Het peutertopic (2-4 jaar) deel 238

Jullie zijn lief. We hebben nog niet concreet hulp gezocht, maar zijn aan het overwegen wat voor hulp we kunnen inschakelen en wie daarvoor te benaderen. Best lastig in een vreemd land...

Ik wil ook even een hart onder de riem geven. Ik herken het gevoel. Door je driejarige of vierjarige flink hard geslagen worden (en heel bewust ook), is echt een heel verdrietig gevoel. Ik maak het met I nog wel eens mee en die is nu 4,5. En ook dat ze soms uit frustratie haar kleine broertje maar een klap verkoopt. Vooral als ze zo lang in een bui blijft hangen, en er zoveel woede is, is het moeilijk. Momenten waarop ik wanhoop voel, is als ik het idee heb dat ze echt 'out of control' is en bijna een gevaar voor zichzelf. Zo heeft ze al een paar keer met een kinderstoeltje op haar kamer tegen de deur gegooid. Of met zware schoenen tegen een glazen deur. Dat destructieve (ook soms naar zichzelf toe) beangstigt me.

Voor mij was het ook belangrijk om dat te kunnen delen en mijn zorg met iemand te bespreken. Dat hebben wij gedaan met een pedagogisch medewerker op de school van I. Ik moet zeggen dat ik niet heel veel nieuws heb geleerd bij dat gesprek. Eigenlijk een paar dingen: dat het reguleren van emoties voor sommige kinderen een grote uitdaging is (meer dan voor anderen), omdat zij emoties heftig ervaren. I kan enorm blij en vrolijk en enthousiast zijn, dan sleept ze anderen ook echt mee in dat positieve gevoel. Er zit een intensiteit in haar die vaak heel leuk is, maar ook een keerzijde heeft. Het leren omgaan met negatieve gevoelens is dan een lange leerweg, waarbij je als ouder veel geduld moet hebben. En vooral niet moet wanhopen, of gaan denken dat er iets heel erg mis is. Vooral naar je kind blijven kijken, behoeftes proberen na te gaan, en veel werken aan het leren benoemen en verwerken van emoties. Hoe je dat doet, is per kind verschillend, Wij hebben voor I nu wel wat meer handvatten gevonden, bijv in tekenen waar ze heel veel plezier aan beleefd.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar gewoon praten kan al erg helpen. Iemand die als buitenstaander een beetje met je meedenkt en kan helpen analyseren wat opvalt in het gedrag en hoe je dat kunt verklaren of inschatten. Sterkte!

Ik sluit me aan bij wat Franny zegt. Na een bui van 45 minuten is O in slaap gevallen. Ziedend was ze. Ik moest weg maar ze wilde niet alleen zijn. Ze kwam er niet uit met zichzelf.

Ik was op een pedagogische cursus voor mijn werk en daar werd verteld dat wanneer kinderen zo in hun gevoelens zitten, dat dan een deel van hun hersenen fysiek zo groot wordt dat de brug naar het verstand letterlijk versperd is = megabui. Je kan dan lullen als brugman, maar het komt letterlijk niet aan. Ze zijn dan fysiek niet in staat om te luisteren. De enige oplossing is dan om die gevoelens te beantwoorden: troosten, knuffelen, troosten, begip tonen en vooral megaveel geduld hebben. Als de emotie dan wat afgezwakt is, kun je pas weer met ze praten.
Dat was zo'n eyeopener voor mij!

Ik vind het zo fijn om het allemaal van jullie te lezen. Ik denk inderdaad vaak daar weer het óf fout doen, óf dat er wat mis is met T. Dit van jullie te lezen relativeert een beetje. Bedankt! Nu ga ik slapen, en proberen van morgen een positievere dag te maken!

quote:

Op donderdag 18 oktober 2018 21:16 schreef Roomsnoes het volgende:
Ik sluit me aan bij wat Franny zegt. Na een bui van 45 minuten is O in slaap gevallen. Ziedend was ze. Ik moest weg maar ze wilde niet alleen zijn. Ze kwam er niet uit met zichzelf.

Ik was op een pedagogische cursus voor mijn werk en daar werd verteld dat wanneer kinderen zo in hun gevoelens zitten, dat dan een deel van hun hersenen fysiek zo groot wordt dat de brug naar het verstand letterlijk versperd is = megabui. Je kan dan lullen als brugman, maar het komt letterlijk niet aan. Ze zijn dan fysiek niet in staat om te luisteren. De enige oplossing is dan om die gevoelens te beantwoorden: troosten, knuffelen, troosten, begip tonen en vooral megaveel geduld hebben. Als de emotie dan wat afgezwakt is, kun je pas weer met ze praten.
Dat was zo'n eyeopener voor mij!

