Zijn hulpverleners allemaal incompetent?

Ik denk dat het per persoon verschilt. Mijn moeder heeft zowel hele goede ervaringen met psychische hulp als iets mindere. Geen hele slechte ervaringen though. Ik heb zelf maar 1 ervaring met GGZ, daar was ik direct klaar mee had het misschien wat meer kans moeten geven, maar daar had ik gewoon echt geen trek in na die troela.

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:43 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Dat was makkelijk... Ik kom hier niet om aan zelfreflectie te doen.

Daar komt bij. Het is toch godverdomme hun werk? Als ik naar de garage ga hoef ik de monteur toch ook niet uit te leggen wat er precies stuk is?

Als jij halsstarrig blijft roepen dat het de accu is terwijl verschillende monteurs vertellen dat het de brandstofpomp is, kom je dan ook vragen of alle monteurs incompetent zijn?

Ik ben het met to eens.
De hulpverlening is bijzonder slecht.( ggz )
Meerdere mensen gezien die er slechter uit zijn gekomen dan dat ze erin zijn gegaan.

Er zitten ook echt wel goede therapeuten bij.Maar die zijn schaars.

Bij het ggz ben je vaak een nummertje en wordt vaak alles uit de boekjes gedaan.
Terwijl ervaring in de praktijk velen malen belangrijker is.
Diagnoses zijn soms binnen een uur gesteld( zonder uitgebreid officieel onderzoek ) en daarna komen de pillen die ze men willen aansmeren.

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:34 schreef Anthonie1 het volgende:
In mijn leven heb ik al aardig wat hulpverleners (lees: psychologen, psychiaters en psychotherapeuten) gezien en gesproken. En op één of andere manier kom ik er vaak slechter uit dan dat ik er in ben gegaan. Ben ik nou gek of zijn er echt zo weinig competente hulpverleners?

Ik zal wat voorbeelden geven...

Eerste keer dat ik een psycholoog bezocht. Ik was toen rond de twintig jaar oud. Eerste paar gesprekken waren beetje verkennend en al vrij snel kreeg ik de indruk dat hij mij in een bepaalde richting wilde duwen. (Ik vermoed dat hij dacht aan een klassiek moedercomplex of iets in de strekking.) Na enige tijd had ik voor mijzelf besloten dat ik verder wilde met mijn leven en had ik besloten om een opleiding op te pakken. En wat schetste mijn verbazing? Mijn therapeut was het er niet mee eens, want hij vond dat ik eerst mijn 'moedercomplex' moest oplossen. Consequentie was dus einde oefening van beide kanten. Ik was blij dat ik van hem af was, want het was een eikel en ik kan mij niet voorstellen dat hij ooit iemand in positieve zin geholpen heeft gedurende zijn carrière.

Een volgende keer dat ik een psycholoog bezocht, om precies te zijn een psychiatrisch verpleegkundige, was al helemaal teleurstellend. Het was een typisch Riagg-traject. Een kort gesprekje en bam een diagnose naar je hoofd. Vervolgens geen enkele ruimte om hier even rustig over te praten, want het was een kwestie van meteen een of ander traject in. Ik zag dat op dat moment niet zitten, dus het was meteen einde oefening. Ergens begrijp ik niet hoe zij denken mensen te helpen op die manier? Als ik die man was zou ik mij kapot schamen en gewoon aardappelenboer worden, want zo kun je niet met mensen om gaan.

Later, na enige omzwervingen, uiteindelijk weer terecht gekomen in de hulpverlening, kreeg ik een psychotherapeut voor mijn neus. Nou dat heb ik geweten ook. Die man hield mij aan het lijntje en wilde me zelfs antipsychotica voorschrijven. Enige zinvolle hulp bleef ik volledig van verstoken. En dan te bedenken dat zo iemand universitair geschoold is... ? Uiteindelijk heeft dit traject mij weinig gebracht, behalve dat het me op een bepaalde manier gebroken heeft want ik heb leren accepteren dat mijn psychische klachten MIJN probleem zijn en dat ik anderen er gewoon niet mee lastig moet vallen.

Inmiddels is mij duidelijk geworden dat de hele hulpverlening er alleen maar voor dient om de maatschappij te ontlasten van alle psychische probleemgevallen. Ze lijken haast wel te bestaan om zichzelf te dienen en niets meer dat dat, want het enige dat ze doen is mensen aan het lijntje houden en ze vol pillen stoppen. En als het een keertje moeilijk wordt haken ze af of geven ze jou de schuld van alles.

TLDR: TS stelt zich aan en doet het allemaal zelf.

Ik heb (een poging gedaan) het hele topic gelezen, maar houd 't voor nu alleen nog even bij dat niet alle hulpverleners psychiaters/psychologen zijn.

Uiteraard dienen ze ook ergens zichzelf. Ten slotte is dat onderdeel van het hebben van een baan (maar ik snap denk ik wel waar je heen wilt gaan).

Dit hier:

quote:

En als het een keertje moeilijk wordt haken ze af of geven ze jou de schuld van alles.

is misschien projectie vanuit jezelf.

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:38 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Ik had bijvoorbeeld graag tien jaar eerder geweten dat ik dwanggedachtes heb.

Ook was het wel fijn geweest als ik wat eerder wist dat ik een angststoornis heb.

Daar bovenop heb ik ook last van dissociatie. Was wel leuk geweest als ik dat tien jaar terug wist.

