Enerzijds blijf ik volhardend geloven dat er echt een manier moet zijn om uit mijn persoonlijke shit te komen. Mijn frustratie is dat ik het maar niet vind. Heel veel mensen begrijpen blijkbaar echt niet waar ik tegenaan loop. Dat neem ik overigens niemand kwalijk, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken. Net zo min als ik dat bij jou kan. Ik weet hoe het gaat: als jij een probleem hebt en ik denk "nou, dat moet je zus en zo doen" en vervolgens doe je dat niet, kan ik heel snel oordelen dat je lui bent en niet genoeg motivatie hebt. Maar ik voel niet wat jij voelt, dus het probleem wat jij hebt, kan veel complexer zijn dan ik mij kan voorstellen.
In een notendop komt het erop neer dat ik ADHD heb en daarbovenop voel ik mij heel waardeloos. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven gedacht dat ik gewoon ontzettend raar en afwijkend ben en eigenlijk als een mislukkeling geboren, want dit gevoel had ik al vanaf mijn eerste herinneringen. Ik zak nog steeds door de grond van schaamte als ik videobeelden van mezelf als kind terugzie. Ik ben eigenlijk altijd bezig geweest met: ik ben niet goed, ik moet veranderen, want anders red ik het niet in dit leven.
Stukje bij beetje ben ik wel dingen van mezelf tegengekomen die beter voelen en waarbij ik perspectieven in mijn leven kan zien. Maar die gevoelens van mislukt zijn, zijn daarmee niet weg. Ik kan op zich dingen wel relativeren en dat probeer ik ook om na te gaan of ik echt mislukt ben. Maar die gevoelens zitten zo diep en zijn zo sterk: ik verkramp helemaal en ik vlucht weg in mijn eigen hoofd, want dan hoef ik mij niet bewust te zijn van mezelf.
Er is duizenden keren tegen mij gezegd: je bent goed zoals je bent, dus je moet jezelf accepteren zoals je bent. Ondanks dat ik wel merk dat mensen dit zeggen omdat ze mij oprecht willen helpen, werkt dit zo averechts. Ik hoor er eigenlijk in "geef die strijd om aan jezelf te werken op en leg je erbij neer dat je altijd dat kutkind op die videobeelden blijft waar je zo'n hekel aan hebt. Je moet gewoon aanvaarden dat je iemand bent die je niet wilt zijn".
Maar ik ben er heel langzaam achtergekomen dat het niet alleen maar komt omdat ik mislukt bent. Ik kan ook steeds beter aanvaarden dat er in principe weinig mis is met mij. Ik wil mijn ouders niet als boosdoener aanwijzen. Mijn moeder overigens zeker niet. Mijn moeder heeft altijd haar best gedaan. Ze vond dat mijn vader mij verwaarloosde, dus ze probeerde die rol eigenlijk ook te vervullen. Ze heeft echter een lichte vorm van autisme en kon mij daarom niet emotioneel alles geven wat ik nodig had. Omdat ik al op vroege leeftijd gedragsproblemen had, waren er van die mensen op het dorp die daar allemaal opmerkingen over maakten. Mijn moeder nam dat allemaal over en zei dat vervolgens tegen mij met behoorlijk veel nadruk. En ze kan gewoon niet snappen dat dat negatieve invloed had op mijn zelfbeeld.
Mijn vader is totaal anders dan mijn moeder. Hij is zeer scherpzinnig als het gaat om mensen te doorgronden, maar aanvoelend vermogen heeft hij weinig. Ik kan mij best voorstellen dat hij altijd moeite met mij heeft gehad omdat ik niet aan het beeld voldeed wat hij graag in zijn zoon ziet. Maar het is wel erg dat hij er niet voor uit wilt komen en bijvoorbeeld zegt "Nee hoor, ik doe alles voor je. Dat kan jij niet zien, want je bent nou eenmaal geboren met een heel negatief karakter. Ik ga heel anders met problemen om, want ik ben een positief ingesteld mens."
Ik benoem dit allemaal, omdat ik denk dat die minderwaardigheidsgevoelens hiermee te maken kunnen hebben en dat o.a. hierdoor mijn gedragsproblemen kwamen in mijn kindertijd. En dan ontstaat er een sneeuwbal-effect. Ik werd bijvoorbeeld gepest omdat ik mij raar gedroeg etc.
Mijn moeder heeft eindelijk enige hulp kunnen accepteren. Ze is achter in de 60 en ik merk dat het haar steeds lastiger afgaat om met de dingen in het dagelijks leven om te gaan. Bijvoorbeeld haar huishouden, persoonlijke verzorging en administratie. Ik hoop dat ze die hulp blijft aannemen en niet zegt dat ze het niet meer nodig heeft, want dan gaat het fout. Morgen heb ik een gesprek met haar en haar maatschappelijk werkster.
De boosheid naar mijn pa neemt gelukkig af. Ik kan dat steeds beter loslaten en mij bedenken: hij heeft zijn leven en hij zoekt het maar uit. Als hij gelukkig wordt, is dat prima. Maar ik wil er geen deel meer van uitmaken. Ik vind het alleen vervelend voor mijn tante, want die vindt het heel erg dat ik niet meer op verjaardagen kom waar hij bij is. Wie weet komt dat ooit nog wel weer, maar ik moet emotioneel helemaal van hem los zijn. Dan zou ik zelfs nog een vriendelijk praatje met hem kunnen maken, omdat hij verder geen invloed op mij heeft.
~~~~~~~
Maar dat gevoel van minderwaardigheid.
Mijn psycholoog stelde voor dat ik schematherapie ga doen. Ik ga dat denk ik wel doen, maar ik ga niet al mijn hoop erop vestigen. Ik ben elke dag burn-out moe en er komt niks uit mijn handen: dat patroon moet ik gaan doorbreken. De zoveelste therapie waarbij je over je gevoelens praat...
Ik wil zelf EMDR gaan doen. Ik heb ooit een proefsessie gedaan en het had toen wel een positief effect. Bij PsyQ blijven ze maar stellig dat het bedoeld is voor PTSS of specifieke angsten. Maar ik heb van andere mensen gehoord dat het ook voor mijn soort klachten - een heleboel ervaringen bij elkaar - kan helpen. Ik heb nota bene zelf ervaren dat het iets positiefs voor mij kan betekenen.
Ik wil grip krijgen op mijn eigen leven. Ik ben misschien niet de meest stabiele en evenwichtige persoon, maar volgens mij wel sane genoeg om mijn eigen leven te leiden. Wat mij nekt, is dat gevoel dat ik het allemaal niet waard ben. Het kost zoveel energie om dat te compenseren.
Ik weet niet echt hoe ik het moet aanpakken. Ik probeer inspiratie te krijgen bij andere mensen met ADHD die ondanks dat wel een succesvolle baan hebben etc. Het demotiveert mij enorm als een psych vervolgens zegt "je moet jezelf niet met anderen vergelijken, want je hebt ook borderline". Ik wil mijn vermeende borderline echt niet als excuus gebruiken om niet aan het leven deel te hoeven nemen en in een slachtofferrol te zitten. En ook bij borderliners zijn er mensen die eruit kunnen komen. Het is zo'n breed begrip: de ene persoon is de andere niet. Je krijgt de diagnose als je aan genoeg criteria voldoet, maar los van dat zijn er nog duizenden andere factoren die maken of je uit je problemen kan komen of niet.
Als iemand hierin iets herkent, post alsjeblieft je feedback!
Over een paar weken is mijn psycholoog terug van vakantie. Ik wil dan concreet krijgen hoe nu verder
Heb je overigens wel eens gedacht aan meervoudige PTSS (C-PTSD)? EMDR wordt inderdaad vaak ingezet bij traumatische gebeurtenissen, maar het zou zomaar kunnen dat je aan je jeugd C-PTSD hebt overgehouden. Symptomen lijken erg op die van borderline, dus als je dat nog niet gedaan hebt, sowieso even googelen of je niet meer C-PTSD hebt i.p.v. borderline. In dat geval is EMDR aangetoond effectief, dus wellicht dat je psych dan wél EMDR met je willen doen.
Ik heb de laatste tijd van een paar mensen inderdaad gehoord dat ik wellicht C-PTSD heb ipv borderline. Wat is het verschil eigenlijk? Want borderline krijg je toch ook niet zomaar?quote:Op maandag 16 juli 2018 01:01 schreef caasei het volgende:
Schematherapie schijnt behoorlijk goed te werken bij borderline, dus ik zou dat zeker een eerlijke kans geven. Je hebt het vooral over een minderwaardigheidsgevoel waar je last van hebt, ik denk dat wanneer je leert omgaan met je borderline, je een stabielere basis krijgt om daarna de rest goed aan te kunnen pakken (dagelijkse problemen/frustraties, dingen waar je tegenop loopt door ADHD).
Heb je overigens wel eens gedacht aan meervoudige PTSS (C-PTSD)? EMDR wordt inderdaad vaak ingezet bij traumatische gebeurtenissen, maar het zou zomaar kunnen dat je aan je jeugd C-PTSD hebt overgehouden. Symptomen lijken erg op die van borderline, dus als je dat nog niet gedaan hebt, sowieso even googelen of je niet meer C-PTSD hebt i.p.v. borderline. In dat geval is EMDR aangetoond effectief, dus wellicht dat je psych dan wél EMDR met je willen doen.
Ik heb een klinische behandeling gevolgd voor persoonlijkheidsstoornissen. Toen was de diagnose borderline overigens niet gesteld. 5 jaar later kreeg ik die diagnose wel, omdat ik aan voldoende criteria voldeed en omdat ze dachten dat MBT (mentalisation based treatment) wel zou kunnen helpen.
Tja, ik weet niet zo goed wat ik erover moet denken. Ik herkende mij in de meeste gevoelens die mijn therapiegenoten ook hadden. Wat ik bijvoorbeeld niet begreep, was dat best veel groepsgenoten regelmatig logen over de dingen die ze deden. Ik snap het uiteraard wel dat het moeilijk is toe te geven dat je bijvoorbeeld iemand hebt gekwetst en dat liever zou omdraaien. Maar daar heb je toch alleen jezelf mee? Het liegen wordt wel als typerend gezien voor borderline.
Welke naam het ook heeft, boeit mij niet meer zo. Ik heb al zoveel labels opgeplakt gekregen.
Maar PTSS krijg je toch als je iets specifiek heftigs hebt meegemaakt? Of heeft het meer te maken met hoe je erop reageert?
Wat ik wel heb, is dat ik mij opeens iets herinner wat ik gedaan heb waarvoor ik mij schaam. Dat opeens in mijn hoofd te binnen schiet dat ik 10 jaar geleden mezelf met een bepaalde opmerking voor lul heb gezet. Op zich iets wat overkomelijk is. Alleen het overspoelt mij dan helemaal. Ik wordt dan in een flash met zoveel gevoel van schaamte geconfronteerd dat ik er zelfs een paniekaanval door kan krijgen. Over het algemeen voel ik mij gewoon een soort van verdoofd.
Het meest pijnlijke aan alles vind ik dat ik zoveel miskenning heb gekregen. Elke keer dat onbegrip. Ik ben zo vaak in therapie gegaan en elke keer hoop ik maar dat ze iets voor me kunnen doen. En dan blijkt uiteindelijk dat er niks is veranderd, maar het wordt je wel aangepraat.
Cognitieve gedragstherapie lijkt mij niks. Ik wil eigenlijk weer contact gaan krijgen met wat ik zelf voel en wat ik zelf over dingen denk.
Het is jouw leven.
Ik heb zelf een klinische behandeling gedaan met schematherapie en even wat pagina's over het schema mislukking voor je hieronder gezet. Dan kun je een beetje zien hoe ze er in de schematherapie over denken en hoe ze er daar mee om gaan in de therapie, wat voor dingen je bijvoorbeeld kunt doen om het patroon te veranderen.
En ik denk als ik je posts zo lees dat je wel meer schema's hebt bijvoorbeeld emotioneel tekort en minderwaardigheid/schaamte.SPOILER
Ik had zelf last van heel veel verschillende schema's, maar ik heb er echt wel veel aan gehad. Vanwege omstandigheden heb ik het jaar van de klinische behandeling niet afgerond. Ik ben na 5 maanden overgestapt naar de 3-daagse deeltijd. Maar ik denk echt dat dit de beste therapie is voor dit soort klachten/patronen bij mensen met een persoonlijkheidsstoornis.
Als je meer inhoudelijke vragen hebt hoor ik het wel
Oja en nog even terugkomen op dit zinnetje uit je post:
Therapie is hard werken, zeker een klinische behandeling. Het is niet zo dat je in therapie kunt gaan en hopen dat zij iets voor je kunnen doen. Je zult er zelf keihard voor moeten werken en de behandelaren kunnen je daarbij ondersteunen. Maar je zult er zelf 100% voor moeten gaan.quote:Elke keer dat onbegrip. Ik ben zo vaak in therapie gegaan en elke keer hoop ik maar dat ze iets voor me kunnen doen. En dan blijkt uiteindelijk dat er niks is veranderd, maar het wordt je wel aangepraat
Het scheelt wel dat je al veel inzicht hebt in hoe bepaalde dingen bij jou werken. Dat is echt het begin en dat weet je al. Nu nog het gedrag aanpassen en dat is idd het moeilijkste. Daar worstel ik zelf ook erg mee momenteel.
[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 16-07-2018 07:06:23 ]
Zoals je dingen typt kom je over als een heel rationeel persoon die onderliggende problemen in de gaten heeft en ook begrijpt, je bent echt op de goede weg.
En als je dat nou zelf ook zou beseffen dan ben je al een stukje op de goede weg, het is sowieso dapper van je dat je het bespreekbaar maakt maar ik denk dat je jezelf tekort doet.
Ik lees namelijk teksten van een verstandig iemand.
Als je er zo in blijft staan ben ik er van overtuigd dat je het uiteindelijk gaat redden.
Denk niet te negatief over jezelf, jouw teksten stralen juist een hele goede zelfreflectie uit.
En met zo'n instelling kom je er wel uit, zeker weten!
Hey. Ik heb ADD maar ik herken mijzelf volledig in hierboven geschreven stukje.quote:Op zondag 15 juli 2018 23:49 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb al zo vaak gehad "en nou is het genoeg met zielig zijn, nu gooi ik het roer om!" Eigenlijk heb ik dit elke dag. En ik sta elke dag op met "ga nu eens niet depressief zitten doen".
Enerzijds blijf ik volhardend geloven dat er echt een manier moet zijn om uit mijn persoonlijke shit te komen. Mijn frustratie is dat ik het maar niet vind. Heel veel mensen begrijpen blijkbaar echt niet waar ik tegenaan loop. Dat neem ik overigens niemand kwalijk, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken. Net zo min als ik dat bij jou kan. Ik weet hoe het gaat: als jij een probleem hebt en ik denk "nou, dat moet je zus en zo doen" en vervolgens doe je dat niet, kan ik heel snel oordelen dat je lui bent en niet genoeg motivatie hebt. Maar ik voel niet wat jij voelt, dus het probleem wat jij hebt, kan veel complexer zijn dan ik mij kan voorstellen.
In een notendop komt het erop neer dat ik ADHD heb en daarbovenop voel ik mij heel waardeloos. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven gedacht dat ik gewoon ontzettend raar en afwijkend ben en eigenlijk als een mislukkeling geboren, want dit gevoel had ik al vanaf mijn eerste herinneringen. Ik zak nog steeds door de grond van schaamte als ik videobeelden van mezelf als kind terugzie. Ik ben eigenlijk altijd bezig geweest met: ik ben niet goed, ik moet veranderen, want anders red ik het niet in dit leven.
Stukje bij beetje ben ik wel dingen van mezelf tegengekomen die beter voelen en waarbij ik perspectieven in mijn leven kan zien. Maar die gevoelens van mislukt zijn, zijn daarmee niet weg. Ik kan op zich dingen wel relativeren en dat probeer ik ook om na te gaan of ik echt mislukt ben. Maar die gevoelens zitten zo diep en zijn zo sterk: ik verkramp helemaal en ik vlucht weg in mijn eigen hoofd, want dan hoef ik mij niet bewust te zijn van mezelf.
Er is duizenden keren tegen mij gezegd: je bent goed zoals je bent, dus je moet jezelf accepteren zoals je bent. Ondanks dat ik wel merk dat mensen dit zeggen omdat ze mij oprecht willen helpen, werkt dit zo averechts. Ik hoor er eigenlijk in "geef die strijd om aan jezelf te werken op en leg je erbij neer dat je altijd dat kutkind op die videobeelden blijft waar je zo'n hekel aan hebt. Je moet gewoon aanvaarden dat je iemand bent die je niet wilt zijn".
Maar ik ben er heel langzaam achtergekomen dat het niet alleen maar komt omdat ik mislukt bent. Ik kan ook steeds beter aanvaarden dat er in principe weinig mis is met mij.
Ik benoem dit allemaal, omdat ik denk dat die minderwaardigheidsgevoelens hiermee te maken kunnen hebben en dat o.a. hierdoor mijn gedragsproblemen kwamen in mijn kindertijd. En dan ontstaat er een sneeuwbal-effect. Ik werd bijvoorbeeld gepest omdat ik mij raar gedroeg etc.
Maar dat gevoel van minderwaardigheid.
Ik wil grip krijgen op mijn eigen leven. Ik ben misschien niet de meest stabiele en evenwichtige persoon, maar volgens mij wel sane genoeg om mijn eigen leven te leiden. Wat mij nekt, is dat gevoel dat ik het allemaal niet waard ben. Het kost zoveel energie om dat te compenseren.
Ik weet niet echt hoe ik het moet aanpakken.
Ik vroeg mij af of jij jezelf ook in dit van mij herkend:
"Ik probeer altijd inspiratie en motivatie te vinden omdat ik zelf wel graag wil stoppen met denken en stress ipv gewoon wat uitvoeren- Ik vind het jammer dat ik niet automatisch geordend kan denken en het mij erg veel energie kost om structuur in mijn hoofd te behouden. Ik kan wel altijd goed resultaat maken op voorwaarde dat ik er 10x zoveel energie instop vergeleken met anderen, maar ik heb vaak geen zin in deze te zware moeite waardoor ik dingen sneller afraffel.
Ik probeer erg van anderen (die mij kunnen motiveren en inspireren) hun geordende denkwijze te leren. Aangezien ik geen allemans vriend ben en of non focus heb of hyperfocus worden deze vaak mijn vriendjes, omdat ik mij ook erg veilig, geborgen, klein, geliefd voel bij iemand die mij kan motiveren en mij hierin kan helpen.
Probleem is: mensen die mij konden raken en motiveren en fascineren bleken vaak achteraf mensen met foute intenties te hebben. Die ruiken mijn kwetsbaarheid en afhankelijkheid. Deze personen konden nooit iets positiefs in mij zien- en hun waarheid was de waarheid. Ze konden nooit eens mij de voordelen van mijn chaotisch heid geven. Ik volgde hun braaf op want wilde van hun denkwijze leren, maar ik zelf mocht er niet wezen. Dat is jammer. Ik had graag iemand die mij kon helpen, motiveren en structuur in zijn hoofd heeft maar ook juist mijn chaos kan waarderen. Ik wil geen partner die even ongestructureerd en onzeker hierin als ik is, helaas zijn dit wel altijd de enige mensen die mij echt begrijpen en waarderen om wie ik ben. (Omdat ze zelf ook die problemen hebben, maar nee ik wil juist dat mijn partner mij aanvuld dus goed is in wat ik niet ben)
Ik heb mijzelf voorgenomen om op YouTube of andere vorm online zoek naar dingen/mensen die mij kunnen motiveren en inspireren zodat ik niet afhankelijk van anderen mensen ben en er geen misbruik van mij gemaakt kan worden."
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 16-07-2018 08:42:42 ]
Ik lees alle reacties en waardeer ze allemaal. Als ik niet op je reageer, voel je niet gepasseerd door mij, want mijn kop is dan te vol en het kost mij dan heel veel moeite om er woorden aan te geven. Wat misschien ongeloofwaardig lijkt omdat ik mij bijvoorbeeld nu verbaal wel goed kan uitdrukken.
Maar sowieso, ik lees alles en neem het ook mee. Dat wil ik alvast even zeggen
Ik weet het. Het is wel verdomd moeilijk soms om het bij jezelf te houden. Ik wil echt niet de makkelijkste weg bewandelen. En ik zit ook niet met een instelling van "jij bent de psych, dus los jij mijn problemen maar op".quote:Therapie is hard werken, zeker een klinische behandeling. Het is niet zo dat je in therapie kunt gaan en hopen dat zij iets voor je kunnen doen. Je zult er zelf keihard voor moeten werken en de behandelaren kunnen je daarbij ondersteunen. Maar je zult er zelf 100% voor moeten gaan.
Het scheelt wel dat je al veel inzicht hebt in hoe bepaalde dingen bij jou werken. Dat is echt het begin en dat weet je al. Nu nog het gedrag aanpassen en dat is idd het moeilijkste. Daar worstel ik zelf ook erg mee momenteel.
Als ik het moeilijk heb, gebeuren er twee dingen in mij. Rationeel probeer ik heel snel in oplossingen te denken en mijn problemen als uitdagingen te zien. Ik denk ook heel snel aan mensen die het veel moeilijker hebben gehad dan ik maar eruit zijn gekomen.
Maar er glippen dan ook beelden doorheen die maken dat ik mij compleet machteloos voel.
Iedereen voelt zich weleens machteloos. Er komt een moment dat je dingen opeens positiever ziet en je kracht en energie voelt toenemen. Dat heb ik ook. Maar dat negatieve sijpelt er weer doorheen en 'vergiftigt' al die positiviteit. Dus ik moet dan weer mijn gevoel onderdrukken en als een robot verder. Ik schaam mij ook heel erg als die negatieve gevoelens komen.
Het zou mij zoveel schelen als ik weet dat bijvoorbeeld een behandelaar precies begrijpt wat ik doormaak en daarvan op aan kan. Ik ben bereid door het vuur te gaan om van mijn problemen af te komen. Maar ik wil heel graag het einddoel in zicht hebben.
Ik weet dat dat niet altijd kan. Maar ik vind het dan zo moeilijk
Overigens zijn gevoelens van minderwaardigheid een symptoom van adhd, maar dat wist je natuurlijk al.
Ik snap je helemaal, maar het is niet realistisch om het einddoel al in zicht te willen zien. Dan heb je te hoge verwachtingen. Het gaat stapje voor stapje en ook in behandeling is het soms 1 stap vooruit en 2 achteruit. Waar ik zat werkten ze ook met ervaringsdeskundigen, dus die kunnen zich wel beter inleven dan "normale" behandelaars vaak. Maar ik heb geen idee welke regio jij woont.quote:
[..]
Ik weet het. Het is wel verdomd moeilijk soms om het bij jezelf te houden. Ik wil echt niet de makkelijkste weg bewandelen. En ik zit ook niet met een instelling van "jij bent de psych, dus los jij mijn problemen maar op".
Als ik het moeilijk heb, gebeuren er twee dingen in mij. Rationeel probeer ik heel snel in oplossingen te denken en mijn problemen als uitdagingen te zien. Ik denk ook heel snel aan mensen die het veel moeilijker hebben gehad dan ik maar eruit zijn gekomen.
Maar er glippen dan ook beelden doorheen die maken dat ik mij compleet machteloos voel.
