[OUD SC] Met spoken uit het verleden

Anderszins?

Mag ik hier naar hartelust stuiteren? Ik heb donderdag een sollicitatiegesprek en ik ben echt helemaal door het dolle. Het moet gewoon ook echt, heel erg klaar op mijn eigen werk, echt HEEL ERG, maar ook... ik wil dit!

Voor velen zal het te luguber zijn, maar ik heb gisteren een dag stage gelopen in een mortuarium en het was zo interessant en het ging zo goed. Het was voor het eerst dat ik overledenen waste en verzorgde, maar het ging me supergoed af. Morgen mag ik weer een dag. En dan dus donderdag die sollicitatie. Voor uitvaartverzorger, echt wat ik wil dus. Gaat mega-gecompliceerd zijn met diensten en kinderen en whatnot, maar ik wil het zo graag!

En dus stuiter ik. Er zit een bal energie in mijn buik, dat wil je niet weten.

Be ik ga voor je duimen

Heel spannend, BE, ik duim mee!

Tof BE! Ik duim voor je!

Interessant vakgebied heb je. Mag ik vragen wat je zo aantrekt daar in?

Oh wat onwijs spannend BE!!
Ik ga keihard duimen!!

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 09:36 schreef Roomsnoes het volgende:
Tof BE! Ik duim voor je!

Interessant vakgebied heb je. Mag ik vragen wat je zo aantrekt daar in?

Het is lastig te omschrijven Roomsnoes, ik heb echt al heel erg lang een fascinatie voor dit vak en de dood en alles erom heen.

Wat me aantrekt is de intensiteit en de afwisseling van het vak. De druk is hoog (je kan dit maar 1 keer doen en dan moet het wel gewoon goed zijn), de diversiteit is groot (de ene familie (of anderszins naasten) is de andere niet), emoties spelen een grote rol (niet alleen verdriet, maar ook onderlinge dynamiek tussen de verschillende naasten) wat een enorm contrast is met het voornamelijke e-mail verkeer wat ik nu doe..

Een werkdag kan bijvoorbeeld beginnen met een eerste gesprek met naasten, waarna je aan de slag gaat met het regelen van van alles, moet de overledene nog overgebracht worden van bijv. het ziekenhuis naar huis, wat wil de familie met de verzorging van de overledene (evt. doe je dat zelf) etc. etc. maar 's middags heb je misschien wel een uitvaart van een andere, dus daar moet je even goed het draaiboek nalopen, even kortsluiten met de dragers bijvoorbeeld, staat alles in de aula zoals afgesproken etc. etc.

[ Bericht 11% gewijzigd door BE op 13-03-2018 10:00:53 ]

Spannend BE! Volgens mij wil je dit al zo lang ik je op fok 'ken', dus vind het wel tof dat je het eindelijk gaat doen!

Wat gaaf, BE! Ik duim voor je! Het lijkt mij een erg mooi vak, zwaar en vast niet voor iedereen geschikt, maar een goed afscheid kan zo waardevol zijn.

Je komt natuurlijk veel dicht bij mensen in een hele tekenende situatie. Kan me voorstellen dat dat je trekt ja. Je weet nooit van tevoren wat voor familie je aantreft natuurlijk.

Ik weet nog bij het overlijden van mijn vader dat er twee jonge mannen kwamen om hem mee te nemen. Wij waren nog boven bij mijn vader (mijn moeder, mijn zus, ik en mijn oom en tante). Mijn vader overleed na een ziekbed en we waren allemaal ergens opgelucht dat het voorbij was. En we zijn geen familie met zwaarmoed zeg maar. Dus die mannen staan daar statig in de huiskamer te wachten. Komt eerst mijn oom en tante naar beneden en biedt ze een stoel en een kopje thee aan. «Nee hoor dank u wel», zeggen ze beleefd. Toen kwam ik naar beneden en bood ze hetzelfde aan. En toen mijn zus. En toen mijn moeder Die hadden kennelijk een instructie «eerbiedig blijven staan» gekregen, maar zo zijn wij dus niet. Ik kreeg er de slappe lach van

En dit is dus ook waarom ik het wil gaan doen. Omdat ik echt denk dat ik er goed in zal zijn en ook goed aan zal kunnen voelen waar een familie wel of niet behoefte aan heeft. De ene familie is wat formeler en zou dat soort statigheid ook waarderen, de andere krijgt daar idd juist de kriebels van en kan eigenlijk pas echt lekker met je werken als je wel eerst dat kopje thee neemt.

Ik ga nu dus solliciteren bij een grotere onderneming, daar zal het wat meer werken op de klok zijn, maar over een paar jaar wil ik alsnog voor mezelf gaan beginnen, denk ik, en dan kan ik nog persoonlijker werken. Meer tijd nemen als dat nodig is.

