Ergeren/ dingen vreemd vinden aan vriend: aanstellen of valide

Als jij er de rest van jullie relatie vrede mee hebt dat jij degene bent die alles gaat regelen, dan is het prima, toch?

Zolang jij het accepteert/opvangt, hoeft hij niet te veranderen...

TL;DR: TS heeft hoge verwachtingen van haar vriendje.

En over dat samenwonen: dat zou ik misschien nog even uitstellen als je hier nog niet over uit bent.

En hoe je hem in beweging kan krijgen? Door zelf niets meer te doen. Laat het hem regelen. Hij heeft er ook belang bij. (maar nogmaals, misschien kan je beter een onderwerp nemen waarbij de inzet wat minder groot is en waar hij belang bij heeft, maar jij niet zoveel)

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:32 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

I don't. Krijg al een halve burnout van mijn studie en dan moet ik mezelf ook nog eens kapot werken in een relatie. Maar ik wil niet de relatie niet 'opgeven' hierdoor.

Hoe zie je de rest van je leven met deze gozer voor dan?

Dit kun je accepteren. Maar dan moet je niet verwachten dat dit nog gaat veranderen als jullie in de toekomst samenwonen en bijvoorbeeld kinderen krijgen. Dus houd er maar vast rekening mee dat jij de luiers moet verschonen, en het huishouden moet runnen, de financiële zaken op orde moet houden, et cetera. Je weet waar je aan begint. Hem verander je niet.
Het klinkt alsof je er enorm klaar mee bent, je bent het respect voor hem al kwijt en ik hoor niks positiefs over hem, als ik jou was zou ik stoppen met trekken aan een dood paard.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:37 schreef Ceviche het volgende:
Dus houd er maar vast rekening mee dat jij de luiers moet verschonen

Dat lijkt mij vrij normaal, anders.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:30 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Dat is dus het probleem in de relatie. Als ik het niet doe, geloof me, doet niemand het. Dan kan ik nog 3 jaar gaan wachten terwijl het bijv. binnen een maand gedaan moet zijn.

Ja, nou en?

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:39 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.

Stel je voor dat hij een ander wijf tegenkomt waar hij ineens ALLES voor doet .... dat ligt aan dat wijf, en niet aan hem .... maw; hij gaat never nooit van ze leven niet veranderen. En hij kan best een goede vriend blijven, maar het lijkt me geen relatiemateriaal ..... En je moet nog afstuderen?
Doe je weleens iets liefs voor jezelf?

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:40 schreef oranjevogel1 het volgende:

[..]

Dat lijkt mij vrij normaal, anders.

Ja maar ik bedoelde eigenlijk alles wat met kinderen te maken heeft en dat vriend dan niks doet. Lijkt me best kut als je allebei werkt

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:39 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.

Ja maar dat gaat hij voor jou niet doen. Anders had hij dat echt wel gedaan in de afgelopen 6 jaar.

Het is altijd jammer als een relatie stukloopt, maar dat betekent niet dat je alles maar hoeft te pikken.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:43 schreef Ceviche het volgende:

[..]

Ja maar ik bedoelde eigenlijk alles wat met kinderen te maken heeft en dat vriend dan niks doet. Lijkt me best kut als je allebei werkt

Je moet zorgen dat die kerel werkt.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:21 schreef Novacane11 het volgende:
Goedenavond,

Ik heb enkele objectieve opinies nodig, omdat ik van mijzelf weet dat ik soms een beetje 'overgevoelig' reageer of dingen misschien niet objectief bekijk omdat ik 'in de situatie zelf zit' en geen helikopterview heb.

Mijn vriend is altijd al laks geweest met dingen. Zijn ouders moeten meestal (of liever gezegd: altijd) achter hem aan vangen, op gebied van school, werk, inschrijven, noem maar op. Aanvankelijk vond ik dat irritant, als in: laat je zoon eens een keer los, maar de laatste tijd begrijp ik helaas zijn ouders steeds beter. Die jongen is nog niet in beweging te krijgen als je met een vuurbrander achter hem aan loopt, geloof ik.

Afijn. Dat iemand 'laksigheid' in zijn karakter heeft is prima, kan best, is ook eigenlijk misschien wel een beetje jongens-eigen en dan ben ik zo'n hittepetit die alles wil controleren en plannen. Dat erken ik wel van mijzelf.
Maar de laatste tijd (laatste jaar, we hebben 6 jaar een relatie) heb ik het idee dat het irritant begint te worden en bijna alles vanuit mij moet komen. Hier hebben we dan ook fikse ruzie over, waarbij ik dan denk: onze karakters zijn te verschillend, misschien moeten we uit elkaar gaan.. en dan elke keer vraagt hij weer om een 2e, 3e, 100e kans.. en dan geloof ik dat ook.

