Psychologisch traject: wat te doen?

Wat mij in jouw post opvalt is dat je je psychische problematiek vergelijkt met een fysiek probleem. Ze hebben je in de therapie op krukken leren lopen maar niet je gebroken been gezet, zeg maar. Volgens mij werkt dat in de psychiatrie toch iets anders: een persoonlijkheidsstoornis of - probleem is iets wat in je zit en wat je niet zomaar verandert. Een autistisch brein kan je niet 'fiksen', een hechtingsstoornis kan je niet oplossen door even terug naar je jeugd te gaan. Wat therapie doet is jou leren omgaan met de symptomen (inderdaad) en je handvatten geven om om te gaan met jouw afwijkende manier van reageren en daarmee de obstakels die je tegenkomt te verminderen.

Ik gun je natuurlijk jouw stevige therapeut en vooral ook: een goed idee van wat die beste man of vrouw met je kan doen. Waar je die gaat vinden, vrijgevestigd of in de GGZ is niet vooraf te zeggen: dat is een kwestie van geluk hebben en eventueel switchen als de klik er niet is. Succes!

Als het mogelijk is, is het wellicht fijn dat een private psycholoog er vers instapt en niet klakkeloos overneemt. Dus puur behandelt op problemen en niet op basis van diagnoses.

Je doelt op psychotherapie? Dat is sowieso een aanrader. Zeker omdat je aangeeft dat het niet alleen je persoonlijkheidsstoornis is waar je aan wilt werken maar breder wilt kijken dan dat. En die neiging hebben de grote instellingen wel, om etiketjes te plakken en je aan de hand daarvan weer naar cursus of training X te sturen.

Belangrijkste is alleen wel dat je een klik hebt met een therapeut. Er zal wel relatief snel alsnog een etiketje op moeten worden geplakt, maar dat is puur verzekeringstechnisch. Je hebt verder heel veel vrijheid in psychotherapie.

Als je als individu behandeld wilt worden, dan zit je sowieso verkeerd bij de GGZ. Niet dat indviduele psychologen niet af en toe hun best doen om het persoonlijk te maken, maar hun protocol is inderdaad om de stoornis in cliënten te zoeken, dat is het enige waarop ze zijn gericht en wanneer er eenmaal een stoornis is gediagnosticeerd omdat ze bepaalde symptomen zo registreren dat het erin past dan wordt de procedure daarvoor afgewerkt. Wie jij bent of de vraag of je klachten daardoor weggaan is niet van belang voor hun werkwijze. Die voltrekt zich immers toch altijd op dezelfde manier, ze kunnen geen maatwerk leveren ook vanwege de hoge wachtlijsten waarschijnlijk. Je geeft zelf aan dat je een depressie hebt, dus je conformeert je al aan hun bedachte ziektebeeld. Dan is het toch ook niet vreemd dat ze dit ziektebeeld gaan behandelen op hun manier en niet op de manier hoe jij het hebt bedacht. Los van het feit of het ergens op gebaseerd is of niet, vind ik wel dat je het kunt vergelijken met een lichamelijke aandoening in deze zin. Een arts vraagt ook niet waarom jij je been gebroken hebt, die behandeld gewoon het been. Misschien is privé psychoanalyse iets voor jou. Misschien wordt het vergoed, al ben ik bang van niet omdat het verguisd wordt door GGZ klinieken en tegenwoordig volgens mij onder alternatieve geneeswijzen valt. Je kunt ook eens naar een spiritueel evenement of een soort spirituele healing sessie gaan, daar kijken ze ook veel meer naar de persoon.

Je kunt kijken of een soort psychologencollectief iets voor je is. Daar heb je naar mijn idee meer vrijheid. Vaak is een intakegesprek vrijblijvend, wordt dan bekeken of een van de aangesloten psychologen iets voor jou kan betekenen. Laat je wel goed informeren over kosten en vergoedingen.

Het blijft mij, na het lezen van je post, een beetje onduidelijk waarom je die 'instelling' niet ziet zitten. Je schrijft dat je wil dat er door je heen wordt geprikt, en dat men niet om de hete brij heen draait. Nu is het voor elke therapeut heel moeilijk om je te helpen om zelf tot de kern te komen, vooral als je verwacht dat die therapeut dat voor je kan doen. Een therapeut kan alleen helpen in je eigen herstelproces. Je lijkt het, zoals een andere user opmerkt, te zien als een lichamelijk probleem zoals een gebroken been.

Je had hulp nodig en die heb je gezocht. Je hebt het geprobeerd met CGT maar helaas heeft dat je niet genoeg geholpen. Is het dan niet de beste keuze om gedegen onderzoek te laten doen naar je problemen door specialisten? Ik kan je uit ervaring vertellen dat therapeuten die werken bij een grotere instelling goed of minder goed in hun vak kunnen zijn, en vrijgevestigde therapeuten ook. Je schrijft dat een vrijgevestigde therapeut persoonlijker en minder gezeur inhoudt. Waar baseer je dat op? Waarom dit wantrouwen naar een instelling waar je nog niet geweest bent?

Het is jouw herstel. Jij bent degene die de regie in handen heeft, niet een therapeut. Een diagnose gaat je wellicht helpen om de juiste hulp te vinden, verder betekent een diagnose helemaal niks. Accepteer dat je er zelf niet uitkomt en probeer te vertrouwen in je toekomstige hulpverlener, ook als dat heel erg moeilijk is. Daar begint al een stukje hete brij.

Ik werk zelf als psycholoog. Het mooiste is natuurlijk als je als cliënt mee kan beslissen over je behandeltraject en welke stappen er gezet worden. Het is dan wel belangrijk dat je aankaart bij je therapeut welke twijfels je hebt (en dat de therapeut daar ook naar vraagt). Qua diagnostiek is een grotere instelling vaak een goede keus: ze hebben meestal een aparte afdeling voor diagnostiek wat vaak inhoudt dat er meer expertise op dat gebied in huis is, kwalitatief goede tests en ruimere keuze aan tests dan kleinere praktijken.

Mocht je op zoek gaan naar een vrijgevestigde: kies iemand die BIG geregistreerd is! Psycholoog alleen is geen beschermde titel. Maar dat wist je misschien al.

Zoals hierboven ook al benoemd is, zijn er genoeg mogelijkheden. Het kan zelfs goed zijn om juist voor een vrijgevestigde psycholoog of psychiater te gaan. Je kunt dan voor de diagnostiek inderdaad bij een grotere instelling terecht en vervolgens de behandeling door een vrijgevestigde psycholoog/psychiater laten doen.

Bij grotere instanties heb je inderdaad wel meer expertise, maar je krijgt er inderdaad sneller het gevoel een nummertje te zijn in plaats van een persoon. Ik hoor dit zelf ook regelmatig in mijn werk. Belangrijkste is inderdaad dat je een klik hebt met de persoon die je gaat behandelen. Los van vrijgevestigde hulpverleners heb je ook nog andere psychiatrische klinieken waar ook meerdere psychologen en psychiaters werken en toch een compleet andere benadering hebben dan de GGZ.

In welke regio/provincie woon je misschien kan ik je wat tips geven. Ik werk zelf ook in de hulpverlening en ken er in het noorden van Nederland behoorlijk veel.

Pffff wat een herkenning in de OP!!!

Ik heb helaas geen pasklaar antwoord voor je. Ik kan je wel vertellen hoe ik het zelf heb ervaren, maar bedenk dat het niet persé hoeft te betekenen dat het voor jou ook zo is.

Ik heb ook heel lang dat gevoel gehad dat ik er niet mee tot de kern kwam. Op den duur voelde ik het niet eens meer, want ik was het zo gewend dat mensen het allemaal beter wisten dan ikzelf dat ik mezelf niet serieus kon nemen. Ik hoefde er niet eens over te beginnen en mensen begonnen meteen met zeggen "je moet geduld hebben", "het gaat niet in 1x over", "kijk naar de dingen die wel goed gaan". Ik wist helemaal niet meer wat ik er zelf van vond.

