R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Elke psychologische diagnose gebeurt op basis van symptoombeschrijvingen. De DSM is in de praktijk ook een checklist van symptomen. De psychische stoornis is niet direct te observeren, dus dan ben je wel aangewezen op naar de symptomen kijken. Soms heb je ook somatische klachten, maar die zijn enkel het gevolg van de stoornis (veel maagzweren door stress van een angststoornis bijvoorbeeld).quote:Op zaterdag 21 juli 2018 07:42 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Borderline en c-ptsd zijn symptoombeschrijvingen. Aan de hand daarvan kan dus sowieso niets anders worden gedaan dan symptoombestrijding, tenzij op de 1 of amdere manier onomstotelijk kan worden aangetoond dat de klachten die PabstBlueRibbon heeft komen door de effect van specifieke gebeurtenissen, dan wel borderline (wat dit dan ook mag zijn, als dit dan iets genetisch moet zijn dan moet dit lichamelijk aan te tonen zijn).
Mijn probleem is dat de experts hier dus ook op aangewezen zijn en dat leken in principe even goed in staat zijn om symptomen waar te nemen en aan de hand daarvan te experimenteren met danwel gedragsverandering, danwel fysieke maatregelen in de vorm van levensstijl aanpassing of supplementenquote:
Elke psychologische diagnose gebeurt op basis van symptoombeschrijvingen. De DSM is in de praktijk ook een checklist van symptomen. De psychische stoornis is niet direct te observeren, dus dan ben je wel aangewezen op naar de symptomen kijken. Soms heb je ook somatische klachten, maar die zijn enkel het gevolg van de stoornis (veel maagzweren door stress van een angststoornis bijvoorbeeld).
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Leken kunnen geen diagnostische vragenlijst afnemen en interpreteren. Er komt daar meer bij kijken dan de DSM afgaan, ook al zijn de vragenlijsten daar op gebaseerd.quote:
[..]
Mijn probleem is dat de experts hier dus ook op aangewezen zijn en dat leken in principe even goed in staat zijn om symptomen waar te nemen en aan de hand daarvan te experimenteren met danwel gedragsverandering, danwel fysieke maatregelen in de vorm van levensstijl aanpassing of supplementen
Maar wat is dan je suggestie om het te verbeteren?
a niffo bij cptsd stel je toch dat de oorzaak van je niet wenselijke gedrag (=symptoom) voortkomt uit trauma, als je dat verwerkt is het toch niet alleen symptoombestrijding meerquote:
Borderline en c-ptsd zijn symptoombeschrijvingen. Aan de hand daarvan kan dus sowieso niets anders worden gedaan dan symptoombestrijding, tenzij op de 1 of amdere manier onomstotelijk kan worden aangetoond dat de klachten die PabstBlueRibbon heeft komen door de effect van specifieke gebeurtenissen, dan wel borderline (wat dit dan ook mag zijn, als dit dan iets genetisch moet zijn dan moet dit lichamelijk aan te tonen zijn).
Dan herken ik mij wel meer in de borderline. Ik heb uit zelfbescherming mijn impulsen heel erg afgeremd en ben geneigd helemaal te overdenken wat er zou gebeuren als ik dit of dat doe, dus dat maakt bij mij het gedrag minder extreem. Maar dat instabiele lage fluctuerende zelfbeeld klopt wel.quote:Op zaterdag 21 juli 2018 02:40 schreef caasei het volgende:
[..]
Borderline is in feite een zelfbeeld dat heel sterk fluctueert omdat je je zelfbeeld compleet laat afhangen van je omgeving. Daardoor ga je allerlei rare acties uithalen als dreigen met zelfmoord etc. als iemand je bijvoorbeeld verlaat. Liegen, bedriegen, je kent het rijtje vast wel, komt ook allemaal doordat een borderliner zo wanhopig op zoek is naar goedkeuring van zijn omgeving/een persoon.
