Two Of Us’, die in de originele film zit. De prachtige half-instrumentale demo voor ‘Sun King’ van de eerste dag van de sessies. ‘Watching Rainbows’ is een ‘I’ve Got A Feeling’ re-make en niet zo goed, maar wel wederom een uniek Beatles-nummer uit die tijd. Of het al redelijk in vorm gebrachte ‘Maxwell’s Silver Hammer’, met daar duidelijk aanwezige Lennon/Harrison-harmonieën. Of de clowneske versie van hetzelfde liedje door Lennon. Of de piano-demo door McCartney zelf.
De ‘Kansas City’/‘Miss Ann’/‘Lawdy Miss Clawdy’-jam zit redelijk wat passie in, en ‘Rip It Up’/‘Shake Rattle & Roll’ van dezelfde dag ook, wat zeker niet altijd het geval was bij de covers uit januari 1969, dus zou je zonder na te denken op een boxset kunnen plaatsen. De soulvolle embryo-versie van ‘I Want You (She's So Heavy)’ met Billy Preston is interessant. ‘I Lost My Little Girl’ blijft een McCartney-compositie gezongen door Lennon, dus had er moeten op staan, al was het maar de helft van de 7 minuten geweest. En dit zijn slechts een paar voorbeelden, want zo is er nog veel meer. En het staat er allemaal niet op.
Tuurlijk, dat ‘Commonwealth’, ‘Negro In Reserve’ of ‘No Pakistanis’ de selectie niet gehaald hebben is niet zo verrassend. Moet je voorstellen dat het Spotify-algoritme die plots zonder enige context in een playlist aan een zoomer voorschotelt over de Bluetooth-oortjes, dat zou heel wat onnodige VICE-achtige stukjes van aspirant-journalistjes opleveren. Ik neem het ze dus ook niet kwalijk dat het geen tientallen uren aan materiaal is, maar het selectieproces is mijn inziens een beetje vaag: ze gaan de hele ruwe stukken namelijk niet uit de weg, maar laten dus ook bruikbare unieke stukken weg.
Wat we wél krijgen is als volgt: slechts 40 minuten van de sessies uit de Apple-studios. Allemaal in stereo van de multi-tracks, op eentje na. Er zijn 3 stukjes “speech”. Goed idee om tussendoor wat context bij de outtakes aan te brengen, zo tussen het luisteren van de gehele disc door. Maar omdat het hier maar 3 flarden zijn zit er totaal geen verhaallijn in om het te plaatsen. Had het liever helemaal zonder gezien óf na elke outtake een stukje, zoals in de recente film-trailer het proces prachtig naar voren komt.
Alles hier zijn alternatieve versies van de liedjes die uiteindelijk op het album of de single(s) terecht zijn gekomen. Op ‘Can You Dig It’ na, wat een hele andere jam is. Af en toe zit er een stukje liedje voor of achter een take, zoals kort ‘Please Please Me’ op piano, of de Lennon/McCartney-original ‘Fancy Me Chances’. Eigenlijk is alles in soortgelijke take te horen op ‘Let It Be… Naked’ of ‘Anthology 3’. Maar daar is niets aan te doen: je kunt niet met terugwerkende kracht alternatieve arrangementen verzinnen, de meeste liedjes zijn 100 keer vrijwel identiek gespeeld. Ze hadden al moeite om met 12 bruikbare liedjes op de proppen te komen, ze dachten niet aan de geldmachine een halve eeuw later voor ook nog wat alternatieve versies. Dit zijn allemaal toffe en goed klinkende opnames, maar door de dus vaak vrijwel identieke arrangementen ook niets wat eruit springt of wat je maandelijks uit de kast gaat trekken in plaats van de uiteindelijke versies. Van dit alles is take 3 van ‘One After 909’ dan nog het meest noemenswaardig: ander gitaarwerk, drukke piano, en een langzamer tempo.
Disc 3 zijn de “rehearsals” en “Apple jams”, wat voor zich spreekt. De helft is hier in mono, van de overbekende gebootlegde Nagra-tapes die meeliepen voor de audio van de film, dus niet van de stereo multi-tracks die bedoeld waren voor de album-opnames zelf. De andere helft is wel dat laatstgenoemde. Ze hebben 20 dagen zo’n beetje van 9 tot 5 opnames in deze categorie gemaakt, en we krijgen 32 schamele minuutjes gepresenteerd, wat wel een dieptepunt in de deluxe-industrie moet zijn. Terwijl ze in de afgelopen 5 jaar ook heel veel goed hebben gedaan.