Pas sinds de laatste jaren kom ik erachter dat al die gevoelens gewoon gegrond blijken te zijn. Ik werd inderdaad niet begrepen. Godzijdank ben ik er zelf achter gekomen wat het allemaal inhoudt en nu beginnen puzzelstukjes op hun plek te vallen. Ik krijg nog steeds regelmatig te horen dat de dingen die ik bedenk niet perse hoeven te kloppen. Ik weet dat ik de wijsheid niet in pacht heb; daarom ben ik verstandig genoeg om dingen heel goed te verifiëren voordat ik conclusies aanneem. En dan kan het nog steeds dat ik er bij nader inzien naast zit. Maar ik laat mij niet meer aanpraten dat ik achterlijk ben.

Dat is eigenlijk het belangrijkste advies wat ik je wil meegeven. Neem jezelf serieus. Als jij je niet genoeg geholpen voelt door de therapie en niet begrepen, dan is dat ook zo. Jij bent de beste persoon die dat kan opmaken, want alleen jij kan zien wat er in je hoofd omgaat.

Het klopt inderdaad dat complexe psychische problemen niet zo makkelijk op te lossen zijn als jij zou willen. In die zin moet je inderdaad geduld hebben. Je kan niet bijvoorbeeld van jezelf verwachten dat het na een bepaalde behandeling allemaal over moet zijn.

Dat betekent echter niet dat je niet concreet met jezelf aan de slag kan. Maak niet dezelfde fout als ik en laat het niet allemaal afhangen van therapie. Uiteindelijk moet je toch zelf je eigen leven leiden: dat gaat met vallen en opstaan. Maar jij bepaalt hoe je dat doet en waar je je goed bij voelt. Ook al vindt elke psych dat jij een gestoord gedachtenpatroon hebt en dat persé moet veranderen, als jij zelf vindt van niet, is er niemand die jou kan afdwingen dat je dat wel moet doen. Je moet je houden aan de wet; dat is het enige wat je kan beperken in je gedrag. Wat je denkt en voelt, is 100% van jou en daar heeft niemand geen ene fuck over te zeggen.

Misschien is het een idee om een soort evaluatie van jezelf te maken waarbij je alle gebieden van je leven afgaat. Hoe is je zelfzorg, zelfbeleving, sociale contacten, relaties, werk, vrijetijdsbesteding, etc. Ben je daar tevreden mee of zijn er punten waar je aan wilt werken? En nogmaals, jij bepaalt zelf waar je wel en niet tevreden mee bent. Als jij bijvoorbeeld ontevreden bent dat je geen miljonair bent of geen directeur van een succesvol bedrijf: schrijf het gewoon op. Je zal van anderen geheid te horen krijgen dat je te hoge eisen stelt aan jezelf, maar jij bent zelf degene die bepaalt of je wel of niet die eisen aan jezelf moet stellen. Wat mensen met hoge topfuncties o.a. succesvol maakt, is dat ze zich niet laten leiden door wat anderen zeggen wat ze moeten doen.

Het is wel verstandig om na te gaan of het realistisch is. Ben je nu bijvoorbeeld 110 kilo omdat je te dik bent en je wilt dat over een half jaar omgezet hebben naar 110 kilo spieren en eruitzien als een adonis: nee, dat is niet realistisch. Het is wel realistisch om binnen dat half jaar te bereiken dat je een gezondere lifestyle hebt en regelmatig naar de sportschool gaat. Je zal dan nog steeds wat te dik zijn, maar het hoeft geen 110 kilo meer te zijn.

Het is ook realistisch om te bedenken dat het gezien je depressieve klachten erg moeilijk is om zoiets vol te houden. Wees in die zin dan mild voor jezelf en ga jezelf niet afstraffen als het je niet lukt. Maar probeer jezelf wel uit te dagen en blijf het proberen als dat echt is wat jij graag wilt.

Ik noem overigens een voorbeeld he. Ik zeg niet perse dat je aan de ijzers moet. Dat bepaal je zelf!

quote:

Op woensdag 5 december 2018 23:16 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Pffff wat een herkenning in de OP!!!

Ik heb helaas geen pasklaar antwoord voor je. Ik kan je wel vertellen hoe ik het zelf heb ervaren, maar bedenk dat het niet persé hoeft te betekenen dat het voor jou ook zo is.

Ik heb ook heel lang dat gevoel gehad dat ik er niet mee tot de kern kwam. Op den duur voelde ik het niet eens meer, want ik was het zo gewend dat mensen het allemaal beter wisten dan ikzelf dat ik mezelf niet serieus kon nemen. Ik hoefde er niet eens over te beginnen en mensen begonnen meteen met zeggen "je moet geduld hebben", "het gaat niet in 1x over", "kijk naar de dingen die wel goed gaan". Ik wist helemaal niet meer wat ik er zelf van vond.

Pas sinds de laatste jaren kom ik erachter dat al die gevoelens gewoon gegrond blijken te zijn. Ik werd inderdaad niet begrepen. Godzijdank ben ik er zelf achter gekomen wat het allemaal inhoudt en nu beginnen puzzelstukjes op hun plek te vallen. Ik krijg nog steeds regelmatig te horen dat de dingen die ik bedenk niet perse hoeven te kloppen. Ik weet dat ik de wijsheid niet in pacht heb; daarom ben ik verstandig genoeg om dingen heel goed te verifiëren voordat ik conclusies aanneem. En dan kan het nog steeds dat ik er bij nader inzien naast zit. Maar ik laat mij niet meer aanpraten dat ik achterlijk ben.

Dat is eigenlijk het belangrijkste advies wat ik je wil meegeven. Neem jezelf serieus. Als jij je niet genoeg geholpen voelt door de therapie en niet begrepen, dan is dat ook zo. Jij bent de beste persoon die dat kan opmaken, want alleen jij kan zien wat er in je hoofd omgaat.

Het klopt inderdaad dat complexe psychische problemen niet zo makkelijk op te lossen zijn als jij zou willen. In die zin moet je inderdaad geduld hebben. Je kan niet bijvoorbeeld van jezelf verwachten dat het na een bepaalde behandeling allemaal over moet zijn.

Dat betekent echter niet dat je niet concreet met jezelf aan de slag kan. Maak niet dezelfde fout als ik en laat het niet allemaal afhangen van therapie. Uiteindelijk moet je toch zelf je eigen leven leiden: dat gaat met vallen en opstaan. Maar jij bepaalt hoe je dat doet en waar je je goed bij voelt. Ook al vindt elke psych dat jij een gestoord gedachtenpatroon hebt en dat persé moet veranderen, als jij zelf vindt van niet, is er niemand die jou kan afdwingen dat je dat wel moet doen. Je moet je houden aan de wet; dat is het enige wat je kan beperken in je gedrag. Wat je denkt en voelt, is 100% van jou en daar heeft niemand geen ene fuck over te zeggen.

Misschien is het een idee om een soort evaluatie van jezelf te maken waarbij je alle gebieden van je leven afgaat. Hoe is je zelfzorg, zelfbeleving, sociale contacten, relaties, werk, vrijetijdsbesteding, etc. Ben je daar tevreden mee of zijn er punten waar je aan wilt werken? En nogmaals, jij bepaalt zelf waar je wel en niet tevreden mee bent. Als jij bijvoorbeeld ontevreden bent dat je geen miljonair bent of geen directeur van een succesvol bedrijf: schrijf het gewoon op. Je zal van anderen geheid te horen krijgen dat je te hoge eisen stelt aan jezelf, maar jij bent zelf degene die bepaalt of je wel of niet die eisen aan jezelf moet stellen. Wat mensen met hoge topfuncties o.a. succesvol maakt, is dat ze zich niet laten leiden door wat anderen zeggen wat ze moeten doen.