Iedereen voelt zich weleens machteloos. Er komt een moment dat je dingen opeens positiever ziet en je kracht en energie voelt toenemen. Dat heb ik ook. Maar dat negatieve sijpelt er weer doorheen en 'vergiftigt' al die positiviteit. Dus ik moet dan weer mijn gevoel onderdrukken en als een robot verder. Ik schaam mij ook heel erg als die negatieve gevoelens komen.
Het zou mij zoveel schelen als ik weet dat bijvoorbeeld een behandelaar precies begrijpt wat ik doormaak en daarvan op aan kan. Ik ben bereid door het vuur te gaan om van mijn problemen af te komen. Maar ik wil heel graag het einddoel in zicht hebben.
Ik weet dat dat niet altijd kan. Maar ik vind het dan zo moeilijk
Dus alle verantwoordelijkheid is voor hem en het mag lekker lamgzaam gaan? Kan ie net zo goed direct met therapie stoppen.quote:
Ik snap je helemaal, maar het is niet realistisch om het einddoel al in zicht te willen zien. Dan heb je te hoge verwachtingen. Het gaat stapje voor stapje en ook in behandeling is het soms 1 stap vooruit en 2 achteruit. Waar ik zat werkten ze ook met ervaringsdeskundigen, dus die kunnen zich wel beter inleven dan "normale" behandelaars vaak. Maar ik heb geen idee welke regio jij woont.
Ik zeg niet dat het jaren hoeft te duren, maar problemen/patronen zijn ook niet in 1 dag ontstaan. Dat heeft tijd en veel oefening en vallen en opstaan nodig. En nee hij hoeft dat niet alleen te doen, maar de grootste verantwoordelijkheid ligt wel bij jezelf.quote:
[..]
Dus alle verantwoordelijkheid is voor hem en het mag lekker lamgzaam gaan? Kan ie net zo goed direct met therapie stoppen.
Waarom zou hij het dan niet alleen doen? Dan is het voor de buitenwereld duidelijker wie het veranderwerk verricht en de eer van krijgt niet, wat psychische gezondheid wordt als vanzelfsprekend beschouwd bij normale mensen tenzij ze als project of als negatief vergelijksel voor glorie van de beteren mogen dienen, maar dan worden er iig niet onnodig mensen betaald.quote:
Ik zeg niet dat het jaren hoeft te duren, maar problemen/patronen zijn ook niet in 1 dag ontstaan. Dat heeft tijd en veel oefening en vallen en opstaan nodig. En nee hij hoeft dat niet alleen te doen, maar de grootste verantwoordelijkheid ligt wel bij jezelf.
Omdat hij het blijkbaar niet alleen redt. En er is niks mis met professionele hulp vragen als het je zelf niet lukt. En ik zou niet weten waarom je dan niet zelf de eer zou krijgen. Niet eens dat het daarom draait, maar in mijn ervaring is het niet zo dat mensen mijn behandelaren de eer gaven, maar vonden ze dat ik zelf zo hard gewerkt had. Maar ik denk dat wij gewoon fundamenteel van mening verschillen hierover als ik meer van jouw posts lees.quote:
[..]
Waarom zou hij het dan niet alleen doen? Dan is het voor de buitenwereld duidelijker wie het veranderwerk verricht en de eer van krijgt niet, wat psychische gezondheid wordt als vanzelfsprekend beschouwd bij normale mensen tenzij ze als project of als negatief vergelijksel voor glorie van de beteren mogen dienen, maar dan worden er iig niet onnodig mensen betaald.
Die twee zinnen had ik ook zo geschreven kunnen hebben. De eerste is zo herkenbaar, dat wanneer ik een (sociaal) probleem voorzie, mijn hersenen alle mogelijk manieren van reageren heeft bedacht. Zonder goede afloop, want als het voortkomt uit disrespect voor mij, of mij niet belangrijk vinden, dan maakt het niet uit welke sprongen deze kat in het nauw maakt. Ze lachen je toch wel uit.quote:
[..]
Ik weet het. Het is wel verdomd moeilijk soms om het bij jezelf te houden. Ik wil echt niet de makkelijkste weg bewandelen. En ik zit ook niet met een instelling van "jij bent de psych, dus los jij mijn problemen maar op".
Als ik het moeilijk heb, gebeuren er twee dingen in mij. Rationeel probeer ik heel snel in oplossingen te denken en mijn problemen als uitdagingen te zien.Ik denk ook heel snel aan mensen die het veel moeilijker hebben gehad dan ik maar eruit zijn gekomen.
Maar er glippen dan ook beelden doorheen die maken dat ik mij compleet machteloos voel.
Iedereen voelt zich weleens machteloos. Er komt een moment dat je dingen opeens positiever ziet en je kracht en energie voelt toenemen. Dat heb ik ook. Maar dat negatieve sijpelt er weer doorheen en 'vergiftigt' al die positiviteit. Dus ik moet dan weer mijn gevoel onderdrukken en als een robot verder. Ik schaam mij ook heel erg als die negatieve gevoelens komen.
Het zou mij zoveel schelen als ik weet dat bijvoorbeeld een behandelaar precies begrijpt wat ik doormaak en daarvan op aan kan. Ik ben bereid door het vuur te gaan om van mijn problemen af te komen. Maar ik wil heel graag het einddoel in zicht hebben.
Ik weet dat dat niet altijd kan. Maar ik vind het dan zo moeilijk
Wanneer ik zo over mijzelf denk, schaam ik mij ook, want ik heb het idee dat los van of het waar is of niet, ik het met die gedachten waar maak. Want wie heeft er respect voor of vind iemand leuk die een onzekere jankbal is? Dus zet ik het als een robot aan de kant en probeer me aan te passen, het niet erg te vinden, er humor in te zien. Wanneer je lang genoeg van buiten lacht, voel je het vanzelf ook van binnen. Tot het moment van de volgende vergiftiging. Dan begint de pijn en jezelf eroverheen zetten opnieuw.
Je hebt hier wel gelijk in. Toch denk ik dat er wel iets moet gaan veranderen. Het leven gaat gewoon door en het is eindig.quote:
[..]
Ik snap je helemaal, maar het is niet realistisch om het einddoel al in zicht te willen zien. Dan heb je te hoge verwachtingen. Het gaat stapje voor stapje en ook in behandeling is het soms 1 stap vooruit en 2 achteruit.
Ik ben het in dit geval eens met je woorden, want ik snap dat het helaas in het leven niet altijd opgaat dat je van tevoren kan weten of je de juiste keuze maakt.
Maar dit kan niet zo langer. Het is fucking om moeilijk om de draad in je leven op te pakken als het je nog nooit eerder gelukt is, maar het moet. Ik zie as woensdag iemand waar ik het erover kan hebben. Misschien weet die persoon iets.
Ik weet niet hoe ik het volgende precies moet aanpakken. Maar ik bedacht mij: ik ben toch vaak alleen, dus er zijn geen mensen die mij in Nederland houden. Misschien moet ik gaan emigreren naar de VS ofzo en een heel ander bestaan opbouwen.
Daarin begrijpen we elkaar goed.quote:
[..]
Die twee zinnen had ik ook zo geschreven kunnen hebben. De eerste is zo herkenbaar, dat wanneer ik een (sociaal) probleem voorzie, mijn hersenen alle mogelijk manieren van reageren heeft bedacht. Zonder goede afloop, want als het voortkomt uit disrespect voor mij, of mij niet belangrijk vinden, dan maakt het niet uit welke sprongen deze kat in het nauw maakt. Ze lachen je toch wel uit.
Wanneer ik zo over mijzelf denk, schaam ik mij ook, want ik heb het idee dat los van of het waar is of niet, ik het met die gedachten waar maak. Want wie heeft er respect voor of vind iemand leuk die een onzekere jankbal is? Dus zet ik het als een robot aan de kant en probeer me aan te passen, het niet erg te vinden, er humor in te zien. Wanneer je lang genoeg van buiten lacht, voel je het vanzelf ook van binnen. Tot het moment van de volgende vergiftiging. Dan begint de pijn en jezelf eroverheen zetten opnieuw.
Het enige waar ik mij een klein beetje aan kan vasthouden bij die momenten, is dat het gevoel niet realistisch is. Tenminste ... er zit wel realiteit in, maar het is te gekleurd en overtrokken.
Ik heb nog wat filmpjes bekeken. Waar ik last van heb, is toch echt wel borderline. Ik herken mij zo erg in wat er in deze video gezegd wordt:
Wat die gozer trouwens doet bij dat meisje op 2:40 moet hij echt niet bij mij doen. Dan zou er bij mij zo'n druk gelegd worden op dat ik mezelf leuk moet vinden. En dan word ik vooral met mijn onmacht geconfronteerd. Ik haat mezelf ook, maar ik kies daar niet voor. Je kan je eigen gevoelens niet afdwingen.
Het klinkt heel gek voor anderen misschien, maar ik wil mij bewust blijven van het gevoel. Ik voel dan namelijk dat er iets niet goed is aan mij, dat ik ontwricht ben en mezelf eerst moet helen om verder te kunnen.
Als je net begonnen bent met een huis bouwen en de funderingen zijn niet goed, kan je net alsof doen alsof het probleem niet bestaat en verder gaan aan het huis totdat het af is. Maar dan houdt dat in dat je aan het huis moet blijven werken en uiteindelijk moet je het helemaal afbreken en opnieuw bouwen.
Klinkt cru misschien dat ik het zeg, maar ben wel blij dat ik niet de enige ben.
Maar dan moeten er toch ook mensen zijn die dit gehad hebben en hen is het dan uiteindelijk gelukt om verder te komen?Als je hier geen ander bestaan kunt opbouwen, dan lukt het je elders ook niet. Je omgeving is niet het probleem, je verleden ook niet. Als je dat niet inziet heb je echt nog een hele lange weg te gaan.quote:
[..]
Ik weet niet hoe ik het volgende precies moet aanpakken. Maar ik bedacht mij: ik ben toch vaak alleen, dus er zijn geen mensen die mij in Nederland houden. Misschien moet ik gaan emigreren naar de VS ofzo en een heel ander bestaan opbouwen.
Ik zie genoeg in. Ik wil niet naar een andere omgeving om ergens voor weg te vluchten, maar om opnieuw geprikkeld te worden. Als het mij sowieso niet lukt, kan ik tenminste nog enige waardering uit mezelf halen dat ik ieder geval iets ondernomen heb.quote:
[..]
Als je hier geen ander bestaan kunt opbouwen, dan lukt het je elders ook niet. Je omgeving is niet het probleem, je verleden ook niet. Als je dat niet inziet heb je echt nog een hele lange weg te gaan.
Je komt op mij niet over als iemand voor wie het glas altijd halfvol is, dus ik ben bang dat je je juist nog dieper in de put raakt als ook dit niet het gewenste resultaat oplevert.quote:
[..]
Ik zie genoeg in. Ik wil niet naar een andere omgeving om ergens voor weg te vluchten, maar om opnieuw geprikkeld te worden. Als het mij sowieso niet lukt, kan ik tenminste nog enige waardering uit mezelf halen dat ik ieder geval iets ondernomen heb.
Kleine doelen stellen en op de succesjes voortborduren, je zelfvertrouwen opbouwen en stapje voor stapje dichterbij je uiteindelijke doel komen lijkt me verstandiger.
Ik heb (ook) BPS en heb een aantal jaren in de VS gewoond. Het is een land met veel mogelijkheden, maar ook nauwelijks vangnetten. Als het misgaat, ga je keihard onderuit. Echt, je zou er goed aan doen om de tijd en energie die gaat zitten in een emigratie te steken in het veranderen van jouw denkpatronen.
PS: Ik weet niet wat jouw beroep is, maar het is echt ontzettend moeilijk om een werkvergunning voor de VS te krijgen en op immigranten met gezondheidsproblemen zitten ze al helemaal niet te wachten.
Maar nogmaals: Respect dat je het bespreekbaar maakt, vind ik echt heel goed van je.
Ik zou willen dat meer mensen dat deden.
Precies dus wat ik hier al steeds aan het roepen ben, maar wedden dat hier niet het gezeik op komt dat ik iedere keer moet aanhorenquote:Op dinsdag 17 juli 2018 23:33 schreef Gary_Oak het volgende:
Het belangrijkste wat ik eruit pik: ook ik vind het concept van zelfacceptatie complete onzin. Als je een laag zelfbeeld hebt en disfunctioneel leeft, kom je geen stap verder als je je daar bij neerlegt. Nee, therapeuten moeten zich meer richten op (persoonlijke) verantwoordelijkheid. En diezelfde verantwoordelijkheid komt gevoelsmatig steeds meer bij de therapeut liggen als je zo lang in therapie blijft. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat mijn leven en levensgeluk enorme stappen hebben gemaakt sinds ik gestopt ben met therapie. Dan sta je er alleen voor en draag je zelf alle verantwoordelijkheid. Alles wat er fout (en goed) gaat, gebeurt door jouw toedoen. Dan put je ineens kracht uit bronnen waarvan je niet wist dat ze bestonden. Het geeft een enorm bekrachtigend gevoel als je de volledige regie hebt over je leven. Het doel van therapie is om die bronnen te ontwikkelen, niet dat de therapeut jouw problemen oplost. Nee, je moet juist getraind worden om een betere probleemoplosser te worden. Ik weet niet in hoeverre je belemmeringen nog als klinisch beschouwd worden, maar ga bij jezelf even na of je alles niet zelf kunt.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-07-2018 07:05:30 ]
Hemeltjelief, wat ben jij een naar persoon. Over laag zelfbeeld gesproken.quote:
[..]
Precies dus wat ik hier al steeds aan het roepen ben, maar wedden dat hier niet het gezeik op komt dat ik iedere keer moet aanhoren
Ik vind haar manier van reageren eerder reflecteren naar klote-ervaringen met de psychische hulpverlening en gevoelens van machteloosheid.quote:
[..]
Hemeltjelief, wat ben jij een naar persoon. Over laag zelfbeeld gesproken.
Ik snap het volgens mij heel goed. Als je denkt geen macht en controle te hebben over jezelf en daarom aangewezen bent op de psychische hulpverlening, maar dat heeft je tot nu toe alleen maar frustratie opgeleverd.
Daarbovenop gaan veel mensen er a priori vanuit dat het dan wel aan jou ligt, dat je niet eerlijk bent geweest of verwacht er zelf niks voor te hoeven doen of niet kan begrijpen dat psychologen ook maar mensen zijn. Maar het is gewoon een feit dat er vaak te snel een foutieve diagnose wordt gesteld en dat er teveel naar de stoornis op zich gekeken wordt maar niet voldoende geluisterd naar wat jij zelf denkt, voelt en wilt.
Ik heb dit zelf ook vaak ervaren en dat brengt je in een heel machteloze positie t.o.v. jezelf. Je raakt dan helemaal verstrikt in allemaal zelftwijfels. Logisch dat er dan heel veel kwaadheid en wantrouwen naar de psychiatrie gaat.
Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt, kunnen dit denk ik niet bevatten hoe het voelt. Alles lijkt in NL zo goed geregeld, dus gaat men er vanuit dat het wat dit betreft ook zo is. Het is helaas niet zo.
Ook in een luxe samenleving kom je tegen dat het leven weleens fucking moeilijk is en dat mensen je niet begrijpen en/of accepteren. Dat staat wel heel erg in contrast met wat men vaak suggereert.
Ik begin op een punt te komen dat ik het meer bij mezelf kan houden. Hoe graag ik het ook wil: ik kan bij niemand afdwingen dat ze mij uit mijn shit halen. Ik heb nog heel weinig vertrouwen in mezelf, maar voel steeds minder de neiging de verantwoording bij anderen te leggen. Daar staat tegenover dat ik ook minder goedkeuring en bevestiging van anderen nodig heb.
Dus je krijgt complimenten dat je hard gewerkt hebt aan jezelf? Wat aardig. Maar wie er dan vervolgens voor wordt betaald maakt kennelijk niet uit. Wat voegen die behandelaren nou toe waardoor je ineens beter aan jezelf kan werken. Al die gesprekstechnieken en informatie over psychologie kun je net zo goed zelf uit een boek halen. Sorry, maar ik vind echt dat de meeste behandelaren een ander beroep moeten zoeken. Doe met je opleiding en niveau iets nuttigers voor de maatschappij dan mensen vertellen dat ze zichzelf moeten helpen denk ik dan. En als ik mensen persoonlijk ken maakt dat mij emotioneel week en ga ik wat zij doen verdedigen, maar dit is mijn niet beïnvloede mening over vreemden die dit beroep uitoefenen. We verschillen inderdaad nogal van mening.quote:
Omdat hij het blijkbaar niet alleen redt. En er is niks mis met professionele hulp vragen als het je zelf niet lukt. En ik zou niet weten waarom je dan niet zelf de eer zou krijgen. Niet eens dat het daarom draait, maar in mijn ervaring is het niet zo dat mensen mijn behandelaren de eer gaven, maar vonden ze dat ik zelf zo hard gewerkt had. Maar ik denk dat wij gewoon fundamenteel van mening verschillen hierover als ik meer van jouw posts lees.
Wat hij zegt klopt deels wel hoor, ik vind mezelf ook een naar persoon, net als dat ik veel andere mensen ook nare personen vind, maar ik ben heel blij dat er ten minste nog iemand is die mij begrijpt. Wat jij schrijft in deze post is inderdaad hoe ik mij over het algemeen voel tegenover de psychische hulpverlening.quote:
Ik vind haar manier van reageren eerder reflecteren naar klote-ervaringen met de psychische hulpverlening en gevoelens van machteloosheid.
Ik snap het volgens mij heel goed. Als je denkt geen macht en controle te hebben over jezelf en daarom aangewezen bent op de psychische hulpverlening, maar dat heeft je tot nu toe alleen maar frustratie opgeleverd.
Daarbovenop gaan veel mensen er a priori vanuit dat het dan wel aan jou ligt, dat je niet eerlijk bent geweest of verwacht er zelf niks voor te hoeven doen of niet kan begrijpen dat psychologen ook maar mensen zijn. Maar het is gewoon een feit dat er vaak te snel een foutieve diagnose wordt gesteld en dat er teveel naar de stoornis op zich gekeken wordt maar niet voldoende geluisterd naar wat jij zelf denkt, voelt en wilt.
Ik heb dit zelf ook vaak ervaren en dat brengt je in een heel machteloze positie t.o.v. jezelf. Je raakt dan helemaal verstrikt in allemaal zelftwijfels. Logisch dat er dan heel veel kwaadheid en wantrouwen naar de psychiatrie gaat.
Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt, kunnen dit denk ik niet bevatten hoe het voelt. Alles lijkt in NL zo goed geregeld, dus gaat men er vanuit dat het wat dit betreft ook zo is. Het is helaas niet zo.
Ook in een luxe samenleving kom je tegen dat het leven weleens fucking moeilijk is en dat mensen je niet begrijpen en/of accepteren. Dat staat wel heel erg in contrast met wat men vaak suggereert.
Ik begin op een punt te komen dat ik het meer bij mezelf kan houden. Hoe graag ik het ook wil: ik kan bij niemand afdwingen dat ze mij uit mijn shit halen. Ik heb nog heel weinig vertrouwen in mezelf, maar voel steeds minder de neiging de verantwoording bij anderen te leggen. Daar staat tegenover dat ik ook minder goedkeuring en bevestiging van anderen nodig heb.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-07-2018 14:31:10 ]
Waarom heb je zelf hulp nodig als je alle psychologische dingen begrijpt? Juist, omdat je er niks van begrijpt. Maar net als dat 96% van de mensen denkt dat ze bovengemiddeld intelligent zijn terwijl slechts 48% dat is zie jij het ook niet helder. Altijd de mensen met problematiek die denken dat ze bepaalde dingen beter kunnen dan mensen die geestelijk gewoon normaal tot goed zijn.quote:
[..]
Dus je krijgt complimenten dat je hard gewerkt hebt aan jezelf? Wat aardig. Maar wie er dan vervolgens voor wordt betaald maakt kennelijk niet uit. Wat voegen die behandelaren nou toe waardoor je ineens beter aan jezelf kan werken. Al die gesprekstechnieken en informatie over psychologie kun je net zo goed zelf uit een boek halen. Sorry, maar ik vind echt dat de meeste behandelaren een ander beroep moeten zoeken. Doe met je opleiding en niveau iets nuttigers voor de maatschappij dan mensen vertellen dat ze zichzelf moeten helpen denk ik dan. En als ik mensen persoonlijk ken maakt dat mij emotioneel week en ga ik wat zij doen verdedigen, maar dit is mijn niet beïnvloede mening over vreemden die dit beroep uitoefenen. We verschillen inderdaad nogal van mening.
Snap niet zo goed welk punt je wilt maken, naast dat ik vooral zie dat je hardop aan het piekeren bent. Geef eens antwoord op mijn laatste vraag: zijn je belemmeringen nog als klinisch te beschouwen?quote:
[..]
Ik vind haar manier van reageren eerder reflecteren naar klote-ervaringen met de psychische hulpverlening en gevoelens van machteloosheid.
Ik snap het volgens mij heel goed. Als je denkt geen macht en controle te hebben over jezelf en daarom aangewezen bent op de psychische hulpverlening, maar dat heeft je tot nu toe alleen maar frustratie opgeleverd.
Daarbovenop gaan veel mensen er a priori vanuit dat het dan wel aan jou ligt, dat je niet eerlijk bent geweest of verwacht er zelf niks voor te hoeven doen of niet kan begrijpen dat psychologen ook maar mensen zijn. Maar het is gewoon een feit dat er vaak te snel een foutieve diagnose wordt gesteld en dat er teveel naar de stoornis op zich gekeken wordt maar niet voldoende geluisterd naar wat jij zelf denkt, voelt en wilt.
Ik heb dit zelf ook vaak ervaren en dat brengt je in een heel machteloze positie t.o.v. jezelf. Je raakt dan helemaal verstrikt in allemaal zelftwijfels. Logisch dat er dan heel veel kwaadheid en wantrouwen naar de psychiatrie gaat.
Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt, kunnen dit denk ik niet bevatten hoe het voelt. Alles lijkt in NL zo goed geregeld, dus gaat men er vanuit dat het wat dit betreft ook zo is. Het is helaas niet zo.
Ook in een luxe samenleving kom je tegen dat het leven weleens fucking moeilijk is en dat mensen je niet begrijpen en/of accepteren. Dat staat wel heel erg in contrast met wat men vaak suggereert.
Ik begin op een punt te komen dat ik het meer bij mezelf kan houden. Hoe graag ik het ook wil: ik kan bij niemand afdwingen dat ze mij uit mijn shit halen. Ik heb nog heel weinig vertrouwen in mezelf, maar voel steeds minder de neiging de verantwoording bij anderen te leggen. Daar staat tegenover dat ik ook minder goedkeuring en bevestiging van anderen nodig heb.
Wat ik bedoelde, was dat je al bij voorbaat ging klagen over gezeik om jou, terwijl dat laatste niet eens aan de gang was. Dus om het gezeik voor te zijn, ging je zelf klagen, waardoor mensen (ik dus) daar geïrriteerd van werden, waardoor jij tot slot "Zie je wel!" kon roepen. Erg vermoeiend gedrag.quote:
[..]