Het begint wederom met een stukje discussie van de film-opnames. Een ruwe versie van ‘All Things Must Pass’ met luide Lennon/McCartney-harmonieën volgt. Het opent dit onderdeel, en Dhani en Olivia Harrison hebben hier ongetwijfeld hard voor gelobbyd. Het is natuurlijk wel essentieel voor het verhaal in 1969, met Harrison die 25 prachtige liedjes had en waarvan er nog altijd maar 2 op een album mochten eindigen, met een jaar later het ATMP-album tot gevolg. Maar deze opname haalt het niet bij alle andere prachtige alternatieve versies van dit liedje op ‘Anthology 3’, de vele solo-bootlegs of de recente ATMP-boxset. Giles Martin schreeuwt nu ergens: “wat willen jullie nou, ik zei toch al dat het geen beste opnames zijn!!!”, hahaha. Maar goed, de opname is technisch slecht, met de band amper opgevangen door de mics en qua uitvoering gaan ze zigzaggend door het liedje heen richting de eindstreep. Maar het blijft uniek: dit liedje in een versie door The Beatles, dus ik had het niet willen missen. Lennon doet afleidende antwoord-zinnetjes. Weet Harrison ook eens hoe het is om niet passende antwoord-lijntjes door een liedje heen te horen (cue standaard ‘Hey Jude’-verhaaltje).
Weer stukjes discussie, ditmaal met George Martin, gepraat over studio’s, opnames, over de geplande live-shows. Zoals gezegd had ik hier graag meer fragmenten van gehoord, verspreid tussen de opnames door. Op dit gedeelte van de boxset dus vooral de opnames die het album niet hebben gehaald, zoals de genoemde ‘All Things Must Pass’. En ook het ‘Gimme Some Truth’-fragment is interessant, met McCartney’s input. De helft zijn fragmenten van oefeningen van liedjes die wél voor The Beatles zouden worden gebruikt, maar pas later op ‘Abbey Road’ zouden eindigen. Hoogtepunt is de bekende Anthology 3-take van ‘She Came In Through The Bathroom Window’ in vol stereo. Hier gepresenteerd in een hele andere edit, en als je ze naast elkaar legt is het een puzzel om te begrijpen welk stukje van de tape ze op welk moment hebben gebruikt. Ik vraag me af of zo’n Frankenstein-edit echt nodig was.
Veel ‘Abbey Road’ dus. Wél de ruwe ‘Polythene Pam’-snippet, en hier komt het dilemma weer, want er staan op de ‘White Album’ en ‘Abbey Road’ deluxe-edities superieure demo’s/outtakes van dit liedje. Maar dan weer géén ‘Mean Mr. Mustard’ op deze collectie, terwijl die 2 uit de uiteindelijke Abbey Road-medley in de januari 1969-sessies van vergelijkbare kwaliteit zijn. Passages ’Octopus’s Garden’ waar George mee helpt schrijven. Een ‘Something’-stukje waar Lennon met de tekst helpt.
De stereo-outtakes voor ‘Let It Be’ en ‘Get Back’ op disc 3 tonen andermaal aan dat het geen zin had gehad om hier voor elk album-liedje 20 minuten van te publiceren. Maar ik had het dus niet erg gevonden om een stuk of 25 van het soort fragmenten van liedjes die níét op het album eindigden (‘Gimme Some Truth’, ‘Something’, ‘ Octopus’s Garden’ etc.) achter elkaar op deze collectie te hebben. Want er is dus veel meer in deze categorie: ruw qua geluidskwaliteit en voordracht, maar curieus. Om nog maar te zwijgen over al die aardige fragmenten van latere solo-liedjes. Tuurlijk is het jammer dat het steeds zo kort is, maar dat is simpelweg omdat ze het zo speelden tussen takes door, daar moeten we realistisch in blijven. Dit is wat op de tapes staat. Maar hier is dus alsnog een hele karige selectie in gemaakt, wat met de eerder genoemde tijden en de beschreven weelde aan materiaal ronduit tekort schiet.
Er zijn nog wel meer gedenkwaardige momenten op disc 3. Zoals de cover ‘The Walk’ in stereo, 4 minuten (in ieder geval in mono) beschikbaar, hier enkel de laatste 50 seconden te horen. Gek genoeg een hoogtepunt, omdat het verandering van spijs is, is de prachtige soulvolle Vincent Youmans-cover ‘Without A Song’ door Billy Preston met John en Ringo, waarin eerstgenoemde zingt, de middelste bewijst dat een geniale componist niet automatisch een kundig improvisator is, en de laatstgenoemde drumt. ‘Oh! Darling’, ook in stereo, ook eerder op ‘Anthology 3’ terecht gekomen, hier een langere edit. Ook de korte, vroege ‘I Me Mine‘-versie is boeiend.