Welke diagnoses heb je? En welke heb je gehad? Wat is je hulpverleningsgeschiedenis?

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:40 schreef Harvest89 het volgende:
Ik heb geen negatieve ervaringen met psychologen.
Ze hebben mij altijd goed geholpen.

Dat is het enige wat ze kunnen doen, een beetje helpen, en in de juiste richting duwen, de rest zul je zelf moeten doen.

Ze kunnen wel meer doen dan dat. Het gaat toch ook om het herkennen van patronen en je cliënt leren om zelf dingen bij zichzelf/haarzelf te herkennen? Je wilt een cliënt toch ook meer zelfinzicht geven en een afwachtende psycholoog helpt hier niet bij. Zeker bij iemand die sowieso al nadenkt is het spelen van een muur geen goede keus, daar deze persoon waarschijnlijk zelf al langer tegen een muur aan heeft gepraat/gelopen.

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:40 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

(hoe) hadden ze dat kunnen /moeten weten?

Ze kunnen bepaalde dingen testen. en de testresultaten bestuderen. Vaak rollen hier dingen uit die mensen over het hoofd zien.

Ik ben op een gegeven moment zelf maar om tests gaan vragen, daar ik niet verder kwam met praten over iets waarvan ik zelf ook niet wist wat nou de bedoeling was

Maar dat had wel resultaat

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:43 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Dat was makkelijk... Ik kom hier niet om aan zelfreflectie te doen.

Daar komt bij. Het is toch godverdomme hun werk? Als ik naar de garage ga hoef ik de monteur toch ook niet uit te leggen wat er precies stuk is?
Vetgedrukte: Hoe wil je dan iets van dit topic kunnen leren?

[quote] Op zondag 1 april 2018 19:46 schreef Anthonie1 het volgende:
Ik hoef geen begrip. Ik wil gewoon adequate hulp en geen zachtzinnig gedoe.

Met zachtzinnig gedoe doel je op passiviteit? Wat voor soort hulp heeft jou tot nu toe het beste geholpen? En wat voor soort hulp zou voor jou in theorie het beste zijn denk je?

Een soort psycho-educatie of zo misschien??

quote:

Maar het is mij inmiddels wel duidelijk gemaakt dat ik het grotendeels allemaal zelf veroorzaak. Dus ik verwacht niets meer van de hulpverlening.

Dit is je narcisme die spreekt, neem ik aan? Met name vetgedrukte vind ik in deze contect een merkwaardige logica.
Waarom voel je dat je het grotendeels allemaal zelf veroorzaak(t) hebt?

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:49 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Inmiddels hoeft dat dus niet meer, want ik weet genoeg en ben er wel een beetje klaar mee.

Wat weet je nu? Wat voor kennis had je nodig?

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:50 schreef spijkerbroek het volgende:

[..]

Bij de garage kan je achterover gaan zitten koffie drinken en wachten tot het probleem is opgelost. Als je dat bij een psycholoog/psychiater doet, kom je geen steek dichter in de buurt van een oplossing van je probleem. Die vergelijking gaat daarom behoorlijk mank.

Zelf zie ik het een beetje als een verhouding waarbij 1 de coach is en de ander de gecoachte. Of zie het als een soort surrogaat ouder-kind relatie.

In dit geval is het onterecht als een te passieve ouder/coach zeg maar geen leiding geeft. Ze hebben jaren gestudeerd, dit zou wat mij betreft wel onderdeel van zo'n opleiding tot ggz-psycholoog moeten zijn.

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:57 schreef Seam het volgende:

[..]

Dat je dit mild vind zegt voldoende over je ziekte inzicht

Om eerlijk te zijn zie ik een paar users wel wat overdramastisch/overmatig heftig reageren op iets wat op zich nog wel meevalt.

quote:

Op zondag 1 april 2018 20:01 schreef Anthonie1 het volgende:
Al met al weet ik verdomd goed dat narcistische persoonlijkheidsstoornis niet makkelijk is. Dat maakt ook dat hulpverleners twee keer zo hard moeten werken... Dat snap ik en zal ik ook echt niet tegenspreken.

Maar wat ik vooral betreur, is dat ik na al die jaren thuis zit met het idee dat ik het maar zelf moet uitzoeken. Ik wil best hulp aannemen, maar het lijkt wel gewoon niet te werken. Ondertussen zit ik wel opgesloten met mijn dwanggedachtes enzovoorts. Op deze manier is het leven niet echt dragelijk meer of hoe je het ook noemt. Mijn laatste ronde in de hulpverlening heeft mij wel doen veranderen. Maar in goede zin? Ik vind mezelf waardeloos en zie om mij heen alleen maar bevestiging voor die gedachtegang.

[..]

Nu helemaal niks dus. Ik zie wel hoe lang ik het nog vol hou...

Maar als je echt zoveel psychische problemen hebt, hoe heb je dan een master kunnen afronden?

quote:

Op zondag 1 april 2018 20:05 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Ja. En die depressie is bij mij na zo'n twee jaar nog niet weg.

uhm, hoe lijm je dit met dit?

quote:

Op zondag 1 april 2018 19:49 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Inmiddels hoeft dat dus niet meer, want ik weet genoeg en ben er wel een beetje klaar mee.