Het is wel verstandig om na te gaan of het realistisch is. Ben je nu bijvoorbeeld 110 kilo omdat je te dik bent en je wilt dat over een half jaar omgezet hebben naar 110 kilo spieren en eruitzien als een adonis: nee, dat is niet realistisch. Het is wel realistisch om binnen dat half jaar te bereiken dat je een gezondere lifestyle hebt en regelmatig naar de sportschool gaat. Je zal dan nog steeds wat te dik zijn, maar het hoeft geen 110 kilo meer te zijn.

Het is ook realistisch om te bedenken dat het gezien je depressieve klachten erg moeilijk is om zoiets vol te houden. Wees in die zin dan mild voor jezelf en ga jezelf niet afstraffen als het je niet lukt. Maar probeer jezelf wel uit te dagen en blijf het proberen als dat echt is wat jij graag wilt.

Ik noem overigens een voorbeeld he. Ik zeg niet perse dat je aan de ijzers moet. Dat bepaal je zelf!

Goede post. Wat er mis is naar mijn mening met de reacties die wij vaak krijgen is dat ze niet specifiek genoeg zijn.
- je moet wachten. Hoe lang?
- het gaat niet in 1 x over. Wat gaat er precies niet in 1 x over?
-> als het antwoord dan is: "je negatieve gevoelens", "je gebrek aan succes": - in hoeveel keer gaat het dan precies over volgens jou en op welke manier?
-> als het antwoord dan is "stapje bij stapje" -> in hoeveel en welke stapjes precies?
- kijk naar wat er wel goed gaat -> welke dingen gaan er dan goed bij mij die jij kan zien? "Ding nr 1, ding nr 2, nr 3" -> gaat dat bij jou ook goed ? "Ja", "en daarnaast nog andere dingen" "nee" "op welke manier precies lukte het jou daar tevreden mee te zijn?

quote:

Op donderdag 6 december 2018 12:37 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Wat er mis is naar mijn mening met de reacties die wij vaak krijgen is dat ze niet specifiek genoeg zijn.

Wat er mis is met veel zelfbenoemde pyschiatrische patienten is dat ze een pasklaar antwoord van een ander willen. NIEMAND krijgt antwoorden op de vragen die hij zichzelf stelt.

quote:

Op zaterdag 8 december 2018 02:02 schreef mspoez het volgende:

Wat er mis is met veel zelfbenoemde pyschiatrische patienten is dat ze een pasklaar antwoord van een ander willen. NIEMAND krijgt antwoorden op de vragen die hij zichzelf stelt.

Ja, maar als je het pasklare antwoord niet kunt geven, dan kun je dat ook zeggen. Maar in plaats daarvan geven mensen ongevraagd antwoorden waarvan ze zelf ook wel weten dat de ander er niets mee opschiet omdat ze daar niet specifiek genoeg voor zijn maar alsnog wordt men boos als je als gevolg ervan niet ineens verandert van gevoel of geen concrete actie onderneemt. En dan trek ik de beweegreden daarachter wel in twijfel en vraag ik me af of het echt wel allemaal zo goed bedoeld is als men zegt.

Geniale Username

quote:

Op zaterdag 8 december 2018 15:25 schreef isax het volgende:

[..]

Ik weet niet waar je zit maar je kan informeren bij de viersprong. Als je echt denkt dat je een heftige problematiek hebt dan zit je daar op de juiste plek.

https://www.deviersprong.nl

Al hun therapievormen zijn gericht op beter functioneren.

Oei! En daar heb ik dus weer slechte ervaringen mee.

Ik volgde dit:
Het klinkt allemaal misschien heel zinnig wat die mevrouw zegt. Maar ik heb daar zo ontzettend het gevoel gehad dat bij mij werd uitgelokt wat zij graag wilden horen.

Dat mensen met borderline bij stress hun mentaliserend vermogen verliezen en dan heel erg gaan handelen vanuit hun verlatingsangst en de overtuiging dat anderen eropuit zijn hen pijn te doen, dat herken ik inderdaad heel erg bij mezelf en dat zie ik ook bij andere mensen met borderline terug. Door deze therapie heb ik inderdaad meer grip gekregen op mezelf en kan ik mezelf bij stress over het algemeen beter herpakken.

Waar bij mij en eigenlijk ook aan de rest van de groep voorbij werd gegaan, is onderzoeken waardoor die persoonlijkheidsproblemen zijn ontstaan. Borderline wordt o.a. veroorzaakt door een hechtingsstoornis: als je in je eerste levensjaren emotioneel wordt verwaarloosd, dan heeft dat voor de rest van je leven negatieve gevolgen. Hierdoor ontstaat ook het gevoel dat je niks waard bent en dat iedereen je in de steek zat laten.

Dat ik dat had, was wel duidelijk. Maar waarom ... daar werd niks over gezegd en als ik er zelf over vroeg, dan vonden ze het niet relevant en moest ik daar niet zo over piekeren. Ik vond het zelf wel meevallen met die zogenaamd vreselijke jeugd van me. Mijn vader had mij inderdaad verwaarloosd ... ik ben echt niet de enige die dat heeft meegemaakt. Als er iemand zorgzaam en toegewijd is, is het mijn moeder. Dus hoe kan het dan dat ik mijn hele leven dusdanig met mezelf in de knoop zit? Ik kon niks anders bedenken dan dat ik dus een ontzettende overgevoelige slapjanus ben die bij de geringste tegenslag al op zijn bek gaat.

Toen ik met de therapie begon, werd duidelijk gezegd dat het 18 maanden ging duren. Dat vond ik erg lang, maar vooruit dan maar: als ik daarna de hele wereld aankan, is het die investering wel waard. Dit idee had iedereen in mijn groep. Pas maanden later begrepen we dat het 18 maanden in groepsverband is en 18 maanden daarna individueel. Ik had wel honderden keren met hoge poten aangekondigd dat ik ging stoppen. Werd er uiteraard gezegd dat ik moest gaan mentaliseren. En ze wisten precies datgene te zeggen waardoor ik weer rustig werd en meer vertrouwen kreeg in hen. En achteraf "Godverdomme, ik trap er ook elke keer weer in! Laat ik toch maar blijven, want ik weet niet wat ik anders moet doen. Zoals ik mezelf nu inschat, gaat dit mij alleen niet lukken. Maar ik word daar gewoon gemanipuleerd waar ik bij sta. En ik heb geen poot om op te staan, want wie neemt mij nou serieus aangezien ik de patiënt ben en zij de behandelaars?"

Ik zeg achteraf niet dat het allemaal niks geholpen heeft. Maar ik had heel graag gewild dat ik wat meer in mezelf bleef geloven en mij niet elke keer had laten omlullen. Ik zit veel te lang in dat psychische hulpverleningscirquit en ik ben juist daardoor nog meer van mezelf afgeraakt. Godzijdank is het mij op eigen kracht een beetje gelukt om mezelf terug te vinden. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel zover dat ik mij niet zomaar van alles laat wijsmaken.

Succes TS!

quote:

Op zaterdag 8 december 2018 19:18 schreef isax het volgende:

[..]

Dit blijf je altijd hebben met therapieën, moet altijd maar net passen bij je.
Misschien had je bijvoorbeeld meer gehad aan DGT of schema en was het dan een succes verhaal geweest.

De viersprong is over het algemeen neusje van de zalm kwa zorg voor persoonlijkheidsproblematiek.

Ik heb daar niks van gemerkt. Er moest een heel strak protocol gevolgd worden. Ze leken allemaal wel heel aardig en begrijpend, maar ik vroeg me altijd af in hoeverre dat gemeend was.

