Hoi
Ik heb nu een week geen contact met mijn ex, en de relatie is al 3.5maanden uit.
Ik begin nu pas sinds ik geen contact meer heb meer en meer vermoedens te krijgen dat hij een narcist was, en ik compleet ben gehersenspoeld.
Ik ben nu zelf compleet in de war met vanalles.
Toen ik hem leerde kennen hemelde hij mij op, ik was bijzonder en er waren geen anderen dan ik. Hij wilde mij met wel een gezin, en leek wel te willen samenwonen, en hij beweerde dat hij de man kon zijn die er echt voor mij zou zijn, hij was namelijk een echte gentlemen zei hij.
Toen ik hem langer leerde kennen, kon ik al niet met hem naar een restaurant want dan werd hij boos als ik 1seconde van hem wegkeek, en vermoede hij dat ik naar anderen keek, terwijl hij mij altijd weigerde aan te kijken. Hij geloofde niet in de ware, en toen ik vroeg wat vind je leuk aan mij: kon hij niks bedenken. Ik moest ook altijd smeken om een knuffel of een zoen, en in het openbaar wilde hij niet eens meer met mij praten, om allerlei redenen dat ik het haast ging geloven. Liefde was een connectie tussen 2 personen, en anderen (openbaar) had daar niks mee te maken. Hij vond dat ongemakkelijk en wekte zijn depressiviteit op beweerde hij. Zo was hij depressief, en had allerlei moralen over wat goed en slecht was, en hij vond mij nep omdat ik een oppervlakkig mens was dat liefde op een fysieke manier moest uiten.
De hele wereld was nooit goed, hij vond mensen die sociaal media hadden een lager ras, en iedereen die een beetje gay of hip in de bijenkorf rondliep gaf hij het liefste een kogel door de kop. Volgens hem was het normaal dat mensen elkaar uitmoorden maar dat dit niet gedaan wordt door slechts de wetgeving. Hij beweerde ook dat de huidige maatschappij hip aan het doen was met het homotijdperk, en dat het einde van de mensheid zou zijn.
Als hij boos was in een discussie ( we hadden altijd discussie want alles wat ik zei was fout en onzin), pakte hij mij soms hard vast waardoor ik moest huilen: dan zei hij vervolgens dat ik een paniekaanval had dat ik aan het janken was. Maar ik zei: nee dat is omdat je me zo hard vast pakt. Hij helemaal zeggen: rustig rustig je hebt paniek dit is niet goed, ik hou je vast zodat je tot rust kwam: maar ik raakte in paniek door zijn fysieke agressie.
Hij weigerde ook activiteiten te plannen, hij zei altijd: ik kan niet van tevoren weten of ik wel met je een activiteit kan doen, maar met andere mensen kon hij wel plannen. Hij vond het respectloos dat ik hem onder druk zette, en werd dan wel boos als ik vervolgens met andere mensen maar afsprak. ( Ik wist wel welke dagen ik hem zag, ik zag hem wel 5x per week, maar hij wilde alleen maar aan zijn studie zitten, en niks met mij leuks doen, en die beloftes kon hij mij ook niet geven). Ook weigerde hij een souveniertje van zijn vakanties ( was 8x afgelopen jaar, omdat zijn studie dat financierde) voor mij mee te nemen, want meneer was arm, maar kwam wel met allemaal dure spullen voor zichzelf terug van die studiereisjes.
Hij vond het dan oppervlakkig dat ik eens een souveniertje vroeg, en vond mij meteen een verwende diva. Ook wilde hij niet met mij een weekendje weg: want dit was geen investering in zijn leven, als ik echt van hem hield kon ik wel wachten tot hij met pensioen was om met hem een weekendje weg te gaan.
Hij vond mijn vrienden niks, en wilde nooit mij erbij hebben als hij eens vrienden zag ( hij zag heel weinig zijn vrienden, was 5x in de week bij mij) maar ik had zo vaak besproken dat ik het zo fijn eens zou vinden om te weten wie zijn vrienden waren. Hij zei dat hij dat onzin vond omdat het goed moest zitten tussen ons 2 en ik moest kappen met schijn voor de buitenwereld ( hij had zelf ook geen social media en weigerde ook fotos van ons te laten maken). Hij gaf toe dat sommige vrienden na onze 9 maanden relatie nog steeds niet wisten dat ik zijn vriendin was: want dat was gewoon niet het onderwerp waar hij met zijn vrienden over praatte, hij is niet het type man dat over zijn vriendin praat beweerde hij.