Echter elke keer als hij die 'kans' krijgt moet ik hem er weer aan herinneren dat hij een 'kans' gekregen heeft als hij weer eens afspraken vergeet, mij dingen laat oplossen (huishoudelijke taken, het initiatief nemen in de relatie, in de sex, etc). In het begin kon ik hier nog heel boos om worden (want ik denk dan altijd: het moet eerlijk verdeeld zijn in een relatie) maar nu laat het me steeds meer koud, omdat ik het idee heb dat ik bij hem gewoon tegen een muur praat, en er toch niks aan te veranderen is.
Het is namelijk niet alleen in onze relatie zo, het is met alles zo. Hij loopt achter met zijn studie, maar dit boeit hem niet. Hij verzorgt zichzelf niet goed (gebit, beharing, overgewicht; hij doucht dan wel weer goed) en elke keer als ik er een opmerking over maak, meer om hem te helpen (en we kunnen ook alles tegen elkaar zeggen enz zonder dat het gelijk aanvallend bedoeld is) dan boeit het hem nog niks.
Dan zegt hij bijv. ik maak deze week een afspraak met een dietist/fitnesscoach, maar als ik hem dan later vraag 'nou hoe was het' dan zegt hij dat hij het niet gedaan heeft. 'Doe ik volgende keer wel.' Dit doet hij bijv. ook met tandarts en huisarts.
Dit is een voorbeeld, maar dit is met alles zo. Hierdoor voel ik mij telkens een 'moederfiguur' in de relatie, en een bitch, en dat vind ik ook geen leuke rol. Ook tijdens de ruzies heb ik soms het idee dat hij zich expres dommer voordoet dan hij is/het onderwerp veranderd, zodat hij geen zinnige antwoorden hoeft te geven, en niet de discussie aan hoeft te gaan over dingen die er gewoon wel toe doen. Hij wuift ook heel vaak dingen weg (dat merken mijn ouders bijv. ook als ze met hem praten, gaven ze te kennen).

Hij heeft ook heel erg de houding dat ik altijd hem tegemoet moet komen, terwijl ik het graag van 2 kanten zou zien. Ik vind het niet erg om te geven, maar merk dat ik er zelf gewoon heel erg moe van word nu en heb ook wel behoefte om een keer te nemen.

Nu telkens als ik met hem praat voel ik me negatief omdat we zo erg verschillen en er altijd wel een irritatiepunt op komt borrelen. Het is niet dat ik 'beter' ben dan hem (ik ben bijv. snel gestresst, moet goed op mijn gezondheid letten daardoor enz), maar anders.
Ik heb bijv mijn studie, die best zwaar is, hem boeit zijn studie echt niet zoveel. Ik moet heel hard werken voor mijn geld etc en betaal alles zelf, maar hij krijgt alles van zijn ouders (prima, maar heb dan niet zo'n luie kuthouding). Ik reis bijv. met OV en neem zoveel mogelijk de fiets, mede om te bewegen, maar hij vind 5 minuten fietsen naar zijn school al te gortig. Elke keer als ik dan zulke dingen hoor moet ik me inhouden om niet te zeggen: Grow the fuck up. Ik snap dat ik een zieke moraalridder ben in dat opzicht maar laten we eerlijk zijn; als je 25 bent en je vind 5 min fietsen te gortig dan is er wel iets mis denk ik.

Maar het is gewoon een hele lieve jongen en ik hou van hem. En ik mag iemand niet beoordelen op zijn of haar karakter en proberen te veranderen, dat besef ik me. Take it or leave it.
Maar zijn lakse houding komt onze relatie gewoon erg duur te staan, en dat besef ik me steeds meer. We willen bijv. ook gaan samenwonen, maar ik merk nu al dat ik alles moet regelen, tot aan het registreren, het bezichtigen van huizen/appartementen en het contact onderhouden met de makelaar. Dan zeg ik: als je het niet wilt, zeg het dan gewoon, dan zoek ik iets voor mezelf. En dan zegt hij: maar ik wil dit supergraag met jou! En vervolgens doet hij niks. Ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet/hoe ik hem in beweging moet krijgen..