Er was één iemand bij mij in de groep die het ook allemaal zat was. Die werd ook elke keer omgepraat om door te blijven zetten, maar dat wilde ze niet. Toen ze weg was, werd er uiteraard gesuggereerd dat ze nog teveel in haar destructieve patronen zat. Maar ik had zoveel bewondering voor haar dat ze bij haarzelf kon blijven. Ook al is het destructief gedrag: zij doet het zelf, dus ze heeft zelf sturing over haar leven. Ik kon het niet. Ik zat zo in die twijfels over mezelf, waardoor ik elke keer overspoeld werd en paniekaanvallen kreeg. Daar werd altijd op ingespeeld. En als ik tegen hen in ging, dan werd er aan anderen gevraagd "hoe vinden jullie het dat hij zo reageert?" Als die borderline-meisjes vonden het niet zo prettig als ik boos was, dus je kan wel raden hoe het vervolgens ging.

Verschrikkelijke instelling!

Hallo,
Enige wat ik even kwijt wil (heb lang niet alles gelezen maar wel wat stukjes hier en daar) is dat een vriendin van mij heeeel erg gebaat is bij de therapie die zij heeft gehad. Ze zit inderdaad ook bij een instelling gespecialiseerd in persoonlijkheidsproblematiek. Ze heeft het echt ongelooflijk zwaar gehad met haar BPS maar is op dit moment een van de fijnste mensen in mijn omgeving. Dat wil niet zeggen dat het over is, maar ze heeft wel heel goed leren lopen op de krukken die ze haar hebben gegeven en ze weet ook hoe ze voor zichzelf moet zorgen.
Ik zelf ben nu zwaar depressief en ze vermoeden ook dat ik BPS heb, maar dat is zorg voor later. Iig heb ik door haar heel erg veel hoop gekregen dat er echt goed mee leren leven valt!

Misschien is dit een beetje een hart onder de riem en heb je er wat aan.

quote:

Op woensdag 12 december 2018 09:59 schreef momoo het volgende:
Hallo,
Enige wat ik even kwijt wil (heb lang niet alles gelezen maar wel wat stukjes hier en daar) is dat een vriendin van mij heeeel erg gebaat is bij de therapie die zij heeft gehad. Ze zit inderdaad ook bij een instelling gespecialiseerd in persoonlijkheidsproblematiek. Ze heeft het echt ongelooflijk zwaar gehad met haar BPS maar is op dit moment een van de fijnste mensen in mijn omgeving. Dat wil niet zeggen dat het over is, maar ze heeft wel heel goed leren lopen op de krukken die ze haar hebben gegeven en ze weet ook hoe ze voor zichzelf moet zorgen.
Ik zelf ben nu zwaar depressief en ze vermoeden ook dat ik BPS heb, maar dat is zorg voor later. Iig heb ik door haar heel erg veel hoop gekregen dat er echt goed mee leren leven valt!

Misschien is dit een beetje een hart onder de riem en heb je er wat aan.

Je hebt geen psychische stoornis. Het is geen ziekte die je kunt hebben of niet op de manier waarop het nu gediagnosticeerd wordt. Als ze onderzoeken of jij bps "hebt" dan onderzoeken ze of jouw gedrag volgens hen in die door hen bedachte categorie valt, meer niet. Bij andere psychologen kan de diagnose weer totaal anders zijn.

quote:

Op woensdag 12 december 2018 09:59 schreef momoo het volgende:
Hallo,
Enige wat ik even kwijt wil (heb lang niet alles gelezen maar wel wat stukjes hier en daar) is dat een vriendin van mij heeeel erg gebaat is bij de therapie die zij heeft gehad. Ze zit inderdaad ook bij een instelling gespecialiseerd in persoonlijkheidsproblematiek. Ze heeft het echt ongelooflijk zwaar gehad met haar BPS maar is op dit moment een van de fijnste mensen in mijn omgeving. Dat wil niet zeggen dat het over is, maar ze heeft wel heel goed leren lopen op de krukken die ze haar hebben gegeven en ze weet ook hoe ze voor zichzelf moet zorgen.
Ik zelf ben nu zwaar depressief en ze vermoeden ook dat ik BPS heb, maar dat is zorg voor later. Iig heb ik door haar heel erg veel hoop gekregen dat er echt goed mee leren leven valt!

Misschien is dit een beetje een hart onder de riem en heb je er wat aan.

Dat is hartstikke fijn voor je vriendin. En zo zie je maar hoe mensen in positieve zin kunnen veranderen. Ik haal daar zelf in moeilijke tijd ook steun uit. Ik raak geïnspireerd door mensen die de moeilijkste omstandigheden hebben kunnen weerstaan en sterker zijn geworden.

Ik denk dat het punt van TS op het volgende neerkomt:

Je hebt geleerd om op die krukken te lopen en dan wil je verder. Je wilt van die krukken af, zeker als je je bedenkt dat je vroeger goed kon sprinten. Maar het lijkt alsof niemand wilt geloven dat je dat kan. Ze zien je op krukken lopen en lijken te denken dat je niet meer capabel bent.

Nu heeft dat voor een groot deel te maken met jouw eigen overtuigingen dat mensen een lage dunk van je hebben. En als je die overtuigingen hebt, ga je je er ook naar gedragen.

Ik denk zelf dat het ook voor een deel te maken heeft met hoe de samenleving is. Als je afgaat op de media, lijkt het wel alsof haast niemand meer kloten en waardigheid heeft, zichzelf ontzettend zielig vindt en de schuld niet bij zichzelf zoekt. Het is natuurlijk niet zo dat iedereen zo is, maar degenen die niet zo zijn, zie je niet in de media.

Als je psychisch met jezelf in de knoop zit en er zelf niet kan uitkomen, hoop je dat iemand anders je uit die beerput trekt. Dus de gedachte dat het met therapie allemaal goed zal komen, kan je heel veel hoop geven, maar ook veel teleurstelling als blijkt dat het toch moeilijker en hardnekkiger is.

En toch is dit uiteindelijk wel het beste. Het kan zijn dat je altijd wel blijft worstelen met jezelf, maar daar kan ook weer tegenoverstaan dat je juist daardoor wijzer en sterker wordt en meer betekenis in je leven krijgt.

quote:

Op donderdag 13 december 2018 09:09 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Je hebt geen psychische stoornis. Het is geen ziekte die je kunt hebben of niet op de manier waarop het nu gediagnosticeerd wordt. Als ze onderzoeken of jij bps "hebt" dan onderzoeken ze of jouw gedrag volgens hen in die door hen bedachte categorie valt, meer niet. Bij andere psychologen kan de diagnose weer totaal anders zijn.

Het enige wat ik wil zeggen is dat ik met zwaar depressieve klachten bij psychiaters terecht kwam en dat zij het idee kregen dat er misschien meer aan de hand is dan depressie, in de trant van persoonlijkheidsproblematiek. Ik bedoel niet te zeggen dat het een ziekte is die je of wel of niet hebt, maar dat we in mijn geval later gaan kijken of er nog sprake van andere dingen kan zijn. Mocht dit het geval zijn dan is het belangrijk om met therapie ook daar aan te gaan werken.
Los daarvan is het nu volgens mij wel zo dat met richtlijnen van de DSM diagnoses redelijk gelijkgestemd zijn. Of de DSM een goed systeem is is weer een ander verhaal/dsicussie.

quote:

Op donderdag 13 december 2018 20:13 schreef momoo het volgende:

Het enige wat ik wil zeggen is dat ik met zwaar depressieve klachten bij psychiaters terecht kwam en dat zij het idee kregen dat er misschien meer aan de hand is dan depressie, in de trant van persoonlijkheidsproblematiek. Ik bedoel niet te zeggen dat het een ziekte is die je of wel of niet hebt, maar dat we in mijn geval later gaan kijken of er nog sprake van andere dingen kan zijn. Mocht dit het geval zijn dan is het belangrijk om met therapie ook daar aan te gaan werken.
Los daarvan is het nu volgens mij wel zo dat met richtlijnen van de DSM diagnoses redelijk gelijkgestemd zijn. Of de DSM een goed systeem is is weer een ander verhaal/dsicussie.