Dus je krijgt complimenten dat je hard gewerkt hebt aan jezelf? Wat aardig. Maar wie er dan vervolgens voor wordt betaald maakt kennelijk niet uit. Wat voegen die behandelaren nou toe waardoor je ineens beter aan jezelf kan werken. Al die gesprekstechnieken en informatie over psychologie kun je net zo goed zelf uit een boek halen. Sorry, maar ik vind echt dat de meeste behandelaren een ander beroep moeten zoeken. Doe met je opleiding en niveau iets nuttigers voor de maatschappij dan mensen vertellen dat ze zichzelf moeten helpen denk ik dan. En als ik mensen persoonlijk ken maakt dat mij emotioneel week en ga ik wat zij doen verdedigen, maar dit is mijn niet beïnvloede mening over vreemden die dit beroep uitoefenen. We verschillen inderdaad nogal van mening.
[..]
Wat hij zegt klopt deels wel hoor, ik vind mezelf ook een naar persoon, net als dat ik veel andere mensen ook nare personen vind, maar ik ben heel blij dat er ten minste nog iemand is die mij begrijpt. Wat jij schrijft in deze post is inderdaad hoe ik mij over het algemeen voel tegenover de psychische hulpverlening.
Daar kies je zelf voor he, om jezelf geestelijk moe te maken. Een externe prikkel kan niet vermoeiend zijn. Jij beslist zelf wanneer je moe wordt. Althans volgens veel mensen.quote:
Wat ik bedoelde, was dat je al bij voorbaat ging klagen over gezeik om jou, terwijl dat laatste niet eens aan de gang was. Dus om het gezeik voor te zijn, ging je zelf klagen, waardoor mensen (ik dus) daar geïrriteerd van werden, waardoor jij tot slot "Zie je wel!" kon roepen. Erg vermoeiend gedrag.
Omdat het niks met begrijpen te maken heeft, het gaat om gevoel. Als ik een rot gevoel heb in mijn lichaam en als gevolg daarvan het beeld krijg om iemand iets aan te doen of zo dan snap ik heus wel dat het waarschijnlijk met stress of iets genetisch of zo te maken heeft maar wat heb ik daaraan? Het gevoel gaat niet weg met dat te denken, met positief denken of met meditatie of iets dergelijks, alleen als ik kalmeringsmiddelen neem. Psychische problemen ziet men ten onrechte als psychisch, dat is makkelijker. Maar men weet de lichamelijke oorzaak gewoon nog niet en heeft vaak geen zin om moeite te doen om dat uit te zoeken.quote:
Waarom heb je zelf hulp nodig als je alle psychologische dingen begrijpt? Juist, omdat je er niks van begrijpt. Maar net als dat 96% van de mensen denkt dat ze bovengemiddeld intelligent zijn terwijl slechts 48% dat is zie jij het ook niet helder. Altijd de mensen met problematiek die denken dat ze bepaalde dingen beter kunnen dan mensen die geestelijk gewoon normaal tot goed zijn.
[ Bericht 25% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-07-2018 23:05:53 ]
Nee hoor, tenzij jij een normale discussie waarin je bevindingen worden onderworpen aan vragen meteen opvat als een aanval op jouw bestaan. Maar deze post druipt weer af van het verongelijkte toontje dat de hele wereld tegen jou is, dat het je zogenaamd niet zou boeien, maar het toch maar even wilt benadrukken hoe erg het je niet kan schelen (uhuh ...). Vind je het gek dat men dan een kort lontje heeft bij jou.quote:
[..]
Dat was al aan de gang wat betreft vorige posts, en op basis daarvan een realistisch scenario, jij zei gewoon precies hetzelfde als wat ik bedoelde maar de discussie van mensen die het tegendeel vinden zoals ik altijd krijg bleven voor jou uit, ik mag daar gewoon iets van vinden en dat zeggen, gelukkig heeft het feit dat jij dit vermoeiend vindt verder geen consequenties voor mij
Ik reageerde, omdat ik de manier hoe GeenInspiratie reageert herken bij mezelf en inmiddels ook begrijp hoe daarop door anderen gereageerd kan worden. Ik wilde eigenlijk haar meegeven dat ze geen naar persoon is, maar dat wel bevestigd blijft krijgen door de manier hoe ze reageert.quote:
[..]
Snap niet zo goed welk punt je wilt maken, naast dat ik vooral zie dat je hardop aan het piekeren bent. Geef eens antwoord op mijn laatste vraag: zijn je belemmeringen nog als klinisch te beschouwen?
Ze brengt veel negativiteit over. Overigens alleen met die bepaalde posts als het gaat om psychische hulpverlening. Begrijpelijk dat jij dan denkt bij haar "Wat ben jij een zuur negatief persoon".
De negativiteit die je bij haar ervaart, is het gevoel wat ze over zichzelf heeft. Jij pikt dus eigenlijk haar zelfhaat op. Ik herken dit heel erg. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit, maar toch ben ik wel een stuk verder. Ik weet uit eigen ervaring dat het wel zeker mogelijk om eruit te komen. De manier hoe je dat moet doen, daar loop ik zelf ook bij vast. Maar ik weet dat het niet nodig is om je neer te leggen bij dat je je zo rot voelt over jezelf.
~~~~
Maar nu jouw vraag aan mij.
Mijn ADHD zit mij behoorlijk in de weg. Ik wil elke dag van alles doen, het moet allemaal tegelijk en het moet allemaal perfect. Ik besef heel goed dat het zo niet werkt en ik probeer echt de adviezen op te volgen van hoe anderen het doen. Niet alles tegelijk en ding voor ding. Maar op een of andere manier gaat dat bij mij niet: daarmee wordt het voor mij alleen maar moeilijk. Ik moet dingen voor mezelf heel groot maken, anders prikkelt het mij niet. Ik weet de valkuil dat daarmee ook mijn angsten groter worden. Alleen alles in mijn kop vreet zoveel energie dat ik elke dag ontzettend moe ben.
Een afwasje doen bij mezelf kost me heel veel moeite. Het gekke is dat ik wel heel productief kan zijn als ik een ander ermee help - zolang het maar geen routine/sleur wordt, want ook dan zal de energie er niet meer zijn.
Ik voel mij daarom een ongeleid projectiel wat afhankelijk is van anderen. En tegelijkertijd verzet ik mij tegen alles, omdat ik bang ben het gevoel van identiteit wat er al nauwelijks is helemaal te verliezen.
Ik begrijp heel goed hoe ik mezelf saboteer en daarom veel te weinig uit mezelf en het leven haal. Maar het lukt mij niet om dat hardnekkige patroon te doorbreken.
Het enige aanknopingpunt wat ik heb: ik moet andere prikkels opdoen en daar energie uithalen. En ook al is het op sommige momenten heel moeilijk met mijn eigen zelfhaat, maar sociale contacten hebben op mij een heel helend effect.
Ook dat vind ik moeilijk te plannen. Maar als ik ergens energie in moet stoppen, kan ik het beste daarmee beginnen. Ik zal wellicht nooit geordend en met regelmaat kunnen leven, maar ik hoop denk wel dat ik dan minder moe ben, omdat ik energie krijg van de sociale interactie.
Met sociale contacten bedoel ik overigens dat je met vrienden een terrasje pikt, leuke dingen doet of gewoon op de koffie gaat whatever.
Ik krijg hulpverleners maar niet uitgelegd dat ik de contacten niet wil zoeken in het buurthuis voor mensen met een psychische beperking. Ik heb al zeker 100x moeten zeggen dat ik pertinent NIET in een band wil spelen opgericht door maatschappelijk werkers. Ik begrijp niet dat men echt niet snapt hoe vernederend dat voelt. Niet omdat ik mij te goed voel voor degenen die dat wel doen, maar omdat ik mij dan apart van de samenleving gezet voel.
Ik heb het overigens ooit geprobeerd. Ik kijk op niemand neer. Wat ik wel merk, is dat de meesten de veiligheid opzoeken tegen de boze buitenwereld. Ik wil kracht opdoen om die boze buitenwereld aan te gaan en het leven te ervaren. Ik wil de mooie leuke dingen proeven, maar ook de dingen die moeilijker zijn, omdat het voldoening geeft als je je angsten overwint.
Het ging helemaal niet om vragen over mijn bevindingen, maar dat jij die niet kreeg voor dezelfde bevindingen. Maar het zal wel.quote:
Nee hoor, tenzij jij een normale discussie waarin je bevindingen worden onderworpen aan vragen meteen opvat als een aanval op jouw bestaan. Maar deze post druipt weer af van het verongelijkte toontje dat de hele wereld tegen jou is, dat het je zogenaamd niet zou boeien, maar het toch maar even wilt benadrukken hoe erg het je niet kan schelen (uhuh ...). Vind je het gek dat men dan een kort lontje heeft bij jou.
Zoals ik het lees, weet je dus heel goed wat je wel en niet moet doen. Gooi jezelf eens in het diepe en probeer het eens zonder therapie. Volgens mij zit je er namelijk al heel lang in en draai je nu met je therapeut vooral om hetzelfde heen.quote:
[..]
Ik reageerde, omdat ik de manier hoe GeenInspiratie reageert herken bij mezelf en inmiddels ook begrijp hoe daarop door anderen gereageerd kan worden. Ik wilde eigenlijk haar meegeven dat ze geen naar persoon is, maar dat wel bevestigd blijft krijgen door de manier hoe ze reageert.
Ze brengt veel negativiteit over. Overigens alleen met die bepaalde posts als het gaat om psychische hulpverlening. Begrijpelijk dat jij dan denkt bij haar "Wat ben jij een zuur negatief persoon".
De negativiteit die je bij haar ervaart, is het gevoel wat ze over zichzelf heeft. Jij pikt dus eigenlijk haar zelfhaat op. Ik herken dit heel erg. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit, maar toch ben ik wel een stuk verder. Ik weet uit eigen ervaring dat het wel zeker mogelijk om eruit te komen. De manier hoe je dat moet doen, daar loop ik zelf ook bij vast. Maar ik weet dat het niet nodig is om je neer te leggen bij dat je je zo rot voelt over jezelf.
~~~~
Maar nu jouw vraag aan mij.
Mijn ADHD zit mij behoorlijk in de weg. Ik wil elke dag van alles doen, het moet allemaal tegelijk en het moet allemaal perfect. Ik besef heel goed dat het zo niet werkt en ik probeer echt de adviezen op te volgen van hoe anderen het doen. Niet alles tegelijk en ding voor ding. Maar op een of andere manier gaat dat bij mij niet: daarmee wordt het voor mij alleen maar moeilijk. Ik moet dingen voor mezelf heel groot maken, anders prikkelt het mij niet. Ik weet de valkuil dat daarmee ook mijn angsten groter worden. Alleen alles in mijn kop vreet zoveel energie dat ik elke dag ontzettend moe ben.
Een afwasje doen bij mezelf kost me heel veel moeite. Het gekke is dat ik wel heel productief kan zijn als ik een ander ermee help - zolang het maar geen routine/sleur wordt, want ook dan zal de energie er niet meer zijn.
Ik voel mij daarom een ongeleid projectiel wat afhankelijk is van anderen. En tegelijkertijd verzet ik mij tegen alles, omdat ik bang ben het gevoel van identiteit wat er al nauwelijks is helemaal te verliezen.
Ik begrijp heel goed hoe ik mezelf saboteer en daarom veel te weinig uit mezelf en het leven haal. Maar het lukt mij niet om dat hardnekkige patroon te doorbreken.
Het enige aanknopingpunt wat ik heb: ik moet andere prikkels opdoen en daar energie uithalen. En ook al is het op sommige momenten heel moeilijk met mijn eigen zelfhaat, maar sociale contacten hebben op mij een heel helend effect.
Ook dat vind ik moeilijk te plannen. Maar als ik ergens energie in moet stoppen, kan ik het beste daarmee beginnen. Ik zal wellicht nooit geordend en met regelmaat kunnen leven, maar ik hoop denk wel dat ik dan minder moe ben, omdat ik energie krijg van de sociale interactie.
Met sociale contacten bedoel ik overigens dat je met vrienden een terrasje pikt, leuke dingen doet of gewoon op de koffie gaat whatever.
Ik krijg hulpverleners maar niet uitgelegd dat ik de contacten niet wil zoeken in het buurthuis voor mensen met een psychische beperking. Ik heb al zeker 100x moeten zeggen dat ik pertinent NIET in een band wil spelen opgericht door maatschappelijk werkers. Ik begrijp niet dat men echt niet snapt hoe vernederend dat voelt. Niet omdat ik mij te goed voel voor degenen die dat wel doen, maar omdat ik mij dan apart van de samenleving gezet voel.
Ik heb het overigens ooit geprobeerd. Ik kijk op niemand neer. Wat ik wel merk, is dat de meesten de veiligheid opzoeken tegen de boze buitenwereld. Ik wil kracht opdoen om die boze buitenwereld aan te gaan en het leven te ervaren. Ik wil de mooie leuke dingen proeven, maar ook de dingen die moeilijker zijn, omdat het voldoening geeft als je je angsten overwint.
Ik kan helemaal begrijpen dat je dit zegt. Ik zeg ook vaak tegen mezelf: "Ga leven, bepaal zelf hoe je over dingen denkt en als dat niet werkt, merk je dat vanzelf als je op je bek gaat. Zo doet iedereen het. En er lopen mensen rond die nog nooit een therapeut hebben gezien, veel gekker zijn dan ik en het ook redden."quote:
[..]
Zoals ik het lees, weet je dus heel goed wat je wel en niet moet doen. Gooi jezelf eens in het diepe en probeer het eens zonder therapie. Volgens mij zit je er namelijk al heel lang in en draai je nu met je therapeut vooral om hetzelfde heen.
De angst voor mezelf zit mij nog wel heel erg in de weg.
Ik heb dat gevoel mislukt te zijn: ik zie in een flits voor mij wat er allemaal zou kunnen gebeuren als ik dat gevoel zou negeren en hoe het mij helemaal opvreet van binnen. Dan kom ik in opstand, zo van "ik wil goidverdomme van dat klote-gevoel af. Ik wil niet die klote last mijn hele leven lang meedragen. Het moet NU weg!"
Tegelijkertijd besef ik dat het zo niet werkt, dat ik het leven aan moet gaan, alles over mij heen moet laten komen en dan zie ik vanzelf wel hoe het gaat. En de ergste rampscenarios heb ik mij al bedacht, dus de realiteit kan alleen maar meevallen. Maar die angst is zo vermoeiend en zo verstikkend. Dan klop ik toch maar bij de hulpverlening aan met een hoop ambivalente gedachten. Enerzijds voel ik mij totaal afhankelijk, anderzijds realiseer ik mij dat ik mij exact het tegenovergestelde opstel en gedraag dan ik wil.
Het gevoel een ontzettend minderwaardig mislukt mens te zijn die het niet verdient om geaccepteerd te worden, zit nog erg diep. Ik ben wel blij dat ik nu meer begrijp waar het vandaan komt. Ik heb een paar maanden terug wat videobeelden gezien van mezelf als baby en 1-jarige peuter. Ik vind het echt leuk om dat te zien, want ik leek daar een heel energiek vrolijk mannetje.
Op alles vanaf een jaar of twee lijkt dat totaal veranderd te zijn. Een angstig, in zichzelf gekeerd, onnozel vreemd jochie. Ik weet dan precies welk gevoel ik daar heb. Het terugtrekken kwam puur door dat lege nare kutgevoel. Met onnozel dom gedrag probeerde ik het te overschreeuwen, te doen alsof het er niet is.
Het gevoel zal voorlopig niet weggaan. Ik moet een manier vinden om het toch te kunnen verdragen of dat ik er anders mee omga
In ieder geval dat ik mijzelf in een aantal punten herken.
Succes
[ Bericht 25% gewijzigd door DatDitKanJoh op 19-07-2018 18:57:21 ]
edit: slecht adviesquote:
[ Bericht 58% gewijzigd door DatDitKanJoh op 19-07-2018 18:54:47 ]
Je weet dus zelf wat je moet doen en hoe je zou moeten leven. De bijbehorende vaardigheden heb je ook al ruimschoots geleerd bij therapie. Wat ik nu heel erg proef bij jou, is dat je je erg afhankelijk voelt van therapie. Het is niet zozeer dat je 'competenties' mist, maar zelfvertrouwen. En eerlijk gezegd denk ik dat je onzekerheid alleen maar bevestigd wordt en de ruimte krijgt om zich te uiten als je een veilige plek hebt bij je therapeut. Daarom ben je nu ook zo verlamd door je angst. Maar elke therapie zal wat betreft angst om hetzelfde draaien: die moet je aangaan. Jouw grootste angst is dat je het zonder therapie niet zult redden, maar daar is dus geen therapie voor. Die paradox maakt het extra moeilijk en dat snap ik. Zelfvertrouwen kan alleen groeien door moed. Wees moedig om een bepaalde beslissing te maken en omarm elke uitkomst.quote:
[..]
Ik kan helemaal begrijpen dat je dit zegt. Ik zeg ook vaak tegen mezelf: "Ga leven, bepaal zelf hoe je over dingen denkt en als dat niet werkt, merk je dat vanzelf als je op je bek gaat. Zo doet iedereen het. En er lopen mensen rond die nog nooit een therapeut hebben gezien, veel gekker zijn dan ik en het ook redden."
De angst voor mezelf zit mij nog wel heel erg in de weg.
Ik heb dat gevoel mislukt te zijn: ik zie in een flits voor mij wat er allemaal zou kunnen gebeuren als ik dat gevoel zou negeren en hoe het mij helemaal opvreet van binnen. Dan kom ik in opstand, zo van "ik wil goidverdomme van dat klote-gevoel af. Ik wil niet die klote last mijn hele leven lang meedragen. Het moet NU weg!"
Tegelijkertijd besef ik dat het zo niet werkt, dat ik het leven aan moet gaan, alles over mij heen moet laten komen en dan zie ik vanzelf wel hoe het gaat. En de ergste rampscenarios heb ik mij al bedacht, dus de realiteit kan alleen maar meevallen. Maar die angst is zo vermoeiend en zo verstikkend. Dan klop ik toch maar bij de hulpverlening aan met een hoop ambivalente gedachten. Enerzijds voel ik mij totaal afhankelijk, anderzijds realiseer ik mij dat ik mij exact het tegenovergestelde opstel en gedraag dan ik wil.
Het gevoel een ontzettend minderwaardig mislukt mens te zijn die het niet verdient om geaccepteerd te worden, zit nog erg diep. Ik ben wel blij dat ik nu meer begrijp waar het vandaan komt. Ik heb een paar maanden terug wat videobeelden gezien van mezelf als baby en 1-jarige peuter. Ik vind het echt leuk om dat te zien, want ik leek daar een heel energiek vrolijk mannetje.
Op alles vanaf een jaar of twee lijkt dat totaal veranderd te zijn. Een angstig, in zichzelf gekeerd, onnozel vreemd jochie. Ik weet dan precies welk gevoel ik daar heb. Het terugtrekken kwam puur door dat lege nare kutgevoel. Met onnozel dom gedrag probeerde ik het te overschreeuwen, te doen alsof het er niet is.
Het gevoel zal voorlopig niet weggaan. Ik moet een manier vinden om het toch te kunnen verdragen of dat ik er anders mee omga
Ik denk dat je vooral de hoop niet moet verliezen. Blijven geloven dat het goed komt.
Ik weet het.quote:
[..]
Je weet dus zelf wat je moet doen en hoe je zou moeten leven. De bijbehorende vaardigheden heb je ook al ruimschoots geleerd bij therapie. Wat ik nu heel erg proef bij jou, is dat je je erg afhankelijk voelt van therapie. Het is niet zozeer dat je 'competenties' mist, maar zelfvertrouwen. En eerlijk gezegd denk ik dat je onzekerheid alleen maar bevestigd wordt en de ruimte krijgt om zich te uiten als je een veilige plek hebt bij je therapeut. Daarom ben je nu ook zo verlamd door je angst. Maar elke therapie zal wat betreft angst om hetzelfde draaien: die moet je aangaan. Jouw grootste angst is dat je het zonder therapie niet zult redden, maar daar is dus geen therapie voor. Die paradox maakt het extra moeilijk en dat snap ik. Zelfvertrouwen kan alleen groeien door moed. Wees moedig om een bepaalde beslissing te maken en omarm elke uitkomst.
Ik denk ook wel dat het goed gaat komen, want ik heb ook iets meer zicht op waardoor het allemaal komt. Tot een paar jaar geleden had ik mij dat niet kunnen voorstellen.
Wat ikzelf geleerd heb, is vooral door te luisteren naar je eigen gevoel. Als iets pertinent niet goed voelt voor je - als je je daardoor leeg en 'gatverdamme' voelt - is dat niet wat bij je hoort.
Waar ik van ben overtuigd, is dat de meeste mensen het goed met je voorhebben. De meeste conflicten ontstaan door onbegrip, wat vaak het gevolg is van miscommunicatie. Het is heel moeilijk om voor een ander te begrijpen wat jij voelt. De een begrijpt het wat beter dan de ander, maar 100% begrip zal je nooit krijgen, aangezien niemand behalve jij zelf kan ervaren wat je voelt en denkt.
Het is wel goed om je open te stellen voor andermans feedback. Je negatieve gevoelens maken dat je niet helder kan denken; aangezien anderen niet voelen wat jij voelt, kunnen ze soms meer perspectief zien. Ook ben je niet alwetend; wat jij niet weet of wat jij niet ziet, weet of ziet een ander misschien wel.
Maar laat je niks opdringen of aanpraten waar je zelf niet achter kan staan. Dat een willekeurig iemand het beter meent te weten dan ik, vind ik niet zo erg. Sowieso kan ik het wel waarderen dat iemand met mij meedenkt, ook als het iets is waar ik inhoudelijk niks mee kan. Maar ik voel mij ook niet meer schuldig als ik er niks mee doe omdat ik er niks mee kan. En als de ander zich daardoor beledigd voelt, is dat zijn probleem.
Ik sluit mij wel aan bij GeenInspiratie als het gaat om psychische hulpverlening. Ik denk er wel iets genuanceerder over, omdat ik mijn kwaadheid daarover wat meer heb verwerkt.
Hoe vaak gebeurt het wel niet dat mensen een foute diagnose krijgen en van het kastje naar de muur gestuurd worden? Dat een psych een verkeerde diagnose stelt, is tot daaraan toe, want ook een psych is maar een mens: ze hebben weliswaar gestudeerd, maar evenmin dan een ander kunnen ze niet in jouw hoofd kijken. Het kan soms heel moeilijk zijn om iemand correct in te schatten.
Maar ik vind het wel kwalijk dat teveel behandelaars hun cliënten niet serieus nemen. Als jij een diagnose krijgt waar je het niet mee eens bent, wordt er vaak a priori vanuit gegaan dat jij het niet kan accepteren en vaak wordt er dan gezegd "het onderzoek wijst uit dat je dat hebt, dus je moet je erbij neerleggen.
