R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Uiteraard wil ik niet de problemen van je moeder bagatelliseren en ik hoop ook voor jou dat ze passende hulp bij haar problematiek vinden. Er wordt snel naar autisme gegrepen als verklaring als mensen in een bepaald patroon blijven hangen of emotioneel onbereikbaar lijken te zijn. Je moeder is misschien door de scheiding en het overlijden van haar ouders kort daarop zodanig getraumatiseerd, dat ze misschien nu zo is zoals ze is. Bij ons in de omgeving woonde eens iemand die haar kind had verloren en was daar jaren overstuur van, dus zo gek is het niet dat sommige mensen in een bepaalde gebeurtenis blijven hangen.quote:Op zondag 4 februari 2018 00:01 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Als ze een andere diagnose krijgt. Ik vind het prima. Omdat er echt zo ontzettend veel aanwijzingen toch daarnaar refereren, vind ik autisme het meest logische. En omdat er een uitgebreid onderzoek voor nodig is om dat te kunnen vaststellen, komt er sowieso wat uit.
Je kan niet stellen dat er niks aan de hand is met een vrouw die nog steeds wegkwijnt n.a.v. een scheiding die 25 jaar geleden plaatsvond maar daar somehow in wilt blijven hangen. Het is trouwens wel verder in haar familie gediagnosticeerd, maar dan zijn het kleinkinderen van haar zussen. Een van haar zussen beweert zelf dat ze het heeft, maar net als mijn moeder is dat niet haar eigen mening maar neemt ze dat gewoon over van wat anderen tegen haar zeggen.
Tuurlijk zou ik er persoonlijk ook mee geholpen zijn als ze gediagnosticeerd word. Dat zou mijn situatie ook verklaren. En de reden waarom ik dat verklaard wil hebben, is omdat ik ondanks dat ik al twee jaar bij PsyQ zit nog steeds geen behandeling krijg, want "ze zijn op zoek naar een passende behandeling". En ik ben waarschijnlijk zo dwangmatig aan het piekeren, omdat het fokking zoveel pijn doet om je te realiseren dat de enige die van mij hield zich niet laat helpen, de rest bij voorbaat negatief over mij denkt. En er is een mooie wereld om mij heel met allemaal leuke aardige mensen, maar ik durf mij aan niemand te binden. En in plaats van behandeling staren behandelaars zich blind op oppervlakkige trekjes zoals "maakt moeilijk oogcontact", "schrijft lange mails en wijdt uit in zijn verwoording" dus hij zal wel autistisch zijn tot het tegendeel is bewezen.
Dan met betrekking tot je laatste punt. Vervelend dat er zo met jouw problemen wordt omgegaan en er geen onduidelijkheid is. Heb je dit al eens tegen je moeder gezegd, dat een diagnose, wat de uitkomst ook mag zijn, bij haar jou ook verder zou kunnen helpen ? Haar overtuigen dat jullie er allebei gebaat zijn zou haar verder kunnen motiveren een hulp traject in te gaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Buurtzwaan op 04-02-2018 01:13:12 ]
Het hoeft echter ook geenszins te betekenen dat ze een psychische stoornis heeft.quote:
[..]
Als ze een andere diagnose krijgt. Ik vind het prima. Omdat er echt zo ontzettend veel aanwijzingen toch daarnaar refereren, vind ik autisme het meest logische. En omdat er een uitgebreid onderzoek voor nodig is om dat te kunnen vaststellen, komt er sowieso wat uit.
Je kan niet stellen dat er niks aan de hand is met een vrouw die nog steeds wegkwijnt n.a.v. een scheiding die 25 jaar geleden plaatsvond maar daar somehow in wilt blijven hangen. Het is trouwens wel verder in haar familie gediagnosticeerd, maar dan zijn het kleinkinderen van haar zussen. Een van haar zussen beweert zelf dat ze het heeft, maar net als mijn moeder is dat niet haar eigen mening maar neemt ze dat gewoon over van wat anderen tegen haar zeggen.