Ja maar zij willen natuurlijk altijd kijken of er volgens hen meer aan de hand is, dat houdt hen immers aan het werk. Het is inderdaad meer de vraag of wat zij denken dat er aan de hand kan zijn ook overeenkomt met de werkelijkheid en hoe dat te bewijzen valt. Tenzij je gewoon het gevoel wilt hebben begrepen te worden en zo ook geholpen bent, en het geluk hebt dat je wat zij bedenken ook overeen vind komen met je eigen gevoelens.

quote:

Op zaterdag 15 december 2018 08:46 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ja maar zij willen natuurlijk altijd kijken of er volgens hen meer aan de hand is, dat houdt hen immers aan het werk. Het is inderdaad meer de vraag of wat zij denken dat er aan de hand kan zijn ook overeenkomt met de werkelijkheid en hoe dat te bewijzen valt. Tenzij je gewoon het gevoel wilt hebben begrepen te worden en zo ook geholpen bent, en het geluk hebt dat je wat zij bedenken ook overeen vind komen met je eigen gevoelens.

Ik denk dat er op dit moment werk in overvloed is voor iedereen die in de geestelijke gezondheidszorg werkt, gezien de lange wachttijden. Ik denk dat ze je daar als patiënt liever zien gaan dan komen. Maar misschien zie ik dat verkeerd

quote:

Op zaterdag 15 december 2018 11:42 schreef momoo het volgende:

Ik denk dat er op dit moment werk in overvloed is voor iedereen die in de geestelijke gezondheidszorg werkt, gezien de lange wachttijden. Ik denk dat ze je daar als patiënt liever zien gaan dan komen. Maar misschien zie ik dat verkeerd

Ja maar dat is omdat ze problemen niet signaleren en oplossen, maar blijven categoriseren en als dat niet meer kan omdat iemand alles diagnoses al heeft kunnen ze zeggen dat diegene het moet accepteren en wat algemene gezondheids en ontspanningstips geven en zeggen dat diegene positief moet denken eventueel aangevuld met wat standaard gedachten templates van de persoon met borderline/adhd/autisme en dat is het.

Ik weet niet of ik zo blij voor je ben als jijzelf bent. Klonk voor mij wel alsof je meer kon gebruiken dan hetgeen wat je zelf wou krijgen. Maar goed hoop dat het voldoende voor je is. Hoop alleen niet dat je over een half jaar weer in een gat zit en beseft dat het toch niet voldoende was

quote:

Op zaterdag 16 maart 2019 22:42 schreef Przwlskprd het volgende:

[..]

Ah, oke, in ieder geval bedankt voor je eerlijkheid. Wat maakt dat je dat denkt?

Ik weet dat ik veel inlever, en dat ik dingen laat liggen (contact met lotgenoten, PMT ( )). Maar wat ik ervoor terugkrijg, is me meer waard dan dat.

Ja wat dat betreft ben ik alleen maar blij voor je hoor. Misschien dat over een jaar ook blijkt dat dit de juiste route was en dat je juist gelijk had. Ik zeg dus ook niet dat het niet goed is wat je doet, maar dat ik gewoon twijfel.

Wat maakt dat ik zo denk is eigenlijk alles wat ik lees. Je komt op mij over als een intelligent persoon die wel degelijk veel begrijpt. Maar als je een stoornis hebt dan heb je op bepaalde gebieden niet door dat je anders reageert, waarom dat zo is, hoe je het op kan lossen etc. Anders zouden slimme mensen nooit een stoornis hebben waar ze nadeel van ondervinden zeg maar.

Jij zegt dit soort dingen:
(En ja, ik heb geprobeerd om dit duidelijk te maken, maar mijn psycholoog en ik praten langs elkaar heen ofzo. Ik krijg het niet voor elkaar).

Dan besef ik dat je je best doet en logisch nadenkt maar dat hij misschien probeert om je een andere richting op te sturen omdat hij weet dat het het beste is. Zoals ik ernaar kijk zitten je teksten vol met dat soort dingen, en is dus helemaal niet erg wat mij betreft, maar zoals ik al zei hoop ik niet dat je over een half jaar ofzo beseft dat het toch niet zo tot de kern ging als je hoopte om het zo maar te zeggen

Waar je behoefte aan hebt (wat je wil) helpt waarschijnlijk niks aan je stoornis dat is denk ik vooral waarover ik struikel. Ook in deze post geef je aan dat ze je niet begreep, dat je weet dat je raar denkt maar het zelf wil oplossen etc. Iedereen wil het altijd zelf oplossen want dan kan je je problemen ontwijken/niet effectief aanpakken. En dat voelt fijn en goed en zoals jij het wil, wat nu waarschijnlijk het geval is. Een alcoholist is het meest blij met een persoon die hem aanraadt om te drinken. Dat idee krijg ik nogal als ik jouw posts lees. Zoals ik al zei volgens mij ben je best intelligent maar dat betekent niet dat je dit goed weet te analyseren, daarom zit je überhaupt in deze situatie.

En ja ik snap ook dat je dit op die manier wil en echt gelooft dat je het zelf op kan lossen als je de tijd krijgt en alles op jouw manier verloopt zonder dat derden roet in het eten gooien om het zo maar te zeggen. Ik begrijp best wel hoe je denkt wat dat betreft. Maar hou er gewoon rekening mee dat het best zo kan zijn dat je wat te optimistisch bent en het niet zo goed gaat verlopen als dat je denkt. Bedoel je bent nu heel zeker van jezelf, niks mis mee, maar vroeger was je er ook heel zeker van dat je niet in deze situatie zou komen waarschijnlijk. We hebben heel veel kwaliteiten maar we moeten wel onze grenzen kennen en extra objectief kijken naar situaties waarin we wel in de problemen zijn gekomen

Ik vind wel dat het geven van een stoornis of het afschuiven van de psychische overlast die een ander veroorzaakt op een stoornis ook een makkelijke manier is om problemen op een ander af te schuiven. Iedereen heeft slechte eigenschappen waar anderen last van hebben, alleen sommige worden gedwongen (door anderen of door de problemen waar ze tegenaan lopen) hiervoor in behandeling te gaan. Ik vind dat niet eerlijk. Als je toch mensen wilsonbekwaam gaat beschouwen vanwege hun slechte eigenschappen waardoor ze gedwongen in therapie moeten, ga zelf dan ook even in therapie om je slechte eigenschappen aan te pakken. En wanneer is het dan genoeg? Wie bepaalt dat? Als helemaal niemand ooit meer overlast ervaart van diegene? Nou, dan kan iedereen dus zijn of haar leven lang in therapie.

quote:

Op zondag 17 maart 2019 08:09 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Ik vind wel dat het geven van een stoornis of het afschuiven van de psychische overlast die een ander veroorzaakt op een stoornis ook een makkelijke manier is om problemen op een ander af te schuiven. Iedereen heeft slechte eigenschappen waar anderen last van hebben, alleen sommige worden gedwongen (door anderen of door de problemen waar ze tegenaan lopen) hiervoor in behandeling te gaan. Ik vind dat niet eerlijk. Als je toch mensen wilsonbekwaam gaat beschouwen vanwege hun slechte eigenschappen waardoor ze gedwongen in therapie moeten, ga zelf dan ook even in therapie om je slechte eigenschappen aan te pakken. En wanneer is het dan genoeg? Wie bepaalt dat? Als helemaal niemand ooit meer overlast ervaart van diegene? Nou, dan kan iedereen dus zijn of haar leven lang in therapie.

Godverdomme stelletje smerige klootzakken zijn het!!!

quote:

Op maandag 18 maart 2019 14:42 schreef Przwlskprd het volgende:
Eh, ik snap het niet helemaal Wat wil je hiermee zeggen? En op wie/wat reageer je?