Verlaten worden is voor een borderliner een extreme afwijzing, die je zelfbeeld in dat geval heel erg omlaag haalt. Je ziet ook dat dit gevoel heel snel kan omslaan, stel dat die persoon opeens weer contact zoekt, dan is alle woede jegens die persoon (wat eigenlijk zelfhaat van de borderliner is), weg.
Bij C-PTSD heb je een veel stabieler, doch extreem negatief zelfbeeld. Dit is onafhankelijk van wat een bepaalde persoon op dat moment van jou vindt. Borderline-achtige reacties op stressvolle gebeurtenissen zijn ingesleten traumaresponses.
Die extreme schaamte waar je het over hebt herken ik wel. Kijk, het kan wel zo zijn dat je iets gênants hebt gedaan en dat als je daaraan terugdenkt je nog steeds door de grond wil zakken. Maar het moet niet zo zijn dat je je daardoor gaat schamen voor je hele bestaan, waardoor je je eigenlijk altijd als een soort afgevlakte versie van jezelf presenteert. (Als ik hiermee de plank missla moet je het zeggen). Zoiets past veel meer in het C-PTSD plaatje dan borderline.
C-PTSD hoeft verder niet te komen door extreem heftige gebeurtenissen als ongelukken, etc. Iets als herhaaldelijk vernederd worden door een vertrouwd persoon (ouderfiguur) kan genoeg zijn. Snap dat het labeltje je niet zoveel boeit, maar dat labeltje bepaalt (helaas) vaak wel hoe je therapeut je benadert. En met een misdiagnose voor borderline schiet je niet zoveel op.
Het lijkt me dat je geen makkelijke jeugd hebt gehad. Geef bij je behandelaar aan dat je dit wil verwerken en je zelfbeeld wil herstellen. Dat, i.p.v. symptoombestrijding: Cognitieve gedragstherapie. Daar leer je je negatieve gedachtes negeren en te handelen naar wat goed voor je is. Maar je negatieve zelfbeeld en (eventuele) trauma aan je jeugd blijft.
Excuses voor de late reactie.
De dingen die ik heb meegemaakt, vind ik niet in die mate traumatisch. Wel had ik het moeilijker dan anderen, want er was iets waardoor ik mij niet in een vergelijkbaar tempo kon ontwikkelen dan leeftijdgenoten en alles wat bij anderen vanzelfsprekend leek te gaan, ging bij mij moeilijker. Logisch dat ik dan bij mezelf ging concluderen dat ik minderwaardig ben. Ik vond het ook logisch dat ik altijd werd gepest, want ik gedroeg mij wat anders en was kwetsbaarder dan andere kinderen.
Voor mezelf had ik wel duidelijk dat ik zo niet in het leven wil staan. Dus ik probeerde mezelf aan te passen en mezelf te veranderen. De oorzaak vond ik in mezelf zitten.
Waar ik juist heel erg van in de war raakte, was als men ging zeggen "het is niet jouw schuld, want pesten is niet OK" Wanneer noem je iets pesten? Ik wilde mij geen sukkel voelen en ik wilde geen gedrag vertonen wat bij leeftijdgenoten pestgedrag triggerde. Ik wilde niet dat anderen tegen mij aardig gaan doen terwijl ze mij stiekem een sukkel vinden. Ik wilde niet uitgenodigd worden op feestjes uit medelijden.
Ik heb nog steeds moeite met uitspraken als "je moet jezelf accepteren". Ik hoor veel liever dat er mogelijkheden bestaan om jezelf te ontwikkelen en dat je daarmee invloed hebt hoe je in het leven staat. Het ging beter met mij toen ik bij mezelf ontdekte dat er meer in mij zit en dat ik niet alleen maar kwetsbaar en zwak ben.
Het probleem is dat heel weinig mensen kunnen bevatten hoe het is om de problemen met jezelf te hebben zoals ik die heb. In plaats van dat ik mij gesteund voel, voel ik dat iedereen mij in de rol van kwetsbaar en zwak willen duwen, omdat zij vinden dat ik daarin thuishoor. En feitelijk komt het er wel op neer dat het zo is. Ik geloof wel dat ik tegen mezelf veel negatiever en gekleurder aankijk dan anderen.