Het gaat je helemaal niet om haar, dat zij hulp krijgt. Het gaat jou om jou. Jij hebt de onrealistische verwachting dat je ineens op magische wijze geholpen zal worden als je moeder gediagnosticeerd wordt met een stoornis.quote:Tuurlijk zou ik er persoonlijk ook mee geholpen zijn als ze gediagnosticeerd word. Dat zou mijn situatie ook verklaren. En de reden waarom ik dat verklaard wil hebben, is omdat ik ondanks dat ik al twee jaar bij PsyQ zit nog steeds geen behandeling krijg, want "ze zijn op zoek naar een passende behandeling". En ik ben waarschijnlijk zo dwangmatig aan het piekeren, omdat het fokking zoveel pijn doet om je te realiseren dat de enige die van mij hield zich niet laat helpen, de rest bij voorbaat negatief over mij denkt. En er is een mooie wereld om mij heel met allemaal leuke aardige mensen, maar ik durf mij aan niemand te binden. En in plaats van behandeling staren behandelaars zich blind op oppervlakkige trekjes zoals "maakt moeilijk oogcontact", "schrijft lange mails en wijdt uit in zijn verwoording" dus hij zal wel autistisch zijn tot het tegendeel is bewezen.
Ten eerste, jij bent er niet bij. Je kan dus niet oordelen dat ik er helemaal naast zit. Daarbij is het ook uitermate respectloos om van een situatie die je niet kent er vanuit te gaan dat ik er met mijn door jou vermeende gedachtekronkels het bij het verkeerde eind heb.quote:Op zondag 4 februari 2018 00:51 schreef madam-april het volgende:
[..]
Het hoeft echter ook geenszins te betekenen dat ze een psychische stoornis heeft.
[..]
Het gaat je helemaal niet om haar, dat zij hulp krijgt. Het gaat jou om jou. Jij hebt de onrealistische verwachting dat je ineens op magische wijze geholpen zal worden als je moeder gediagnosticeerd wordt met een stoornis.
Verder is de stelling dat ik verwachtingen heb ook een aanname van jou.
Ook dat ik het allemaal alleen maar voor mezelf doe.... Ik ken mezelf inmiddels al een klein beetje en ik weet echt wel wat ik voel en dat ik het zeker niet alleen maar in eigenbelang doe.
https://lh3.googleusercon(...)EepJhD4UkomlOe-=h310
Deze is voor jou.
[ Bericht 4% gewijzigd door Samzz op 04-02-2018 07:04:29 ]
Het enige wat ik zei, is dat een vrouw die nog steeds die na +25 jaar nog steeds wegkwijnt vanwege haar scheiding en daar in 'wil' blijven hangen, niet perse een psychische stoornis heeft.quote:
[..]
Ten eerste, jij bent er niet bij. Je kan dus niet oordelen dat ik er helemaal naast zit. Daarbij is het ook uitermate respectloos om van een situatie die je niet kent er vanuit te gaan dat ik er met mijn door jou vermeende gedachtekronkels het bij het verkeerde eind heb.
Ik baseer me op de dingen die jij zelf zegt. Jij zegt letterlijk dat je jouw situatie verklaard wil hebben omdat je denkt dat je dan een passende behandeling zal krijgen en dat jouw situatie verklaard zal worden als je moeder een diagnose krijgt.quote:Verder is de stelling dat ik verwachtingen heb ook een aanname van jou.
Ook dat ik het allemaal alleen maar voor mezelf doe.... Ik ken mezelf inmiddels al een klein beetje en ik weet echt wel wat ik voel en dat ik het zeker niet alleen maar in eigenbelang doe.
https://lh3.googleusercon(...)EepJhD4UkomlOe-=h310
Deze is voor jou.
[ Bericht 4% gewijzigd door Samzz op 04-02-2018 07:04:48 ]
Lul je hier nou eens niet uit. Daarbij, al zou ik het alleen maar in eigenbelang doen: wie denk je wel niet dat je bent om mij daarop te veroordelen?!quote:
[..]
