quote:
Op donderdag 14 februari 2019 21:18 schreef Gaoxing het volgende:Wat leuk om te zien en te lezen.
Gaan jullie zelf wel eens op vakantie? Daar heeft een eventuele oppas aardig de handen vol aan, of niet?
Nee, vakantie doen we eigenlijk niet echt (vind ik ook niet bepaald ontspannen met de kinderen nu zij nog zo jong zijn
), maar als we eens weg gaan wonen passen mijn ouders op. Zij wonen naast ons, we delen de tuin/het erf, we komen dagelijks bij elkaar over de vloer, en de honden zijn bij hen in principe bijna net zo thuis als bij ons. En mijn ouders weten ook precies wat de andere dieren (katten, schapen, cavia's, etc) nodig hebben enzo, idem trouwens met de kinderen. Dus we kunnen met een redelijk gerust hart de boel bij hen achterlaten moest het eens nodig zijn
Wij hebben op honden-gebied een redelijk intensieve week achter de rug. Jullie herinneren je misschien puppy Zalm nog wel, die een prednison kuur heeft gehad en zo heftig reageerde na de vaccinatie direct na die kuur? Na die reactie wilde de arts haar weer aan de prednison doen, maar een dag later leek alles weer goed dus hebben ze dat niet gedaan. Het ging toen een tijdje weer OK, maar helaas kreeg in vorige week donderdag een telefoontje dat er toch weer iets aan de hand was; Zalm liep niet goed. Ze was verder gelukkig helemaal niet ziek maar juist vrolijk en ondernemend, maar ze liep mank met de voorpoten en kon niet goed opstaan en lopen. Het wisselde ook welke poot ontzien werd. Bij elke andere pup van haar leeftijd met die klachten zou ik als eerste denken aan groeipijn of LPC (een vorm van elleboogdysplasie), maar vanwege haar geschiedenis was er toch het vermoeden dat er misschien iets ergers aan de hand was. Hun eigen DA dacht aan een auto-immuunaandoening met gewrichtsontstekingen, ondanks dat ze eigenlijk nergens in de poten en gewrichten duidelijk pijn aangaf. De arts stelde voor weer 8 weken prednison te geven, maar de baasjes waren wat terughoudend en hebben eerst met mij gebeld.
We zijn toen samen op vrijdag op onze kosten voor een second opinion gegaan bij de grotere kliniek waar wij vaker komen met de honden voor alle fok-gerelateerde zaken. Deze arts was het eens met de eerste DA en had het over 8 tot misschien wel 16 weken prednison, vanwege vermoedelijk immuun-gemedieerde poly-arthritis (gewrichtsontstekingen vanuit een auto-immuunprobleem dus). De klachten waren echter niet heel specifiek, ze gaf geen duidelijke pijn aan en was nog wel erg jong, maar het vermoeden was toch deze aandoening. Na doorvragen over verder onderzoek kwamen we op de mogelijkheid een gewrichtspunctie te laten doen om de diagnose te bevestigen. Dit deden ze echter niet bij die kliniek maar was een meer specialistische ingreep. We hebben toen in overleg besproken dit eerst nog te proberen. Het baasje van Zalm heeft toen een afspraak gemaakt voor een gespecialiseerde kliniek, en maandagochtend konden we terecht (ik ging weer mee). In het weekend hadden wij inmiddels het aankoopbedrag voor Zalm terugbetaald, omdat het een lang en duur traject leek te worden met een chronische aandoening. We konden er verder weinig aan doen behalve meeleven, maar zo konden we misschien in ieder geval de financiële pijn wat vergoeden.
Maandagochtend kwam het baasje van Zalm me ophalen en reden we samen naar de specialist (uurtje rijden). Ze hadden een consult voor ons geboekt bij een internist voor de punctie, en bij een orthopeed. Eenmaal bij de internist werd Zalm opnieuw helemaal bevoeld en beknepen (uitgebreid duwen/trekken, buigen/strekken alle kanten op) en kwam de verrassende conclusie: het is in ieder geval géén poly-arthritis, en volgens de internist zelfs helemaal geen auto-immuun aandoening. Het beeld paste daar verder niet bij, Zalm gaf helemaal geen pijn aan in de gewrichten of poten, en was niet ziek in de zin van koorts of lusteloos, maar een actieve speelse puppy. We konden dus zonder punctie en voorzichtig blij-verrast door naar de volgende specialist, de orthopeed. Deze had nog meer goed nieuws; na nogmaals duwen/trekken/buigen/strekken vond hij een plekje waar het wèl pijn deed, namelijk in de (onder-)rug. Hij kwam met een voor ons heel verrassende diagnose; vermoedelijk zat er een bacteriële ontsteking (maar, geen koorts) of een beschadiging/ontsteking door een blessure op die specifieke pijnlijke plek bij de tussenwervelschijven in de onderrug. Daardoor zou ze zo moeizaam lopen en opstaan. Met een scan (à ¤900,-) konden we het waarschijnlijk wel zien, maar de behandeling was een week pijnstilling en rust gevolgd door week rust zonder pijnstilling, en dan zou het beduidend minder moeten zijn. Dus hebben we maar gekozen om de scan even over te slaan en door te skippen naar behandeling (en afvallen, want ze was wat aan de mollige kant na de weinige beweging en lange prednison kuur).
Zalm is dus sinds afgelopen dinsdag aan de metacam (pijnstiller/ontstekingsremmer) en moet rustig aan doen, en lijkt goed vooruit te gaan. Daarna moet ze nog een week rust zonder pijnstilling, en dan weer (telefonisch) overleg met de specialist om te zien of het beduidend minder of zelfs over is, of dat er toch iets anders aan de hand is. Maar vooralsnog zijn we optimistisch, en het zou natuurlijk wel héél fijn zijn als het gewoon zoiets onschuldigs is als een blessure of ontsteking. Iets waar ze als het goed is zonder langdurige prednisonkuur geheel van kan herstellen! Ik durf nog geen feestje te vieren voordat de specialist haar helemaal beter heeft verklaard, maar tot nu toen is dit wel weer heel fijn nieuws
En nog wat meer hond-gerelateerde drukte... Vorig weekend logeerde puppy Wit uit ons tweede nest bij ons (broertje van Lily). Dat was iets intensiever dan normaal, want Cookie was op dat moment net Heel Erg Loops. Wit is gelukkig al een tijd geleden gecastreerd (daar ben ik normaal geen voorstander van vanwege alle minder prettige bijwerkingen die dat kan hebben, maar als hier een reu moet logeren is dat wel handig) dus er konden geen ongelukjes gebeuren. Maar die arme Wit werd maar niet met rust gelaten door Cougar Cookie; en uiteindelijk heeft ze hem (gecastreerd en al!) zo ver gekregen dat hij haar daadwerkelijk gedekt heeft. 5 keer zelfs, in de 24u dat hij hier was. Het arme beest wist niet wat hem overkwam, want uiteraard mist hij zonder ballen het 'happy end'. Maar het dekken ging dus zelfs zonder ballen nog
Hopelijk hebben we het de komende weken weer even wat rustiger zonder bijzonderheden, want dat is soms ook wel eens fijn.
"If cats looked like frogs we'd realize what nasty, cruel little bastards they are." ~ Terry Pratchett.
Kom eens kijken
F&F / Op de Beestenboerderij, Deel III!