Je hebt nu dus 2 jaar depressieklachten maar je hebt hier geen hulp bij nodig of zo?

quote:

Op zondag 1 april 2018 20:13 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Mijn jeugd was dus ook behoorlijk traumatiserend om het even simpel te zeggen.

Hoe is dat voor jou geweest?

quote:

Op zondag 1 april 2018 20:20 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Ja het zal wel, maar ik heb het intussen dus wel opgegeven.

Dat wat je ouders (of je moeder in jouw geval misschien) jou niet (kon) geven, dat zal je jezelf moeten geven.

Het heeft geen zin jezelf te haten voor iets waar je NIKS aan kon doen. Wat voor zin heeft dat nou? Geen toch? je wilt toch vooruit in je leven en kunnen genieten?

Wat jij mist is niet jouw schuld. Maar zolang je geen tijdmachine kunt bouwen zal je je eigen surrogaatmoeder moeten zijn. Heb je tenminste wel een uitdaging

quote:

Op zondag 1 april 2018 21:39 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Zoals ik eerder al opmerkte: Iets in mij is gebroken en ik zie de zin er niet meer van in. Het is wel goed zo.

Een soort aangeleerde hulpeloosheid dus?

quote:

Op zondag 1 april 2018 21:40 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Hoe moet mezelf veranderen als iedereen hard de andere kant op loopt?

Dit begrijp ik niet. Kan je dit uitleggen?

quote:

Op zondag 1 april 2018 21:41 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Die zie ik gebeuren. Ik doe hard mijn best om aardig gevonden te worden en iedereen behandeld mij alleen maar als stront.

Echt iedereen? Letterlijk ie-der-een die je ooit bent tegengekomen, zonder uitzondering? Echt serieus IEDEREEN?

Is dit wat narcisme is?

Het is trouwens "behandelt"

quote:

Op zondag 1 april 2018 21:43 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Ik heb wel door dat ik depressief ben hoor. Maar ergens boeit het mij niet zoveel, want wat stel ik nou eigenlijk voor...? In die paar miljard mensen op de planeet val ik niet op of zoiets...

Is deze manier van denken een manier waarop je je eigen slechte ik wegdrukt?

quote:

Op zondag 1 april 2018 21:54 schreef Anthonie1 het volgende:
Ik zat laatst nog te bedenken dat ik als kind heel vaak oprecht dood wilde...

Toen realiseerde ik mij dat een kind van 9-10 dat soort dingen niet hoort te denken/willen dankzij het gedrag van zijn moeder...

Tegenwoordig doe ik het tenminste zelf.

Wat bedoel je met dit?

quote:

Op zondag 1 april 2018 21:59 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Geen idee. Soms breek ik in in een gesprek, als je dat zo mag zien/noemen. Als ik toevallig naast een paar mensen zit die ik ken (klasgenoten).

Punt is dat ik anders niemand spreek als ik niet af en toe mijn neus ergens tussen steek. Ik heb namelijk nul vrienden en familie zie ik niet meer. Mijn enige sociale omgang heb ik op school...

Hoe oud ben je nu?

quote:

Op zondag 1 april 2018 22:04 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Ja dat is wel een goed punt. Vroeger werd ik altijd boos op andere mensen. Nu op mezelf. Het gedrag is hetzelfde, alleen de richting is veranderd. Het is uiteindelijk een kwestie van enig idee hebben dat je er mag zijn en al die kul. Iets wat bij mij dus altijd compleet afwezig is geweest zoals inmiddels wel duidelijk zal zijn.

[..]

Joh. En dan te bedenken dat ik bij sommige dingen uit mijn jeugd dat nog steeds heb. Dwanggedachten dus.

Heb je trouwens ook toevallig anderen gepest?

quote:

Op zondag 1 april 2018 22:05 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Narcisme is niet door de eerste vastgesteld.

Ja ik heb empathisch vermogen, maar het werkt bij mij heel raar. Verder ben ik niet autistisch.

Punt is dat bij mij het empathische vermogen achter een dikke muur van weerstand lijkt te zitten. Ik bedenk mij vaak pas later hoe iemand zich voelde, in plaats van op het moment zelf. Vroeger bedacht ik mij het helemaal niet...hahah.

je wilt jezelf verstoppen achter een dikke muur zodat anderen niet zien hoe verrot je bent...zoiets?

quote:

Op zondag 1 april 2018 22:20 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Dat is toch een antwoord?

Ik weet niet in hoeverre het normaal is, maar ik heb altijd een rationele en emotionele kant die eigenlijk niet één vormen.

Wat apart...

Heb je dit altijd al gehad?

quote:

Op zondag 1 april 2018 22:40 schreef Fem_LittleLady het volgende:

[..]

Nou ik denk niet dat iemand met een studie begint om andere mensen in de grond te trappen

Ik denk dat er wel mensen zijn die uit de hoogte doen zodat ze (vanuit een misplaatst gevoel van superioriteit) vanuit een soort positie van onaantastbaarheid anderen kunnen vernederen en op een andere manier als "toys" gebruiken/misbruiken.

Een deel van deze status zal bij elkaar gelogen kunnen zijn.

quote:

Op zondag 1 april 2018 23:11 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Niets mis met egoïsme zolang je anderen er niet mee lastig valt toch?

De wil kan er nog wel zijn, maar de competentie moet er ook zijn. En zelfs mensen met een diploma zijn vaak niet competent helaas. Dat geldt ook voor mensen die andere beroepen beoefenen dan hulpverleners...

