Helaas mag ik me hier ook melden
.
Na een jaar proberen testte ik begin maart ein-de-lijk positief. Yes! Eindelijk een broertje of zusje voor onze dochter die bijna 6 wordt en dagelijks vraagt wanneer zij nou een broertje of zusje krijgt. We hadden het al wel eerder gewild, maar m'n schoonvader werd ziek en overleed. Niet echt het moment. Maar, nu was het dan toch zover en zou ik nog net voor m'n 40e ons gezin compleet mogen maken.
Na 6 weken broekloeren een eerste controle bij de gyn en yay, een knipperende pixel. Vol goede moed door. Kotsmisselijk, moe, maar voor een goed doel.
De laatste anderhalve week merkte ik dat m'n klachten verminderden. Voelde niet goed. Afgelopen maandag ging ik met gierende zenuwen naar de afspraak voor de 1e termijnecho.
Het beeld verscheen en ik zag het gelijk. Waar een wiebelende knipper had moeten zitten, lag er iets doodstil. De echoscopiste bevestigde waar ik al bang voor was. Geen hartslag meer en gestopt met groeien met ca. 8 weken.
😭😭😭
Verdriet. Immens. We konden vrijwel gelijk door naar de gyn. Daar nog een check voor de zekerheid (en dan gewoon toch weer een sprankje hoop hebben he...), maar nee, echt mis.
Ik wilde niet afwachten en heb gelijk de pillen meegekregen en thuis ook meteen gestart. Gisterochtend begon het vrijwel meteen. Wat een schril contrast met waar we ons op hadden ingesteld. We zouden het dit weekend aan de opa en oma's gaan vertellen, maar nu komen we met lege handen.
Het heeft 'maar' 10w3dgn mogen duren, maar godver, wat ben ik hier kapot van.
Het was zó gewenst en zó welkom. Makkelijk zwanger word ik niet en het is maar afwachten of het ons nog gegund is.
[b]Op
dinsdag 4 maart 2008 13:44 schreef
Zhenar het volgende:[/b]
Spelletjeshater! :( Prinses der Duisternis! :r Eter van kinderen en puppies!!!!! :'( !!!!!