Ik ben redelijk thuis in neurowetenschappen en dus hersenen maar ik snap hier werkelijk niets van

Was een beetje kort door de bocht, dat groter worden is niet letterlijk. Ik bedoelde dat de connecties tussen gevoelens en verstand nog niet gelegd zijn, en dat je de gevoelens dus niet met verstand kan benaderen. Die "brug" is nog niet gemaakt. Wat je dan zegt komt niet binnen. Je moet dan het gevoel met gevoel benaderen, niet met verstand.

quote:

Op donderdag 18 oktober 2018 21:54 schreef Roomsnoes het volgende:
Was een beetje kort door de bocht, dat groter worden is niet letterlijk. Ik bedoelde dat de connecties tussen gevoelens en verstand nog niet gelegd zijn, en dat je de gevoelens dus niet met verstand kan benaderen. Die "brug" is nog niet gemaakt. Wat je dan zegt komt niet binnen. Je moet dan het gevoel met gevoel benaderen, niet met verstand.

Het idee van aparte stukken gevoel en aparte stukken verstand in de hersenen is redelijk achterhaald.
Maar helemaal figuurlijk gezien snap ik je conclusie wel ja.

Ze zijn gewoon nog wat primair. Heftig, emotioneel en gericht op het hier en nu vooral

Even opgezocht.
Die professor had het over de amygdala, die snel emoties verwerkt en bij kinderen dan «overreageert», en dan de weg naar meer analytisch denken blokkeert.

Nou ben ik bepaald geen neurowetenschapper, dus geen idee of het achterhaald is of niet. Maar als pedagoog heb ik veel te maken met primaire reacties van kinderen en ik heb gemerkt dat veel mensen erg analytisch reageren op gevoelens van kinderen en soms misschien iets verwachten waar een kind gewoonweg nog niet toe in staat is (zichzelf kalmeren of gevoelens aan de kant zetten en naar verstand luisteren).

Ik kwam eigenlijk hier om te vertellen dat we de eerste echte meltdown hebben gehad in het openbaar, maar dat is een beetje een gekke timing nu besef ik.

Het was in de supermarkt en begon toen we 1 stap in de Plus hadden gezet en eindigde toen ik hem onder de lopende band vandaan had geplukt. En interessante ervaring. Geen opmerkingen of rare blikken, alleen Willem zelf kreeg opmerkingen als: "niet je beste dag vandaag, wel?" Daar werd hij nog bozer van. We hebben buiten op een bankje eventjes gekletst over motors en toen konden we weer naar huis.

Echt enorme langdurige meltdowns ken ik dus verder niet, maar mij bewust pijn doen en vooral zijn broer bewust pijn doen gebeurt erg vaak. Ik word dan zo intens boos. Ik ga dit bespreken bij de drie jaar afspraak bij het CB. Vooral hoe ik moet reageren en hoe ik kan doordringen dat het echt heel stout is. Het is zo zielig voor Kevin.

De pedagoog bij ons op de creche omschreef het alsvolgt: de meeste 2-jarigen kunnen wel een regel snappen (als in: navertellen, je reactie voorspellen in een gesprek), maar kunnen niet hun impulsen beheersen en dus hun gedrag aanpassen/beheersen OMDAT die regel er is.

Dat neemt niet weg dat het ene kind er natuurlijk meer moeite mee heeft dan het andere, en dat ik me zeker kan voorstellen dat je er wanhopig of bezorgd van kan worden. Maar ik vond het wel fijne uitleg.

Jagar, het lijkt me lastig om de goede hulp te zoeken in een vreemd land inderdaad. Misschien via school, of de huisarts?

Wij komen hier aanhaken, Althans een poging doen

Vandaag vieren we James zn 2e verjaardag.

Gefeliciteerd met James GM! Ik ben al een tijdje niet meer zo actief, hoe gaat het nu met hem?

Het klinkt heftig Jagar, sterkte M. heeft mij weleens een tik gegeven, met de platte hand omdat ik iets wilde pakken, daar werd ik al verdrietig van.

Blikken en opmerkingen van anderen vind ik ook vervelend, ik probeer het te negeren maar ja. Ik was laatst in de Apenheul (alleen met M), en toen had ze ook meltdown omdat er even iets niet helemaal naar haar zin ging. Ik vind het dan ook wel lastig om ermee om te gaan. Ik heb haar uiteindelijk maar opgepakt en ben gaan lopen, toen ze een andere aap zag was het wel weer goed. Maar ja gemakkelijk is anders

Ik dacht even dat je ging zeggen dat ze een aap een klap had verkocht

Jamesie!