Waarom kunnen leken dat dan niet? Iemand plaatste er een keer 1 op internet, uit Amerika, dsm persoonlijkheidsstoornistest, en omdat diegene toevallig handig was met excel maakte die er ook een automatische scoreberekening bij. Veel mensen, waaronder ik maakten er toen dankbaar gebruik van. Uitslag; zelfde als de test die ik later officieel bij de psycholoog deed. Ook mocht ik een keer een test niet doen omdat ik die ook al kende omdat die op internet was gezet door een psycholoog. Als ze het zo gevoelig is voor vertekening geeft dat te denken toch?quote:
Leken kunnen geen diagnostische vragenlijst afnemen en interpreteren. Er komt daar meer bij kijken dan de DSM afgaan, ook al zijn de vragenlijsten daar op gebaseerd.
Maar wat is dan je suggestie om het te verbeteren?
Suggestie voor verbetering: gooi al die zooi online en laat mensem betalen om de testen zelf te kunnen maken en online cursussen te doen/hun resultaten te vergelijken/met lotgenoten in contact te komen op fora/als ze het echt dolgraag willen nog in het echt therapie kunnen volgen
Ja, maar wat is dan bewijs dat het voortkomt uit trauma? Tenzij hij dat zelf inziet, maar dan hoeft ie niet naar de psycholoog om dat nog eens officieel aan te laten tonen.quote:
a niffo bij cptsd stel je toch dat de oorzaak van je niet wenselijke gedrag (=symptoom) voortkomt uit trauma, als je dat verwerkt is het toch niet alleen symptoombestrijding meer
[ Bericht 20% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 21-07-2018 19:28:05 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Omdat een diagnose méér is dan een eendimensionale uitslag op een test. Gesprek met de cliënt, afstemming in een intervisie met andere psychologen, interpretatie op sociaal gewenste antwoorden etc. Verder is er niet één test die alles meet. Uit het intakegesprek wordt gekozen wat er onderzocht moet worden en meerdere testen kunnen bepaalde aspecten van hetzelfde construct meten. Ook heb je als eerste persoon een blinde vlek voor je eigen persoonlijkheid. Zo dacht ik dat ik ADD had, diagnose laten uitvoeren, en de symptomen klopten, maar die symptomen kwamen niet door ADD, maar iets anders in mijn persoonlijkheid. Toen ik eraan werkte, verdwenen die symptomen ook. Had wel Ritalin kunnen slikken, en de symptomen zouden dan verdwijnen, maar het was geen ADD en de onderliggende oorzaak zou nog steeds bestaan.quote:
[..]
Waarom kunnen leken dat dan niet? Iemand plaatste er een keer 1 op internet, uit Amerika, dsm persoonlijkheidsstoornistest, en omdat diegene toevallig handig was met excel maakte die er ook een automatische scoreberekening bij. Veel mensen, waaronder ik maakten er toen dankbaar gebruik van. Uitslag; zelfde als de test die ik later officieel bij de psycholoog deed. Ook mocht ik een keer een test niet doen omdat ik die ook al kende omdat die op internet was gezet door een psycholoog. Als ze het zo gevoelig is voor vertekening geeft dat te denken toch?
Suggestie voor verbetering: gooi al die zooi online en laat mensem betalen om de testen zelf te kunnen maken en online cursussen te doen/hun resultaten te vergelijken/met lotgenoten in contact te komen op fora/als ze het echt dolgraag willen nog in het echt therapie kunnen volgen
Jammer dat je vervelende ervaringen hebt in de ggz, maar doe niet alsof je het concept beter begrijpt dan mensen die ervoor gestudeerd hebben en tijdens hun carrière moeten bijscholen. Iets met de beste stuurlui ...
