R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zijn hier mensen waarvan één van hun ouders of allebei autisme hebben? Hoe hebben jullie dat beleefd?
-------
Overigens is dit niet bedoeld om kwaad te spreken over mensen die autisme hebben. Dat is namelijk iets waar je niks aan kan doen.
Dit topic is evenmin bedoeld om te stellen dat mensen met ASS geen goede ouders zouden kunnen zijn. En zeker niet om te zeggen dat ze gesteriliseerd zouden moeten worden.
Het gaat over hoe kinderen van het hebben beleefd.
Misschien worden er schrijnende verhalen gepost. Als jij autisme hebt en je leest het, bedenk dan dat dit niet over jou gaat! Ieder mens is anders en elke situatie is ook anders.
Mocht het gebeuren dat jij je hierdoor rot gaat voelen, vertel dat dan gerust en blijf er niet alleen over piekeren. Als je er erg boos door wordt, is het wellicht wel verstandig te spuien in het ASS-topic of in een ander topic dan dit, omdat anders twee onderwerpen door elkaar gaan lopen en dan krijg je strijd waar niemand iets aan heeft. Als je gewoon vragen hebt die hierop aansluiten of je wilt er rustig wat over zeggen, dan zou je dat wel hier kunnen doen.
Nogmaals: probeer dit niet te interpreteren als aanval op jou. Als je ondanks dat ik dit zeg je je toch gekwetst voelt, is dat overigens niet gek, want gevoel en verstand zijn twee verschillende dingen die niet altijd in verhouding tot elkaar staan.
http://www.kindvanauti.nl
-------
Overigens is dit niet bedoeld om kwaad te spreken over mensen die autisme hebben. Dat is namelijk iets waar je niks aan kan doen.
Dit topic is evenmin bedoeld om te stellen dat mensen met ASS geen goede ouders zouden kunnen zijn. En zeker niet om te zeggen dat ze gesteriliseerd zouden moeten worden.
Het gaat over hoe kinderen van het hebben beleefd.
Misschien worden er schrijnende verhalen gepost. Als jij autisme hebt en je leest het, bedenk dan dat dit niet over jou gaat! Ieder mens is anders en elke situatie is ook anders.
Mocht het gebeuren dat jij je hierdoor rot gaat voelen, vertel dat dan gerust en blijf er niet alleen over piekeren. Als je er erg boos door wordt, is het wellicht wel verstandig te spuien in het ASS-topic of in een ander topic dan dit, omdat anders twee onderwerpen door elkaar gaan lopen en dan krijg je strijd waar niemand iets aan heeft. Als je gewoon vragen hebt die hierop aansluiten of je wilt er rustig wat over zeggen, dan zou je dat wel hier kunnen doen.
Nogmaals: probeer dit niet te interpreteren als aanval op jou. Als je ondanks dat ik dit zeg je je toch gekwetst voelt, is dat overigens niet gek, want gevoel en verstand zijn twee verschillende dingen die niet altijd in verhouding tot elkaar staan.
http://www.kindvanauti.nl
Goed topic. Ben benieuwd.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Volgens mij heeft mijn moeder een vorm van autisme. En ze is ook de 70 gepasseerd. Haar kinderachtige (pest-)trekken worden naar waarschijnlijkheid alleen maar erger. Mijn grootste probleem met dat mens is dat ze 0 kan inleven in anderen. Hoe erg een ander het ook heeft. Ik, mn broertjes, anderen. Ze blijft je de schuld toeschuiven. Erger nog het is alleen dan dat ze je ahw. extra op je wonden inwrijft. Ipv medeleven houd ze er bijna van om kil en hard te doen. Zeer sadistische natuur heeft dat mens. Ze lijkt wel een fokker.
Ook belt ze op om ruzie te maken. Ze belt bijv. op met de shitvraag of ik 'het geld' wel heb ontvangen. Omdat ik niet per direkt terugbel dat het geld op mn rekening staat belt ze me plat. Als Ze me te pakken krijgt en ik zucht gaat ze los. En hangt ze op. Ze doet het erom. Heel moeilijk. Het is een soort dementie bij haar.
Ook belt ze op om ruzie te maken. Ze belt bijv. op met de shitvraag of ik 'het geld' wel heb ontvangen. Omdat ik niet per direkt terugbel dat het geld op mn rekening staat belt ze me plat. Als Ze me te pakken krijgt en ik zucht gaat ze los. En hangt ze op. Ze doet het erom. Heel moeilijk. Het is een soort dementie bij haar.
Klinkt niet direct als het beeld dat ik heb bij autismequote:Op zaterdag 3 februari 2018 21:23 schreef Sadcopter het volgende:
Volgens mij heeft mijn moeder een vorm van autisme. En ze is ook de 70 gepasseerd. Haar kinderachtige (pest-)trekken worden naar waarschijnlijkheid alleen maar erger. Mijn grootste probleem met dat mens is dat ze 0 kan inleven in anderen. Hoe erg een ander het ook heeft. Ik, mn broertjes, anderen. Ze blijft je de schuld toeschuiven. Erger nog het is alleen dan dat ze je ahw. extra op je wonden inwrijft. Ipv medeleven houd ze er bijna van om kil en hard te doen. Zeer sadistische naf
tuur heeft dat mens. Ze lijkt wel een fokker.
Ik vermoed dat mijn pa een of andere variant heeft. Slecht oogcontact tijdens het praten, sociaal onhandig, kan niet werken in een afgesloten omgeving maar alleen buiten.
Hij is ondanks dat wel een enorm slimme en behulpzame man, en ik zou hem voor geen goud willen missen.
Hij is ondanks dat wel een enorm slimme en behulpzame man, en ik zou hem voor geen goud willen missen.
De rigide patronen en dagelijkse routines zijn lastig. Omdat er geen ruimte is voor verandering. Maar bijkomende problemen als gevolg van het autisme zijn lastiger dan het autisme zelf. En gebrek aan wederkerigheid of tonen van emoties en dergelijke.
Mijn situatie:
Mijn moeder is autistisch. Dit is nog niet officieel gediagnosticeerd, maar er zijn zoveel aanwijzingen dat hierover niet getwijfeld hoeft te worden. Ze vindt hulp aanvaarden en over haar gevoelens praten sowieso heel eng. Vorig jaar was het bijna gelukt dat ze getest zou worden. Het lukte mij om haar te overtuigen naar de huisarts te gaan. Het gaf haar ontzettend veel stress en ze was heel erg boos op mij, maar omdat ze wel begrijpt dat ik dat wil omdat ik mij zorgen maak, stemde ze in. Het gaat niet goed met haar en ze verzorgt zichzelf en haar huishouden slecht, dus om die reden wil ik graag dat er hulp komt. Als die hulp er niet komt, dan blijven mensen achter haar rug om roddelen of ze geven haar allemaal verschillende goede doch kortzichtige raad waar ze alleen maar van in de war raakt. Ze zit niet te wachten op mensen die maar blijven aandringen dat ze op Facebook etc moet komen etc. Daarom denk ik dat het goed is dat er een coach komt die haar kan helpen te leven op de manier die ze zelf het prettigst vindt, maar wel in de gaten blijft houden of het goed gaat met haar zelfzorg etc.
Haar eigen huisarts was er niet, maar de vervangster was zowel begripvol naar haar als naar mij. Tot mijn positieve verrassing leek mijn moeder het heel fijn te vinden dat iemand wel oprechte belangstelling in haar toonde. Ik vond dat heel mooi om te zien en ik hoopte dat het balletje ging rollen.
Helaas gooide haar eigen huisarts roet in het eten. Mijn moeder heeft weinig zelfreflectie en heeft weinig inzicht in haar problemen. Dus zei ze tegen haar eigen huisarts "ik ben hier omdat mijn zoon dat wilt". Dat mens heeft geloof ik al de pik op mij, dus kwam ze met dat ik haar leven domineer, dat ze niks autistisch aan haar kan zien (alsof dat persé meteen zichtbaar moet zijn) en dat mijn moeder naar de huisartsenpsycholoog kan als ze daar zelf behoefte aan heeft. Dat laatste is nou verdomme het probleem: ze zoekt geen hulp op momenten dat ze die wel nodig heeft! Ik heb een keer meegemaakt dat bijna haar huis was afgefikt toen ze in slaap was gevallen terwijl er eten op het fornuis stond te koken.
Ik denk dat haar broer en haar twee zussen ook autisme hebben. Mijn oom is erg op zichzelf, maar hij is tevreden met zijn leven, dus dit zie ik persoonlijk niet als probleem. Haar twee zussen zijn beiden getrouwd met een heel sociale en ondernemende man, dus die vullen hun aan en dat gaat goed.
Mijn moeder had de pech dat mijn vader alleen maar werkte en verder gewoon deed waar hij zin in had. Mijn opvoeding liet hij geheel aan haar over. Mijn moeder vond dat hij zijn enige zoon - mij dus - verwaarloosde. Ze probeerde dat te compenseren. Mijn moeder heeft echt heel veel voor mij gedaan! Aan haar inzet valt niks te verwijten, want wat betreft oprechte moederliefde is zij het ultieme voorbeeld.
Achteraf terugkijkend naar toen herinner ik mij wel dat ze zich ontzettend ongemakkelijk en zenuwachtig voelde als ze bijvoorbeeld meehielp met rijden tijdens schoolreisjes. Dus het feit dat ze het überhaupt deed is wel erg aan haar te prijzen!