Het enige wat ik zei, is dat een vrouw die nog steeds die na +25 jaar nog steeds wegkwijnt vanwege haar scheiding en daar in 'wil' blijven hangen, niet perse een psychische stoornis heeft.
[..]
Ik baseer me op de dingen die jij zelf zegt. Jij zegt letterlijk dat je jouw situatie verklaard wil hebben omdat je denkt dat je dan een passende behandeling zal krijgen en dat jouw situatie verklaard zal worden als je moeder een diagnose krijgt.
Denk je nou echt dat ik een Wikipedia-pagina heb gelezen over autisme en daarop al mijn conclusies baseer? Ik ben dan misschien geen psycholoog, maar achterlijk ben ik ook niet. Ik werk ook op een plek waar toevallig een heel groot deel in meer of mindere mate ASS hebben. Ik herken zoveel van hen terug in mijn moeder. En andere mensen die ook bekend zijn met autisme, omdat ze het zelf hebben of anderen die het hebben goed kennen, denken ook dat zij het heeft. Alleen de meeste mensen inclusief die arrogante huisarts denken: autisme = introvert, geen oogcontact, alles hetzelfde willen, monotoon praten, goed in wiskunde, "rare maniertjes"
[ Bericht 1% gewijzigd door Samzz op 04-02-2018 07:08:17 ]
Offtopic berichten verwijderd. Ook wil ik TS met klem vragen normaal en zonder persoonlijk te worden te reageren op andere users
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Ik heb het over mijn ervaring met een ouder.quote:
[..]
Je gaf zelf aan dat jouw posts niets met autisme te maken hadden maar meer met wat uitzonderingsgevallen of zo?
Zelf heb ik meer de indruk dat je "de autist" meer als een soort hopeloos geval als deezer wilt zien, maar dan weet je niks (en hij was een troll, waarom had niemand dat door?).
Hm. Lastig. De generatie van mijn ouders (65+) is opgegroeid met normen en waarden die veel meer in lijn zijn met autisme, zoals rust (niet gewend aan prikkels) en regelmaat (steeds dezelfde patronen: maandag wasdag, woensdag gehaktdag, flexwerk bestond niet), niet extreem in je emoties zijn en zo. Moeilijk te zeggen of hun gedrag door autisme komt of door de naoorlogse opvoeding. Niet alleen mij ouders, maar vrijwel iedereen die ik ken van die generatie.
Niemand veroordeelt je.quote:
[..]
Lul je hier nou eens niet uit. Daarbij, al zou ik het alleen maar in eigenbelang doen: wie denk je wel niet dat je bent om mij daarop te veroordelen?!
Jij schrijft dat je zelf een diagnose hebt, maar dat er nog naar een passende behandeling wordt gezocht. Je schrijft ook dat een diagnose van je moeder jou kan helpen. Dat is onrealistisch: een diagnose van je moeder laat PsyQ niet miraculeus een passende behandeling voor jou vinden.
Verder: zoals ik hierboven schreef, de generatie 65+ kan heel goed door opvoeding "autistische trekjes" hebben gekregen. In elk van ons zitten autistische trekjes, en bij die generatie werden die gestimuleerd omdat dat gedrag de norm was.
Het verschil met een echte autist is dat ander gedrag de autist extreem veel energie kost, en dat is iets waar ik je niet over hoor.
Beetje rare OP imo.
Mja, ik heb een vader met autisme. Lichte vorm van Asperger. Verder is hij ook hoogbegaafd dus kan dingen verder wel goed in perspectief zetten en is gewoon een wijze oude man
Wat ik er vroeger van gemerkt heb is dat hij het soms lastig vond om zich in te leven in mijn situatie (soms ging dat wel en kwam hij voor me op, en soms zat hij rigide vast in zijn eigen denkbeeld), dat hij soms ineens prikkelbaar kan raken van dingen, dat hij niet goed tegen ‘spontane’ veranderingen kan en je ‘m er altijd ff van te voren op moet voorbereiden, en dat hij nooit/zelden meegaat naar drukke plekken.