Ik wil hiermee zeggen wat er staat, dus als je het alsnog niet begrijpt kun je misschien beter een specifieke vraag stellen wat je er precies niet aan snapt. Ik reageerde op vuurvliegje.

quote:

Op maandag 18 maart 2019 16:14 schreef Przwlskprd het volgende:

Ah, dit wilde ik weten. Dan kan ik het beter plaatsen. Ik dacht dat je het misschien over mij had of in het algemeen ofzo.

Edit: ik snap zijn reactie eerlijk gezegd een paar dagen later ook nog steeds niet zo goed. Of eigenlijk vind ik het een beetje uit de lucht gegrepen. Niet echt onderbouwd. Ik denk dat jij daar ook op in het verweer kwam.

Ja ik vond het wel goed dat hij nadacht over je topic maar ik begreep niet waar hij ineens zijn mening vandaan haalde dat jij geen beslissing kon maken over wat je had aan die therapie maar dat je nog meer nodig had. Waar hij het vandaan had dat je inzicht miste beargumenteerde hij helemaal niet met feiten.

quote:

Oja, en een deel van de onduidelijkheid zat/zit 'm in:
Wat niet precies? Ik denk dat je op het afschuiven doelt, maar je kan ook bedoelen dat je het oneerlijk vindt dat sommige mensen gedwongen zijn in therapie te gaan en anderen niet.

Beiden inderdaad, bepaalde omstandigheden dwingen bepaalde mensen om in therapie te gaan en anderen niet maar je kunt daaruit niet concluderen dat mensen perfect zijn omdat er geen stoornis bij ze is geconstateerd, want ze zijn nooit onderzocht. Toch doen ze soms net alsof ze daarom zelf altijd 100% weten wat goed voor ze is en geen slechte eigenschappen hebben

Het is maar net welke betekenis je geeft aan het woord "stoornis". Als het betrekking heeft op de psychologie wil het zeggen dat het je bijvoorbeeld hindert in je maatschappelijk of sociaal functioneren. Als je depressief bent, dan krijg je de diagnose depressieve stoornis. Er wordt helemaal niet mee gesuggereerd dat je hiermee minderwaardig bent. Daarbij moet het vergoed worden door de zorgverzekering: de zorgverzekeraar vergoedt alleen als er sprake is van ziektes en stoornissen.

De manier waarop het in het algemeen gebracht wordt, is vaak wel nogal cru. Als je de uitslag krijgt van een diagnose en je hoort stoornis dit, dat, zus en zo, dan is dat uiteraard nogal heftig! En ook logisch dat je daarmee het gevoel krijgt dat je niet helemaal 100% bent.

Ik heb zelf ooit in een kliniek gezeten voor persoonlijkheidsstoornissen. Ik had destijds zelf meerdere stoornissen in mijn diagnose en dat was bij alle anderen ook het geval ... vaak een hele waslijst. Maar toen ik daar een poos in behandeling was, ging ik mij realiseren dat ik in wezen helemaal niet zoveel anders ben dan een willekeurig ander persoon. Mijn emoties waren heftiger en instabieler en ik kon er moeilijker mee omgaan - vandaar dus de problemen waarvoor ik in behandeling was - maar de emoties op zich waren helemaal niet abnormaal. Omdat ik er heftiger op reageerde, dacht ikzelf dat ik abnormaal was. En andere mensen dachten misschien soms ook dat ik abnormaal was, want ze kunnen immers niet in mijn hoofd kijken en zien dan alleen mijn gedrag, maar weten uiteraard niet dat er dan bijvoorbeeld ook nog oud zeer is getriggerd.

Je kan van tevoren toch niet weten hoe een behandeling gaat uitpakken. Je hebt één zekerheid: als je niks doet, gebeurt er niks. Realiseer je ook dat je altijd zelf de keus hebt wat je doet. Stel dat je in een behandeling terecht bent gekomen die absoluut niet aanslaat en waardoor je het idee hebt dat je er juist nog slechter van wordt: je kan altijd zelf ermee stoppen.

Topic met interesse gelezen. En in de eerste plaats blij te lezen dat TS een goede therapeut heeft gevonden. Mooie post hierboven ook, ook bij een stoornis zijn je emoties nog steeds in de eerste plaats normale menselijke emoties.

Als klinisch psycholoog ben ik zelf afgehaakt bij de GGZ omdat ik het mensonterend vind hoe er (vaak) gewerkt wordt. Ik ben me rot geschrokken van hoe het gros van mijn vakgenoten met cliënten omgaat. Dat komt waarschijnlijk vooral door 'het systeem' en ligt niet enkel bij al die welwillende en geschoolde psychologen zelf.

Ik ben betrokken geweest bij diagnostiek waar je als psycholoog en als mens slechts hoofdschuddend kon toekijken omdat het zo volledig de plank mis sloeg en totaal voorbij ging aan de beleving van de cliënt zelf. Er wordt niet gekeken naar wat er ín iemand leeft, alleen maar naar gedrag. Er wordt gesproken over weerstand, ontkenning, manipulatie enzovoort. Wat overigens normale en gezonde afweermechanismes van de psyche zijn, die iedereen heeft. Maar is het de oplossing om daar structureel en protocollair aan te gaan duwen en trekken door middel van corrigerende gedachten of in een groepsdynamiek waarin onveiligheid heerst. Of is dat alleen maar omdat we als maatschappij het geld en de middelen er niet voor hebben om het op een mensgerichte manier aan te gaan, door een band op te bouwen en binnen een veilige (hechtings)relatie de psychische kwetsuren gezamenlijk te verkennen?

Veel psychologen hebben overigens zelf psychische en persoonlijkheidsproblematiek, relatieproblemen, verslavingsproblemen, problemen met de opvoeding van hun kinderen. Ik denk dat velen in de eerste plaats hebben gekozen voor het vak omdat men in werkelijkheid zichzelf beter wil kunnen begrijpen. In de tweede plaats omdat men aan een hulpverlenerscomplex lijdt waarbij het een vorm van compensatiegedrag is om voor anderen te zorgen. Ik ben er zelf ook eentje die dolgraag anderen wilde helpen maar toen bleek dat ik vooral met mezelf flink aan de slag moest. Ook dat zie ik bij vakgenoten niet vaak gebeuren. In plaats daarvan wordt er over stoornissen gesproken in plaats van over mensen en de empathie bestaat uit praten met een begripvolle stem. Zoals hierboven geschreven: de stoornis wordt behandeld maar de mens die erachter zit wordt genegeerd.

Er wordt in de GGZ nauwelijks een 'growth mindset' gehanteerd, er wordt amper geloofd in de eigen kracht om te herstellen, vanuit het mens-zijn. Programma's worden niet op het individu afgestemd. Terwijl als je naar de tandarts gaat wil je ook niet dat men een protocol afhandelt waarbij begonnen wordt met het trekken van 4 kiezen 'omdat dat beter voor je is'. Wat hierboven ook werd gezegd: naar het ontstaan van de problematiek wordt mijns inziens onvoldoende gekeken. Het is een trend om oorzaken van afwijkend gedrag te zoeken in erfelijkheid en hersenafwijkingen. Terwijl emotionele verwaarlozing vandaag de dag gewoon letterlijk op straat zichtbaar is (ouders die drukker zijn met appen dan met aandacht geven aan zichzelf en hun kind, wie heeft uberhaupt serieuze aandacht voor wat er in zichzelf leeft aan onverwerkte emoties en weggedrukte herinneringen?). Ik zie veel gedrag om me heen wat ik extreem vind. Mensen die heftig reageren op conflict, die spanningen wegmaken met eten, drinken, feesten, facebooken, netflixen. Die de conflicten in hun familie laten doorsudderen uit angst om een slechte zoon/dochter te zijn maar in hun eigen gezin daardoor iedereen met spanningen opzadelen waardoor hun kinderen geen oog dichtdoen en eetproblemen ontwikkelen. Er is veel bewijsdrang, angst om niet goed genoeg te zijn, angst voor een confrontatie met zichzelf, óók onder therapeuten.