Ik had het niet over 1 test die alles had gemeten. Ik had het over een test specifiek voor persoonlijkheidsstoornissen. En als je iedere bestaande test ondergaat, dan meet je uiteindelijk ook alles, toch?quote:
Omdat een diagnose méér is dan een eendimensionale uitslag op een test. Gesprek met de cliënt, afstemming in een intervisie met andere psychologen, interpretatie op sociaal gewenste antwoorden etc. Verder is er niet één test die alles meet. Uit het intakegesprek wordt gekozen wat er onderzocht moet worden en meerdere testen kunnen bepaalde aspecten van hetzelfde construct meten. Ook heb je als eerste persoon een blinde vlek voor je eigen persoonlijkheid. Zo dacht ik dat ik ADD had, diagnose laten uitvoeren, en de symptomen klopten, maar die symptomen kwamen niet door ADD, maar iets anders in mijn persoonlijkheid. Toen ik eraan werkte, verdwenen die symptomen ook. Had wel Ritalin kunnen slikken, en de symptomen zouden dan verdwijnen, maar het was geen ADD en de onderliggende oorzaak zou nog steeds bestaan.
Jammer dat je vervelende ervaringen hebt in de ggz, maar doe niet alsof je het concept beter begrijpt dan mensen die ervoor gestudeerd hebben en tijdens hun carrière moeten bijscholen. Iets met de beste stuurlui ...
Je zegt dat een diagnose meer is dan alleen die testen. Nou, het gesprek met de client vind ik niets toevoegen; daarin zegt de client dingen die diegene zelf al weet, en kan er alleen maar sprake zijn van vooroordelen. Wat is het bewijs voor die blinde vlek? En wat is het bewijs dat psychologen zouden kunnen zien wat voor de persoon zelf in het blinde vlek gebied ligt? Dat uit het intakegesprek blijkt wat er getest moet worden noem jij een pluspunt, ik noem het een minpunt. Vooral omdat het oneindig veel minder vermoeiend zou zijn, en ook voor een beter vergelijkbaar resultaat zou zorgen, als al die testen gewoon online stonden. Kun je prachtige statistieken krijgen van hoeveel mensen zichzelf normaal vinden en hoeveel mensen niet. Pas in vergelijking met de rest van de samenleving krijgen stigma's waarde. Dan weet je hoe vaak iets voorkomt, of het een maatschappelijk probleem is, kun je de leefsituatie in kaart brengen en zien of dat invloed heeft op de mate van psychische problemen, enzovoort.
Fijn dat je zulke goede ervaringen hebt met de ggz, maar doe niet alsof iedereen de huidige werkwijze dan maar moet ophemelen, en omdat die mensen iets gestudeerd hebben zij boven alle kritiek verheven zijn.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Je snapt er werkelijk niets van en het is tenenkrommend. Een dialoog is zo veel verhelderender dan een test. Als je hoofdpijn hebt en gaat googelen op symptomen, kom je na een paar uurtjes uit op hersenkanker. Leken weten niet wat de (statistische) beperkingen van van een test zijn, de theoretische onderbouwing, de normering, tegen welke referentiegroep het is afgezet etc. Je doet alsof wanneer die testen vrij online beschikbaar zijn je zelf doktertje kunt spelen. Maar een hoop leken weten niet wanneer een score als klinisch beschouwd moet worden (een test geeft daar geen oordeel over), dat de test een momentopname is en dat ze onnodig bang worden gemaakt kunnen als er een bepaalde score uitkomt. Je gaat toch ook niet wanneer je pijn hebt aan je knie een volledig lichamelijk onderzoek laten uitvoeren in een academisch ziekenhuis? "Ja maar, als je iedereen van top tot teen onderzoekt, heb je leuke statistieken!!!"quote:
[..]
Ik had het niet over 1 test die alles had gemeten. Ik had het over een test specifiek voor persoonlijkheidsstoornissen. En als je iedere bestaande test ondergaat, dan meet je uiteindelijk ook alles, toch?