Een goede behandelaar snoert jou niet de mond en is bereid om uitgebreid toe te lichten waarom je die diagnose hebt gekregen. Hij zal uitleggen dat hij bepaalde criteria of een bepaald patroon herkent in jouw gedrag en gaat na of jij je daarin ook kan identificeren. Hij zal je ook uitleggen wat een bepaalde psychische stoornis nou in de essentie is. Voor mij was het bijvoorbeeld schrikken toen ik te horen kreeg dat ik borderline heb. Ik dacht: "Ben ik dan een manipulatieve klootzak en ben ik zo gestoord dat ik niet eens doorheb dat ik alles aan elkaar lieg?' Maar toen mij werd uitgelegd wat borderline nou eigenlijk is, toen kreeg ik meteen het gevoel dat de vinger op de juiste plek gelegd werd. En ik ging ook meteen begrijpen waarom veel mensen met borderline kunnen liegen en manipuleren ... dat hangt allemaal samen met de overtuiging dat ze zich heel minderwaardig voelen. Een relatie hebben met iemand met borderline gaat vaak fout, omdat ze niet kunnen aanvaarden dat iemand hen echt leuk vindt. Enerzijds voel je je compleet afhankelijk van je partner, want zonder hem of haar stel je niks voor en blijf je alleen achter. Anderzijds snap je niet dat je partner je ook leuk vindt met alle eigenschappen waardoor jij jezelf verafschuwt. Je zoekt uiteindelijk bevestiging voor de angst dat hij/zij je gaat verlaten omdat je nou eenmaal ontzettend minderwaardig bent en hij/zij iemand kan krijgen die 1000x leuker is. En dat kan je het beste bereiken door je zelfhaat te richten op je partner
Nou, je zegt zelf dat een goede behandelaar z'n diagnose toelicht. Ik ben je behandelaar niet, maar je post is wel hét evidente voorbeeld van je ADHD. Dit is geen verwijt trouwens! Je reageerde op mijn post met een zin van drie woorden, maar vervolgens lees ik vooral een verhaal wat meer het hardop gepieker van jou is. Ik zie dus echt dat je je aandacht er niet bij kunt houden en dat je vooral je gepieker kwijt wilt, in plaats van concreet met mij of andere users bespreekt welke stappen je nu gaat ondernemen. En ik wil dus bij het onderwerp blijven. Aan je angst om er alleen voor te staan kun je alleen werken door jezelf ook in die positie te zetten. Aan dat gepieker kun je middels therapie wel aan werken, maar ik denk dat je wel heel goed weet wanneer je gedachtes afdwalen naar een oratie van gepieker. Slik je medicatie tegen ADHD? Het is een lullige opmerking die vaak in KLB gebruikt wordt, maar misschien is een dagboek wel wat voor je en dat meen ik oprecht. Want nu heb ik het gevoel dat je reacties ik dit topic vooral als gelegenheden gebruikt om je gedachtes kwijt te kunnen, ook al sluiten die niet aan op wat er tegen je gezegd wordt.quote:
[..]
Ik weet het.
Ik denk ook wel dat het goed gaat komen, want ik heb ook iets meer zicht op waardoor het allemaal komt. Tot een paar jaar geleden had ik mij dat niet kunnen voorstellen.
Wat ikzelf geleerd heb, is vooral door te luisteren naar je eigen gevoel. Als iets pertinent niet goed voelt voor je - als je je daardoor leeg en 'gatverdamme' voelt - is dat niet wat bij je hoort.
Waar ik van ben overtuigd, is dat de meeste mensen het goed met je voorhebben. De meeste conflicten ontstaan door onbegrip, wat vaak het gevolg is van miscommunicatie. Het is heel moeilijk om voor een ander te begrijpen wat jij voelt. De een begrijpt het wat beter dan de ander, maar 100% begrip zal je nooit krijgen, aangezien niemand behalve jij zelf kan ervaren wat je voelt en denkt.
Het is wel goed om je open te stellen voor andermans feedback. Je negatieve gevoelens maken dat je niet helder kan denken; aangezien anderen niet voelen wat jij voelt, kunnen ze soms meer perspectief zien. Ook ben je niet alwetend; wat jij niet weet of wat jij niet ziet, weet of ziet een ander misschien wel.
Maar laat je niks opdringen of aanpraten waar je zelf niet achter kan staan. Dat een willekeurig iemand het beter meent te weten dan ik, vind ik niet zo erg. Sowieso kan ik het wel waarderen dat iemand met mij meedenkt, ook als het iets is waar ik inhoudelijk niks mee kan. Maar ik voel mij ook niet meer schuldig als ik er niks mee doe omdat ik er niks mee kan. En als de ander zich daardoor beledigd voelt, is dat zijn probleem.
Ik sluit mij wel aan bij GeenInspiratie als het gaat om psychische hulpverlening. Ik denk er wel iets genuanceerder over, omdat ik mijn kwaadheid daarover wat meer heb verwerkt.
Hoe vaak gebeurt het wel niet dat mensen een foute diagnose krijgen en van het kastje naar de muur gestuurd worden? Dat een psych een verkeerde diagnose stelt, is tot daaraan toe, want ook een psych is maar een mens: ze hebben weliswaar gestudeerd, maar evenmin dan een ander kunnen ze niet in jouw hoofd kijken. Het kan soms heel moeilijk zijn om iemand correct in te schatten.
Maar ik vind het wel kwalijk dat teveel behandelaars hun cliënten niet serieus nemen. Als jij een diagnose krijgt waar je het niet mee eens bent, wordt er vaak a priori vanuit gegaan dat jij het niet kan accepteren en vaak wordt er dan gezegd "het onderzoek wijst uit dat je dat hebt, dus je moet je erbij neerleggen.
Een goede behandelaar snoert jou niet de mond en is bereid om uitgebreid toe te lichten waarom je die diagnose hebt gekregen. Hij zal uitleggen dat hij bepaalde criteria of een bepaald patroon herkent in jouw gedrag en gaat na of jij je daarin ook kan identificeren. Hij zal je ook uitleggen wat een bepaalde psychische stoornis nou in de essentie is. Voor mij was het bijvoorbeeld schrikken toen ik te horen kreeg dat ik borderline heb. Ik dacht: "Ben ik dan een manipulatieve klootzak en ben ik zo gestoord dat ik niet eens doorheb dat ik alles aan elkaar lieg?' Maar toen mij werd uitgelegd wat borderline nou eigenlijk is, toen kreeg ik meteen het gevoel dat de vinger op de juiste plek gelegd werd. En ik ging ook meteen begrijpen waarom veel mensen met borderline kunnen liegen en manipuleren ... dat hangt allemaal samen met de overtuiging dat ze zich heel minderwaardig voelen. Een relatie hebben met iemand met borderline gaat vaak fout, omdat ze niet kunnen aanvaarden dat iemand hen echt leuk vindt. Enerzijds voel je je compleet afhankelijk van je partner, want zonder hem of haar stel je niks voor en blijf je alleen achter. Anderzijds snap je niet dat je partner je ook leuk vindt met alle eigenschappen waardoor jij jezelf verafschuwt. Je zoekt uiteindelijk bevestiging voor de angst dat hij/zij je gaat verlaten omdat je nou eenmaal ontzettend minderwaardig bent en hij/zij iemand kan krijgen die 1000x leuker is. En dat kan je het beste bereiken door je zelfhaat te richten op je partner
Ik zou het dus waarderen als je in je reactie niet meer zo veel afdwaalt, zodat het gesprek wat constructiever wordt.
Nogmaals: geen verwijt. Maar ik ga niet nog eens vijf posts zo verder.Hahaha ik zie het ook.quote:
Ik ben je behandelaar niet, maar je post is wel hét evidente voorbeeld van je ADHD.
In mijn lange posts ben ik ook de enige niet
Ik kan terwijl aan het typen ben bedenken: kort en bondig vindt de ander prettiger om te lezen. Ik neem het mij elke keer voor.
En hoppa... mijn hoofd vult zich met gedachten die ik somehow allemaal even belangrijk vind.
Dat is ook met negatieve gedachten.
Ik heb echt weleens dat ik het helder en positief zie. Dan zeg ik tegen mezelf "nu stoppen met denken... hou dit vast". Echter de "maar" glipt er weer doorheen
Je kunt je gedachten niet controleren, wel sturen. Als ik in een negatieve feedbackloop dreig te vallen, ga ik online naar mooie horloges googelen. Kijken wat de prijzen zijn, welk uurwerk ze hebben. En als ik langs Schaap & Citroen loop, kijk ik altijd even in de vitrine.quote:
[..]
Hahaha ik zie het ook.
In mijn lange posts ben ik ook de enige niet
Ik kan terwijl aan het typen ben bedenken: kort en bondig vindt de ander prettiger om te lezen. Ik neem het mij elke keer voor.
En hoppa... mijn hoofd vult zich met gedachten die ik somehow allemaal even belangrijk vind.
Dat is ook met negatieve gedachten.
Ik heb echt weleens dat ik het helder en positief zie. Dan zeg ik tegen mezelf "nu stoppen met denken... hou dit vast". Echter de "maar" glipt er weer doorheen
Ik entertain mezelf met leuke gedachten, want je kunt maar aan een beperkt aantal dingen tegelijk denken. Begin bijvoorbeeld nu al te grijnzen als ik aan mijn droomhorloge denk. Moraal van het verhaal: je kunt niet bepalen welke gedachten in je opkomen, maar je hebt wel de keuze om die gedachte wel of niet te voeden en te entertainen, om zo je gedachtegang te sturen. Borderline is in feite een zelfbeeld dat heel sterk fluctueert omdat je je zelfbeeld compleet laat afhangen van je omgeving. Daardoor ga je allerlei rare acties uithalen als dreigen met zelfmoord etc. als iemand je bijvoorbeeld verlaat. Liegen, bedriegen, je kent het rijtje vast wel, komt ook allemaal doordat een borderliner zo wanhopig op zoek is naar goedkeuring van zijn omgeving/een persoon.quote:
[..]
Ik heb de laatste tijd van een paar mensen inderdaad gehoord dat ik wellicht C-PTSD heb ipv borderline. Wat is het verschil eigenlijk? Want borderline krijg je toch ook niet zomaar?
Ik heb een klinische behandeling gevolgd voor persoonlijkheidsstoornissen. Toen was de diagnose borderline overigens niet gesteld. 5 jaar later kreeg ik die diagnose wel, omdat ik aan voldoende criteria voldeed en omdat ze dachten dat MBT (mentalisation based treatment) wel zou kunnen helpen.
Tja, ik weet niet zo goed wat ik erover moet denken. Ik herkende mij in de meeste gevoelens die mijn therapiegenoten ook hadden. Wat ik bijvoorbeeld niet begreep, was dat best veel groepsgenoten regelmatig logen over de dingen die ze deden. Ik snap het uiteraard wel dat het moeilijk is toe te geven dat je bijvoorbeeld iemand hebt gekwetst en dat liever zou omdraaien. Maar daar heb je toch alleen jezelf mee? Het liegen wordt wel als typerend gezien voor borderline.
Welke naam het ook heeft, boeit mij niet meer zo. Ik heb al zoveel labels opgeplakt gekregen.
Maar PTSS krijg je toch als je iets specifiek heftigs hebt meegemaakt? Of heeft het meer te maken met hoe je erop reageert?
Wat ik wel heb, is dat ik mij opeens iets herinner wat ik gedaan heb waarvoor ik mij schaam. Dat opeens in mijn hoofd te binnen schiet dat ik 10 jaar geleden mezelf met een bepaalde opmerking voor lul heb gezet. Op zich iets wat overkomelijk is. Alleen het overspoelt mij dan helemaal. Ik wordt dan in een flash met zoveel gevoel van schaamte geconfronteerd dat ik er zelfs een paniekaanval door kan krijgen. Over het algemeen voel ik mij gewoon een soort van verdoofd.
Het meest pijnlijke aan alles vind ik dat ik zoveel miskenning heb gekregen. Elke keer dat onbegrip. Ik ben zo vaak in therapie gegaan en elke keer hoop ik maar dat ze iets voor me kunnen doen. En dan blijkt uiteindelijk dat er niks is veranderd, maar het wordt je wel aangepraat.
Cognitieve gedragstherapie lijkt mij niks. Ik wil eigenlijk weer contact gaan krijgen met wat ik zelf voel en wat ik zelf over dingen denk.
Verlaten worden is voor een borderliner een extreme afwijzing, die je zelfbeeld in dat geval heel erg omlaag haalt. Je ziet ook dat dit gevoel heel snel kan omslaan, stel dat die persoon opeens weer contact zoekt, dan is alle woede jegens die persoon (wat eigenlijk zelfhaat van de borderliner is), weg.
Bij C-PTSD heb je een veel stabieler, doch extreem negatief zelfbeeld. Dit is onafhankelijk van wat een bepaalde persoon op dat moment van jou vindt. Borderline-achtige reacties op stressvolle gebeurtenissen zijn ingesleten traumaresponses.
Die extreme schaamte waar je het over hebt herken ik wel. Kijk, het kan wel zo zijn dat je iets gênants hebt gedaan en dat als je daaraan terugdenkt je nog steeds door de grond wil zakken. Maar het moet niet zo zijn dat je je daardoor gaat schamen voor je hele bestaan, waardoor je je eigenlijk altijd als een soort afgevlakte versie van jezelf presenteert. (Als ik hiermee de plank missla moet je het zeggen). Zoiets past veel meer in het C-PTSD plaatje dan borderline.
C-PTSD hoeft verder niet te komen door extreem heftige gebeurtenissen als ongelukken, etc. Iets als herhaaldelijk vernederd worden door een vertrouwd persoon (ouderfiguur) kan genoeg zijn. Snap dat het labeltje je niet zoveel boeit, maar dat labeltje bepaalt (helaas) vaak wel hoe je therapeut je benadert. En met een misdiagnose voor borderline schiet je niet zoveel op.
Het lijkt me dat je geen makkelijke jeugd hebt gehad. Geef bij je behandelaar aan dat je dit wil verwerken en je zelfbeeld wil herstellen. Dat, i.p.v. symptoombestrijding: Cognitieve gedragstherapie. Daar leer je je negatieve gedachtes negeren en te handelen naar wat goed voor je is. Maar je negatieve zelfbeeld en (eventuele) trauma aan je jeugd blijft.
Excuses voor de late reactie.
Elke psychologische diagnose gebeurt op basis van symptoombeschrijvingen. De DSM is in de praktijk ook een checklist van symptomen. De psychische stoornis is niet direct te observeren, dus dan ben je wel aangewezen op naar de symptomen kijken. Soms heb je ook somatische klachten, maar die zijn enkel het gevolg van de stoornis (veel maagzweren door stress van een angststoornis bijvoorbeeld).quote:
Borderline en c-ptsd zijn symptoombeschrijvingen. Aan de hand daarvan kan dus sowieso niets anders worden gedaan dan symptoombestrijding, tenzij op de 1 of amdere manier onomstotelijk kan worden aangetoond dat de klachten die PabstBlueRibbon heeft komen door de effect van specifieke gebeurtenissen, dan wel borderline (wat dit dan ook mag zijn, als dit dan iets genetisch moet zijn dan moet dit lichamelijk aan te tonen zijn).
Mijn probleem is dat de experts hier dus ook op aangewezen zijn en dat leken in principe even goed in staat zijn om symptomen waar te nemen en aan de hand daarvan te experimenteren met danwel gedragsverandering, danwel fysieke maatregelen in de vorm van levensstijl aanpassing of supplementenquote:
Elke psychologische diagnose gebeurt op basis van symptoombeschrijvingen. De DSM is in de praktijk ook een checklist van symptomen. De psychische stoornis is niet direct te observeren, dus dan ben je wel aangewezen op naar de symptomen kijken. Soms heb je ook somatische klachten, maar die zijn enkel het gevolg van de stoornis (veel maagzweren door stress van een angststoornis bijvoorbeeld).
Leken kunnen geen diagnostische vragenlijst afnemen en interpreteren. Er komt daar meer bij kijken dan de DSM afgaan, ook al zijn de vragenlijsten daar op gebaseerd.quote:
[..]
Mijn probleem is dat de experts hier dus ook op aangewezen zijn en dat leken in principe even goed in staat zijn om symptomen waar te nemen en aan de hand daarvan te experimenteren met danwel gedragsverandering, danwel fysieke maatregelen in de vorm van levensstijl aanpassing of supplementen
Maar wat is dan je suggestie om het te verbeteren?
a niffo bij cptsd stel je toch dat de oorzaak van je niet wenselijke gedrag (=symptoom) voortkomt uit trauma, als je dat verwerkt is het toch niet alleen symptoombestrijding meerquote:
Borderline en c-ptsd zijn symptoombeschrijvingen. Aan de hand daarvan kan dus sowieso niets anders worden gedaan dan symptoombestrijding, tenzij op de 1 of amdere manier onomstotelijk kan worden aangetoond dat de klachten die PabstBlueRibbon heeft komen door de effect van specifieke gebeurtenissen, dan wel borderline (wat dit dan ook mag zijn, als dit dan iets genetisch moet zijn dan moet dit lichamelijk aan te tonen zijn).
Dan herken ik mij wel meer in de borderline. Ik heb uit zelfbescherming mijn impulsen heel erg afgeremd en ben geneigd helemaal te overdenken wat er zou gebeuren als ik dit of dat doe, dus dat maakt bij mij het gedrag minder extreem. Maar dat instabiele lage fluctuerende zelfbeeld klopt wel.quote:
[..]
Borderline is in feite een zelfbeeld dat heel sterk fluctueert omdat je je zelfbeeld compleet laat afhangen van je omgeving. Daardoor ga je allerlei rare acties uithalen als dreigen met zelfmoord etc. als iemand je bijvoorbeeld verlaat. Liegen, bedriegen, je kent het rijtje vast wel, komt ook allemaal doordat een borderliner zo wanhopig op zoek is naar goedkeuring van zijn omgeving/een persoon.
Verlaten worden is voor een borderliner een extreme afwijzing, die je zelfbeeld in dat geval heel erg omlaag haalt. Je ziet ook dat dit gevoel heel snel kan omslaan, stel dat die persoon opeens weer contact zoekt, dan is alle woede jegens die persoon (wat eigenlijk zelfhaat van de borderliner is), weg.
Bij C-PTSD heb je een veel stabieler, doch extreem negatief zelfbeeld. Dit is onafhankelijk van wat een bepaalde persoon op dat moment van jou vindt. Borderline-achtige reacties op stressvolle gebeurtenissen zijn ingesleten traumaresponses.
Die extreme schaamte waar je het over hebt herken ik wel. Kijk, het kan wel zo zijn dat je iets gênants hebt gedaan en dat als je daaraan terugdenkt je nog steeds door de grond wil zakken. Maar het moet niet zo zijn dat je je daardoor gaat schamen voor je hele bestaan, waardoor je je eigenlijk altijd als een soort afgevlakte versie van jezelf presenteert. (Als ik hiermee de plank missla moet je het zeggen). Zoiets past veel meer in het C-PTSD plaatje dan borderline.
C-PTSD hoeft verder niet te komen door extreem heftige gebeurtenissen als ongelukken, etc. Iets als herhaaldelijk vernederd worden door een vertrouwd persoon (ouderfiguur) kan genoeg zijn. Snap dat het labeltje je niet zoveel boeit, maar dat labeltje bepaalt (helaas) vaak wel hoe je therapeut je benadert. En met een misdiagnose voor borderline schiet je niet zoveel op.
Het lijkt me dat je geen makkelijke jeugd hebt gehad. Geef bij je behandelaar aan dat je dit wil verwerken en je zelfbeeld wil herstellen. Dat, i.p.v. symptoombestrijding: Cognitieve gedragstherapie. Daar leer je je negatieve gedachtes negeren en te handelen naar wat goed voor je is. Maar je negatieve zelfbeeld en (eventuele) trauma aan je jeugd blijft.
Excuses voor de late reactie.
De dingen die ik heb meegemaakt, vind ik niet in die mate traumatisch. Wel had ik het moeilijker dan anderen, want er was iets waardoor ik mij niet in een vergelijkbaar tempo kon ontwikkelen dan leeftijdgenoten en alles wat bij anderen vanzelfsprekend leek te gaan, ging bij mij moeilijker. Logisch dat ik dan bij mezelf ging concluderen dat ik minderwaardig ben. Ik vond het ook logisch dat ik altijd werd gepest, want ik gedroeg mij wat anders en was kwetsbaarder dan andere kinderen.
Voor mezelf had ik wel duidelijk dat ik zo niet in het leven wil staan. Dus ik probeerde mezelf aan te passen en mezelf te veranderen. De oorzaak vond ik in mezelf zitten.
Waar ik juist heel erg van in de war raakte, was als men ging zeggen "het is niet jouw schuld, want pesten is niet OK" Wanneer noem je iets pesten? Ik wilde mij geen sukkel voelen en ik wilde geen gedrag vertonen wat bij leeftijdgenoten pestgedrag triggerde. Ik wilde niet dat anderen tegen mij aardig gaan doen terwijl ze mij stiekem een sukkel vinden. Ik wilde niet uitgenodigd worden op feestjes uit medelijden.
Ik heb nog steeds moeite met uitspraken als "je moet jezelf accepteren". Ik hoor veel liever dat er mogelijkheden bestaan om jezelf te ontwikkelen en dat je daarmee invloed hebt hoe je in het leven staat. Het ging beter met mij toen ik bij mezelf ontdekte dat er meer in mij zit en dat ik niet alleen maar kwetsbaar en zwak ben.
Het probleem is dat heel weinig mensen kunnen bevatten hoe het is om de problemen met jezelf te hebben zoals ik die heb. In plaats van dat ik mij gesteund voel, voel ik dat iedereen mij in de rol van kwetsbaar en zwak willen duwen, omdat zij vinden dat ik daarin thuishoor. En feitelijk komt het er wel op neer dat het zo is. Ik geloof wel dat ik tegen mezelf veel negatiever en gekleurder aankijk dan anderen.
Waarom kunnen leken dat dan niet? Iemand plaatste er een keer 1 op internet, uit Amerika, dsm persoonlijkheidsstoornistest, en omdat diegene toevallig handig was met excel maakte die er ook een automatische scoreberekening bij. Veel mensen, waaronder ik maakten er toen dankbaar gebruik van. Uitslag; zelfde als de test die ik later officieel bij de psycholoog deed. Ook mocht ik een keer een test niet doen omdat ik die ook al kende omdat die op internet was gezet door een psycholoog. Als ze het zo gevoelig is voor vertekening geeft dat te denken toch?quote:
Leken kunnen geen diagnostische vragenlijst afnemen en interpreteren. Er komt daar meer bij kijken dan de DSM afgaan, ook al zijn de vragenlijsten daar op gebaseerd.
Maar wat is dan je suggestie om het te verbeteren?
Suggestie voor verbetering: gooi al die zooi online en laat mensem betalen om de testen zelf te kunnen maken en online cursussen te doen/hun resultaten te vergelijken/met lotgenoten in contact te komen op fora/als ze het echt dolgraag willen nog in het echt therapie kunnen volgen
Ja, maar wat is dan bewijs dat het voortkomt uit trauma? Tenzij hij dat zelf inziet, maar dan hoeft ie niet naar de psycholoog om dat nog eens officieel aan te laten tonen.quote:
a niffo bij cptsd stel je toch dat de oorzaak van je niet wenselijke gedrag (=symptoom) voortkomt uit trauma, als je dat verwerkt is het toch niet alleen symptoombestrijding meer
[ Bericht 20% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 21-07-2018 19:28:05 ]
Omdat een diagnose méér is dan een eendimensionale uitslag op een test. Gesprek met de cliënt, afstemming in een intervisie met andere psychologen, interpretatie op sociaal gewenste antwoorden etc. Verder is er niet één test die alles meet. Uit het intakegesprek wordt gekozen wat er onderzocht moet worden en meerdere testen kunnen bepaalde aspecten van hetzelfde construct meten. Ook heb je als eerste persoon een blinde vlek voor je eigen persoonlijkheid. Zo dacht ik dat ik ADD had, diagnose laten uitvoeren, en de symptomen klopten, maar die symptomen kwamen niet door ADD, maar iets anders in mijn persoonlijkheid. Toen ik eraan werkte, verdwenen die symptomen ook. Had wel Ritalin kunnen slikken, en de symptomen zouden dan verdwijnen, maar het was geen ADD en de onderliggende oorzaak zou nog steeds bestaan.quote:
[..]
