Sinds een paar weken baal ik ineens enorm van hoe mijn leventje nu is.
Ik ben 24 jaar en heb het in principe prima voor elkaar. Ik woon op kamers in één van de grote steden, ik ben bezig met mijn master, heb daarnaast ook een leuke baan. Ik zie er goed uit, genoeg vrienden en vriendinnen, leuke hobby's en nog steeds wel het studentenleventje.
Toch merk ik dat ik een bepaalde 'druk' van de maatschappij ervaar om mijn niet serieuze studentikoze leventje in te ruilen voor een wat meer gesetteld leven. Iedereen om mij heen gaat samenwonen, koopt een huis of krijgt een kind.
Zelf vind ik het in principe prima om nu nog even vrijgezel te zijn, maar het lijkt wel alsof ik de enige vrijgezelle 24 jarige dame over ben. Ik weet wel dat dit helemaal niet het geval is, maar het voelt alsof mijn leven niet de richting opgaat waarin het moet opgaan: een serieuze relatie, settelen, serieuze kinderplannen, goede baan, noem maar op.
Het stomme is dat het puur de druk is die anderen op mij leggen, en het feit dat ik mezelf met alles en iedereen vergelijk, dan dat ik dit zelf heel graag nu al wil. Ik vind het ook prima om tegen mijn 30e mijn partner tegen te komen en dan pas te settelen en aan kinderen te beginnen.
Ik heb ook een best tijdrovende hobby waar ik graag verder mee wil gaan (acteren) en ik heb regelmatig in binnen en buitenland audities, speel in toneelgroepen, noem maar op. Super leuk, alleen sinds kort denk ik: Stephanie, kom op. Je moet je even op de serieuze dingen gaan focussen in plaats van als de flierefluiter maar wat doen. Denk aan je toekomst! Die acteerdingen kosten me namelijk ook best veel geld en tijd, en heeft er al voor gezorgd dat ik m'n master in deeltijd moet gaan doen i.p.v. fulltime.
Mijn leven voelt een beetje kinderachtig ten opzichte van het leven van veel andere 24 en 25 jarigen. En daar wil ik graag vanaf, maar ik weet niet zo goed hoe. Ik moet mezelf echt minder aantrekken van wat de maatschappij van mij vindt, en me meer focussen op mezelf en mijn eigen geluk.
Maar HOE doe ik dat?