Rouwproces ouder -> hoe ging dat bij jou?

Ik was jong toen mijn vader overleed, nog geen puber. Ik kan het me niet zo erg goed meer herinneren. Hij overleed ook aan kanker, en bij hem was het zo dat je hem de laatste maanden met de dag achteruit zag gaan.
Ik weet nog dat er een raar soort uitgelaten sfeer in huis was toen hij net was overleden, want je bent toch ook opgelucht dat het lijden voorbij is.

Ik denk dat het kind toch anders is. Je vader is er ineens niet meer, maar het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend en je leven gaat gewoon verder. Ik zou er nu veel meer bij stil staan en veel meer over nadenken.

Veel sterkte trouwens.

Als eerste; gecondoleerd.

Ja, ik. Ik was 29 toen mijn vader overleed, ook aan kanker. Ik ben na 2 weken weer aan het werk gegaan, maar dat was vooral voor afleiding, en niet omdat ik toen weer echt met mijn hoofd bij het werk was.

Ook ik sportte heel fanatiek, 5 a 6x per week, en dat heeft wel even geduurd voor ik dat weer heb opgepakt. Wat wil je precies weten?

Gecondoleerd

Mijn vader is afgelopen maart overleden na ruim een jaar ernstig ziek. Voordat hij ziek werd dacht ik er wel eens over na wat ik zou doen als ik hem zou verliezen. Zou verwachten in een diep dal te raken.

Vreemd genoeg voel ik vrij weinig. Vlak voor het overlijden heb ik hem gezien en het was mijn vader niet meer voor mijn gevoel. Bij de begrafenis had ik ook sterk het gevoel dat het niet over mijn vader ging. Ben 1 week na de begrafenis ook op vakantie geweest een maand alsof er niks was gebeurd.

Heb dat gevoel nu nog steeds. Geloof denk ik nog steeds niet echt dat hij er niet meer is.

Ik wens je veel sterkte.

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 15:53 schreef LeoLucy het volgende:

[..]

Dankjewel, jij ook natuurlijk!

Ben je bang dat de klap nog een keer gaat komen?

Ik heb geen idee. Voel mij vaak wel schuldig hoe luchtig ik er mee om ga. Mensen hebben dat ook opgemerkt en tegen mij gezegd.

Tis raar.

Gecondoleerd.

mijn moeder is erg plotseling gestorven (midden in de nacht werd ik wakker gebeld dat ze richting de operatiekamer ging en dezelfde dag nog was het afgelopen). Dus vooraf niet over kunnen denken of plannen of wat dan ook.
Door eigenlijk met mn vader en mn zus samen die dag en het hele plannen van de uitvaart en alles te beleven heeft mij wel heel goed geholpen om het te verwerken.
Na de uitvaart ben ik vrij snel weer aan het werk gegaan. Het dagelijks leven is eigenlijk vrij snel weer verder gegaan, maar vooral in het begin waren er nog zat momenten waarin je er ineens aan terugdenkt.

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 15:51 schreef LeoLucy het volgende:

[..]

Dankje

Ik ben geloof ik vooral benieuwd naar hoe lang het uiteindelijk heeft geduurd voordat je echt weer helemaal in the running was en waar je vooral tegenaan liep tijdens het rouwproces?

Oef, weet je, dat weet ik niet meer. Het was in 2010, dat is 8 jaar geleden. Dat ik er écht weer in de running was? Ik kan het je echt niet vertellen. Waar ik vooral tegen aanliep? Tja...uhm, nou, dat het verdriet me, nadat het weer wat beter begon te gaan (lees: niet elke minuut van elke dag huilen) heel plotseling kon overvallen, ogenschijnlijk zonder aanwijsbare reden.

Dat heb ik nu nog overigens, en we zijn 8 jaar verder. Dat is wellicht niet wat je wil horen, maar wel de waarheid, in ieder geval, voor mij.

Verder, tja, ik ben vorig jaar getrouwd. Hij heeft mijn vrouw nooit leren kennen. Dat doet pijn. Nog geen 6 weken geleden is ons dochtertje geboren. Dat maakt hij niet mee, ook dat doet pijn. Ook nu ik het schrijf voel ik de tranen branden. Als ik het er met iemand over heb IRL komen vroeg of laat de tranen (eerder vroeg), maar het hndert me dan weer niet in het dagelijkse leven. Ik bedoel, het is de nieuwe realiteit en het nieuwe normaal dat hij er niet meer is, en dat is goed, in ieder geval, gezien zijn lijden de laatste 3 weken.

Dus, ja, dat dus.