Waarom kunnen leken dat dan niet? Iemand plaatste er een keer 1 op internet, uit Amerika, dsm persoonlijkheidsstoornistest, en omdat diegene toevallig handig was met excel maakte die er ook een automatische scoreberekening bij. Veel mensen, waaronder ik maakten er toen dankbaar gebruik van. Uitslag; zelfde als de test die ik later officieel bij de psycholoog deed. Ook mocht ik een keer een test niet doen omdat ik die ook al kende omdat die op internet was gezet door een psycholoog. Als ze het zo gevoelig is voor vertekening geeft dat te denken toch?
Suggestie voor verbetering: gooi al die zooi online en laat mensem betalen om de testen zelf te kunnen maken en online cursussen te doen/hun resultaten te vergelijken/met lotgenoten in contact te komen op fora/als ze het echt dolgraag willen nog in het echt therapie kunnen volgen
Jammer dat je vervelende ervaringen hebt in de ggz, maar doe niet alsof je het concept beter begrijpt dan mensen die ervoor gestudeerd hebben en tijdens hun carrière moeten bijscholen. Iets met de beste stuurlui ...
Ik had het niet over 1 test die alles had gemeten. Ik had het over een test specifiek voor persoonlijkheidsstoornissen. En als je iedere bestaande test ondergaat, dan meet je uiteindelijk ook alles, toch?quote:
Omdat een diagnose méér is dan een eendimensionale uitslag op een test. Gesprek met de cliënt, afstemming in een intervisie met andere psychologen, interpretatie op sociaal gewenste antwoorden etc. Verder is er niet één test die alles meet. Uit het intakegesprek wordt gekozen wat er onderzocht moet worden en meerdere testen kunnen bepaalde aspecten van hetzelfde construct meten. Ook heb je als eerste persoon een blinde vlek voor je eigen persoonlijkheid. Zo dacht ik dat ik ADD had, diagnose laten uitvoeren, en de symptomen klopten, maar die symptomen kwamen niet door ADD, maar iets anders in mijn persoonlijkheid. Toen ik eraan werkte, verdwenen die symptomen ook. Had wel Ritalin kunnen slikken, en de symptomen zouden dan verdwijnen, maar het was geen ADD en de onderliggende oorzaak zou nog steeds bestaan.
Jammer dat je vervelende ervaringen hebt in de ggz, maar doe niet alsof je het concept beter begrijpt dan mensen die ervoor gestudeerd hebben en tijdens hun carrière moeten bijscholen. Iets met de beste stuurlui ...
Je zegt dat een diagnose meer is dan alleen die testen. Nou, het gesprek met de client vind ik niets toevoegen; daarin zegt de client dingen die diegene zelf al weet, en kan er alleen maar sprake zijn van vooroordelen. Wat is het bewijs voor die blinde vlek? En wat is het bewijs dat psychologen zouden kunnen zien wat voor de persoon zelf in het blinde vlek gebied ligt? Dat uit het intakegesprek blijkt wat er getest moet worden noem jij een pluspunt, ik noem het een minpunt. Vooral omdat het oneindig veel minder vermoeiend zou zijn, en ook voor een beter vergelijkbaar resultaat zou zorgen, als al die testen gewoon online stonden. Kun je prachtige statistieken krijgen van hoeveel mensen zichzelf normaal vinden en hoeveel mensen niet. Pas in vergelijking met de rest van de samenleving krijgen stigma's waarde. Dan weet je hoe vaak iets voorkomt, of het een maatschappelijk probleem is, kun je de leefsituatie in kaart brengen en zien of dat invloed heeft op de mate van psychische problemen, enzovoort.
Fijn dat je zulke goede ervaringen hebt met de ggz, maar doe niet alsof iedereen de huidige werkwijze dan maar moet ophemelen, en omdat die mensen iets gestudeerd hebben zij boven alle kritiek verheven zijn.
Je snapt er werkelijk niets van en het is tenenkrommend. Een dialoog is zo veel verhelderender dan een test. Als je hoofdpijn hebt en gaat googelen op symptomen, kom je na een paar uurtjes uit op hersenkanker. Leken weten niet wat de (statistische) beperkingen van van een test zijn, de theoretische onderbouwing, de normering, tegen welke referentiegroep het is afgezet etc. Je doet alsof wanneer die testen vrij online beschikbaar zijn je zelf doktertje kunt spelen. Maar een hoop leken weten niet wanneer een score als klinisch beschouwd moet worden (een test geeft daar geen oordeel over), dat de test een momentopname is en dat ze onnodig bang worden gemaakt kunnen als er een bepaalde score uitkomt. Je gaat toch ook niet wanneer je pijn hebt aan je knie een volledig lichamelijk onderzoek laten uitvoeren in een academisch ziekenhuis? "Ja maar, als je iedereen van top tot teen onderzoekt, heb je leuke statistieken!!!"quote:
[..]
Ik had het niet over 1 test die alles had gemeten. Ik had het over een test specifiek voor persoonlijkheidsstoornissen. En als je iedere bestaande test ondergaat, dan meet je uiteindelijk ook alles, toch?
Je zegt dat een diagnose meer is dan alleen die testen. Nou, het gesprek met de client vind ik niets toevoegen; daarin zegt de client dingen die diegene zelf al weet, en kan er alleen maar sprake zijn van vooroordelen. Wat is het bewijs voor die blinde vlek? En wat is het bewijs dat psychologen zouden kunnen zien wat voor de persoon zelf in het blinde vlek gebied ligt? Dat uit het intakegesprek blijkt wat er getest moet worden noem jij een pluspunt, ik noem het een minpunt. Vooral omdat het oneindig veel minder vermoeiend zou zijn, en ook voor een beter vergelijkbaar resultaat zou zorgen, als al die testen gewoon online stonden. Kun je prachtige statistieken krijgen van hoeveel mensen zichzelf normaal vinden en hoeveel mensen niet. Pas in vergelijking met de rest van de samenleving krijgen stigma's waarde. Dan weet je hoe vaak iets voorkomt, of het een maatschappelijk probleem is, kun je de leefsituatie in kaart brengen en zien of dat invloed heeft op de mate van psychische problemen, enzovoort.
Fijn dat je zulke goede ervaringen hebt met de ggz, maar doe niet alsof iedereen de huidige werkwijze dan maar moet ophemelen, en omdat die mensen iets gestudeerd hebben zij boven alle kritiek verheven zijn.
Verder zullen alleen de hypochondere angsthazen behoefte hebben aan zo'n test en die invullen. Krijg je alsnog vertekende resultaten. Verdiep je alsjeblieft meer in psychometrie of überhaupt statistisch onderzoek, voordat je denkt dat je het beter weet.Nee, ze zijn niet boven alle kritiek verheven. Maar een anonieme user op een forum heeft wel wat minder geloofwaardigheid, omdat die enkel cliëntervaring heeft en daarom alles maar van één kant kan bekijken.
Snap precies wat je bedoeld met dat telkens in de slachtofferrol geduwd worden. Steeds van behandelaars horen dat het niet jouw schuld is dat x en y is gebeurd, dat je er niks aan had kunnen doen dat het zo gelopen is. Maar daardoor wek je ook de suggestie dat je in het hier en nu machteloos bent in moeilijke situaties. En dat is helemaal niet zo.quote:
[..]
Dan herken ik mij wel meer in de borderline. Ik heb uit zelfbescherming mijn impulsen heel erg afgeremd en ben geneigd helemaal te overdenken wat er zou gebeuren als ik dit of dat doe, dus dat maakt bij mij het gedrag minder extreem. Maar dat instabiele lage fluctuerende zelfbeeld klopt wel.
De dingen die ik heb meegemaakt, vind ik niet in die mate traumatisch. Wel had ik het moeilijker dan anderen, want er was iets waardoor ik mij niet in een vergelijkbaar tempo kon ontwikkelen dan leeftijdgenoten en alles wat bij anderen vanzelfsprekend leek te gaan, ging bij mij moeilijker. Logisch dat ik dan bij mezelf ging concluderen dat ik minderwaardig ben. Ik vond het ook logisch dat ik altijd werd gepest, want ik gedroeg mij wat anders en was kwetsbaarder dan andere kinderen.
Voor mezelf had ik wel duidelijk dat ik zo niet in het leven wil staan. Dus ik probeerde mezelf aan te passen en mezelf te veranderen. De oorzaak vond ik in mezelf zitten.
Waar ik juist heel erg van in de war raakte, was als men ging zeggen "het is niet jouw schuld, want pesten is niet OK" Wanneer noem je iets pesten? Ik wilde mij geen sukkel voelen en ik wilde geen gedrag vertonen wat bij leeftijdgenoten pestgedrag triggerde. Ik wilde niet dat anderen tegen mij aardig gaan doen terwijl ze mij stiekem een sukkel vinden. Ik wilde niet uitgenodigd worden op feestjes uit medelijden.
Ik heb nog steeds moeite met uitspraken als "je moet jezelf accepteren". Ik hoor veel liever dat er mogelijkheden bestaan om jezelf te ontwikkelen en dat je daarmee invloed hebt hoe je in het leven staat. Het ging beter met mij toen ik bij mezelf ontdekte dat er meer in mij zit en dat ik niet alleen maar kwetsbaar en zwak ben.
Het probleem is dat heel weinig mensen kunnen bevatten hoe het is om de problemen met jezelf te hebben zoals ik die heb. In plaats van dat ik mij gesteund voel, voel ik dat iedereen mij in de rol van kwetsbaar en zwak willen duwen, omdat zij vinden dat ik daarin thuishoor. En feitelijk komt het er wel op neer dat het zo is. Ik geloof wel dat ik tegen mezelf veel negatiever en gekleurder aankijk dan anderen.
Ook dat gezeik van; je moet jezelf accepteren zoals je bent. Terwijl als het echt slecht ging, mijn enige hoop juist was dat ik mezelf kon veranderen.
Heb in therapie vaak genoeg gehoord gehad dat ik gezien mijn gemoedstoestand "goed bezig" was. Als ik dan iets erbij wilde gaan ondernemen, vroeg mevrouw of ik dan niet teveel hooi op m'n vork zou nemen. (En dan zelf met suggesties komen als: zoek een hobby, ga wat knutselen. Alsof een geslaagd knutselproject je meer zelfvertrouwen geeft.
) Als je therapeut je al als zwak ziet, hoe moet je zelf dan ooit gaan geloven dat je het in je hebt om iets (voor jou) waardevols te bereiken? Achteraf vind ik juist dat ze veel beter had kunnen zeggen; ga ervoor, zelfs als de kans dat het niet lukt groot is. Ja, als je zo'n therapeut van likmevestje toegewezen krijgt, kan je er beter gewoon wat benzo's tegenaan gooien
.De meeste therapeuten zijn dan ook hele erge meegaande vrouwen. Ze kunnen niet echt op hun strepen staan als de cliënt er een potje van maakt. Ze hebben doorgaans ook te maken met kwetsbare groepen, dus zijn ze terughoudend met (opbouwende) kritiek. De wat oudere dames of de mannelijke therapeuten zijn wat dat betreft daar beter in.quote:
[..]
Snap precies wat je bedoeld met dat telkens in de slachtofferrol geduwd worden. Steeds van behandelaars horen dat het niet jouw schuld is dat x en y is gebeurd, dat je er niks aan had kunnen doen dat het zo gelopen is. Maar daardoor wek je ook de suggestie dat je in het hier en nu machteloos bent in moeilijke situaties. En dat is helemaal niet zo.
Ook dat gezeik van; je moet jezelf accepteren zoals je bent. Terwijl als het echt slecht ging, mijn enige hoop juist was dat ik mezelf kon veranderen.
Heb in therapie vaak genoeg gehoord gehad dat ik gezien mijn gemoedstoestand "goed bezig" was. Als ik dan iets erbij wilde gaan ondernemen, vroeg mevrouw of ik dan niet teveel hooi op m'n vork zou nemen. (En dan zelf met suggesties komen als: zoek een hobby, ga wat knutselen. Alsof een geslaagd knutselproject je meer zelfvertrouwen geeft.
Achteraf vind ik juist dat ze veel beter had kunnen zeggen; ga ervoor, zelfs als de kans dat het niet lukt groot is. Ja, als je zo'n therapeut van likmevestje toegewezen krijgt, kan je er beter gewoon wat benzo's tegenaan gooien
Zelfacceptatie is juist niet jezelf erbij neerleggen als je een laag zelfbeeld hebt. Hoe kom je erbij om te denken dat dat zo zou zijn?quote:
Het belangrijkste wat ik eruit pik: ook ik vind het concept van zelfacceptatie complete onzin. Als je een laag zelfbeeld hebt en disfunctioneel leeft, kom je geen stap verder als je je daar bij neerlegt. Nee, therapeuten moeten zich meer richten op (persoonlijke) verantwoordelijkheid. En diezelfde verantwoordelijkheid komt gevoelsmatig steeds meer bij de therapeut liggen als je zo lang in therapie blijft. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat mijn leven en levensgeluk enorme stappen hebben gemaakt sinds ik gestopt ben met therapie. Dan sta je er alleen voor en draag je zelf alle verantwoordelijkheid. Alles wat er fout (en goed) gaat, gebeurt door jouw toedoen. Dan put je ineens kracht uit bronnen waarvan je niet wist dat ze bestonden. Het geeft een enorm bekrachtigend gevoel als je de volledige regie hebt over je leven. Het doel van therapie is om die bronnen te ontwikkelen, niet dat de therapeut jouw problemen oplost. Nee, je moet juist getraind worden om een betere probleemoplosser te worden. Ik weet niet in hoeverre je belemmeringen nog als klinisch beschouwd worden, maar ga bij jezelf even na of je alles niet zelf kunt.
Cliënt: "Ik heb nog geen diploma en geen vriendin! Iedereen vindt me stom!"quote:
[..]
Zelfacceptatie is juist niet jezelf erbij neerleggen als je een laag zelfbeeld hebt. Hoe kom je erbij om te denken dat dat zo zou zijn?
Therapeut: "Nee, je bent niet stom. Je bent wie je bent en dat is goed!"
Kort door de bocht dat soort prietpraat. In mijn groep werd er ook zo gepraat tegen een jongen zonder zelfvertrouwen.
Met jezelf afkraken omdat je geen diploma en geen vriendin hebt helpt iemand echt niet verder. Als je jezelf leert accepteren dan is het stukken makkelijker om je diploma te halen en een gezonde relatie aan te gaan dan wanneer je jezelf steeds saboteert met verlammende zelfkritiek.quote:
[..]
Cliënt: "Ik heb nog geen diploma en geen vriendin! Iedereen vindt me stom!"
Therapeut: "Nee, je bent niet stom. Je bent wie je bent en dat is goed!"
Kort door de bocht dat soort prietpraat. In mijn groep werd er ook zo gepraat tegen een jongen zonder zelfvertrouwen.
Fijn dat jij je weg gevonden hebt, maar het is wat kort door de bocht om wat een ander misschien nodig heeft als prietpraat te beschouwen.
Goed punt, zullen inderdaad genoeg cliënten zijn die geen kritiek willen horen. Zou zelf veel meer gehad hebben aan iemand die je op je fouten durft aan te spreken. Ben het 100% met je eens dat ze meer op eigen verantwoordelijkheid zouden moeten richten. Die gedachtegang heeft mij uiteindelijk ook het meest geholpen (na gestopt te zijn met therapie).quote:
[..]
De meeste therapeuten zijn dan ook hele erge meegaande vrouwen. Ze kunnen niet echt op hun strepen staan als de cliënt er een potje van maakt. Ze hebben doorgaans ook te maken met kwetsbare groepen, dus zijn ze terughoudend met (opbouwende) kritiek. De wat oudere dames of de mannelijke therapeuten zijn wat dat betreft daar beter in.
Er zit in verschil in jezelf vergeven dat je op dit moment geen diploma hebt, en accepteren dat je iemand bent die geen diploma heeft en het daarmee moet doen. In het laatste geval gooi je eigenlijk alle hoop op verbetering weg.quote:
[..]
Met jezelf afkraken omdat je geen diploma en geen vriendin hebt helpt iemand echt niet verder. Als je jezelf leert accepteren dan is het stukken makkelijker om je diploma te halen en een gezonde relatie aan te gaan dan wanneer je jezelf steeds saboteert met verlammende zelfkritiek.
Fijn dat jij je weg gevonden hebt, maar het is wat kort door de bocht om wat een ander misschien nodig heeft als prietpraat te beschouwen.
En dat laatste heeft ook niks met zelfacceptatie te maken. Meer met berusten in slachtofferschap, en iemand die dat doet voelt zich echt niet goed over zichzelf. Totaal wat anders dus.quote:
[..]
Er zit in verschil in jezelf vergeven dat je op dit moment geen diploma hebt, en accepteren dat je iemand bent die geen diploma heeft en het daarmee moet doen. In het laatste geval gooi je eigenlijk alle hoop op verbetering weg.
Wie zegt dat ik het over afkraken heb? Het er zit een hoop tussen je disfunctionele gedrag sadomasochistisch verheerlijken en jezelf voorliegen dat je goed aan de gang bent. Ik heb het over verantwoordelijk nemen: "Ok, ik verpruts mijn leven nu, maar des te meer dat er potentie in me zit."quote:
[..]
Met jezelf afkraken omdat je geen diploma en geen vriendin hebt helpt iemand echt niet verder. Als je jezelf leert accepteren dan is het stukken makkelijker om je diploma te halen en een gezonde relatie aan te gaan dan wanneer je jezelf steeds saboteert met verlammende zelfkritiek.
Fijn dat jij je weg gevonden hebt, maar het is wat kort door de bocht om wat een ander misschien nodig heeft als prietpraat te beschouwen.
Je doet uitspraken over zelfacceptatie die helemaal niet kloppen. Als je het zelf niet snapt, ga je er dan eerst in verdiepen voordat je het voor anderen afkraakt. Verantwoordelijkheid nemen is een cruciaal onderdeel van zelfacceptatie.quote:
[..]
Wie zegt dat ik het over afkraken heb? Het er zit een hoop tussen je disfunctionele gedrag sadomasochistisch verheerlijken en jezelf voorliegen dat je goed aan de gang bent. Ik heb het over verantwoordelijk nemen: "Ok, ik verpruts mijn leven nu, maar des te meer dat er potentie in me zit."
Denk dat het ook een kwestie van veel werkervaring hebben, waardoor je beter kunt aanvoelen wanneer je streng moet zijn en wanneer niet. Therapeuten zijn te veel bezig met alles oplossen voor de cliënt, terwijl ze zich beter kunnen opstellen als een coach/mentor.quote:
[..]
Goed punt, zullen inderdaad genoeg cliënten zijn die geen kritiek willen horen. Zou zelf veel meer gehad hebben aan iemand die je op je fouten durft aan te spreken. Ben het 100% met je eens dat ze meer op eigen verantwoordelijkheid zouden moeten richten. Die gedachtegang heeft mij uiteindelijk ook het meest geholpen (na gestopt te zijn met therapie).
Nou, leg het dan maar eens haarfijn uit, want met enkel aangeven dat ik het verkeerd heb, kan ik niks mee.quote:
[..]
Je doet uitspraken over zelfacceptatie die helemaal niet kloppen. Als je het zelf niet snapt, ga je er dan eerst in verdiepen voordat je het voor anderen afkraakt. Verantwoordelijkheid nemen is een cruciaal onderdeel van zelfacceptatie.
Als je je nou wat sympathieker opstelt wil ik dat best doen, maar met hoe je dit formuleert mag je dat fijn zelf opzoeken.quote:
[..]
Nou, leg het dan maar eens haarfijn uit, want met enkel aangeven dat ik het verkeerd heb, kan ik niks mee.
Als je nou geen belerende toon aansloeg, hoefde je me ook dit verwijt niet te maken.quote:
[..]
Als je je nou wat sympathieker opstelt wil ik dat best doen, maar met hoe je dit formuleert mag je dat fijn zelf opzoeken.
Dat lok je uit.quote:
[..]
Als je nou geen belerende toon aansloeg, hoefde je me ook dit verwijt niet te maken.
Riiiiiight.quote:
Als ik hele domme dingen ga roepen, bijvoorbeeld dat de aarde plat is, dan komen er vanzelf mensen om me uit te leggen dat het anders zit. En als ik dan eigenwijs blijf dan behandelen ze me al snel als iemand die niet zo slim is. Daar mag je best de verantwoordelijkheid voor nemen.quote:
Ik licht mijn standpunt netjes toe. Jij gaf meerdere keren aan dat ik fout zat, zonder mijn fundamentele aanname te weerleggen. Mijn beeld over zelfacceptatie was verkeerd en dat was het dan. Nou, dan is het eerste wat je dan moet doen gaan uitleggen wat zelfacceptatie volgens jou dan wel is, niet gaan uitleggen wat het nut van zelfacceptatie is. Nou, dag hoor, vind je het gek dat ik dan mijn hakken in het zand steek.quote:
[..]
Als ik hele domme dingen ga roepen, bijvoorbeeld dat de aarde plat is, dan komen er vanzelf mensen om me uit te leggen dat het anders zit. En als ik dan eigenwijs blijf dan behandelen ze me al snel als iemand die niet zo slim is. Daar mag je best de verantwoordelijkheid voor nemen.
Dan steek je ze toch lekker in het zand? Blijf maar reopen dat de aarde plat is. Mij een zorg.quote:
[..]
Ik licht mijn standpunt netjes toe. Jij gaf meerdere keren aan dat ik fout zat, zonder mijn fundamentele aanname te weerleggen. Mijn beeld over zelfacceptatie was verkeerd en dat was het dan. Nou, dan is het eerste wat je dan moet doen gaan uitleggen wat zelfacceptatie volgens jou dan wel is, niet gaan uitleggen wat het nut van zelfacceptatie is. Nou, dag hoor, vind je het gek dat ik dan mijn hakken in het zand steek.
Voor TS: zelfacceptatie kan erg helpend zijn om in plaats verlammende zelfsabotage het heft in handen te nemen en te werken aan voldoening in je leven.
Je hebt het er dan zelf naar gemaakt. Ik moet me verdedigen en jij kan gewoon zeggen dat ik het fout heb, zonder dat te verantwoorden. Vraag ik daar naar, ben ik niet aardig genoeg, terwijl meneer vanaf de eerste interactie al belerend deed. Blijf inderdaad dan maar weg.quote:
[..]
Dan steek je ze toch lekker in het zand? Blijf maar reopen dat de aarde plat is. Mij een zorg.
Voor TS: zelfacceptatie kan erg helpend zijn om in plaats verlammende zelfsabotage het heft in handen te nemen en te werken aan voldoening in je leven.
quote:
[..]
Zelfacceptatie is juist niet jezelf erbij neerleggen als je een laag zelfbeeld hebt. Nou, wat is het dan wel? Hoe kom je erbij om te denken dat dat zo zou zijn?
Nou, ik blijf nog even hoor.quote:
[..]