Was/is allemaal heel normaal voor mij om daar gewoon rekening mee te houden mbt m’n vader, nooit echt last van ondervonden en hij volgens mij ook niet echt.
Mijn vader
Mja, ik heb een vader met autisme. Lichte vorm van Asperger. Verder is hij ook hoogbegaafd dus kan dingen verder wel goed in perspectief zetten en is gewoon een wijze oude man
Wat ik er vroeger van gemerkt heb is dat hij het soms lastig vond om zich in te leven in mijn situatie (soms ging dat wel en kwam hij voor me op, en soms zat hij rigide vast in zijn eigen denkbeeld), dat hij soms ineens prikkelbaar kan raken van dingen, dat hij niet goed tegen ‘spontane’ veranderingen kan en je ‘m er altijd ff van te voren op moet voorbereiden, en dat hij nooit/zelden meegaat naar drukke plekken.
Was/is allemaal heel normaal voor mij om daar gewoon rekening mee te houden mbt m’n vader, nooit echt last van ondervonden en hij volgens mij ook niet echt.
Mijn vader
Fuck the EBU.
ik denk dat mn pa autist is mn moeder borderline en me broer een narcist. Altijd wel gezellig gehad met elkaar dus het was niet nodig om het verder te onderzoeken
quote:
ik denk dat mn pa autist is mn moeder borderline en me broer een narcist. Altijd wel gezellig gehad met elkaar dus het was niet nodig om het verder te onderzoeken
Ik weet niet hoe je erbij komt dat ik me ergens uit probeer te lullen.. En waar veroordeel ik je precies?quote:
[..]
Lul je hier nou eens niet uit. Daarbij, al zou ik het alleen maar in eigenbelang doen: wie denk je wel niet dat je bent om mij daarop te veroordelen?!
Jij bent geen psycholoog en zelfs al was je een psycholoog dan nog zou je geen diagnose kunnen stellen zonder uitgebreid onderzoek.quote:Denk je nou echt dat ik een Wikipedia-pagina heb gelezen over autisme en daarop al mijn conclusies baseer? Ik ben dan misschien geen psycholoog, maar achterlijk ben ik ook niet. Ik werk ook op een plek waar toevallig een heel groot deel in meer of mindere mate ASS hebben. Ik herken zoveel van hen terug in mijn moeder. En andere mensen die ook bekend zijn met autisme, omdat ze het zelf hebben of anderen die het hebben goed kennen, denken ook dat zij het heeft. Alleen de meeste mensen inclusief die arrogante huisarts denken: autisme = introvert, geen oogcontact, alles hetzelfde willen, monotoon praten, goed in wiskunde, "rare maniertjes"
Het is best mogelijk dat je moeder autisme heeft, maar het kan ook zo zijn dat er geen sprake is van een stoornis. Het feit dat iemand bepaalde kenmerken van een stoornis heeft, hoeft niet te betekenen dat iemand ook daadwerkelijk een stoornis heeft.
Ik snap sowieso niet hoe je erbij komt dat een diagnose voor je moeder, ervoor zal zorgen dat er voor jou een passende behandeling gevonden wordt.
Hm... even puur vanuit de vraag uit het de OP: Ja, ik ben opgevoed door een moeder met asperger en soms is dat knap lastig geweest. Als kind, maar nu ook, krijg ik regelmatig vragen over wat normaal sociaal gedrag is, waarom contacten fout lopen, maar ook met het niet aanvoelen van grenzen. Soms ben ik meer ouder dan kind in de relatie. Desondanks houd ik enorm veel van mijn moeder, ze doet altijd haar best. Alleen soms lukken dingen niet
En wat is je punt? Ga je er zodoende meteen vanuit dat ik het bij het verkeerde eind heb, dat er niks met mijn moeder aan de hand is en dat ik dus gewoon vreemde dingen in mijn hoofd haal? Want zo komt het over namelijk.quote:
Jij bent geen psycholoog en zelfs al was je een psycholoog dan nog zou je geen diagnose kunnen stellen zonder uitgebreid onderzoek.