Maar dan nog is het wel zo dat de 'vervoerders' vaak ook echt niet meer doen dan dat, iemand ophalen en naar een andere plek brengen en dat dat voor hen ook precies genoeg contact is met de naasten. Maar dan nog denk ik dat het niet altijd zo stijfjes hoeft te zijn.
Gisteren tijdens de stage werden er ook een aantal overledenen opgehaald door diverse vervoerders en daar zitten dan inderdaad ook wel 'de mannen met slechtzittende, goedkope pakken bij' ja.

Haha het waren ook beste jonge mannen. Studenten ofzo, daar hoef je idd niet te veel inzicht van te verwachten.

Voor ons gaf het wel een komische draai aan de situatie. We hebben het nog vaak over die gasten gehad

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 10:30 schreef Roomsnoes het volgende:
Haha het waren ook beste jonge mannen. Studenten ofzo, daar hoef je idd niet te veel inzicht van te verwachten.

Voor ons gaf het wel een komische draai aan de situatie. We hebben het nog vaak over die gasten gehad

Hadden jullie het achteraf gezien liever anders gehad? Ik merk dat mijn eerste reactie namelijk is 'dat hoort toch zo', terwijl ik me daarna realiseer dat dat onzin is, er hoort niets, zeker niet rondom de dood en in je eigen huis.

En wat tof zeg, BE. Ik ga ook voor je duimen.

Maar de stage is dus in een mortuarium, wat niet 1 op 1 het werk is dat je gaat doen toch? Heeft het wel te maken met de sollicitatie, is het van twee kanten alvast kijken hoe het is? En je wou toch eigenlijk nog een opleiding gaan doen? Maar op deze manier kan je gewoon vast aan de slag in de praktijk en je baan opzeggen, dat klinkt heel goed .

Ik vind de dood ingewikkeld. Ik heb er in mijn werk mee te maken, maar benader ook daar elke dode met eerbied en ook schroom. Het is alleen nog een lichaam, maar ook iemands naaste, en een uur geleden nog een levend mens. Ik vind het moeilijk te verklaren waarom ik nog steeds iedere keer een drempel over moet om iemand aan te raken. Is dat toch iets dat ik als kind al heb geleerd? Of is die eerbied toch iets menselijks, omdat lichtzinnig omgaan met de dood levensgevaarlijk kan zijn?

Ik ben in januari met de opleiding tot Uitvaartbegeleidster begonnen Lemijn en deze stage is onderdeel daarvan.
Je loopt 2 dagen stage in een mortuarium voor het gedeelte 'verzorging van de overledene', dan nog 1 dag stage in een crematorium, om daar mee te kijken met alle voorkomende werkzaamheden (muziek, aula, ovenruimte, condoleance) en dan in het najaar nog een week lang een stage bij een uitvaartonderneming.

Het is dus toevallig in dezelfde week als de sollicitatie. Daar zat voor mij nog wel een extra bemoedingend dingetje aan. Ik had online mijn sollicitatiebrief verstuurd etc. en toen kreeg ik een uitnodiging voor een selectie-dag met speed-date ding, maar die is dus morgen en dan loop ik stage. Er stond in het mailtje dat dit vooralsnog de enige optie tot kennismaking was. Dus ik teruggemailed dat ik helaas niet kon vanwege een stage in het mortuarium maar dat ik graag toch op een ander moment kennis wilde maken. Toen kreeg ik een datumvoorstel, maar toen zat ik in Athene voor mijn werk (vorige week), daarop deed ik hen een voorstel, die dag konden zij helaas niet, waarop zij weer een voorstel deden. Voor een solliciatie-procedure waarbij staat dat dit vooralsnog de enige kennismakingsoptie is vind ik het dan wel bemoedigend dat ze heel flexibel waren in het zoeken naar een moment, dat ze me dus wel erg graag willen spreken.

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 10:41 schreef Lemijn het volgende:

[..]

Hadden jullie het achteraf gezien liever anders gehad? Ik merk dat mijn eerste reactie namelijk is 'dat hoort toch zo', terwijl ik me daarna realiseer dat dat onzin is, er hoort niets, zeker niet rondom de dood en in je eigen huis.

Nee wij zijn vrij makkelijk en zijn niet zo snel beledigd ofzo. Ik neem die mannen niets kwalijk ofzo

Maar ik vind het ook terecht dat ze in eerste instantie eerbiedig gaan staan. Maar als er dan mensen een aantal keer vragen of je niet wil zitten, dan is dat heus oké Kan me voorstellen dat andere mensen er juist ongemakkelijk van worden als er ineens in je eigen huiskamer mensen zo staan.

Het gaat denk ik wat BE ook zegt om het goed aanvoelen van een situatie en signalen van de naasten oppikken.
Mijn vader was 57 en wij waren 23 en 21. Dat is iets anders dan een deftige familie met allemaal volwassenen zeg maar.

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 10:47 schreef Lemijn het volgende:
Ik vind de dood ingewikkeld. Ik heb er in mijn werk mee te maken, maar benader ook daar elke dode met eerbied en ook schroom. Het is alleen nog een lichaam, maar ook iemands naaste, en een uur geleden nog een levend mens. Ik vind het moeilijk te verklaren waarom ik nog steeds iedere keer een drempel over moet om iemand aan te raken. Is dat toch iets dat ik als kind al heb geleerd? Of is die eerbied toch iets menselijks, omdat lichtzinnig omgaan met de dood levensgevaarlijk kan zijn?