Hij zeikte alles wat ik deed, de studie die ik deed was volgens hem niet juist, ik had foute keuzes in mijn leven gemaakt. Ik denk dat dat is omdat ik iets met informatica doe, en hij wordt altijd erg jaloers dat ik veel met mannen daar samen werk. Hij doet zelf ook die studie, daar leerde ik hem van kennen trouwens. Ook vond hij dat mensen zoals ik geen diploma verdienden omdat ik de norm van de studie onderuit haalde ( ik ben niet zo harde werker als hem in de studie en dit zou zijn zelfde toekomstige diploma minder waard laten zijn.
Volgens hem worden mensen ook dommer door social media. Volgens hem is iedereen gay en heeft iedereen het fout. Als ik een knuffeltje wilde als ik emotioneel was, was ik verwend en loste dat niks op voor het lange termijn: hij was de goede partner en wilde dingen oplossen en volgens hem wilde ik niks oplossen: een knuffel was geen oplossing als ik mij rot voelde, dat was wegstoppen en korte termijn behartigen. Een ontbijtje op bed en bloemen vond hij ongein. Terwijl hij begin relatie beweerde dat hij daar echt goed in was, nou nooit gehad.
Toen kinderen, ik wilde over 4 jaar kinderen, hij zei: ik kan je niet die garantie bieden: ik wil eerst mijn phd afronden en dat kan nog 7 jaar hoogtens duren, dus misschien moet je 7 jaar wachten. Toen ik later zei, sorry ik vind dit te lang duren als ik 7 jaar moet wachten: werd hij boos en beweerde hij dat hij met mij afgesproken had om over 4 jaar kinderen te nemen, los van zijn phd. En allemaal dat soort verdraaiingen! Teveel om op te noemen.
We hadden ons toekomst plannen ook besproken, ik had gezegd ik wil je volgen als je naar het buitenland gaat, maar wel aan de zee, en je wacht nog wel op mij toch als ik mijn master nog niet heb afgerond en jij wel? Hij stemde toe.
Even later kwam ik erachter dat hij in parijs en zurich had gekeken voor zijn toekomst: en ik zei, denk je nog ook aan mij in je toekomstplaatje? Ik wilde aan zee en hij zei: je liegt je zei dat je mee ging waar dan ook.
Ook wilde hij plots niet meer op mij wachten als hij eerder klaar was met buitenland.
Hij nam mij ook niet meer mee naar zijn ouders, ( die ik wel vrij snel had ontmoet) en het deed mij pijn dat hij steeds meer activiteiten met anderen ging doen ( wel alleen studie gerelateerd haast) en hij daar wel energiek gedrag en kon lachen. Met mij wilde hij nooit lachen en was hij altijd chagerijnig en voelde ik mij een last voor hem. Alles was onzin wat ik deed en zei.
Totaal een ander persoon dan hoe ik hem als vriend had leren kennen, toen kon ie wel nog lachen en dingen doen met mij.
Als ik lach word hij boos: dan zegt hij: je lacht mij uit he.
Ook zei hij wel eens: over 5 jaar wil ik een spuitje, ik wil niet meer leven. Ik ben toch leeg van binnen, ik ben niks. Ik wil euthanasie, en 5 jaar nadenken hoe ik aan mijn moeder een goede brief kan schrijven waarom ik niet meer wil.
Ook als we een discussie hadden en hij kon een keer niet over zichzelf heen lullen, kreeg hij wel weer een depressieve aanval op dat moment, en kon hij plots niks meer. Toen ging ik lief voor hem zorgen, en kon hij zijn fouten en ongelijk in de discussie altijd ontlopen, omdat het ernstig slecht ging met zijn gemoedtoestand.