Met mij was ook iets aan de hand. Dat blijkt ADHD te zijn, maar dat werd aangezien voor autisme. Mensen zeiden mijn moeder dat ik een raar apart kind was en mijn moeder zei dat vervolgens tegen mij. Nog steeds snapt ze gewoon niet dat dat heel erg kwetsend voor mij was en dat ik daar nog steeds een heel erg minderwaardigheidscomplex aan heb overgehouden. Dit is trouwens één van de aanwijzingen waaruit ikzelf vermoed dat het bij haar autisme is: dingen die ze niet kan bevatten of begrijpen neemt ze gewoon over van anderen.
Toen ik 12 was, besloot mijn vader van haar te scheiden en met een andere vrouw verder te gaan. Tijdens diezelfde periode verloor ze haar beide ouders. Begrijpelijk dat ze daar helemaal kapot van raakte. Ze heeft veel te weinig steun gekregen van haar eigen familie. Nota bene de ouders van mijn vader waren samen met iemand anders de enigen die uit zichzelf regelmatig vroegen hoe het met haar was en haar bleven bezoeken. Mijn vader voelde en voelt zich nog steeds wel schuldig dat hij haar verwaarloosde, dus hij blijft haar financieel ondersteunen en haar belastingen doen. Heel veel mensen prijzen dat in hem, maar ik zie dat anders. Ik denk dat hij dat onder anderen doet voor zijn eigen ego, namelijk dat zijn ex hem nog steeds nodig heeft en dat hij het toch allemaal zo fantastisch heeft opgelost. Maar hij ontneemt haar daarmee wel de gelegenheid om van hem los te kunnen komen. Ze blijft hiermee de hoop koesteren dat hij nog van haar houdt.
Ik denk persoonlijk dat ze het gevoel dat ze belazerd is en zich aan haar lot overgelaten voelt verwardt met het idee dat ze nog van mijn vader houdt. Als ik met haar probeer te praten, houdt ze dat af. Ik zie aan haar dat het haar anders zou overspoelen. Rationeel kan ze het ergens wel begrijpen. Maar nadenken over de situatie en zich nieuwe mogelijkheden in haar leven voorstellen lukt haar niet. Dat geeft 'error' in haar hoofd. Ze klampt zich vast aan alles wat nog vertrouwd voor haar is. Om de gevoelens de baas te kunnen, begon ze met drinken. Ik heb haar heel vaak horen zeggen dat ze eigenlijk niet meer wilt leven en alleen voor er geen einde aan maakt.
Ze is nu 66. Drinken doet ze niet meer en relatief gaat het goed met haar. Maar alles heeft zijn diepe sporen op haar achtergelaten. Ze ziet er oud uit voor haar leeftijd. Ik gun haar een beter leven en omdat ze mij nooit heeft laten vallen, wil ik haar ook helpen. We botsen heel erg. Ik heb veel behoefte aan nieuwe impulsen, maar zij wil die juist ontwijken. Ik kan nooit 100% contact met haar krijgen. Ik moet continu vechten tegen een monoloog. Ik weet dat ik rustig moet blijven, maar dat lukt mij niet als ik elke keer in alles word tegengehouden en ze echt overal tot in de kleinste dingetjes heel dwars reageert. Ik moet altijd meegaan in haar beleving. Als het mij teveel wordt, dan raakt zij daarvan overstuur.
Het ergste vind ik het onbegrip van de omgeving. Dat mensen niet weten wat autisme inhoudt, dat kan ik ze niet verwijten. Als ik ze vertel dat ik autisme vermoed, zouden ze bijvoorbeeld wat informatie erover kunnen lezen en bekijken of ze daar wat herkennen in haar. Maar in plaats daarvan hebben ze meteen hun oordeel al klaar. De meesten zeggen dat mijn moeder gewoon depressief is en te slap om aan zichzelf te werken. En dat ik aan autisme denk, komt volgens hen omdat ikzelf ook op autisme zou worden getest, dus daarom zou ik dus denken dat iedereen met problemen ook autisme heeft. Zo godverdomme onbeschoft!!! Zowel respectloos naar mij als naar haar.
Mijn moeder is autistisch. Dit is nog niet officieel gediagnosticeerd, maar er zijn zoveel aanwijzingen dat hierover niet getwijfeld hoeft te worden. Ze vindt hulp aanvaarden en over haar gevoelens praten sowieso heel eng. Vorig jaar was het bijna gelukt dat ze getest zou worden. Het lukte mij om haar te overtuigen naar de huisarts te gaan. Het gaf haar ontzettend veel stress en ze was heel erg boos op mij, maar omdat ze wel begrijpt dat ik dat wil omdat ik mij zorgen maak, stemde ze in. Het gaat niet goed met haar en ze verzorgt zichzelf en haar huishouden slecht, dus om die reden wil ik graag dat er hulp komt. Als die hulp er niet komt, dan blijven mensen achter haar rug om roddelen of ze geven haar allemaal verschillende goede doch kortzichtige raad waar ze alleen maar van in de war raakt. Ze zit niet te wachten op mensen die maar blijven aandringen dat ze op Facebook etc moet komen etc. Daarom denk ik dat het goed is dat er een coach komt die haar kan helpen te leven op de manier die ze zelf het prettigst vindt, maar wel in de gaten blijft houden of het goed gaat met haar zelfzorg etc.
Haar eigen huisarts was er niet, maar de vervangster was zowel begripvol naar haar als naar mij. Tot mijn positieve verrassing leek mijn moeder het heel fijn te vinden dat iemand wel oprechte belangstelling in haar toonde. Ik vond dat heel mooi om te zien en ik hoopte dat het balletje ging rollen.
Helaas gooide haar eigen huisarts roet in het eten. Mijn moeder heeft weinig zelfreflectie en heeft weinig inzicht in haar problemen. Dus zei ze tegen haar eigen huisarts "ik ben hier omdat mijn zoon dat wilt". Dat mens heeft geloof ik al de pik op mij, dus kwam ze met dat ik haar leven domineer, dat ze niks autistisch aan haar kan zien (alsof dat persé meteen zichtbaar moet zijn) en dat mijn moeder naar de huisartsenpsycholoog kan als ze daar zelf behoefte aan heeft. Dat laatste is nou verdomme het probleem: ze zoekt geen hulp op momenten dat ze die wel nodig heeft! Ik heb een keer meegemaakt dat bijna haar huis was afgefikt toen ze in slaap was gevallen terwijl er eten op het fornuis stond te koken.
Ik denk dat haar broer en haar twee zussen ook autisme hebben. Mijn oom is erg op zichzelf, maar hij is tevreden met zijn leven, dus dit zie ik persoonlijk niet als probleem. Haar twee zussen zijn beiden getrouwd met een heel sociale en ondernemende man, dus die vullen hun aan en dat gaat goed.
Mijn moeder had de pech dat mijn vader alleen maar werkte en verder gewoon deed waar hij zin in had. Mijn opvoeding liet hij geheel aan haar over. Mijn moeder vond dat hij zijn enige zoon - mij dus - verwaarloosde. Ze probeerde dat te compenseren. Mijn moeder heeft echt heel veel voor mij gedaan! Aan haar inzet valt niks te verwijten, want wat betreft oprechte moederliefde is zij het ultieme voorbeeld.
Achteraf terugkijkend naar toen herinner ik mij wel dat ze zich ontzettend ongemakkelijk en zenuwachtig voelde als ze bijvoorbeeld meehielp met rijden tijdens schoolreisjes. Dus het feit dat ze het überhaupt deed is wel erg aan haar te prijzen!
Met mij was ook iets aan de hand. Dat blijkt ADHD te zijn, maar dat werd aangezien voor autisme. Mensen zeiden mijn moeder dat ik een raar apart kind was en mijn moeder zei dat vervolgens tegen mij. Nog steeds snapt ze gewoon niet dat dat heel erg kwetsend voor mij was en dat ik daar nog steeds een heel erg minderwaardigheidscomplex aan heb overgehouden. Dit is trouwens één van de aanwijzingen waaruit ikzelf vermoed dat het bij haar autisme is: dingen die ze niet kan bevatten of begrijpen neemt ze gewoon over van anderen.
Toen ik 12 was, besloot mijn vader van haar te scheiden en met een andere vrouw verder te gaan. Tijdens diezelfde periode verloor ze haar beide ouders. Begrijpelijk dat ze daar helemaal kapot van raakte. Ze heeft veel te weinig steun gekregen van haar eigen familie. Nota bene de ouders van mijn vader waren samen met iemand anders de enigen die uit zichzelf regelmatig vroegen hoe het met haar was en haar bleven bezoeken. Mijn vader voelde en voelt zich nog steeds wel schuldig dat hij haar verwaarloosde, dus hij blijft haar financieel ondersteunen en haar belastingen doen. Heel veel mensen prijzen dat in hem, maar ik zie dat anders. Ik denk dat hij dat onder anderen doet voor zijn eigen ego, namelijk dat zijn ex hem nog steeds nodig heeft en dat hij het toch allemaal zo fantastisch heeft opgelost. Maar hij ontneemt haar daarmee wel de gelegenheid om van hem los te kunnen komen. Ze blijft hiermee de hoop koesteren dat hij nog van haar houdt.
Ik denk persoonlijk dat ze het gevoel dat ze belazerd is en zich aan haar lot overgelaten voelt verwardt met het idee dat ze nog van mijn vader houdt. Als ik met haar probeer te praten, houdt ze dat af. Ik zie aan haar dat het haar anders zou overspoelen. Rationeel kan ze het ergens wel begrijpen. Maar nadenken over de situatie en zich nieuwe mogelijkheden in haar leven voorstellen lukt haar niet. Dat geeft 'error' in haar hoofd. Ze klampt zich vast aan alles wat nog vertrouwd voor haar is. Om de gevoelens de baas te kunnen, begon ze met drinken. Ik heb haar heel vaak horen zeggen dat ze eigenlijk niet meer wilt leven en alleen voor er geen einde aan maakt.