Maar dat zijn de outtakes al. Dat is het. 1 uur en 12 minuten in totaal, had op 1 disc gepast. Vooral het ontbreken van het complete Rooftop Concert in audio is onvergefelijk. Daar zal een commerciële reden achter zitten: wanneer het exclusieve Disney-contract is verlopen zal de video-special op Blu-Ray uitkomen, en dan vast met een “soundtrack”-disc in audio. Hij zit trouwens wel volledig in de film, dus we kunnen altijd onze eigen audio-versie maken. Al zullen ze wel af en toe naar straat schakelen, met het geluid aansluitend op de straatbeelden…
Het is hier nog niet helemaal klaar, al is het mooiste wel achter de rug. Disc 4 is gepromoot als de 1969-versie van het album door Glyn Johns, die hij recent zelf zou hebben geremastered. Hij nam in die tijd de taak op zich om iets te maken van al deze sessies, waarna zijn aandeel geschrapt en overgenomen werd door Phil Spector, de rest is geschiedenis. Echter is het niet “zijn versie uit 1969”, maar een soort bij elkaar geraapt zooitje van meerdere mixen uit 1969 én 1970. Het komt in ieder geval niet van 1 van de afgeronde acetates van Glyn Johns, maar van meerdere bronnen, en het wordt niet duidelijk hoe dit precies zit.
De nieuwe era-Apple probeert de bootleggers wind uit de zeilen te nemen, maar telkens als ze iets uitbrengen wat niet uit hun eigen archief komt, gaat het finaal mis. Op de ‘Sgt. Pepper’ deluxe-editie stond een afschuwelijk klinkende versie van de ‘Penny Lane’-acetate, die later bewezen van een of andere hele oude zwarte markt-compilatie CD geript bleek, terwijl er zoveel beter klinkende versies beschikbaar waren. Op ‘Abbey Road’ moesten ze teruggrijpen naar een bootleg-CD voor de ‘Goodbye’-demo, inclusief skip, en wisten ze niet dichter bij de bron te komen, en zelfs helemaal niets aan de kwaliteit te verbeteren. En op deze ’Let It Be’ deluxe-editie zit er eens soort tape-knip op track 3 rond 0:19, en het ergste: ‘I Me Mine’ (op disc 5) is wederom rechtstreeks van bootleg geript (de versie van de legendarische Purple Chick-uitgaves uit de jaren ’00), maar dan met hele amateuristische “restauratie”-filters toegepast om dit enigszins te verbloemen, terwijl de schade alleen maar erger is geworden.
Het album zelf is tof om te horen in een ruwe schets door de oorspronkelijke (post)-producer, maar het is jammer dat het dus niet authentiek is, en meer een compilatie van allerlei momenten in de tijdslijn. ‘For You Blue’ is zelfs in een recente tijd aan elkaar geplakt aan de hand van verschillende originele mixen. Zonde en onnodig, maar geen ramp aangezien er 3 of 4 versies van Glyn Johns’ versie op bootleg zijn verschenen. Muzikaal gezien is opener ‘One After 909’ het hoogtepunt, in de mix met de gesplitste lead-vocalen. Dat zou een leuk idee zijn voor een 5.1-mix. De 4-minuten durende versie van ‘Dig It’ is leuk, maar alsnog stukken meer compleet op de Nagra bootleg-tapes.
Oh, en dan hebben we nog disc 5, waar ze ons 4 liedjes gunnen in de vorm van een EP. Het CD-tijdperk ligt al een decennium achter ons, maar alsnog een bespottelijk idee om alles zo in kaders te willen afbakenen (Apple-takes, jams/rehearsals, Glyn Johns, “de rest”) dat je eindigt met een daadwerkelijk fysieke vijfde schijf van 13 minuten. De inhoud is: 2 onuitgebrachte Glyn Johns-mixen uit 1970 en 2 gloednieuwe mixen van de originele singles, maar dan met studio-chatter vooraf in het geval van ‘Don’t Let Me Down’. Van alles wat, of van alles precies niets?
Al met al kunnen we met z’n allen uitzien naar de film/documentaire, de boeken, maar het uitgebrachte audio-gedeelte ter kennisgeving aannemen.
Ik begrijp wel dat er niet oneindig is geput uit die kruimelige Nagra-tapes. Het zijn slecht afgestemde mono-opnames, voor het meerendeel repetities terwijl een ander bandlid op de achtergrond z’n gitaar zit te stemmen terwijl de film-crew met elkaar aan het overleggen is en de drums plots ophouden. Zeg eens eerlijk, hoe veel van ons hebben dit ooit voor hun plezier opgezet. Het is nooit bedoeld voor consumptie, om nog maar te zwijgen over hoe inspiratieloos en repetitief het meerendeel van de sessies is.