Je zegt dat een diagnose meer is dan alleen die testen. Nou, het gesprek met de client vind ik niets toevoegen; daarin zegt de client dingen die diegene zelf al weet, en kan er alleen maar sprake zijn van vooroordelen. Wat is het bewijs voor die blinde vlek? En wat is het bewijs dat psychologen zouden kunnen zien wat voor de persoon zelf in het blinde vlek gebied ligt? Dat uit het intakegesprek blijkt wat er getest moet worden noem jij een pluspunt, ik noem het een minpunt. Vooral omdat het oneindig veel minder vermoeiend zou zijn, en ook voor een beter vergelijkbaar resultaat zou zorgen, als al die testen gewoon online stonden. Kun je prachtige statistieken krijgen van hoeveel mensen zichzelf normaal vinden en hoeveel mensen niet. Pas in vergelijking met de rest van de samenleving krijgen stigma's waarde. Dan weet je hoe vaak iets voorkomt, of het een maatschappelijk probleem is, kun je de leefsituatie in kaart brengen en zien of dat invloed heeft op de mate van psychische problemen, enzovoort.
Fijn dat je zulke goede ervaringen hebt met de ggz, maar doe niet alsof iedereen de huidige werkwijze dan maar moet ophemelen, en omdat die mensen iets gestudeerd hebben zij boven alle kritiek verheven zijn.
Verder zullen alleen de hypochondere angsthazen behoefte hebben aan zo'n test en die invullen. Krijg je alsnog vertekende resultaten. Verdiep je alsjeblieft meer in psychometrie of überhaupt statistisch onderzoek, voordat je denkt dat je het beter weet.Nee, ze zijn niet boven alle kritiek verheven. Maar een anonieme user op een forum heeft wel wat minder geloofwaardigheid, omdat die enkel cliëntervaring heeft en daarom alles maar van één kant kan bekijken.
Snap precies wat je bedoeld met dat telkens in de slachtofferrol geduwd worden. Steeds van behandelaars horen dat het niet jouw schuld is dat x en y is gebeurd, dat je er niks aan had kunnen doen dat het zo gelopen is. Maar daardoor wek je ook de suggestie dat je in het hier en nu machteloos bent in moeilijke situaties. En dat is helemaal niet zo.quote:
[..]
Dan herken ik mij wel meer in de borderline. Ik heb uit zelfbescherming mijn impulsen heel erg afgeremd en ben geneigd helemaal te overdenken wat er zou gebeuren als ik dit of dat doe, dus dat maakt bij mij het gedrag minder extreem. Maar dat instabiele lage fluctuerende zelfbeeld klopt wel.
De dingen die ik heb meegemaakt, vind ik niet in die mate traumatisch. Wel had ik het moeilijker dan anderen, want er was iets waardoor ik mij niet in een vergelijkbaar tempo kon ontwikkelen dan leeftijdgenoten en alles wat bij anderen vanzelfsprekend leek te gaan, ging bij mij moeilijker. Logisch dat ik dan bij mezelf ging concluderen dat ik minderwaardig ben. Ik vond het ook logisch dat ik altijd werd gepest, want ik gedroeg mij wat anders en was kwetsbaarder dan andere kinderen.
Voor mezelf had ik wel duidelijk dat ik zo niet in het leven wil staan. Dus ik probeerde mezelf aan te passen en mezelf te veranderen. De oorzaak vond ik in mezelf zitten.
Waar ik juist heel erg van in de war raakte, was als men ging zeggen "het is niet jouw schuld, want pesten is niet OK" Wanneer noem je iets pesten? Ik wilde mij geen sukkel voelen en ik wilde geen gedrag vertonen wat bij leeftijdgenoten pestgedrag triggerde. Ik wilde niet dat anderen tegen mij aardig gaan doen terwijl ze mij stiekem een sukkel vinden. Ik wilde niet uitgenodigd worden op feestjes uit medelijden.