Je hebt het er dan zelf naar gemaakt. Ik moet me verdedigen en jij kan gewoon zeggen dat ik het fout heb, zonder dat te verantwoorden. Vraag ik daar naar, ben ik niet aardig genoeg, terwijl meneer vanaf de eerste interactie al belerend deed. Blijf inderdaad dan maar weg.
[..]
Lekker makkelijk om geen verantwoordelijkheid nemen voor je stelling. Snap het ook wel dat je dan niet durft weg te lopen nu ik je erop aanspreek.quote:
Okee. Zelf even googelen is te moeilijk?quote:
[..]
Lekker makkelijk om geen verantwoordelijkheid nemen voor je stelling. Snap het ook wel dat je dan niet durft weg te lopen nu ik je erop aanspreek.
Wie eist, bewijst.quote:
[..]
Okee. Zelf even googelen is te moeilijk?
- hersenkanker is zichtbaar op een scan. Was borderline of autisme maar op zo'n soort manier zichtbaarquote:Op zaterdag 21 juli 2018 19:54 schreef Gary_Oak het volgende:
Je snapt er werkelijk niets van en het is tenenkrommend. Een dialoog is zo veel verhelderender dan een test. Als je hoofdpijn hebt en gaat googelen op symptomen, kom je na een paar uurtjes uit op hersenkanker. Leken weten niet wat de (statistische) beperkingen van van een test zijn, de theoretische onderbouwing, de normering, tegen welke referentiegroep het is afgezet etc. Je doet alsof wanneer die testen vrij online beschikbaar zijn je zelf doktertje kunt spelen. Maar een hoop leken weten niet wanneer een score als klinisch beschouwd moet worden (een test geeft daar geen oordeel over), dat de test een momentopname is en dat ze onnodig bang worden gemaakt kunnen als er een bepaalde score uitkomt. Je gaat toch ook niet wanneer je pijn hebt aan je knie een volledig lichamelijk onderzoek laten uitvoeren in een academisch ziekenhuis? "Ja maar, als je iedereen van top tot teen onderzoekt, heb je leuke statistieken!!!"
Nee, ze zijn niet boven alle kritiek verheven. Maar een anonieme user op een forum heeft wel wat minder geloofwaardigheid, omdat die enkel cliëntervaring heeft en daarom alles maar van één kant kan bekijken.
- prescan wordt toch steeds populairder?
- als leken het niet kunnen waarom was mijn uitslag op die test waarvan de leek het score bestand had gemaakt dan dezelfde als die van de psycholoog?
- nu vullen ook alleen hypochondrische mensen de test in of mensen die verplicht naar een psycholoog worden gestuurd. Dat geeft betrouwbare cijfers over psychische gezondheid in NL wou je zeggen? De drempel zal lager zijn als het online direct te maken is en al helemaal als de verzekering het dan alsnog vergoed. Ook zullen mensen dan eerlijker zijn.
- ik begrijp niets van statistiek. Maar dat hoeft naar mijn mening ook niet want ik bespreek hier toch een algemeen idee en geen details?
Precies.quote:
Ik zag al snel dat je niets begreep van statistiek. Wel nodig als je niet meer zo kort door de bocht wilt praten. Leuk dat algemene beeld, maar als je de nuances niet begrijpt die ik aangaf en waar je niet op ingaat, heeft het weinig zin om verder te praten. Je wilt de hele bevolking een psychiatrisch onderzoek laten doen, zodat jij een beeld van je plaats in de maatschappij hebt. Wie mag dat betalen? Geef eens een reden waarom gezonde mensen zo'n test zouden moeten doen? Hebben ze een depressie zonder dat ze het zelf weten? Zodat geeninspiratie1235 kan weten in hoeverre ze daarvan afwijkt? Wat schiet je daarmee op? Die testen worden al ontwikkeld en afgezet tegen een normgroep die als 'normaal' gedefinieerd wordt. Maar dat had je kunnen weten als je psychometrie of statistiek snapte. Je zei dat de uitslag hetzelfde was, verbaast me niets. Of je nou een rekentoets op school maakt of thuis; je eindcijfer zal ongeveer hetzelfde zijn. Waar je aan moet werken, hoe en waarom je zo slecht scoorde ... Laat dat aan je wiskundedocent over.quote:
[..]
- hersenkanker is zichtbaar op een scan. Was borderline of autisme maar op zo'n soort manier zichtbaar
- prescan wordt toch steeds populairder?
- als leken het niet kunnen waarom was mijn uitslag op die test waarvan de leek het score bestand had gemaakt dan dezelfde als die van de psycholoog?
- nu vullen ook alleen hypochondrische mensen de test in of mensen die verplicht naar een psycholoog worden gestuurd. Dat geeft betrouwbare cijfers over psychische gezondheid in NL wou je zeggen? De drempel zal lager zijn als het online direct te maken is en al helemaal als de verzekering het dan alsnog vergoed. Ook zullen mensen dan eerlijker zijn.
- ik begrijp niets van statistiek. Maar dat hoeft naar mijn mening ook niet want ik bespreek hier toch een algemeen idee en geen details?
Ras: "Jouw beeld over zelfacceptatie klopt niet."quote:
Gary: "Huh, waarom?"
Ras: "Zoek het lekker zelf uit!"
Bewijslast ligt bij jou. Mafkees.
Je leest erg selectief.quote:
[..]
Ras: "Jouw beeld over zelfacceptatie klopt niet."
Gary: "Huh, waarom?"
Ras: "Zoek het lekker zelf uit!"
Bewijslast ligt bij jou. Mafkees.
Nee hoor, maar je zult wel weer niet uitleggen waarom dat zo is.quote:
Klopt, iets zegt me dat je mijn uitleg toch niet waardeert.quote:
[..]
Nee hoor, maar je zult wel weer niet uitleggen waarom dat zo is.
Lekker makkelijk weer. Ben er klaar mee.quote:
[..]
Klopt, iets zegt me dat je mijn uitleg toch niet waardeert.
quote:
[..]
Lekker makkelijk weer. Ben er klaar mee.
Ik zei helemaal niet dat de hele bevolking het zou moeten maken. Zou fijn zijn, maar dat bedoelde ik niet. Jij vroeg wat mijn suggestie zou zijn en toen gaf ik die: de diensten van de psychiatrie op een zo laagdrempelige manier aanbieden, dat alle mensen er in principe gebruik van zouden kunnen maken, ook mensen die niet eerst door de keuring zijn geweest. Mijn insziens hoeft dat op kosten van het in de lucht houden van de site niet veel verlies op te lijden. Die testen zijn al bedacht en gemaakt, er wordt al jaren geld aan verdiend door dezelfde of een geupdate versie ervan alleen maar af te nemen. Want zo lang jij niet onkracht waarom die leek mij dezelfde score liet behalen als een psycholoog ga ik er dus van uit dat wanneer zo'n leek dat voor alle testen zou doen, er dezelfde scpres uit komen als bij de psycholoog. Als die testen niet echt geldig zijn zonder het oordeel van de psycholoog, waarvoor zijn ze dan? Dan begin ik bijna het idee te krijgen dat ze er zijn voor de schijn van objectiviteit die in de werkelijkheid niet bestaat. Een arts die een tumor ziet zegt toch ook niet: ik dacht eigenlijk dat het reuma was, dus laten we het daar maar op houden want die scan is ondergeschikt aan mijn mening? Dat de mening van artsen belangrijk is wil ik niet ontkennen, maar er zijn ook niet voor niets medische hulpmiddelen uitgevonden. Zou je denken...quote:
Ik zag al snel dat je niets begreep van statistiek. Wel nodig als je niet meer zo kort door de bocht wilt praten. Leuk dat algemene beeld, maar als je de nuances niet begrijpt die ik aangaf en waar je niet op ingaat, heeft het weinig zin om verder te praten. Je wilt de hele bevolking een psychiatrisch onderzoek laten doen, zodat jij een beeld van je plaats in de maatschappij hebt. Wie mag dat betalen? Geef eens een reden waarom gezonde mensen zo'n test zouden moeten doen? Hebben ze een depressie zonder dat ze het zelf weten? Zodat geeninspiratie1235 kan weten in hoeverre ze daarvan afwijkt? Wat schiet je daarmee op? Die testen worden al ontwikkeld en afgezet tegen een normgroep die als 'normaal' gedefinieerd wordt. Maar dat had je kunnen weten als je psychometrie of statistiek snapte. Je zei dat de uitslag hetzelfde was, verbaast me niets. Of je nou een rekentoets op school maakt of thuis; je eindcijfer zal ongeveer hetzelfde zijn. Waar je aan moet werken, hoe en waarom je zo slecht scoorde ... Laat dat aan je wiskundedocent over.
Godverdomme, LEES. Ik heb je duidelijk en ook meerdere keren uitgelegd dat je in je eentje niets aan die testen hebt én je vragen ook al meerdere keren beantwoord. Het staat er al allemaal, maar of je bent achterlijk of je bent super achterlijk. Ik blijf niet aan de gang. Ik heb het niet over geldigheid en validiteit, ik heb het over nut en interpretatie. Snap je het niet of wil je het niet snappen?quote:
[..]
Ik zei helemaal niet dat de hele bevolking het zou moeten maken. Zou fijn zijn, maar dat bedoelde ik niet. Jij vroeg wat mijn suggestie zou zijn en toen gaf ik die: de diensten van de psychiatrie op een zo laagdrempelige manier aanbieden, dat alle mensen er in principe gebruik van zouden kunnen maken, ook mensen die niet eerst door de keuring zijn geweest. Mijn insziens hoeft dat op kosten van het in de lucht houden van de site niet veel verlies op te lijden. Die testen zijn al bedacht en gemaakt, er wordt al jaren geld aan verdiend door dezelfde of een geupdate versie ervan alleen maar af te nemen. Want zo lang jij niet onkracht waarom die leek mij dezelfde score liet behalen als een psycholoog ga ik er dus van uit dat wanneer zo'n leek dat voor alle testen zou doen, er dezelfde scpres uit komen als bij de psycholoog. Als die testen niet echt geldig zijn zonder het oordeel van de psycholoog, waarvoor zijn ze dan? Dan begin ik bijna het idee te krijgen dat ze er zijn voor de schijn van objectiviteit die in de werkelijkheid niet bestaat. Een arts die een tumor ziet zegt toch ook niet: ik dacht eigenlijk dat het reuma was, dus laten we het daar maar op houden want die scan is ondergeschikt aan mijn mening? Dat de mening van artsen belangrijk is wil ik niet ontkennen, maar er zijn ook niet voor niets medische hulpmiddelen uitgevonden. Zou je denken...
Precies dat.quote:
[..]
Cliënt: "Ik heb nog geen diploma en geen vriendin! Iedereen vindt me stom!"
Therapeut: "Nee, je bent niet stom. Je bent wie je bent en dat is goed!"
Kort door de bocht dat soort prietpraat. In mijn groep werd er ook zo gepraat tegen een jongen zonder zelfvertrouwen.
Bij mij heb ik altijd het idee dat mensen denken dat ik iemand anders wil worden als ik mijn zelfbeeldproblemen uit.
Ik heb dat nooit gewild. Ik kan mij vrij makkelijk neerleggen bij dingen die écht niet veranderd kunnen worden.
Wat betreft die kwetsbaarheid en bijvoorbeeld het pesten. Zoiets kan wel degelijk veranderen. Onzekerheid en laag gevoel van eigenwaarde kan je overwinnen. Je hoeft niet door het leven als een zielig kwetsbaar persoon als er verder niks mankeert aan je lijf en verstand.
Nou ja je zegt dat je in je eentje niets hebt aan die tests maar ik lees hierin niet waarom:quote:Op zondag 22 juli 2018 10:11 schreef Gary_Oak het volgende:
Godverdomme, LEES. Ik heb je duidelijk en ook meerdere keren uitgelegd dat je in je eentje niets aan die testen hebt én je vragen ook al meerdere keren beantwoord. Het staat er al allemaal, maar of je bent achterlijk of je bent super achterlijk. Ik blijf niet aan de gang. Ik heb het niet over geldigheid en validiteit, ik heb het over nut en interpretatie. Snap je het niet of wil je het niet snappen?
Leken weten dus niet wat de beperkingen zijn, maar het was desondanks goed genoeg om dezelfde uitslag te krijgen, dus als het resultaat hetzelfde was, wat is dan het bezwaar?quote:
Je snapt er werkelijk niets van en het is tenenkrommend. Een dialoog is zo veel verhelderender dan een test. Als je hoofdpijn hebt en gaat googelen op symptomen, kom je na een paar uurtjes uit op hersenkanker. Leken weten niet wat de (statistische) beperkingen van van een test zijn, de theoretische onderbouwing, de normering, tegen welke referentiegroep het is afgezet etc. Je doet alsof wanneer die testen vrij online beschikbaar zijn je zelf doktertje kunt spelen. Maar een hoop leken weten niet wanneer een score als klinisch beschouwd moet worden (een test geeft daar geen oordeel over), dat de test een momentopname is en dat ze onnodig bang worden gemaakt kunnen als er een bepaalde score uitkomt.
Nee, ze zijn niet boven alle kritiek verheven. Maar een anonieme user op een forum heeft wel wat minder geloofwaardigheid, omdat die enkel cliëntervaring heeft en daarom alles maar van één kant kan bekijken.
Stel, iemand heeft een angststoornis, blijkt uit de test. Waarom zou die persoon bang worden? Diegene IS al bang, het symptoom is immers de stoornis. En of de psychiater zal dan ook zeggen dat het niet over gaat, dus weinig verschil. Of er valt iets aan te veranderen, en dan weet diegene dat een behandeling misschien nut kan hebben.
Dat een client niet weet of iets wel of niet klinisch mag heten vind ik erg vreemd als er dus geen openbare kennis is wat dan de drempel is waardoor het klinisch mag heten. Alleen psychiaters en psychologen weten het en houden die kennis geheim, waarom? Waarom dient dat het belang van cliënten?
Waarom is het goed dat psychologische onderzoekers door middel van ingewikkelde statistiek achter de rug van cliënten bepalen of zij naar aanleiding van hun symptomen zorg nodig hebben, , dat is meer mijn vraag.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4060802/
https://www.theatlantic.c(...)h-psychiatry/275371/
https://www.newyorker.com(...)he-nature-of-disease
Jongere therapeuten denken nog teveel volgens de DSM. Zo van "client vertoont dit en dat gedrag, dus heeft deze stoornis en moet deze behandeling krijgen"quote:
[..]
De meeste therapeuten zijn dan ook hele erge meegaande vrouwen. Ze kunnen niet echt op hun strepen staan als de cliënt er een potje van maakt. Ze hebben doorgaans ook te maken met kwetsbare groepen, dus zijn ze terughoudend met (opbouwende) kritiek. De wat oudere dames of de mannelijke therapeuten zijn wat dat betreft daar beter in.
Oudere therapeuten kunnen beter de persoon achter de stoornis zien en flexibeler denken waarbij hij/zij is gebaat.
Hou dan op met eindeloos erover nadenken en praten. Ga doen! Breng het in de praktijk. En lukt het de eerste keer niet, nog een keer proberen. Of iets anders doen. Totdat het lukt. En geef jezelf klopjes op je schouder voor elke stap die je zet.quote:
[..]
Precies dat.
Bij mij heb ik altijd het idee dat mensen denken dat ik iemand anders wil worden als ik mijn zelfbeeldproblemen uit.
Ik heb dat nooit gewild. Ik kan mij vrij makkelijk neerleggen bij dingen die écht niet veranderd kunnen worden.
Wat betreft die kwetsbaarheid en bijvoorbeeld het pesten. Zoiets kan wel degelijk veranderen. Onzekerheid en laag gevoel van eigenwaarde kan je overwinnen. Je hoeft niet door het leven als een zielig kwetsbaar persoon als er verder niks mankeert aan je lijf en verstand.
Lees eens dat voorbeeld terug over rekentoets, nota bene gisteravond en je hebt het zelfs eerder gequot. Maar mijn antwoord heb ik gevonden: je wilt het gewoon niet snappen. Succes, stuurvrouw aan wal. Ik ben klaar met jou.quote:
[..]
Nou ja je zegt dat je in je eentje niets hebt aan die tests maar ik lees hierin niet waarom:
[..]
Leken weten dus niet wat de beperkingen zijn, maar het was desondanks goed genoeg om dezelfde uitslag te krijgen, dus als het resultaat hetzelfde was, wat is dan het bezwaar?
Stel, iemand heeft een angststoornis, blijkt uit de test. Waarom zou die persoon bang worden? Diegene IS al bang, het symptoom is immers de stoornis. En of de psychiater zal dan ook zeggen dat het niet over gaat, dus weinig verschil. Of er valt iets aan te veranderen, en dan weet diegene dat een behandeling misschien nut kan hebben.
Dat een client niet weet of iets wel of niet klinisch mag heten vind ik erg vreemd als er dus geen openbare kennis is wat dan de drempel is waardoor het klinisch mag heten. Alleen psychiaters en psychologen weten het en houden die kennis geheim, waarom? Waarom dient dat het belang van cliënten?
Waarom is het goed dat psychologische onderzoekers door middel van ingewikkelde statistiek achter de rug van cliënten bepalen of zij naar aanleiding van hun symptomen zorg nodig hebben, , dat is meer mijn vraag.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4060802/
https://www.theatlantic.c(...)h-psychiatry/275371/
https://www.newyorker.com(...)he-nature-of-disease
Mooie instelling.quote:
[..]
Precies dat.
Bij mij heb ik altijd het idee dat mensen denken dat ik iemand anders wil worden als ik mijn zelfbeeldproblemen uit.
Ik heb dat nooit gewild. Ik kan mij vrij makkelijk neerleggen bij dingen die écht niet veranderd kunnen worden.
Wat betreft die kwetsbaarheid en bijvoorbeeld het pesten. Zoiets kan wel degelijk veranderen. Onzekerheid en laag gevoel van eigenwaarde kan je overwinnen. Je hoeft niet door het leven als een zielig kwetsbaar persoon als er verder niks mankeert aan je lijf en verstand.
Heb je de afgelopen dagen al nagedacht over de toekomst van je therapie?Jep. Precies dat verschil meegemaakt met een therapeute van mijn leeftijd die er pas werkte en enkel een stage had als werkervaring. Aardige meid hoor, maar had meer aan mijn hoofdbehandelaar die twee keer zo oud was.quote:
[..]
Jongere therapeuten denken nog teveel volgens de DSM. Zo van "client vertoont dit en dat gedrag, dus heeft deze stoornis en moet deze behandeling krijgen"
Oudere therapeuten kunnen beter de persoon achter de stoornis zien en flexibeler denken waarbij hij/zij is gebaat.
Jaquote:
[..]
Mooie instelling.
De bedoeling is dat ik schematherapie ga volgen. Ik wil heel helder krijgen van haar waarom dit goed is voor mij. Redenen als "bij jou soort problemen kan dit helpen" vind ik te vaag.
Ik wil mijn gevoelens van mislukking nog goed beschrijven en vragen "als ik dit weer voel, hoe zorg ik ervoor dat ik mij niet compleet ga terugtrekken? Hoe kan ik dit verdragen? Zijn die gevoelens reëel? En zo ja, kan ik ervan afkomen en anders hoe leer ik hiermee leven?"
Het is heel moeilijk om dit uit mijn strot te krijgen, laat staan duidelijk te verwoorden. Ik ga mijn uiterste best doen om dit zo begrijpelijk mogelijk uit te leggen.
Maar ik moet ook op mijn strepen staan en zonodig heel stellig zijn dat ze luistert en erover nadenkt waarom ik dit heb en waarom ik het zo ervaar. Misschien is het onterecht dat ik denk dat niemand dit wilt begrijpen, maar zo ervaar ik het wel. Als ik het verkeerd interpreteer, wil ik dat de ander mij uitlegt hoe ik het dan wel moet interpreteren. Ik ben misschien erg koppig en moeilijk, maar ik ben niet onredelijk. Ik ben immers ook maar een mens met zijn eigen subjectieve beleving, dus ik kan aannemen dat eigen overtuigingen soms niet kloppen. Maar ik ben niet achterlijk, dus ik laat mij ook niet meer zo behandelen.
Ergens weet ik dat ik mij wat mezelf betreft geen zorgen hoef te maken en dat mijn angsten irreëel zijn. Maar ik voel het niet.
Ik kan niet verlangen dat ik nooit angsten zal hebben die mij tegenhouden. Maar ik wil dat het mij niet meer stil zet.
Mooi, je doelstelling is duidelijk. Zorg er wel voor dat je een deadline hebt. Je moet niet een jaar lang dit willen, want dan krijg je die afhankelijkheid waar ik het over had.quote:
[..]
Ja
De bedoeling is dat ik schematherapie ga volgen. Ik wil heel helder krijgen van haar waarom dit goed is voor mij. Redenen als "bij jou soort problemen kan dit helpen" vind ik te vaag.
Ik wil mijn gevoelens van mislukking nog goed beschrijven en vragen "als ik dit weer voel, hoe zorg ik ervoor dat ik mij niet compleet ga terugtrekken? Hoe kan ik dit verdragen? Zijn die gevoelens reëel? En zo ja, kan ik ervan afkomen en anders hoe leer ik hiermee leven?"
Het is heel moeilijk om dit uit mijn strot te krijgen, laat staan duidelijk te verwoorden. Ik ga mijn uiterste best doen om dit zo begrijpelijk mogelijk uit te leggen.
Maar ik moet ook op mijn strepen staan en zonodig heel stellig zijn dat ze luistert en erover nadenkt waarom ik dit heb en waarom ik het zo ervaar. Misschien is het onterecht dat ik denk dat niemand dit wilt begrijpen, maar zo ervaar ik het wel. Als ik het verkeerd interpreteer, wil ik dat de ander mij uitlegt hoe ik het dan wel moet interpreteren. Ik ben misschien erg koppig en moeilijk, maar ik ben niet onredelijk. Ik ben immers ook maar een mens met zijn eigen subjectieve beleving, dus ik kan aannemen dat eigen overtuigingen soms niet kloppen. Maar ik ben niet achterlijk, dus ik laat mij ook niet meer zo behandelen.
Ergens weet ik dat ik mij wat mezelf betreft geen zorgen hoef te maken en dat mijn angsten irreëel zijn. Maar ik voel het niet.
Ik kan niet verlangen dat ik nooit angsten zal hebben die mij tegenhouden. Maar ik wil dat het mij niet meer stil zet.
En jij denkt dat ik dit niet tegen mezelf zeg? Het doen is juist hetgene wat mij niet lukt. Misschien is het allemaal te wijten dat ik een slappe zak ben ofzo of niet streng genoeg ben voor mezelf. Maar so far komt het niet van de grond.quote:
[..]
Hou dan op met eindeloos erover nadenken en praten. Ga doen! Breng het in de praktijk. En lukt het de eerste keer niet, nog een keer proberen. Of iets anders doen. Totdat het lukt. En geef jezelf klopjes op je schouder voor elke stap die je zet.
Ik weet zelf hoe paradoxaal ik in elkaar zit en dat ik een meester ben in makkelijke dingen zo moeilijk mogelijk te maken. De adviezen om niet zo groot te denken etc en het in kleine stapjes te doen, hoor ik echt wel aan en ik probeer het ook. Maar voor mij werkt dat niet.
Wat mij de laatste tijd geholpen heeft, is dat andere mensen met ADHD hier op hun eigen manier vaak ook last van hebben. Ik voelde mij ook ten opzichte van hen een loser, want zij hebben bijvoorbeeld een studie gedaan en/of een succesvolle baan. Maar ik begreep later dat dat ook niet bepaald zonder slag of stoot gegaan is. En die studie hadden ze nooit kunnen redden zonder de steun van vrienden en ouders.