Dat er maar een minuut of 3 materiaal op de nieuwe collectie nooit op bootleg is verschenen kunnen ze ook niet zo veel aan doen, en mag nooit een graadmeter zijn voor het slagen van een boxset met outtakes, alhoewel ik dat wel vaak lees. Hetzelfde met dat het ook niet zo gek is dat er geen tig takes van elk nummer zijn bijgevoegd, omdat vanaf het begin de arrangementen al redelijk hetzelfde bleven en het overdadig zou zijn om dat achter elkaar te horen. 't is nou niet bepaald de totstandkoming van 'Strawberry Fields'.
Maar van de 90 uur aan audio-materiaal bestaat zo'n 18 uur uit bruikbare muziek, afgaande op bootleg-collecties die elke jam, elke take en elke cover hebben verzameld. Daar is echt wel wat meer uit te halen dan wat ze hier leveren. Ik som maar eens wat op. Zo’n piano-demo van ‘Old Brown Shoe’ van 27 januari is gewoon bruikbaar, is uniek en goed. Met demix-technologie kun je daar zelfs relatief gemakkelijk een stereo-versie uitschrapen. Misschien staat het zelfs wel op de 8-track multi-tracks. ‘Suzy's Parlour’ is geen hoogvlieger, maar een geinige blues-pastiche met typisch absurde Lennon-tekst, prima om 2 minuten van op een boxset te laten horen, zeker omdat het origineel materiaal is.
De snelle Elvis-versie van ‘Two Of Us’, die in de originele film zit. De prachtige half-instrumentale demo voor ‘Sun King’ van de eerste dag van de sessies. ‘Watching Rainbows’ is een ‘I’ve Got A Feeling’ re-make en niet zo goed, maar wel wederom een uniek Beatles-nummer uit die tijd. Of het al redelijk in vorm gebrachte ‘Maxwell’s Silver Hammer’, met daar duidelijk aanwezige Lennon/Harrison-harmonieën. Of de clowneske versie van hetzelfde liedje door Lennon. Of de piano-demo door McCartney zelf.
De ‘Kansas City’/‘Miss Ann’/‘Lawdy Miss Clawdy’-jam zit redelijk wat passie in, en ‘Rip It Up’/‘Shake Rattle & Roll’ van dezelfde dag ook, wat zeker niet altijd het geval was bij de covers uit januari 1969, dus zou je zonder na te denken op een boxset kunnen plaatsen. De soulvolle embryo-versie van ‘I Want You (She's So Heavy)’ met Billy Preston is interessant. ‘I Lost My Little Girl’ blijft een McCartney-compositie gezongen door Lennon, dus had er moeten op staan, al was het maar de helft van de 7 minuten geweest. En dit zijn slechts een paar voorbeelden, want zo is er nog veel meer. En het staat er allemaal niet op.
Tuurlijk, dat ‘Commonwealth’, ‘Negro In Reserve’ of ‘No Pakistanis’ de selectie niet gehaald hebben is niet zo verrassend. Moet je voorstellen dat het Spotify-algoritme die plots zonder enige context in een playlist aan een zoomer voorschotelt over de Bluetooth-oortjes, dat zou heel wat onnodige VICE-achtige stukjes van aspirant-journalistjes opleveren. Ik neem het ze dus ook niet kwalijk dat het geen tientallen uren aan materiaal is, maar het selectieproces is mijn inziens een beetje vaag: ze gaan de hele ruwe stukken namelijk niet uit de weg, maar laten dus ook bruikbare unieke stukken weg.
Wat we wél krijgen is als volgt: slechts 40 minuten van de sessies uit de Apple-studios. Allemaal in stereo van de multi-tracks, op eentje na. Er zijn 3 stukjes “speech”. Goed idee om tussendoor wat context bij de outtakes aan te brengen, zo tussen het luisteren van de gehele disc door. Maar omdat het hier maar 3 flarden zijn zit er totaal geen verhaallijn in om het te plaatsen. Had het liever helemaal zonder gezien óf na elke outtake een stukje, zoals in de recente film-trailer het proces prachtig naar voren komt.
Alles hier zijn alternatieve versies van de liedjes die uiteindelijk op het album of de single(s) terecht zijn gekomen. Op ‘Can You Dig It’ na, wat een hele andere jam is. Af en toe zit er een stukje liedje voor of achter een take, zoals kort ‘Please Please Me’ op piano, of de Lennon/McCartney-original ‘Fancy Me Chances’. Eigenlijk is alles in soortgelijke take te horen op ‘Let It Be… Naked’ of ‘Anthology 3’. Maar daar is niets aan te doen: je kunt niet met terugwerkende kracht alternatieve arrangementen verzinnen, de meeste liedjes zijn 100 keer vrijwel identiek gespeeld. Ze hadden al moeite om met 12 bruikbare liedjes op de proppen te komen, ze dachten niet aan de geldmachine een halve eeuw later voor ook nog wat alternatieve versies
. Dit zijn allemaal toffe en goed klinkende opnames, maar door de dus vaak vrijwel identieke arrangementen ook niets wat eruit springt of wat je maandelijks uit de kast gaat trekken in plaats van de uiteindelijke versies. Van dit alles is take 3 van ‘One After 909’ dan nog het meest noemenswaardig: ander gitaarwerk, drukke piano, en een langzamer tempo.Disc 3 zijn de “rehearsals” en “Apple jams”, wat voor zich spreekt. De helft is hier in mono, van de overbekende gebootlegde Nagra-tapes die meeliepen voor de audio van de film, dus niet van de stereo multi-tracks die bedoeld waren voor de album-opnames zelf. De andere helft is wel dat laatstgenoemde. Ze hebben 20 dagen zo’n beetje van 9 tot 5 opnames in deze categorie gemaakt, en we krijgen 32 schamele minuutjes gepresenteerd, wat wel een dieptepunt in de deluxe-industrie moet zijn. Terwijl ze in de afgelopen 5 jaar ook heel veel goed hebben gedaan.