Ben ik op zich wel met je eens.

quote:

Op zondag 1 april 2018 23:13 schreef Lospedrosa het volgende:

[..]

Wie bepaald of mensen competent zijn?

quote:

Op zondag 1 april 2018 23:15 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Ja als je zo gaat beginnen. Wat maakt de kleur bruin bruin?

wtf lees ik hier?

quote:

Op zondag 1 april 2018 23:26 schreef Lospedrosa het volgende:

[..]

Nee ik probeer je te wijzen op een denkfout.
Hou het eenvoudig.
Die mensen zijn al getest op competentie toch?
Weet je hoe?

Dat je een opleiding hebt kunnen voltooien, maakt nog niet dat je -dus- ook competent bent om een bepaald (in dit geval psychiatrisch) beroep goed genoeg uit te oefenen

quote:

Op zondag 1 april 2018 23:44 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Nooit van mijn leven. Ook al sta ik wel met een half voet in de cognitieve wetenschappen. Dat is natuurlijk geen toeval.

Wat zijn cognitieve wetenschappen?

quote:

Op maandag 2 april 2018 00:12 schreef Anthonie1 het volgende:
Nouja. Alles wat gezegd kon worden is gezegd.

Conclusie: ts moet zich niet aanstellen en met zijn narcistische kop snel terugrennen naar de hulpverlening want wij hebben last van hem.

Gooi dit topic maar dicht, want de boodschap is luid en duidelijk overgekomen...

Je overdrijft hier nogal...maar ik snap wel waarvandaan je dit schrijft (maar ben 't daar niet helemaal mee eens).

quote:

Op dinsdag 3 april 2018 09:07 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Lijden kan ook in stilte... Haha

Nee maar het is een kwestie van vechten of breken. En ik ben nooit zo'n breker geweest.

Verder is je advies terecht maar zoals ik al zei ben ik er klaar mee.

Als mensen mij niet willen of kunnen helpen dan is dat prima. Moeten ze echter ook niet verwachten dat er van mijn kant nog ooit iets goed komt, want het moet wel van twee kanten komen. Dus ik kies voortaan voor mezelf en niemand anders. Als het er op aankomt kunnen anderen stikken. Wat dat betreft zit ik in een luxe positie... Ik ben intelligent, inmiddels hoog opgeleid en heb weinig verwachtingen van het leven... Dat betekent dat elke cent die ik verdien naar iets gaat dat ik nuttig vind en geen cent naar andere mensen.

Maar op 't moment dat je toegeeft aan de gedachte dat je niet goed bent zoals je bent, dan breek je toch juist wel op dat moment?

quote:

Op dinsdag 3 april 2018 16:14 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Een soort aangeleerde hulpeloosheid dus?

[..]

Dit begrijp ik niet. Kan je dit uitleggen?

[..]

Echt iedereen? Letterlijk ie-der-een die je ooit bent tegengekomen, zonder uitzondering? Echt serieus IEDEREEN?

Is dit wat narcisme is?

Het is trouwens "behandelt"

[..]

Is deze manier van denken een manier waarop je je eigen slechte ik wegdrukt?

[..]

Wat bedoel je met dit?

[..]

Hoe oud ben je nu?

[..]

Heb je trouwens ook toevallig anderen gepest?

[..]

je wilt jezelf verstoppen achter een dikke muur zodat anderen niet zien hoe verrot je bent...zoiets?

[..]

Wat apart...

Heb je dit altijd al gehad?

[..]

Ik denk dat er wel mensen zijn die uit de hoogte doen zodat ze (vanuit een misplaatst gevoel van superioriteit) vanuit een soort positie van onaantastbaarheid anderen kunnen vernederen en op een andere manier als "toys" gebruiken/misbruiken.

Een deel van deze status zal bij elkaar gelogen kunnen zijn.

[..]

Ben ik op zich wel met je eens.

[..]

[..]

wtf lees ik hier?

[..]

Dat je een opleiding hebt kunnen voltooien, maakt nog niet dat je -dus- ook competent bent om een bepaald (in dit geval psychiatrisch) beroep goed genoeg uit te oefenen

[..]

Wat zijn cognitieve wetenschappen?

[..]

Je overdrijft hier nogal...maar ik snap wel waarvandaan je dit schrijft (maar ben 't daar niet helemaal mee eens).

[..]

Maar op 't moment dat je toegeeft aan de gedachte dat je niet goed bent zoals je bent, dan breek je toch juist wel op dat moment?

Te-ring.

quote:

Op dinsdag 3 april 2018 17:06 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Officieel NPS. Maar daarnaast ook dissociaties en dwanggedachten.

Die andere 2 zijn ook niet mals. Dank voor je eerlijke en snelle antwoorden trouwens
's kijken wat ik kan doen hiermee..

quote:

[..]

Zachtzinnig gedoe wil zeggen praten tot je er bij neervalt. Ik heb liever iemand die mij met een knuppel slaat en gewoon iets er uit weet te krijgen.

Ik snap dit gevoel wel. Je bent die shit gewoon zat en wilt gewoon een doorbraak. En je lijkt relatief rationeel naar je eigen mindere eigenwaarde te kunnen kijken en dat zou kunnen verklaren waarom CGT bij jou niet echt veel uitmaakte. Ten slotte (dit is tenminste wat ik zie) snap je het rationeel gezien wel, maar emotioneel gezien juist niet?