Ik had hem na een tijdje overtuigd om linkedin te nemen, hij was anti en vond dat neppe mensen. Uiteindelijk had hij het genomen omdat het realistischer voor zijn carriere was. Hij beweerde dat hij het echt zou verwijderen, en het nu even kort had puur om 1 conferentie binnen te komen. Nu zie ik dat hij er elke dag wel weer nieuwe dingen opzet, en heel actief zijn linkedin nu bijhoudt, terwijl hij voor mij geen tijd had, of ook niet voor onze activiteiten bedenken maar wel voor zijn linkedin.
Ga maar door, hij had voor alles excuses alles was slecht en fout volgens hem, maar dan zag ik hem zelf hypocriet allemaal dingen doen. Het is teveel om op te noemen, dit is slechts 0.00001 procent van hem. Dat slechts in 9 maanden relatie.
Nu is het contact verbroken, en ik word helemaal gek, verdrietig en woedend in mijn kop. Ik snapte niet dat hij overal een probleem van maakte, om alles gezeik, om alles theory en moralen. Ik was een kudde dier als ik eens een handje met hem wilde lopen, maar hij wilde wel alleen per se een bestuurtje doen met dezelfde groep mensen anders weigerde hij als het met andere mensen was terwijl hij die niet eens kende: want die waren incapabel: nou ofzo hij dan geen kudde dier is..
Nu is het zo stil, zonder die dagelijkse problemen over het leven van hem, dat ik het eng vind. Ik was het gewend geraakt om op eieren te lopen, en elke dag een eindeloze boze discussie van hem te krijgen. Al ging het over een kledingstuk, of een broodje bij de supermarkt: daar kon 20 uur discussie en ruzie over ontstaan, dat ik opgeefment hem altijd zijn gelijk gaf, en hem haast ging geloven: volgens mij was dat het hersenspoel gedeelte: het niet meer zelf nadenken en maar opvolgen, want als je je eigen mening zegt wordt je gestraft.
Ik heb enorme moeite met deze relatie los te laten, enorme afkikking en ik mis en merk dat ik hem onbewust ook als een soort van god ben gaan zien. Ik hoefde niet zelf na te denken en dat voelde veilig als een thuis. Nu ben ik angstig, mis ik hem, mis ik de ellende, en alle moralen volgens hem over het leven, en vind ik de omgang met andere mensen zo makkelijk gaan dat ik het moeilijk als diepgang kan beschouwen.
Ook kan ik de zinnen niet van hem loslaten toen hij zei: al die andere mannen gaan niet echt om jou geven wat ik wel deed, die zijn slechts oppervlakkig en praten gewoon met jou mee. Ik ben bijzonder en heb echte diepgang, jammer dat je niet wilt leren van je leven, en je dingen blijft doen in je leven waarbij je niet optimaal leeft.
(Terwijl hij mij isoleerde en altijd thuis wilde laten zitten, dat merkte ik enorm) maar hij vond mij triest dat ik geluk bij andere mensen wilde zoeken, alles wat ik met mijn vrienden kon doen, moest ik met hem kunnen doen, maar als ik dan vroeg: dan had hij nooit tijd. Hij nam ook nooit initiatief met afspreken, hij was eenmal zo en verwachte dat ik dat deed, al dat initiatief, want ik was wel een type van initiatief, en ik moest daarin mijzelf blijven. Hij werd boos toen ik een keer maar met een vriendin was gaan afspreken omdat ik niks van hem hoorde, en zei: waar trek je die conclusie uit?
Als ik over hem zeg; ik ''denk'' dit of dat over jou, zegt hij: wie ben jij om dat te concluderen?! Jij weet niks, en wie zegt dat ik dit niet wil omdat ik .... dit niet doe, of dat ik het zo bedoel omdat ik.... zo reageer of doe. Terwijl hij wel vanalles over mijn persoonlijkheid concludeerd, en dan zegt hij: dat weet jij zelf ook heel goed dat je zo bent.
Hoe kom ik over dit heen? Please alle mensen die in een sekte, loverboy, of relatie met narcist hebben gehad, en hoe je dit loslaat, vertel me. De wereld is nu zo stil, zonder zijn problemen frustratie om alles wat ik dagelijks te verduren had. Ik voel vreemdgenoeg nu geen controle of iets meer over mij.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 19-06-2018 22:47:51 ]