MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Vraag me af hoe ze het volgend jaar met het slot 14-16 doen. Paar dagen Rob en paar dagen Annemieke?quote:Op zaterdag 30 december 2017 13:24 schreef Dagoduck het volgende:
Ze hadden vandaag gewoon Dolf Jansen en Felix Meurders op 12 tot 14 moeten laten.
Was er al eens een link gelegd tussen Froger's "Een zingende merel, de geur van de zee" en MEROL's "Hou je bek en bef me", of moet het weer eens van deze eeuwige puber komen?
Op 
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
200godgenot
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Een van de eerste verhalen in zijn autobiografie Not Dead Yet gaat over de keer dat hij gevraagd was bij te dragen aan een sessie in de Abbey Road studio’s, als percussionist. Hij was weliswaar geen percussionist en had geen idee wat hij moest doen, maar ja, tegen Abbey Road zeg je geen nee, en zo stond hij opeens tussen Ringo en George, en bleek hij mee te doen aan de opnames voor wat All Things Must Pass zou worden, het solo-album van George Harrison. Hij mept zijn handen tot bloedens toe op de trommels, om na een uur op zijn koptelefoon producer Phil Spector te horen zeggen: „En dan nu graag mét percussie.” Hij slaat nog wat harder, en dan is het afgelopen en is iedereen weg.
Als het album er is, holt Collins naar de winkel, om erachter te komen dat zijn werk de plaat niet heeft gehaald. Hij is er kapot van, snapt het niet, het blijft aan hem knagen. Op een dag is hij beroemd genoeg om George Harrison gewoon aan te spreken, maar diens reactie maakt de zaak er niet beter op: „Echt, Phil? Was je daar ook? Daar herinner ik me niks van.”
Een jaar later ligt er opeens een tapeje in de bus, met een briefje van George: „Ben jij dit soms, Phil?” De opnames zijn terecht! Maar het klinkt vreselijk. En na een tijdje hoor je Spector zeggen: „Zullen we het zonder de congaspeler doen?” Het is duidelijk: hij was te slecht.
Als hij Harrison weer spreekt, ligt die dubbel van het lachen. Die slechte trommelaar was Collins helemaal niet. Zijn partij is nooit teruggevonden, en het bandje was speciaal gemaakt om Collins voor de gek te houden.
Als het album er is, holt Collins naar de winkel, om erachter te komen dat zijn werk de plaat niet heeft gehaald. Hij is er kapot van, snapt het niet, het blijft aan hem knagen. Op een dag is hij beroemd genoeg om George Harrison gewoon aan te spreken, maar diens reactie maakt de zaak er niet beter op: „Echt, Phil? Was je daar ook? Daar herinner ik me niks van.”
Een jaar later ligt er opeens een tapeje in de bus, met een briefje van George: „Ben jij dit soms, Phil?” De opnames zijn terecht! Maar het klinkt vreselijk. En na een tijdje hoor je Spector zeggen: „Zullen we het zonder de congaspeler doen?” Het is duidelijk: hij was te slecht.
Als hij Harrison weer spreekt, ligt die dubbel van het lachen. Die slechte trommelaar was Collins helemaal niet. Zijn partij is nooit teruggevonden, en het bandje was speciaal gemaakt om Collins voor de gek te houden.
Het beste adres voor al uw primeurs!
Dolf Jansenquote:
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Op 
hopelijk flikkeren ze Gijs van de zender af en mogen zowel Rob als Annemieke de hele week..quote:
[..]
Vraag me af hoe ze het volgend jaar met het slot 14-16 doen. Paar dagen Rob en paar dagen Annemieke?
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
Da;s alleen maar omdat ie familie in DH had wonenquote:
Was er al eens een link gelegd tussen Froger's "Een zingende merel, de geur van de zee" en MEROL's "Hou je bek en bef me", of moet het weer eens van deze eeuwige puber komen?
quote:Op zaterdag 30 december 2017 13:25 schreef Scorpion_17 het volgende:
Een van de eerste verhalen in zijn autobiografie Not Dead Yet gaat over de keer dat hij gevraagd was bij te dragen aan een sessie in de Abbey Road studio’s, als percussionist. Hij was weliswaar geen percussionist en had geen idee wat hij moest doen, maar ja, tegen Abbey Road zeg je geen nee, en zo stond hij opeens tussen Ringo en George, en bleek hij mee te doen aan de opnames voor wat All Things Must Pass zou worden, het solo-album van George Harrison. Hij mept zijn handen tot bloedens toe op de trommels, om na een uur op zijn koptelefoon producer Phil Spector te horen zeggen: „En dan nu graag mét percussie.” Hij slaat nog wat harder, en dan is het afgelopen en is iedereen weg.
Als het album er is, holt Collins naar de winkel, om erachter te komen dat zijn werk de plaat niet heeft gehaald. Hij is er kapot van, snapt het niet, het blijft aan hem knagen. Op een dag is hij beroemd genoeg om George Harrison gewoon aan te spreken, maar diens reactie maakt de zaak er niet beter op: „Echt, Phil? Was je daar ook? Daar herinner ik me niks van.”
Een jaar later ligt er opeens een tapeje in de bus, met een briefje van George: „Ben jij dit soms, Phil?” De opnames zijn terecht! Maar het klinkt vreselijk. En na een tijdje hoor je Spector zeggen: „Zullen we het zonder de congaspeler doen?” Het is duidelijk: hij was te slecht.