Maak jij ook mee dat ze jou vaak onderbreekt en ook niet lijkt te begrijpen dat jij je door zoiets genegeerd kan voelen? Kan er alleen een dialoog plaatsvinden als jij meegaat in haar beleving?quote:
Hm... even puur vanuit de vraag uit het de OP: Ja, ik ben opgevoed door een moeder met asperger en soms is dat knap lastig geweest. Als kind, maar nu ook, krijg ik regelmatig vragen over wat normaal sociaal gedrag is, waarom contacten fout lopen, maar ook met het niet aanvoelen van grenzen. Soms ben ik meer ouder dan kind in de relatie. Desondanks houd ik enorm veel van mijn moeder, ze doet altijd haar best. Alleen soms lukken dingen niet
Ik vind dit heel erg ontzettend moeilijk. Ik was mij er voorheen niet eens bewust van, maar mensen zeiden tegen mij dat mijn moeder erg overheersend is, terwijl ik altijd het idee heb gehad dat ik degene ben die dwars is. Ik ben nu meer bewust van hoe het contact nou eigenlijk gaat en er is nooit wederkerigheid. En dat voelt erg kut, want het gaat ook nooit komen.
Mijn punt is, dat jij die diagnose niet kan stellen. Ik ga er helemaal niet vanuit dat jij het bij het verkeerde eind hebt, maar ik ga er net zo min vanuit dat je het bij het goede eind hebt.quote:
[..]
En wat is je punt? Ga je er zodoende meteen vanuit dat ik het bij het verkeerde eind heb, dat er niks met mijn moeder aan de hand is en dat ik dus gewoon vreemde dingen in mijn hoofd haal? Want zo komt het over namelijk.
Ik kan niet beoordelen of je moeder een stoornis heeft, maar jij ook niet.
Waarom denk je dat jij geholpen zou zijn als je moeder een diagnose krijgt?
Ik ga deze discussie niet met jou voeren. Voor dit soort stellingen zit je in het verkeerde topic. Voor jou ben ik een anoniem internet-persoon, maar hier zit wel een mens met gevoel. Je hebt de verkeerde vraag op het verkeerde moment gesteld. Er zijn een hoop FOK!-nerds met het empathisch vermogen van een amoebe die dit gewoon niet begrijpen en uitermate dom en lomp zijn, maar van jou had ik dit niet verwacht.quote:
[..]
Mijn punt is, dat jij die diagnose niet kan stellen. Ik ga er helemaal niet vanuit dat jij het bij het verkeerde eind hebt, maar ik ga er net zo min vanuit dat je het bij het goede eind hebt.
Ik kan niet beoordelen of je moeder een stoornis heeft, maar jij ook niet.
Waarom denk je dat jij geholpen zou zijn als je moeder een diagnose krijgt?
En hou er nou over op!
Adem eens in en uit. Ik heb het topic ff doorgelezen en het valt me op hoe snoeihard je naar iedereen lijkt uit te halen die een mening heeft die niet meteen de jouwe is. Het kan niet zo zijn dat iedereen met je eens is, dan is het geen discussie meer maar een stelletje ja-knikkers. Ben je daar echt mee gebaat?quote:
[..]
Ik ga deze discussie niet met jou voeren. Voor dit soort stellingen zit je in het verkeerde topic. Voor jou ben ik een anoniem internet-persoon, maar hier zit wel een mens met gevoel. Je hebt de verkeerde vraag op het verkeerde moment gesteld. Er zijn een hoop FOK!-nerds met het empathisch vermogen van een amoebe die dit gewoon niet begrijpen en uitermate dom en lomp zijn, maar van jou had ik dit niet verwacht.
En hou er nou over op!