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 15:59 schreef LeoLucy het volgende:

[..]

Tis inderdaad raar...

Hadden jullie een goeie band?

Ja. Samen met mijn oma die ook al is overleden was hij de belangrijkste persoon in mijn leven. Aantal jaar geleden was hij naar Berlijn verhuisd dus zag hem minder maar voor mijn gevoel de band niet minder.

Mijn vader is in 2006 aan ALS overleden. Ik kan niet zeggen dat ik echt een rouwproces heb doorlopen. Het contact wat ik met mijn vader had was maar sporadisch en daardoor bouw je toch minder snel een echte hechte band op. (Ouders zijn gescheiden op mn 8ste) Tijdens de crematie had ik het wel echt zwaar maar daarna ging alles eigenlijk weer snel zn gangetje.
Denk er nauwelijks aan terug.

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 15:58 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Oef, weet je, dat weet ik niet meer. Het was in 2010, dat is 8 jaar geleden. Dat ik er écht weer in de running was? Ik kan het je echt niet vertellen. Waar ik vooral tegen aanliep? Tja...uhm, nou, dat het verdriet me, nadat het weer wat beter begon te gaan (lees: niet elke minuut van elke dag huilen) heel plotseling kon overvallen, ogenschijnlijk zonder aanwijsbare reden.

Dat heb ik nu nog overigens, en we zijn 8 jaar verder. Dat is wellicht niet wat je wil horen, maar wel de waarheid, in ieder geval, voor mij.

Verder, tja, ik ben vorig jaar getrouwd. Hij heeft mijn vrouw nooit leren kennen. Dat doet pijn. Nog geen 6 weken geleden is ons dochtertje geboren. Dat maakt hij niet mee, ook dat doet pijn. Ook nu ik het schrijf voel ik de tranen branden. Als ik het er met iemand over heb IRL komen vroeg of laat de tranen (eerder vroeg), maar het hndert me dan weer niet in het dagelijkse leven. Ik bedoel, het is de nieuwe realiteit en het nieuwe normaal dat hij er niet meer is, en dat is goed, in ieder geval, gezien zijn lijden de laatste 3 weken.

Dus, ja, dat dus.

Dat had ik ook toen mn zoontje geboren werd. Vond het instant sneu voor hem dat hij sowieso 1 opa minder had vanaf het begin.

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 16:31 schreef Questular het volgende:

[..]

Dat had ik ook toen mn zoontje geboren werd. Vond het instant sneu voor hem dat hij sowieso 1 opa minder had vanaf het begin.

Inderdaad, maar ik had het ook toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was. Toen ik op onze bruiloft omkeek en mijn moeder zag zitten met haar vriend, had ik dat ook. Het is een hele aardige man, en mijn moeder is gelukkig met hem, maar het is niet mijn vader.

Het zijn toch dingen die pijn blijven doen.

Gecondoleerd inderdaad.

Ik zit "bijna" in hetzelfde proces, mijn vader zit in zijn laatste maanden van zijn leven en ik probeer nog zoveel mooie momenten te creëren.

Echter merk ik aan mezelf dat de realiteit steeds dichter bij komt als ik hem zie. Langzaam maar zeker is hij aan het aftakelen en dat vind ik verschrikkelijk om te zien.

Mijn focus op het werk is vaak ver te zoeken (zoals nu), ben vaak heel moe en moet me echt vooruit slepen. Zelf twijfel ik nu om contact op te zoeken met een psychiater voor tips en trucs.
Helaas zijn er ook geen goede boeken over te lezen...

Ik hoop in ieder geval dat je het snel een plekje kan geven!

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 16:55 schreef Amsterdamsebrabo het volgende:
Gecondoleerd inderdaad.

Ik zit "bijna" in hetzelfde proces, mijn vader zit in zijn laatste maanden van zijn leven en ik probeer nog zoveel mooie momenten te creëren.

Echter merk ik aan mezelf dat de realiteit steeds dichter bij komt als ik hem zie. Langzaam maar zeker is hij aan het aftakelen en dat vind ik verschrikkelijk om te zien.

Mijn focus op het werk is vaak ver te zoeken (zoals nu), ben vaak heel moe en moet me echt vooruit slepen. Zelf twijfel ik nu om contact op te zoeken met een psychiater voor tips en trucs.
Helaas zijn er ook geen goede boeken over te lezen...

Ik hoop in ieder geval dat je het snel een plekje kan geven!

Ik wens je heel veel sterkte. Het is echt ongeloofelijk kut als je hier doorheen moet.