Laat ik de pech hebben dat ik zulke ouders niet heb. Mijn moeder is wel heel behulpzaam, maar heeft met haar PDD-NOS zelf ook zorg nodig.
Voorbeeld: ze is vandaag naar een verjaardag en bedacht zelf dat ze nieuwe kleding daarvoor nodig had. In zekere zin vindt zij het belangrijk dat ze er verzorgd uitziet. Maar tegelijkertijd wil ze de confrontatie met haar uiterlijk vermijden. Ze loopt er daarom heel smoezelig bij. Mensen praten daar vaak over en zeggen tegen mij: "Goh, wat ziet je moeder er slecht uit. Is ze depressief ofzo dat ze zichzelf niet verzorgt?"
Daar op een normale manier met haar over kunnen praten, werkt niet. Ze trekt meteen een muur om zich heen en doet alsof het er niet is. Elke normale poging om het met haar erover te hebben, wordt ruzie. De beste manier om dat te voorkomen, is mee te gaan met haar beleving, namelijk net doen alsof het er niet is.
Enerzijds heb ik helemaal genoeg van haar. Anderzijds wil ik dat ze gelukkiger is, want ze heeft het moeilijk gehad in haar leven. Ik respecteer dat ze haar eigen interesses heeft en eigen visie op dingen. Maar ik ken haar goed genoeg om aan te voelen dat zij ook sociale contacten nodig heeft en zich door anderen gesteund wilt voelen. Behalve PDD-NOS mankeert er niks aan haar, dus ik wil ook niet dat mensen over haar praten alsof ze begint te dementeren, want dat is totaal niet het geval.
Ook bij deze situatie weer hetzelfde als bij mezelf. Mensen merken aan mij dat ik problemen met mezelf heb en weten dat ik tig behandelingen heb gehad. Mijn moeder heeft dat niet, want ze vermijdt heel stellig te aanvaarden dat ze hulp nodig heeft. Voor haar is dat idee gewoon heel eng. En andere mensen hebben meteen het oordeel dat ze er zelf voor kiest om in haar misere te blijven hangen.
Dat ze PDD-NOS heeft, willen ze niet aannemen. In hun ogen is iemand met PDD-NOS of ASS iemand die in zichzelf gekeerd is, geen oogcontact maakt, alleen interesse heeft voor treintjes of whatever en houterige gekke bewegingen maakt. Dat ze niet snappen wat ASS inhoudt, neem ik hen niet kwalijk. Maar in plaats van meteen aan te nemen dat ik het wel weer verkeerd en overtrokken zie, kunnen ze zich ook wat meer verdiepen in wat ASS is en nagaan of ze daarin verbanden zien wat betreft de problemen van mijn moeder. Maar in het beste geval wordt de discussie: "We hebben allemaal wel een beetje autisme. Ik ook, want ik wil altijd mijn spulletjes op dezelfde manier uitstallen"
Morgen overigens een gesprek samen met haar en een soort van maatschappelijk werker. Met veel moeite heeft ze dit kunnen accepteren, maar ze legt de bal wel zo dat ze het alleen maar doet voor mij maar dat zij helemaal geen problemen heeft.
Ik geef het nog maar een kans. Anders zit er niks anders op dan te accepteren dat dit zo is. En dan moet ik besluiten of ik dit aankan om allemaal te ondergaan of dat ik ook van haar afstand moet gaan doen. Maar dat laatste kan ze zelf niet aan.
Weer een heleboel tekst, weer allemaal gepraat.quote:
[..]
En jij denkt dat ik dit niet tegen mezelf zeg? Het doen is juist hetgene wat mij niet lukt. Misschien is het allemaal te wijten dat ik een slappe zak ben ofzo of niet streng genoeg ben voor mezelf. Maar so far komt het niet van de grond.
Ik weet zelf hoe paradoxaal ik in elkaar zit en dat ik een meester ben in makkelijke dingen zo moeilijk mogelijk te maken. De adviezen om niet zo groot te denken etc en het in kleine stapjes te doen, hoor ik echt wel aan en ik probeer het ook. Maar voor mij werkt dat niet.
Wat mij de laatste tijd geholpen heeft, is dat andere mensen met ADHD hier op hun eigen manier vaak ook last van hebben. Ik voelde mij ook ten opzichte van hen een loser, want zij hebben bijvoorbeeld een studie gedaan en/of een succesvolle baan. Maar ik begreep later dat dat ook niet bepaald zonder slag of stoot gegaan is. En die studie hadden ze nooit kunnen redden zonder de steun van vrienden en ouders.
Laat ik de pech hebben dat ik zulke ouders niet heb. Mijn moeder is wel heel behulpzaam, maar heeft met haar PDD-NOS zelf ook zorg nodig.
Voorbeeld: ze is vandaag naar een verjaardag en bedacht zelf dat ze nieuwe kleding daarvoor nodig had. In zekere zin vindt zij het belangrijk dat ze er verzorgd uitziet. Maar tegelijkertijd wil ze de confrontatie met haar uiterlijk vermijden. Ze loopt er daarom heel smoezelig bij. Mensen praten daar vaak over en zeggen tegen mij: "Goh, wat ziet je moeder er slecht uit. Is ze depressief ofzo dat ze zichzelf niet verzorgt?"
Daar op een normale manier met haar over kunnen praten, werkt niet. Ze trekt meteen een muur om zich heen en doet alsof het er niet is. Elke normale poging om het met haar erover te hebben, wordt ruzie. De beste manier om dat te voorkomen, is mee te gaan met haar beleving, namelijk net doen alsof het er niet is.
Enerzijds heb ik helemaal genoeg van haar. Anderzijds wil ik dat ze gelukkiger is, want ze heeft het moeilijk gehad in haar leven. Ik respecteer dat ze haar eigen interesses heeft en eigen visie op dingen. Maar ik ken haar goed genoeg om aan te voelen dat zij ook sociale contacten nodig heeft en zich door anderen gesteund wilt voelen. Behalve PDD-NOS mankeert er niks aan haar, dus ik wil ook niet dat mensen over haar praten alsof ze begint te dementeren, want dat is totaal niet het geval.
Ook bij deze situatie weer hetzelfde als bij mezelf. Mensen merken aan mij dat ik problemen met mezelf heb en weten dat ik tig behandelingen heb gehad. Mijn moeder heeft dat niet, want ze vermijdt heel stellig te aanvaarden dat ze hulp nodig heeft. Voor haar is dat idee gewoon heel eng. En andere mensen hebben meteen het oordeel dat ze er zelf voor kiest om in haar misere te blijven hangen.
Dat ze PDD-NOS heeft, willen ze niet aannemen. In hun ogen is iemand met PDD-NOS of ASS iemand die in zichzelf gekeerd is, geen oogcontact maakt, alleen interesse heeft voor treintjes of whatever en houterige gekke bewegingen maakt. Dat ze niet snappen wat ASS inhoudt, neem ik hen niet kwalijk. Maar in plaats van meteen aan te nemen dat ik het wel weer verkeerd en overtrokken zie, kunnen ze zich ook wat meer verdiepen in wat ASS is en nagaan of ze daarin verbanden zien wat betreft de problemen van mijn moeder. Maar in het beste geval wordt de discussie: "We hebben allemaal wel een beetje autisme. Ik ook, want ik wil altijd mijn spulletjes op dezelfde manier uitstallen"
Morgen overigens een gesprek samen met haar en een soort van maatschappelijk werker. Met veel moeite heeft ze dit kunnen accepteren, maar ze legt de bal wel zo dat ze het alleen maar doet voor mij maar dat zij helemaal geen problemen heeft.
Ik geef het nog maar een kans. Anders zit er niks anders op dan te accepteren dat dit zo is. En dan moet ik besluiten of ik dit aankan om allemaal te ondergaan of dat ik ook van haar afstand moet gaan doen. Maar dat laatste kan ze zelf niet aan.
Doen!
Maar zo te merken lees jij die tekst niet, of je denkt er niet over na.quote:
[..]
Weer een heleboel tekst, weer allemaal gepraat.
Doen!
Hoeft ook niet, maar reageer dan voortaan ook niet. Ik heb helemaal niks aan betweterige adviezen die ik allang zelf had bedacht.
Ik wil sowieso afstand nemen van haar. Ondanks dat ik het goed voor heb met haar en zij met mij, werken we heel erg averechts op elkaar in. Omdat we behoeftes hebben die totaal verschillend zijn en totaal anders naar de wereld kijken.quote:
Kun je niet afstand nemen van je moeder in de zin van, haar een beetje met rust te laten wat betreft haar pdd nos? Misschien is ze wel gewoon gelukkig zonder behandeling, ook al komt het op de buitenwereld niet zo over?
Ik ga niet van haar eisen dat ze zich moet laten behandelen omdat ik vind dat het allemaal verkeerd is. Toch gaat het huishouden niet goed en ook haar zelfzorg en administratie. Dan overziet ze het niet meer, maakt ze van een mug een olifant ... doe ik zelf ook overigens ... maar vervolgens slaat ze dicht. Ze doet net alsof de problemen er niet zijn. Maar ze zijn er wel; de problemen geven haar stress, waardoor ze nog meer dichtslaat en uiteindelijk zelfs verward kan worden.
Voorbeeld is dat er een paar jaar geleden ingebroken is bij haar. Dat heeft haar veel stress gegeven, in die mate dat haar bloeddruk gevaarlijk hoog werd en ze in de supermarkt haar pincode niet meer wist of helemaal verward was. Als jij dat zelf zou ervaren, is het voor jezelf wel duidelijk: zo kan het niet langer, ik moet mij over mijn trots heenzetten en hulp aanvaarden. Maar zij doet dat niet. Door die ontzettende koppigheid om helemaal niks van mij of wie dan ook aan te nemen, raak ik gestrest, want zij saboteert zichzelf en sleept mij er ook helemaal in mee. En dan krijg ik de schuld nog ook. Totaal geen zelfreflectie.
Het enige wat ik wil, is dat ze bijv 1x in de 3 weken met iemand gaat praten die checkt hoe het gaat met het huishouden, administratie en of er dingen gebeurd zijn waar ze mee zit. Heel stellig zei ze elke keer "Nee hoor, dan ga ik wel naar je vader!!!" Mijn vader is juist degene die voor al die stress heeft gezorgd. Hij is iemand die alleen maar aan zichzelf denkt, haar alles alleen liet opknappen ondanks dat hij heel goed doorheeft dat ze een kwetsbare vrouw is die dat niet kan overzien. Daarna vreemd gegaan met een andere vrouw (die in eerste instantie op zijn geld uit was) en mijn moeder voor haar heeft verlaten. Hij heeft met die vrouw een ander leven opgebouwd. Maar hij regelt nog steeds mijn moeders geldzaken, allemaal zogenaamd ingewikkelde dingen waar alleen hij verstand van heeft. Ik snap wel wat erachter zit: hij wil dat mijn moeder de zielige afhankelijke ex blijft, zodat hij kan pronken hoe goed hij wel is voor haar. Mijn vader is zo'n doortrapte smerige klootzak die zich presenteert alsof hij de goedheid zelve is, maar in werkelijkheid is hij een heel onzeker en vooral heel egoïstisch mannetje.
Mijn moeder heeft ergens wel door hoe hij is en hoe hij haar misbruikt. Maar dat idee kan ze niet toelaten. Bij stress verlangt ze naar de tijd toen ze getrouwd was en kon terugvallen op mijn vader die destijds alle geldzaken regelde.
Anyway, ze heeft morgen zo'n gesprek met een maatschappelijk werker.
In die zin ben ik wel trots op haar dat ze dit dan toch aanneemt. Ze heeft wel elke keer de neiging om terug te gaan naar de oude vertrouwde situatie. Dat kan niet meer. Mijn vader is niet de redder in nood. Hij is een lul die haar bedrogen heeft en heel erg ongelukkig heeft gemaakt. Ik zou graag zien dat ze van hem los kan komen.
Ik begrijp dat het frustrerend is als ze problemen niet erkent. Maar op welke manier denk je dat haar leven en dat van jou beter wordt als ze die wel erkent en op welke manier moet ze dat dan doen?
Ik ben ook wel eens mijn pincode vergeten, omdat ik het licht zag dat een jongen waar ik verliefd op was eigenlijk verliefd was op een ander. Als ik dat daar van al heb, dan is het toch logisch dat je moeder dat heeft als er is ingebroken? Zoiets gebeurt wel eens zeker na een heftige gebeurtenis. Dat, of ze krijgt nu al last van dementie. Maar dat zal wel niet als ze verder nog normaal is.
Koppigheid van anderen is stressvol ja. Ik herken dat. Maar kun je niet beter de stress bij jezekf nog wat meer aanpakken? Ik gebruik zelf magnesium supplementen, dat werkt wel. Vooral als je daarbij minimaal 8 uur per nacht slaapt, gezond eet en minimaal 30 min per dag beweegt blabla. Dat en gezeur als dingen accepteren enzo.
Als je moeder wil vertrouwen in je vader en dat onterecht is, moet ze dat zelf weten vind ik. Blijkbaar voelt ze zich daar goed bij. Ze komt er nog wel achter, of niet. Maar wat doet het ertoe? Hij heeft haar al bedrogen. Dat kan niet meer ongedaan worden gemaakt. Er wordt aan haar onafhankelijkheid gewerkt met de maatschappelijk werkster. Het beste wat jij denk ik voor haar kan doen is haar praktische tips geven op het gebied van wat je vader nu voor haar doet. Als ze die niet aanneemt jammer dan, dat is niet jouw probleem. Maar het is goed dat ze de hulp van de maatschappelijk werkster aanneemt en ik gun het jou en haar dat ze inderdaad een keer van je vader loskomt.
[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-07-2018 10:40:25 ]
Maar ik word meegesleurd in haar destructieve gedrag. Degenen die bijvoorbeeld ook ouders of een broer of zus hebben die autisme heeft, weten hoe frustrerend die koppige houding en zelfs de kleinste en onschuldige niet willen aannemen is. Zelfs een ander merk jus d'orange kan een heel drama oproepen.
Ik heb ook de vrije keus of ik mij erin wil laten meeslepen. En ik wil niet langer meer dat dit mij ook nog eens kapot maakt. Dus gaat ze hiermee door, dan hoef ik haar nooit meer te zien.
Wauwquote:Op maandag 16 juli 2018 01:44 schreef Stray_cat het volgende:
Stap uit dat hele zorgverleners-circus en ga eens nadenken over wat jij wil. Al dat geprop in hokjes maakt je alleen maar machteloos.
Het is jouw leven.
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat er maar één persoon is die weet wat goed voor je is en dat ben je zelf. Maar als ik gewend ben dat ik in werkelijk alles faal terwijl een andere boerenlul het allemaal wel kan, voel ik mij machteloos en doe ik maar weer beroep op de zoveelste hulpverlener in de hoop dat die het allemaal wel begrijpt en mij echt kan coachen en het vertrouwen kan geven eruit te komen.
Ik denk dat als je door wat dan ook net als ik in een situatie terechtkomt als ik dat je je zwak en kwetsbaar voelt, wel heel graag sterker en onafhankelijker wilt worden en ook zo in het leven wilt staan, maar je niet kan voorstellen hoe je moet afrekenen met je innerlijke blokkades... dan ben je volgens mij een beetje de lul. Ondanks alle goede bedoelingen duwen mensen je toch elke keer terug in die afhankelijke positie, omdat ze gewoon niet snappen hoe dit is. Bij de meeste mensen gaat de ontwikkeling van autonomie vanzelfsprekend, dus ze weten niet hoe het is als je geestelijk allemaal wel weet wat je kan doen, maar dat je je emotioneel zo hulpeloos en afhankelijk voelt en snakt naar hulp, maar tegelijkertijd een enorme weerstand voelt om iemand in vertrouwen te nemen.
De geest van de maatschappij helpt de laatste jaren ook niet mee, vind ik. Het lijkt wel te worden aangemoedigd om je in de slachtofferrol te plaatsen. Als je dat probeert te compenseren door jezelf streng toe te spreken, krijg je daar een hoop kritiek op dat je al streng genoeg voor jezelf zou zijn.
Ik vind het vrij logisch dat je in een positie zoals die van mij niet bepaald een hoge dunk hebt van jezelf en jezelf schaamt. Het is een klotegevoel, echter het maakt je wel bewust dat je op deze manier niet wilt leven. Als je daarom aan jezelf wilt werken en je gedrag en mindset wilt veranderen, vind ik dat alleen maar goed.
Maar het is hard werken en het is zwaar. Het is niet anders. Net zoals bij bodybuilding bijvoorbeeld: het is mogelijk om gespierd te worden, maar je moet er hard voor trainen wat op sommige dagen behoorlijk afzien is. Je moet door blijven zetten en de routine erin houden. En je moet ook op de juiste manier trainen, want anders bereik je geen resultaat.
Wat helpt is gelijkgestemden op te zoeken die weten tegen welke struikelblokken je kan aanlopen. Die kunnen je helpen motiveren.
Wat niet helpt, is wanneer mensen die er helemaal niks mee hebben zich ermee gaan bemoeien. Die roepen bijvoorbeeld "Joh, je ziet er al goed uit! Ik heb ook een paar pondjes teveel, maar ik ben gelukkig want ik ben tevreden met mijn innerlijk en dat moet jij ook doen."
De meeste jongens die aan bodybuilding doen, doen het niet zozeer vanwege het gespierde lichaam zelf, maar vanwege het feit dat ze het zelf hebben bereikt met training. De meesten voelen zich niet beter dan mensen die niet aan bodybuilding doen. Maar ze voelen zich er goed bij, omdat ze op hun eigen manier aan hun eigenwaarde werken.
en zo herkenbaar geschreven. Ik wandelde vanmiddag met mijn broer door de bossen. Ik zei het ook (letterlijk): het is zo zwaar. En mijn broer (die af en toe ook een flinke oetlul kan zijn), zei: je zou eigenlijk gebaat zijn als het allemaal wat lichter werd (minder zwaar).
Ik dacht : ja, dat is het precies. Wat lichtvoetigheid, dat het wat makkelijker en vanzelfsprekender gaat. Ik kom er wel, maar het heeft wel wat voeten in de aarde.
En inderdaad, zelf ben je je beste kompas.quote:
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat er maar één persoon is die weet wat goed voor je is en dat ben je zelf. Maar als ik gewend ben dat ik in werkelijk alles faal terwijl een andere boerenlul het allemaal wel kan, voel ik mij machteloos en doe ik maar weer beroep op de zoveelste hulpverlener in de hoop dat die het allemaal wel begrijpt en mij echt kan coachen en het vertrouwen kan geven eruit te komen.
. Ik kan het ook allemaal soms wel zwaar maken, terwijl het eigenlijk gewoon best eenvoudig is)Je moet eens kappen met die hulpverlening, gewoon gaan met die banaan, enjoy your life, het leven is te kort om te piekeren!quote:
A.s donderdag heb ik een afspraak met mijn psych die terug is van vakantie.
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat er maar één persoon is die weet wat goed voor je is en dat ben je zelf. Maar als ik gewend ben dat ik in werkelijk alles faal terwijl een andere boerenlul het allemaal wel kan, voel ik mij machteloos en doe ik maar weer beroep op de zoveelste hulpverlener in de hoop dat die het allemaal wel begrijpt en mij echt kan coachen en het vertrouwen kan geven eruit te komen.
Ik denk dat als je door wat dan ook net als ik in een situatie terechtkomt als ik dat je je zwak en kwetsbaar voelt, wel heel graag sterker en onafhankelijker wilt worden en ook zo in het leven wilt staan, maar je niet kan voorstellen hoe je moet afrekenen met je innerlijke blokkades... dan ben je volgens mij een beetje de lul. Ondanks alle goede bedoelingen duwen mensen je toch elke keer terug in die afhankelijke positie, omdat ze gewoon niet snappen hoe dit is. Bij de meeste mensen gaat de ontwikkeling van autonomie vanzelfsprekend, dus ze weten niet hoe het is als je geestelijk allemaal wel weet wat je kan doen, maar dat je je emotioneel zo hulpeloos en afhankelijk voelt en snakt naar hulp, maar tegelijkertijd een enorme weerstand voelt om iemand in vertrouwen te nemen.
De geest van de maatschappij helpt de laatste jaren ook niet mee, vind ik. Het lijkt wel te worden aangemoedigd om je in de slachtofferrol te plaatsen. Als je dat probeert te compenseren door jezelf streng toe te spreken, krijg je daar een hoop kritiek op dat je al streng genoeg voor jezelf zou zijn.
Ik vind het vrij logisch dat je in een positie zoals die van mij niet bepaald een hoge dunk hebt van jezelf en jezelf schaamt. Het is een klotegevoel, echter het maakt je wel bewust dat je op deze manier niet wilt leven. Als je daarom aan jezelf wilt werken en je gedrag en mindset wilt veranderen, vind ik dat alleen maar goed.
Maar het is hard werken en het is zwaar. Het is niet anders. Net zoals bij bodybuilding bijvoorbeeld: het is mogelijk om gespierd te worden, maar je moet er hard voor trainen wat op sommige dagen behoorlijk afzien is. Je moet door blijven zetten en de routine erin houden. En je moet ook op de juiste manier trainen, want anders bereik je geen resultaat.
Wat helpt is gelijkgestemden op te zoeken die weten tegen welke struikelblokken je kan aanlopen. Die kunnen je helpen motiveren.
Wat niet helpt, is wanneer mensen die er helemaal niks mee hebben zich ermee gaan bemoeien. Die roepen bijvoorbeeld "Joh, je ziet er al goed uit! Ik heb ook een paar pondjes teveel, maar ik ben gelukkig want ik ben tevreden met mijn innerlijk en dat moet jij ook doen."
De meeste jongens die aan bodybuilding doen, doen het niet zozeer vanwege het gespierde lichaam zelf, maar vanwege het feit dat ze het zelf hebben bereikt met training. De meesten voelen zich niet beter dan mensen die niet aan bodybuilding doen. Maar ze voelen zich er goed bij, omdat ze op hun eigen manier aan hun eigenwaarde werken.
Je doet te weinig, logisch dat je faalt! Geef jezelf gewoon een schop onder je hol
Goed dat je professionele hulp zoekt, je hebt het onmiddellijk nodig , dat blijkt wel uit je posts. En dan wel het advies van die psycholoog precies opvolgen he. Anders is het jouw schuld dat je de therapie tegenwerkt.je hebt duidelijk autisme en adhd dat verklaart al je problemen maar je psycholoog kan het niet oplossen dat moet je zelf doen.
Schandalig dat eerdere psychologen je problemen niet hebben opgelost! Je had duidelijk de verkeerde. Zoek een goede en vergeet die vorige beunhazen.
Waarom zoek je op deze manier bevestiging? Hokjes zijn onzin.
Zoek anders eens steun bij een coach of maatschappelijk werker.
Je moet zelfstandig worden, door hulp te aanvaarden blijf je in een vicieuze cirkel! Leer leven met je adhd want het gaat nooit over dus moet je hulp aanvaarden. Je werkgever moet je omgeving veranderen, want anders kun je niet functioneren. De samenleving moet zich aanpassen
Verminder je adhd NU door je mindset te veranderen, de enige die verantwoordelijk is ben jij zelf, het komt allemaal door geconditioneerde gedachten
Je moet je gedrag veranderen, dat kan alleen met cognitieve gedragstherapie. Al het andere is onzin.
