SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Heerlijk man.quote:Op zaterdag 8 september 2018 00:22 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
[..]
Carlos?
- Si, Juan Carlos.
quote:Op zaterdag 8 september 2018 00:21 schreef showtimer het volgende:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.[..]
Dan liever Koffieplanter zijn helden.
Humor om te lachen.Ik moest hier hardop om lachen.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Put these foolish ambitions to rest.
TVEgoden. Kennis en humor, er gaat niets boven het olijke duo trio.
Put these foolish ambitions to rest.
Inderdaad, treurig wel.quote:Op vrijdag 7 september 2018 19:32 schreef showtimer het volgende:
[..]De ronde te veel.twitter:EuroHoody twitterde op vrijdag 07-09-2018 om 18:45:26 Chema Rodriguez, the longtime Spanish journalist and Vuelta official who provoked finish-line crash Thursday, announced overnight he was leaving the race. This was his 37th and final edition of the Vuelta, but decided to step down in wake of incident via https://t.co/nAUxLfrR3M reageer retweet
Chema Rodriguez, the longtime Spanish journalist and Vuelta official who provoked finish-line crash Thursday, announced overnight he was leaving the race. This was his 37th and final edition of the Vuelta, but decided to step down in wake of incident via 
Toevalligerwijs woont hij trouwens maar een kilometer of 5 bij me vandaan, dus wellicht zal ik 'm nog wel eens tegenkomen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etappe 14: Cistierna - Les Praeres, 171 km
Het drieluik in de bergen is begonnen met een vrij opvallende rit. Vroeg op de dag reden er meerdere groepjes weg, waarna er uiteindelijk een groep van een man of 35 op kop reed. In deze groep zat de leider, Jesus Herrada. Daar was de rest het toch niet echt mee eens, dus besloot hij om zich uit te laten zakken. Vervolgens kon de voorsprong van de kopgroep snel oplopen, ook al zaten er enkele gevaarlijke renners vooraan. De vluchters kregen al snel een toegift van 10 minuten en daardoor reed Ben King virtueel in het rood, terwijl ook Majka ruim voor de andere klassementsrenners stond. Dat werd bepaalde ploegen na een tijdje toch wat te gortig, waardoor er in het peloton wat harder werd gereden. Al kwam het merendeel van het werk alsnog op de schouders van Movistar terecht. Zij deden hun uiterste best om te controleren, maar het valt niet mee om een gat van tien minuten dicht te rijden op een groep van 30 man. Richting de steile slotklim werd het grootste gat gedicht, maar alsnog begonnen de koplopers met een minuut of vier voorsprong aan La Camperona. De slotklim kon in twee delen opgesplitst worden, een eerste deel dat vooral heel erg vals plat is en een tweede deel dat ridicuul steil is. De kopgroep bleef in tegenstelling tot de afgelopen dagen lang bij elkaar en met een grote groep begon men dus aan de laatste drie kilometer, de vervelend steile kilometers. Een van de eerste die op de steile flanken van La Camperona leek weg te rijden was Rafal Majka. Daar was KUDUS het niet mee eens, dus ging hij in de achtervolging. Daarbij deed KUDUS wat KUDUS altijd doet, ontploffen. Toch maar mooi een paar meter aan kop van de koers gereden, maar uiteindelijk werd het een zesde plaats op een minuut van de winnaar. Die winnaar leek vrij lang Rafal Majka te worden. Hij kreeg na het wegvallen van KUDUS met Dylan Teuns een andere metgezel, maar ook Teuns leek het vrij lastig te hebben. Vanuit de achtergrond zagen we via een helikopterbeeld ineens een man in het lichtgroen opstomen. Een van de renners van Euskadi-Murias, de Baskische ploeg die een wildcard kreeg. Prades, denk je dan in eerste instantie. Bij een volgend beeld was de man in het groen nog dichter bij de twee koplopers gekomen en toen vielen de rode schoenen op, het moest dus wel om Oscar Rodriguez gaan. Oscar wie? Een jongen uit Navarra die jarenlang bij de opleidingsploeg van Movistar reed en sinds vorig jaar prof is bij Euskadi-Murias. Iemand die gedurende dit jaar bij tijd en wijle liet zien goed te kunnen klimmen, zonder een constante in zijn prestaties te krijgen. Hij sloot even later aan bij Majka en Teuns en dat was eigenlijk wel prima. Murias in beeld, geen slechte koers gereden, prima. Er werd even geschakeld naar het peloton en in het volgende shot vooraan was Rodriguez ineens gevlogen. Majka en Teuns konden niet volgen en Rodriguez reed snel een grote voorsprong bijeen. Hij hield vol tot aan de finish en zijn achtervolgers kwamen niet eens meer in de buurt. Een overwinning voor Euskadi-Murias, in de Vuelta! Een unaniem belachelijk groot succes voor de kleine Baskische ploeg van Jon Odriozola. Voor het eerst sinds 2013 hebben de Basken weer een ploeg om voor te juichen en juichen konden ze ineens daadwerkelijk doen. Een totale verrassing voor iedereen, maar wel een mooie verrassing. Dit is het steuntje in de rug dat Rodriguez zelf en de ploeg in het bijzonder nodig had, want qua sponsoren is het nog steeds geld bij elkaar schrapen en iedere euro twee keer omdraaien. We hebben nog niet te maken met het nieuwe Euskaltel-Euskadi, maar dit zou het begin kunnen zijn. Moeten zijn, volgens winnaar Rodriguez. HGH-kaak Majka werd tweede, voor Teuns, Lambrecht en De Plus. De Vuelta blijft verrassen, deze keer naar mijn niet geheel objectieve mening op ee prachtige manier. De strijd tussen de favorieten misten we grotendeels door de focus op de strijd om de dagzege, maar de conclusie is in ieder geval dat Quintana bijzonder goed in orde is. De beste van de favorieten, al pakte hij niet veel tijd. Ook Yates is prima in orde en Lopez had zonder een klein mechanisch defect ook vooraan kunnen eindigen. Bennett kende een slechte dag, verder was het een rit zonder veel betekenis voor het klassement. Na een prachtige Baskische zege gaan we door met de volgende bergrit, eentje die weer eens op een belachelijk steile klim gaat aankomen. Een klim die we niet kennen, Les Praeres. Typisch Spaans.
Het peloton heeft een keer mazzel, geen lange verplaatsing. Op 14 kilometer van de top van La Camperona start de rit in Cistierna, een klein dorpje met 3700 inwoners. Het dorpje ligt in de vallei van de Rio Esla, een vallei waar de renners gisteren al best lang doorheen hebben gefietst. Vlak voor ze Cistierna zouden bereiken sloegen ze rechtsaf, als ze dat niet hadden gedaan waren ze uitgekomen in dit dorpje. Twee jaar geleden reden ze wel nog door Cistierna voor ze aan La Camperona begonnen. Ook toen zou de rit na de aankomst op dat steile onding van start gaan in dit dorpje. We volgen dus het stramien van twee jaar geleden, min of meer. Ik heb dus al ooit iets geschreven over Cistierna en dat heb ik er even bijgepakt. Nou, dat was niet al te positief. In dit dorpje is blijkbaar helemaal niets te doen. Geen mooie gebouwen, niet eens een fatsoenlijke kerk. Het enige voordeel was blijkbaar dat de renners van start gingen in een straat waar ze uitzicht hadden over de bergen. Dat laatste is nu ook weer zo. Ik heb dan in 2016 blijkbaar wel over het hoofd gezien dat ze in Cistierna een heus spoorwegmuseum hebben. Vroeger liep er dwars door deze vallei in de middeleeuwen een lange weg naar het noorden en in de tijd dat het stoomtreinen aan een opmars begonnen lag er een belangrijke spoorlijn dwars door dit gebied, met een station in Cistierna. Dat station is er nog steeds, nu rijden er normale treinen. Een aantal oude locomotieven en alles wat verder met het treingebeuren uit die tijd te maken had kom je tegen in het museum. Dat was het eigenlijk alsnog wel, met betrekking tot Cistierna. Oja, ze hebben buiten het dorp nog een oude spoorbrug liggen, die gemaakt is in de steil van Eiffel. Recent hebben ze deze brug aangepakt, waardoor het tegenwoordig vooral een attractie is voor voetgangers. Toppie.