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2018 09:38 schreef Quoi het volgende:
Ik dacht even dat je ging zeggen dat ze een aap een klap had verkocht

Jamesie!

Nee, ze bleef op gepaste afstand Een ringstaartmaki kwam wel heel dichtbij, vond ze prachtig
Ze houdt sowieso wel van dieren, leuk om te zien
Mijn nichtjes (3 jaar en 2 jaar oud), waren op bezoek, en die waren helemaal bang van onze kitten. M snapte er niets van

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2018 09:27 schreef Miezziej het volgende:
Gefeliciteerd met James GM! Ik ben al een tijdje niet meer zo actief, hoe gaat het nu met hem?

Het klinkt heftig Jagar, sterkte M. heeft mij weleens een tik gegeven, met de platte hand omdat ik iets wilde pakken, daar werd ik al verdrietig van.

Blikken en opmerkingen van anderen vind ik ook vervelend, ik probeer het te negeren maar ja. Ik was laatst in de Apenheul (alleen met M), en toen had ze ook meltdown omdat er even iets niet helemaal naar haar zin ging. Ik vind het dan ook wel lastig om ermee om te gaan. Ik heb haar uiteindelijk maar opgepakt en ben gaan lopen, toen ze een andere aap zag was het wel weer goed. Maar ja gemakkelijk is anders

Hij blijft ontzettend vatbaar, dinsdag gaan zijn amandelen eruit (keel en neus) en krijgt hij vd 2e keer buisjes en hopenlijk gaat het dan rustiger worden met virussen en opnames.
Maar het is een heerlijk ventje die nog grotere streken heeft dan zn zus

wb blikken van anderen... Pas zat ik met een krijsende James in de bus omdat hij van mij in de buggy moest blijven (propvolle bus) en daar was hij het niet mee eens... het waren 10 hele ongemakkelijke minuten en ik denk dat iedereen blij was dat we thuis waren

Ik was laatst bij mijn opa en oma een kopje koffie drinken met de twee zonen. Na een tijdje (ik had mijn koffie nog niet op), schuifelde opa naar de kapstok en begon Willem zijn jas aan te trekken. Ik denk dat opa Willems gezeur zat was. De hint was vrij duidelijk. Ik moest heel hard lachen. Enkele mensen kunnen dit bij mij maken. En hij had ook wel een beetje gelijk.

Nah, ik weet ook niet hoe ik hier nu bij kom. In ieder geval waren opa en oma ook blij dat we weer thuis waren volgens mij.

Meltdowns, ja, die hebben we hier ook genoeg. Pas had W. de zoveelste op een dag en begon weer te schreeuwen “WAAAA!” en ik besloot het is anders te doen en met ‘m mee te schreeuwen. Keek hij me heel verbaasd aan, om vervolgens te vragen “mama? Tisser nou?” .

Bij meltdowns in het openbaar ben ik denk ik vrij kortaf. Hooguit pak ik W. op of neem hem aan de hand om hem weg te krijgen van een gevaarlijke locatie als de straat, maar verder laat ik hem doen en ga gewoon door met wat ik al aan het doen was. Dat werkt hier beter dan hem actief willen kalmeren.

De laatste tijd schreeuwt peuter veel. Als iets niet lukt, als iets niet mag, enz. En dat is nogal vaak op een dag als je 3 bent
Vanmiddag in de speeltuin was zijn reactie op iets wat hij niet fijn vond, gooien met zand. Het maakte niet uit of de ander eerst iets had gedaan of dat hij bijv teleurgesteld was omdat de draaimolen vol was, gewoon een hand vol zand pakken en hoppa. Hij kreeg ook een paar keer een hand zand terug

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2018 15:06 schreef silliegirl het volgende:
Meltdowns, ja, die hebben we hier ook genoeg. Pas had W. de zoveelste op een dag en begon weer te schreeuwen “WAAAA!” en ik besloot het is anders te doen en met ‘m mee te schreeuwen. Keek hij me heel verbaasd aan, om vervolgens te vragen “mama? Tisser nou?” .

Bij meltdowns in het openbaar ben ik denk ik vrij kortaf. Hooguit pak ik W. op of neem hem aan de hand om hem weg te krijgen van een gevaarlijke locatie als de straat, maar verder laat ik hem doen en ga gewoon door met wat ik al aan het doen was. Dat werkt hier beter dan hem actief willen kalmeren.

Als ik T op dat moment had laten doen was hij er niet meer geweest, dan was hij onder een auto, bus of tram gekomen. En aan de hand meenemen kan echt niet, dat zou zijn alsof ik een zak meel van 16 kilo over straat zit slepen achter me aan, een waarschijnlijk daarbij z'n schouder uit de kom trekken...