Ik verwonder me erover dat we het met z'n allen maar normaal vinden dat emotionele repressie en een leven gevuld met mentale afleiding de way of life is en dat we relaties aangaan op basis van ons 'leuke zelf' en dat de pijn, die we allemaal wel oplopen in het leven, veelal in afzondering verwerkt moet worden. De GGZ bestaat voor een groot deel uit mensen die deze way of life omarmen. Mensen met controledrang en perfectionisme, die conflicten mijden en bang zijn om de verantwoordelijkheid te dragen voor emotionele overdracht binnen de behandelrelatie. Bang zijn voor cliënten die hen aanspreken in hun mens-zijn. Een goede therapeut of psychiater blijft zelden in de GGZ werken. Vaak worden psychologen op een later moment bijvoorbeeld haptonoom omdat cognitieve gedragstherapie ook maar een gedeelte van de menselijke psyche kan helpen ophelderen.

Het is een beetje een rant geworden, hopelijk niet teveel offtopic. Ik wil jullie graag meegeven dat je vooral wél naar jezelf en naar je hart moet luisteren, als je het gevoel hebt dat je niet serieus genomen wordt dan is dat waarschijnlijk ook zo. De oplossing hoeft niet altijd te zijn om dan weg te lopen, een kwalitatief minder goede behandeling kan je ook helpen om inzichten te verkrijgen of bepaald gedrag te oefenen. En het kan afweer of slachtoffergedrag zijn, maar beiden zijn ook maar menselijk en hebben je tot op heden altijd geholpen om te overleven. Pas in een veilige omgeving kan je beginnen te helen en werken aan je herstel, eerder niet. Ieder mens die kwetsuren heeft opgelopen in het leven verdient zo'n veilige omgeving, en een therapeut die als hulpverlener en medemens zijn/haar nek durft uit te steken als het niet goed met je gaat zou niet teveel gevraagd moeten zijn.

quote:

Op woensdag 20 maart 2019 08:12 schreef -marz- het volgende:
Topic met interesse gelezen. En in de eerste plaats blij te lezen dat TS een goede therapeut heeft gevonden. Mooie post hierboven ook, ook bij een stoornis zijn je emoties nog steeds in de eerste plaats normale menselijke emoties.

Als klinisch psycholoog ben ik zelf afgehaakt bij de GGZ omdat ik het mensonterend vind hoe er (vaak) gewerkt wordt. Ik ben me rot geschrokken van hoe het gros van mijn vakgenoten met cliënten omgaat. Dat komt waarschijnlijk vooral door 'het systeem' en ligt niet enkel bij al die welwillende en geschoolde psychologen zelf.

Ik ben betrokken geweest bij diagnostiek waar je als psycholoog en als mens slechts hoofdschuddend kon toekijken omdat het zo volledig de plank mis sloeg en totaal voorbij ging aan de beleving van de cliënt zelf. Er wordt niet gekeken naar wat er ín iemand leeft, alleen maar naar gedrag. Er wordt gesproken over weerstand, ontkenning, manipulatie enzovoort. Wat overigens normale en gezonde afweermechanismes van de psyche zijn, die iedereen heeft. Maar is het de oplossing om daar structureel en protocollair aan te gaan duwen en trekken door middel van corrigerende gedachten of in een groepsdynamiek waarin onveiligheid heerst. Of is dat alleen maar omdat we als maatschappij het geld en de middelen er niet voor hebben om het op een mensgerichte manier aan te gaan, door een band op te bouwen en binnen een veilige (hechtings)relatie de psychische kwetsuren gezamenlijk te verkennen?

Veel psychologen hebben overigens zelf psychische en persoonlijkheidsproblematiek, relatieproblemen, verslavingsproblemen, problemen met de opvoeding van hun kinderen. Ik denk dat velen in de eerste plaats hebben gekozen voor het vak omdat men in werkelijkheid zichzelf beter wil kunnen begrijpen. In de tweede plaats omdat men aan een hulpverlenerscomplex lijdt waarbij het een vorm van compensatiegedrag is om voor anderen te zorgen. Ik ben er zelf ook eentje die dolgraag anderen wilde helpen maar toen bleek dat ik vooral met mezelf flink aan de slag moest. Ook dat zie ik bij vakgenoten niet vaak gebeuren. In plaats daarvan wordt er over stoornissen gesproken in plaats van over mensen en de empathie bestaat uit praten met een begripvolle stem. Zoals hierboven geschreven: de stoornis wordt behandeld maar de mens die erachter zit wordt genegeerd.

Er wordt in de GGZ nauwelijks een 'growth mindset' gehanteerd, er wordt amper geloofd in de eigen kracht om te herstellen, vanuit het mens-zijn. Programma's worden niet op het individu afgestemd. Terwijl als je naar de tandarts gaat wil je ook niet dat men een protocol afhandelt waarbij begonnen wordt met het trekken van 4 kiezen 'omdat dat beter voor je is'. Wat hierboven ook werd gezegd: naar het ontstaan van de problematiek wordt mijns inziens onvoldoende gekeken. Het is een trend om oorzaken van afwijkend gedrag te zoeken in erfelijkheid en hersenafwijkingen. Terwijl emotionele verwaarlozing vandaag de dag gewoon letterlijk op straat zichtbaar is (ouders die drukker zijn met appen dan met aandacht geven aan zichzelf en hun kind, wie heeft uberhaupt serieuze aandacht voor wat er in zichzelf leeft aan onverwerkte emoties en weggedrukte herinneringen?). Ik zie veel gedrag om me heen wat ik extreem vind. Mensen die heftig reageren op conflict, die spanningen wegmaken met eten, drinken, feesten, facebooken, netflixen. Die de conflicten in hun familie laten doorsudderen uit angst om een slechte zoon/dochter te zijn maar in hun eigen gezin daardoor iedereen met spanningen opzadelen waardoor hun kinderen geen oog dichtdoen en eetproblemen ontwikkelen. Er is veel bewijsdrang, angst om niet goed genoeg te zijn, angst voor een confrontatie met zichzelf, óók onder therapeuten.

Ik verwonder me erover dat we het met z'n allen maar normaal vinden dat emotionele repressie en een leven gevuld met mentale afleiding de way of life is en dat we relaties aangaan op basis van ons 'leuke zelf' en dat de pijn, die we allemaal wel oplopen in het leven, veelal in afzondering verwerkt moet worden. De GGZ bestaat voor een groot deel uit mensen die deze way of life omarmen. Mensen met controledrang en perfectionisme, die conflicten mijden en bang zijn om de verantwoordelijkheid te dragen voor emotionele overdracht binnen de behandelrelatie. Bang zijn voor cliënten die hen aanspreken in hun mens-zijn. Een goede therapeut of psychiater blijft zelden in de GGZ werken. Vaak worden psychologen op een later moment bijvoorbeeld haptonoom omdat cognitieve gedragstherapie ook maar een gedeelte van de menselijke psyche kan helpen ophelderen.

Het is een beetje een rant geworden, hopelijk niet teveel offtopic. Ik wil jullie graag meegeven dat je vooral wél naar jezelf en naar je hart moet luisteren, als je het gevoel hebt dat je niet serieus genomen wordt dan is dat waarschijnlijk ook zo. De oplossing hoeft niet altijd te zijn om dan weg te lopen, een kwalitatief minder goede behandeling kan je ook helpen om inzichten te verkrijgen of bepaald gedrag te oefenen. En het kan afweer of slachtoffergedrag zijn, maar beiden zijn ook maar menselijk en hebben je tot op heden altijd geholpen om te overleven. Pas in een veilige omgeving kan je beginnen te helen en werken aan je herstel, eerder niet. Ieder mens die kwetsuren heeft opgelopen in het leven verdient zo'n veilige omgeving, en een therapeut die als hulpverlener en medemens zijn/haar nek durft uit te steken als het niet goed met je gaat zou niet teveel gevraagd moeten zijn.