Ik heb nog steeds moeite met uitspraken als "je moet jezelf accepteren". Ik hoor veel liever dat er mogelijkheden bestaan om jezelf te ontwikkelen en dat je daarmee invloed hebt hoe je in het leven staat. Het ging beter met mij toen ik bij mezelf ontdekte dat er meer in mij zit en dat ik niet alleen maar kwetsbaar en zwak ben.
Het probleem is dat heel weinig mensen kunnen bevatten hoe het is om de problemen met jezelf te hebben zoals ik die heb. In plaats van dat ik mij gesteund voel, voel ik dat iedereen mij in de rol van kwetsbaar en zwak willen duwen, omdat zij vinden dat ik daarin thuishoor. En feitelijk komt het er wel op neer dat het zo is. Ik geloof wel dat ik tegen mezelf veel negatiever en gekleurder aankijk dan anderen.
Ook dat gezeik van; je moet jezelf accepteren zoals je bent. Terwijl als het echt slecht ging, mijn enige hoop juist was dat ik mezelf kon veranderen.
Heb in therapie vaak genoeg gehoord gehad dat ik gezien mijn gemoedstoestand "goed bezig" was. Als ik dan iets erbij wilde gaan ondernemen, vroeg mevrouw of ik dan niet teveel hooi op m'n vork zou nemen. (En dan zelf met suggesties komen als: zoek een hobby, ga wat knutselen. Alsof een geslaagd knutselproject je meer zelfvertrouwen geeft.
) Als je therapeut je al als zwak ziet, hoe moet je zelf dan ooit gaan geloven dat je het in je hebt om iets (voor jou) waardevols te bereiken? Achteraf vind ik juist dat ze veel beter had kunnen zeggen; ga ervoor, zelfs als de kans dat het niet lukt groot is. Ja, als je zo'n therapeut van likmevestje toegewezen krijgt, kan je er beter gewoon wat benzo's tegenaan gooien
.
De meeste therapeuten zijn dan ook hele erge meegaande vrouwen. Ze kunnen niet echt op hun strepen staan als de cliënt er een potje van maakt. Ze hebben doorgaans ook te maken met kwetsbare groepen, dus zijn ze terughoudend met (opbouwende) kritiek. De wat oudere dames of de mannelijke therapeuten zijn wat dat betreft daar beter in.quote:
[..]
Snap precies wat je bedoeld met dat telkens in de slachtofferrol geduwd worden. Steeds van behandelaars horen dat het niet jouw schuld is dat x en y is gebeurd, dat je er niks aan had kunnen doen dat het zo gelopen is. Maar daardoor wek je ook de suggestie dat je in het hier en nu machteloos bent in moeilijke situaties. En dat is helemaal niet zo.
Ook dat gezeik van; je moet jezelf accepteren zoals je bent. Terwijl als het echt slecht ging, mijn enige hoop juist was dat ik mezelf kon veranderen.
Heb in therapie vaak genoeg gehoord gehad dat ik gezien mijn gemoedstoestand "goed bezig" was. Als ik dan iets erbij wilde gaan ondernemen, vroeg mevrouw of ik dan niet teveel hooi op m'n vork zou nemen. (En dan zelf met suggesties komen als: zoek een hobby, ga wat knutselen. Alsof een geslaagd knutselproject je meer zelfvertrouwen geeft.