Mooi zo’n scheve relatie waarbij je ook nog de moederrol op je hebt genomen.

Wat is de reden dat jij dit pikt?

Je kunt hem niet veranderen, alleen jezelf (cliché, maar zo waar in dit geval). Hij zal niet harder gaan lopen voor je, maar jij je wel wat terughoudender opstellen en de boel de boel laten (lastig volgens mij, als ik je zo hoor, als stresskip en controlefreak). Maar hé, vandaag begint de verandering...


Een andere optie is dat je hem niet zozeer aan zijn lot overlaat, maar dat jullie gaan zoeken naar waarom er niets uit z'n handen komt. Zit daar iets achter?

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:49 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ja, ik moet nog afstuderen. Hij stelt zijn afstuderen nu al bijna 2 jaar uit.
Maar hypothetisch: wat doet dat andere wijffie dan wat ik niet doe dat hij ineens wel wat doet?

Zij maakt zich niet zo druk om hem en laat hem verantwoordelijk zijn voor zijn eigen daden/leven. (als hij twee jaar uitloopt, dan is dat toch zijn ding?)

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:51 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Geloof me, we hebben hier al 1001 gesprekken over gehad.. en elke keer ontwijkt hij het weer of komt er ruzie van. Ook het 'aan het lot overlaten' heb ik al geprobeerd maar hij schijnt het niet eens te merken of ik wel of geen moeite doe voor iets. Het enige dat hij dan zegt is: ben je chag? Is er iets? En als ik dan zeg wat er is komen we weer bij punt 1 uit.

Verbreek de relatie. Je bent zijn moeder niet.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:51 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Geloof me, we hebben hier al 1001 gesprekken over gehad.. en elke keer ontwijkt hij het weer of komt er ruzie van. Ook het 'aan het lot overlaten' heb ik al geprobeerd maar hij schijnt het niet eens te merken of ik wel of geen moeite doe voor iets. Het enige dat hij dan zegt is: ben je chag? Is er iets? En als ik dan zeg wat er is komen we weer bij punt 1 uit.

Ja, omdat jij er geen consequenties aan verbindt. En de uiterste consequentie is om het uit te maken. Maar zolang jij dat niet doet, kan hij doorgaan, want je stopt er toch niet mee.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:35 schreef zarGon het volgende:
Enneh, je zegt dat je van hem houdt, maar houd je wel van jezelf?

En dit.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:51 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ja goed punt, oke dan. Maar ik bedoel de dingen die hij doet (of dus juist niet doet) die onze relatie beinvloeden.

Je kijkt echt naar de verkeerde persoon. Jij bent voor jezelf het probleem. Je zit in een relatie die duidelijk niet meer voor jou werkt en waarschijnlijk nooit heeft gewerkt. Je bent jezelf waarschijnlijk compleet kwijtgeraakt in de relatie en houdt krampachtig iets vast wat alleen in jouw hoofd bestaat.

Pak je zelfrespect terug, je koffer in en vertrek.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:54 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ik weet niet of ik alles 'pik' want ik maak er vaak genoeg ruzie over/zeik erover. En ik snap niet waarom ik het idee niet in mijn hoofd kan krijgen dat hij niet gaat veranderen en dat ik moet kiezen. Het is gewoon echt mijn beste vriend, en ik ben ook nog steeds verliefd op hem etc. Het is gewoon raar hoe haat (als je het zo kan noemen, haat aan zijn gedrag dan) en liefde samengaan en dat ik het niet los kan laten, omdat hij wel gewoon heel lief altijd doet.

Je vertelt jezelf mooie verhaaltjes, maar uiteindelijk kies je uit angst om te blijven waar je bent. Niet uit liefde.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 22:00 schreef Novacane11 het volgende:
Jongens ergens weet ik het antwoord ook al wel (wat iedereen hier zowat zegt) maar ik kan mezelf er niet overheen zetten, wat als ik een hele grote fout bega en ik alles gewoon te heftig opvat van hem/het moet accepteren. + ik weet niet of jullie een ander topic van mij gelezen hebben, maar ik leun ook wel op hem qua dat als ik bijv. angstig ben, dat ik hem opbel (want hij is natuurlijk vaak de relaxtheid zelve).

Je hebt een erg laag zelfbeeld. Het is goed als je een tijdje alleen bent, kun je daaraan werken.

Hij is een blok aan jouw been. Een vertrouwd blok, dat wel.

