Ik ben een 25 jarige single vrouw die het single leven helemaal prima vindt. Ik houd van de onafhankelijkheid, ik houd ervan dat ik me niet hoef te verantwoorden, seks kan hebben met wie ik wil, noem maar op.
Tot het moment dat ik begin te daten met een man die ik écht leuk vind. Dan opeens verander ik in een versie van mezelf die ik niet meer terug herken. Ik heb een paar weken geleden in een kroeg een leuke gast leren kennen. Nummer uitgewisseld, en nu 3 dates gehad. Op de 3e date ook seks gehad.
Maar nu begint het.. ik begin werkelijk waar alles te over analyseren. Ik lees gesprekken van eerder terug en kijk of hij nu minder geïnteresseerd is in m'n leven. Ik baal ervan als hij uren niks laat horen (terwijl hij gewoon op z'n werk is, daar kan hij amper appen, kon hij in het begin ook niet).
En ik denk alleen nog maar aan hem en aan of het misschien wel iets gaat worden. Als hij appt ben ik blij, maar meteen begint weer die knagende onzekerheid.
Terwijl bijvoorbeeld, gister was ie op een feestje, ik sliep al. "s avonds appt ie even iets heel liefs (ik had niet gereageerd) en meteen 'smorgens weer een appje van hem met: Goedemorgen (iets in die trant) en toen ik niet direct reageerde weer een appje van hem(een grapje). Dus, ik hoef niet bang te zijn dat hij niet aan me denkt of wat dan ook. Vandaag heeft hij ook oprecht gevraagd hoe het met me ging.. noem maar op.
Terwijl ik eigenlijk gewoon er super chill in wil staan, ik zie wel wat het wordt, graag of niet. Ik mis de onafhankelijke staphanie van hiervoor
Wie heeft er tips hoe hiermee om te gaan? Die onzekerheid projecteer ik overigens niet op hem hoor, want ik weet wel dat dat super kut is.