Ze is nu 66. Drinken doet ze niet meer en relatief gaat het goed met haar. Maar alles heeft zijn diepe sporen op haar achtergelaten. Ze ziet er oud uit voor haar leeftijd. Ik gun haar een beter leven en omdat ze mij nooit heeft laten vallen, wil ik haar ook helpen. We botsen heel erg. Ik heb veel behoefte aan nieuwe impulsen, maar zij wil die juist ontwijken. Ik kan nooit 100% contact met haar krijgen. Ik moet continu vechten tegen een monoloog. Ik weet dat ik rustig moet blijven, maar dat lukt mij niet als ik elke keer in alles word tegengehouden en ze echt overal tot in de kleinste dingetjes heel dwars reageert. Ik moet altijd meegaan in haar beleving. Als het mij teveel wordt, dan raakt zij daarvan overstuur.
Het ergste vind ik het onbegrip van de omgeving. Dat mensen niet weten wat autisme inhoudt, dat kan ik ze niet verwijten. Als ik ze vertel dat ik autisme vermoed, zouden ze bijvoorbeeld wat informatie erover kunnen lezen en bekijken of ze daar wat herkennen in haar. Maar in plaats daarvan hebben ze meteen hun oordeel al klaar. De meesten zeggen dat mijn moeder gewoon depressief is en te slap om aan zichzelf te werken. En dat ik aan autisme denk, komt volgens hen omdat ikzelf ook op autisme zou worden getest, dus daarom zou ik dus denken dat iedereen met problemen ook autisme heeft. Zo godverdomme onbeschoft!!! Zowel respectloos naar mij als naar haar.
Reactie op PabstBlueRibbon:quote:
Zijn hier mensen waarvan één van hun ouders of allebei autisme hebben? Hoe hebben jullie dat beleefd?
-------
Overigens is dit niet bedoeld om kwaad te spreken over mensen die autisme hebben. Dat is namelijk iets waar je niks aan kan doen.
Dit topic is evenmin bedoeld om te stellen dat mensen met ASS geen goede ouders zouden kunnen zijn. En zeker niet om te zeggen dat ze gesteriliseerd zouden moeten worden.
Het gaat over hoe kinderen van het hebben beleefd.
Misschien worden er schrijnende verhalen gepost. Als jij autisme hebt en je leest het, bedenk dan dat dit niet over jou gaat! Ieder mens is anders en elke situatie is ook anders.
Mocht het gebeuren dat jij je hierdoor rot gaat voelen, vertel dat dan gerust en blijf er niet alleen over piekeren. Als je er erg boos door wordt, is het wellicht wel verstandig te spuien in het ASS-topic of in een ander topic dan dit, omdat anders twee onderwerpen door elkaar gaan lopen en dan krijg je strijd waar niemand iets aan heeft. Als je gewoon vragen hebt die hierop aansluiten of je wilt er rustig wat over zeggen, dan zou je dat wel hier kunnen doen.
Nogmaals: probeer dit niet te interpreteren als aanval op jou. Als je ondanks dat ik dit zeg je je toch gekwetst voelt, is dat overigens niet gek, want gevoel en verstand zijn twee verschillende dingen die niet altijd in verhouding tot elkaar staan.
http://www.kindvanauti.nl
Iets hiermee te maken?quote:Op zaterdag 3 februari 2018 20:56 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Misschien moet je het hele idee van autisme eens loslaten, tis een obsessie voor je geworden en niet een autistische obsessie.
je maakte zelfs een topic aan met als TT R&P / Onderzoek autisme positief, wat sterk misleidend was.
Je bent een zweefkop en misschien ook een romanticus, maar je bent niet realistisch en wilt veel te graag ergens bij horen.
Ik vond je hoge kling-on gehalte niet alleen irritant, maar het belemmert ook je zoektocht naar jouw -ik-.
En beter vul je ook niet zoveel in, wat een hoop escape-clausules bouw je in
je link zegt me niks.quote:Dit topic is evenmin bedoeld om te stellen dat mensen met ASS geen goede ouders zouden kunnen zijn. En zeker niet om te zeggen dat ze gesteriliseerd zouden moeten worden.
Misschien worden er schrijnende verhalen gepost. Als jij autisme hebt en je leest het, bedenk dan dat dit niet over jou gaat! Ieder mens is anders en elke situatie is ook anders.
Mocht het gebeuren dat jij je hierdoor rot gaat voelen, vertel dat dan gerust en blijf er niet alleen over piekeren. Als je er erg boos door wordt, is het wellicht wel verstandig te spuien in het ASS-topic of in een ander topic dan dit, omdat anders twee onderwerpen door elkaar gaan lopen en dan krijg je strijd waar niemand iets aan heeft.
Nogmaals: probeer dit niet te interpreteren als aanval op jou. Als je ondanks dat ik dit zeg je je toch gekwetst voelt, is dat overigens niet gek, want gevoel en verstand zijn twee verschillende dingen die niet altijd in verhouding tot elkaar staan.
Voel je je gekwetst door je moeder?
Je vermoedt 't bij jezelf niet?quote:Op zaterdag 3 februari 2018 21:29 schreef Lokasenna het volgende:
Ik vermoed dat mijn pa een of andere variant heeft. Slecht oogcontact tijdens het praten, sociaal onhandig, kan niet werken in een afgesloten omgeving maar alleen buiten.
Hij is ondanks dat wel een enorm slimme en behulpzame man, en ik zou hem voor geen goud willen missen.
Enigszins, maar vind het moeilijk om te onderscheiden of dat gedrag aangeleerd is via hem, of dat het nu eenmaal in de genen zit.quote:Op zaterdag 3 februari 2018 22:23 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Je vermoedt 't bij jezelf niet?
Misschien beide?quote:
[..]
Enigszins, maar vind het moeilijk om te onderscheiden of dat gedrag aangeleerd is via hem, of dat het nu eenmaal in de genen zit.
Ik kan er wel autisme in zien hoor. Iedereen met autisme heeft een andere persoonlijkheid.quote:
[..]
Klinkt niet direct als het beeld dat ik heb bij autisme
Er wordt vaak gezegd dat iemand autistisch is, maar autisme HEEFT iemand.
Waarschijnlijk compenseert zijn moeder het met een narcistische houding.
Ik herken dat 'demente' ook in mijn moeder. Dat is vooral het ergst als ze slecht in haar vel zit. Dan gebeuren er dingen waar ik mij echt zorgen over maak en denk "wat gaat er nou gebeuren"!
Ik weet hoe kut het is. Ik heb dan het geluk dat mijn moeder als persoon heel zorgzaam en betrokken is. Ze heeft wel inlevingsvermogen, maar daar 'zitten gaten in'. Sommige dingen snapt ze, maar andere dingen weer totaal niet.
Narcisme als soort coping zou best kunnen. Maar ik lees ook niet direct autistische kenmerken. Kan ook gewoon een gemeen en narcistisch karakter zijn.quote:
[..]
Ik kan er wel autisme in zien hoor. Iedereen met autisme heeft een andere persoonlijkheid.
Er wordt vaak gezegd dat iemand autistisch is, maar autisme HEEFT iemand.
Waarschijnlijk compenseert zijn moeder het met een narcistische houding.
Ik herken dat 'demente' ook in mijn moeder. Dat is vooral het ergst als ze slecht in haar vel zit. Dan gebeuren er dingen waar ik mij echt zorgen over maak en denk "wat gaat er nou gebeuren"!
Ik weet hoe kut het is. Ik heb dan het geluk dat mijn moeder als persoon heel zorgzaam en betrokken is. Ze heeft wel inlevingsvermogen, maar daar 'zitten gaten in'. Sommige dingen snapt ze, maar andere dingen weer totaal niet.
Tis ook lastig als je verder geen of te weinig vergelijkingsmateriaal hebt.quote:
[..]
Enigszins, maar vind het moeilijk om te onderscheiden of dat gedrag aangeleerd is via hem, of dat het nu eenmaal in de genen zit.
De laatste keer dat we hebben gemeet, wist ik veeeel minder over autisme bij vrouwen dan nu, maar als ik nu terug denk (moet dan wel op m'n meer langetermijngeheugen afgaan wat (gezien de context) wat minder betrouwbaar is) zou 't me niet veel verbazen.
Ik bedoel niet het (aangeleerde) gedrag, maar de (genetische) kern.quote:
Het aangeleerde deel is maar een masker.
[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 03-02-2018 22:54:15 ]
Kan idd ook heel goed.quote:
[..]
Narcisme als soort coping zou best kunnen. Maar ik lees ook niet direct autistische kenmerken. Kan ook gewoon een gemeen en narcistisch karakter zijn.
Een narcist heeft de sociale antenne wel en gebruikt dat nou juist om de ander pijn te doen. Als je echt voelt dat die ander expres dat soort opmerkingen maakt om je naar beneden te trappen, is het waarschijnlijk geen autisme maar narcisme.
De rigide patronen betreffen hier vooral de dagelijkse routine. Maar kijk ik naar de wat mee brede kijk, dan zie ik autisten juist als ruimdenkender en meer open voor nieuwe dingen die zelfs een fundamentele verandering van de kijk op de maatschappij. Als ik kijk naar autisten, zit er bijvoorbeeld veel minder homofobie en minder vastgeroeste maatschappelijke normen en waarden dan bij niet-autisten.quote:
De rigide patronen en dagelijkse routines zijn lastig. Omdat er geen ruimte is voor verandering. Maar bijkomende problemen als gevolg van het autisme zijn lastiger dan het autisme zelf. En gebrek aan wederkerigheid of tonen van emoties en dergelijke.