Daags na La Camperona gingen we in 2016 dus van start in Cistierna. Daar stoppen de gelijkenissen alleen niet, want toevallig zal het parcours tijdens deze rit de eerste 87,3 kilometer volledig gelijk zijn aan het parcours uit 2016. Twee jaar terug zouden we in Oviedo eindigen, op de Alto del Naranco, nu gaan we in het tweede deel van de rit een iets andere kant op. Alsnog is dus een groot deel van deze rit knip- en plakwerk. Dat ga ik niet belonen met een nieuwe beschouwing, dus mogen jullie het doen met de tekst uit 2016.
De eerste kilometers van deze rit zullen de renners bekend voorkomen. We fietsen weer naar Sabero, richting de voet van La Camperona dus. Het eerste deel van de klim naar La Camperona gaan we opnieuw doen, maar gelukkig voor de renners mogen ze nu in Sotillos de Sabero rechtdoor fietsen en hoeven ze niet rechtsaf te slaan, richting die drie achterlijk steile kilometers. Het zwaarste gedeelte van deze klim slaan we dus over, maar alsnog gaat het dus in de eerste kilometers van de rit meteen omhoog. Vijf kilometer vals plat, aan hooguit drie procent. Daarna richting Sotillos de Sabero nog twee wat zwaardere kilometers aan zeven en zes procent, maar buiten Sotillos de Sabero loopt het niet veel langer omhoog. Nog één kilometer, aan een procentje of vier. Toch een stuk schappelijker dan die 18% als je de andere kant opgaat. Toch wel een goed begin voor renners die in de kopgroep van de dag willen zitten. Een slecht begin voor de jongens die ziek zijn of over slechte benen beschikken. Na de halve klim van La Camperona is er een afdaling, maar die is makkelijk. Rechte en brede wegen, dat is makkelijk fietsen. Na 20 kilometer komen de renners door Boñar en dan is het alweer vlak. Het begint zelfs weer een beetje omhoog te lopen. Over een brede weg fietsen de renners richting de Picos de Europa, de omgeving wordt steeds mooier. Een aantal kilometer lang fietsen ze langs een meer, Embalse del Porma. Langs dit meer zijn er prachtige uitzichten, er is uiteraard ook weer een mirador aanwezig. De weg loopt heel voorzichtig omhoog, met af en toe een wat lastigere strook. In totaal overwinnen de renners in meer dan 20 kilometer ongeveer 200 hoogtemeters, dat valt al bij al wel mee. Na 44 kilometer fietsen ze door Puebla de Lillo en vijf kilometer later begint de eerste officiële klim van de dag, de Puerto de San Isidro. Deze beklimming van de tweede categorie is 11 kilometer lang en 3% gemiddeld, maar het gemiddelde wordt nogal omlaag gehaald door een afdaling halverwege de klim. Het gaat eerst vier kilometer omhoog aan 5%, daarna is er een afdaling van iets meer dan twee kilometer, waarna het nog vijf kilometer licht omhoog gaat.
Op de top van de Puerto de San Isidro verlaten de renners Castilië en León en rijden ze Asturië binnen. We hebben nu 60 kilometer gefietst en de komende kilometers gaat het naar beneden. We gaan liefst 1300 meter lager uitkomen. De weg in de afdaling is breed, maar het is wel een nogal slechte weg. Mag wel eens een nieuw laagje asfalt komen. De afdaling heeft wat bochten, maar over het algemeen ziet het er niet bijzonder lastig uit. Het serieuze deel van de afdaling is 15 kilometer lang. Er zitten wel wat steile kilometers tussen, zo is er een strook aan 9% naar beneden. Ook nog een aantal kilometer aan meer dan 6%, maar door het gebrek aan lastige bochten stelt dat niet veel voor. Na 74 kilometer komen de renners door Felechosa en hebben ze het sterk dalende deel gehad. Het gaat nu nog meer dan twintig klometer verder naar beneden, maar wel heel lichtjes. Het is bijna vlak. De renners fietsen verder en komen door Cabañaquinta, waar we gaan afwijken van het parcours uit 2016. Toentertijd reden we na dit plaatsje nog heel wat kilometers verder door de vallei, maar ditmaal beginnen we buiten Cabañaquinta direct aan een klim. Een berg die we nog kennen van vorig jaar, want de Alto de la Colladona kwam toen voor in de rit met aankomst in Gijón. Toen deden we hem wel van de andere kant, er is dus toch nog sprake van enige variatie. Het is in ieder geval best een lastige klim, deze Colladona. 5,5 kilometer aan 7,7%, volgens de organisatie zelfs aan 8,1%. Lijkt mij wederom niet helemaal te kloppen, maar moeilijk is het zeker. Na 92 kilometer komen de renners boven op deze klim van de eerste categorie, op een kleine 80 kilometer van het eind. Ondanks een paar kilometer aan 8% gemiddeld zal het dus wel nog niet veel spektakel opleveren.
Na de klim gaat het een kilometer of 12 naar beneden, over een bochtige weg met niet al te best asfalt. Nog best een lastige afdaling, zeker omdat het een aantal kilometer aan 7% naar beneden gaat. De eerste zeven kilometer van de afdaling zijn behoorlijk pittig, maar nadat de renners door het dorpje Tolivia rijden wordt het wat makkelijker. Het gaat nog vijf kilometer verder naar beneden richting La Chalana, maar het wordt iedere kilometer wat vlakker en er zijn ook steeds minder bochten. Als de renners La Chalana bereikt hebben bevinden ze zich ook weer op bekend terrein. We zijn terug in het dal van de Nalón, daar waar de renners gisteren een kilometer of 50 doorheen mochten fietsen. We gaan nu een deel van dit dal in tegengestelde richting afwerken, helemaal geweldig. Voor we dat doen is er nog wel een korte deviatie. Tijdens de vorige rit reden we aan de andere kant van de rivier langs het dorp Pola de Laviana af, nu steken we na La Chalana via een bruggetje de rivier over en rijden we dwars door dat dorp. Heel erg de moeite waard is het niet, maar goed. Even verderop steken we weer de rivier over en dan gaan we daadwerkelijk over de bekende weg rijden, in tegengestelde richting. De vorige keer dat de renners hier reden liep de weg steeds een klein beetje omhoog, het mag dan ook niet als een verrassing komen dat de weg nu steeds licht naar beneden loopt. Al mag je het voor het gemak gewoon vlak noemen, dat komt wel aardig overeen met de waarheid. Over de ondertussen bekende weg door de vallei rijden de coureurs richting het westen en ze komen weer eens langs San Martín del Rey Aurelio. Kwamen ze gisteren al langs en over een aantal kilometer passeren ze er weer. Het houdt niet op, niet vanzelf. Voorbij San Martín gaat het over die brede weg verder richting Langreo, maar dat spuuglelijke industriestadje bereiken we deze keer net niet. Via El Entrego, waar we na 115 kilometer passeren, rijden we verder naar Ciaño. In dit eveneens spuuglelijke industriestadje, waar ze een Casa en een Café de la Quintana hebben, slaat het peloton bij een monument ter ere van de mijnwerkers linksaf.
Na die bocht begint de weg omhoog te lopen. Officieel zijn we nog niet bezig met een klim, maar het gaat desalniettemin een kilometer of drie vals plat omhoog. Aan het eind van dit stuk vals plat komen de renners uit in het dorpje La Nueva, een plek die volledig in het teken staat van de mijnbouw. Een paar musea, monumentje links en rechts, ze hebben hier in vervlogen tijden nogal wat uit de grond gehaald. In dit dorpje ligt ook de voet van de klim. Het ging al een tijd omhoog, maar om de klim een gaaf gemiddeld te geven laten we de Alto de la Mozqueta pas hier beginnen. Daardoor kunnen we zeggen dat deze klim 6,5 kilometer lang is aan 8,7% gemiddeld. Dat wil de organisatie ons in ieder geval wijsmaken. Laten we het net wat beschaafder houden en zeggen dat het zeven kilometer aan 8% is. Voorbij La Nueva valt het nog wel mee, kilometer aan 6%. Daarna gaat deze klim van de eerste categorie pas echt goed los met een strook aan 8% en daarna een hele kilometer aan 9%. Het zwakt dan even af naar 7%, waarna het richting de top verder gaat aan 8%. In de laatste meters van de klim zwakt het weer wat af naar 7%, maar echt makkelijk wordt het niet meer. De top van deze Alto de la Mozqueta komen we tegen na 127 kilometer, maar dan zijn we eigenlijk nog niet klaar. De weg was tijdens de klim al niet zo breed en ook in het korte stukje afdaling dat nu volgt zal het niet breed zijn. De weg is bochtig, met een aantal korte bochtjes die een beetje verdekt liggen opgesteld. Gelukkig is de afdaling niet lang, na twee kilometer houdt de afdaling op en zal er opnieuw geklommen moeten worden. We fietsen naar de top van de Colladiella en die klim is van deze kant anderhalve kilometer lang. In dit korte stukje bergop gaat het aan 6% omhoog. Na 130 kilometer komen de renners boven. In de buurt van de top komen we ook weer een monument tegen ter ere van de mijnwerkers. Aan het begin van de klim, halverwege en aan het eind, alles staat hier in het teken van de mijnbouw.
