Het kleutertopic deel 12

Mijn dochter heeft ook een eigen smaak, dus ik zoek bij de aanschaf altijd kleding uit die zowel zij als ik kunnen waarderen. Bij het aankleden kiest ze soms zelf, maar doorgaans help ik nog mee omdat ze zelf niet echt bezig is met aankleden :’) Thuis loopt ze eigenlijk altijd zonder kleding rond.. dus het is voornamelijk bij weggaan. En dan is ze van alles aan het doen vooraf, dus moffel ik on the fly wat kleding bij d’r aan zoiets. Het helpt wel als zij het ook mooi vindt, dus vandaar dat ik daar bij de aanschaf inderdaad al rekening mee houd.

Haren wassen doen we nooit. Ze mag het uitspoelen met water wanneer ze wil. Dat is niet heel vaak, maar af en toe heeft ze daar opeens behoefte aan. Andere keren wil ze liever een knot in onder de douche. Zelf ‘was’ ik mijn haren met klei, laatst zei ze dat ze dat ook wel een keertje wil.

AwayTL, wat een mooie gedachten van je kind! Natuurlijk maakt het niet uit wat je aan hebt en is het allerbelangrijkst dat je je zelf fijn voelt.

Hier werkt het in ieder geval goed om geen probleem te maken, hoe relaxter ik zelf met alles omga, hoe relaxter m’n kinderen dat ook doen. Dat was al toen ze heel klein waten en die aanpak werpt nog steeds z’n vruchten af. Ik ga dan ook vaak bij mezelf te raden waarom ik iets van haar vraag/wil vragen. Is dat dan werkelijk zo belangrijk? Of is het inderdaad nog veel belangrijker dat we allebei met een goed gevoel achter blijven en lukt dat beter als er geen probleem wordt gemaakt over iets dat bij nader inzien misschien toch niet zo levensbedreigend is.

Qua slippers in de sneeuw: ik laat haar dan wel voelen en leg uit waarom het voor je lichaam prettiger is om in de vrieskou wat warmers aan je voeten te hebben en dat zodra we dan ergens binnen zijn, ze wel haar schoenen en sokken uit kan en daar dr slippers kan dragen. En dan nemen we ze mee en vindt ze dat prima. Alles valt of staat dan bij de gedegen uitleg waarom ik iets van haar vraag en dan een oplossing zodat ik haar ook tegemoet kan komen. En zelf draagt ze dan ook genoeg van die ideeen aan inmiddels, om het zo op te lossen dat het voor ons allebei goed is.

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 11:20 schreef elamanilo het volgende:
Ik ga dan ook vaak bij mezelf te raden waarom ik iets van haar vraag/wil vragen. Is dat dan werkelijk zo belangrijk? Of is het inderdaad nog veel belangrijker dat we allebei met een goed gevoel achter blijven en lukt dat beter als er geen probleem wordt gemaakt over iets dat bij nader inzien misschien toch niet zo levensbedreigend is.

Ja, gouden advies dit

Overigens ben ik zelf zo’n autist :’) dat ik zelfs de verkleedkleding er dusdanig op uitzoek dat ik het zelf ook kan aanzien. En ze gaat hier dus gerust in prinsessenjurk en drakenpak de deur uit, maar dat is dan nog steeds stylish verantwoord genoeg voor mij

[ Bericht 81% gewijzigd door L-E op 17-10-2018 00:32:58 ]

Dat klinkt inderdaad top, L-E.

Ela, ik ken jouw manier van opvoeding en dat is een heel duidelijke stijl en visie. Maar ik sta er anders in. I krijgt behoorlijk veel ruimte, om haar mening te geven en ook om autonoom te zijn. Veel meer dat ik zelf of mijn vriend ooit hebben gehad. Ik heb moeten strijden voor mijn autonomie. Daar heb ik soms onder geleden, aan de andere kant heeft die strijdbaarheid me ook sterk gemaakt. Ik geloof erin dat door onze kinderen mee te geven waar wat ons betreft de grenzen liggen en wat wij belangrijk vinden (zoals bijv je aanpassen en sociaal gedrag/en kunnen luisteren en aannemen wat je ouders vertellen), zij op hun beurt daar dan ook hun eigen koers in kunnen bepalen, als de tijd daar is.