Interessant om te lezen, dit soort verhalen hoor je wel vaak van psychologen over de ggz. Ik heb ook relatief betere ervaringen met vrijgevestigde psychologen dan met psychologen bij de ggz. Heb psychologen bij de ggz ook in de gang horen aftellen tot hun volgende vakantie, omdat ze net waren geweest. Sowieso gaan ze drie keer per jaar op vakantie als het niet meer is en werken velen in deeltijd. Volgens mij hebben de medewerkers in de ggz chronisch een burnout of zo. Ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom ze er dan nog werken, maar goed, ze zullen wel niks anders kunnen bedenken om te doen qua werk en geen vrijgevestigd psycholoog willen zijn of zo. Daarnaast is de standaard voor de meeste banen qua productie in loondienst sowieso burnout level als de psychologen er niet qua inkomen op achteruit willen gaan heb ik het idee, dus veel zal het in een andere baan ook niet uitmaken. Maar ik kan me daarin vergissen want is gewoon een gevoel dat ik heb wat niet gebaseerd is op enige feiten.

Je geeft aan dat je het er niet helemaal mee eens bent dat psychische ziekten vanuit een genetisch en neurologisch/biologisch perspectief worden onderzocht omdat je wilt dat het gedrag van mensen verandert, maar wat ze onderzoeken is toch juist in hoeverre genen en hersenstructuur invloed hebben op het gedrag en de mate waarin mensen in staat zijn tot verandering daarvan. Immers jij geeft zelf aan dat succesvolle gedragsverandering niet een simpel geval is of moet zijn van de knop omzetten, hersenspoeling of dwang.

Mensen treiteren/vernederen/uitsluiten als makkelijke en kennelijk voldoende bevredigende (voor de disciplinerende partij sowieso) methode voor gedragsverandering is zo verankerd in de maatschappij dat er ook nauwelijks steun is voor gedetailleerd onderzoek naar het ontstaan van mentale zwakten bij de mens. De meeste mensen meten met dubbele maten. ze hanteren een 'zwakte bestaat alleen als de sterke persoon besluit zwak te zijn' kijk op de wereld voor zichzelf en niet gediagnosticeerden, en een 'zwakheid is een inherente karaktereigenschap waarvan het managen ervan verplicht door mensen met psychologenopleiding over genomen moet worden van de wilsonbekwamen en ze moet hetprogrammeren omdat hun gedachten en gedrag per definitie fout zijn' kijk ten opzichte van gediagnosticeerden. Of soms is er zelfs sprake van een zo'n groot verschil in kijk op deze mensen, dat geduagnosticeerden worden beschouwd als zielige, per definitie moedige om het simpele feit dat ze bestaan slachtoffers van hun ziekte en de rest van de mentaal zwakke mensen als onderkruipsels die de zwaarst mogelijke misdaden begaan tegenover hun potentiële geestelijke veerkracht en succes.
Psychiaters zijn dus in feite ook rechters, hun uitspraak bepaalt of iemand een vrijlating van dan wel oplegging van minachting en commandering van de meeste andere mensen zal krijgen.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 21-03-2019 00:12:04 ]

Wat betreft de psychische hulpverlening: het is te complex om duidelijk en concreet te krijgen in hoeverre het precies helpend kan zijn en in welke zin het schade kan opbrengen. Als ik erover ga nadenken, dan zie ik door de bomen het bos niet meer en weet ik niet wat boven en onder is.

Ik ben het aangegaan omdat ik voor mijn gevoel geen andere keus heb. Als ik aan een alternatief denk, denk ik aan reiki, kristaltherapie en Astro TV ... dan zoek ik mijn heil liever bij de psychische hulpverlening en hoop ik dat ik de goede therapeut tref.

Goede psychologen en psychiaters zijn er gelukkig wel. Er zijn er duizenden in Nederland, dus daar moeten toch wel lui tussen zitten die je kunnen helpen. Maar er vanuit gaan dat de eerste de beste je uit de shit kan helpen als je moet dealen met problemen waarmee je al jarenlang worstelt, dat is helaas een nogal naïeve opstelling, want zo makkelijk gaat het niet.

Wat ik daar zelf moeilijk aan vind, is dat heel veel mensen die niet in aanraking komen met psychologen of hooguit een 1e lijns psych ervan uitgaan dat het wel zo gaat. Dus als jij er al meerdere gehad hebt en je bent er niet verder mee gekomen, dan denkt men vaak dat het komt omdat je je er niet voor inzet of dat je gemakzuchtig bent en de psych jouw problemen wilt laten oplossen zonder er zelf wat voor te hoeven doen. Als je degene bent die de hulp nodig hebt, nemen mensen je heel vaak niet serieus.

Ik ben daardoor zelf enorm aan mezelf gaan twijfelen. Ik dacht dan: "Nou, dan zie ik het vast verkeerd. Laat ik maar braaf naar de psych luisteren, want die weet het vast beter dan ikzelf." By the way, dat ik mezelf niet serieus kon nemen, had ik vooral meegekregen van mijn pa. Hij was degene die er a priori vanuit ging dat ik me groot hield en loog en dingen verzweeg. Ik begrijp inmiddels dat hij zijn eigen valkuilen op mij projecteerde. Maar als je dat al vanaf je jeugd meekrijgt, weet je niet beter. Ik weet 100% zeker dat ik mij altijd zo eerlijk en open mogelijk heb opgesteld naar elke psych die ik tegenover me had - tja, hij/zij kan me immers niet verder helpen als ik over dingen ga liegen. En toch heb ik nog steeds het gevoel dat ik het verkloot heb met liegen en verzwijgen, terwijl ik weet dat ik dat niet heb gedaan.

Ik heb eigenlijk al van kleins af aan met psychologen en therapeuten te maken gehad. Maar toen ik 17 was, maakte ik echt bewust daarvoor de keuze. Ik wilde destijds eerst keihard aan mezelf werken en hoopte dan dat ik een paar jaar later krachtig in het leven kon staan. Ik had zo stellig voor ogen dat ik mijn leven niet wilde verpesten met depressief en angstig zijn. Ik wilde pertinent niet dat ik de beste jaren van mijn leven zou doorbrengen in een sociaal isolement. Ik wist dat ik hier niet alleen uit kon komen en dat ik hulp nodig had, maar ik was nooit iemand geweest die zichzelf zielig vind en er zelf geen moeite in wilde steken.

Het is niet meer te tellen hoeveel hulpverleningsinstanties ik achter de rug heb. Maar pas 20 jaar later werd de juiste diagnose gesteld: ADHD. Ik wist allang dat ik iig ADD had, maar er werd elke keer zo stellig op mij ingepraat dat ik dat niet had en dat ik niet zo moest piekeren.

Mensen kunnen je alleen beoordelen n.a.v. je gedrag. Ze kunnen niet je gedachten lezen en ook niet voelen wat jij voelt. Mensen kunnen wel bij jou dingen herkennen en zich zodoende voorstellen hoe jij je erbij moet voelen. Ook al klopt zoiets in de meeste gevallen wel, de conclusies die je trekt bij het gedrag wat je opmerkt bij anderen, hoeft niet altijd te kloppen. Dat anderen verkeerde conclusies trekken, neem ik hen niet kwalijk, want dat doe ik ook weleens. Niemand heeft de wijsheid in pacht. Maar dat mensen je vervolgens niet serieus kunnen nemen of willen nemen en stellig menen dat zij gelijk hebben en jij ongelijk terwijl het nota bene over jezelf gaat - dat doet heel veel pijn!

Maar weet je, dit gebeurt overal waar dan ook. Het gebeurt binnen de psychiatrie maar ook daarbuiten. Het is onderdeel van het menselijk gedrag. Je gelijk en je recht kan je helaas niet altijd claimen. Het blijft een strijd en je moet een manier vinden om je plek in het leven te vinden.