De afdaling van de Alto de la Colladiella is negen kilometer lang en behoorlijk lastig. De weg waar in het dagelijks leven koeien lopen die af en toe wat natuurlijke resten achterlaten is nog steeds niet echt breed, maar wel bochtig. Het is de lastigste en gevaarlijkste afdaling tot nu toe, durf ik wel te stellen. Het gaat een aantal kilometer aan 8 à 9% naar beneden, met de nodige scherpe bochten die niet altijd makkelijk in te schatten zijn. Je kan een aantal keer ongenadig hard het skoekeloen opzoeken. Richting het eind van de afdaling komen de renners nog wat haarspeldbochten tegen, terwijl de weg krap blijft. Na zeven kilometer wordt de afdaling iets makkelijker, maar tegen die tijd hebben we waarschijnlijk al afscheid genomen van Kelderman en Zakarin. Het laatste deel van de afdaling gaat het wat meer rechtdoor over een weg die wat breder wordt. Eenmaal beneden komen we weer uit in de vallei van de Nalón en kruisen we een weg waar we eerder tijdens deze rit nog overheen zijn gereden. Na een scherpe bocht naar links en even verderop een scherpe naar rechts rijden we via een brug over de Nalón dwars door San Martín del Rey Aurelio. Deze stad waar in 2014 een rit begon passeerden we de afgelopen dagen al twee keer, maar nu gaan we het centrum dan een keer verkennen. Buiten San Martín del Rey Aurelio zal er een aantal kilometer langs de Nalón worden gefietst over een weg die zo goed als vlak is. Twee kilometer na San Martín komen we door het kleine dorpje Blimea, waar de tussensprint van de dag is na 141 kilometer. Op 30 kilometer worden er in dit dorpje waar ze een opvallende kerk hebben nog wat punten en seconden verdeeld.
In Blimea ligt de voet van de Alto de Falla de los Lobos. Vorig jaar kwamen de renners hier nog langs in de rit naar Gijón. Dit jaar gaan we ook naar de top van deze alto, maar dan wel via een andere weg. We beginnen er in Blimea nog niet aan, maar rijden een aantal kilometer verder langs de Nalón richting Barredos. In dit stuk van drie kilometer gaat het een klein beetje vals plat omhoog, maar het is zo goed als vlak. Na een bocht buiten Barredos houdt dat op. De Alto de Falla de los Lobos, de hoogte van de mislukking van de wolven of zoiets begint dan en die klim is van deze kant vijf kilometer lang. In deze kilometers gaat het aan 6,5% gemiddeld omhoog. De lastigste kilometer komt in het begin, het gaat dan een tijdje aan 7% omhoog. Verder gaat het vooral aan 6% omhoog, over een brede weg dwars door een bos. Paar haarspeldbochten, maar het is verder geen al te spannende klim. Na 150 kilometer rijden de renners door La Faya, waar de top van de klim ligt. Nog 20 kilometer te gaan. Het gaat vervolgens nog even vals plat omhoog richting La Casilla. Hier komen we uit op het parcours van 2017. Vanuit La Casilla heb je een mooi uitzicht over de omgeving. Met een beetje een scherpe blik kan je in de verte Les Praeres zien liggen.
De afdaling van La Falla de los Lobos is niet zo eenvoudig. Het gaat een kilometer of acht naar beneden richting San Julián, waarvan de eerste vier kilometer vrij serieus. Redelijk steil, met ook een aardige overdaad aan bochten. De weg verschilt nogal in kwaliteit, op sommige momenten is het breed met fatsoenlijk asfalt, maar er zitten ook smallere stroken tussen met asfalt dat van de berg af lijkt te willen rennen. Na dit technische deel van de afdaling gaat het vervolgens nog vier kilometer in licht dalende lijn verder naar San Julián, over een rechte weg. In dit dorpje slaan de renners rechtsaf, waarna ze weer een aantal kilometer door een vallei gaan rijden. Het gaat zes kilometer behoorlijk rechtdoor richting Nava, over een weg die grotendeels vlak is. Vlak voor Nava is er nog wel een klimmetje van één kilometer aan 5%, maar verder is dit toch een best saaie weg. Na het klimmetje gaat het in licht dalende lijn verder naar Nava, waar we na 165 kilometer passeren. We zijn bijna aanbeland bij de laatste klim van de dag. Hier verlaten we dan ook weer het parcours van 2017. Schijnbaar hebben ze vorig jaar een goede tip gekregen. Dat doorrijden naar Gijón was helemaal niet nodig, je had hier ook prima op een muur kunnen finishen. Het dorpje Nava heeft trouwens in het centrum nog een raar kunstwerkje staan.
Vlak voor het centrum bereiken waar dat rare kunstwerk staat slaan de renners in het dorp rechtsaf. Na deze bocht loopt de weg een kilometer omhoog aan een procent of vijf. Vervolgens slaan de renners nog eens rechtsaf waarna ze op weg gaan naar het dorpje Piloñeta. Buiten dit dorpje volgt er een korte afdaling van een halve kilometer, maar de weg is hier wel smal en er liggen kort achter elkaar drie lastige bochten. Na deze korte maar vervelende afdaling rijden de renners via een smalle brug over de Rio del Prá en daarna begint de hel. Twee jaar geleden hadden we de Alto Mas de la Costa, vorig jaar hadden we Los Machucos en dit jaar tovert Fernando Escartin Los Praeres uit zijn hoge hoed. Vier kilometer lang aan 12,5 procent gemiddeld, volgens de organisatie. Volgens andere bronnen 3,8 kilometer aan 13,5 procent zelfs. U hoort het al, krankzinnig steil. En dan te bedenken dat we nog niet eens helemaal naar de top gaan, ze hebben nog een stuk van 700 meter aan 15% weggeknipt. Het begint in ieder geval met een bijzonder steile kilometer aan 14% gemiddeld, volgens andere bronnen zelfs aan 15% gemiddeld. De kilometer daarna is de lastigste van de hele klim, aan 16 tot 17%. En dat is dan nog maar het gemiddelde, er zitten uitschieters naar boven bij. In de kilometer daarna lijkt het iets makkelijker te worden, het gaat omhoog aan 'slechts' 10% gemiddeld. Dat ligt wel deels aan het feit dat er nog een klein stukje vlak is, over het algemeen is deze kilometer nog steeds enorm lastig en mag je weer rustig aan een procent of 13 gemiddeld denken zodra het stijgt. Pieken tot 20% halen we bijna continu in ieder geval. De klim werd in het verleden extra moeilijk gemaakt door het wegdek. Een deel van de weg bestond uit het befaamde hormigón, beton. Dat beton hebben ze hier ooit 100 jaar geleden aangelegd en niets meer mee gedaan, dus dat viel op sommige plekken van ellende uit elkaar. Althans, dat was een tijdje terug het geval. Een paar maanden geleden was een deel van de klim zelfs nog onverhard. Dat is nu verleden tijd, want voor een slordige 102.000 euro heeft de lokale gemeenschap het wegdek op laten knappen. Ze hebben er nogal wat geld voor over om de Vuelta binnen te halen, blijkbaar. Alles wat onverhard was is nu in ieder geval voorzien van een verse laag asfalt, en het grootste gedeelte van de betonbaan heeft men ook. Er blijft nog wel wat hormigón over, maar het was ooit veel erger. De gootjes die in de weg lagen om wat overtollig regenwater af te voeren zijn als het goed is ook (tijdelijk) gedicht. De weg die heel smal was is nu nog steeds smal, maar het is toch net wat breder geworden. De ondergrond liet nogal wat te wensen over en leek eerder geschikt voor een mountainbikewedstrijd, maar nu kan je er wel redelijk fatsoenlijk over fietsen. Al blijft het smal en vooral achterlijk steil. In de laatste kilometer van de klim gaat het aan 10% omhoog, de weg wordt wat rechter en de klim wat makkelijker. Al is dat ook maar relatief, in het begin van die laatste kilometer gaat het nog doodleuk aan 20% omhoog. Aan het begin van de laatste kilometer gaat het kort naar beneden, waardoor het gemiddelde van die laatste kilometer nogal gedrukt wordt. Dit korte stukje in dalende lijn is zonder gevaren, aangezien het gewoon rechtdoor gaat. Daarna loopt de weg weer omhoog en gaat het vrolijk richting de 20% omhoog. Het zwakt even af en dan denk je het zwaarste gehad te hebben, maar dat zal uitdraaien op een teleurstelling. Het allerzwaarste stuk van deze klim moet nog komen. Op 500 meter van het eind ligt er een strook aan 32% in het parcours, hahahahahahahahahaha. Dat stuk is niet lang natuurlijk, maar jezustering. Dit is geen muur meer, dit is een plafond. Hier ligt blijkbaar ook nog steeds hormigón, lekker. Na dit knikje is het even wat makkelijker, stukje aan 9% enzo. De renners gaan nu op weg naar de laatste bocht van de dag en dat is weer een lastige. Deze bocht had ribbeltjes, zoals we ook op Los Machucos zagen. Zullen ze nu ook wel aangepakt hebben, wat ook wel mag voor die 102.000 euro. Na deze bocht is de ellende dan wel weer voorbij, het zwakt af naar 5% en dan komen we de finish tegen op een plaats waar vroeger alleen modder lag en nu een lekker laagje asfalt. Les Praeres. Goed man.