Zo heb ik zelf mijn hele jeugd lang iedere zondag in de kerk gezeten, ook toen ik zelf niet meer echt wilde. Daar had ik moeite mee en uiteindelijk heb ik mijn ouders op mijn manier overtuigd dat ik dit echt anders wilde en ook echt anders ging doen. Maar dat 'afgedwongen' kerkbezoek heeft me ook veel gebracht waar ik nu nog vaak gebruik van maak, bijv voor de klas, als ik kinderen die ongelovig worden opgevoed probeer mee te geven waar de aantrekkingskracht van het geloof in zit. Het is dus niet zwart/wit: het heeft iets van me gevraagd, maar ook het eea opgeleverd, op korte en lange termijn. Dat overstijgt iets als een goed gevoel in het moment zelf. Daar is het bij een opvoeding wat mij betreft niet om te doen: je altijd goed voelen.

Er zijn dingen die wij als haar ouders belangrijk vinden en waar we desnoods strijd om voeren met haar. Natuurlijk zou je kunnen zeggen dat iets als haren wassen misschien niet per se nodig of belangrijk is, of je kleden naar gelegenheid. Maar wij vinden toch dat het belangrijk is dat I een keer per week haar haren wast (bijv omdat er snotplakkaten in zitten) en ook dat ze leert over traditie, rekening houden met anderen in bep sociale omstandigheden, sociale conventies en je daar ook in kunnen aanpassen. Dat is dan soms strijd en dat zie ik niet als iets negatiefs. Ik heb soms ook strijd met leerlingen, dat hoort naar mijn idee bij opvoeding, opgroeien, elkaar leren begrijpen en ook van elkaar leren.

Ik hoop gewoon dat die strijd ooit kan gaan zonder dat zij met stoelen gaat gooien, krijsen en mij slaan. Want het op die manier uiten van frustratie is voor niemand fijn, dus ik zou dat graag ombuigen met haar. Ik denk dat dat moet kunnen. Verbaal wil ik altijd een discussie voeren, want dat is iets waar ik juist erg voor ben. .

Die opvatting van mijn zoon komt overigens voort uit het feit dat hij in mijn ogen niet heel veel zelfvertrouwen heeft en daardoor wel eens over zich heen laat lopen. Ik benadruk bij hem heel erg dat zijn keuzes belangrijk en goed zijn.

Het bijt mijn gedachtes en wil nog wel eens als dat niet strookt met die van hem .

Frans moet ik juist weer wat temperen, want die vindt zichzelf over het algemeen geweldig (is hij ook maar toch).

Overigens wat betreft het haren wassen: dat was de 'trigger'. Maar middenin die razernij wist ze eigenlijk niet eens meer precies waar het over ging. En twee uur later zat ze alsnog in bad en was het ook geen probleem dat haren wassen. Ik denk dat het dus niet echt uitmaakt wat de aanleiding is, er gebeurt iets en dan explodeert er iets bij haar. En ik kan het, afgezien van de voorspelbare vermoeidheid, niet altijd zien aankomen. Ene moment speelt ze nog vrolijk, andere moment dit. Naar mijn idee kan ik dan ook weinig doen in het voorkomen, dat temperamentvolle en explosieve zit in haar, en komt er soms ook uit in spel met andere kinderen, de vraag is meer: wat kunnen we doen als het gebeurt?

Away, dank voor je reactie. Denk dat je gelijk hebt. Het is gewoon even lastig merk ik om het echt los te laten op zo'n moment, en het me niet aan te trekken.

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 12:19 schreef Franny_G het volgende:
Overigens wat betreft het haren wassen: dat was de 'trigger'. Maar middenin die razernij wist ze eigenlijk niet eens meer precies waar het over ging. En twee uur later zat ze alsnog in bad en was het ook geen probleem dat haren wassen. Ik denk dat het dus niet echt uitmaakt wat de aanleiding is, er gebeurt iets en dan explodeert er iets bij haar. En ik kan het, afgezien van de voorspelbare vermoeidheid, niet altijd zien aankomen. Ene moment speelt ze nog vrolijk, andere moment dit. Naar mijn idee kan ik dan ook weinig doen in het voorkomen, dat temperamentvolle en explosieve zit in haar, en komt er soms ook uit in spel met andere kinderen, de vraag is meer: wat kunnen we doen als het gebeurt?

Away, dank voor je reactie. Denk dat je gelijk hebt. Het is gewoon even lastig merk ik om het echt los te laten op zo'n moment, en het me niet aan te trekken.

Dat is heel herkenbaar Franny, mijn jongste dochter is ook zo. En ik weet ook niet altijd goed hoe er mee om te gaan. Ze slaat ook binnen no time helemaal om qua bui om het minste geringste. Zowel positief als negatief trouwens. Ze is snel boos en driftig maar net zo snel lief en rustig. Afleiden werkt bij S nog wel het beste, of een grapje maken. Ik laat haar thuis ook maar gewoon uitrazen op haar kamer soms. Soms blijf ik er bij maar dat werkt juist vaak als een trigger. Wij merken wel dat sinds ze naar school gaat (3 september) ze rustiger is geworden, ze kan zich iets beter bedwingen en haar drift anders uiten.

Onze oudste is compleet anders, die zit ook wel eens zo: als die kleine weer los gaat. Of met haar handen voor haar oren. Zou ik ook het liefst wel willen trouwens

Franny, wat bij V een enorme trigger is, is verandering in plannen. Of ze nou alleen in zijn hoofd bestaan of ook uitgesproken zijn maakt niet zo veel uit. Hij kan helemaal door het lint gaan omdat er twee vakjes met pasta op zijn bord zijn beland in plaats van 1, die hij in zijn hoofd had.

Ik benoem dus eerst de dingen die moeten, ook als ik ze evident vind. Dat douchen ook betekent wassen is voor mij logisch, maar voor hem is het ‘yes douchen, met de dino’s spelen ‘. Het wassen fietst er doorheen zeg maar. Staaltje verwachtingsmanagement op het hoogste niveau, waarbij ik weet dat het weinig effect heeft als hij moe is en het over zn avondeten gaat en ik weet dat het eerder uitspreken het de meltdown alleen maar vervroegd. Het is geen garantie op succes, maar het voorkomt wel dat je in een strijd beland op het moment dat het al moet gebeuren. Dat zijn nl ook de momenten dat het niet handig is en ik mijn geduld sneller verlies.

Kyara,

Qua kledingkeuze. Ik koop dingen die zij leuk vindt. Dus soms pak ik dan de kleding en vindt ze het prima wat ik gekozen heb.
Andere keren kiest ze zelf. Ik leg haar dan ook uit wat bij elkaar past en zij zoekt daar ook op uit.
Wat betreft slippers in de winter. Een keer per seizoen haal ik alle echte zomerse of winterse dingen uit zicht. Dus hier geen mogelijkheid tot slippers in de winter bijvoorbeeld.
R draagt ook al twee jaar lang nu geen broeken meer (uitzondering zijn linnen broeken en leggings). Ze kan prima klimmen in haar jurk of rok.

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 12:19 schreef Franny_G het volgende:
Away, dank voor je reactie. Denk dat je gelijk hebt. Het is gewoon even lastig merk ik om het echt los te laten op zo'n moment, en het me niet aan te trekken.

Wij hebben ook zo'n kind.
De laatste tijd lijkt het te helpen om hem echt gewoon even te laten als ie in zo'n bui schiet en later, al knuffelend, te bespreken wat er misging. Minder strijd, meer leerproces.
Vinden we allebei nog wel lastig, dus het lukt nog niet altijd

Ja hier wordt ook gewoon geklommen in jurken en rokken Ik heb echte bomenklimmers, de één nog vlugger en hoger dan de ander, helemaal naar de hoogste toppen! Wel met blote voeten trouwens, dat geeft ze meer feeling en houvast, dan glijden ze niet zomaar weg en hebben ze veel connectie met de ondergrond waardoor ze daar echt een heel goed gevoel voor hebben.

Franny, ik denk ook dat we inderdaad erg ver uit elkaar liggen qua ideeën hierover.

Zelf vind ik het erg belangrijk om aan m'n dochter te vertellen wat mijn motivatie is om iets van haar te vragen, uit te leggen waarom ik iets vind of vraag. Dan word het voor haar ook helderder wat de achterliggende gedachte is (ze leert structuren begrijpen, oorzaak en gevolgen, maatschappelijke gewoontes etc) en dat ik niet enkel iets vraag omdat ik het nou toevallig zo leuk vindt, ongeacht wat zij vindt.

Daarbij blijf ik dan ook telkens weer kritische vragen aan mezelf stellen, want waarom vind ik het eigenlijk?! Ik wil daar zelf ook graag in blijven ontwikkelen en meegroeien.

Zij kan dat zelf ook erg goed verwoorden naar mij toe, hoe ze zich voel, waarom en hoe ik haar kan helpen.

Daarnaast geloof ik vooral in intrinsieke motivatie. En tot nu toe merken we ook telkens weer dat we daarin eigenlijk niet hoeven te sturen, maar dat het inderdaad vanuit haar zelf komt op het moment dat ze daar ook klaar voor is. En juist dat dat haar sterk en weerbaar maakt. Dat ze op zichzelf kan en durft te vertrouwen, en dat ze ook de ruimte krijgt om dat aan te geven en om zichzelf te leren kennen. We vinden het daarom ook belangrijk om haar autonomie te erkennen en haar als volwaardig te beschouwen.

Ik ben ook zo'n moeder die tot in het oneindige antwoord geeft op waarom-vragen. Het tofst vind ik dan als ze uiteindelijk ook echt bevredigt zijn met wat ik dan allemaal heb uitgelegd of wat we samen hebben bedacht, dat ze echt iets doorgrond hebben of zo. Plus het nodigt vaak uit om filosofisch na te denken met elkaar.

Ik zie ook wel eens van die ouders die van die vragen afkappen, maar ik weet nog zo goed hoe hard ik zelf vroeger soms nadacht over die dingen, dat ik het nu juist relaxed vind om gewoon mee te denken en te delen wat ik over die dingen weet of denk. Evenals uitleg bij mijn motivatie dus, dat het niet zoiets is van 'zo is het nu eenmaal', maar dat je dan meteen inzicht krijgt in wat erachter zit en hoe dat zo is gekomen dat het 'nu eenmaal zo is'.

M'n kinderen rollen weleens in de supermarkt over de grond trouwens, maar dan eigenlijk alleen omdat ze 'slakje' willen spelen onder het winkelwagentje en het zo vooruit willen duwen.

Het jammerlijkst vind ik overigens dat m'n kinderen wel eens samen onenigheid hebben. En dat ik dan soms er naast sta en niet zo goed weet waar te beginnen/hoe te sussen... Maar dat is ook wel leeftijd/fase gebonden, want nu de jongste veel meer zelf kan uitleggen en de oudste meer inzicht krijgt in het wel en wee van haar broertje, zie je ook dat ze echt meer begrip kunnen hebben/zich niet meer zo gefrustreerd voelen, en dat het weer harmonieuzer is.

Fazz , als we B zijn gang laten gaan, ziet ie er elke dag zo uit ook. Als we gewoon thuis zijn, zal het me worst zijn wat ie aantrekt. Op school en op visite sturen we hem wel wat. We laten gewoon 3 opties zien en daar kiest hij uit. Dit is vooral om te voorkomen dat hij met broeken waar gaten inzitten of in een joggingbroek rondloopt.
Gisterenochtend had mijnheer zijn spiderman pantoffels aan (warm? nee joh!) zijn krokodillen zwembroek en zijn ninjago shirt. We waren thuis dus no problem wat mij betreft.
Wij zijn niet zo goed in mode etc, we kopen voor hem wat we leuk vinden en waarvan we denken dat hij het leuk vindt. Meestal laten we het wel even zien en als hij iets echt niet leuk vindt, kopen we het niet.

Gisterenmiddag gingen we nog even naar een archeologen festival in het park, toen had hij zijn ridderpak aangetrokken. Want er waren ook zwaarworkshops was zijn argument. Prima.

Ela, ik houd van jouw manier van opvoeden. Het geeft mij zoveel inzichten.
Het lukt mij trouwens niet om zo relaxed te zijn als jij bent. Maar toch. Ik geniet van jouw inzichten.

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 12:19 schreef Franny_G het volgende:
Overigens wat betreft het haren wassen: dat was de 'trigger'. Maar middenin die razernij wist ze eigenlijk niet eens meer precies waar het over ging. En twee uur later zat ze alsnog in bad en was het ook geen probleem dat haren wassen. Ik denk dat het dus niet echt uitmaakt wat de aanleiding is, er gebeurt iets en dan explodeert er iets bij haar. En ik kan het, afgezien van de voorspelbare vermoeidheid, niet altijd zien aankomen. Ene moment speelt ze nog vrolijk, andere moment dit. Naar mijn idee kan ik dan ook weinig doen in het voorkomen, dat temperamentvolle en explosieve zit in haar, en komt er soms ook uit in spel met andere kinderen, de vraag is meer: wat kunnen we doen als het gebeurt?

Mijn net niet meer kleuter is niet zo temperamentvol. Maar toch herkenbaar. Soms zie ik gewoon dat ze zoekt naar iets om even vervelend te doen zodat ik boos reageer, zodat ze in tranen uit kan barsten. Ze zoekt dan echt (meestal onbewust volgens mij) een aanleiding om hard te kunnen huilen. Gelukkig herken ik dat steeds beter..

oh en qua kleding laat ik ze meestal lekker zelf kiezen. jongste heeft meer gevoel voor mode dan ik..ik stuur wel op het weer. Vooral L lijkt niet perse het verband tussen temperatuur en kleding te begrijpen, zit dan te bibberen van de kou, maar wil geen jas aan (of juist aanhouden terwijl t zweet op zijn voorhoofd staat). Ik stuur ook wel n beetje op gelegenheid (bv dat oma t vast leuk vind als ze dat dinoshirt wat ze gemaakt heeft aandoen als ze er is of dat t een beetje netjes/feestelijk moet naar n bruiloft). Maar t gaat meestal in overleg..

Onze opvoedstijl overlapt deels die van ela (ik weet alleen zeker dat ela en haar lief geduldiger en liever zijn dan wij ) en ik vind het zoals zij ook al aangeeft vooral goed om kritisch te zijn op wat je van de ander vraagt. Mijn kinderen dwingen me daar ook toe, inderdaad door eindeloos vragen te stellen, door (terecht) geen genoegen te nemen met een 'omdat ik het zeg'. En als ik niet goed kan aangeven waarom iets niet mag (of waarom ik juist graag wil dat het gebeurt) dan kan ik mijn mening ook bijstellen. Soms ontdek ik dan dat ik er nog niet lang genoeg over heb nagedacht, dat mijn fixed mindset de overhand kreeg. Maar daar komen de mooiste gesprekken uit voort, en ik merk dat Oudste bijvoorbeeld heel ruimdenkend is omdat het zo gewoon is voor hem om het standpunt van de ander te belichten en te respecteren.

De inzet is niet dat je zonder strijd de dag door komt (dat is sowieso een hoax met mijn kroost ), of dat het altijd maar leuk is, maar dat de ander zich gehoord voelt en dat je de ander als gelijkwaardig behandelt. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden natuurlijk. Wij hebben een flow gevonden waar we ons allemaal heel goed bij voelen, maar ik kan me voorstellen dat er kinderen zijn die beter gebaat zijn bij structuur en duidelijkere kaders.

Tldr; joggingbroeken ftw!

Ik vind de opvoedstijl van Ela ook heel mooi klinken..
En ik weet niet of het Ela was, maar ooit zei iemand hier: ik denk altijd even extra na of ik echt “nee” moet zeggen.

En inderdaad, boeiend dat ze dekbedden van boven halen om een hut te bouwen, of besluiten dat ze twee verschillende sokken aan willen of dat ze alle puzzels door elkaar willen maken.
Maar ik ben ook wel duidelijk in dingen die moeten (haren wassen bijvoorbeeld hier, maar ook ‘s ochtends eerst eten en dan pas spelen).

De strijd tussen de jongens vind ik ook erg lastig, maar ik benoem het ook.

Ben trouwens wel benieuwd naar jullie inzicht... de ergste strijd, iedere dag weer is de schermtijd. Ik kan het niet loslaten, dan zitten ze (nou vooral mijn oudste) echt uren. En ik vind het juist zo belangrijk dat ze naar buiten gaan, ontdekken van de natuur. En ze vinden alles met de natuur fantastisch, willen dagelijks naar Blijdorp of het bos om te klimmen en te klauteren.. maar een ding is nog beter... schermpjes. Hoe gaan jullie daar dan mee om? Ik merk dat ik er heel voorwaardelijk van word..

Wat hoort bij jullie allemaal bij schermtijd, Loj? Ik was het gezeur helemaal zat en heb sindsdien één geheel eenzijdig opgelegde regel en dat is dat ze voor 17 uur niet hoeven te vragen om tv. En dat doen ze ook niet. Op zondag mag de tv ook 's ochtends aan, tijdens het ontbijt.
Andere schermen doen we niet aan, wordt niet gemist.

Wij hebben dus ook zo’n soort regel, alleen schermtijd als we gaan koken. Maar het wordt dagelijks de hele middag door gevraagd, ze worden boos als ik nog niet ga koken om 4 uur ofzo.

Wij hebben een iPad en de tv. Omdat de jongens elkaar te lijf gingen (ja serieus :’( ) om de iPad gebeurt het regelmatig dat er een op de iPad zit en de ander achter de tv.
En ik vind echt niet alles slecht, want ze kijken het liefste Freek Vonk en spelen educatieve spelletjes op de iPad. Maar de schermpjes veroorzaken zoveel strijd hier

Jouw oudste kan denk ik wel klokkijken, Loj? Ik zou tv kijken niet aan een activiteit van jou koppelen, maar aan een tijd. "Mama mag de tv aan?" "Kijk eens op de klok?". Dan kunnen ze zelf in de gaten houden of het al "mag" en zeuren ze er niet steeds om (hier iig). Overigens heb ik eens - geheel niet in lijn met onze opvoeding - gezegd (en gedaan!): Je zeurt er toch om vòòr 5 uur, dus de tv blijft vandaag uit. Was niet per sé een van de gezelligste middagen uit de geschiedenis ( ) maar sindsdien dus geen gezeur meer er om.

Schermtijd is iets waarin ik dan weer makkelijk ben en waar ik geen strijd over voer.. Ook omdat ik vind dat I voldoende afwisseling in activiteiten krijgt en ook veel buitenspeelt. Soms is ze gewoon moe en dan is het fijn, soms wil ze graag educatieve dingen. Verder vinden wij zelf het in het weekend ook fijn om ook overdag (beperkt) achter een scherm te zitten (op zondag Buitenhof kijken, of een film/serie aan het einde van middag). We lezen ook boeken en kranten, regelmatig op ereader of iPad, dus ook 'schermen'. We genieten daar van, praten over wat we zien/lezen. Het is een vorm van ontspanning, na een week hard werken/school. En dan tussendoor gaan we er op uit.

I mag dus in principe kijken wanneer ze wil of hoe het uitkomt op de iPad. Alleen als ze inderdaad erg lang erachter zit, stel ik voor iets anders te doen. Verder mag het tijdens het ontbijt wel (is voor ons vaak gewoon makkelijk in de ochtendspits) maar bij andere maaltijden niet. I gaat erg op in verhalen, zoals ze ook geniet van voorlezen, ik zie dat dus ook als iets moois en leuks. Zolang ze genoeg buitenspeelt en andere dingen doet.. Ik kijk wel een beetje mee, om te zien waar de filmpjes over gaan. Youtube mag ze bijv echt niet, want dan komen de gekste dingen voorbij.

L-e. Bij mij zijn het ook geduld en altijd lief zijn naar R mijn grootste struikelblokken.
En R accepteert het meeste als ik dat geduld wel kan opbrengen.
Ik leer langzaamaan steeds liever naar mezelf te zijn ook nu. Maar soms val ik terug in mijn onzekerheden hierover.

Qua schermtijd. Ik ben zelf ook dol op schermpjes. Dus ik geef ons dan allebei een Time Out qua schermpjes. Maar het zou nog wel minder mogen.

Qua kleding moet ik hier sowieso reguleren aangezien we niet ALLES dubbel hebben Ik heb met mijn kinderen de afspraak dat zij mogen kiezen uit de stapels die ik aanwijs. Als ze heel graag iets anders willen dan is dat onderhandelbaar. En bij sommige gelegenheden kies ik en dat vinden ze prima.

Mijn zoon vraagt elke ochtend lange of korte mouw en de rest regelt hij zelf. Hij trekt het liefst dagelijks zijn gele broek aan dus de combinaties zijn niet altijd even fantastisch. En ik adviseer mijn meiden wel als ze gym hebben. Je hebt vandaag gym, vind je een maillot dan handig? Of die jurk heeft moeilijke knoopjes, kun je die zelf losmaken als je je om moet kleden? Meestal begrijpen ze mijn punt.

Verder kan mijn oudste dochter zich steeds beter uiten en zijn de driftbuien echt een stuk minder geworden. 3 en 4 jaar waren echt drama, 5 ging al beter en nu we de 6 naderen valt er wel een gesprek mee te voeren.

Jongste dochter is een gremlin. Als het voedertijd is dan wordt het een monstertje. Als er eenmaal eten in zit dan is het een superlief en schattig engeltje. En ze heeft een ochtendhumeur. En geen zelfspot

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 18:21 schreef Kyara het volgende:
En nu we de 6 naderen...

Hou op!!! Bizar hè.