Homo/hetero/bi? Kan ze meestal niet zoveel schelen want het gaat ze vaker meer om de persoon.
Er is wel ruimte voor verandering, maar die ruimtes zie je zelf niet omdat jij daar juist meer rigide bent. Dus bestaat het niet. Maar daarmee doe je mensen die wel ruimdenkender zijn daar waar jij rigide denkt, tekort.
Gebrek aan wederkerigheid zie ik niet. Het uit zich op een andere manier, maar een manier die jij misschien als kil of zou zou ervaren. Maar dat is misschien meer omdat je 't niet op die manier gewend bent.
Autisten tonen net zoveel emotie, maar ze doen dat op een minder extreme manier. Je moet meer letten op subtiele signalen (wat hier helpt is als je de ander al aardig goed persoonlijk kent), maar die signalen worden makkelijk gemist als je niet weet waarop je moet letten en als je sowieso minder gevoelig bent.
Ik weet waarover ik 't heb, ik vind je best wel kortzichtig oordelen over autisme. Ga er maar vanuit dat ik er ondertussen veel meer over weet dan jij.
Zelf ervaar ik het grootste probleem van autisme nog de (soms extreme) gevoeligheid, ook voor prikkels. 40 uur/week werken? Hoe?!?
Ik heb het niet over alle autisten hè. Gewoon mijn ervaring in deze.quote:
[..]
De rigide patronen betreffen hier vooral de dagelijkse routine. Maar kijk ik naar de wat mee brede kijk, dan zie ik autisten juist als ruimdenkender en meer open voor nieuwe dingen die zelfs een fundamentele verandering van de kijk op de maatschappij. Als ik kijk naar autisten, zit er bijvoorbeeld veel minder homofobie en minder vastgeroeste maatschappelijke normen en waarden dan bij niet-autisten.
Homo/hetero/bi? Kan ze meestal niet zoveel schelen want het gaat ze vaker meer om de persoon.
Er is wel ruimte voor verandering, maar die ruimtes zie je zelf niet omdat jij daar juist meer rigide bent. Dus bestaat het niet. Maar daarmee doe je mensen die wel ruimdenkender zijn daar waar jij rigide denkt, tekort.
Gebrek aan wederkerigheid zie ik niet. Het uit zich op een andere manier, maar een manier die jij misschien als kil of zou zou ervaren. Maar dat is misschien meer omdat je 't niet op die manier gewend bent.
Autisten tonen net zoveel emotie, maar ze doen dat op een minder extreme manier. Je moet meer letten op subtiele signalen (wat hier helpt is als je de ander al aardig goed persoonlijk kent), maar die signalen worden makkelijk gemist als je niet weet waarop je moet letten en als je sowieso minder gevoelig bent.
Ik weet waarover ik 't heb, ik vind je best wel kortzichtig oordelen over autisme. Ga er maar vanuit dat ik er ondertussen veel meer over weet dan jij.
Zelf ervaar ik het grootste probleem van autisme nog de (soms extreme) gevoeligheid, ook voor prikkels. 40 uur/week werken? Hoe?!?
Waar heb je 't eigenlijk over?quote:
[..]
Ik heb het niet over alle autisten hè.
En wat is deze ervaring waard dan? Hoe realistisch is deze denk je?quote:Gewoon mijn ervaring in deze.
Misschien een idee om 't wat duidelijker te specificeren? De algemene dingen die je hebt benoemd, (zie mijn feedback daarop).
De topictitel?quote:
[..]
Waar heb je 't eigenlijk over?
[..]
En wat is deze ervaring waard dan? Hoe realistisch is deze denk je?
Misschien een idee om 't wat duidelijker te specificeren? De algemene dingen die je hebt benoemd, (zie mijn feedback daarop).
Je gaf zelf aan dat jouw posts niets met autisme te maken hadden maar meer met wat uitzonderingsgevallen of zo?quote:
Zelf heb ik meer de indruk dat je "de autist" meer als een soort hopeloos geval als deezer wilt zien, maar dan weet je niks (en hij was een troll, waarom had niemand dat door?
).
Ik merk als ik je post doorlees dat je graag wilt dat je moeder met autisme wordt gediagnosticeerd, omdat het voor jou haar gedrag laat verklaren. Wat nu als ze uiteindelijk niet wil meewerken voor wat voor reden dan ook met deze diagnose, kun je daar dan ook rust in vinden ? Ouders hebben natuurlijk door hun rol een grote invloed op hun kinderen en afstotend gedrag kan sporen op kinderen nalaten. Toch denk ik dat het niet zo slecht is om je moeder in eerste instantie gewoon als mens te zien ipv. zo achter een diagnose aan te gaan, al dan niet als een mens met ietwat eigenaardige trekjes.quote:
Mijn situatie:
Mijn moeder is autistisch. Dit is nog niet officieel gediagnosticeerd, maar er zijn zoveel aanwijzingen dat hierover niet getwijfeld hoeft te worden. Ze vindt hulp aanvaarden en over haar gevoelens praten sowieso heel eng. Vorig jaar was het bijna gelukt dat ze getest zou worden. Het lukte mij om haar te overtuigen naar de huisarts te gaan. Het gaf haar ontzettend veel stress en ze was heel erg boos op mij, maar omdat ze wel begrijpt dat ik dat wil omdat ik mij zorgen maak, stemde ze in. Het gaat niet goed met haar en ze verzorgt zichzelf en haar huishouden slecht, dus om die reden wil ik graag dat er hulp komt. Als die hulp er niet komt, dan blijven mensen achter haar rug om roddelen of ze geven haar allemaal verschillende goede doch kortzichtige raad waar ze alleen maar van in de war raakt. Ze zit niet te wachten op mensen die maar blijven aandringen dat ze op Facebook etc moet komen etc. Daarom denk ik dat het goed is dat er een coach komt die haar kan helpen te leven op de manier die ze zelf het prettigst vindt, maar wel in de gaten blijft houden of het goed gaat met haar zelfzorg etc.
Haar eigen huisarts was er niet, maar de vervangster was zowel begripvol naar haar als naar mij. Tot mijn positieve verrassing leek mijn moeder het heel fijn te vinden dat iemand wel oprechte belangstelling in haar toonde. Ik vond dat heel mooi om te zien en ik hoopte dat het balletje ging rollen.
Helaas gooide haar eigen huisarts roet in het eten. Mijn moeder heeft weinig zelfreflectie en heeft weinig inzicht in haar problemen. Dus zei ze tegen haar eigen huisarts "ik ben hier omdat mijn zoon dat wilt". Dat mens heeft geloof ik al de pik op mij, dus kwam ze met dat ik haar leven domineer, dat ze niks autistisch aan haar kan zien (alsof dat persé meteen zichtbaar moet zijn) en dat mijn moeder naar de huisartsenpsycholoog kan als ze daar zelf behoefte aan heeft. Dat laatste is nou verdomme het probleem: ze zoekt geen hulp op momenten dat ze die wel nodig heeft! Ik heb een keer meegemaakt dat bijna haar huis was afgefikt toen ze in slaap was gevallen terwijl er eten op het fornuis stond te koken.
Ik denk dat haar broer en haar twee zussen ook autisme hebben. Mijn oom is erg op zichzelf, maar hij is tevreden met zijn leven, dus dit zie ik persoonlijk niet als probleem. Haar twee zussen zijn beiden getrouwd met een heel sociale en ondernemende man, dus die vullen hun aan en dat gaat goed.
Mijn moeder had de pech dat mijn vader alleen maar werkte en verder gewoon deed waar hij zin in had. Mijn opvoeding liet hij geheel aan haar over. Mijn moeder vond dat hij zijn enige zoon - mij dus - verwaarloosde. Ze probeerde dat te compenseren. Mijn moeder heeft echt heel veel voor mij gedaan! Aan haar inzet valt niks te verwijten, want wat betreft oprechte moederliefde is zij het ultieme voorbeeld.
Achteraf terugkijkend naar toen herinner ik mij wel dat ze zich ontzettend ongemakkelijk en zenuwachtig voelde als ze bijvoorbeeld meehielp met rijden tijdens schoolreisjes. Dus het feit dat ze het überhaupt deed is wel erg aan haar te prijzen!
Met mij was ook iets aan de hand. Dat blijkt ADHD te zijn, maar dat werd aangezien voor autisme. Mensen zeiden mijn moeder dat ik een raar apart kind was en mijn moeder zei dat vervolgens tegen mij. Nog steeds snapt ze gewoon niet dat dat heel erg kwetsend voor mij was en dat ik daar nog steeds een heel erg minderwaardigheidscomplex aan heb overgehouden. Dit is trouwens één van de aanwijzingen waaruit ikzelf vermoed dat het bij haar autisme is: dingen die ze niet kan bevatten of begrijpen neemt ze gewoon over van anderen.
Toen ik 12 was, besloot mijn vader van haar te scheiden en met een andere vrouw verder te gaan. Tijdens diezelfde periode verloor ze haar beide ouders. Begrijpelijk dat ze daar helemaal kapot van raakte. Ze heeft veel te weinig steun gekregen van haar eigen familie. Nota bene de ouders van mijn vader waren samen met iemand anders de enigen die uit zichzelf regelmatig vroegen hoe het met haar was en haar bleven bezoeken. Mijn vader voelde en voelt zich nog steeds wel schuldig dat hij haar verwaarloosde, dus hij blijft haar financieel ondersteunen en haar belastingen doen. Heel veel mensen prijzen dat in hem, maar ik zie dat anders. Ik denk dat hij dat onder anderen doet voor zijn eigen ego, namelijk dat zijn ex hem nog steeds nodig heeft en dat hij het toch allemaal zo fantastisch heeft opgelost. Maar hij ontneemt haar daarmee wel de gelegenheid om van hem los te kunnen komen. Ze blijft hiermee de hoop koesteren dat hij nog van haar houdt.