Deze absurd steile klim ligt ergens in het midden van het niets. In de buurt van de finishlocatie komen we alleen een restaurant tegen, dat toevallig ook Les Praeres heet. Bij dit restaurant loopt naar verluidt een tam hert rond. Toch een feitje waar Karsten Kroon waarschijnlijk wel vrolijk van zal worden. Les Praeres maakt blijkbaar ook onderdeel uit van een park dat Sierra de Peñamayor heet. Les Praeres is de Asturische naam voor Las Praderas en dat wil dan weer zoveel betekenen als de prairie. Een grasvlakte dus, jawel. Klopt wel, hierboven is er nogal wat gras te vinden. De weg naar de top is ooit aangelegd omdat een paar lokale herders hier een schaapskooi hadden. Daarom is het natuurlijk ook een weg van niets, die op een totaal niet subtiele manier is aangelegd. Het is dus beter geworden in de afgelopen maanden dankij de werkzaamheden, maar alsnog blijft het een geitenpad. Letterlijk. Over de finishlocatie kun je verder dus weinig vertellen, behalve dat het pijn gaat doen. Daarom keren we nog maar even terug naar Nava, het dorp dat op een aantal kilometer van de finish werd gepasseerd. Het roadbook vraagt hier ook nadrukkelijk nog wat aandacht voor. Praten over Nava is praten over cider, zeggen ze. Zit wat in, Nava heeft een heus cidermuseum en er wordt ieder jaar een groot ciderfestival georganiseerd. Nava is het epicentrum van de ciderindustrie in Asturië. Het zijn dus drinkers hier. Ik denk dat de renners wel een flesje cider lusten na de finish, in ieder geval.
Deze rit begint om 12:55 en wordt integraal uitgezonden. Althans, dat is de bedoeling. Bij de Belg gaat die vlieger alvast niet op, want het heilige nieuws van 1 uur gaat altijd voor. We kunnen dus pas genieten van José en Michel rond 13:30. Of nouja, dat is dan volgens de gids. In de praktijk zal het wel 13:45 worden, want dat Belgische nieuws duurt altijd crimineel lang. Eurosport zou dit ook live uitzenden, maar er is natuurlijk weer motorsport. En dat gaat ook voor op wielrennen, want bij Eurosport snappen ze er helemaal geen kut van. De uitzending van Eurosport begint pas om 16:00, maar in de tussentijd kunnen we natuurlijk wel kijken naar de PLAYER. Blijken die paar euro per maand toch weer goed besteed te zijn. Tussen 17:25 en 17:56 wordt de finish verwacht. Al kan het ook best weer eerder zijn, zoals de laatste dagen gebruikelijk is. In Cistierna wordt het overdag 22 graden, een beetje vergelijkbaar met de afgelopen dagen. Wel wat kans op regen, maar het kan natuurlijk ook droog blijven. Beetje wind, maar te weinig om een verschil te maken. In de buurt van de finish is het misschien een paar graden warmer, maar ook daar bescheiden temperaturen. Kleine kans op regen, nog minder wind. Prima dagje, mits het droog blijft.
Voor het drieluik in de bergen begon zei ik dat iedere rit naar de vluchters zou gaan. Wel zo makkelijk. Voorlopig klopt het in ieder geval wel. Daarom gaan we deze theorie nog even doortrekken. Wel stop ik met het nadenken over namen, want dat heeft geen enkele zin. Zelfs ik als grootste Baskenfapper ooit had nooit gedacht dat Oscar Rodriguez eventjes Majka, Zakarin en Teuns zou komen kloppen op een aankomst bergop. Het is en het blijft de Vuelta, een koers die totaal niet te voorspellen is. Daarom kan je het zware werk misschien maar beter overlaten aan random.org. Die site heb ik vijf nummers laten uitzoeken tussen 1 en 218. Het resultaat daarvan is mijn top vijf geworden. Ik denk dat het niet veel slechter is dan wat ik zelf had kunnen bedenken. Random.org kwam uit bij rugnummer 122, 191, 113, 33 en 18. Prima, niks meer aan doen.
1. Boswell. Rugnummer 122, de eerste die gekozen werd. Past heel goed bij de andere ritwinnaars tijdens deze Vuelta, al zou je hem op basis van zijn prestaties tot nu toe niet vooraan verwachten. Al hoeft dat niets te zeggen, als we kijken naar King, Geniez, Rodriguez en ga zo maar door. Niets presteren spreekt juist in je voordeel, lijkt het wel. Uitstekend gezien dus.
2. Pardilla. Nummertje 191. Geen slechte suggestie, eigenlijk. Had de kopman moeten zijn van Caja en had eigenlijk voor een anoniem klassement moeten gaan, ergens rond de 18e plaats ofzo. Dat pakte net wat anders uit. In Burgos was hij heel sterk, maar in de Vuelta heeft hij nog helemaal niets laten zien. 51e in het klassement, da's niks. Als hij alsnog 18e wil worden zal hij wel in de aanval moeten gaan. Weer scherp gezien.
3. Docker. Rugnummer 113. Een wat minder voor de hand liggende naam, maar wat weet ik? Nou, weinig. Dus gaat New Kid Mitch blijkbaar zijn klimmersbenen onderschroeven, leuk.
4. De Marchi. Nummer 33. Nog best realistisch eigenlijk. Kunnen we prima mee leven.
5. Peters. Hij ziet eruit alsof hij 18 is en hij heeft ook rugnummer 18. Perfect. Kan er verder geen ene kloot van, maar dat is ook geen voorwaarde om vijfde te kunnen worden in een rit in de Vuelta.
Bonus:
Perico is in topvorm. De beste man zit nog bijna dagelijks op de fiets en heeft ook deze rit alvast gereden. Zijn bevindingen kom je tegen in dit filmpje. Deze keer rijdt hij zonder metgezel, blijkbaar durfde niemand Les Praeres aan. Ayyyy, que dolor!
Wie de hele klim alvast wil zien kan dit filmpje kijken, maar je kan je natuurlijk ook laten verrassen tijdens de rit.