Als eerste gecondoleerd

Ik heb mijn moeder plots verloren toen ik nog een jong kind was en mijn vader 4 jaar terug (ik was zelf achter in de 20).
Mijn vader was in de tussentijd hertrouwd met mijn stiefmoeder, waarmee ik een prima band heb. Maar ze zal nooit mijn "echte" ouder zijn.

Ik herken je gevoel, mijn vader zijn gezondheid was de laatste jaren al achteruit gegaan, maar uiteindelijk is hij na ongeplande ziekenhuis opname en operatie vrij plots overleden.
Een week na zijn begrafenis ben ik thuis geweest en daarna terug gaan werken. (leidinggevende was over die week not amused hoorde ik van mijn duo collega).
Ik heb mij echt het eerste half jaar leeg en moe gevoeld. Ik kon mij niet concentreren en leefde heel erg in mijn hoofd. Stilletjes aan kroop ik er uit. Ene dag ging het beterder dan de andere dag. Zelfs nu nog.

Ik was en ben single. Dus geen partner die mij kon steunen (aan de andere kant, in hoe verre kan deze jou echt steunen?). Wel met vrienden en stiefmoeder over kunnen praten. Al blijft het altijd "jouw verdriet". Binnen de broers en zussen blijft het niet meer leven van onze biologische ouders een moeilijk (niet) besproken onderwerp.

Ik merk dat het hele geen biologische ouders meer hebben en wel een leven voor mij, mij steeds opnieuw emotioneel op (onverwachte) momenten.

Gecondoleerd, TS.
Ik hoop dat je het gauw een plekje kan geven.

quote:

Op vrijdag 24 augustus 2018 15:50 schreef Yasmin23 het volgende:
Gecondoleerd

Mijn vader is afgelopen maart overleden na ruim een jaar ernstig ziek. Voordat hij ziek werd dacht ik er wel eens over na wat ik zou doen als ik hem zou verliezen. Zou verwachten in een diep dal te raken.

Vreemd genoeg voel ik vrij weinig. Vlak voor het overlijden heb ik hem gezien en het was mijn vader niet meer voor mijn gevoel. Bij de begrafenis had ik ook sterk het gevoel dat het niet over mijn vader ging. Ben 1 week na de begrafenis ook op vakantie geweest een maand alsof er niks was gebeurd.

Heb dat gevoel nu nog steeds. Geloof denk ik nog steeds niet echt dat hij er niet meer is.

Ik wens je veel sterkte.

Herken ik wel.
Mijn moeder is in een paar jaar tijd veranderd van een actieve vrouw, die anderen hielp en een verenigingsleven had, in een wandelend wrak en een schim van zichzelf.
Op het laatst ben ik weer thuis gaan wonen om mijn vader een handje te helpen met het verzorgen.

Het laatste half jaar heeft ze 4 keer een paar dagen in het ziekenhuis gelegen, waar ze niet echt hoogte kregen van wat ze nou eigenlijk mankeerde.
Ze had wel een paar dingetjes, maar daar kon ze 100 mee worden, zeiden ze. Ze heeft de 70 niet mogen halen.

De laatste maanden herkende ik haar steeds minder als mijn moeder en ben al ruim voor haar dood stilaan afscheid van haar gaan nemen.
De 'ziel' was er al uit, zeg maar.

Haar dood was uiteindelijk een soort van bevrijding.
Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor ons.
Voor haar een eind aan het lijden en voor ons aan het zorgen en zorgen maken.

Uiteindelijk hebben we haar netjes weggebracht en ze is zeker niet alleen gegaan.
De aula stond vol met stoelen en nog moesten er mensen staan.

Voor mij was het toen klaar, mijn zus heeft er het wat langer moeilijk mee gehad en mijn vader heeft het er nog wel eens moeilijk mee.

Nu ben ik mijn vader aan het verzorgen, die vorig jaar bijna de pijp uit ging aan een milde longontsteking, bovenop zijn copd.
Daarvoor begon hij al te verminderen; hij kon zijn hondje nog nauwelijks uitlaten, de boodschappen moest ik steeds vaker doen en het eten koken had ik hem ook maar uit handen genomen.

Ondertussen hebben we zijn autosleutels maar achtergehouden, dus voor ziekenhuisbezoekjes en zo moeten er dingen geregeld worden.
Zijn ogen zijn zo slecht, dat hij op 3 meter nog nauwelijks wat ziet, onderkent hij de gevaren niet en is er gewoon fysiek niet meer toe in staat.