Jij bent gewoon bang dat hij een ander tegenkomt.
En weet je waarom hij dan misschien veranderd? Door de breuk met jou. Omdat hij bij een echte breuk pas gaat beseffen dat hij te ver is gegaan.
Maar weet je? Hij gaat bij een ander gewoon hetzelfde doen en dat meisje gaat hem ook laten zitten.
Werkt hij wel?

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:54 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ik weet niet of ik alles 'pik' want ik maak er vaak genoeg ruzie over/zeik erover. En ik snap niet waarom ik het idee niet in mijn hoofd kan krijgen dat hij niet gaat veranderen en dat ik moet kiezen. Het is gewoon echt mijn beste vriend, en ik ben ook nog steeds verliefd op hem etc. Het is gewoon raar hoe haat (als je het zo kan noemen, haat aan zijn gedrag dan) en liefde samengaan en dat ik het niet los kan laten, omdat hij wel gewoon heel lief altijd doet.

Jeetje ik las net een vergelijkbaar topic op Viva alleen woonden zij al samen.
Nodeloos te zeggen dat zij voor alles opdraait, want de passieve lamme tak voert geen reet uit.
Ze moest er zelfs voor zorgen dat hij gewekt werd en zijn bammetjes gesmeerd werden.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:21 schreef Novacane11 het volgende:
en dan elke keer vraagt hij weer om een 2e, 3e, 100e kans.. en dan geloof ik dat ook.

Nope:


(Ik moet zeggen dat ik deze ook wel mooi vond:)


En die ouders moeten ook kappen dat gedrag in stand te houden, maar goed dat is niet aan jou.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 22:15 schreef Novacane11 het volgende:

[..]


[..]

Hij 'werkt' wel maar dan alleen bij een bedrijf waar hij niet heeft hoeven te solliciteren omdat ze hem al kennen (via via). En het is niet echt werk, het is een scriptie afmaken op een kantoortje in dat bedrijf: AKA om de 10 min pauze, peukje, koffie. Ik heb weleens gesuggereerd om bij een ander bedrijf te gaan werken voor bijv. z'n CV (we studeren beide) maar daar 'kijkt hij dan ooit nog wel naar'.
Ja, dat is ook een van mijn angsten. Hoe zou jij je voelen als jou grote liefde ineens wel moeite zou tonen naar een ander wat hij in 6 jaar relatie niet voor mij op kan brengen. Ik snap dat het gedeeltelijk maar mijn probleem is, maar alsnog, dat doet pijn.

Jouw grote liefde?

Je studeert nog. Dus je bent, wat 21? Enough with the drama. Allemaal verhalen die jij jezelf vertelt. Hij is jouw eerste echte liefde. Gaat straks even pijn doen om hem te laten gaan. Maar met een beetje geluk kies je straks iemand waar je wel een fijne relatie mee kan opbouwen, in plaats van een relatie die nog fijn moet worden, als hij maar even verandert.

Van zeiken en ruziemaken gaat hij niet veranderen. Ik denk dat hij je geruzie en gezeik al niet eens meer hoort.
Het enige dat verandering teweeg kan brengen, is de consequenties van zijn gedrag zelf ervaren. Dat kan alleen als jij het niet meer regelt, wat het ook is.
Zoek voor jezelf een leuke woning en ga er vooral alleen wonen. Neem je eigen leven op en laat hem het zijne.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 22:15 schreef Novacane11 het volgende:

[..]


[..]

Hij 'werkt' wel maar dan alleen bij een bedrijf waar hij niet heeft hoeven te solliciteren omdat ze hem al kennen (via via). En het is niet echt werk, het is een scriptie afmaken op een kantoortje in dat bedrijf: AKA om de 10 min pauze, peukje, koffie. Ik heb weleens gesuggereerd om bij een ander bedrijf te gaan werken voor bijv. z'n CV (we studeren beide) maar daar 'kijkt hij dan ooit nog wel naar'.
Ja, dat is ook een van mijn angsten. Hoe zou jij je voelen als jou grote liefde ineens wel moeite zou tonen naar een ander wat hij in 6 jaar relatie niet voor mij op kan brengen. Ik snap dat het gedeeltelijk maar mijn probleem is, maar alsnog, dat doet pijn.

Laat die zogezegde andere toch los.. Wat maakt het uit? Je zou medelijden met die meid moeten hebben! Jij bent dan ook vrij en komt een andere echte liefde tegen.