Ik denk persoonlijk dat ze het gevoel dat ze belazerd is en zich aan haar lot overgelaten voelt verwardt met het idee dat ze nog van mijn vader houdt. Als ik met haar probeer te praten, houdt ze dat af. Ik zie aan haar dat het haar anders zou overspoelen. Rationeel kan ze het ergens wel begrijpen. Maar nadenken over de situatie en zich nieuwe mogelijkheden in haar leven voorstellen lukt haar niet. Dat geeft 'error' in haar hoofd. Ze klampt zich vast aan alles wat nog vertrouwd voor haar is. Om de gevoelens de baas te kunnen, begon ze met drinken. Ik heb haar heel vaak horen zeggen dat ze eigenlijk niet meer wilt leven en alleen voor er geen einde aan maakt.
Ze is nu 66. Drinken doet ze niet meer en relatief gaat het goed met haar. Maar alles heeft zijn diepe sporen op haar achtergelaten. Ze ziet er oud uit voor haar leeftijd. Ik gun haar een beter leven en omdat ze mij nooit heeft laten vallen, wil ik haar ook helpen. We botsen heel erg. Ik heb veel behoefte aan nieuwe impulsen, maar zij wil die juist ontwijken. Ik kan nooit 100% contact met haar krijgen. Ik moet continu vechten tegen een monoloog. Ik weet dat ik rustig moet blijven, maar dat lukt mij niet als ik elke keer in alles word tegengehouden en ze echt overal tot in de kleinste dingetjes heel dwars reageert. Ik moet altijd meegaan in haar beleving. Als het mij teveel wordt, dan raakt zij daarvan overstuur.
Het ergste vind ik het onbegrip van de omgeving. Dat mensen niet weten wat autisme inhoudt, dat kan ik ze niet verwijten. Als ik ze vertel dat ik autisme vermoed, zouden ze bijvoorbeeld wat informatie erover kunnen lezen en bekijken of ze daar wat herkennen in haar. Maar in plaats daarvan hebben ze meteen hun oordeel al klaar. De meesten zeggen dat mijn moeder gewoon depressief is en te slap om aan zichzelf te werken. En dat ik aan autisme denk, komt volgens hen omdat ikzelf ook op autisme zou worden getest, dus daarom zou ik dus denken dat iedereen met problemen ook autisme heeft. Zo godverdomme onbeschoft!!! Zowel respectloos naar mij als naar haar.
Misschien moet jij voortaan eens wat beter lezen en wat minder met aannames komen.quote:
[..]
Ik merk als ik je post doorlees dat je graag wilt dat je moeder met autisme wordt gediagnosticeerd, omdat het voor jou haar gedrag laat verklaren. Wat nu als ze uiteindelijk niet wil meewerken voor wat voor reden dan ook met deze diagnose, kun je daar dan ook rust in vinden ? Ouders hebben natuurlijk door hun rol een grote invloed op hun kinderen en afstotend gedrag kan sporen op kinderen nalaten. Toch denk ik dat het niet zo slecht is om je moeder in eerste instantie gewoon als mens te zien ipv. zo achter een diagnose aan te gaan, al dan niet als een mens met ietwat eigenaardige trekjes.
Ik lees prima, jij schrijft diktedrukte. Ik meen me bij een ander topic te herinneren dat jij dacht dat je autisme had en na een aantal tests bij de psycholoog bleek het wat anders te zijn. Zolang nog geen diagnose is gesteld kun je het alleen maar vermoeden, maar zeker weten doe je het niet. Vandaar mijn vraag, stel dat ze niet wil meewerken, het niet krijgt of wellicht een andere diagnose, wat dan ?quote:
[..]
Misschien moet jij voortaan eens wat beter lezen en wat minder met aannames komen.
quote:
Mijn situatie:
Mijn moeder is autistisch. Dit is nog niet officieel gediagnosticeerd, maar er zijn zoveel aanwijzingen dat hierover niet getwijfeld hoeft te worden. Ze vindt hulp aanvaarden en over haar gevoelens praten sowieso heel eng. Vorig jaar was het bijna gelukt dat ze getest zou worden. Het lukte mij om haar te overtuigen naar de huisarts te gaan. Het gaf haar ontzettend veel stress en ze was heel erg boos op mij, maar omdat ze wel begrijpt dat ik dat wil omdat ik mij zorgen maak, stemde ze in. Het gaat niet goed met haar en ze verzorgt zichzelf en haar huishouden slecht, dus om die reden wil ik graag dat er hulp komt. Als die hulp er niet komt, dan blijven mensen achter haar rug om roddelen of ze geven haar allemaal verschillende goede doch kortzichtige raad waar ze alleen maar van in de war raakt. Ze zit niet te wachten op mensen die maar blijven aandringen dat ze op Facebook etc moet komen etc. Daarom denk ik dat het goed is dat er een coach komt die haar kan helpen te leven op de manier die ze zelf het prettigst vindt, maar wel in de gaten blijft houden of het goed gaat met haar zelfzorg etc.
[ Bericht 0% gewijzigd door Buurtzwaan op 03-02-2018 23:51:55 ]
Als ze een andere diagnose krijgt. Ik vind het prima. Omdat er echt zo ontzettend veel aanwijzingen toch daarnaar refereren, vind ik autisme het meest logische. En omdat er een uitgebreid onderzoek voor nodig is om dat te kunnen vaststellen, komt er sowieso wat uit.quote:
[..]
Ik lees prima, jij schrijft diktedrukte. Ik meen me bij een ander topic te herinneren dat jij dacht dat je autisme had en na een aantal tests bij de psycholoog bleek het wat anders te zijn. Zolang nog geen diagnose is gesteld kun je het alleen maar vermoeden, maar zeker weten doe je het niet. Vandaar mijn vraag, stel dat ze het niet krijgt of wellicht een andere diagnose, wat dan ?
[..]
Je kan niet stellen dat er niks aan de hand is met een vrouw die nog steeds wegkwijnt n.a.v. een scheiding die 25 jaar geleden plaatsvond maar daar somehow in wilt blijven hangen. Het is trouwens wel verder in haar familie gediagnosticeerd, maar dan zijn het kleinkinderen van haar zussen. Een van haar zussen beweert zelf dat ze het heeft, maar net als mijn moeder is dat niet haar eigen mening maar neemt ze dat gewoon over van wat anderen tegen haar zeggen.
Tuurlijk zou ik er persoonlijk ook mee geholpen zijn als ze gediagnosticeerd word. Dat zou mijn situatie ook verklaren. En de reden waarom ik dat verklaard wil hebben, is omdat ik ondanks dat ik al twee jaar bij PsyQ zit nog steeds geen behandeling krijg, want "ze zijn op zoek naar een passende behandeling". En ik ben waarschijnlijk zo dwangmatig aan het piekeren, omdat het fokking zoveel pijn doet om je te realiseren dat de enige die van mij hield zich niet laat helpen, de rest bij voorbaat negatief over mij denkt. En er is een mooie wereld om mij heel met allemaal leuke aardige mensen, maar ik durf mij aan niemand te binden. En in plaats van behandeling staren behandelaars zich blind op oppervlakkige trekjes zoals "maakt moeilijk oogcontact", "schrijft lange mails en wijdt uit in zijn verwoording" dus hij zal wel autistisch zijn tot het tegendeel is bewezen.
Uiteraard wil ik niet de problemen van je moeder bagatelliseren en ik hoop ook voor jou dat ze passende hulp bij haar problematiek vinden. Er wordt snel naar autisme gegrepen als verklaring als mensen in een bepaald patroon blijven hangen of emotioneel onbereikbaar lijken te zijn. Je moeder is misschien door de scheiding en het overlijden van haar ouders kort daarop zodanig getraumatiseerd, dat ze misschien nu zo is zoals ze is. Bij ons in de omgeving woonde eens iemand die haar kind had verloren en was daar jaren overstuur van, dus zo gek is het niet dat sommige mensen in een bepaalde gebeurtenis blijven hangen.quote:
[..]
Als ze een andere diagnose krijgt. Ik vind het prima. Omdat er echt zo ontzettend veel aanwijzingen toch daarnaar refereren, vind ik autisme het meest logische. En omdat er een uitgebreid onderzoek voor nodig is om dat te kunnen vaststellen, komt er sowieso wat uit.
Je kan niet stellen dat er niks aan de hand is met een vrouw die nog steeds wegkwijnt n.a.v. een scheiding die 25 jaar geleden plaatsvond maar daar somehow in wilt blijven hangen. Het is trouwens wel verder in haar familie gediagnosticeerd, maar dan zijn het kleinkinderen van haar zussen. Een van haar zussen beweert zelf dat ze het heeft, maar net als mijn moeder is dat niet haar eigen mening maar neemt ze dat gewoon over van wat anderen tegen haar zeggen.
Tuurlijk zou ik er persoonlijk ook mee geholpen zijn als ze gediagnosticeerd word. Dat zou mijn situatie ook verklaren. En de reden waarom ik dat verklaard wil hebben, is omdat ik ondanks dat ik al twee jaar bij PsyQ zit nog steeds geen behandeling krijg, want "ze zijn op zoek naar een passende behandeling". En ik ben waarschijnlijk zo dwangmatig aan het piekeren, omdat het fokking zoveel pijn doet om je te realiseren dat de enige die van mij hield zich niet laat helpen, de rest bij voorbaat negatief over mij denkt. En er is een mooie wereld om mij heel met allemaal leuke aardige mensen, maar ik durf mij aan niemand te binden. En in plaats van behandeling staren behandelaars zich blind op oppervlakkige trekjes zoals "maakt moeilijk oogcontact", "schrijft lange mails en wijdt uit in zijn verwoording" dus hij zal wel autistisch zijn tot het tegendeel is bewezen.
