quote:
Op donderdag 8 november 2018 01:15 schreef ikweethetookniet het volgende:Waarom worden alle rapporten over toezicht en met name waar het misging zoals bij DSB zo angstvallig geheimgehouden

Dit werkt niet mee aan het blinde vertrouwen wat we moeten hebben in die toezichthouders
Allereerst is het lastig te reageren op termen als 'alle rapporten over toezicht', omdat we hier verschillende dingen mee kunnen bedoelen. Wel kan ik iets meer vertellen over de houding ten opzichte van geheimhouding.
Een toezichthouder heeft verschillende middelen tot zijn beschikking in het kader van handhaving. Niet-formele maatregelen (plat gezegd een stevig gesprek in allerlei gradaties) en formele maatregelen (ook plat gezegd variërend van formele aantekeningen, last onder dwangsom, boetes, aanstellen van aangewezen functionarissen, verwijdering of zelfs het eindigen van de vergunning en daarmee het recht om te bestaan). Bij het opleggen van de maatregelen wordt ook besloten of dit openbaar wordt gemaakt of niet. Wat daarna gebeurt is eigenlijk niet meer relevant. Eventueel moddergooien wat daarna kan plaatsvinden is geen trigger om je beslissing van wel of niet publiceren te wijzigen. Dat zou slechts ‘je eigen straatje schoonvegen’ in de hand werken.
Onze visie is dan ook dat wij dan maar een dikke huid moeten hebben wanneer een beschuldigende vinger naar de toezichthouder wordt gewezen (ook al kriebelt het natuurlijk wel om de terechte kritiek van de onzin te scheiden). Verantwoording afleggen over onze acties is dan ook niet aan het publiek gericht, maar aan de daarvoor bedoelde instanties (zoals een rechter).
Dan nog iets over de keuzes voor wel of niet publiceren bij het opleggen van een maatregel. Traditioneel wordt hierin gekozen om eerder niet te publiceren dan wel te publiceren. Dit heeft met verschillende dingen te maken:
1) De geheimhouding van de toezichthouders zelf. Een toezichthouder is niet alleen civielrechtelijk aansprakelijk voor het in stand houden van de geheimhouding, maar ook strafrechtelijk. Dit draagt bij aan een cultuur waarin liever niet gedeeld wordt, dan wel gedeeld wordt.
2) Er is geen juridische verplichting aan de toezichthouder om te publiceren. Daarmee leidt het wel publiceren van informatie direct tot potentieel verwijtbaar handelen van de toezichthouder zelf.
3) Het effect van publiceren kan heel groot zijn. Er wordt vooraf gekeken in hoeverre het publiceren van de maatregel nadelig kan zijn voor het bereiken van het doel van de maatregel zelf. (Voorbeeld wanneer klanten weglopen van een instelling zou dit het herstelplan van die instelling wel eens onmogelijk kunnen maken).
4) Daarnaast moet de maatregel zelf zorgen dat het doel gehaald wordt en moet de publicatie niet een dubbele straf vormen.
5) Flauw gezegd is het afleggen van de verantwoording aan het publiek niet een van onze taken.
Etc.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen,
meld je aan.