Het begint wederom met een stukje discussie van de film-opnames. Een ruwe versie van ‘All Things Must Pass’ met luide Lennon/McCartney-harmonieën volgt. Het opent dit onderdeel, en Dhani en Olivia Harrison hebben hier ongetwijfeld hard voor gelobbyd. Het is natuurlijk wel essentieel voor het verhaal in 1969, met Harrison die 25 prachtige liedjes had en waarvan er nog altijd maar 2 op een album mochten eindigen, met een jaar later het ATMP-album tot gevolg. Maar deze opname haalt het niet bij alle andere prachtige alternatieve versies van dit liedje op ‘Anthology 3’, de vele solo-bootlegs of de recente ATMP-boxset. Giles Martin schreeuwt nu ergens: “wat willen jullie nou, ik zei toch al dat het geen beste opnames zijn!!!”, hahaha. Maar goed, de opname is technisch slecht, met de band amper opgevangen door de mics en qua uitvoering gaan ze zigzaggend door het liedje heen richting de eindstreep. Maar het blijft uniek: dit liedje in een versie door The Beatles, dus ik had het niet willen missen. Lennon doet afleidende antwoord-zinnetjes. Weet Harrison ook eens hoe het is om niet passende antwoord-lijntjes door een liedje heen te horen (cue standaard ‘Hey Jude’-verhaaltje)
. Weer stukjes discussie, ditmaal met George Martin, gepraat over studio’s, opnames, over de geplande live-shows. Zoals gezegd had ik hier graag meer fragmenten van gehoord, verspreid tussen de opnames door. Op dit gedeelte van de boxset dus vooral de opnames die het album niet hebben gehaald, zoals de genoemde ‘All Things Must Pass’. En ook het ‘Gimme Some Truth’-fragment is interessant, met McCartney’s input. De helft zijn fragmenten van oefeningen van liedjes die wél voor The Beatles zouden worden gebruikt, maar pas later op ‘Abbey Road’ zouden eindigen. Hoogtepunt is de bekende Anthology 3-take van ‘She Came In Through The Bathroom Window’ in vol stereo. Hier gepresenteerd in een hele andere edit, en als je ze naast elkaar legt is het een puzzel om te begrijpen welk stukje van de tape ze op welk moment hebben gebruikt. Ik vraag me af of zo’n Frankenstein-edit echt nodig was.
Veel ‘Abbey Road’ dus. Wél de ruwe ‘Polythene Pam’-snippet, en hier komt het dilemma weer, want er staan op de ‘White Album’ en ‘Abbey Road’ deluxe-edities superieure demo’s/outtakes van dit liedje. Maar dan weer géén ‘Mean Mr. Mustard’ op deze collectie, terwijl die 2 uit de uiteindelijke Abbey Road-medley in de januari 1969-sessies van vergelijkbare kwaliteit zijn. Passages ’Octopus’s Garden’ waar George mee helpt schrijven. Een ‘Something’-stukje waar Lennon met de tekst helpt.
De stereo-outtakes voor ‘Let It Be’ en ‘Get Back’ op disc 3 tonen andermaal aan dat het geen zin had gehad om hier voor elk album-liedje 20 minuten van te publiceren. Maar ik had het dus niet erg gevonden om een stuk of 25 van het soort fragmenten van liedjes die níét op het album eindigden (‘Gimme Some Truth’, ‘Something’, ‘ Octopus’s Garden’ etc.) achter elkaar op deze collectie te hebben. Want er is dus veel meer in deze categorie: ruw qua geluidskwaliteit en voordracht, maar curieus. Om nog maar te zwijgen over al die aardige fragmenten van latere solo-liedjes. Tuurlijk is het jammer dat het steeds zo kort is, maar dat is simpelweg omdat ze het zo speelden tussen takes door, daar moeten we realistisch in blijven. Dit is wat op de tapes staat. Maar hier is dus alsnog een hele karige selectie in gemaakt, wat met de eerder genoemde tijden en de beschreven weelde aan materiaal ronduit tekort schiet.