Achteraf vind ik juist dat ze veel beter had kunnen zeggen; ga ervoor, zelfs als de kans dat het niet lukt groot is. Ja, als je zo'n therapeut van likmevestje toegewezen krijgt, kan je er beter gewoon wat benzo's tegenaan gooien
Zelfacceptatie is juist niet jezelf erbij neerleggen als je een laag zelfbeeld hebt. Hoe kom je erbij om te denken dat dat zo zou zijn?quote:Op dinsdag 17 juli 2018 23:33 schreef Gary_Oak het volgende:
Het belangrijkste wat ik eruit pik: ook ik vind het concept van zelfacceptatie complete onzin. Als je een laag zelfbeeld hebt en disfunctioneel leeft, kom je geen stap verder als je je daar bij neerlegt. Nee, therapeuten moeten zich meer richten op (persoonlijke) verantwoordelijkheid. En diezelfde verantwoordelijkheid komt gevoelsmatig steeds meer bij de therapeut liggen als je zo lang in therapie blijft. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat mijn leven en levensgeluk enorme stappen hebben gemaakt sinds ik gestopt ben met therapie. Dan sta je er alleen voor en draag je zelf alle verantwoordelijkheid. Alles wat er fout (en goed) gaat, gebeurt door jouw toedoen. Dan put je ineens kracht uit bronnen waarvan je niet wist dat ze bestonden. Het geeft een enorm bekrachtigend gevoel als je de volledige regie hebt over je leven. Het doel van therapie is om die bronnen te ontwikkelen, niet dat de therapeut jouw problemen oplost. Nee, je moet juist getraind worden om een betere probleemoplosser te worden. Ik weet niet in hoeverre je belemmeringen nog als klinisch beschouwd worden, maar ga bij jezelf even na of je alles niet zelf kunt.
Cliënt: "Ik heb nog geen diploma en geen vriendin! Iedereen vindt me stom!"quote:
[..]
Zelfacceptatie is juist niet jezelf erbij neerleggen als je een laag zelfbeeld hebt. Hoe kom je erbij om te denken dat dat zo zou zijn?
Therapeut: "Nee, je bent niet stom. Je bent wie je bent en dat is goed!"
Kort door de bocht dat soort prietpraat. In mijn groep werd er ook zo gepraat tegen een jongen zonder zelfvertrouwen.
Met jezelf afkraken omdat je geen diploma en geen vriendin hebt helpt iemand echt niet verder. Als je jezelf leert accepteren dan is het stukken makkelijker om je diploma te halen en een gezonde relatie aan te gaan dan wanneer je jezelf steeds saboteert met verlammende zelfkritiek.quote:
[..]
Cliënt: "Ik heb nog geen diploma en geen vriendin! Iedereen vindt me stom!"
Therapeut: "Nee, je bent niet stom. Je bent wie je bent en dat is goed!"
Kort door de bocht dat soort prietpraat. In mijn groep werd er ook zo gepraat tegen een jongen zonder zelfvertrouwen.
Fijn dat jij je weg gevonden hebt, maar het is wat kort door de bocht om wat een ander misschien nodig heeft als prietpraat te beschouwen.
Goed punt, zullen inderdaad genoeg cliënten zijn die geen kritiek willen horen. Zou zelf veel meer gehad hebben aan iemand die je op je fouten durft aan te spreken. Ben het 100% met je eens dat ze meer op eigen verantwoordelijkheid zouden moeten richten. Die gedachtegang heeft mij uiteindelijk ook het meest geholpen (na gestopt te zijn met therapie).quote:
[..]
De meeste therapeuten zijn dan ook hele erge meegaande vrouwen. Ze kunnen niet echt op hun strepen staan als de cliënt er een potje van maakt. Ze hebben doorgaans ook te maken met kwetsbare groepen, dus zijn ze terughoudend met (opbouwende) kritiek. De wat oudere dames of de mannelijke therapeuten zijn wat dat betreft daar beter in.
Er zit in verschil in jezelf vergeven dat je op dit moment geen diploma hebt, en accepteren dat je iemand bent die geen diploma heeft en het daarmee moet doen. In het laatste geval gooi je eigenlijk alle hoop op verbetering weg.quote:
[..]
Met jezelf afkraken omdat je geen diploma en geen vriendin hebt helpt iemand echt niet verder. Als je jezelf leert accepteren dan is het stukken makkelijker om je diploma te halen en een gezonde relatie aan te gaan dan wanneer je jezelf steeds saboteert met verlammende zelfkritiek.