Ehh, ik weet dat dit 't ook niet helemaal is

quote:

[..]

Dat is een overblijfsel van mijn laatste hulpverleningsronde. Ik kreeg op een gegeven moment heel erg het idee dat ik het allemaal aan mij zelf te danken heb. En dat is niet meer veranderd.

Heb je 't aan jezelf te danken? Ik heb 't hier trouwens niet expliciet over je psychologen en je psychiaters.

Als je verder niemand in je sociale kring hebt, zou dat er niet mee te maken kunnen hebben?
En wat ik nu ga zeggen klinkt misschien echt als een crap idee, maar je zou ook meer kunnen gaan fokken? Lijkt me wel interessant meer van je te lezen

quote:

[..]

Geen kennis, gewoon een bepaald gevoel van zelfhaat.

Maar er is toch wel een reden waarom je dit topic hebt geopend? Het brengt (naar mijn idee) wel een wens ter verduidelijking vaar voren, ook al helpt 't je niet echt verder als je niet bereid bent tot zelfreflectie.

quote:

[..]

Hard zijn en accepteren dat het de enige manier is om nog iets van mijn leven te maken. Hopen op iets goed brengt niets.

Hoop zonder daadwerkelijke hoop is dan ook best wel waardeloos. Je wilt wel iets hebben wat enigszins kan garanderen dat er hoop is op verbetering ergens in de niet al te verre toekomst.

Met alleen hard zijn kom je uiteindelijk maar zo ver.

Aangezien je nu toch niemand hebt, kan je niet op jezelf gaan werken aan jezelf? Zeker als je weet waar je issues liggen, kan je jezelf zeg maar duidelijk maken dat het doel van dat waardeloze gevoel er 1 van zelfdestructie is en dat 't je niet verder helpt.

Is dat waardeloze gevoel jou opgedrongen btw?

quote:

[..]

Gewoon een kwestie van doorgaan. Dan is het leven maar kut en zie ik de zin er niet van in. Niet zeiken...

[..]

Het was wat het was. Ik kan er ook niet meer van maken. Het overkwam mij meestal en heb daarvoor ook meerdere malen bij de hulpverlening gelopen als kind.

[..]

Niet hulpeloos. Eerder waardeloos.

Gewoon doorgaan klinkt een beetje als negeren, doen alsof het er niet is. Maar dat maakt niks beter, hooguit voel je je tijdelijk wat beter.

Zijn er dingen die je wel goed kunt? Dingen waarin je misschien een talent hebt of waar je gewoon goed in bent? (bij voorkeur iets constructiefs)

Als ja en je doet ze al, dan helpt dit niet echt het eigenlijke probleem te bestrijden.

Stel dat dit wat jou was aangedaan, nooit was aangedaan...wat voor persoon zou je dan geweest zijn? En hoe was het dan met dat schild voor je empathie afgelopen?

quote:

[..]

Simpel: ik heb niemand in mijn leven die ook maar één centje moeite voor mij doet. Niemand die vraagt: hoe gaat het? Of die gewoon verder gaat dan oppervlakkige gesprekjes over school of werk.

je zou daarmee op fok kunnen beginnen? hey, tis beter dan helemaal niks en dan heb je tenminste wel iemand die wat tegen je zegt

quote:

[..]

Dat zal het wel zijn?

Maar je weet dat dit niet waar is? En dat dit gevoel bij jou zo sterk is dat de realiteit daardoor verkleurt?

quote:

[..]

Het is gewoon rationeel denken. Dat is mij van kleins af aan aangeleerd. Als ik iets wilde als kind werd maar vaak genoeg verteld dat ik het maar moest relativeren...

Het is in elk geval wel emotieloos. Je cijfert jezelf hier ook een beetje weg. Weet niet zo goed wat daar zo rationeel aan is.
Als de opvoeding van je moeder iets heeft gemist wat zich nu uit in iets waardoor je er nu wel last van hebt, dan is dat toch gewoon wat het is ergens? Een gevoel dat bij jou binnen ergens zit en wacht totdat het krijgt wat het toen nodig had?

Ding is dat het waarschijnlijk niet echt zinvol is om dat nu nog bij je moeder te gaan halen, maar aan bijvoorbeeld je eenzaamheid kan je toch wel wat doen?

quote:

[..]

Dat ik een kutjeugd heb gehad en dat ik als kind oprecht dood wilde? Het was geen aanstellerij of zoiets...
[..]

Wat? Nee ik heb eigenlijk nooit serieus anderen gepest. Helemaal niet de behoefte aan ook.

[..]

Nee omdat anderen mij altijd afstraffen om wie ik echt ben?

Lijkt me niet nee.

Ik heb zelf ook een kutjeugd gehad, maar ik denk eigenlijk nauwelijks nog aan die tijd. Ik heb 't wel verwerkt met name door zelfreflectie en door anderen te leren begrijpen opdat ik mijn en hun aandeel beter ging begrijpen.

De mens is een raar ding, maar wel 1 die steeds transparanter wordt voor mij. Daardoor begin ik steeds beter mijn plek in dit geheel te zien en gek genoeg is het oplossen van problemen voor mij DE beste manier om stress permanent op te lossen.

Waarom zou iemand mij altijd afstraffen om wie ik echt ben? Meestal is dat vanuit projectie van een probleem van henzelf en staat het los van mij.

quote:

[..]