Er zijn nog wel meer gedenkwaardige momenten op disc 3. Zoals de cover ‘The Walk’ in stereo, 4 minuten (in ieder geval in mono) beschikbaar, hier enkel de laatste 50 seconden te horen. Gek genoeg een hoogtepunt, omdat het verandering van spijs is, is de prachtige soulvolle Vincent Youmans-cover ‘Without A Song’ door Billy Preston met John en Ringo, waarin eerstgenoemde zingt, de middelste bewijst dat een geniale componist niet automatisch een kundig improvisator is, en de laatstgenoemde drumt. ‘Oh! Darling’, ook in stereo, ook eerder op ‘Anthology 3’ terecht gekomen, hier een langere edit. Ook de korte, vroege ‘I Me Mine‘-versie is boeiend.
Maar dat zijn de outtakes al. Dat is het. 1 uur en 12 minuten in totaal, had op 1 disc gepast. Vooral het ontbreken van het complete Rooftop Concert in audio is onvergefelijk. Daar zal een commerciële reden achter zitten: wanneer het exclusieve Disney-contract is verlopen zal de video-special op Blu-Ray uitkomen, en dan vast met een “soundtrack”-disc in audio. Hij zit trouwens wel volledig in de film, dus we kunnen altijd onze eigen audio-versie maken. Al zullen ze wel af en toe naar straat schakelen, met het geluid aansluitend op de straatbeelden…
Het is hier nog niet helemaal klaar, al is het mooiste wel achter de rug. Disc 4 is gepromoot als de 1969-versie van het album door Glyn Johns, die hij recent zelf zou hebben geremastered. Hij nam in die tijd de taak op zich om iets te maken van al deze sessies, waarna zijn aandeel geschrapt en overgenomen werd door Phil Spector, de rest is geschiedenis. Echter is het niet “zijn versie uit 1969”, maar een soort bij elkaar geraapt zooitje van meerdere mixen uit 1969 én 1970. Het komt in ieder geval niet van 1 van de afgeronde acetates van Glyn Johns, maar van meerdere bronnen, en het wordt niet duidelijk hoe dit precies zit.
De nieuwe era-Apple probeert de bootleggers wind uit de zeilen te nemen, maar telkens als ze iets uitbrengen wat niet uit hun eigen archief komt, gaat het finaal mis. Op de ‘Sgt. Pepper’ deluxe-editie stond een afschuwelijk klinkende versie van de ‘Penny Lane’-acetate, die later bewezen van een of andere hele oude zwarte markt-compilatie CD geript bleek, terwijl er zoveel beter klinkende versies beschikbaar waren. Op ‘Abbey Road’ moesten ze teruggrijpen naar een bootleg-CD voor de ‘Goodbye’-demo, inclusief skip, en wisten ze niet dichter bij de bron te komen, en zelfs helemaal niets aan de kwaliteit te verbeteren. En op deze ’Let It Be’ deluxe-editie zit er eens soort tape-knip op track 3 rond 0:19, en het ergste: ‘I Me Mine’ (op disc 5) is wederom rechtstreeks van bootleg geript (de versie van de legendarische Purple Chick-uitgaves uit de jaren ’00), maar dan met hele amateuristische “restauratie”-filters toegepast om dit enigszins te verbloemen, terwijl de schade alleen maar erger is geworden.
Het album zelf is tof om te horen in een ruwe schets door de oorspronkelijke (post)-producer, maar het is jammer dat het dus niet authentiek is, en meer een compilatie van allerlei momenten in de tijdslijn. ‘For You Blue’ is zelfs in een recente tijd aan elkaar geplakt aan de hand van verschillende originele mixen. Zonde en onnodig, maar geen ramp aangezien er 3 of 4 versies van Glyn Johns’ versie op bootleg zijn verschenen. Muzikaal gezien is opener ‘One After 909’ het hoogtepunt, in de mix met de gesplitste lead-vocalen. Dat zou een leuk idee zijn voor een 5.1-mix. De 4-minuten durende versie van ‘Dig It’ is leuk, maar alsnog stukken meer compleet op de Nagra bootleg-tapes.
Oh, en dan hebben we nog disc 5, waar ze ons 4 liedjes gunnen in de vorm van een EP. Het CD-tijdperk ligt al een decennium achter ons, maar alsnog een bespottelijk idee om alles zo in kaders te willen afbakenen (Apple-takes, jams/rehearsals, Glyn Johns, “de rest”) dat je eindigt met een daadwerkelijk fysieke vijfde schijf van 13 minuten. De inhoud is: 2 onuitgebrachte Glyn Johns-mixen uit 1970 en 2 gloednieuwe mixen van de originele singles, maar dan met studio-chatter vooraf in het geval van ‘Don’t Let Me Down’. Van alles wat, of van alles precies niets?
