Hier ook bewust kinderloos.
Nooit heb ik de drang gehad om aan kinderen te beginnen. Toen we gingen trouwen heb ik het er wel uitgebreid met mijn man (toen vriend) over gesproken. Niet dat we het er daarvoor niet over hadden, maar dat ging altijd een beetje tussen neus en lippen door.
Ik heb toen gezegd dat ik echt geen kinderen wil en dat ik niet verwacht daarin te veranderen. Hij wist dat en accepteert dat. Hij heeft nooit een grote kinderwens gehad, maaaaar zou hij een vrouw hebben getroffen die wel kinderen wilde, dan was dat ook geen belemmering voor hem.
Toen ik 30 jaar was heb ik aan de huisarts een doorverwijzing gevraagd om te worden gesteriliseerd, uiteindelijk was ik 31 jaar was ben ik gesteriliseerd. Om gezondheidsredenen kon ik de pil niet meer slikken. Een spiraaltje leek me weer zo'n gedoe, en waarvoor? Ik wil gewoon niet zwanger worden, nu niet, nooit niet.
Ik heb het nooit bij mijn man gelegd omdat ik ook volgende week onder een bus terecht kan komen. Mijn man moet dan ook door en dan heeft hij normaliter nog de keuze wellicht toch aan minderen te beginnen. Bovendien ben ik niet graag afhankelijk van anderen, dus doe ik het (de sterilisatie) bij mezelf.
Mijn familie is daar overigens totaal niet verbaasd over. Ik heb zeker geen hekel aan kinderen, maar dat moederen en zorgzame heb ik gewoon niet zo. Met poppen spelen deed ik ook nooit. Ik had 1 pop, die raakte ik nooit aan. Is dat bij jullie ook zo?
Ik ben nu 38 trouwens.
klerkje