Vorig jaar heb ik mijn relatie verbroken na bijna 8 jaar. De reden die me ertoe aanzette kwam onverwachts maar is voor het beste geweest. Ik sta nog steeds achter deze beslissing ook al heb ik er soms nog verdriet van (dat het zo gelopen is).
Die relatie was op zijn zachtst gezegd nogal een rollercoaster, intens. Extreme ups en downs.
2 maanden erna besloot ik voorzichtig daten uit te proberen.
(Even ter info: sinds mijn 14e heb ik vooral relaties gehad. De kortste duurde 3 maanden, de langste dus bijna 8 jaar. Langer dan 3 maanden ben ik niet vrijgezel geweest.)
Al snel had ik een date met een aardige gozer. 2 dates later besloot ik dat ik geen zin meer in hem had, we waren te verschillend.
Een kleine tijd daarna begon ik met daten met een andere jongen, waar het goed mee klikt. We hebben het nog steeds erg leuk samen en kunnen goed praten. Dit is sinds eind januari aan de gang. We zien elkaar bijna elk weekend, dit vanwege de afstand. Blijkbaar vind hij mij genoeg de moeite waar om bijna 2 uur naar me toe te komen rijden voor een paar uurtjes, omdat hij de volgende dag bijv. moet werken en we elkaar pas weer een paar dagen later kunnen zien.
Hij is erg fanatiek met sport, maar ook dit is iets dat hij sporadisch afzegt voor mij - iets dat volgens zijn vrienden 'niks voor hem is'. Het gaat goed tussen ons dus.
Nu komt het; ik ben eind 20, hij is midden 20. Ik wil sowieso kinderen, hij weet het niet. We hebben officieel geen relatie omdat we beiden dat stukje vrijheid nog willen houden nu. Een paar maanden voordat ik mijn relatie verbrak, verbrak zijn ex die van hun.
Anywho..we zijn beiden gek van reizen. Avontuur, spanning, nieuwe dingen doen en zien. Hij is daarin alleen een stuk onrustiger dan ik. Als het aan hem lag zou hij morgen een baan in het butienland aannemen. Bij wijze van.
Ondanks dat wij niet officieel een setje zijn merk ik dat ik dit ontzettend moeilijk (begin te) vind(en). En dat ik bijna op het punt zit om met hem te stoppen. Alleen vanwege dit punt.
Mijn vrienden, collega's en ouders zeggen 'geniet gewoon van het moment, van hoe het nu is'. Maar dat vind ik moeilijk. Ik begin hem meer dan leuk te vinden, hij vind mij ook erg leuk. En toch knaagt dat stemmetje 'ja maar hij zou zo naar het buitenland gaan, en dat zit jij daar..met je goeie gedrag'. En 'hij wil je alleen om de leegte op te vullen'. Maar aan de andere kant; waarom zou hij dan zijn ultieme hobby/sport aan de kant schuiven soms om mij te kunnen zien..honderden kilometers rijden om met me in slaap te kunnen vallen??
Misschien komt dit gevoel omdat ik het al eens eerder heb meegemaakt. Ik was 10 jaar geleden stapelverliefd op een jongen die na 2 maanden niks meer van zich liet horen. Niet toe was aan een vriendin maar in die 2 maanden ineens een relatie kreeg toen hij weer aan het reizen was. Dat is nu overigens een van mijn betere vrienden, een relatie gaat het nooit meer worden.
Kort samengevat:
- sinds 8 jaar weer vrijgezel
- gek op een jongen sinds 4 maanden die iets jonger is en ook reislustig is
- Hij doet moeite om me te zien, ook al is het maar heel kort
- Hij heeft oprecht interesse in me, behandeld me met respect (iets dat nieuw is voor me op mannengebied)
- Hij zou zo naar het buitenland verhuizen, voor onbeperkte tijd, als dat qua werk uit zou komen of hij de kans aangeboden kreeg.
- Dat fuckt met mijn gevoel.
- Alle fijnheid opgeven omdat het met mijn gevoel fuckt? Ik weet het niet. Maakt me verdrietig.
Iemand tips of iets soortgelijks meegemaakt?