Vreemd is dat he. Mijn stagebegeleidster vertelde gisteren ook dat ze daar ook eens een gesprek over had met een verpleegkundige, die aangaf doden altijd wat vies te vinden. Waarop zei zij, dus als jij nu overlijdt ben je straks ook vies. 'Eh nee, ik natuurlijk niet'.
Het is wel wat gek gek, het ene moment verpleeg je iemand, het volgende is het een dode, wat is daar dan het verschil aan. Iemand koelt hooguit wat af in een uur, meer verschil is er dan niet. Maar toch snap ik het ook wel.

Wat mij gisteren trouwens opviel, en dat gaat ook mijn 'wat viel je op' in mijn stageverslag worden, ik vond het bij het verzorgen juist ongemakkelijker om te voelen dat (sommige delen van) de overleden nog warm aanvoelde dan degenen die helemaal al koud waren. Dat vond ik echt heel vreemd, daar had ik niet bij stil gestaan.

BE wat gaaf. Dit wil je al heel lang volgens mij.

Gek is dat ja. Ik heb mijn vader na zijn overlijden ook niet meer willen zien of aanraken. Ik durfde niet. Bang dat het idd vies oid zou voelen en dat dat gevoel in mijn herinneringen zou worden opgeslagen.

Toen mijn moeder overleed had ik mijn hand op haar hoofd liggen. Die wilde ik niet weghalen, want ik was bang dat als ik haar daarna weer aan zou raken, dat ze dan koud zou zijn.
Nou had ik natuurlijk een andere relatie tot hen dan wanneer je dat op professioneel gebied zou hebben. Maar kan me voorstellen dat er toch altijd een drempel is en dat het nooit echt normaal wordt, ofzo.

Mooi, BE, ik hoop met je mee dat het gaat lukken.

Ik heb een mooi 'succesverhaal' hierover: mijn vader is zijn leven lang een tuinder geweest. Maar dit paste helemaal niet bij hem. Toen hij begin 60 was, moest hij het bedrijf verkopen omdat het niet meer liep. Het was een familiebedrijf dus je zou zeggen dat dit heel moeilijk zou moeten zijn. Maar voor hem was het eigenlijk vooral een opluchting. Vervolgens is hij bij een uitvaartonderneming gaan werken. Eerst alleen als drager, maar omdat hij zich overal tegenaan ging bemoeien en dat heel goed deed, lieten ze hem steeds meer andere dingen doen. Hij bloeide gewoon helemaal op. Dit was echt het werk dat bij hem paste. Inderdaad: het praten met de families over hun wensen, dat zo goed mogelijk organiseren, een uitvaart begeleiden. Het was echt prachtig om te zien dat mijn vader rond zijn pensioengerechtigde leeftijd een tweede carrière kreeg waar hij eindelijk echt in kon floreren. Hij is bij dat bedrijf pas twee jaar geleden 'afgezwaaid', op z'n 81ste (en heeft daar nog de plaatselijke krant mee gehaald).

Kortom, ik wens jou hetzelfde. . .

Oh BE wat tof! Ik ga voor je duimen, zeker omdat zo lang ik op fok rond hang ik weet dat dit is waar je hart ligt.

Als verzorgende in de verpleeghuis zorg, kom ik regelmatig in aanraking met familie en de dood. En het is telkens anders. Bij de een moet je heel statig zijn, aanwezig maar toch ook weer niet. En de ander pakt je vast, daar lach je mee over dingen die je met de cliënt hebt mee gemaakt en huil je samen. Zo uiteenlopend.
Als ik straks klaar ben met mijn opleiding zou ik wel de palliatieve zorg willen gaan doen. Totaal anders dan nu (zorg voor dementerende)

quote:

Op dinsdag 13 maart 2018 11:02 schreef Roomsnoes het volgende:
Gek is dat ja. Ik heb mijn vader na zijn overlijden ook niet meer willen zien of aanraken. Ik durfde niet. Bang dat het idd vies oid zou voelen en dat dat gevoel in mijn herinneringen zou worden opgeslagen.

Toen mijn moeder overleed had ik mijn hand op haar hoofd liggen. Die wilde ik niet weghalen, want ik was bang dat als ik haar daarna weer aan zou raken, dat ze dan koud zou zijn.
Nou had ik natuurlijk een andere relatie tot hen dan wanneer je dat op professioneel gebied zou hebben. Maar kan me voorstellen dat er toch altijd een drempel is en dat het nooit echt normaal wordt, ofzo.

Dat viel me dus zo mee gisteren Roomsnoes, ik had niet verwacht dat het me zo makkelijk en natuurlijk af zou gaan. Gelukkig maar, want ik was er wel nieuwsgierig naar, wat nou als ik het wel heel naar zou vinden, dan heb je in dit vak wel een probleem. Niet onoverkomelijk, maar toch...