Dan met betrekking tot je laatste punt. Vervelend dat er zo met jouw problemen wordt omgegaan en er geen onduidelijkheid is. Heb je dit al eens tegen je moeder gezegd, dat een diagnose, wat de uitkomst ook mag zijn, bij haar jou ook verder zou kunnen helpen ? Haar overtuigen dat jullie er allebei gebaat zijn zou haar verder kunnen motiveren een hulp traject in te gaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Buurtzwaan op 04-02-2018 01:13:12 ]
Het hoeft echter ook geenszins te betekenen dat ze een psychische stoornis heeft.quote:
[..]
Als ze een andere diagnose krijgt. Ik vind het prima. Omdat er echt zo ontzettend veel aanwijzingen toch daarnaar refereren, vind ik autisme het meest logische. En omdat er een uitgebreid onderzoek voor nodig is om dat te kunnen vaststellen, komt er sowieso wat uit.
Je kan niet stellen dat er niks aan de hand is met een vrouw die nog steeds wegkwijnt n.a.v. een scheiding die 25 jaar geleden plaatsvond maar daar somehow in wilt blijven hangen. Het is trouwens wel verder in haar familie gediagnosticeerd, maar dan zijn het kleinkinderen van haar zussen. Een van haar zussen beweert zelf dat ze het heeft, maar net als mijn moeder is dat niet haar eigen mening maar neemt ze dat gewoon over van wat anderen tegen haar zeggen.
Het gaat je helemaal niet om haar, dat zij hulp krijgt. Het gaat jou om jou. Jij hebt de onrealistische verwachting dat je ineens op magische wijze geholpen zal worden als je moeder gediagnosticeerd wordt met een stoornis.quote:Tuurlijk zou ik er persoonlijk ook mee geholpen zijn als ze gediagnosticeerd word. Dat zou mijn situatie ook verklaren. En de reden waarom ik dat verklaard wil hebben, is omdat ik ondanks dat ik al twee jaar bij PsyQ zit nog steeds geen behandeling krijg, want "ze zijn op zoek naar een passende behandeling". En ik ben waarschijnlijk zo dwangmatig aan het piekeren, omdat het fokking zoveel pijn doet om je te realiseren dat de enige die van mij hield zich niet laat helpen, de rest bij voorbaat negatief over mij denkt. En er is een mooie wereld om mij heel met allemaal leuke aardige mensen, maar ik durf mij aan niemand te binden. En in plaats van behandeling staren behandelaars zich blind op oppervlakkige trekjes zoals "maakt moeilijk oogcontact", "schrijft lange mails en wijdt uit in zijn verwoording" dus hij zal wel autistisch zijn tot het tegendeel is bewezen.
Ten eerste, jij bent er niet bij. Je kan dus niet oordelen dat ik er helemaal naast zit. Daarbij is het ook uitermate respectloos om van een situatie die je niet kent er vanuit te gaan dat ik er met mijn door jou vermeende gedachtekronkels het bij het verkeerde eind heb.quote:
[..]
Het hoeft echter ook geenszins te betekenen dat ze een psychische stoornis heeft.
[..]
Het gaat je helemaal niet om haar, dat zij hulp krijgt. Het gaat jou om jou. Jij hebt de onrealistische verwachting dat je ineens op magische wijze geholpen zal worden als je moeder gediagnosticeerd wordt met een stoornis.
Verder is de stelling dat ik verwachtingen heb ook een aanname van jou.
Ook dat ik het allemaal alleen maar voor mezelf doe.... Ik ken mezelf inmiddels al een klein beetje en ik weet echt wel wat ik voel en dat ik het zeker niet alleen maar in eigenbelang doe.
https://lh3.googleusercon(...)EepJhD4UkomlOe-=h310
Deze is voor jou.
[ Bericht 4% gewijzigd door Samzz op 04-02-2018 07:04:29 ]
Het enige wat ik zei, is dat een vrouw die nog steeds die na +25 jaar nog steeds wegkwijnt vanwege haar scheiding en daar in 'wil' blijven hangen, niet perse een psychische stoornis heeft.quote:
[..]
Ten eerste, jij bent er niet bij. Je kan dus niet oordelen dat ik er helemaal naast zit. Daarbij is het ook uitermate respectloos om van een situatie die je niet kent er vanuit te gaan dat ik er met mijn door jou vermeende gedachtekronkels het bij het verkeerde eind heb.
Ik baseer me op de dingen die jij zelf zegt. Jij zegt letterlijk dat je jouw situatie verklaard wil hebben omdat je denkt dat je dan een passende behandeling zal krijgen en dat jouw situatie verklaard zal worden als je moeder een diagnose krijgt.quote:Verder is de stelling dat ik verwachtingen heb ook een aanname van jou.
Ook dat ik het allemaal alleen maar voor mezelf doe.... Ik ken mezelf inmiddels al een klein beetje en ik weet echt wel wat ik voel en dat ik het zeker niet alleen maar in eigenbelang doe.
https://lh3.googleusercon(...)EepJhD4UkomlOe-=h310
Deze is voor jou.
[ Bericht 4% gewijzigd door Samzz op 04-02-2018 07:04:48 ]
Lul je hier nou eens niet uit. Daarbij, al zou ik het alleen maar in eigenbelang doen: wie denk je wel niet dat je bent om mij daarop te veroordelen?!quote:
[..]
Het enige wat ik zei, is dat een vrouw die nog steeds die na +25 jaar nog steeds wegkwijnt vanwege haar scheiding en daar in 'wil' blijven hangen, niet perse een psychische stoornis heeft.
[..]
Ik baseer me op de dingen die jij zelf zegt. Jij zegt letterlijk dat je jouw situatie verklaard wil hebben omdat je denkt dat je dan een passende behandeling zal krijgen en dat jouw situatie verklaard zal worden als je moeder een diagnose krijgt.
Denk je nou echt dat ik een Wikipedia-pagina heb gelezen over autisme en daarop al mijn conclusies baseer? Ik ben dan misschien geen psycholoog, maar achterlijk ben ik ook niet. Ik werk ook op een plek waar toevallig een heel groot deel in meer of mindere mate ASS hebben. Ik herken zoveel van hen terug in mijn moeder. En andere mensen die ook bekend zijn met autisme, omdat ze het zelf hebben of anderen die het hebben goed kennen, denken ook dat zij het heeft. Alleen de meeste mensen inclusief die arrogante huisarts denken: autisme = introvert, geen oogcontact, alles hetzelfde willen, monotoon praten, goed in wiskunde, "rare maniertjes"
[ Bericht 1% gewijzigd door Samzz op 04-02-2018 07:08:17 ]
Offtopic berichten verwijderd. Ook wil ik TS met klem vragen normaal en zonder persoonlijk te worden te reageren op andere users
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Ik heb het over mijn ervaring met een ouder.quote:
[..]
Je gaf zelf aan dat jouw posts niets met autisme te maken hadden maar meer met wat uitzonderingsgevallen of zo?
Zelf heb ik meer de indruk dat je "de autist" meer als een soort hopeloos geval als deezer wilt zien, maar dan weet je niks (en hij was een troll, waarom had niemand dat door?
Hm. Lastig. De generatie van mijn ouders (65+) is opgegroeid met normen en waarden die veel meer in lijn zijn met autisme, zoals rust (niet gewend aan prikkels) en regelmaat (steeds dezelfde patronen: maandag wasdag, woensdag gehaktdag, flexwerk bestond niet), niet extreem in je emoties zijn en zo. Moeilijk te zeggen of hun gedrag door autisme komt of door de naoorlogse opvoeding. Niet alleen mij ouders, maar vrijwel iedereen die ik ken van die generatie.
Niemand veroordeelt je.quote:
[..]
Lul je hier nou eens niet uit. Daarbij, al zou ik het alleen maar in eigenbelang doen: wie denk je wel niet dat je bent om mij daarop te veroordelen?!
Jij schrijft dat je zelf een diagnose hebt, maar dat er nog naar een passende behandeling wordt gezocht. Je schrijft ook dat een diagnose van je moeder jou kan helpen. Dat is onrealistisch: een diagnose van je moeder laat PsyQ niet miraculeus een passende behandeling voor jou vinden.
Verder: zoals ik hierboven schreef, de generatie 65+ kan heel goed door opvoeding "autistische trekjes" hebben gekregen. In elk van ons zitten autistische trekjes, en bij die generatie werden die gestimuleerd omdat dat gedrag de norm was.
Het verschil met een echte autist is dat ander gedrag de autist extreem veel energie kost, en dat is iets waar ik je niet over hoor.
Beetje rare OP imo.
Mja, ik heb een vader met autisme. Lichte vorm van Asperger. Verder is hij ook hoogbegaafd dus kan dingen verder wel goed in perspectief zetten en is gewoon een wijze oude man
Wat ik er vroeger van gemerkt heb is dat hij het soms lastig vond om zich in te leven in mijn situatie (soms ging dat wel en kwam hij voor me op, en soms zat hij rigide vast in zijn eigen denkbeeld), dat hij soms ineens prikkelbaar kan raken van dingen, dat hij niet goed tegen ‘spontane’ veranderingen kan en je ‘m er altijd ff van te voren op moet voorbereiden, en dat hij nooit/zelden meegaat naar drukke plekken.
Was/is allemaal heel normaal voor mij om daar gewoon rekening mee te houden mbt m’n vader, nooit echt last van ondervonden en hij volgens mij ook niet echt.