Het drieluik in de bergen is begonnen met een vrij opvallende rit. Vroeg op de dag reden er meerdere groepjes weg, waarna er uiteindelijk een groep van een man of 35 op kop reed. In deze groep zat de leider, Jesus Herrada. Daar was de rest het toch niet echt mee eens, dus besloot hij om zich uit te laten zakken. Vervolgens kon de voorsprong van de kopgroep snel oplopen, ook al zaten er enkele gevaarlijke renners vooraan. De vluchters kregen al snel een toegift van 10 minuten en daardoor reed Ben King virtueel in het rood, terwijl ook Majka ruim voor de andere klassementsrenners stond. Dat werd bepaalde ploegen na een tijdje toch wat te gortig, waardoor er in het peloton wat harder werd gereden. Al kwam het merendeel van het werk alsnog op de schouders van Movistar terecht. Zij deden hun uiterste best om te controleren, maar het valt niet mee om een gat van tien minuten dicht te rijden op een groep van 30 man. Richting de steile slotklim werd het grootste gat gedicht, maar alsnog begonnen de koplopers met een minuut of vier voorsprong aan La Camperona. De slotklim kon in twee delen opgesplitst worden, een eerste deel dat vooral heel erg vals plat is en een tweede deel dat ridicuul steil is. De kopgroep bleef in tegenstelling tot de afgelopen dagen lang bij elkaar en met een grote groep begon men dus aan de laatste drie kilometer, de vervelend steile kilometers. Een van de eerste die op de steile flanken van La Camperona leek weg te rijden was Rafal Majka. Daar was KUDUS het niet mee eens, dus ging hij in de achtervolging. Daarbij deed KUDUS wat KUDUS altijd doet, ontploffen. Toch maar mooi een paar meter aan kop van de koers gereden, maar uiteindelijk werd het een zesde plaats op een minuut van de winnaar. Die winnaar leek vrij lang Rafal Majka te worden. Hij kreeg na het wegvallen van KUDUS met Dylan Teuns een andere metgezel, maar ook Teuns leek het vrij lastig te hebben. Vanuit de achtergrond zagen we via een helikopterbeeld ineens een man in het lichtgroen opstomen. Een van de renners van Euskadi-Murias, de Baskische ploeg die een wildcard kreeg. Prades, denk je dan in eerste instantie. Bij een volgend beeld was de man in het groen nog dichter bij de twee koplopers gekomen en toen vielen de rode schoenen op, het moest dus wel om Oscar Rodriguez gaan. Oscar wie? Een jongen uit Navarra die jarenlang bij de opleidingsploeg van Movistar reed en sinds vorig jaar prof is bij Euskadi-Murias. Iemand die gedurende dit jaar bij tijd en wijle liet zien goed te kunnen klimmen, zonder een constante in zijn prestaties te krijgen. Hij sloot even later aan bij Majka en Teuns en dat was eigenlijk wel prima. Murias in beeld, geen slechte koers gereden, prima. Er werd even geschakeld naar het peloton en in het volgende shot vooraan was Rodriguez ineens gevlogen. Majka en Teuns konden niet volgen en Rodriguez reed snel een grote voorsprong bijeen. Hij hield vol tot aan de finish en zijn achtervolgers kwamen niet eens meer in de buurt. Een overwinning voor Euskadi-Murias, in de Vuelta! Een unaniem belachelijk groot succes voor de kleine Baskische ploeg van Jon Odriozola. Voor het eerst sinds 2013 hebben de Basken weer een ploeg om voor te juichen en juichen konden ze ineens daadwerkelijk doen. Een totale verrassing voor iedereen, maar wel een mooie verrassing. Dit is het steuntje in de rug dat Rodriguez zelf en de ploeg in het bijzonder nodig had, want qua sponsoren is het nog steeds geld bij elkaar schrapen en iedere euro twee keer omdraaien. We hebben nog niet te maken met het nieuwe Euskaltel-Euskadi, maar dit zou het begin kunnen zijn. Moeten zijn, volgens winnaar Rodriguez. HGH-kaak Majka werd tweede, voor Teuns, Lambrecht en De Plus. De Vuelta blijft verrassen, deze keer naar mijn niet geheel objectieve mening op ee prachtige manier. De strijd tussen de favorieten misten we grotendeels door de focus op de strijd om de dagzege, maar de conclusie is in ieder geval dat Quintana bijzonder goed in orde is. De beste van de favorieten, al pakte hij niet veel tijd. Ook Yates is prima in orde en Lopez had zonder een klein mechanisch defect ook vooraan kunnen eindigen. Bennett kende een slechte dag, verder was het een rit zonder veel betekenis voor het klassement. Na een prachtige Baskische zege gaan we door met de volgende bergrit, eentje die weer eens op een belachelijk steile klim gaat aankomen. Een klim die we niet kennen, Les Praeres. Typisch Spaans.
Het peloton heeft een keer mazzel, geen lange verplaatsing. Op 14 kilometer van de top van La Camperona start de rit in Cistierna, een klein dorpje met 3700 inwoners. Het dorpje ligt in de vallei van de Rio Esla, een vallei waar de renners gisteren al best lang doorheen hebben gefietst. Vlak voor ze Cistierna zouden bereiken sloegen ze rechtsaf, als ze dat niet hadden gedaan waren ze uitgekomen in dit dorpje. Twee jaar geleden reden ze wel nog door Cistierna voor ze aan La Camperona begonnen. Ook toen zou de rit na de aankomst op dat steile onding van start gaan in dit dorpje. We volgen dus het stramien van twee jaar geleden, min of meer. Ik heb dus al ooit iets geschreven over Cistierna en dat heb ik er even bijgepakt. Nou, dat was niet al te positief. In dit dorpje is blijkbaar helemaal niets te doen. Geen mooie gebouwen, niet eens een fatsoenlijke kerk. Het enige voordeel was blijkbaar dat de renners van start gingen in een straat waar ze uitzicht hadden over de bergen. Dat laatste is nu ook weer zo. Ik heb dan in 2016 blijkbaar wel over het hoofd gezien dat ze in Cistierna een heus spoorwegmuseum hebben. Vroeger liep er dwars door deze vallei in de middeleeuwen een lange weg naar het noorden en in de tijd dat het stoomtreinen aan een opmars begonnen lag er een belangrijke spoorlijn dwars door dit gebied, met een station in Cistierna. Dat station is er nog steeds, nu rijden er normale treinen. Een aantal oude locomotieven en alles wat verder met het treingebeuren uit die tijd te maken had kom je tegen in het museum. Dat was het eigenlijk alsnog wel, met betrekking tot Cistierna. Oja, ze hebben buiten het dorp nog een oude spoorbrug liggen, die gemaakt is in de steil van Eiffel. Recent hebben ze deze brug aangepakt, waardoor het tegenwoordig vooral een attractie is voor voetgangers. Toppie.
Daags na La Camperona gingen we in 2016 dus van start in Cistierna. Daar stoppen de gelijkenissen alleen niet, want toevallig zal het parcours tijdens deze rit de eerste 87,3 kilometer volledig gelijk zijn aan het parcours uit 2016. Twee jaar terug zouden we in Oviedo eindigen, op de Alto del Naranco, nu gaan we in het tweede deel van de rit een iets andere kant op. Alsnog is dus een groot deel van deze rit knip- en plakwerk. Dat ga ik niet belonen met een nieuwe beschouwing, dus mogen jullie het doen met de tekst uit 2016.
De eerste kilometers van deze rit zullen de renners bekend voorkomen. We fietsen weer naar Sabero, richting de voet van La Camperona dus. Het eerste deel van de klim naar La Camperona gaan we opnieuw doen, maar gelukkig voor de renners mogen ze nu in Sotillos de Sabero rechtdoor fietsen en hoeven ze niet rechtsaf te slaan, richting die drie achterlijk steile kilometers. Het zwaarste gedeelte van deze klim slaan we dus over, maar alsnog gaat het dus in de eerste kilometers van de rit meteen omhoog. Vijf kilometer vals plat, aan hooguit drie procent. Daarna richting Sotillos de Sabero nog twee wat zwaardere kilometers aan zeven en zes procent, maar buiten Sotillos de Sabero loopt het niet veel langer omhoog. Nog één kilometer, aan een procentje of vier. Toch een stuk schappelijker dan die 18% als je de andere kant opgaat. Toch wel een goed begin voor renners die in de kopgroep van de dag willen zitten. Een slecht begin voor de jongens die ziek zijn of over slechte benen beschikken. Na de halve klim van La Camperona is er een afdaling, maar die is makkelijk. Rechte en brede wegen, dat is makkelijk fietsen. Na 20 kilometer komen de renners door Boñar en dan is het alweer vlak. Het begint zelfs weer een beetje omhoog te lopen. Over een brede weg fietsen de renners richting de Picos de Europa, de omgeving wordt steeds mooier. Een aantal kilometer lang fietsen ze langs een meer, Embalse del Porma. Langs dit meer zijn er prachtige uitzichten, er is uiteraard ook weer een mirador aanwezig. De weg loopt heel voorzichtig omhoog, met af en toe een wat lastigere strook. In totaal overwinnen de renners in meer dan 20 kilometer ongeveer 200 hoogtemeters, dat valt al bij al wel mee. Na 44 kilometer fietsen ze door Puebla de Lillo en vijf kilometer later begint de eerste officiële klim van de dag, de Puerto de San Isidro. Deze beklimming van de tweede categorie is 11 kilometer lang en 3% gemiddeld, maar het gemiddelde wordt nogal omlaag gehaald door een afdaling halverwege de klim. Het gaat eerst vier kilometer omhoog aan 5%, daarna is er een afdaling van iets meer dan twee kilometer, waarna het nog vijf kilometer licht omhoog gaat.