Laatste meltdown hier werkte knuffelen en negeren niet (was gelukkig thuis en niet buitenshuis). Na ongeveer 45 minuten heb ik hem in de houdgreep meegenomen onder de douche, en na een minuut of 5 kalmeerde F gelukkig.

Jammer dat mensen zo reageren Jager, je deed op dat moment wat je moest doen. Oordelen is zo makkelijk tot je zelf in een zelfde soort situatie terecht komt.

Ik hoorde laatst iemand zeggen dat teveel cacao niet goed is voor kleine kinderen

Ik heb op dat moment even niet doorgevraagd, maar iemand hier ooit van gehoord en over het waarom hiervan?

Hier een peuter die gek is op ultrabittere pure chocolade, koffie en bier (als ze de kans zou krijgen).

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2018 18:55 schreef Molo het volgende:
Ik hoorde laatst iemand zeggen dat teveel cacao niet goed is voor kleine kinderen

Ik heb op dat moment even niet doorgevraagd, maar iemand hier ooit van gehoord en over het waarom hiervan?

Hier een peuter die gek is op ultrabittere pure chocolade, koffie en bier (als ze de kans zou krijgen).

Ik gok de cafeine die er van nature in zit?

quote:

Op dinsdag 16 oktober 2018 08:50 schreef Jagärtrut het volgende:
Hier gaat het belabberd. Een dan bedoel ik ook echt belabberd. T was vorige week ziek, een sinds hij weer beter is is er niets met hem te doen. Als hij besluit iets niet te doen doet hij het ook niet. Geen tandenpoetsen, geen onderbroek aan, niet naar school. Een hij gebruikt geweld, hij sloeg mij vanmorgen met een vuist in m'n gezicht. We gaan snel hulp zoeken, want zo gaat het niet. Ik ga continue over mijn en zijn grenzen heen.

sterkte, het is niet leuk zo, nee.

Ik weet alleen niet of je van een peuter kan zeggen dat hij geweld gebruikt. Dat soort dingen beseffen ze zich helemaal niet (de link met pijn ook niet, ook al doet t bij hen ook pijn als iemand ze stompt).

Ik zeg het alleen maar omdat ik heel veel van Melba herken in wat je vertelt over T, en ook van kindjes van vriendinnen, en ik eigenlijk nooit het idee heb gehad dat M zo uitzonderlijk is qua gedrag. Ik bedoel: dat anderen jou misschien dat gevoel geven, en dat als je er zelf erg mee zit hulp altijd goed is, maar dat je denk ik niet bang hoeft te zijn dat hij abnormaal is.

Als ik terugkijk op de periode 2,5 tot bijna 4 is het echt een aaneenschakeling van schreeuwen en niks willen etc. Enorme behoefte om zelf dingen te bepalen. Ik heb wat af zitten janken als ik weer de deur niet uit kwam of mijn eigen grenzen overging om hem toch zover te krijgen... vorige week nog lag hij nakend te gillen in de wc met de deur op slot terwijl we naar de kapper zouden.

Maar het.wordt.wel.beter en veel echt heel veel kinderen hebben zo’n lange fase, die hersentjes sluiten nog zo snel kort!

quote:

Op donderdag 18 oktober 2018 17:36 schreef Crumpette het volgende:
Mwoh, ik denk vooral dat ouders met zulke meltdowns niet echt te koop lopen. Het is idd lang, maar qua heftigheid best herkenbaar.

Nou dat dus. Wat ik net post was ook niet om het klein te maken, maar ik ben dus oprecht geschokt dat mensen hier zo geschokt over zijn

Ik hoor om me heen van veel mensen zulke dingen. Volgens mij is juist het verzetten tegen alles wat moet, en het doen van dingen waarvan je weet dat je verzorgers er toch wel heftig op reageren (baby slaan, schoppen, etc) altijd vaste prik zijn. Voor zover ik weet is dat ook een (vervelende maar) normale ontwikkeling, waarin het temperament van elk kind zal verschillen.


Mijnes zit aan de heftige kant

Had t een half jaar geleden (net zindelijk) hier toch nog over de fase dat hij continu als hij boos was in de gang ging staan zeiken ? minder relaxed wel (en nee, dat lieten we idd niet zomaar toe, maar hej, ik kan zn sluitspier niet controleren)

Hier was er heel veel ineens over toen hij kon lezen. Bizar wel.

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2018 19:30 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Ik gok de cafeine die er van nature in zit?

Als dat het is maak ik me er niet zo druk om geloof ik