Dat werk van hem, schuift dat genoeg om van samen te gaan wonen?
Stel hem voor dat hij genoeg geld binnen brengt voor jullie plus een gezin en dat jij alle taken in huis, kinderen en financiën zal regelen.
Eens kijken wat ie zegt.
Wel zonde van je studie dan..

quote:

Op woensdag 19 september 2018 22:31 schreef miss_sly het volgende:
Van zeiken en ruziemaken gaat hij niet veranderen. Ik denk dat hij je geruzie en gezeik al niet eens meer hoort.
Het enige dat verandering teweeg kan brengen, is de consequenties van zijn gedrag zelf ervaren. Dat kan alleen als jij het niet meer regelt, wat het ook is.
Zoek voor jezelf een leuke woning en ga er vooral alleen wonen. Neem je eigen leven op en laat hem het zijne.

En dit.

Codependency

Waarschijnlijk heeft hij het vijf jaar geleden al uitgemaakt maar heb je dat nog niet gemerkt. Ik vraag me ook af waar je verliefd op bent. Het klinkt nogal krampachtig. Wees inderdaad eens wat liever voor en wat eerlijker tegen jezelf. Maar dat weet je zelf ook wel, je post hier niet voor niets.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:39 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.

Dus het is eigenlijk een ego-kwestie?

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:21 schreef Novacane11 het volgende:
Goedenavond,

Ik heb enkele objectieve opinies nodig, omdat ik van mijzelf weet dat ik soms een beetje 'overgevoelig' reageer of dingen misschien niet objectief bekijk omdat ik 'in de situatie zelf zit' en geen helikopterview heb.

Mijn vriend is altijd al laks geweest met dingen. Zijn ouders moeten meestal (of liever gezegd: altijd) achter hem aan vangen, op gebied van school, werk, inschrijven, noem maar op. Aanvankelijk vond ik dat irritant, als in: laat je zoon eens een keer los, maar de laatste tijd begrijp ik helaas zijn ouders steeds beter. Die jongen is nog niet in beweging te krijgen als je met een vuurbrander achter hem aan loopt, geloof ik.

Kennelijk iets wat dus wel bij hem hoort..

quote:

Afijn. Dat iemand 'laksigheid' in zijn karakter heeft is prima, kan best, is ook eigenlijk misschien wel een beetje jongens-eigen en dan ben ik zo'n hittepetit die alles wil controleren en plannen. Dat erken ik wel van mijzelf.
Maar de laatste tijd (laatste jaar, we hebben 6 jaar een relatie) heb ik het idee dat het irritant begint te worden en bijna alles vanuit mij moet komen. Hier hebben we dan ook fikse ruzie over, waarbij ik dan denk: onze karakters zijn te verschillend, misschien moeten we uit elkaar gaan.. en dan elke keer vraagt hij weer om een 2e, 3e, 100e kans.. en dan geloof ik dat ook.

Als er geen verbetering merkbaar wordt, verlies je je gevoel van controle. Je kan jouw invloed te weinig of zelfs niet meer waarnemen als er geen kut verandert.

quote:

Echter elke keer als hij die 'kans' krijgt moet ik hem er weer aan herinneren dat hij een 'kans' gekregen heeft als hij weer eens afspraken vergeet, mij dingen laat oplossen (huishoudelijke taken, het initiatief nemen in de relatie, in de sex, etc). In het begin kon ik hier nog heel boos om worden (want ik denk dan altijd: het moet eerlijk verdeeld zijn in een relatie) maar nu laat het me steeds meer koud, omdat ik het idee heb dat ik bij hem gewoon tegen een muur praat, en er toch niks aan te veranderen is.

Ah, the point of no return voor velen. De zogenaamde stilte voor de uitmaakstorm die de ander zogenaamd niet zag aankomen, omdat je stopte met zeiken en de boel de boel probeerde te laten of daadwerkelijk liet omdat je er echt klaar mee raakt..

quote:

