quote:
Op woensdag 9 mei 2018 13:29 schreef MissGiraffe het volgende:[..]
Ik snap niet dat psychiater (en ook nog een gepromoveerd) Esther Fenema zich voor dit programma leent. Maar de knaken zullen wel goed geweest zijn....
Mensen zeggen wel eens dat je moet kiezen om je te kunnen focussen. Esther van Fenema heeft ‘nooit goed kunnen kiezen’, daarom combineert ze veel dingen. ‘ ‘Het zijn elementen die bij elkaar horen.’ Vier dagen per week is ze psychiater in het LUMC. Daarnaast schrijft ze onder meer columns en is ze violist. ‘Daarin ben ik erg gedisciplineerd. Een paar keer per jaar heb ik een optreden, om de drive te houden. Vroeger had ik ook last van podiumangst, waarvoor mijn patiënten naar de muziekpoli komen. Nu ik wat ouder ben, beleef ik er vooral plezier aan. Als ik niet speel, is het net alsof in mijn hoofd een zeef zit waarvan de gaatjes verstopt zijn. Als ik wel speel, kan ik erna vaak beter schrijven. Columns bedenk ik wachtend op de tram of tijdens het koken. Als psychiater ben je de hele dag bezig om naar één individu het kijken, het aardige van columns is dat je breder naar de maatschappij kijkt.’
Ze is gepromoveerd op onderzoek naar, kort gezegd, richtlijnen in de psychiatrische praktijk. ‘Ik vind het saai om alleen een feitelijk antwoord te geven, ik wil een overstijgend antwoord geven’. Van Fenema zegt het op de vraag waar haar promotieonderzoek eigenlijk over gaat. Het typeert haar. Deze uitspraak zou net zo goed over een ander onderwerp kunnen gaan; want Van Fenema is iemand met een uitgesproken mening. Of het nu gaat om de ‘vreetschuren’ in NS-stationshallen, of ‘angstige beroepsgenoten’ of ‘commerciële’ zorgverzekeraars – Van Fenema vindt er iets van. ‘Er zijn artsen die terughoudend zijn, maar ik vind dat we mogen reageren op wat we tegenkomen. Ik zie de gevolgen van politieke besluitvorming, van maatschappelijke ontwikkelingen. Neem opgroeiende kinderen. Mijn stiefkinderen groeien op in het Gooi. Je zou denken dat daar verstandige ouders wonen, hoogopgeleid. Als ik zie wat voor vrijheid zij hun kinderen geven om met drank en drugs te experimenteren.Mijn 15-jarige stiefdochter zegt dat bijna iedereen in haar klas rookt. Dat vind ik bizar. Er zijn nog altijd ouders die zeggen: die ene sigaret of dat drankje kun je beter met ons doen, want dan weet je tenminste hoe het is. Terwijl ze weten dat dit verslaving in de hand werkt en we tegenwoordig meer weten over de schadelijke effecten. We zijn nu nóg dommer als we het toestaan.’
Binnen haar eigen vakgebied wil ze meer ‘zichtbaarheid’ geven aan depressie; zo was ze initiatiefnemer van het eerste Depressiegala, waaruit een publiekscampagne is voortgekomen. ‘Vroeger was kanker een taboe, dat geldt nog altijd voor psychiatrische problemen. Ik kan niet anders concluderen dan dat wij, als psychiaters, méér moeten doen. Niet zozeer soft begrip kweken, maar feiten brengen, vertellen wat we zien in onze spreekkamer. We moeten de maatschappij veel meer tonen wat WIJ zien.’ In het voorjaar van 2018 zal de documentaire 'Stress to Impress' online komen. Esther is, vanwege haar veelzijdigheid gevraagd om input te leveren.
En dan aan zo een ranzig programma meedoen...