Spidergawd

Misschien een beetje een te obscure insteek want ik denk niet dat veel mensen deze band kennen, maar ik ga jullie proberen te overtuigen waarom dit onterecht is. Spidergawd is namelijk een veelzijdige en breed georiënteerde progressieve rockband uit Noorwegen die mijns inziens meer spotlights verdient gezien de kwaliteit van de composities, drive en individuele muzikanten.

Spidergawd werd in 2014 opgericht door drummer Kenneth Kapstad (Motorpsycho,God Seed, drie miljoen andere projecten), Ben Saether (eveneens Motorpsycho), Rolf Martin Snustad (Hopalong Knut) en Per Borten (Cadillac). Binnen vijf oefensessies hadden de muzikanten genoeg voeling met elkaar om hun eerste album op te nemen.

Sindsdien hebben ze elk jaar een nieuwe plaat uitgebracht waarbij er een duidelijke ontwikkeling te volgen is van een steeds minder experimenteel jazzy geluid naar hardere en minder diverse heavy metal. Dit is een keuze die aan de ene kant meer lijn aanbrengt in het oeuvre van de band, maar de veelzijdigheid is hierbij wel verminderd. De kwaliteit van de output blijft wel onverminderd hoog. De albums hebben de simpele titels Spidergawd I, II, III en IV.

De stijl van de band valt te karakteriseren als retro, herkenbaar eigen en toch erg breed. Er is veel psychedelische blues te ontdekken in met name het vroege werk, een hoop seventies-groove, steeds meer Thin Lizzy-achtige licks naarmate de albums vorderen met een stevig sausje van spierballen.

Wat speciaal opvalt is de rol van de (enorme) bariton-saxofoon. Soms ronkt deze als extra laag in de geluidsmuur, soms komt hij naar voren voor een solo of een hook en dan weer neemt hij de baslijnen voor zijn rekening op momenten dat de bassist in de hogere regionen bezig is. Een mooi voorbeeld van de verschillende rollen van de saxofoon binnen één nummer is Empty Rooms, van solo tot onderlaag tot baslijn:


De nummers worden vooruit gestuwd door precies, rijk en vaak functioneel complex drumwerk van drumgod Kenneth Kapstad die altijd klinkt alsof hij het naar zijn zin heeft. Op momenten dat het moet drumt hij ook gerust rechtdoor zonder poespas. Bij live-optredens zit hij achter een joekel van een drumstel met dubbele bas bijna zowat op de lip van de eerste rij. Om de zoveel tijd klimt ie er half overheen om even naar het publiek te grommen. Een mooi voorbeeld van zijn gedreven sound is het nummer Is This Love?:

De andere helft van de ritme-sectie wordt dus gevormd door Bent Saether die zijn sporen al vanaf de late jaren ‘80 verdiend heeft als bassist/vocalist van Motorpsycho. Hij legt zich bij Spidergawd compleet toe op het basspel. Gezien de complexiteit van de nummers is dat een fijne keuze want zijn lijnen en vooral harmonisaties en double stops zijn soms onnavolgbaar, zoals in Blauer Jubel het geval is:

De zang van Per Borten is rauw en direct zonder opsmuk. Verwacht geen toonladders en kekke vibrato’s, het doet gewoon zijn werk. Hij is tegelijk de gitarist van de band met een voorliefde voor felle solo’s en maakt in mijn ogen de meeste ontwikkeling door van de hele band. Zijn werk schuift steeds meer op van jazzy psychedelica richting heavy metal. Zijn spel is wat dat betreft de graadmeter voor de lijn van de band. Een mooi voorbeeld van zijn veelzijdigheid is het nummer ...Is All She Says:

In 2017 werd het blijkbaar te moeilijk voor de twee bandleden die ook nog actief waren als lid van Motorpsycho om zich te blijven richten op beide bands. Uiteindelijk lijkt er een soort van compromis plaats te hebben gevonden waarbij Bent Saether zich weer volledig concentreerde op Motorpsycho en waarbij Kapstad bleef drummen in Spidergawd. Om dit op te vangen werd er een nieuwe bassist, Hallvard Gaardlos (Orango), aangetrokken. Een gevolg hiervan is dat de muzikale lijn weer een stuk verder opschoof richting een klassieker heavy metal-geluid. Deze keuze werd ook ingegeven door de wens van zanger/gitarist Borten om zijn “gitaarvocabulaire” verder uit te breiden. Dan krijg je dus nummers als What You Have Become:

Ik heb ze een aantal maal live gezien. Ook live zijn het uitermate kundige en gedreven muzikanten die zichtbaar met een hoop lol hun werk ten gehore brengen en een goede interactie hebben met het publiek.

Meer reviews, omdat jullie het zeker niet van mij aan moeten nemen:
https://oor.nl/albums/i_v/
https://theobelisk.net/ob(...)d-spidergawd-review/
https://theobelisk.net/ob(...)tourniquet-premiere/
http://theobelisk.net/obelisk/2016/02/08/spidergawd-iii-review/
https://theobelisk.net/obelisk/2017/04/11/spidergawd-iv-review/

Er zijn drie complete albums te vinden op Youtube, ook te verkrijgen als cd-box in één (nee, ik heb geen aandelen):

quote:

Op donderdag 4 januari 2018 10:06 schreef Bosbeetle het volgende:
Heb ze één keer live gezien maar daar herinner ik me niet meer zoveel van. Ken ze ook voornamelijk via de motorpsycho connectie, en laat ik die nou sinds het optreden in Hedon wat meer luisteren, kan ik spidergawd ook zeker bij gaan zetten.

He, was jij er ook bij in Hedon?
Ik ben juist via Spidergawd bij Motorpsycho uitgekomen. Kende ze wel een beetje maar toen hebben ze echt mijn aandacht zeg maar.

quote:

Op donderdag 4 januari 2018 09:56 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Ik heb ze meerdere malen live gezien. Bij 1 van die shows was de saxofonist nagenoeg de helft van de show niet te horen door slecht geluid, en dan merk je inderdaad hoe ééndimensionaal hun geluid is zonder die extra laag aan blazers.
...

Ik vind hun geluid niet eendimensionaal eigenlijk, helemaal omdat ze niet alleen aan lagen doen maar ook aan meerdere melodielijnen. Ik speel zelf bas en als ik hun nummers uit probeer te pluizen ontdek ik elke keer weer geintjes in die laag. Daardoor heb je wel dat als er eentje wegvalt er iets mist aan het totaal. Hieronder treden ze zonder sax op, vind ik ook meteen minder maar ik denk niet dat dat anders zou zijn als je de gitaar weghaalt o.i.d.


Heb trouwens ook een keer gehad dat de zanger niet goed bij stem was (lag volgens mij ook aan het geluid, hij moest te hard schreeuwen om er nog door te komen dus na een nummer of 5 was het beste er wel af) en toen miste er ook echt kracht in het totaalplaatje.

Vergeleken bij MP is het meteen een stuk beperkter maar goed, die staan ook ineens met een hoornblazer/toetsenist/gitarist extra op de planken als ze d'r zin an hebben het ff helemaal anders te doen