Het is namelijk niet alleen in onze relatie zo, het is met alles zo. Hij loopt achter met zijn studie, maar dit boeit hem niet. Hij verzorgt zichzelf niet goed (gebit, beharing, overgewicht; hij doucht dan wel weer goed) en elke keer als ik er een opmerking over maak, meer om hem te helpen (en we kunnen ook alles tegen elkaar zeggen enz zonder dat het gelijk aanvallend bedoeld is) dan boeit het hem nog niks.
Dan zegt hij bijv. ik maak deze week een afspraak met een dietist/fitnesscoach, maar als ik hem dan later vraag 'nou hoe was het' dan zegt hij dat hij het niet gedaan heeft. 'Doe ik volgende keer wel.' Dit doet hij bijv. ook met tandarts en huisarts.
Dit is een voorbeeld, maar dit is met alles zo. Hierdoor voel ik mij telkens een 'moederfiguur' in de relatie, en een bitch, en dat vind ik ook geen leuke rol. Ook tijdens de ruzies heb ik soms het idee dat hij zich expres dommer voordoet dan hij is/het onderwerp veranderd, zodat hij geen zinnige antwoorden hoeft te geven, en niet de discussie aan hoeft te gaan over dingen die er gewoon wel toe doen. Hij wuift ook heel vaak dingen weg (dat merken mijn ouders bijv. ook als ze met hem praten, gaven ze te kennen).

Wat valt er dan ook discussieren als jij iets wil dat hij klaarblijkelijk niet wil? Tevens heeft je gedrag hem laten zien dat een beetje erom heen lullen al voldoende was om op vergelijkbare voet door te gaan. Problem solved voor hem.

quote:

Hij heeft ook heel erg de houding dat ik altijd hem tegemoet moet komen, terwijl ik het graag van 2 kanten zou zien. Ik vind het niet erg om te geven, maar merk dat ik er zelf gewoon heel erg moe van word nu en heb ook wel behoefte om een keer te nemen.

Hij is simpelweg niet anders gewend als hij alles op een presenteerblaadje aangereikt krijgt.

quote:

Nu telkens als ik met hem praat voel ik me negatief omdat we zo erg verschillen en er altijd wel een irritatiepunt op komt borrelen. Het is niet dat ik 'beter' ben dan hem (ik ben bijv. snel gestresst, moet goed op mijn gezondheid letten daardoor enz), maar anders.
Ik heb bijv mijn studie, die best zwaar is, hem boeit zijn studie echt niet zoveel. Ik moet heel hard werken voor mijn geld etc en betaal alles zelf, maar hij krijgt alles van zijn ouders (prima, maar heb dan niet zo'n luie kuthouding). Ik reis bijv. met OV en neem zoveel mogelijk de fiets, mede om te bewegen, maar hij vind 5 minuten fietsen naar zijn school al te gortig. Elke keer als ik dan zulke dingen hoor moet ik me inhouden om niet te zeggen: Grow the fuck up. Ik snap dat ik een zieke moraalridder ben in dat opzicht maar laten we eerlijk zijn; als je 25 bent en je vind 5 min fietsen te gortig dan is er wel iets mis denk ik.

Omgekeerd zou hij dat ook tegen jou kunnen zeggen als jij weer aan de lijn hangt, omdat je niet alleen op je kamer kan zijn. Ieder heeft zijn eigen proces met bijbehorend tempo, maar het is natuurlijk verleidelijker om je te laten afleiden door het zijne.

Misschien kun je wat meer een voorbeeld proberen te nemen aan hem en wat minder een fuck kunnen geven? Klein beginnen en vooral doen voor jezelf en niet om hem wakker te willen schudden of te straffen.

quote:

Maar het is gewoon een hele lieve jongen en ik hou van hem. En ik mag iemand niet beoordelen op zijn of haar karakter en proberen te veranderen, dat besef ik me. Take it or leave it.
Maar zijn lakse houding komt onze relatie gewoon erg duur te staan, en dat besef ik me steeds meer. We willen bijv. ook gaan samenwonen, maar ik merk nu al dat ik alles moet regelen, tot aan het registreren, het bezichtigen van huizen/appartementen en het contact onderhouden met de makelaar. Dan zeg ik: als je het niet wilt, zeg het dan gewoon, dan zoek ik iets voor mezelf. En dan zegt hij: maar ik wil dit supergraag met jou! En vervolgens doet hij niks. Ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet/hoe ik hem in beweging moet krijgen..

Gewoon niks regelen dus, tenzij je liever wil samen wonen dan dat er iets veranderd. Maar ga niet stil staan om op hem te wachten. Ga zelf kijken naar een andere woning, waar jij alleen de boel draaiende kan houden en happy kan zijn.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:32 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

I don't. Krijg al een halve burnout van mijn studie en dan moet ik mezelf ook nog eens kapot werken in een relatie. Maar ik wil niet de relatie niet 'opgeven' hierdoor.

Gelul dat je kapot zou moeten, dan geloof je ook niet dat het een lieve gozer is. Grote kans dat het ook hem niet zo enorm boeit als jij wat tandjes minder doet en dat jouw gezondheid helpt.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:39 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.