2010). To further evaluate candidate genes from literature, we conducted gene prioritization analysis for the 359 literature-origin candidate genes of ADHD as what we have done for more than 3000 candidate genes from both literature and extended analyses in ADHD gene (Chang et al., 2012). The Several loci have been found to be associated with susceptibility to ADHD, including ADHD1 (608903) on chromosome 16p13, ADHD2 (608904) on chromosome 17p11, ADHD3 (608905) on chromosome 6q12, ADHD4 (608906) on chromosome 5p13, ADHD5 (612311) on 2q21.1, and ADHD6 (612312) on 13q12.11.
A mutation in the TPH2 gene (607478) on chromosome 12q21 is associated with susceptibility to ADHD (ADHD7; 613003).Mobiel · 27-2-2018 · Our findings support the idea of DIRAS2 as a candidate gene for ADHD as the timeline of its expression as well as the brain regions and cellWees lief voor jezelf en accepteer jezelf zoals je bent, dan komt alles goed!
Logisch dat je faalde, je doet te weinig aan meditatie en je moet eerst je verstoorde chakra's nog op orde brengen doe gewoon een helende klankreis met bergkristallen en dan een spirituele wereldreis door de getraumatiseerde schaduw kant van de ziel door een met je energetisch coach en sjamaan buddy goed geoefende visualisatie in je dromen
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 30-07-2018 00:15:17 ]
Heeft je moeder ondertussen officieel de diagnose PDD-NOS?quote:
[..]
En jij denkt dat ik dit niet tegen mezelf zeg? Het doen is juist hetgene wat mij niet lukt. Misschien is het allemaal te wijten dat ik een slappe zak ben ofzo of niet streng genoeg ben voor mezelf. Maar so far komt het niet van de grond.
Ik weet zelf hoe paradoxaal ik in elkaar zit en dat ik een meester ben in makkelijke dingen zo moeilijk mogelijk te maken. De adviezen om niet zo groot te denken etc en het in kleine stapjes te doen, hoor ik echt wel aan en ik probeer het ook. Maar voor mij werkt dat niet.
Wat mij de laatste tijd geholpen heeft, is dat andere mensen met ADHD hier op hun eigen manier vaak ook last van hebben. Ik voelde mij ook ten opzichte van hen een loser, want zij hebben bijvoorbeeld een studie gedaan en/of een succesvolle baan. Maar ik begreep later dat dat ook niet bepaald zonder slag of stoot gegaan is. En die studie hadden ze nooit kunnen redden zonder de steun van vrienden en ouders.
Laat ik de pech hebben dat ik zulke ouders niet heb. Mijn moeder is wel heel behulpzaam, maar heeft met haar PDD-NOS zelf ook zorg nodig.
Voorbeeld: ze is vandaag naar een verjaardag en bedacht zelf dat ze nieuwe kleding daarvoor nodig had. In zekere zin vindt zij het belangrijk dat ze er verzorgd uitziet. Maar tegelijkertijd wil ze de confrontatie met haar uiterlijk vermijden. Ze loopt er daarom heel smoezelig bij. Mensen praten daar vaak over en zeggen tegen mij: "Goh, wat ziet je moeder er slecht uit. Is ze depressief ofzo dat ze zichzelf niet verzorgt?"
Daar op een normale manier met haar over kunnen praten, werkt niet. Ze trekt meteen een muur om zich heen en doet alsof het er niet is. Elke normale poging om het met haar erover te hebben, wordt ruzie. De beste manier om dat te voorkomen, is mee te gaan met haar beleving, namelijk net doen alsof het er niet is.
Enerzijds heb ik helemaal genoeg van haar. Anderzijds wil ik dat ze gelukkiger is, want ze heeft het moeilijk gehad in haar leven. Ik respecteer dat ze haar eigen interesses heeft en eigen visie op dingen. Maar ik ken haar goed genoeg om aan te voelen dat zij ook sociale contacten nodig heeft en zich door anderen gesteund wilt voelen. Behalve PDD-NOS mankeert er niks aan haar, dus ik wil ook niet dat mensen over haar praten alsof ze begint te dementeren, want dat is totaal niet het geval.
Ook bij deze situatie weer hetzelfde als bij mezelf. Mensen merken aan mij dat ik problemen met mezelf heb en weten dat ik tig behandelingen heb gehad. Mijn moeder heeft dat niet, want ze vermijdt heel stellig te aanvaarden dat ze hulp nodig heeft. Voor haar is dat idee gewoon heel eng. En andere mensen hebben meteen het oordeel dat ze er zelf voor kiest om in haar misere te blijven hangen.
Dat ze PDD-NOS heeft, willen ze niet aannemen. In hun ogen is iemand met PDD-NOS of ASS iemand die in zichzelf gekeerd is, geen oogcontact maakt, alleen interesse heeft voor treintjes of whatever en houterige gekke bewegingen maakt. Dat ze niet snappen wat ASS inhoudt, neem ik hen niet kwalijk. Maar in plaats van meteen aan te nemen dat ik het wel weer verkeerd en overtrokken zie, kunnen ze zich ook wat meer verdiepen in wat ASS is en nagaan of ze daarin verbanden zien wat betreft de problemen van mijn moeder. Maar in het beste geval wordt de discussie: "We hebben allemaal wel een beetje autisme. Ik ook, want ik wil altijd mijn spulletjes op dezelfde manier uitstallen"
Morgen overigens een gesprek samen met haar en een soort van maatschappelijk werker. Met veel moeite heeft ze dit kunnen accepteren, maar ze legt de bal wel zo dat ze het alleen maar doet voor mij maar dat zij helemaal geen problemen heeft.
Ik geef het nog maar een kans. Anders zit er niks anders op dan te accepteren dat dit zo is. En dan moet ik besluiten of ik dit aankan om allemaal te ondergaan of dat ik ook van haar afstand moet gaan doen. Maar dat laatste kan ze zelf niet aan.
Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuigquote:
[..]
Je moet eens kappen met die hulpverlening, gewoon gaan met die banaan, enjoy your life, het leven is te kort om te piekeren!
Je doet te weinig, logisch dat je faalt! Geef jezelf gewoon een schop onder je hol
Goed dat je professionele hulp zoekt, je hebt het onmiddellijk nodig , dat blijkt wel uit je posts. En dan wel het advies van die psycholoog precies opvolgen he. Anders is het jouw schuld dat je de therapie tegenwerkt.je hebt duidelijk autisme en adhd dat verklaart al je problemen maar je psycholoog kan het niet oplossen dat moet je zelf doen.
Schandalig dat eerdere psychologen je problemen niet hebben opgelost! Je had duidelijk de verkeerde. Zoek een goede en vergeet die vorige beunhazen.
Waarom zoek je op deze manier bevestiging? Hokjes zijn onzin.
Wees lief voor jezelf en accepteer jezelf zoals je bent, dan komt alles goed!
Logisch dat je faalde, je doet te weinig aan meditatie en je moet eerst je verstoorde chakra's nog op orde brengen doe gewoon een helende klankreis met bergkristallen en dan een spirituele wereldreis
Sorry dat was flauw.Nu even serieus. Je hebt uiteindelijk alleen jezelf met die slachtofferrol.
[ Bericht 4% gewijzigd door madam-april op 29-07-2018 23:50:52 ]
Ik was nog niet klaar, je quotte me te vroeg, dus ter aanvulling op bovenstaande: Alle ADHD-middelen zijn psychofarmaca. Deze beïnvloeden de werking van neurotransmitters, met name van dopamine en noradrenaline. De exacte wijze waarop de ADHD-symptomen worden verminderd is niet bekend. Het meest voorgeschreven worden stimulantia zoals methylfenidaat en noradrenalineheropnameremmers als atomoxetine en in bepaalde gevallen ook wel 'tricyclische antidepressiva' als imipramine of nortriptyline.quote:
Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig
Nu even serieus. Je hebt uiteindelijk alleen jezelf met die slachtofferrol.
Antidepressiva en antipsychotica zijn geen specifieke ADHD-middelen, maar worden in verband met het veel voorkomen van comorbide stoornissen wel regelmatig toegepast.
Ik denk dat je je emotioneel van je beide ouders los moet maken, niet alleen je vader.
Haptotherapie al eens overwogen? Je beseft dondersgoed hoe alles werkt, welke impact je verleden, je symptomen en je relaties op jouw leven hebben, je analyseert je een ongeluk. Maar je bent niet bij machte om dat stuk bewustzijn om te zetten naar een ander gevoel en daaropvolgend, ander gedrag. Haptotherapie kan er voor zorgen dat je weer in contact komt met je eigen gevoel, zeg maar het rationele en gevoelsmatige zelfbeeld op één lijn brengen. De werking van deze therapie is eigenlijk niet rationeel uit te leggen maar voor mij heeft het een enorm verschil gemaakt.
Interessant!quote:
Niet alles gelezen, maar bij deze een paar dingetjes:
Ik denk dat je je emotioneel van je beide ouders los moet maken, niet alleen je vader.
Haptotherapie al eens overwogen? Je beseft dondersgoed hoe alles werkt, welke impact je verleden, je symptomen en je relaties op jouw leven hebben, je analyseert je een ongeluk. Maar je bent niet bij machte om dat stuk bewustzijn om te zetten naar een ander gevoel en daaropvolgend, ander gedrag. Haptotherapie kan er voor zorgen dat je weer in contact komt met je eigen gevoel, zeg maar het rationele en gevoelsmatige zelfbeeld op één lijn brengen. De werking van deze therapie is eigenlijk niet rationeel uit te leggen maar voor mij heeft het een enorm verschil gemaakt.
Ik snap precies waar je het over hebt. Dit is ook wat er bij mij gebeurt.
Al mijn gevoelens en impulsen heb ik leren onderdrukken en ik kan er inderdaad geen contact mee maken. Ik voel alleen dat het er is en dat het mij blokkeert.
En wat mijn beide ouders betreft heb je helemaal gelijk. Zij gaan niet veranderen. Als ik hen niet loslaat, doe ik dat ook niet.
Is dat haptotherapie alternatief? Zo klinkt het woord namelijk wel.
Yes, zo wordt het wel beschouwd.quote:
[..]
Interessant!
Ik snap precies waar je het over hebt. Dit is ook wat er bij mij gebeurt.
Al mijn gevoelens en impulsen heb ik leren onderdrukken en ik kan er inderdaad geen contact mee maken. Ik voel alleen dat het er is en dat het mij blokkeert.
En wat mijn beide ouders betreft heb je helemaal gelijk. Zij gaan niet veranderen. Als ik hen niet loslaat, doe ik dat ook niet.
Is dat haptotherapie alternatief? Zo klinkt het woord namelijk wel.
Het is het proberen waard. Het sluit iig heel erg aan op mijn situatie.quote:
Je broer ervaart niet hetzelfde als jij. Hij bedoelt het vast 100% goed en hij zal denken "mij lukt het ook, dus het moet hem ook lukken".quote:
Zo herkenbaar
Ik wandelde vanmiddag met mijn broer door de bossen. Ik zei het ook (letterlijk): het is zo zwaar. En mijn broer (die af en toe ook een flinke oetlul kan zijn), zei: je zou eigenlijk gebaat zijn als het allemaal wat lichter werd (minder zwaar).
Ik dacht : ja, dat is het precies. Wat lichtvoetigheid, dat het wat makkelijker en vanzelfsprekender gaat. Ik kom er wel, maar het heeft wel wat voeten in de aarde.
[..]
En inderdaad, zelf ben je je beste kompas.
Als ik een ander een advies wil geven of wil steunen, dan zeg ik het ook vanuit mijn perspectief. En voor anderen ben je meestal milder dan voor jezelf.
Aangezien iedereen streng en hard is voor zichzelf, denk ik dat het wel functioneel is.
Ik heb mijn topic hierover gekickt, dan kun je het vinden. Gedetailleerd verslag van hoe het er aan toe ging tijdens mijn sessies.quote:
[..]
Het is het proberen waard. Het sluit iig heel erg aan op mijn situatie.
Thanks!!!!quote:
[..]
Ik heb mijn topic hierover gekickt, dan kun je het vinden. Gedetailleerd verslag van hoe het er aan toe ging tijdens mijn sessies.
Ik vind het sowieso interessant. Ik had zelf al bedacht om hiervoor hypnotherapie te proberen. Om weer contact te krijgen met mijn ware gevoel ipv die opgelegde psychische vaardigheden.
Dan zie of reageer ik maar zwartwit en overtrokken. Dat doen wel meer mensen. Helemaal achterlijk ben ik ook weer niet.
Nee. Een paar mensen die zelf veel te maken hebben met autisme (o.a. iemand met autistische man en zelf psycholoog) vermoedden dit ook heel sterk.quote:
[..]
Heeft je moeder ondertussen officieel de diagnose PDD-NOS?
De meeste mensen die overigens niet eens weten wat autisme precies inhoudt, blijven maar overtuigd dat ik het allemaal verkeerd zie of mijn eigen problemen op haar projecteer. Zij denken heel andere dingen. De één denkt dat mijn moeder dement is, de ander denkt dat ze een slappeling is die niks van haar leven maakt en er zijn er ook die menen dat het allemaal komt door mij.
Ik vind het niet alleen voor mezelf klote. Ik vind ook dat ze mijn moeder heel erg tekort doen.
Ik denk wel nu: laat het maar zoals het is. Ik vraag mij ook af of een ASS-onderzoek wel zo goed is. Als zij zich alleen maar rot voelt erbij, dan vind ik het beter dat ik mij erbij neerleg.
So far gaat het redelijk met haar. Ze leeft op een wat vreemde manier en trekt soms rare conclusies, maar in een vrij land mag ze dat gewoon doen.
Ik maak me wel zorgen als ze helemaal in de stress schiet, omdat ze via de mail notificatie heeft gehad dat ze op MijnOverheid.nl een bericht heeft. Ik heb al zeker 100x uitgelegd hoe ze dat moet openen, uitgelegd hoe DidiD werkt. Maar het is net alsof je tegen een boom praat. Het dringt maar niet door dat het tegenwoordig zo werkt met overheidsdingen. Dan wordt ze ook nog boos op mij, omdat ik als extra veiligheid tegen hacken heb ingesteld dat ze een code per sms moet invullen om te kunnen inloggen.
Maar zo gaat het dus in alles. Ernstiger is dat ze een keer een verdieping hoog naar beneden was gevallen, een poos bewusteloos is. Ik in paniek 112 gebeld en de buren erbij gehaald, want ik dacht dat ze haar nek gebroken had en dood was. Maar toen ze bij kwam... zelfs in die toestand weigert ze hulp. En ik werd hard uitgescholden omdat ik het waagde de buren erbij te halen.
~~~~~~
Ik zie nu weer wat beter in waarom ik zo blijf hangen in mijn patroon. Als ik allemaal goed zou doen, dan zou niemand aan mij opmerken hoe klote ik mij voel. Door mezelf terug te trekken in een sociaal isolement probeer ik signalen af te geven dat ik mij klote voel en dat ik zelf niet de macht heb om daar verandering in te brengen. Stel dat ik een workoholic ben die zijn hele leven daaraan toewijdt en veel geld verdient en succesvol lijkt ... als ik mij daarvan een voorstelling maak, stel ik mij ook voor hoe dit mij van binnen helemaal kapot vreet. Ik zie dan een mannetje voor mij waar iedereen een hekel aan heeft: een arrogant balletje die behalve zijn werk helemaal niks heeft. Een soort Scroodge.
Ik heb allang bedacht dat ik mezelf met dit patroon saboteer en ook dat ik toch maar meer mijn best moet doen. Het zou kunnen dat het beeld wat ik voor ogen heb daadwerkelijk gaat gebeuren, maar misschien word ik wel aangenaam verrast dat het heel anders en positiever gaat lopen.
Maar ik wil garantie hebben dat ik gelukkig kan worden. Ik weet dat ik die niet kan afdwingen. Maar ik wil dit machteloze kutgevoel weg hebben.
Ik wil dit niet als excuus gebruiken, want ik wil juist perspectief creëren en mijn leven zelf sturen. Daarbij zijn er zoveel ADHD-ers die een manier vinden om succes te krijgen in hun leven. Ik kan daar kracht en hoop uithalen.
Ik vind op YouTube de laatste tijd steeds meer motivatie-video's die staan voor hetgene waar ik in geloof. Je zou het misschien niet zeggen n.a.v. hoe ik mij presenteer, maar ik sta helemaal achter de motivatie dat je eigen verantwoordelijkheid moet nemen, want daarmee krijg je ook het gevoel dat je controle hebt. Als je de verantwoordelijkheid op anderen blijft afschuiven, voel je je de speelbal van het lot.
Maar dat verdomde gevoel van minderwaardigheid en machteloosheid
Vooral omdat ik weet hoe dit mij in de weg zit.Ik wil zo graag iets in het vooruitzicht hebben wat ik kan doen om deze situatie te veranderen. Ik wil niet weer een intensieve therapie doen en daarna erachter komen dat ik eigenlijk nog geen reet verder ben. Ik zou eigenlijk bevestiging willen hebben dat iemand 100% weet wat ik doormaak en kan zeggen: deze situatie is niet hopeloos, hier kom je echt wel uit!
Dan kan ik daar zoveel wilskracht uithalen.
Maar zo werkt het denk ik niet in het leven. Dat zou te makkelijk zijn denk ik. Ik denk toch dat ik moet leren die onzekerheid en nare gevoelens te dragen.
Niemand kan 100% weten wat je doormaakt, zelfs jij niet. En dat is voor iedereen zo.quote:
Ik wil daar nog aan toevoegen dat ik met mijn ADHD mij hierin nog machtelozer voel. Ik voel mij een ongeleid projectiel die alleen kan doen waar hij op dat moment zin in heeft.
Ik wil dit niet als excuus gebruiken, want ik wil juist perspectief creëren en mijn leven zelf sturen. Daarbij zijn er zoveel ADHD-ers die een manier vinden om succes te krijgen in hun leven. Ik kan daar kracht en hoop uithalen.
Ik vind op YouTube de laatste tijd steeds meer motivatie-video's die staan voor hetgene waar ik in geloof. Je zou het misschien niet zeggen n.a.v. hoe ik mij presenteer, maar ik sta helemaal achter de motivatie dat je eigen verantwoordelijkheid moet nemen, want daarmee krijg je ook het gevoel dat je controle hebt. Als je de verantwoordelijkheid op anderen blijft afschuiven, voel je je de speelbal van het lot.
Maar dat verdomde gevoel van minderwaardigheid en machteloosheid
Ik wil zo graag iets in het vooruitzicht hebben wat ik kan doen om deze situatie te veranderen. Ik wil niet weer een intensieve therapie doen en daarna erachter komen dat ik eigenlijk nog geen reet verder ben. Ik zou eigenlijk bevestiging willen hebben dat iemand 100% weet wat ik doormaak en kan zeggen: deze situatie is niet hopeloos, hier kom je echt wel uit!
Dan kan ik daar zoveel wilskracht uithalen.
Maar zo werkt het denk ik niet in het leven. Dat zou te makkelijk zijn denk ik. Ik denk toch dat ik moet leren die onzekerheid en nare gevoelens te dragen.
Ik weet het.quote:
[..]
Niemand kan 100% weten wat je doormaakt, zelfs jij niet. En dat is voor iedereen zo.
Sorry voor de klaagzang. Ik vind het nog erg moeilijk om te geloven dat ik hieruit kan komen en mij eindelijk een beetje waardig ga voelen. Is nogal confronterend. Ik hoop dat ik mijn mindset kan shiften.
Soms moet je gewoon doen ipv denken. Nu hard werken aan verbetering om (hopelijk) later de vruchten te plukken.quote:
[..]
Ik weet het.
Sorry voor de klaagzang. Ik vind het nog erg moeilijk om te geloven dat ik hieruit kan komen en mij eindelijk een beetje waardig ga voelen. Is nogal confronterend. Ik hoop dat ik mijn mindset kan shiften.
Mensen zeggen altijd: positieve gedachten zijn goed, negatieve waardeloos, dus denk gewoon positief.quote:
Ik weet het.
Sorry voor de klaagzang. Ik vind het nog erg moeilijk om te geloven dat ik hieruit kan komen en mij eindelijk een beetje waardig ga voelen. Is nogal confronterend. Ik hoop dat ik mijn mindset kan shiften.
Maar het zijn allebei gedachten, ze ontstaan op dezelfde manier lijkt mij, dus is het toch vreemd dat je het probleem met de oorzaak wilt bestrijden?
En dan heeft men het over "sturen" en "conditioneren". Oftewel je moet de positieve gedachten die anderen hebben bedacht gewoon heel vaak herhalen. Maar dat zijn dan niet je eigen gedachten, het is hersenspoeling. Hoe kun je je daar nou beter door voelen? Toch schijnt het voor velen te werken. Maar ik begrijp volkomen hoe je je voelt want vaak zijn er gewoon argumenten om je op een bepaalde manier te voelen. Voor alles zijn bijna evenveel voor- als tegenargumenten. Maar mensen doen alsof argumenten om je goed te voelen automatisch zwaarder wegen, ook voor mensen die zich slecht voelen. Therapie is dus altijd automatisch ook een beledigin van je denkwijze, belediging voor jezelf.
Als mensen dat allemaal wel zouden doen, wordt iedereen knettergek.
Er zijn altijd mensen die meer compassie voelen met jou dan anderen, bijvoorbeeld omdat ze zich in jou herkennen. Dus je kan steun en begrip krijgen, je moet soms wat langer zoeken.
De mensen die het niet begrijpen, zijn niet slecht. Ze kunnen je wat dit betreft niet tegemoet komen. Maar als je beter in je vel zit of je helderder kan uiten, kunnen ze zich meer openstellen.
Ik gun iedereen een leuk leven. Maar het is helaas ook een kwestie van geluk of pech hebben. Gelukkig heb ik veel omstandigheden ook in mijn voordeel.
Het gaat je echt niet verder helpen om te blijven haten op therapie. Begrijpelijk met jouw ervaringen dat je het zo beleeft. Maar je verandert er niks mee en het kost je alleen maar energie.quote:
Therapie is dus altijd automatisch ook een beledigin van je denkwijze, belediging voor jezelf.
Ik ben zelf ook altijd kwaad geweest op therapie, omdat ik het als mijn enige mogelijkheid zag om uit mijn shit te komen. Ik heb namelijk geen vertrouwen in mijn eigen skills. En daarbij voelde ik mij door iedereen aangemoedigd haast gedwongen om therapie te moeten doen, want anders ben ik een lafaard die koppig is en geen moeite wilt doen.
Wat dat laatste betreft, steeds meer mensen vinden dat de westerse samenleving aan het verzwakken is. Ik ben het ermee eens, want steeds meer mensen voelen zich slachtoffer, willen geen moeite doen om iets te bereiken en wijzen de schuld naar anderen.
Er wordt ook veel druk gelegd op de psychiatrie. De maatschappij verlangt dat zij het allemaal oplossen. En zo werkt het niet! Als een psych 40 mensen per week moet behandelen, snap ik wel dat hij soms kortzichtig over zijn clienten denkt.
De laatste tijd kijk ik op youtube en ik vind heel veel inspirerende videos.
Je moet het toch zelf doen. Maar dan mag je ook bepalen hoe je dat doet.