Al met al kunnen we met z’n allen uitzien naar de film/documentaire, de boeken, maar het uitgebrachte audio-gedeelte ter kennisgeving aannemen.
Kun je ook een Disney+ abonnement voor 1 maand op je computer nemen? Ik zit al 13 jaar zonder TV namelijk..
Oh ja, klopt het dat de oorspronkelijke muziekvideo van "Get back" (zoals wij die zagen op TV in de jaren '70 en '80), die in ons collectieve geheugen staat gegrift, nu van Youtube is gewist?
[ Bericht 13% gewijzigd door Idisrom op 17-10-2021 21:02:04 ]
Ja, het is per maand opzegbaar.quote:
Kun je ook een Disney+ abonnement voor 1 maand op je computer nemen? Ik zit al 13 jaar zonder TV namelijk..
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Paul McCartney moest zich tegenover een schoolkind verantwoorden over de juistheid van de Beatles-geschiedenis.
Leuk, mijn video!quote:
Paul McCartney moest zich tegenover een schoolkind verantwoorden over de juistheid van de Beatles-geschiedenis.
Overigens geheime iPhone-snapshot, want opnames verboden. Richting het einde nog wat betere beelden geschoten, toen de buit toch al binnen was:
Helaas niets in deze kwaliteit van de stuk meer betekenisvolle verhalen eerder die avond. Maar niet getreurd:
Je was er live bij?quote:
[..]
Leuk, mijn video!
Helaas niets in deze kwaliteit van de stuk meer betekenisvolle verhalen eerder die avond. Maar niet getreurd:
Een mooi interview. En nu is het nog de goede tijd voor Paul om zijn herinneringen op te halen en te delen met ons. Tien jaar later zou het niet meer zo kunnen.
[ Bericht 3% gewijzigd door Idisrom op 23-11-2021 12:05:38 ]
Morgen Get Back van Peter Jackson.
Het afgelopen jaar vond ik de bijdragen van Pop Goes the 60s bijzonder interessant en informatief over deze periode. Vooral het laten zien van de gesprekken met de foto's per persoon, dan kun je duidelijker de condervatoe volgen.
Een voorbeeld
Het afgelopen jaar vond ik de bijdragen van Pop Goes the 60s bijzonder interessant en informatief over deze periode. Vooral het laten zien van de gesprekken met de foto's per persoon, dan kun je duidelijker de condervatoe volgen.
Een voorbeeld
Peter Jackson, fantastisch gedaan 
Alleen jammer dat de interviewer Stephen Colbert zo geobsedeerd is van Lord of the Rings
Alleen jammer dat de interviewer Stephen Colbert zo geobsedeerd is van Lord of the Rings
Staat Get Back al op disney plus? Kan hem op de andere kanaaltjes nog niet vinden.....
Ik krijg nog geld van je.
Nu alleen nog een paar fragmentjes op Youtube.quote:
Staat Get Back al op disney plus? Kan hem op de andere kanaaltjes nog niet vinden.....
Edit: nu een dag later weer verwijderd
[ Bericht 14% gewijzigd door Idisrom op 26-11-2021 13:47:25 ]
Dit is een van de interessantste video's over de Get Back periode.
Een dag voor de dakoptreden weten de vier Beatles nog niet hoe, wat en waar wat ze live willen gaan doen.
Deze fantastische video's van Pop Goes the 60s geven een duidelijke inkijk in hun onderlinge conservaties.
[ Bericht 82% gewijzigd door Idisrom op 26-11-2021 14:07:33 ]
Een dag voor de dakoptreden weten de vier Beatles nog niet hoe, wat en waar wat ze live willen gaan doen.
Deze fantastische video's van Pop Goes the 60s geven een duidelijke inkijk in hun onderlinge conservaties.
[ Bericht 82% gewijzigd door Idisrom op 26-11-2021 14:07:33 ]
Rustig hier!
Vanavond het eerste deel van Get Back gezien, geweldig
Heel gaaf om van zo dichtbij de processen te zien. Opvallend wel dat Macka zo de baas speelt, John het weinig lijkt te interesseren en George bijna genegeerd wordt. Ik snap wel dat hij eruit stapt (spoiler!!!) al heb ik zo het idee dat hij nog wel terugkomt
Morgen deel 2!
Vanavond het eerste deel van Get Back gezien, geweldig
Heel gaaf om van zo dichtbij de processen te zien. Opvallend wel dat Macka zo de baas speelt, John het weinig lijkt te interesseren en George bijna genegeerd wordt. Ik snap wel dat hij eruit stapt (spoiler!!!) al heb ik zo het idee dat hij nog wel terugkomt Morgen deel 2!