Serieus, adem in en uit en probeer in te zien dat er eerlijke goed bedoelde reacties geschreven zijn in dit topic, ook al strookt dat niet helemaal met hoe jij zelf erover denkt. Zelfs met die van madam-april is er niks mis mee. Jazeker zijn er FOKkers met de empathisch vermogen van een amoebe maar die zie ik hier echt niet reageren en geloof me maar, ik ken een aardig lijstje ondertussen.
Sta je eigenlijk wel open voor een discussie?
Op zondag 13 april 2014 19:50 schreef Mss het volgende:
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
Ik denk dat autisme en dergelijke in de jaren waarin veel ouders opgroeiden nog niet echt werd (h)erkend.
Om die reden blijft het gissen, maar ik heb wel een sterk vermoeden dat mijn pa een vorm van autisme heeft: Hij heeft in zijn jeugd nooit echt vrienden gehad, nooit eens uit geweest, altijd bij zijn ouders thuis aan het studeren, ook op de zaterdagavond.
Toen hij begon met werken heeft hij wel wat contacten aangelegd met collega's, maar inmiddels gepensioneerd en hij slijt zijn dagen voor 99% binnen achter zijn computer, luisterend naar klassieke muziek.
Hij is weinig / niet geïnteresseerd in andere mensen (valt tijdens een bezoek gerust in slaap /knikkebollen) en ook met ons als kind wist hij zich moeilijk een houding te geven (moeite met intimiteit). Dat zie ik gewoon terug op foto's waarop hij ons als kind vasthoudt en dergelijke. Hij kan ook heel lang praten (zwammen) over vroeger of over de meest onzinnige dingen zoals de wasmachine die kapot is. Op vakantie gaan (afwisseling) doet hij liever niet, en eenmaal op vakantie interesseert hij zich meer in bijvoorbeeld verkeersborden / de landkaart / wagenroutes dan van de schoonheid op locatie. Plekken zoals schiphol etc. wordt hij zenuwachtig van.
Desondanks wel een hele lieve vader waar geen kwaad in zit. Had geen andere willen hebben, behalve dan op het punt dat er gewoon weinig te beleven is met hem, hij vindt niets echt leuk en wordt overal zenuwachtig van behalve van thuis zitten
Om die reden blijft het gissen, maar ik heb wel een sterk vermoeden dat mijn pa een vorm van autisme heeft: Hij heeft in zijn jeugd nooit echt vrienden gehad, nooit eens uit geweest, altijd bij zijn ouders thuis aan het studeren, ook op de zaterdagavond.
Toen hij begon met werken heeft hij wel wat contacten aangelegd met collega's, maar inmiddels gepensioneerd en hij slijt zijn dagen voor 99% binnen achter zijn computer, luisterend naar klassieke muziek.
Hij is weinig / niet geïnteresseerd in andere mensen (valt tijdens een bezoek gerust in slaap /knikkebollen) en ook met ons als kind wist hij zich moeilijk een houding te geven (moeite met intimiteit). Dat zie ik gewoon terug op foto's waarop hij ons als kind vasthoudt en dergelijke. Hij kan ook heel lang praten (zwammen) over vroeger of over de meest onzinnige dingen zoals de wasmachine die kapot is. Op vakantie gaan (afwisseling) doet hij liever niet, en eenmaal op vakantie interesseert hij zich meer in bijvoorbeeld verkeersborden / de landkaart / wagenroutes dan van de schoonheid op locatie. Plekken zoals schiphol etc. wordt hij zenuwachtig van.
Desondanks wel een hele lieve vader waar geen kwaad in zit. Had geen andere willen hebben, behalve dan op het punt dat er gewoon weinig te beleven is met hem, hij vindt niets echt leuk en wordt overal zenuwachtig van behalve van thuis zitten
Het is wel dat ze een dialoog aangaat, maar heel heftig wil discussiëren wanneer ik een andere mening heb. Daarnaast is empathie en omgaan met emoties een enorm punt. Ze kan me enorm eenzaam laten voelen. Aan de ene kant wil ze dat ik deel wat ik beleef, maar ze weet er niet mee om te gaan, waardoor ze woedeaanvallen krijgt. Dit koopt ze vervolgens weer af, terwijl ik liever een knuffel zou krijgen. Alleen dat snapt ze niet.quote:
[..]
