quote:
Op donderdag 7 november 2019 05:08 schreef Lyrebird het volgende:Bump.
Op mijn werk e-mail ik veel, schrijf ik subsidieaanvragen en geef ik les. Daarnaast doe ik een paar minuten onderzoek per week.
Wat hebben al deze activiteiten met elkaar gemeen? Hoe veel energie ik in iets steek, ik krijg er niet direct iets voor terug. Hoe gaan hb-ers om met dit soort frustraties?
Gisteren heb ik een hele dag examens nagekeken. Geestdodend werk, maar aan het eind van de dag is er wel iets af. Best wel een goed gevoel.
Persoonlijke gesprekken, 1 op 1, zorgen vaak voor energie. Gesprekken in een groep vind ik dan weer minder, of het moet met mensen zijn die ik goed ken. In een groep met mensen die ik niet goed ken, begin ik al snel te stressen. Ik leg dan de lat hoog, geen idee waarom. Zoals al eerder aangegeven zal het me worst wezen wat mensen van me vinden, maar misschien zit ik mezelf voor te liegen. Lesgeven aan een groep studenten die ik niet ken, of een voordracht geven voor experts die ik niet ken, zorgen ook voor veel stress. Experts die ik wel ken, geen probleem. E-mailen, brrrr, de energie vliegt de deur uit. Krijg er helemaal niets voor terug.
Herkenbaar?
Heel herkenbaar. Echter je kunt er wel wat aan doen natuurlijk. Ik heb altijd geleerd dat als iets je niet zint, je zelf de boel in handen moet nemen om er wat beters van te maken. Dat doe ik dan.
Ik haat mailtjes en kleine regelzaken. Dus ik zorg dat alles zo georganiseerd is dat het bijn avanzelf gaat. Ik heb een hekel aan te veel gezeik met mensen die geen tijd en zin hebben, dus ik organiseer dat zo dat alles al rond is voordat anderen kunnen protesteren.
Daarnaast had ik altijd commentaar op strategie & koers.
Door constructief kritisch te zijn (dus kritiek altijd te verpakken in een idee voor een oplossing) ben ik best een eind gekomen. Inmiddels heb ik hier een afdeling vol technologen (hbo tot phd) die alle werk voor en met mij doen. Ik hoef me alleen nog bezig te houden met wat ik leuk vind én met het zorgen dat zij het leuk vinden (en dat komt eigenlijk op de eerste plaats).
Betekent (positief): ik hoef alleen de dingen te doen die me energie geven:
- Mensen te coachen en verder te helpen - zie ze groeien
- Sleutelmomenten bij grote projecten te begeleiden en input geven als het er echt toe doet. Doing the right things, mijn team is dan voor: doing it right
- Serieuze invloed op onze strategie, inmiddels zit ik voor de tweede cyclus in de club die onze tokomst bepaalt.
- Heb een serieus expense budget (miljoenen) waar ik de belangrijkste beslisser ben en dan kun je ook echt impact maken.
- Beinvloed investeringen van honderden miljoenen, die doen er echt toe
- Dit alles is wel keihard werken en soms ook stressvol - op een bepaald niveau zijn er geen excuses meer voor niet opleveren, ziek, moe, vakantie - je hebt het te organiseren.
- De politiek is soms ook vermoeiend - ego's, afdelings/divisiebelangen, suboptimalisatie en domme mensen op te hoge posities storen me soms mateloos.
Wat ik mis met vroeger:
- Op avontuur extern; bij bedrijven, universiteiten en conferenties op zoek naar de beste nieuwe ideeën. Ik doe dat nu te weinig
- Tijd om even stil te staan en diep na te denken - dit moet ik echt organiseren
- Agenda staat standaard vol met afspraken, ik zit meer te ouwehoeren dan dat ik echt werk doe. Tenminste, mijn werk is veel socialer geworden.
Paar zaken die mij enorm hebben geholpen, want ik e-mailde ook veel, schreef ook veel projectvoorstellen en von dhet in groepen ook altijd wat lastig om op het juiste moment mijn zegje te doen (want de inhoud was altijd wel ok, het moment was kritisch en niet altijd goed).
1. Stoppen met mailen als je ook langs kunt lopen - dit bouwt een relatie die meer tij doplevert dan uiteindelijk kost. Daarnaast komt de boodschap beter over
2. Leer te timen in groepen. Wees ook wat minder gevoelig voor meningen en emoties van anderen; jouw mening/input doet er toe. Het is niet erg af en toe aan te geven dat iets je te snel gaat, vaag is, of dat iets je niet zint maar niet exact weet waar dat vandaan komt.
3. Ik denk dat het je wel degelijk iets doet wat anderen van je vinden, rationeel zal het je weinig schelen, maar je kunt het voelen. Dat is een risico maar kan ook een sterkte zijn, ikzelf heb het weten om te buigen. Vroeger nam ik de stemming aan van wat ik voelde in de ruimte; nu benoem ik het en ga niet mee in het 'sentiment'. Hiermee ben ik ineens een sterk leider geworden.
Dus; herkenbaar. Organiseer weg wat je niet wilt doen, of stop er gewoon mee als dat kan. Stop dus met mailen. Als je met externen moet en je vindt het lastig; ga op cursus om goed te presenteren, maar ook - leer de sfeer aanvoelen en koppel het los van jezelf. Meestal is het sentiment niet gericht op jou, maar op een situatie. Maak het minder eprsoonlijk, dan voelt het ineens als iets wat jij kunt verbeteren met zo'n groep. En dan wordt het wel leuk, krijg je energie (intrinsiek en van een groep).
Zo scoort mijn afdeling nu het hoogst van het hele bedrijf in tevredenheid en 'geluk', ze werken echt kei en keihard, harder dan veel anderen. Dat is echt iets waar we samen van genieten. En ook de vruchten van plukken (we gaan in fte verdubbelen en er wordt meer dan tien miljoen in onze club geinvesteerd in middelen!).
Die intelligentie die je hebt, is een beetje een ruwe diamant. Je kunt hem slijpen tot briljan, maar je kunt hem ook onherkenbaar tussen de stukken glas laten liggen, of je verpulvert hem tot je onderdeel wordt van een slijpschijf... aan jou de keuze wat te doen. Ga je slijpen, of niet? Lastig en zwaar zal dat zeker zijn. Ik kan je wel vertellen dat het de moeite waard is. Zelfs als ik morgen word ontslagen neemt niemand mij afgelopen 5 jaar af, waarin we geweldige dingen hebben gedaan. Overigens zie ik eerder een loonsverhoging tegemoet , dus lucratief is het ook nog.