Fijn dat jij je weg gevonden hebt, maar het is wat kort door de bocht om wat een ander misschien nodig heeft als prietpraat te beschouwen.
En dat laatste heeft ook niks met zelfacceptatie te maken. Meer met berusten in slachtofferschap, en iemand die dat doet voelt zich echt niet goed over zichzelf. Totaal wat anders dus.quote:
[..]
Er zit in verschil in jezelf vergeven dat je op dit moment geen diploma hebt, en accepteren dat je iemand bent die geen diploma heeft en het daarmee moet doen. In het laatste geval gooi je eigenlijk alle hoop op verbetering weg.
Wie zegt dat ik het over afkraken heb? Het er zit een hoop tussen je disfunctionele gedrag sadomasochistisch verheerlijken en jezelf voorliegen dat je goed aan de gang bent. Ik heb het over verantwoordelijk nemen: "Ok, ik verpruts mijn leven nu, maar des te meer dat er potentie in me zit."quote:
[..]
Met jezelf afkraken omdat je geen diploma en geen vriendin hebt helpt iemand echt niet verder. Als je jezelf leert accepteren dan is het stukken makkelijker om je diploma te halen en een gezonde relatie aan te gaan dan wanneer je jezelf steeds saboteert met verlammende zelfkritiek.
Fijn dat jij je weg gevonden hebt, maar het is wat kort door de bocht om wat een ander misschien nodig heeft als prietpraat te beschouwen.
Je doet uitspraken over zelfacceptatie die helemaal niet kloppen. Als je het zelf niet snapt, ga je er dan eerst in verdiepen voordat je het voor anderen afkraakt. Verantwoordelijkheid nemen is een cruciaal onderdeel van zelfacceptatie.quote:
[..]
Wie zegt dat ik het over afkraken heb? Het er zit een hoop tussen je disfunctionele gedrag sadomasochistisch verheerlijken en jezelf voorliegen dat je goed aan de gang bent. Ik heb het over verantwoordelijk nemen: "Ok, ik verpruts mijn leven nu, maar des te meer dat er potentie in me zit."
Denk dat het ook een kwestie van veel werkervaring hebben, waardoor je beter kunt aanvoelen wanneer je streng moet zijn en wanneer niet. Therapeuten zijn te veel bezig met alles oplossen voor de cliënt, terwijl ze zich beter kunnen opstellen als een coach/mentor.quote:
[..]
Goed punt, zullen inderdaad genoeg cliënten zijn die geen kritiek willen horen. Zou zelf veel meer gehad hebben aan iemand die je op je fouten durft aan te spreken. Ben het 100% met je eens dat ze meer op eigen verantwoordelijkheid zouden moeten richten. Die gedachtegang heeft mij uiteindelijk ook het meest geholpen (na gestopt te zijn met therapie).
Nou, leg het dan maar eens haarfijn uit, want met enkel aangeven dat ik het verkeerd heb, kan ik niks mee.quote:
[..]
Je doet uitspraken over zelfacceptatie die helemaal niet kloppen. Als je het zelf niet snapt, ga je er dan eerst in verdiepen voordat je het voor anderen afkraakt. Verantwoordelijkheid nemen is een cruciaal onderdeel van zelfacceptatie.
Als je je nou wat sympathieker opstelt wil ik dat best doen, maar met hoe je dit formuleert mag je dat fijn zelf opzoeken.quote:
[..]
Nou, leg het dan maar eens haarfijn uit, want met enkel aangeven dat ik het verkeerd heb, kan ik niks mee.
Als je nou geen belerende toon aansloeg, hoefde je me ook dit verwijt niet te maken.quote:
[..]
Als je je nou wat sympathieker opstelt wil ik dat best doen, maar met hoe je dit formuleert mag je dat fijn zelf opzoeken.
Dat lok je uit.quote:
[..]
Als je nou geen belerende toon aansloeg, hoefde je me ook dit verwijt niet te maken.
|
|