Als het zover is, zal het wel anders zijn dan met moeders.
Mijn vader is nog gewoon mijn vader, alleen zijn zijn karaktertrekken nu een factortje of wat uitvergroot.
Dat is weleens niet prettig.

Gecondoleerd.

Neem je tijd, vergeet niet dat jullie er al 9 jaar tegen aan hikten en dat werkt ook nog door.
Je lichaam verteld je wel de grens, het is in elk geval wel goed dat je toch iets doet buitenshuis en dat je sport.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier en op zijn eigen tempo, er valt geen tijd aan vast te leggen.
Ik ben in 2010 mijn moeder verloren na een acute hartstilstand en het heeft een behoorlijke tijd geduurd voordat ik niet meer jankte als een klein kind als ik haar miste of als ik iets op tv zag wat ermee te maken had.
Ik heb mijn emoties nooit weggestopt, als je moet huilen doe dat dan, wil je een potje schreeuwen, doe dat dan.
En dan op een dag realiseer je je dat je je vader wel mist maar dat de pijn minder scherp is.

Mijn vader is plots overleden aan een hartstilstand. Dat is al bijna 5 jaar geleden en ik denk dat ik het nog steeds niet door heb. Ik denk nog vaak dat ik hem bv met de fiets zie rijden of in een auto zie. Ik ben dan bv bij mijn moeder en wil dan vragen wanneer hij thuis komt maar heb het gekukkig altijd net op tijd door, ik denk niet dat die vraag prettig zou zijn voor haar.
Dus hier is de klap en de rouw nog niet gekomen of begonnen. Soms vraag ik me af of dat nog wel ooit zal komen?

Gecondoleerd.

Ik was 14 toen mijn vader doodging (uit eigen keuze, na 10+ jaar zware depressie en andere mentale ellende). Het heeft bij mij heul lang geduurd. Jaren. Mijn moeder is er nu, bijna 20 jaar later, nog steeds niet overheen.

Belangrijk is naar jezelf te blijven luisteren. Als het niet meer gaat niet doorbikkelen, maar hulp zoeken. Als ik dat meteen had gedaan, had ik in ieder geval mijn PTSS ontlopen of eerder aangepakt.

Moeder is 2 jaar terug overleden. De laatste keer dat ik erom gehuild heb, was een half uur voor haar overlijden. Ze lag in het hospice en we waren even naar huis gegaan om wat te eten. Teruggekomen zag ik haar daar weer liggen en werd het me teveel. Ben even naar beneden gegaan voor een bak thee, even gepraat met wat mensen die daar altijd aanwezig zijn en daarna is ze overleden terwijl ik in de lift vastzat.

Haar overlijden heeft me rustig doen worden. Na haar overlijden heb ik dr nog een uur gezeten en dr gewoon een uur lang aangekeken. Het was goed zo.. beter worden zou ze toch niet meer :/

Daarna nog een aantal weken moeite gehad als ik met dr foto geconfronteerd werd die op de kast stond. Het enige wat ik bij het zien van die foto dacht was 'Godverdomme mam, waarom!?'. Ik vond het te confrontererend, denk ik. Het heeft een aantal maandjes geduurd. Nu kan ik de foto gewoon zien, zonder het stukje 'godverdomme, waarom!?' en is het meer 'hoi mams'.

Ben verder gewoon een coole kikker gelukkig. Leven gaat door, kan er toch niets meer aan veranderen.. Het enige dat er veranderd is, is dat ik dr nooit meer zal zien. Mis dr natuurlijk wel af en toe, maar zelfs dat valt mee eigenlijk. Ze zit in mn hart en gedachten, dat is voldoende voor mij. En dat heb ik ook met levende mensen. Ik hoef mn familie, vrienden of bekenden niet elke week te zien. Ook niet elke maand of elk jaar. Ik mis ze echt niet als ik ze wat langer niet zie, maar vind het als ik ze dan weer zie het wel leuk ze weer te zien.

Als ik dan af en toe de verhalen van anderen lees, dan besef ik me weer hoe makkelijk het eigenlijk heb ermee en hoe makkelijk ik het kennelijk een plaats heb kunnen gegeven. Het enige dat er voor mij veranderd is, is dat er een persoon minder thuis is als ik daar langs ga eigenlijk :/

Band met mn beide ouders was en is goed. Enige wat ik wel tijdje heb gemerkt was enige angst of besef -laat ik het zo maar noemen- dat het van de een op de andere dag voorbij kan zijn en mn vader ook zomaar weg zou kunnen vallen. Die angst/gedachten zijn nu ook wel weer voorbij. Geen redenen om aan te nemen dat ie ook binnen no-time zal overlijden, al was dat bij mn moeder ook niet het geval. Toch gebeurde het: kanker. Diagnose tot dood was nog geen 2.5 maand en toen was het over en uit..