Maak jij ook mee dat ze jou vaak onderbreekt en ook niet lijkt te begrijpen dat jij je door zoiets genegeerd kan voelen? Kan er alleen een dialoog plaatsvinden als jij meegaat in haar beleving?
Ik vind dit heel erg ontzettend moeilijk. Ik was mij er voorheen niet eens bewust van, maar mensen zeiden tegen mij dat mijn moeder erg overheersend is, terwijl ik altijd het idee heb gehad dat ik degene ben die dwars is. Ik ben nu meer bewust van hoe het contact nou eigenlijk gaat en er is nooit wederkerigheid. En dat voelt erg kut, want het gaat ook nooit komen.
De wederkerigheid is er wel, maar dat kost vooral vanuit mijn kant veel energie.
TS, als je moeder het diagnosetraject niet in wilt houd het daarbij op. Je kan haar niet dwingen om geholpen te worden. Als je dat wel doet is het enige wat het op levert dat jullie band nog slechter wordt.
Ik heb ook een ouder die weigert om hulp te aanvaarden en je kan wel vertellen dat je graag wilt dat hij/zij hulp zoekt maar daarbij houd het op. Je kan niet je moeder meesleuren naar de huisarts en dan verwachten dat zij mee gaat werken als ze niet wilt.
Wellicht voelt ze alsof ze als een klein kind behandeld wordt en daarin tegenwerkt, omdat het niet meer op volwassen niveau is.
Bovendien, wat denk je dat er gaat veranderen, als ze eenmaal de diagnose heeft? Dan veranderd er niks, je moeder is nog steeds hetzelfde namelijk.
Ik heb ook een ouder die weigert om hulp te aanvaarden en je kan wel vertellen dat je graag wilt dat hij/zij hulp zoekt maar daarbij houd het op. Je kan niet je moeder meesleuren naar de huisarts en dan verwachten dat zij mee gaat werken als ze niet wilt.
Wellicht voelt ze alsof ze als een klein kind behandeld wordt en daarin tegenwerkt, omdat het niet meer op volwassen niveau is.
Bovendien, wat denk je dat er gaat veranderen, als ze eenmaal de diagnose heeft? Dan veranderd er niks, je moeder is nog steeds hetzelfde namelijk.
Twiddel
Heh? Ze zegt alleen dat het kán dat je moeder autisme heeft maar dat het niet hóéft, aangezien er nog geen officiele diagnose is gesteld. Dat klopt ook gewoon. Niks doms/lomps aan.quote:
[..]
Ik ga deze discussie niet met jou voeren. Voor dit soort stellingen zit je in het verkeerde topic. Voor jou ben ik een anoniem internet-persoon, maar hier zit wel een mens met gevoel. Je hebt de verkeerde vraag op het verkeerde moment gesteld. Er zijn een hoop FOK!-nerds met het empathisch vermogen van een amoebe die dit gewoon niet begrijpen en uitermate dom en lomp zijn, maar van jou had ik dit niet verwacht.
En hou er nou over op!
Wat ben jij gevoelig, mèn. Ook die rare apologetic OP al.
Fuck the EBU.
quote:
[..]
Het is wel dat ze een dialoog aangaat, maar heel heftig wil discussiëren wanneer ik een andere mening heb. Daarnaast is empathie en omgaan met emoties een enorm punt. Ze kan me enorm eenzaam laten voelen. Aan de ene kant wil ze dat ik deel wat ik beleef, maar ze weet er niet mee om te gaan, waardoor ze woedeaanvallen krijgt. Dit koopt ze vervolgens weer af, terwijl ik liever een knuffel zou krijgen. Alleen dat snapt ze niet.
De wederkerigheid is er wel, maar dat kost vooral vanuit mijn kant veel energie.