3 - 26 maart Thailand | 5 - 8 juli Dublin
Geweldige docu! Complimenten aan Peter Jackson voor het monnikenwerk wat hij verricht heeft om dit project op deze manier uit te voeren. Dit viel niet in een film van 2 of 3 uur te vatten, dus gelukkig heeft hij er (mede dankzij COVID?) voor gekozen om er maar een driedelige serie van 8 uur van te maken. Die 8 uur vlogen voorbij, binnenkort ga ik hem nog maar een keer zien
[[/quote]
Peter Jackson heeft er inderdaad genoeg tijd in gestoken. Hij is er vier jaar mee bezig geweest. Dat is wel meer dan vier keer zoveel tijd dan de vier Beatles bij elkaar opgeteld erin gestoken hebben.quote:
Geweldige docu! Complimenten aan Peter Jackson voor het monnikenwerk wat hij verricht heeft om dit project op deze manier uit te voeren. Dit viel niet in een film van 2 of 3 uur te vatten, dus gelukkig heeft hij er (mede dankzij COVID?) voor gekozen om er maar een driedelige serie van 8 uur van te maken. Die 8 uur vlogen voorbij, binnenkort ga ik hem nog maar een keer zien
Yoko inspireert Heather, en Heather zegt keurig 'Hi' tegen John. Vervolgens moedigt John Heather aan om mee te zingen.
Ook voor niet-Beatlesfans is dit een mooi fragment.
Ook voor niet-Beatlesfans is dit een mooi fragment.
Mijn lessen van Get Back:
- Paul McCartney is The Beatles
- Yoko arghhhh
- Paul McCartney is The Beatles
- Yoko arghhhh
Auteur van de boeken "Van Rotterdam naar het Witte Huis" (Obama) en "Project Homerus" (DSB)
Yoko zelf was niet arghhhh, tenminste bij die sessies in de studio's. Zij was verrassend passief. Ik denk dat John Lennon het liet zitten. Dat werd mij het meest duidelijk op de maandagochtend nadat George Harrisson uit de groep was 'gestapt'. Die avond ervoor was een groepsbespreking bij Ringp thuis. En toen bleek dat John geen woord had gezegd, maar dat alleen Yoko het woord had gevoerd. Paul was die maandagochtend ontzettend begripvol over John en Yoko. Het was John die Yoko steeds er bij wilde hebben, Je kunt je wel afvragen of een artiest zoals Yoko op dat moment geen eigen leven meer had.quote:
Mijn lessen van Get Back:
- Paul McCartney is The Beatles
- Yoko arghhhh
Ik denk dat John Lennon op dat moment door zijn drugsgebruik Paul McCartney niet meer kon bijbenen; en Paul is tijdig gestopt met zijn drugsgebruik. Maar John was bij vlagen wel weer geniaal met zijn ingevingen, en je ziet op die momenten Paul zich weer helemaal concentreren en richten op John. .
Wat je Paul achteraf misschien zou kunnen verwijten, is dat hij ten opzichte van George niet zo in een flow ging als John er bij was.
Dit is een van de mooiste momenten.
Maar misschien zou John dan al eerder uit de Beatles zijn gestapt.
Wat ik mij af vraag (ik zag het staan in een van de commentaren op Youtube) dat de tekst van I'm Just a Child of Nature is veranderd is I'm Just a Jaelouse Guy, omdat John op dat moment jaloers was geworden op Paul zijn drive en composities. Ik weet niet of dit verhaal klopt. Omdat dit nummer namelijk op dezelfde LP staat als How Do You Sleep
[ Bericht 1% gewijzigd door Idisrom op 03-12-2021 05:28:59 ]
Heb hem net afgezien, ik heb niet de hele tijd op het puntje van mijn stoel gezeten want er was soms wel wat veel beatles die met gekke stemmetjes whacky nummers speelden maar heb wel van heel veel ontzettend genoten. Fantastisch om te zien hoe die nummers ontstonden, die chemie onderling, de humor toch ook wel. Het album let it be dat ik toch goed dacht te kennen heeft een compleet nieuwe lading gekregen. Had me ook nooit echt gerealiseerd hoe groot de invloed van Billy Preston was, die gast liep toevallig even binnen en trok de hele band in 1 klap omhoog met zijn funky loopjes en zijn vakmanschap. Alles viel op zijn plek.
Mooiste vond ik denk ik het einde, het concert op het dak, en dan vooral die twee lullige Britse politieagentjes. En de prachtige registratie van uiterst tevreden beatles plus aanhang die naderhand de opnames beluisterden.
Mooiste vond ik denk ik het einde, het concert op het dak, en dan vooral die twee lullige Britse politieagentjes. En de prachtige registratie van uiterst tevreden beatles plus aanhang die naderhand de opnames beluisterden.