Op de top van de Puerto de San Isidro verlaten de renners Castilië en León en rijden ze Asturië binnen. We hebben nu 60 kilometer gefietst en de komende kilometers gaat het naar beneden. We gaan liefst 1300 meter lager uitkomen. De weg in de afdaling is breed, maar het is wel een nogal slechte weg. Mag wel eens een nieuw laagje asfalt komen. De afdaling heeft wat bochten, maar over het algemeen ziet het er niet bijzonder lastig uit. Het serieuze deel van de afdaling is 15 kilometer lang. Er zitten wel wat steile kilometers tussen, zo is er een strook aan 9% naar beneden. Ook nog een aantal kilometer aan meer dan 6%, maar door het gebrek aan lastige bochten stelt dat niet veel voor. Na 74 kilometer komen de renners door Felechosa en hebben ze het sterk dalende deel gehad. Het gaat nu nog meer dan twintig klometer verder naar beneden, maar wel heel lichtjes. Het is bijna vlak. De renners fietsen verder en komen door Cabañaquinta, waar we gaan afwijken van het parcours uit 2016. Toentertijd reden we na dit plaatsje nog heel wat kilometers verder door de vallei, maar ditmaal beginnen we buiten Cabañaquinta direct aan een klim. Een berg die we nog kennen van vorig jaar, want de Alto de la Colladona kwam toen voor in de rit met aankomst in Gijón. Toen deden we hem wel van de andere kant, er is dus toch nog sprake van enige variatie. Het is in ieder geval best een lastige klim, deze Colladona. 5,5 kilometer aan 7,7%, volgens de organisatie zelfs aan 8,1%. Lijkt mij wederom niet helemaal te kloppen, maar moeilijk is het zeker. Na 92 kilometer komen de renners boven op deze klim van de eerste categorie, op een kleine 80 kilometer van het eind. Ondanks een paar kilometer aan 8% gemiddeld zal het dus wel nog niet veel spektakel opleveren.
Na de klim gaat het een kilometer of 12 naar beneden, over een bochtige weg met niet al te best asfalt. Nog best een lastige afdaling, zeker omdat het een aantal kilometer aan 7% naar beneden gaat. De eerste zeven kilometer van de afdaling zijn behoorlijk pittig, maar nadat de renners door het dorpje Tolivia rijden wordt het wat makkelijker. Het gaat nog vijf kilometer verder naar beneden richting La Chalana, maar het wordt iedere kilometer wat vlakker en er zijn ook steeds minder bochten. Als de renners La Chalana bereikt hebben bevinden ze zich ook weer op bekend terrein. We zijn terug in het dal van de Nalón, daar waar de renners gisteren een kilometer of 50 doorheen mochten fietsen. We gaan nu een deel van dit dal in tegengestelde richting afwerken, helemaal geweldig. Voor we dat doen is er nog wel een korte deviatie. Tijdens de vorige rit reden we aan de andere kant van de rivier langs het dorp Pola de Laviana af, nu steken we na La Chalana via een bruggetje de rivier over en rijden we dwars door dat dorp. Heel erg de moeite waard is het niet, maar goed. Even verderop steken we weer de rivier over en dan gaan we daadwerkelijk over de bekende weg rijden, in tegengestelde richting. De vorige keer dat de renners hier reden liep de weg steeds een klein beetje omhoog, het mag dan ook niet als een verrassing komen dat de weg nu steeds licht naar beneden loopt. Al mag je het voor het gemak gewoon vlak noemen, dat komt wel aardig overeen met de waarheid. Over de ondertussen bekende weg door de vallei rijden de coureurs richting het westen en ze komen weer eens langs San Martín del Rey Aurelio. Kwamen ze gisteren al langs en over een aantal kilometer passeren ze er weer. Het houdt niet op, niet vanzelf. Voorbij San Martín gaat het over die brede weg verder richting Langreo, maar dat spuuglelijke industriestadje bereiken we deze keer net niet. Via El Entrego, waar we na 115 kilometer passeren, rijden we verder naar Ciaño. In dit eveneens spuuglelijke industriestadje, waar ze een Casa en een Café de la Quintana hebben, slaat het peloton bij een monument ter ere van de mijnwerkers linksaf.
Na die bocht begint de weg omhoog te lopen. Officieel zijn we nog niet bezig met een klim, maar het gaat desalniettemin een kilometer of drie vals plat omhoog. Aan het eind van dit stuk vals plat komen de renners uit in het dorpje La Nueva, een plek die volledig in het teken staat van de mijnbouw. Een paar musea, monumentje links en rechts, ze hebben hier in vervlogen tijden nogal wat uit de grond gehaald. In dit dorpje ligt ook de voet van de klim. Het ging al een tijd omhoog, maar om de klim een gaaf gemiddeld te geven laten we de Alto de la Mozqueta pas hier beginnen. Daardoor kunnen we zeggen dat deze klim 6,5 kilometer lang is aan 8,7% gemiddeld. Dat wil de organisatie ons in ieder geval wijsmaken. Laten we het net wat beschaafder houden en zeggen dat het zeven kilometer aan 8% is. Voorbij La Nueva valt het nog wel mee, kilometer aan 6%. Daarna gaat deze klim van de eerste categorie pas echt goed los met een strook aan 8% en daarna een hele kilometer aan 9%. Het zwakt dan even af naar 7%, waarna het richting de top verder gaat aan 8%. In de laatste meters van de klim zwakt het weer wat af naar 7%, maar echt makkelijk wordt het niet meer. De top van deze Alto de la Mozqueta komen we tegen na 127 kilometer, maar dan zijn we eigenlijk nog niet klaar. De weg was tijdens de klim al niet zo breed en ook in het korte stukje afdaling dat nu volgt zal het niet breed zijn. De weg is bochtig, met een aantal korte bochtjes die een beetje verdekt liggen opgesteld. Gelukkig is de afdaling niet lang, na twee kilometer houdt de afdaling op en zal er opnieuw geklommen moeten worden. We fietsen naar de top van de Colladiella en die klim is van deze kant anderhalve kilometer lang. In dit korte stukje bergop gaat het aan 6% omhoog. Na 130 kilometer komen de renners boven. In de buurt van de top komen we ook weer een monument tegen ter ere van de mijnwerkers. Aan het begin van de klim, halverwege en aan het eind, alles staat hier in het teken van de mijnbouw.
De afdaling van de Alto de la Colladiella is negen kilometer lang en behoorlijk lastig. De weg waar in het dagelijks leven koeien lopen die af en toe wat natuurlijke resten achterlaten is nog steeds niet echt breed, maar wel bochtig. Het is de lastigste en gevaarlijkste afdaling tot nu toe, durf ik wel te stellen. Het gaat een aantal kilometer aan 8 à 9% naar beneden, met de nodige scherpe bochten die niet altijd makkelijk in te schatten zijn. Je kan een aantal keer ongenadig hard het skoekeloen opzoeken. Richting het eind van de afdaling komen de renners nog wat haarspeldbochten tegen, terwijl de weg krap blijft. Na zeven kilometer wordt de afdaling iets makkelijker, maar tegen die tijd hebben we waarschijnlijk al afscheid genomen van Kelderman en Zakarin. Het laatste deel van de afdaling gaat het wat meer rechtdoor over een weg die wat breder wordt. Eenmaal beneden komen we weer uit in de vallei van de Nalón en kruisen we een weg waar we eerder tijdens deze rit nog overheen zijn gereden. Na een scherpe bocht naar links en even verderop een scherpe naar rechts rijden we via een brug over de Nalón dwars door San Martín del Rey Aurelio. Deze stad waar in 2014 een rit begon passeerden we de afgelopen dagen al twee keer, maar nu gaan we het centrum dan een keer verkennen. Buiten San Martín del Rey Aurelio zal er een aantal kilometer langs de Nalón worden gefietst over een weg die zo goed als vlak is. Twee kilometer na San Martín komen we door het kleine dorpje Blimea, waar de tussensprint van de dag is na 141 kilometer. Op 30 kilometer worden er in dit dorpje waar ze een opvallende kerk hebben nog wat punten en seconden verdeeld.