Doodgaan.. het hoort bij het leven. En de een gaat er heel anders mee om dan de ander en dat moet je gewoon op je eigen manier doen. Sterkte in ieder geval. Leuk is het niet :/

[ Bericht 9% gewijzigd door Kamelenteen op 25-08-2018 02:19:09 ]

Gecondoleerd.

Helaas kan ik meepraten in dit topic.
Mijn vader is op 9 januari 2017 overleden aan prostaatkanker
Sinds 4 januari 2010 wisten wij dat hij ziek was
Heel veel jaar had je geen idee dat hij echt ziek was omdat het eigenlijk heel erg goed met hem ging.
Maar de laatste week van zijn leven ging hij heel hard achteruit.
Zijn lichaam gaf het op maar zijn geest nog niet dus hij was nog wel aan het vechten.
Wel mooi en ook wel moeilijk dat mijn vader na het overlijden een traan in zijn ooghoek had, echt van dat hij de strijd verloren had.
Toen hij overleed waren we gelukkig allemaal bij elkaar omdat hij een hele hechte familie zijn en dat heeft mij ook gesteund in het rouwproces.
Ik ben een week thuis geweest van mijn werk en daarna vrij snel weer met aangepaste uren weer gaan werken.

Ik heb vooral de kracht gehaald aan het feit dat ik denk dat mijn vader nog ergens rond dwaalt bij mij in de buurt en dat hij mij ziet en mij steunt vanaf een andere plek.
In het begin praat ik veel tegen hem dat gaf mij heel veel steun.

Ik heb nog altijd een beetje als van hem in huis de rest is wel uitgestrooid maar ik kon dat nog niet dus ik wilde ook een beetje in mijn eigen huis hebben
Inmiddels ben ik wel zover dat ik daarover zit te denken dat hele kleine beetje nu ook uitgaan strooien maar toen mijn vader net overleden was moest ik er niet aan denken want ik wilde gewoon een stukje van hem in mijn huis hebben .
Het geeft ons ook allemaal troost dat we elke zondag met het gezin nog samen eten en dat doen we al sinds zijn dood.

Mijn moeder pakt het ook heel goed op die is zelfs vorig jaar in der eentje op reis gegaan iets wat ze heel graag wilde maar wat ze vroeger altijd met mijn vader deed .
Ze pakt alles ook weer zo'n beetje op.
Wat denk ik ook veel steun geeft dat is dat mijn vader in de muziekbandje speelde was gewoon voor de fun en ze hebben ook cd' s gemaakt en af en toe luister ik en dan hoor ik weer even zijn stem.
Zo heeft ie als opa voor z n kleindochter van bijna 7 jaren terug een liedje geschreven en dat is dus een blijvende herinnering aan opa.

Vond het wel moeilijk dat we van alles de eerste keer krijgen , eerste keer kerst, eerste keer zijn geboortedag waar hij niet bij was en de eerste keer oud en nieuw.
Op zijn geboortedag herdenken wij hem en we hebben vorig jaar een wensballon naar boven gestuurd.
En gewandeld waar zijn as is uitgestrooid.
Zo geeft iedereen het een plekje.

Mijn moeder is 5 jaar terug overleden en ik vind het veel meer impact hebben dan ik me ooit voorgesteld had.
Ik vind het ook onvoorstelbaar dat mensen na een week al weer aan de slag kunnen.

Het malen wordt wel minder maar het missen niet. Eerlijk gezegd vind ik dat erger worden.
Het zal overigens voor iedereen anders zijn.

Wat ik bij mezelf merkte was dat ik een jaar na het overlijden een soort terugslag kreeg. Net of het toen pas echt door drong.

Mijn vader is een tijd terug overleden, kan gebeuren, ergerde me nog het meest eraan om wat gepast te reageren als mensen zeggen van gecondoleerd met dit verlies en sterkte en bla. Mijn moeder al veel eerder overleden. Heb er geen specifiek gevoel bij, mensen gaan gewoon dood uiteindelijk. Dus ja ook hen en ik ook uiteindelijk. Jammer maar ja

Werken gaf mij ook afleiding.
En voor mijn vader is het allemaal vervelender dan voor mij omdat hij nu bepaalde gebeurtenissen nooit zal meemaken en de rest van het gezin wel.
Weet dat hij dat moeilijk vond.
Nooit zien hoe zijn kleinkinderen volwassen worden...