Jap. Vermoedelijk ontstaan in mijn jeugd toen ik een lange periode derealisatie verschijnselen had.

Bij mij werd het niet alleen losgekoppeld, maar was de emotionele helft min of meer compleet verdwenen. Een aantal gebeurtenissen hebben ertoe geleid dat ik die helft weer teruggevonden heb en weer in mezelf heb kunnen integreren op een manier die beide helften aan kon staan.

Ik zie het als iets wat nog het meest met dit symbool te vergelijken is:

quote:

[..]

Sorry, ik bedoel natuurlijk Cognitiewetenschappen (https://nl.wikipedia.org/wiki/Cognitiewetenschap)

Helder

Interessant vakgebied wel.

quote:

[..]

Ja nouja zo ervaar ik dit hele gedoe wel. Voor mij is het wel duidelijk dat iemand met psychische problemen uiteindelijk alleen maar een last is voor zijn omgeving. Ik krijg altijd de indruk dat mensen het liefste gewoon willen dat je naar de hulpverlening gaat of jezelf van kant maakt. In mijn familie/omgeving was het wel heel duidelijk de boodschap in ieder geval.

Het probleem is ook een beetje dat zodra er iets is wat iets emotioneels triggert bij je, dat dit emotionele ding (of monster of whatever, de exacte term is relatief irrelevant) dermate sterk wordt of dermate overheersend aanwezig is, dat dit als het ware de aandacht gaat opeisen. Een beetje zoals een zeurend en trekkend kind dat doet.

Wat je over de hulpverlening zegt, op zich vind ik 't wel interessant om vanuit jouw perspectief te lezen over iets waarmee ikzelf ook te maken heb gehad, ook al zou ik het (omdat ik een ander type persoon ben) anders omschrijven.

quote:

[..]

Ja hier komt het narcisme dan weer heel goed van pas. Ik ben stront, dan zijn jullie ook stront. Dus geen reden om te breken...

Je breekt op het moment dat je mensen (inclusief, maar niet uitsluitend jezelf) met stront gaat vergelijken. Het voelt voor jou als een soort beschermingsmechanisme en misschien zelfs als iets wat jou een gevoel van kracht geeft. Maar het is feitelijk een verdedigingsmechanisme om iets te beschermen wat anders kwetsbaar is, echt een achilleshiel bij jou.

Je emotionele reactie wordt door dingen getriggerd. Tis op zich wel interessant uit te zoeken welke triggers dat zijn en hoe deze triggers aan je persoonlijkheid gerelateerd zijn (en eventueel ook aan je moeder).

quote:

Op dinsdag 3 april 2018 17:06 schreef Anthonie1 het volgende:

[..]

Officieel NPS. Maar daarnaast ook dissociaties en dwanggedachten.

[..]

Zachtzinnig gedoe wil zeggen praten tot je er bij neervalt. Ik heb liever iemand die mij met een knuppel slaat en gewoon iets er uit weet te krijgen.

[..]

Dat is een overblijfsel van mijn laatste hulpverleningsronde. Ik kreeg op een gegeven moment heel erg het idee dat ik het allemaal aan mij zelf te danken heb. En dat is niet meer veranderd.

[..]

Geen kennis, gewoon een bepaald gevoel van zelfhaat.

[..]

Hard zijn en accepteren dat het de enige manier is om nog iets van mijn leven te maken. Hopen op iets goed brengt niets.

[..]

Gewoon een kwestie van doorgaan. Dan is het leven maar kut en zie ik de zin er niet van in. Niet zeiken...

[..]

Het was wat het was. Ik kan er ook niet meer van maken. Het overkwam mij meestal en heb daarvoor ook meerdere malen bij de hulpverlening gelopen als kind.

[..]

Niet hulpeloos. Eerder waardeloos.

[..]

Simpel: ik heb niemand in mijn leven die ook maar één centje moeite voor mij doet. Niemand die vraagt: hoe gaat het? Of die gewoon verder gaat dan oppervlakkige gesprekjes over school of werk.

[..]

Dat zal het wel zijn?

[..]

Het is gewoon rationeel denken. Dat is mij van kleins af aan aangeleerd. Als ik iets wilde als kind werd maar vaak genoeg verteld dat ik het maar moest relativeren...

[..]

Dat ik een kutjeugd heb gehad en dat ik als kind oprecht dood wilde? Het was geen aanstellerij of zoiets...

[..]

Wat? Nee ik heb eigenlijk nooit serieus anderen gepest. Helemaal niet de behoefte aan ook.

[..]

Nee omdat anderen mij altijd afstraffen om wie ik echt ben?

[..]

Jap. Vermoedelijk ontstaan in mijn jeugd toen ik een lange periode derealisatie verschijnselen had.

[..]

Sorry, ik bedoel natuurlijk Cognitiewetenschappen (https://nl.wikipedia.org/wiki/Cognitiewetenschap)

[..]

Ja nouja zo ervaar ik dit hele gedoe wel. Voor mij is het wel duidelijk dat iemand met psychische problemen uiteindelijk alleen maar een last is voor zijn omgeving. Ik krijg altijd de indruk dat mensen het liefste gewoon willen dat je naar de hulpverlening gaat of jezelf van kant maakt. In mijn familie/omgeving was het wel heel duidelijk de boodschap in ieder geval.

[..]