Mijn vader
Mja, ik heb een vader met autisme. Lichte vorm van Asperger. Verder is hij ook hoogbegaafd dus kan dingen verder wel goed in perspectief zetten en is gewoon een wijze oude man
Wat ik er vroeger van gemerkt heb is dat hij het soms lastig vond om zich in te leven in mijn situatie (soms ging dat wel en kwam hij voor me op, en soms zat hij rigide vast in zijn eigen denkbeeld), dat hij soms ineens prikkelbaar kan raken van dingen, dat hij niet goed tegen ‘spontane’ veranderingen kan en je ‘m er altijd ff van te voren op moet voorbereiden, en dat hij nooit/zelden meegaat naar drukke plekken.
Was/is allemaal heel normaal voor mij om daar gewoon rekening mee te houden mbt m’n vader, nooit echt last van ondervonden en hij volgens mij ook niet echt.
Mijn vader
Fuck the EBU.
ik denk dat mn pa autist is mn moeder borderline en me broer een narcist. Altijd wel gezellig gehad met elkaar dus het was niet nodig om het verder te onderzoeken
quote:
ik denk dat mn pa autist is mn moeder borderline en me broer een narcist. Altijd wel gezellig gehad met elkaar dus het was niet nodig om het verder te onderzoeken
Ik weet niet hoe je erbij komt dat ik me ergens uit probeer te lullen.. En waar veroordeel ik je precies?quote:
[..]
Lul je hier nou eens niet uit. Daarbij, al zou ik het alleen maar in eigenbelang doen: wie denk je wel niet dat je bent om mij daarop te veroordelen?!
Jij bent geen psycholoog en zelfs al was je een psycholoog dan nog zou je geen diagnose kunnen stellen zonder uitgebreid onderzoek.quote:Denk je nou echt dat ik een Wikipedia-pagina heb gelezen over autisme en daarop al mijn conclusies baseer? Ik ben dan misschien geen psycholoog, maar achterlijk ben ik ook niet. Ik werk ook op een plek waar toevallig een heel groot deel in meer of mindere mate ASS hebben. Ik herken zoveel van hen terug in mijn moeder. En andere mensen die ook bekend zijn met autisme, omdat ze het zelf hebben of anderen die het hebben goed kennen, denken ook dat zij het heeft. Alleen de meeste mensen inclusief die arrogante huisarts denken: autisme = introvert, geen oogcontact, alles hetzelfde willen, monotoon praten, goed in wiskunde, "rare maniertjes"
Het is best mogelijk dat je moeder autisme heeft, maar het kan ook zo zijn dat er geen sprake is van een stoornis. Het feit dat iemand bepaalde kenmerken van een stoornis heeft, hoeft niet te betekenen dat iemand ook daadwerkelijk een stoornis heeft.
Ik snap sowieso niet hoe je erbij komt dat een diagnose voor je moeder, ervoor zal zorgen dat er voor jou een passende behandeling gevonden wordt.
Hm... even puur vanuit de vraag uit het de OP: Ja, ik ben opgevoed door een moeder met asperger en soms is dat knap lastig geweest. Als kind, maar nu ook, krijg ik regelmatig vragen over wat normaal sociaal gedrag is, waarom contacten fout lopen, maar ook met het niet aanvoelen van grenzen. Soms ben ik meer ouder dan kind in de relatie. Desondanks houd ik enorm veel van mijn moeder, ze doet altijd haar best. Alleen soms lukken dingen niet
En wat is je punt? Ga je er zodoende meteen vanuit dat ik het bij het verkeerde eind heb, dat er niks met mijn moeder aan de hand is en dat ik dus gewoon vreemde dingen in mijn hoofd haal? Want zo komt het over namelijk.quote:
Jij bent geen psycholoog en zelfs al was je een psycholoog dan nog zou je geen diagnose kunnen stellen zonder uitgebreid onderzoek.
Maak jij ook mee dat ze jou vaak onderbreekt en ook niet lijkt te begrijpen dat jij je door zoiets genegeerd kan voelen? Kan er alleen een dialoog plaatsvinden als jij meegaat in haar beleving?quote:
Hm... even puur vanuit de vraag uit het de OP: Ja, ik ben opgevoed door een moeder met asperger en soms is dat knap lastig geweest. Als kind, maar nu ook, krijg ik regelmatig vragen over wat normaal sociaal gedrag is, waarom contacten fout lopen, maar ook met het niet aanvoelen van grenzen. Soms ben ik meer ouder dan kind in de relatie. Desondanks houd ik enorm veel van mijn moeder, ze doet altijd haar best. Alleen soms lukken dingen niet
Ik vind dit heel erg ontzettend moeilijk. Ik was mij er voorheen niet eens bewust van, maar mensen zeiden tegen mij dat mijn moeder erg overheersend is, terwijl ik altijd het idee heb gehad dat ik degene ben die dwars is. Ik ben nu meer bewust van hoe het contact nou eigenlijk gaat en er is nooit wederkerigheid. En dat voelt erg kut, want het gaat ook nooit komen.
Mijn punt is, dat jij die diagnose niet kan stellen. Ik ga er helemaal niet vanuit dat jij het bij het verkeerde eind hebt, maar ik ga er net zo min vanuit dat je het bij het goede eind hebt.quote:
[..]
En wat is je punt? Ga je er zodoende meteen vanuit dat ik het bij het verkeerde eind heb, dat er niks met mijn moeder aan de hand is en dat ik dus gewoon vreemde dingen in mijn hoofd haal? Want zo komt het over namelijk.
Ik kan niet beoordelen of je moeder een stoornis heeft, maar jij ook niet.
Waarom denk je dat jij geholpen zou zijn als je moeder een diagnose krijgt?
Ik ga deze discussie niet met jou voeren. Voor dit soort stellingen zit je in het verkeerde topic. Voor jou ben ik een anoniem internet-persoon, maar hier zit wel een mens met gevoel. Je hebt de verkeerde vraag op het verkeerde moment gesteld. Er zijn een hoop FOK!-nerds met het empathisch vermogen van een amoebe die dit gewoon niet begrijpen en uitermate dom en lomp zijn, maar van jou had ik dit niet verwacht.quote:
[..]
Mijn punt is, dat jij die diagnose niet kan stellen. Ik ga er helemaal niet vanuit dat jij het bij het verkeerde eind hebt, maar ik ga er net zo min vanuit dat je het bij het goede eind hebt.
Ik kan niet beoordelen of je moeder een stoornis heeft, maar jij ook niet.
Waarom denk je dat jij geholpen zou zijn als je moeder een diagnose krijgt?
En hou er nou over op!
Adem eens in en uit. Ik heb het topic ff doorgelezen en het valt me op hoe snoeihard je naar iedereen lijkt uit te halen die een mening heeft die niet meteen de jouwe is. Het kan niet zo zijn dat iedereen met je eens is, dan is het geen discussie meer maar een stelletje ja-knikkers. Ben je daar echt mee gebaat?quote:
[..]
Ik ga deze discussie niet met jou voeren. Voor dit soort stellingen zit je in het verkeerde topic. Voor jou ben ik een anoniem internet-persoon, maar hier zit wel een mens met gevoel. Je hebt de verkeerde vraag op het verkeerde moment gesteld. Er zijn een hoop FOK!-nerds met het empathisch vermogen van een amoebe die dit gewoon niet begrijpen en uitermate dom en lomp zijn, maar van jou had ik dit niet verwacht.
En hou er nou over op!
Serieus, adem in en uit en probeer in te zien dat er eerlijke goed bedoelde reacties geschreven zijn in dit topic, ook al strookt dat niet helemaal met hoe jij zelf erover denkt. Zelfs met die van madam-april is er niks mis mee. Jazeker zijn er FOKkers met de empathisch vermogen van een amoebe maar die zie ik hier echt niet reageren en geloof me maar, ik ken een aardig lijstje ondertussen.
Sta je eigenlijk wel open voor een discussie?
Op zondag 13 april 2014 19:50 schreef Mss het volgende:
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
Kloonhommel is echt mijn held van de dag _O_ _O_ _O_
Ik denk dat autisme en dergelijke in de jaren waarin veel ouders opgroeiden nog niet echt werd (h)erkend.
Om die reden blijft het gissen, maar ik heb wel een sterk vermoeden dat mijn pa een vorm van autisme heeft: Hij heeft in zijn jeugd nooit echt vrienden gehad, nooit eens uit geweest, altijd bij zijn ouders thuis aan het studeren, ook op de zaterdagavond.
Toen hij begon met werken heeft hij wel wat contacten aangelegd met collega's, maar inmiddels gepensioneerd en hij slijt zijn dagen voor 99% binnen achter zijn computer, luisterend naar klassieke muziek.
Hij is weinig / niet geïnteresseerd in andere mensen (valt tijdens een bezoek gerust in slaap /knikkebollen) en ook met ons als kind wist hij zich moeilijk een houding te geven (moeite met intimiteit). Dat zie ik gewoon terug op foto's waarop hij ons als kind vasthoudt en dergelijke. Hij kan ook heel lang praten (zwammen) over vroeger of over de meest onzinnige dingen zoals de wasmachine die kapot is. Op vakantie gaan (afwisseling) doet hij liever niet, en eenmaal op vakantie interesseert hij zich meer in bijvoorbeeld verkeersborden / de landkaart / wagenroutes dan van de schoonheid op locatie. Plekken zoals schiphol etc. wordt hij zenuwachtig van.
Desondanks wel een hele lieve vader waar geen kwaad in zit. Had geen andere willen hebben, behalve dan op het punt dat er gewoon weinig te beleven is met hem, hij vindt niets echt leuk en wordt overal zenuwachtig van behalve van thuis zitten
Om die reden blijft het gissen, maar ik heb wel een sterk vermoeden dat mijn pa een vorm van autisme heeft: Hij heeft in zijn jeugd nooit echt vrienden gehad, nooit eens uit geweest, altijd bij zijn ouders thuis aan het studeren, ook op de zaterdagavond.
Toen hij begon met werken heeft hij wel wat contacten aangelegd met collega's, maar inmiddels gepensioneerd en hij slijt zijn dagen voor 99% binnen achter zijn computer, luisterend naar klassieke muziek.
Hij is weinig / niet geïnteresseerd in andere mensen (valt tijdens een bezoek gerust in slaap /knikkebollen) en ook met ons als kind wist hij zich moeilijk een houding te geven (moeite met intimiteit). Dat zie ik gewoon terug op foto's waarop hij ons als kind vasthoudt en dergelijke. Hij kan ook heel lang praten (zwammen) over vroeger of over de meest onzinnige dingen zoals de wasmachine die kapot is. Op vakantie gaan (afwisseling) doet hij liever niet, en eenmaal op vakantie interesseert hij zich meer in bijvoorbeeld verkeersborden / de landkaart / wagenroutes dan van de schoonheid op locatie. Plekken zoals schiphol etc. wordt hij zenuwachtig van.
Desondanks wel een hele lieve vader waar geen kwaad in zit. Had geen andere willen hebben, behalve dan op het punt dat er gewoon weinig te beleven is met hem, hij vindt niets echt leuk en wordt overal zenuwachtig van behalve van thuis zitten
Het is wel dat ze een dialoog aangaat, maar heel heftig wil discussiëren wanneer ik een andere mening heb. Daarnaast is empathie en omgaan met emoties een enorm punt. Ze kan me enorm eenzaam laten voelen. Aan de ene kant wil ze dat ik deel wat ik beleef, maar ze weet er niet mee om te gaan, waardoor ze woedeaanvallen krijgt. Dit koopt ze vervolgens weer af, terwijl ik liever een knuffel zou krijgen. Alleen dat snapt ze niet.quote:
[..]
Maak jij ook mee dat ze jou vaak onderbreekt en ook niet lijkt te begrijpen dat jij je door zoiets genegeerd kan voelen? Kan er alleen een dialoog plaatsvinden als jij meegaat in haar beleving?
Ik vind dit heel erg ontzettend moeilijk. Ik was mij er voorheen niet eens bewust van, maar mensen zeiden tegen mij dat mijn moeder erg overheersend is, terwijl ik altijd het idee heb gehad dat ik degene ben die dwars is. Ik ben nu meer bewust van hoe het contact nou eigenlijk gaat en er is nooit wederkerigheid. En dat voelt erg kut, want het gaat ook nooit komen.
De wederkerigheid is er wel, maar dat kost vooral vanuit mijn kant veel energie.
TS, als je moeder het diagnosetraject niet in wilt houd het daarbij op. Je kan haar niet dwingen om geholpen te worden. Als je dat wel doet is het enige wat het op levert dat jullie band nog slechter wordt.
Ik heb ook een ouder die weigert om hulp te aanvaarden en je kan wel vertellen dat je graag wilt dat hij/zij hulp zoekt maar daarbij houd het op. Je kan niet je moeder meesleuren naar de huisarts en dan verwachten dat zij mee gaat werken als ze niet wilt.
Wellicht voelt ze alsof ze als een klein kind behandeld wordt en daarin tegenwerkt, omdat het niet meer op volwassen niveau is.
Bovendien, wat denk je dat er gaat veranderen, als ze eenmaal de diagnose heeft? Dan veranderd er niks, je moeder is nog steeds hetzelfde namelijk.
Ik heb ook een ouder die weigert om hulp te aanvaarden en je kan wel vertellen dat je graag wilt dat hij/zij hulp zoekt maar daarbij houd het op. Je kan niet je moeder meesleuren naar de huisarts en dan verwachten dat zij mee gaat werken als ze niet wilt.
Wellicht voelt ze alsof ze als een klein kind behandeld wordt en daarin tegenwerkt, omdat het niet meer op volwassen niveau is.
Bovendien, wat denk je dat er gaat veranderen, als ze eenmaal de diagnose heeft? Dan veranderd er niks, je moeder is nog steeds hetzelfde namelijk.
Twiddel
Heh? Ze zegt alleen dat het kán dat je moeder autisme heeft maar dat het niet hóéft, aangezien er nog geen officiele diagnose is gesteld. Dat klopt ook gewoon. Niks doms/lomps aan.quote:
[..]
Ik ga deze discussie niet met jou voeren. Voor dit soort stellingen zit je in het verkeerde topic. Voor jou ben ik een anoniem internet-persoon, maar hier zit wel een mens met gevoel. Je hebt de verkeerde vraag op het verkeerde moment gesteld. Er zijn een hoop FOK!-nerds met het empathisch vermogen van een amoebe die dit gewoon niet begrijpen en uitermate dom en lomp zijn, maar van jou had ik dit niet verwacht.
En hou er nou over op!
Wat ben jij gevoelig, mèn. Ook die rare apologetic OP al.
Fuck the EBU.
quote:
[..]
Het is wel dat ze een dialoog aangaat, maar heel heftig wil discussiëren wanneer ik een andere mening heb. Daarnaast is empathie en omgaan met emoties een enorm punt. Ze kan me enorm eenzaam laten voelen. Aan de ene kant wil ze dat ik deel wat ik beleef, maar ze weet er niet mee om te gaan, waardoor ze woedeaanvallen krijgt. Dit koopt ze vervolgens weer af, terwijl ik liever een knuffel zou krijgen. Alleen dat snapt ze niet.
De wederkerigheid is er wel, maar dat kost vooral vanuit mijn kant veel energie.
Pfffff wat is dit herkenbaar zeg! Heb jij wel een vader waar je terechtkan met je emoties of ook dat niet?
Ik heb dan wat meer geluk denk ik dan jij dat mijn moeder wel qua persoonlijkheid erg zorgzaam is. Woede-aanvallen krijgt ze niet, want ze trekt een soort schild om zich heen. Als dit niet lukt of wanneer iemand op zo'n moment aan haar gaat trekken, begint ze serieus als een kind van drie te janken. Dan is alles haar teveel.
Ik vind het vooral zielig voor haar. Ik neem het haar familie kwalijk dat ze geen initiatief hebben genomen om haar op te vangen. Los van of ze wel of geen autisme zou hebben, iedereen kent haar wel als een kwetsbare gevoelige vrouw. Hoe ze zich de eerste jaren door haar scheiding heeft geslagen, is heel bewonderingswaardig, want ze ging dingen zoals reizen want dat kon ze niet toen ze nog met mijn vader getrouwd was, want hij heeft vliegangst en sowieso bepaalde hij wat er moest gebeuren. Maar met name haar emoties kan ze niet begrijpen en ze durfde er niet over te praten. En dit kan ze tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Ik zeg "begrijpen" maar "bevatten" is eigenlijk een beter woord. Het is too much. Ze hoopte eigenlijk dat die emoties zouden slijten, maar dat gebeurde dus niet en toen is het met drinken etc heel erg bergafwaarts met haar gegaan.
De laatste jaren heb ik bij haar familie vaak aan de bel getrokken hoe de situatie is. Dit is gelukkig wel wat meer doorgekomen bij haar oudste zus en haar man. Zij komen ook af en toe langs of ze nodigen haar uit. Ik ben daar heel blij om!
Mijn vader is een ontzettende manipulatieve lafaard. Op zich vind ik het wel goed dat hij wel bezorgd is om zijn ex-vrouw en ervoor gezorgd heeft dat ze financieel nooit iets tekort zal komen. Pas afgelopen jaar heeft hij mij daar wat meer over uitgelegd. De jaren ervoor kreeg ik alleen standaard te horen dat ik dat toch niet begrijp en mij er niet mee hoor te bemoeien. Dat resulteerde alleen maar in strijd dat ik zei dat hij haar gewoon met rust moet laten - niks geen financien of whatever - laat haar met rust en geef haar de kans zich van hem los te maken. Maar net als bij mijn moeder is het alsof je tegen dovemansoren schreeuwt. Alleen bij hem is het narcisme.
Maar dat hij zich schuldig voelt, is zijn probleem, maar als hij verder niks met haar te maken wilt hebben, moet hij daar concreet in zijn tegen haar en niet de ene keer makkelijk doen om haar met administratieve dingetjes te helpen en de andere keer zeggen dat ze een onverzorgde domme trut is die hem elke keer lastigvalt.
Ik vind het zelf erg moeilijk, want eigenlijk betekent dit dus dat ik echt niemand heb. Het beste zou zijn om het contact met hen allemaal te verbreken en van nul af aan een nieuw leven beginnen, maar ik voel mij daar met mijn eigen issues niet sterk genoeg voor. Ik heb nu gelukkig - na twee jaar! - toestemming gekregen om mee te mogen doen met trainingen van PsyQ om met mijn ADHD om te kunnen gaan. Ik hoop dat ik daarmee wat zelfstandiger kan functioneren en van daaruit mijn leven kan opbouwen. Ik zou eigenlijk ook wel wat hulp willen voor alle emotionele shit, maar n.a.v. mijn vele ervaringen met de psychische hulpverlening vrees ik dat het in mijn geval zelfs averechts gaat werken. The world is a tough place en je redt dat alleen als je zelf sterker bent. Het is net als met bodybuilden of afvallen - je moet lijden om er uiteindelijk sterker door te worden. Ik heb het idee dat ze dat idee in de psychiatrie niet echt snappen.
|
|
