Dirk Kuyt is gaan geloven in zijn eigen legendeIn één van de scènes in de documentaire ‘Kuyt’ zie je Dirk Kuyt trainen in zijn eigen fitnessruimte, thuis in Noordwijk. Het meest fascinerende detail hangt aan de muren.
Vanaf zijn fitnessapparaat kijkt Dirk Kuyt uit op een reusachtige foto van – echt waar - Dirk Kuyt.
De documentaire ‘Kuyt’ ging in september al groots in première. Vorige week volgde er een fototentoonstelling in Noordwijk, waarop allemaal foto’s zijn te zien van Dirk Kuyt, mede mogelijk gemaakt door de foundation van Dirk Kuyt.
Liever een boek zonder concessies dan eeuwig meel in de mond.
Deze week was er het boek ‘Kuyt, het geloof in succes'. Volgende week is er een grote afscheidswedstrijd, ofwel de ‘Dirk Kuyt Testimonial’. Detail: die wedstrijd is niet georganiseerd door Feyenoord, maar door Wasserman, het management van Dirk Kuyt.
(Er zijn nog kaarten, maar ze zijn wel tamelijk duur.)
Even voor de goede orde: het verhaal van Dirk Kuyt, geschreven op 14 mei 2017, is en blijft één van de mooiste sportverhalen van deze eeuw. Die hattrick tegen Heracles, de hele weg ernaartoe, het decor en de historische context.
Het zal altijd een fenomenale, ongekende prestatie blijven.
Dat Feyenoord tot de komst van Dirk Kuyt een onprofessioneel zooitje was, zoals Kuyt in zijn nieuwste boek beweert, en dat hij hoogstpersoonlijk voor een mentaliteitsverandering zorgde: tot op zekere hoogte wil ik dat nog best geloven.
Dat hij daar in zijn boek heel uitgesproken over is: prima. Hulde. Liever een boek zonder concessies dan eeuwig meel in de mond.
Het enige wat er nog aan ontbreekt, is een musical, vanzelfsprekend met Dirk Kuyt in de hoofdrol.
Maar onmiskenbaar heeft het afgelopen jaar ook iets anders duidelijk gemaakt. Namelijk dat Dirk Kuyt stilaan is gaan geloven in zijn eigen legende, in zijn eigen sprookje, in zijn eigen onmetelijke grootheid.
Dirk Kuyt is niet meer in staat zichzelf ook maar enigszins te relativeren.
In plaats van dit seizoen even bescheiden de schaduw op te zoeken, in het belang van de club Feyenoord, nam Dirk Kuyt letterlijk vanaf de eerste competitiewedstrijd plaats op het balkon van zijn eigen skybox, nota bene pontificaal naast Vak S.
Iedere thuiswedstrijd liet hij zich daar bejubelen en toezingen, als een soort Keizer Nero in een Romeins Amfitheater. Toen laatst heel jolig een bal naar hem werd toegegooid, was Dirk niet te bescheiden om prompt de show te stelen.
Terwijl zijn oud-ploeggenoten op het veld nog een wedstrijd speelden, kuste Dirk theatraal de bal. Hij zwaaide en hield de bal boven zijn hoofd, badend in een warm bad van gejuich.
Een carrière lang bewaakte Dirk Kuyt zijn imago van de onbaatzuchtige, bescheiden teamspeler. Die act leidde bij insiders en ploeggenoten al langer tot ergernis, maar binnen een jaar verwoestte Kuyt dat beeld hoogstpersoonlijk, voor iedereen zichtbaar en op onbegrijpelijke wijze.
Niet met één egotripje, maar met een complete reeks van egotrips. Zelfkickend zoals dat nooit eerder is vertoond, en terloops ook nog even zijn trainer Giovanni van Bronckhorst slachtofferend, hem neerzettend als een kneusje in de schaduw van de Grote Dirk.
Het enige wat er nog aan ontbreekt, is een musical, vanzelfsprekend met Dirk Kuyt in de hoofdrol. Oh ja, en een standbeeld. Geboetseerd door Dirk Kuyt zelf.
https://www.ad.nl/home/di(...)en-legende~a38c55fc/