Ja hier komt het narcisme dan weer heel goed van pas. Ik ben stront, dan zijn jullie ook stront. Dus geen reden om te breken...

Daarom moet die emancipatiebeweging komen voor psychiatrische patiënten.

Ik heb ook een hele hoop negatieve ervaringen gehad met hulpverleners, voornamelijk met stagiaires die jonger waren dan ikzelf en die met maarliefst 3 jaar aan boekenkennis kwamen aanzetten en die ik veel te snel klem lulde of die BOOS werden over dat ik de standaard testjes verkeerd ingevuld zou hebben, omdat de grafieken die er uit kwamen niet in hun boeken voorkwamen. True story!)
Een andere keer kreeg ik een enorme stotteraar die me in een praatgroepje voor onzekere mannen stopte.
Ik zei dat mijn problemen veel dieper zaten dan alleen maar onzekerheid, maar nee; hij vond dat alles daar op afgeschoven kon worden.
Wie waren de andere leden van dit praatgroepje? Een kolossale vent met een vuurrode kop die continu liep te tieren en te schelden over allerlei mensen in zijn leven zoals collega's die er niks van konden en een buurman met wie hij een conflict had over de schutting.
Zijn woede was ook allemaal onzekerheid.

Daarna nog genoeg andere echt zware problemen gehad met hulpverleners waardoor ik, uiteraard ook geholpen door allerlei andere factoren in mijn leven, in een gigantisch diep dal terecht kwam.
Ook ik kreeg antipsychotica en antidepressiva. Ik liep de hele dag door te kokhalzen, ik kon amper praten door het kokhalzen. 's Nachts werd ik wakker door tremoren in mijn arm die door de medicatie veroorzaakt werden en had genoeg andere ellende.

Ik gooide op een gegeven moment alles aan de kant, ook omdat de hulpvrelening veel te dwangmatig op mij over kwam. Ik was het spuugzat en voelde me verraden en dacht dat ik nooit een hulpverlener tegenkwam die me kon helpen. De zelfmoordgedachtes waar ik na vele jaren eindelijk af was gekomen, begonnen juist weer terug te komen door hoe ik behandeld was en door alles wat ik op m'n bord kreeg in die periode.
Mijn huis werd een steeds grotere teringbende en mijn financiën kwamen helemaal in de shit. Ik besloot nog één laatste wanhoopspoging te doen in de hulpverlening, in het Radboud aangezien iemand me die tip gegeven had; ik had al heel lang het idee dat ik Asperger en/of AD(H)D had en in het Radboud zijn ze daarin gespecialiseerd. En inderdaad; dit werd daar snel geconstateerd bij mij! Andere instanties konden het niet constateren omdat mijn antwoorden in de standaardlijstjes behoorlijk tegenstrijdig waren soms; iets wat achteraf vrij normaal blijkt te zijn als je AD(H)D en Asprerger hebt.

Ik kreeg vervolgens hulp in de huishouding toegewezen, ambulante begeleiding en groepstherapieën de aansloten bij mijn problematiek.
Dit in combinatie met het feit dat ik inmiddels ook arbeidsongeschikt ben verklaard door mijn problemen zorgt er voor dat het nu een stuk beter met me gaat.
De problemen liggen nog wel enorm op de loer merk ik af en toe, maar nu ik thuis zit en alles meer op de rails zit, kan ik er gemiddeld veel beter mee om gaan!
Af en toe heb ik nog wel uitspattingen als er te veel tegelijk komt of zo, maar vergeleken met hoe het een aantal jaren geleden met me was, is het echt een geweldige verbetering!

Dus tja; er zijn genoeg amateurs in hulpverleningsland, maar als je eenmaal de juiste treft, kan het een wereld van verschil maken.
Kom je er met onervaren stagiaires niet uit, zoek dan of er ergens een specialist is te vinden waar je terecht kan.
Kostte me toentertijd wel klauwen aan geld aan benzine en parkeergeld, maar het was het absoluut waard! Ik wil niet weten hoe het nu met mij geweest zou zijn als ik die stap niet gemaakt had.

quote:

Op woensdag 4 april 2018 04:33 schreef Anthonie1 het volgende:
Uiteindelijk zijn het gewoon een stel parasieten die leven op andermans ellende.

Net zoals automonteurs parasiteren op jouw ellende van een kapotte auto, supermarkten parasiteren op jouw behoefte aan eten, de kapper parasiteert op jouw haargroei en de energieleverancier parasiteert op jouw behoefte aan stroom.

quote:

Op woensdag 4 april 2018 04:33 schreef Anthonie1 het volgende:
Uiteindelijk zijn het gewoon een stel parasieten die leven op andermans ellende.

quote:

Op woensdag 4 april 2018 04:33 schreef Anthonie1 het volgende:
Uiteindelijk zijn het gewoon een stel parasieten die leven op andermans ellende.

Fokkers ook.

quote:

Op woensdag 4 april 2018 04:33 schreef Anthonie1 het volgende:
Uiteindelijk zijn het gewoon een stel parasieten die leven op andermans ellende.

Dat is niet de reden waarom iemand psycholoog wordt...

quote:

Op woensdag 4 april 2018 04:33 schreef Anthonie1 het volgende:
Uiteindelijk zijn het gewoon een stel parasieten die leven op andermans ellende.

