Tot het moment dat ik begin te daten met een man die ik écht leuk vind. Dan opeens verander ik in een versie van mezelf die ik niet meer terug herken. Ik heb een paar weken geleden in een kroeg een leuke gast leren kennen. Nummer uitgewisseld, en nu 3 dates gehad. Op de 3e date ook seks gehad.
Maar nu begint het.. ik begin werkelijk waar alles te over analyseren. Ik lees gesprekken van eerder terug en kijk of hij nu minder geïnteresseerd is in m'n leven. Ik baal ervan als hij uren niks laat horen (terwijl hij gewoon op z'n werk is, daar kan hij amper appen, kon hij in het begin ook niet).
En ik denk alleen nog maar aan hem en aan of het misschien wel iets gaat worden. Als hij appt ben ik blij, maar meteen begint weer die knagende onzekerheid.
Terwijl bijvoorbeeld, gister was ie op een feestje, ik sliep al. "s avonds appt ie even iets heel liefs (ik had niet gereageerd) en meteen 'smorgens weer een appje van hem met: Goedemorgen (iets in die trant) en toen ik niet direct reageerde weer een appje van hem(een grapje). Dus, ik hoef niet bang te zijn dat hij niet aan me denkt of wat dan ook. Vandaag heeft hij ook oprecht gevraagd hoe het met me ging.. noem maar op.
Terwijl ik eigenlijk gewoon er super chill in wil staan, ik zie wel wat het wordt, graag of niet. Ik mis de onafhankelijke staphanie van hiervoor
Wie heeft er tips hoe hiermee om te gaan? Die onzekerheid projecteer ik overigens niet op hem hoor, want ik weet wel dat dat super kut is.
?
) halen uit het feit of hij me wel of niet appt en ik het gevoel krijg of hij wel of niet oprecht geinteresseerd is of gewoon een paar keer wil neukenHet is natuurlijk een uiting/symptoom van iets
Bijvoorbeeld een onzekerheid omdat je vorige relatie niet zo goed was en je daarin geen validatie kreeg
Of in je jeugd niet of zo
Dit bestaat niet in een vacuüm bedoel ik, het is een reactie op iets/een uiting van iets dat ergens vandaan komt
En niet van hem zoals je al aan gaf want hij geeft duidelijke signalen
mwaaagh als je een relatie hebt heb je toch sex met wie je witt? met je partner dus?quote:
Of je wordt juist geconfronteerd met jezelf, omdat je normaal gesproken een 'sterk pantser' aantrekt. Zie het nog een poos aan. Op den duur raak je emotioneel wel weer in evenwicht. Je hoeft niet bang te zijn dat je vanaf nu in een kwetsbaar afhankelijk meisje bent veranderd.quote:Op woensdag 17 oktober 2018 18:20 schreef Stephanie24 het volgende:
Dan opeens verander ik in een versie van mezelf die ik niet meer terug herken.
Maar jij schrijft al hoeveel appjes hij jou stuurde dus ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken
,geniet er vooral van!hmm ja daar ben ik idd wel bang voor. dat ik eigenlijk altijd , ook in een relatie, afhankelijk word van de ander. Miss. moet ik daar eens naar gaan kijken.quote:
[..]
Of je wordt juist geconfronteerd met jezelf, omdat je normaal gesproken een 'sterk pantser' aantrekt. Zie het nog een poos aan. Op den duur raak je emotioneel wel weer in evenwicht. Je hoeft niet bang te zijn dat je vanaf nu in een kwetsbaar afhankelijk meisje bent veranderd.
en waar dat vandaan komt, geen idee. ben gewoon ontzettend bang gekwetst te worden of dat hij interesse verliest oid.
Ik vermoedde al zoiets.quote:
[..]
hmm ja daar ben ik idd wel bang voor. dat ik eigenlijk altijd , ook in een relatie, afhankelijk word van de ander. Miss. moet ik daar eens naar gaan kijken.
en waar dat vandaan komt, geen idee. ben gewoon ontzettend bang gekwetst te worden of dat hij interesse verliest oid.
Wat er ook gaat gebeuren, het is sowieso een stap vooruit. Je hebt nu iig wat meer contact met jezelf. Stel dat het allemaal niks zou worden met de relatie ... je hebt sowieso levenservaring en wijsheid opgedaan.
Hou jezelf wel in de gaten. Als je merkt dat je teveel last krijgt van verlatingsangst, laat het niet escaleren. Vertel hem dan eerlijk wat er met je aan de hand is en dat afhankelijk en claimerig zijn niet is wat je wilt.
Maak het wat relatie betreft niet te groot voor jezelf. Jullie kunnen elkaar ook beschouwen als friends with benefits ipv een huisje boompje beestje idee erbij te slepen.
Ja, ik ook. Zo'n verliefde fase hebben we allemaal wel eens gehad. Zou me er niet meteen zorgen om gaan maken. Ik had dat in het begin van mijn relatie ook, maar dat verdween vanzelf. Geeft alleen maar aan dat je verliefd aan het worden bent/het al bent. Een goed teken dus.quote:
En TS, heb je er ooit wel eens over nagedacht dat juist dit gedrag ook een groot onderdeel is van je karakter? Maar dat die kant alleen naar buiten komt als je iemand echt heel erg leuk vind? Misschien is dit wel de belangrijkste kant van Stephanie24. Sowieso lijkt het me veel fijner om gevoelens te hebben (ook al is het onzekerheid) dan m'n hele leven geen liefde te ervaren. Rondneuken is leuk hoor, maar dat heb je na een tijdje ook wel gezien lijkt me.
En dat is hetzelfde als mijn angst voor relaties: je wordt er zo ontzettend afhankelijk van. Gaat het niet goed in je relatie, dan gaat het met de persoon in kwestie ook niet goed, en andersom. Terwijl ik júist zo graag gewoon lekker in mijn vel wil zitten zonder al dat relatie gezeik. Ik weet écht niet of een relatie wel bij me past.