Pfffff wat is dit herkenbaar zeg! Heb jij wel een vader waar je terechtkan met je emoties of ook dat niet?
Ik heb dan wat meer geluk denk ik dan jij dat mijn moeder wel qua persoonlijkheid erg zorgzaam is. Woede-aanvallen krijgt ze niet, want ze trekt een soort schild om zich heen. Als dit niet lukt of wanneer iemand op zo'n moment aan haar gaat trekken, begint ze serieus als een kind van drie te janken. Dan is alles haar teveel.
Ik vind het vooral zielig voor haar. Ik neem het haar familie kwalijk dat ze geen initiatief hebben genomen om haar op te vangen. Los van of ze wel of geen autisme zou hebben, iedereen kent haar wel als een kwetsbare gevoelige vrouw. Hoe ze zich de eerste jaren door haar scheiding heeft geslagen, is heel bewonderingswaardig, want ze ging dingen zoals reizen want dat kon ze niet toen ze nog met mijn vader getrouwd was, want hij heeft vliegangst en sowieso bepaalde hij wat er moest gebeuren. Maar met name haar emoties kan ze niet begrijpen en ze durfde er niet over te praten. En dit kan ze tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Ik zeg "begrijpen" maar "bevatten" is eigenlijk een beter woord. Het is too much. Ze hoopte eigenlijk dat die emoties zouden slijten, maar dat gebeurde dus niet en toen is het met drinken etc heel erg bergafwaarts met haar gegaan.
De laatste jaren heb ik bij haar familie vaak aan de bel getrokken hoe de situatie is. Dit is gelukkig wel wat meer doorgekomen bij haar oudste zus en haar man. Zij komen ook af en toe langs of ze nodigen haar uit. Ik ben daar heel blij om!
Mijn vader is een ontzettende manipulatieve lafaard. Op zich vind ik het wel goed dat hij wel bezorgd is om zijn ex-vrouw en ervoor gezorgd heeft dat ze financieel nooit iets tekort zal komen. Pas afgelopen jaar heeft hij mij daar wat meer over uitgelegd. De jaren ervoor kreeg ik alleen standaard te horen dat ik dat toch niet begrijp en mij er niet mee hoor te bemoeien. Dat resulteerde alleen maar in strijd dat ik zei dat hij haar gewoon met rust moet laten - niks geen financien of whatever - laat haar met rust en geef haar de kans zich van hem los te maken. Maar net als bij mijn moeder is het alsof je tegen dovemansoren schreeuwt. Alleen bij hem is het narcisme.
Maar dat hij zich schuldig voelt, is zijn probleem, maar als hij verder niks met haar te maken wilt hebben, moet hij daar concreet in zijn tegen haar en niet de ene keer makkelijk doen om haar met administratieve dingetjes te helpen en de andere keer zeggen dat ze een onverzorgde domme trut is die hem elke keer lastigvalt.
Ik vind het zelf erg moeilijk, want eigenlijk betekent dit dus dat ik echt niemand heb. Het beste zou zijn om het contact met hen allemaal te verbreken en van nul af aan een nieuw leven beginnen, maar ik voel mij daar met mijn eigen issues niet sterk genoeg voor. Ik heb nu gelukkig - na twee jaar! - toestemming gekregen om mee te mogen doen met trainingen van PsyQ om met mijn ADHD om te kunnen gaan. Ik hoop dat ik daarmee wat zelfstandiger kan functioneren en van daaruit mijn leven kan opbouwen. Ik zou eigenlijk ook wel wat hulp willen voor alle emotionele shit, maar n.a.v. mijn vele ervaringen met de psychische hulpverlening vrees ik dat het in mijn geval zelfs averechts gaat werken. The world is a tough place en je redt dat alleen als je zelf sterker bent. Het is net als met bodybuilden of afvallen - je moet lijden om er uiteindelijk sterker door te worden. Ik heb het idee dat ze dat idee in de psychiatrie niet echt snappen.
|
|