In Blimea ligt de voet van de Alto de Falla de los Lobos. Vorig jaar kwamen de renners hier nog langs in de rit naar Gijón. Dit jaar gaan we ook naar de top van deze alto, maar dan wel via een andere weg. We beginnen er in Blimea nog niet aan, maar rijden een aantal kilometer verder langs de Nalón richting Barredos. In dit stuk van drie kilometer gaat het een klein beetje vals plat omhoog, maar het is zo goed als vlak. Na een bocht buiten Barredos houdt dat op. De Alto de Falla de los Lobos, de hoogte van de mislukking van de wolven of zoiets begint dan en die klim is van deze kant vijf kilometer lang. In deze kilometers gaat het aan 6,5% gemiddeld omhoog. De lastigste kilometer komt in het begin, het gaat dan een tijdje aan 7% omhoog. Verder gaat het vooral aan 6% omhoog, over een brede weg dwars door een bos. Paar haarspeldbochten, maar het is verder geen al te spannende klim. Na 150 kilometer rijden de renners door La Faya, waar de top van de klim ligt. Nog 20 kilometer te gaan. Het gaat vervolgens nog even vals plat omhoog richting La Casilla. Hier komen we uit op het parcours van 2017. Vanuit La Casilla heb je een mooi uitzicht over de omgeving. Met een beetje een scherpe blik kan je in de verte Les Praeres zien liggen.
De afdaling van La Falla de los Lobos is niet zo eenvoudig. Het gaat een kilometer of acht naar beneden richting San Julián, waarvan de eerste vier kilometer vrij serieus. Redelijk steil, met ook een aardige overdaad aan bochten. De weg verschilt nogal in kwaliteit, op sommige momenten is het breed met fatsoenlijk asfalt, maar er zitten ook smallere stroken tussen met asfalt dat van de berg af lijkt te willen rennen. Na dit technische deel van de afdaling gaat het vervolgens nog vier kilometer in licht dalende lijn verder naar San Julián, over een rechte weg. In dit dorpje slaan de renners rechtsaf, waarna ze weer een aantal kilometer door een vallei gaan rijden. Het gaat zes kilometer behoorlijk rechtdoor richting Nava, over een weg die grotendeels vlak is. Vlak voor Nava is er nog wel een klimmetje van één kilometer aan 5%, maar verder is dit toch een best saaie weg. Na het klimmetje gaat het in licht dalende lijn verder naar Nava, waar we na 165 kilometer passeren. We zijn bijna aanbeland bij de laatste klim van de dag. Hier verlaten we dan ook weer het parcours van 2017. Schijnbaar hebben ze vorig jaar een goede tip gekregen. Dat doorrijden naar Gijón was helemaal niet nodig, je had hier ook prima op een muur kunnen finishen. Het dorpje Nava heeft trouwens in het centrum nog een raar kunstwerkje staan.
Vlak voor het centrum bereiken waar dat rare kunstwerk staat slaan de renners in het dorp rechtsaf. Na deze bocht loopt de weg een kilometer omhoog aan een procent of vijf. Vervolgens slaan de renners nog eens rechtsaf waarna ze op weg gaan naar het dorpje Piloñeta. Buiten dit dorpje volgt er een korte afdaling van een halve kilometer, maar de weg is hier wel smal en er liggen kort achter elkaar drie lastige bochten. Na deze korte maar vervelende afdaling rijden de renners via een smalle brug over de Rio del Prá en daarna begint de hel. Twee jaar geleden hadden we de Alto Mas de la Costa, vorig jaar hadden we Los Machucos en dit jaar tovert Fernando Escartin Los Praeres uit zijn hoge hoed. Vier kilometer lang aan 12,5 procent gemiddeld, volgens de organisatie. Volgens andere bronnen 3,8 kilometer aan 13,5 procent zelfs. U hoort het al, krankzinnig steil. En dan te bedenken dat we nog niet eens helemaal naar de top gaan, ze hebben nog een stuk van 700 meter aan 15% weggeknipt. Het begint in ieder geval met een bijzonder steile kilometer aan 14% gemiddeld, volgens andere bronnen zelfs aan 15% gemiddeld. De kilometer daarna is de lastigste van de hele klim, aan 16 tot 17%. En dat is dan nog maar het gemiddelde, er zitten uitschieters naar boven bij. In de kilometer daarna lijkt het iets makkelijker te worden, het gaat omhoog aan 'slechts' 10% gemiddeld. Dat ligt wel deels aan het feit dat er nog een klein stukje vlak is, over het algemeen is deze kilometer nog steeds enorm lastig en mag je weer rustig aan een procent of 13 gemiddeld denken zodra het stijgt. Pieken tot 20% halen we bijna continu in ieder geval. De klim werd in het verleden extra moeilijk gemaakt door het wegdek. Een deel van de weg bestond uit het befaamde hormigón, beton. Dat beton hebben ze hier ooit 100 jaar geleden aangelegd en niets meer mee gedaan, dus dat viel op sommige plekken van ellende uit elkaar. Althans, dat was een tijdje terug het geval. Een paar maanden geleden was een deel van de klim zelfs nog onverhard. Dat is nu verleden tijd, want voor een slordige 102.000 euro heeft de lokale gemeenschap het wegdek op laten knappen. Ze hebben er nogal wat geld voor over om de Vuelta binnen te halen, blijkbaar. Alles wat onverhard was is nu in ieder geval voorzien van een verse laag asfalt, en het grootste gedeelte van de betonbaan heeft men ook. Er blijft nog wel wat hormigón over, maar het was ooit veel erger. De gootjes die in de weg lagen om wat overtollig regenwater af te voeren zijn als het goed is ook (tijdelijk) gedicht. De weg die heel smal was is nu nog steeds smal, maar het is toch net wat breder geworden. De ondergrond liet nogal wat te wensen over en leek eerder geschikt voor een mountainbikewedstrijd, maar nu kan je er wel redelijk fatsoenlijk over fietsen. Al blijft het smal en vooral achterlijk steil. In de laatste kilometer van de klim gaat het aan 10% omhoog, de weg wordt wat rechter en de klim wat makkelijker. Al is dat ook maar relatief, in het begin van die laatste kilometer gaat het nog doodleuk aan 20% omhoog. Aan het begin van de laatste kilometer gaat het kort naar beneden, waardoor het gemiddelde van die laatste kilometer nogal gedrukt wordt. Dit korte stukje in dalende lijn is zonder gevaren, aangezien het gewoon rechtdoor gaat. Daarna loopt de weg weer omhoog en gaat het vrolijk richting de 20% omhoog. Het zwakt even af en dan denk je het zwaarste gehad te hebben, maar dat zal uitdraaien op een teleurstelling. Het allerzwaarste stuk van deze klim moet nog komen. Op 500 meter van het eind ligt er een strook aan 32% in het parcours, hahahahahahahahahaha. Dat stuk is niet lang natuurlijk, maar jezustering. Dit is geen muur meer, dit is een plafond. Hier ligt blijkbaar ook nog steeds hormigón, lekker. Na dit knikje is het even wat makkelijker, stukje aan 9% enzo. De renners gaan nu op weg naar de laatste bocht van de dag en dat is weer een lastige. Deze bocht had ribbeltjes, zoals we ook op Los Machucos zagen. Zullen ze nu ook wel aangepakt hebben, wat ook wel mag voor die 102.000 euro. Na deze bocht is de ellende dan wel weer voorbij, het zwakt af naar 5% en dan komen we de finish tegen op een plaats waar vroeger alleen modder lag en nu een lekker laagje asfalt. Les Praeres. Goed man.
Deze absurd steile klim ligt ergens in het midden van het niets. In de buurt van de finishlocatie komen we alleen een restaurant tegen, dat toevallig ook Les Praeres heet. Bij dit restaurant loopt naar verluidt een tam hert rond. Toch een feitje waar Karsten Kroon waarschijnlijk wel vrolijk van zal worden. Les Praeres maakt blijkbaar ook onderdeel uit van een park dat Sierra de Peñamayor heet. Les Praeres is de Asturische naam voor Las Praderas en dat wil dan weer zoveel betekenen als de prairie. Een grasvlakte dus, jawel. Klopt wel, hierboven is er nogal wat gras te vinden. De weg naar de top is ooit aangelegd omdat een paar lokale herders hier een schaapskooi hadden. Daarom is het natuurlijk ook een weg van niets, die op een totaal niet subtiele manier is aangelegd. Het is dus beter geworden in de afgelopen maanden dankij de werkzaamheden, maar alsnog blijft het een geitenpad. Letterlijk. Over de finishlocatie kun je verder dus weinig vertellen, behalve dat het pijn gaat doen. Daarom keren we nog maar even terug naar Nava, het dorp dat op een aantal kilometer van de finish werd gepasseerd. Het roadbook vraagt hier ook nadrukkelijk nog wat aandacht voor. Praten over Nava is praten over cider, zeggen ze. Zit wat in, Nava heeft een heus cidermuseum en er wordt ieder jaar een groot ciderfestival georganiseerd. Nava is het epicentrum van de ciderindustrie in Asturië. Het zijn dus drinkers hier. Ik denk dat de renners wel een flesje cider lusten na de finish, in ieder geval.