Ik snap wel waarom je dit zegt eigenlijk. Er zitten er naar mijn mening echt een aantal tussen die kicken op de macht die ze over een ander hebben. En nee, niet allemaal natuurlijk, zo zwart wit is het niet.

In ieder geval, zelf heb ik helaas ook de ervaring dat ik er slechter uit ben gekomen dan dat ik er in ben gegaan. Ik ben tot op de dag van vandaag bezig om de vele vernederende opmerkingen van een bepaalde troela uit mijn hoofd te krijgen, want door mijn eigen onzekerheid (waarvoor ik in principe in therapie ging) heb ik haar manier van doen lange tijd geaccepteerd. Daar heb ik behoorlijke spijt van nu ik weet wat voor effect dat op mijn mentale toestand heeft gehad.

Ik heb het nog bij een aantal andere hulpverleners geprobeerd naderhand, maar het lukte me niet meer om het vertrouwen in de hulpverlening terug te krijgen. Gelukkig was daar dan wel weer begrip voor.

Sowieso heb ik de indruk dat er tegenwoordig veel te veel waarde wordt gehecht aan therapie. Prima dat het voor sommige mensen goed werkt, maar dit geldt nou eenmaal niet voor iedereen. Dat mag een ieder voor zichzelf bepalen.

Ik stel je voor om niet psychiaters op te zoeken maar oudere psychologen en vrijwillige ervaringsdeskundigen.

Psychiaters zijn dsmv boekje bladeraars die alles denken op te lossen met medicatie (medicatie is nooit een oplossing maar zet de persoonsproblematiek hoogstens op pauze). Geen succesvol mens heeft nooit door psychische moeilijkheden moeten strijden.

Wat je echt nodig hebt is communicatie.

Nee, de hulpverleners waar ik mee te maken gehad heb hebben mij goed geholpen. Maar dat zal wel niet tellen omdat je dan volgens ts niet echt hulp nodig had of wat dan ook

quote:

Op woensdag 4 april 2018 13:30 schreef LurkJeRot het volgende:
Nee, de hulpverleners waar ik mee te maken gehad heb hebben mij goed geholpen. Maar dat zal wel niet tellen omdat je dan volgens ts niet echt hulp nodig had of wat dan ook

De kans dat goed behandelde mensen gaan klagen op internet is natuurlijk al kleiner dan wanneer de behandeling niet succesvol was.

Lastig in vergelijking met een nieuwe knie krijgen is je leefstijl en het inzetten van de therapie in het dagelijks leven. Zeker als je skeptisch (of achterdochtig?) naar de hulpverlener bent.

Lastig als TS ontevreden is. Bij de intake spreken over verwachtingen en die regelmatig benoemen is wel belangrijk.

quote:

Op woensdag 4 april 2018 13:51 schreef MevrouwPuff het volgende:

[..]

De kans dat goed behandelde mensen gaan klagen op internet is natuurlijk al kleiner dan wanneer de behandeling niet succesvol was.

Lastig in vergelijking met een nieuwe knie krijgen is je leefstijl en het inzetten van de therapie in het dagelijks leven. Zeker als je skeptisch (of achterdochtig?) naar de hulpverlener bent.

Lastig als TS ontevreden is. Bij de intake spreken over verwachtingen en die regelmatig benoemen is wel belangrijk.

Erg lastig ja.

quote:

Op woensdag 4 april 2018 14:04 schreef LurkJeRot het volgende:

[..]

Erg lastig ja.

Oeps

quote:

Op woensdag 4 april 2018 12:26 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Ik snap wel waarom je dit zegt eigenlijk. Er zitten er naar mijn mening echt een aantal tussen die kicken op de macht die ze over een ander hebben. En nee, niet allemaal natuurlijk, zo zwart wit is het niet.

In ieder geval, zelf heb ik helaas ook de ervaring dat ik er slechter uit ben gekomen dan dat ik er in ben gegaan. Ik ben tot op de dag van vandaag bezig om de vele vernederende opmerkingen van een bepaalde troela uit mijn hoofd te krijgen, want door mijn eigen onzekerheid (waarvoor ik in principe in therapie ging) heb ik haar manier van doen lange tijd geaccepteerd. Daar heb ik behoorlijke spijt van nu ik weet wat voor effect dat op mijn mentale toestand heeft gehad.

Ik heb het nog bij een aantal andere hulpverleners geprobeerd naderhand, maar het lukte me niet meer om het vertrouwen in de hulpverlening terug te krijgen. Gelukkig was daar dan wel weer begrip voor.

Sowieso heb ik de indruk dat er tegenwoordig veel te veel waarde wordt gehecht aan therapie. Prima dat het voor sommige mensen goed werkt, maar dit geldt nou eenmaal niet voor iedereen. Dat mag een ieder voor zichzelf bepalen.

Ik kan me wel vinden in wat je zegt. Ben er een paar keer ook (letterlijk) slechter uit gekomen dan ik erin ging (ben nu nog steeds bezig met de restjes van het laatste ellendetraject weg te bezemen).

Zijn reactie is een emotionele. Het hoeft verder helemaal niet logisch te zijn of de reden van zijn boosheid. De reden van zijn boosheid is iets wat in hemzelf zit, maar wat door anderen getriggerd wordt. Wat hij doet is een beetje shooting the messenger (waar in dit geval de boodschap de trigger is) en het lukt hem onvoldoende grip op zijn emoties te krijgen.