Natuurlijk zou dat zuur zijn, maar dat is wel een beetje ding met onvoorwaardelijke liefde en elkaar het beste gunnen hè. Stel je voor dat jij een pro-actievere knul tegenkomt waarmee je een stuk gelijkwaardiger zou kunnen relateren. Waarom ligt je focus daar niet op?

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:49 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ja, ik moet nog afstuderen. Hij stelt zijn afstuderen nu al bijna 2 jaar uit.
Maar hypothetisch: wat doet dat andere wijffie dan wat ik niet doe dat hij ineens wel wat doet?

Het gaat denk ik niet zozeer om wat zij doet, het gaat erom dat hij kennelijk wakker is geworden en zelf die verandering wil.
En jij verandert feitelijk ook niet door krampachtig meer controle uit te willen oefenen. Een controle die alleen voelbaar voor je lijkt te zijn als hij nou maar eens zou reageren op jouw input. Het gevaar ligt op de loer dat je alleen maar meer afstand creëert tussen jullie twee, aangezien je niet werkt aan een gezamenlijk doel en je vervolgens blind gaat staren. Is het dan nog wel liefde?

Houd je wel echt van hem als partner ipv als van een project? Ik bedoel, als je bang bent dat hij een ander tegen zal komen nadat jij je handen er vanaf getrokken hebt en hij zich wel als een zelfstandige volwassen gozer kan gaan gedragen, dan gun je hem niet het beste.
Dan geloof je ook niet dat hij oprecht tevreden kan zijn met wie hij nu is, zowel zijn eigen persoonlijkheid als zijn partnerkeuze. Omdat je dan eigenlijk zegt dat jij nu niet het beste voor hem bent of kan zijn. En daarvan krijg je iedere keer bevestiging zolang hij ditzelfde gedrag vertoont.

Voor wie is het dan echt tijd om eens anders te gaan doen denk je?

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:54 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ik weet niet of ik alles 'pik' want ik maak er vaak genoeg ruzie over/zeik erover. En ik snap niet waarom ik het idee niet in mijn hoofd kan krijgen dat hij niet gaat veranderen en dat ik moet kiezen. Het is gewoon echt mijn beste vriend, en ik ben ook nog steeds verliefd op hem etc. Het is gewoon raar hoe haat (als je het zo kan noemen, haat aan zijn gedrag dan) en liefde samengaan en dat ik het niet los kan laten, omdat hij wel gewoon heel lief altijd doet.

Je pikt het door erin mee te blijven gaan. Kun je tegensputteren of zelfs zeiken wat je wil, onder de streep verandert er geen kut voor hem. Zoals Postbus100 al zegt zijn er weinig consequenties.

Als het echt je beste vriend zou zijn, dan hoef je dat relatielabeltje toch ook niet? De seks is er al toch nauwelijks kennelijk als je geen moeite doet, dus dan ben je toch al halverwege no?

Je klinkt wel alsof je om hem geeft hoor, maar verliefdheid? Na zes jaar? Not likely in general. En je honeymoon is overduidelijk over zo te lezen, dus waaraan zou jij (en wij) kunnen merken dat dit nog wel verliefdheid zou kunnen zijn dan?

quote:

Op woensdag 19 september 2018 21:57 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

Ik denk oprecht dat als ik het uitmaak als een soort ultimatum hij te lui is om er dan iets om te geven/toch wel gaat gamen en andere afleiding zoeken en dat het hem heus wel zou raken, maar ik heb (het misschien arrogante) idee dat dingen hem nooit zo diep raken/het hem boeit.

Het staat ook zo lekker haaks op elkaar. Het raakt hem allemaal niet zo zogenaamd, maar wel je stinkende best doen om er meer uit te krijgen. Je moet het dan ook niet uitmaken als ultimatum of als test om hem maar te prikkelen zodat jij je waarde toch nog eens wat beter af zou kunnen meten.

quote:

En het is soms ook wel 'uit' geweest, maar dat is een vrij ondraaglijke situatie. Dan probeer ik het bijv. vol te houden maar dan voel ik me helemaal verdoofd en raar omdat ik hem toch als mijn vriend en beste vriend heb. En dan appt hij bijv. weer zielig, en dan negeer ik hem, en dan voel ik mij de bitch, elke keer weer.