Deze rit begint om 12:55 en wordt integraal uitgezonden. Althans, dat is de bedoeling. Bij de Belg gaat die vlieger alvast niet op, want het heilige nieuws van 1 uur gaat altijd voor. We kunnen dus pas genieten van José en Michel rond 13:30. Of nouja, dat is dan volgens de gids. In de praktijk zal het wel 13:45 worden, want dat Belgische nieuws duurt altijd crimineel lang. Eurosport zou dit ook live uitzenden, maar er is natuurlijk weer motorsport. En dat gaat ook voor op wielrennen, want bij Eurosport snappen ze er helemaal geen kut van. De uitzending van Eurosport begint pas om 16:00, maar in de tussentijd kunnen we natuurlijk wel kijken naar de PLAYER. Blijken die paar euro per maand toch weer goed besteed te zijn. Tussen 17:25 en 17:56 wordt de finish verwacht. Al kan het ook best weer eerder zijn, zoals de laatste dagen gebruikelijk is. In Cistierna wordt het overdag 22 graden, een beetje vergelijkbaar met de afgelopen dagen. Wel wat kans op regen, maar het kan natuurlijk ook droog blijven. Beetje wind, maar te weinig om een verschil te maken. In de buurt van de finish is het misschien een paar graden warmer, maar ook daar bescheiden temperaturen. Kleine kans op regen, nog minder wind. Prima dagje, mits het droog blijft.
Voor het drieluik in de bergen begon zei ik dat iedere rit naar de vluchters zou gaan. Wel zo makkelijk. Voorlopig klopt het in ieder geval wel. Daarom gaan we deze theorie nog even doortrekken. Wel stop ik met het nadenken over namen, want dat heeft geen enkele zin. Zelfs ik als grootste Baskenfapper ooit had nooit gedacht dat Oscar Rodriguez eventjes Majka, Zakarin en Teuns zou komen kloppen op een aankomst bergop. Het is en het blijft de Vuelta, een koers die totaal niet te voorspellen is. Daarom kan je het zware werk misschien maar beter overlaten aan random.org. Die site heb ik vijf nummers laten uitzoeken tussen 1 en 218. Het resultaat daarvan is mijn top vijf geworden. Ik denk dat het niet veel slechter is dan wat ik zelf had kunnen bedenken. Random.org kwam uit bij rugnummer 122, 191, 113, 33 en 18. Prima, niks meer aan doen.
1. Boswell. Rugnummer 122, de eerste die gekozen werd. Past heel goed bij de andere ritwinnaars tijdens deze Vuelta, al zou je hem op basis van zijn prestaties tot nu toe niet vooraan verwachten. Al hoeft dat niets te zeggen, als we kijken naar King, Geniez, Rodriguez en ga zo maar door. Niets presteren spreekt juist in je voordeel, lijkt het wel. Uitstekend gezien dus.
2. Pardilla. Nummertje 191. Geen slechte suggestie, eigenlijk. Had de kopman moeten zijn van Caja en had eigenlijk voor een anoniem klassement moeten gaan, ergens rond de 18e plaats ofzo. Dat pakte net wat anders uit. In Burgos was hij heel sterk, maar in de Vuelta heeft hij nog helemaal niets laten zien. 51e in het klassement, da's niks. Als hij alsnog 18e wil worden zal hij wel in de aanval moeten gaan. Weer scherp gezien.
3. Docker. Rugnummer 113. Een wat minder voor de hand liggende naam, maar wat weet ik? Nou, weinig. Dus gaat New Kid Mitch blijkbaar zijn klimmersbenen onderschroeven, leuk.
4. De Marchi. Nummer 33. Nog best realistisch eigenlijk. Kunnen we prima mee leven.
5. Peters. Hij ziet eruit alsof hij 18 is en hij heeft ook rugnummer 18. Perfect. Kan er verder geen ene kloot van, maar dat is ook geen voorwaarde om vijfde te kunnen worden in een rit in de Vuelta.
Bonus:
Perico is in topvorm. De beste man zit nog bijna dagelijks op de fiets en heeft ook deze rit alvast gereden. Zijn bevindingen kom je tegen in dit filmpje. Deze keer rijdt hij zonder metgezel, blijkbaar durfde niemand Les Praeres aan. Ayyyy, que dolor!
Wie de hele klim alvast wil zien kan dit filmpje kijken, maar je kan je natuurlijk ook laten verrassen tijdens de rit.
![Les Praeres de Nava (up to 30%) - Subida Completa/Full Climb with GPS data [Vuelta 2018: Stage 14]](https://i.ytimg.com/vi/OPS40lGGKD0/0.jpg)
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Wat een heerlijke genotsslotklim. 
Hopelijk gaan de klassementsmannen vandaag voor de overwinning strijden. Er hebben al te veel nobuddies een etappe gepakt.
Hopelijk gaan de klassementsmannen vandaag voor de overwinning strijden. Er hebben al te veel nobuddies een etappe gepakt.
Broekje uit vandaag.
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Wel typisch Vuelta om een dag na zo'n monsterlijk steile aankomst gewoon nog een keer precies hetzelfde te doen. Beetje afwisseling zou ook geen kwaad kunnen.
Ze doen het toch juist prima. In ieder geval de echt interessante ritten in het weekend
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Volgens mij valt het met dat gezeik best mee. Normaal gesproken is bij de Tour juist alles kut en bij de Vuelta alles geweldig. Een beetje nuance is af en toe wel op zijn plaats.quote:
Al dat gezeik over het parcours. Het is juist goed.
Ik vind het parcours van de Vuelta dit jaar ook best prima. Alleen die overkill aan geitenpaadjes hoeft voor mij niet zo. Ziet er spectaculair uit, maar de koers wordt er niet per se leuker door.
Dat is zeker een enorm pluspunt ja. Kan de Tour nog wat van leren.quote:Op zaterdag 8 september 2018 12:26 schreef franklop het volgende:
Ze doen het toch juist prima. In ieder geval de echt interessante ritten in het weekend
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ja, dit vind ik wel terechte kritiek. Ik vind zo'n steile klim best leuk, maar twee achter elkaar heeft inderdaad weinig zin. Vooral ook omdat de verschillen op zulke beklimmingen uiteindelijk toch vaak klein zijn.quote:
Wel typisch Vuelta om een dag na zo'n monsterlijk steile aankomst gewoon nog een keer precies hetzelfde te doen. Beetje afwisseling zou ook geen kwaad kunnen.
De Vuelta kan juist wel een rit gebruiken met een wat langere aankomst bergop en die hoeft dan eigenlijk niet eens heel moeilijk te zijn. Voor de dynamiek van de koers is dat beter.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Denk je? De strijd om het GC blijft imo juist spannend tot de slotweek.quote:
[..]
Ja, dit vind ik wel terechte kritiek. Ik vind zo'n steile klim best leuk, maar twee achter elkaar heeft inderdaad weinig zin. Vooral ook omdat de verschillen op zulke beklimmingen uiteindelijk toch vaak klein zijn.
De Vuelta kan juist wel een rit gebruiken met een wat langere aankomst bergop en die hoeft dan eigenlijk niet eens heel moeilijk te zijn. Voor de dynamiek van de koers is dat beter.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Nouja, dat is wat de Tour ook altijd zegt. 'De verschillen zijn klein, dus is het spannend.'quote:
[..]
Denk je? De strijd om het GC blijft imo juist spannend tot de slotweek.
Maar meestal zijn de verschillen klein omdat we amper koers hebben gezien. Zoals gisteren dus. Quintana die in de laatste 200 meter wegrijdt van Yates en drie seconden pakt, nou, het is wat.
Het is dat Sjorske Bennett een slechte dag had anders hadden we echt helemaal niets aan La Camperona gehad.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Dat ligt aan de renners zelf vooral en welke tactiek zij toepassen. Op een lange klim kunnen ze ook wachten tot de laatste 3km.quote:
[..]
Nouja, dat is wat de Tour ook altijd zegt. 'De verschillen zijn klein, dus is het spannend.'
Maar meestal zijn de verschillen klein omdat we amper koers hebben gezien. Zoals gisteren dus. Quintana die in de laatste 200 meter wegrijdt van Yates en drie seconden pakt, nou, het is wat.
Het is dat Sjorske Bennett een slechte dag had anders hadden we echt helemaal niets aan La Camperona gehad.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |