Het peutertopic (2-4 jaar) deel 230

Ik krijg al jeuk alleen maar van die namen. Onvoorwaardelijk ouderschap daarmee zeggen ze eigenlijk zelf al dat alle anderen het fout doen want dat is dan blijkbaar voorwaardelijk ouderschap.

Ik ben van het 'ik doe maar wat'-ouderschap en dat bevalt hier prima! En mijn kinderen staan ook niet altijd op 1, aanpassen aan een ander lijkt me ook een belangrijke vaardigheid die hier heel veel geoefend wordt, zowel door kinderen als volwassenen.

Wat een vrolijk snoetje Snoenk! Dergelijke avonden gaan wij ook instellen als ze wat groter zijn, zelf ook goede herinneringen aan.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 00:25 schreef LuDann het volgende:

Ik zie er op zich wel wat in maar het staat redelijk ver af van wat gebruikelijk is in de westerse cultuur en dat maakt het soms moeilijk toepasbaar is in mijn ogen. Het geven van complimenten wordt bijvoorbeeld ook gezien als extrinsieke motivatie en moet dus worden vermeden in een OO opvoeding. Een kind hoeft pas zindelijk te worden als het zelf die behoefte voelt, alles gebeurt in overleg (ook dingen als tanden poetsen en medicijnen nemen gaan nooit onder dwang en als een kind perse niet in een autostoel wil dan ga je gewoon niet met de auto) en als ouder moet je maar net onderscheid kunnen maken tussen wens en behoefte. Het is niet altijd even praktisch, zeker niet als werkende ouder.

Ik weet niet hoe je daar bij komt? maar dit klopt niet helemaal niet alles gaat in overleg.
En er is wel zoiets als moeten en dwang bij medicijnen die moeten, autogordels en tanden poetsen. ook dat zindelijkheid is geen regel ofzo. Het gaat er om hoe je om gaat met de dingen die moeten. En als kinderen veel inbreng hebben dan is er ook minder vaak dwang momenten.

Maar OO is niet doen wat je kind wil, alles mee laten beslissen en geen complimenten.
Het gaat om de complimenten/observaties die je geeft niet leeg laten zijn, het eindproduct.
De loze goedzo goedzo goedzo als een kind iets doet wat helemaal niet zo geweldig is.

Beter de weg observeren en daar iets over zeggen dan alleen het eindproduct mooi noemen.

Mijn kind moet dus wel altijd tanden poetsen, de gordels om op de fiets, in de autostoel, medicijnen die echt nodig zijn.
En nog genoeg andere dingen die gewoon moeten omdat je als ouders gewoon verplichting hebt om bepaalde dingen te doen, dingen moeten voor veiligheid en gezondheid.
Als je dieper in de OO groepen zit zal je zien dat er heel veel begrenzen is het gaat er alleen om hoe je dat doet en met welke motivatie.

Zo zijn er veel wensen en behoeftes waar je als ouder aan vast kan houden omdat dit zo hoort of omdat je eigen moeder zei dat het moet of gewoon omdat het je zegt.
Het gaat er om dat je het van een afstandje bekijkt en de compromis kan vinden zodat beide personen hun behoeftes vervult worden.

Als een kind honger heeft dan is de behoefte eten, de wens is poffertjes.
Dan geef je dus niet altijd maar gewoon poffertjes het gaat om behoefte vervulling.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 08:40 schreef LeSage het volgende:
Oh Snoenk, dat zijn echt de momenten die je later herinnert als je terug kijkt naar je jeugd Dat gezichtje!

Maar hoe doen jullie dat dan, zo opvoeden? Ik heb dus echt niet de tijd om gedurende de hectische dag de hele tijd na te denken welke theorie ik ga gebruiken om met een situatie om te gaan. En dus handel ik gewoon zoals ik denk dat het goed is. Dat zal toevallig vast wel eens een raakvlak hebben met een theorie, maar bewust kan ik dat niet hoor.

Ik maak mezelf zoveel mogelijk bewust van dat ik dingen aan Sjaak uit moet leggen. Dat helpt bij hem zoveel! Als ik moe ben en een kort lontje heb, is het heel makkelijk om hem ‘gewoon’ iets te verbieden en om boos op hem te worden. Maar dan zijn we allebei boos en heeft niemand wat gewonnen.
Ik spreek mezelf dan even toe dat het veel beter is om dingen uit te leggen en even te knuffelen omdat we allebei boos zijn. Dat doe ik vervolgens en het helpt altijd.

Verder handel ik ook naar het moment en hoe ik me voel hoor, maar er zitten een aantal basispunten in onze opvoeding die wij dus nooit doen, zoals straffen (belonen doen we wel, maar niet op grote schaal denk ik. Wat Bumdabum zegt: we geven geen loze complimenten maar zeggen altijd waar het compliment voor is). Ik hoef hier niet na te denken over een theorie, omdat het automatisch gaat. Blijkbaar past dit in OO. Daar lees ik dan over en daar neem ik meer dingen uit mee, die ik uitprobeer op momenten dat het kan.

Ik hoop dat ik het wat duidelijk uitleg

quote:

Op donderdag 8 februari 2018 23:37 schreef Franny_G het volgende:
Het zal wel aan mijn rare opvoedvisie liggen maar een kind na een drukke kdv-dag in het vooruitzicht stellen dat hij mag bijkomen op de bank met een filmpje en wat lekkers erbij heeft toch niets met omkopen te maken?

'Ik ga niet meeeeeeee' 'Ik wil niet op de fieeeeeets' En dan kom ik dus met 'Ja maar B dan mag je filmpje kijken en maak ik een feestbakje voor je'

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 09:35 schreef exode het volgende:

[..]

'Ik ga niet meeeeeeee' 'Ik wil niet op de fieeeeeets' En dan kom ik dus met 'Ja maar B dan mag je filmpje kijken en maak ik een feestbakje voor je'

Ik zie dat niet als omkopen hoor

Ik zie dat als hem iets beloven om naar uit te kijken. Zelf vind ik het ook fijn om na een lange werkdag te horen dat het eten al klaar is, of dat ik een filmpje ga kijken 's avonds. Wij weten die dingen, maar een peuter is zó in het nu dat ze dat niet zien. Die wetenschap is dan gewoon een fijn vooruitzicht.

Omkopen en afleiden, making mothers survive since 1878

Ja sorry, slaapgebrek maakt me zwart-wit
Tuurlijk kijk ik ook wel naar mezelf hoor, achteraf bedenk ik of iets een goede zet was of niet en probeer een andere keer rekening daarmee te houden. Maar niet omdat ik denk: ‘Oeh, onvoorwaardelijk ouderschap, dit dat’.
Uitleg en geduld zijn volgens mij voor ieder kind dingen die werken, hoewel ik het soms niet voor elkaar krijg na de zoveelste uitbarsting. Dan kom ik er later wel op terug.

Ik dwing mijn kind soms wel dingen, gewoon omdat ik niet altijd zin/tijd/geduld heb om alles op zijn manier te doen. Dat moet hij dan maar leren. Scheelt denk ik ook dat ik zelf op die manier ben opgevoed en met heel veel liefde terugkijk naar mijn jeugd. Ik heb dus geen problemen gehad door de opvoedmethodes van mijn ouders en ben daar dus zelf ook niet zo mee bezig.

Die complimenten snap ik dan weer niet. Ik geef mijn kind echt veel complimenten, al is het maar omdat hij me lief helpt met de vaatwasser, of een mooie tekening heeft gemaakt. Is daar dan iets mis mee? Ik snap dat soort opvoeddingen dus niet hè

Ik hanteer ook niet echt een methode - blijkbaar heb ik veel uit attachment parenting gehaald (samen slapen, veel dragen tot ze anderhalf was, nog steeds bv). Maar dat was geen bewuste keuze, het voelde gewoon goed.
Nu leg ik inderdaad op veel uitleggen waarom iets niet mag of juist moet, zoals MwCactus zegt. Maar sommige dingen moeten gewoon, zoals tandenpoetsen. En dan mag ze dus een filmpje kijken zodat ze meewerkt, dan is het voor iedereen leuker. Is dat dan omkopen?
Ook heel belangrijk vind ik niet boos worden. Als N boos is en huilt, dan heeft ze behoefte aan een knuffel. Als ik dan ga schreeuwen, gaat ze alleen maar harder huilen. Dus altijd lief blijven ook al is ze boos. Nu helpt het ook wel dat ze zelden om knullige dingen boos wordt
En complimenten geven, dat doe ik ook wel eens. Daardoor vindt N zichzelf nu 'heel heel heel stoer! En knap ook!'

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 09:35 schreef exode het volgende:

[..]

'Ik ga niet meeeeeeee' 'Ik wil niet op de fieeeeeets' En dan kom ik dus met 'Ja maar B dan mag je filmpje kijken en maak ik een feestbakje voor je'

Uhm, hoe doe ik anders boodschappen zonder een compleet drama
S.: ‘Neeeeee, spelen, neeeee niet de jas aan, neeeee niet in de kinderwagen.’
Ik: ‘Als je nu even mee gaat met mama, krijg je in de supermarkt een appel (thanks Lidl ) en mag je in het park een stuk lopen.’
S.: *huppelt naar de kapstok* ‘Okeeeee.’

Ik vind het prima hoor

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 09:38 schreef Roomsnoes het volgende:

Ik zie dat niet als omkopen hoor

Ik zie dat als hem iets beloven om naar uit te kijken. Zelf vind ik het ook fijn om na een lange werkdag te horen dat het eten al klaar is, of dat ik een filmpje ga kijken 's avonds. Wij weten die dingen, maar een peuter is zó in het nu dat ze dat niet zien. Die wetenschap is dan gewoon een fijn vooruitzicht.

Precies ja. Je verwoordt daarmee een behoefte die zij zelf op dat moment niet onder woorden kunnen brengen. Als I aan het einde van zo'n dag een drama momentje heeft bij het naar huis gaan en ik haar uitleg dat ze thuis even lekker kan bijkomen met haar favoriete filmpje dan kan ze echt zo opgelucht "Jaaa" uitroepen. .

Ik heb nu van twee mensen (iemand van de BSO en iemand van school) gehoord dat I zo helemaal zichzelf is en eerlijk alles gewoon zegt en zo grappig uit de hoek kan komen. Echt leuk om te horen. .

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 09:43 schreef LeSage het volgende:

Die complimenten snap ik dan weer niet. Ik geef mijn kind echt veel complimenten, al is het maar omdat hij me lief helpt met de vaatwasser, of een mooie tekening heeft gemaakt. Is daar dan iets mis mee? Ik snap dat soort opvoeddingen dus niet hè

volgens mij gaat het er om dat je je kind dat traint om dingen te doen voor goedkeuring, dus dat hij niet iets doet omdat hij er zelf beter van wordt, maar omdat mama dan zo blij wordt. Althans, zo heb ik dat gedachtengoed altijd vertaald.

Ik ben heel complimenteus opgevoed en ben echt de ergste pleaser die er bestaat, maar of dat correlatie heeft weet ik niet. Ik complimenteer mijn kind in elk geval heel vaak, want het geeft ons allebei een goed gevoel

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 09:00 schreef Budabuddumbam het volgende:

[..]

Ik weet niet hoe je daar bij komt? maar dit klopt niet helemaal niet alles gaat in overleg.
En er is wel zoiets als moeten en dwang bij medicijnen die moeten, autogordels en tanden poetsen. ook dat zindelijkheid is geen regel ofzo. Het gaat er om hoe je om gaat met de dingen die moeten. En als kinderen veel inbreng hebben dan is er ook minder vaak dwang momenten.

Maar OO is niet doen wat je kind wil, alles mee laten beslissen en geen complimenten.
Het gaat om de complimenten/observaties die je geeft niet leeg laten zijn, het eindproduct.
De loze goedzo goedzo goedzo als een kind iets doet wat helemaal niet zo geweldig is.

Beter de weg observeren en daar iets over zeggen dan alleen het eindproduct mooi noemen.

Mijn kind moet dus wel altijd tanden poetsen, de gordels om op de fiets, in de autostoel, medicijnen die echt nodig zijn.
En nog genoeg andere dingen die gewoon moeten omdat je als ouders gewoon verplichting hebt om bepaalde dingen te doen, dingen moeten voor veiligheid en gezondheid.
Als je dieper in de OO groepen zit zal je zien dat er heel veel begrenzen is het gaat er alleen om hoe je dat doet en met welke motivatie.

Zo zijn er veel wensen en behoeftes waar je als ouder aan vast kan houden omdat dit zo hoort of omdat je eigen moeder zei dat het moet of gewoon omdat het je zegt.
Het gaat er om dat je het van een afstandje bekijkt en de compromis kan vinden zodat beide personen hun behoeftes vervult worden.

Als een kind honger heeft dan is de behoefte eten, de wens is poffertjes.
Dan geef je dus niet altijd maar gewoon poffertjes het gaat om behoefte vervulling.

Al mijn kennis komt van FB groepen en een beetje Google, dus wat ik erover weet gaat vooral over hoe OO uitgevoerd wordt en dus minder over de theorie erachter. Ik heb me er ook weer niet zover in verdiept. Maar kennelijk is de lijn trekken tussen wat grenzeloos is en wat niet een moeilijk ding binnen OO want van wat ik meekrijg zijn er een hoop ouders die OO beschouwen als wat ik opschreef. Bij een dergelijke uitvoering wordt het in mijn ogen teveel een laissez faire opvoeding.

Als wat jij beschrijft de ´officiële´ uitvoering van OO is dan zijn we toch meer OO bezig dan ik dacht. We proberen lege complimenten te vermijden en tja, sommige dingen moeten gewoon. Wij doen daarbij wel veel aan uitleggen en overleggen. En soms gaan dingen wel met een beloning. Ik dien Wolk bijvoorbeeld veel liever Ventolin toe terwijl ze een filmpje op mijn telefoon kijkt dan terwijl ze haar longen uit haar lijf schreeuwt (hoewel dat wel weer effectiever is voor de longen begreep ik van de KA ).

Ja maar al die dingen zijn toch vooral common sense. Ik begrijp die behoefte nooit zo om er dan een label op te plakken. Kijk mij eens OO of NO of AP zijn. Terwijl we uiteindelijk bijna allemaal hetzelfde doen.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 09:43 schreef LeSage het volgende:

Uitleg en geduld zijn volgens mij voor ieder kind dingen die werken, hoewel ik het soms niet voor elkaar krijg na de zoveelste uitbarsting. Dan kom ik er later wel op terug.en gehad door de opvoedmethodes van mijn ouders en ben daar dus zelf ook niet zo mee bezig.

Ja en dit dus. Daar heb je geen grondige kennis van achterliggende theorieën voor nodig, als je dit als algemene leidraad aanhoudt dan kom je al een heel end denk ik zo.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 10:07 schreef Stormqueen het volgende:
Ja maar al die dingen zijn toch vooral common sense. Ik begrijp die behoefte nooit zo om er dan een label op te plakken. Kijk mij eens OO of NO of AP zijn. Terwijl we uiteindelijk bijna allemaal hetzelfde doen.

Ik begon al met reageren voordat ik bij was met lezen. Ik ben het helemaal met je eens, zoals ik hierboven LeSage ook aanhaalde.

Ik vind het leuk om te lezen over de verschillende opvoedmethoden en daarom weet ik van een aantal verschillende de basis, maar uiteindelijk doe je toch wat goed voelt voor jezelf. Dat kan dan toevallig meer in 1 hokje of een andere passen. Ik pik uit de verschillende opvoedmethoden wat mij aanstaat. Maar het is allemaal een beetje same - same heb ik het idee (zeker op Fok, irl kom ik nog wel eens echt verschillen tegen met hoe wij het doen).

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 09:43 schreef LeSage het volgende:
Ja sorry, slaapgebrek maakt me zwart-wit
Tuurlijk kijk ik ook wel naar mezelf hoor, achteraf bedenk ik of iets een goede zet was of niet en probeer een andere keer rekening daarmee te houden. Maar niet omdat ik denk: ‘Oeh, onvoorwaardelijk ouderschap, dit dat’.
Uitleg en geduld zijn volgens mij voor ieder kind dingen die werken, hoewel ik het soms niet voor elkaar krijg na de zoveelste uitbarsting. Dan kom ik er later wel op terug.

Ik dwing mijn kind soms wel dingen, gewoon omdat ik niet altijd zin/tijd/geduld heb om alles op zijn manier te doen. Dat moet hij dan maar leren. Scheelt denk ik ook dat ik zelf op die manier ben opgevoed en met heel veel liefde terugkijk naar mijn jeugd. Ik heb dus geen problemen gehad door de opvoedmethodes van mijn ouders en ben daar dus zelf ook niet zo mee bezig.

Die complimenten snap ik dan weer niet. Ik geef mijn kind echt veel complimenten, al is het maar omdat hij me lief helpt met de vaatwasser, of een mooie tekening heeft gemaakt. Is daar dan iets mis mee? Ik snap dat soort opvoeddingen dus niet hè

Over die complimenten vind ik het volgende:
Er is een verschil tussen het geven van een compliment.
Situatie A: Kind maakt een mooie tekening, moeder zegt “Wow, goed gedaan!” Wat heeft het kind dan goed gedaan? Het dopje op de stift gedaan? Stil gezeten? Een blauwe streep op het papier gezet? Het kind krijgt geen concrete complimenten en weet dus niet goed waar het aan toe is.
Situatie B: Kind maakt een mooie tekening. Moeder zegt: “Wow, wat heb jij daar een mooie tekening gemaakt zeg.” Kind weet wat de moeder waardeert en waar het compliment voor is.

Maar dit is dus puur hoe ik het zie hè Ik probeer heel hard geen (voor mijn gevoel) ‘loze’ “goed zo”’s in de lucht te gooien, maar duidelijk aan te geven waar ik trots op ben.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 10:07 schreef Stormqueen het volgende:
Ja maar al die dingen zijn toch vooral common sense. Ik begrijp die behoefte nooit zo om er dan een label op te plakken. Kijk mij eens OO of NO of AP zijn. Terwijl we uiteindelijk bijna allemaal hetzelfde doen.

Dat valt nog best tegen hoor. Misschien doen we hier wel veelal hetzelfde, maar als ik kijk naar de mensen om me heen dan vinden ze mij maar raar (en dat laten ze ook zeker weten!). Daar zit echt een groot verschil tussen. Gelukkig heb ik lieve vriendinnen van hier gevonden die mij niet raar vinden in de opvoeding van Sjaak.

Ik heb een beetje een ambivalente houden tov opvoedmethodes.

Ik vind het leuk om over te lezen, maar ben nog nooit op toepassen overgegaan Of nou ja, ik lees wel iets wat we sowieso al doen, mara ben eigenlijk nog nooit van aanpak veranderd. Mezelf kennende zou ik erg gefrustreerd raken als mijn kind dan niet exact reageert als in de theorie. En die kan sis 1

Wij voeden op uit gevoel. We hebben geen regels ofzo, en toch weten de kinderen wat er wel en niet de bedoeling is. En ze zijn zo vreselijk leuk, dat we toch vast iets goed doen

Complimenten geven wij wel. Wanneer we ergens echt van onder de indruk zijn, of als O iets doet waar ze hard voor gewerkt heeft ofzo. Gisteren had ze bijvoorbeeld een hele tijd zitten ploeteren op met strijkkraaltjes. Dan zeggen we iets van: "wow, is ie klaar? Tof! Heb je een patroon gemaakt? Mooie kleuren heb je gekozen. Kom, gaan we samen strijken, mag jij hete strijkijzer vasthouden". Nu ik het zo neerzet is het niet een klassiek compliment, maar ik geef wel commentaar op wat ze doet en zegt, op een positieve manier.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 10:05 schreef LuDann het volgende:

[..]

Al mijn kennis komt van FB groepen en een beetje Google, dus wat ik erover weet gaat vooral over hoe OO uitgevoerd wordt en dus minder over de theorie erachter. Ik heb me er ook weer niet zover in verdiept. Maar kennelijk is de lijn trekken tussen wat grenzeloos is en wat niet een moeilijk ding binnen OO want van wat ik meekrijg zijn er een hoop ouders die OO beschouwen als wat ik opschreef. Bij een dergelijke uitvoering wordt het in mijn ogen teveel een laissez faire opvoeding.

Als wat jij beschrijft de ´officiële´ uitvoering van OO is dan zijn we toch meer OO bezig dan ik dacht. We proberen lege complimenten te vermijden en tja, sommige dingen moeten gewoon. Wij doen daarbij wel veel aan uitleggen en overleggen. En soms gaan dingen wel met een beloning. Ik dien Wolk bijvoorbeeld veel liever Ventolin toe terwijl ze een filmpje op mijn telefoon kijkt dan terwijl ze haar longen uit haar lijf schreeuwt (hoewel dat wel weer effectiever is voor de longen begreep ik van de KA ).

Het kopt ook wel dat veel mensen een beetje een rare definitie er op na houden en het echt grenzeloos is, dat is helemaal niet de bedoeling er van.

Een beloning is blijkbaar een woord waar veel mensen anders over denken wat ze met OO bedoelen met niet straffen en niet belonen is het gedrag wat je wenst belonen.

Voor de tv gewoon ventolin geven is iets anders als.
Als je nu doet wat ik zeg dan mag je straks tv kijken.
of
Als je nu goed opruimt dan mag je straks een ijsje.

Dat is voor OO wel echt een no-go dingen doen met tv omdat het werkt is natuurlijk prima.

Het gaat er om dat ze goed opruimen omdat het hoort en niet omdat ze wel of niet een ijsje krijgen. Dus dat ze zindelijk worden omdat het nodig is om naar school te kunnen, niet omdat ze een cadeautje krijgen.

Een beloning is precies hetzelfde als straffen alleen dan met andere formulering maar het effect is dat kinderen minder intrinsieke motivatie hebben en na de peuterleeftijd is het al snel over met je kind zo ver krijgen omdat het een ijsje krijgt

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 10:27 schreef Roomsnoes het volgende:

Complimenten geven wij wel. Wanneer we ergens echt van onder de indruk zijn, of als O iets doet waar ze hard voor gewerkt heeft ofzo. Gisteren had ze bijvoorbeeld een hele tijd zitten ploeteren op met strijkkraaltjes. Dan zeggen we iets van: "wow, is ie klaar? Tof! Heb je een patroon gemaakt? Mooie kleuren heb je gekozen. Kom, gaan we samen strijken, mag jij hete strijkijzer vasthouden". Nu ik het zo neerzet is het niet een klassiek compliment, maar ik geef wel commentaar op wat ze doet en zegt, op een positieve manier.

Maar dat is observeren en benoemen wat ze doen, niet zozeer een goedzo op resultaat.
Dit is tekstboek hoe het wel kan, als je wel dit soort dingen wil benoemen.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 10:21 schreef MevrouwCactus het volgende:

[..]

Over die complimenten vind ik het volgende:
Er is een verschil tussen het geven van een compliment.
Situatie A: Kind maakt een mooie tekening, moeder zegt “Wow, goed gedaan!” Wat heeft het kind dan goed gedaan? Het dopje op de stift gedaan? Stil gezeten? Een blauwe streep op het papier gezet? Het kind krijgt geen concrete complimenten en weet dus niet goed waar het aan toe is.
Situatie B: Kind maakt een mooie tekening. Moeder zegt: “Wow, wat heb jij daar een mooie tekening gemaakt zeg.” Kind weet wat de moeder waardeert en waar het compliment voor is.

Maar dit is dus puur hoe ik het zie hè Ik probeer heel hard geen (voor mijn gevoel) ‘loze’ “goed zo”’s in de lucht te gooien, maar duidelijk aan te geven waar ik trots op ben.

Aah zo, ik benoem inderdaad wel waar ik trots op ben. Dat is gewoon vaak.

Nou schijn in volgens mijn omgeving sowieso heel veel te praten en uit te leggen aan mijn kinderen. Ik vind dat vooral ook goed voor het taalbegrip en de woordenschat. Maar fijn dat het opvoedtechnisch ook nog wat doet

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 10:21 schreef MevrouwCactus het volgende:

[..]

Over die complimenten vind ik het volgende:
Er is een verschil tussen het geven van een compliment.
Situatie A: Kind maakt een mooie tekening, moeder zegt “Wow, goed gedaan!” Wat heeft het kind dan goed gedaan? Het dopje op de stift gedaan? Stil gezeten? Een blauwe streep op het papier gezet? Het kind krijgt geen concrete complimenten en weet dus niet goed waar het aan toe is.
Situatie B: Kind maakt een mooie tekening. Moeder zegt: “Wow, wat heb jij daar een mooie tekening gemaakt zeg.” Kind weet wat de moeder waardeert en waar het compliment voor is.

Maar dit is dus puur hoe ik het zie hè Ik probeer heel hard geen (voor mijn gevoel) ‘loze’ “goed zo”’s in de lucht te gooien, maar duidelijk aan te geven waar ik trots op ben.

Ja maar dan krijg je dus weer de vraag of B dan een goed compliment is...
Want is het belangrijk of het een mooie tekening is? Je had ook compliment C kunnen geven:
C: Wat heb jij lekker zitten tekenen! en dan iets vragen over de tekening.. edit: zoals Roomsnoes ook doet dus..

Anyway.. ik krijg ook altijd jeuk van de verschillende opvoedmethoden en doe gewoon wat goed voelt. Met inderdaad vooral geduld en het kind serieus nemen als basis.
Wel het een en ander besproken met mensen over hoe je kan zorgen dat broer en zus fijn met elkaar omgaan en beiden zich gehoord/geliefd etc voelen. Naar aanleiding van wat oorlogjes op kleine schaal vroeger in mijn straat en wat trauma's van mijn moeder (altijd de wijste moeten zijn, want oudste). Daar heb ik voor nu uitgehaald dat je ze dus niet hetzelfde moet behandelen en ze duidelijk als individu erkend moeten worden. (eigenlijk ook common sense, maar mijn oma probeerde dus voor tante en moeder alles hetzelfde te doen incl kleding ondanks leeftijdsverschil). Nou ja af en toe reflecteren op je handelen helpt denk ik wel..

Feedback kun je beter geven op het proces dan op de persoon. En dan is compliment B inderdaad eigenlijk niet zo handig.

Dat van complimenten vind ik interessant, maar echt lastig. I kleurt momenteel heel erg veel. En laat dus heel vaak kleurplaten zien en vraagt tijdens het kleuren ook regelmatig: "Mama, kom eens kijken hoe mooi ik dit heb gedaan?" Ik weet dan niet altijd goed hoe dan feedback te geven. Ze kleurt al behoorlijk goed binnen de lijntjes en dat vind ik niet zo boeiend verder. Maar wat kan ik verder zeggen op die momenten dan "Ja mooi hoor!" Ik zeg bijv wel dat ik het zo leuk vind om te zien dat ze er veel plezier aan beleeft....

Ik weet trouwens wel een groot verschil met hoe wij het doen en wat ik IRL soms tegenkom en dat is het op de gang zetten als straf, of een time-out. Dat is iets wat wij niet zo snel zullen doen en al helemaal niet op deze leeftijd. Maar op het KDV heb ik dus wel eens een gesprek opgevangen van een ouder die zijn kind (jonger dan 2 want op de babygroep) af en toe apart gezet wilde hebben als ze iets deed wat niet mocht. Dat noem ik meer een vorm van operante conditionering en zoals we daar nu instaan zou ik dat dus niet zo snel doen.

Anderzijds: je weet maar nooit hoe het loopt. Ik riep ook altijd nooit slaaptraining te gaan doen maar toen we uiteindelijk op het punt waren dat ik van slaapgebrek ging dissociëren, mijn man met zelfmoordgedachten rondliep en ons huwelijk op het punt van knallen stond zijn we toch met een aangepast vorm van slaaptraining aan de slag gegaan. Het alternatief was niet echt een optie.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2018 11:00 schreef DevilsAndDust het volgende:
Feedback kun je beter geven op het proces dan op de persoon. En dan is compliment B inderdaad eigenlijk niet zo handig.

Klopt. Ik geef dat ook bijna nooit zo, maar het geeft wel een duidelijk verschil aan tussen verschillende manieren van complimenten geven. Compliment B is hoe mijn vrouw het doet, ik doe een combinatie van B en C.