Je voelt je sowieso de bitch zo te lezen, dus dat is geen nieuws.
Waarom kun je niet veranderen en om leren gaan met de verdoving en de rarigheid er van? Waarom kun jij geen andere afleiding en vrienden gaan zoeken?
Waarom voel jij je geen bitch als je hem niet iemand gunt die hem wel waardeert als de partner die hij al die tijd en hoogstwaarschijnlijk nog wel een tijdje langer gaat zijn? Of kun je je geen bitch voelen als hij wel met hangende pootjes je eindelijk een beetje van die oh zo gewilde bevestiging komt geven? Niet echt een duurzame basis zo hè..

quote:

Op woensdag 19 september 2018 22:00 schreef Novacane11 het volgende:
Jongens ergens weet ik het antwoord ook al wel (wat iedereen hier zowat zegt) maar ik kan mezelf er niet overheen zetten, wat als ik een hele grote fout bega en ik alles gewoon te heftig opvat van hem/het moet accepteren. + ik weet niet of jullie een ander topic van mij gelezen hebben, maar ik leun ook wel op hem qua dat als ik bijv. angstig ben, dat ik hem opbel (want hij is natuurlijk vaak de relaxtheid zelve).

Oh je kan het heus wel, maar je wil het nog niet. En dat is echt helemaal prima. Maar kom daar dan gewoon voor uit en richt je op het positieve wat hij je wel geeft ipv het zogenaamd voor hem te doen en te blijven focussen op wat hij zou moeten veranderen.
Verleg die focus naar jezelf en doe het voor jezelf. Omdat jij het nodig vindt en wil, net zolang tot je klaar bent om verder te gaan.

quote:

Op woensdag 19 september 2018 22:15 schreef Novacane11 het volgende:

[..]

[..]

Hij 'werkt' wel maar dan alleen bij een bedrijf waar hij niet heeft hoeven te solliciteren omdat ze hem al kennen (via via). En het is niet echt werk, het is een scriptie afmaken op een kantoortje in dat bedrijf: AKA om de 10 min pauze, peukje, koffie. Ik heb weleens gesuggereerd om bij een ander bedrijf te gaan werken voor bijv. z'n CV (we studeren beide) maar daar 'kijkt hij dan ooit nog wel naar'.

Geen prio dus en hij kan het lijden. Het is zijn eigen keuze, zijn leven.

quote:

Ja, dat is ook een van mijn angsten. Hoe zou jij je voelen als jou grote liefde ineens wel moeite zou tonen naar een ander wat hij in 6 jaar relatie niet voor mij op kan brengen. Ik snap dat het gedeeltelijk maar mijn probleem is, maar alsnog, dat doet pijn.

Het bleek niet mijn grote liefde dus, maar natuurlijk wel echt tyfuszuur dat hij zo snel erna ineens wel shit kon doen die toen niet mogelijk was. Maar goed, dat tekent des te meer dat je gewoon niet bij elkaar past. Niet toen en wellicht nooit. Met de grap dat ik achteraf eigenlijk ook wel gewoon kan lachen erom en vooral om mezelf en hem nu never nooit niet zou hoeven. Niet omdat het een lul is en hij totaal niet leuk is, maar omdat het gewoon niet past.
Afijn, wat later paste ik wat van die levenslessen toe en verrek. Een heel andere partnerkeuze en een heel andere relatiedynamiek. Nog meer lachen.

Tuurlijk, we willen graag the one and only zijn. En anders the one that got away. Maar zouden we niet veel grotere bitches zijn als we hen met al hun wel goede kwaliteiten niet iemand zouden gunnen die daar beter bij past? Wat ge wil dat niet geschied etc.
Die levenslessen zijn ook waardevol, in die zin leef je sowieso wel in elkaars leven voort en zeker als je zelf ook de lering uittrekt, is het zeker niet voor niks geweest. Je leert jezelf beter kennen, daar beter mee omgaan en dat kan zeker ook helpen in je relatie en op andere vlakken. Omdat het uit jezelf komt, omdat je het anders en beter wil.
En zei je zelf niet dat je aan hem merkt dat hij te weinig meegemaakt heeft? In dat opzicht is de pijn die je ervaart bij het uitgaan wellicht ook nodig voor jou. Om je sterker te maken en je prioriteiten eens flink op te schudden en weer op een beter rijtje voor je te zetten. Het is niet alsof je nu geen pijn voelt of dat je er kapot aangaat ofzo. Je bent al zo een eind gekomen, you can survive this as well.

Kap met je achter hem te verschuilen, al is het alleen maar op motivatiegebied. You do you.