Als hij Harrison weer spreekt, ligt die dubbel van het lachen. Die slechte trommelaar was Collins helemaal niet. Zijn partij is nooit teruggevonden, en het bandje was speciaal gemaakt om Collins voor de gek te houden.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Heerlijke anekdote.quote:
Een van de eerste verhalen in zijn autobiografie Not Dead Yet gaat over de keer dat hij gevraagd was bij te dragen aan een sessie in de Abbey Road studio’s, als percussionist. Hij was weliswaar geen percussionist en had geen idee wat hij moest doen, maar ja, tegen Abbey Road zeg je geen nee, en zo stond hij opeens tussen Ringo en George, en bleek hij mee te doen aan de opnames voor wat All Things Must Pass zou worden, het solo-album van George Harrison. Hij mept zijn handen tot bloedens toe op de trommels, om na een uur op zijn koptelefoon producer Phil Spector te horen zeggen: „En dan nu graag mét percussie.” Hij slaat nog wat harder, en dan is het afgelopen en is iedereen weg.
Als het album er is, holt Collins naar de winkel, om erachter te komen dat zijn werk de plaat niet heeft gehaald. Hij is er kapot van, snapt het niet, het blijft aan hem knagen. Op een dag is hij beroemd genoeg om George Harrison gewoon aan te spreken, maar diens reactie maakt de zaak er niet beter op: „Echt, Phil? Was je daar ook? Daar herinner ik me niks van.”
Een jaar later ligt er opeens een tapeje in de bus, met een briefje van George: „Ben jij dit soms, Phil?” De opnames zijn terecht! Maar het klinkt vreselijk. En na een tijdje hoor je Spector zeggen: „Zullen we het zonder de congaspeler doen?” Het is duidelijk: hij was te slecht.
Als hij Harrison weer spreekt, ligt die dubbel van het lachen. Die slechte trommelaar was Collins helemaal niet. Zijn partij is nooit teruggevonden, en het bandje was speciaal gemaakt om Collins voor de gek te houden.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
quote:
Een van de eerste verhalen in zijn autobiografie Not Dead Yet gaat over de keer dat hij gevraagd was bij te dragen aan een sessie in de Abbey Road studio’s, als percussionist. Hij was weliswaar geen percussionist en had geen idee wat hij moest doen, maar ja, tegen Abbey Road zeg je geen nee, en zo stond hij opeens tussen Ringo en George, en bleek hij mee te doen aan de opnames voor wat All Things Must Pass zou worden, het solo-album van George Harrison. Hij mept zijn handen tot bloedens toe op de trommels, om na een uur op zijn koptelefoon producer Phil Spector te horen zeggen: „En dan nu graag mét percussie.” Hij slaat nog wat harder, en dan is het afgelopen en is iedereen weg.
Als het album er is, holt Collins naar de winkel, om erachter te komen dat zijn werk de plaat niet heeft gehaald. Hij is er kapot van, snapt het niet, het blijft aan hem knagen. Op een dag is hij beroemd genoeg om George Harrison gewoon aan te spreken, maar diens reactie maakt de zaak er niet beter op: „Echt, Phil? Was je daar ook? Daar herinner ik me niks van.”
Een jaar later ligt er opeens een tapeje in de bus, met een briefje van George: „Ben jij dit soms, Phil?” De opnames zijn terecht! Maar het klinkt vreselijk. En na een tijdje hoor je Spector zeggen: „Zullen we het zonder de congaspeler doen?” Het is duidelijk: hij was te slecht.
Als hij Harrison weer spreekt, ligt die dubbel van het lachen. Die slechte trommelaar was Collins helemaal niet. Zijn partij is nooit teruggevonden, en het bandje was speciaal gemaakt om Collins voor de gek te houden.
mooi verhaal 
Zijn ouders zaten regelmatig voor me en naast me bij zijn showsquote:
[..]
Da;s alleen maar omdat ie familie in DH had wonen
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
quote:
Een van de eerste verhalen in zijn autobiografie Not Dead Yet gaat over de keer dat hij gevraagd was bij te dragen aan een sessie in de Abbey Road studio’s, als percussionist. Hij was weliswaar geen percussionist en had geen idee wat hij moest doen, maar ja, tegen Abbey Road zeg je geen nee, en zo stond hij opeens tussen Ringo en George, en bleek hij mee te doen aan de opnames voor wat All Things Must Pass zou worden, het solo-album van George Harrison. Hij mept zijn handen tot bloedens toe op de trommels, om na een uur op zijn koptelefoon producer Phil Spector te horen zeggen: „En dan nu graag mét percussie.” Hij slaat nog wat harder, en dan is het afgelopen en is iedereen weg.
Als het album er is, holt Collins naar de winkel, om erachter te komen dat zijn werk de plaat niet heeft gehaald. Hij is er kapot van, snapt het niet, het blijft aan hem knagen. Op een dag is hij beroemd genoeg om George Harrison gewoon aan te spreken, maar diens reactie maakt de zaak er niet beter op: „Echt, Phil? Was je daar ook? Daar herinner ik me niks van.”
Een jaar later ligt er opeens een tapeje in de bus, met een briefje van George: „Ben jij dit soms, Phil?” De opnames zijn terecht! Maar het klinkt vreselijk. En na een tijdje hoor je Spector zeggen: „Zullen we het zonder de congaspeler doen?” Het is duidelijk: hij was te slecht.
Als hij Harrison weer spreekt, ligt die dubbel van het lachen. Die slechte trommelaar was Collins helemaal niet. Zijn partij is nooit teruggevonden, en het bandje was speciaal gemaakt om Collins voor de gek te houden.
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
TT goed zo trouwens?
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Die Ringo, doet ook alles wat ze hem vragen he.quote:
Een van de eerste verhalen in zijn autobiografie Not Dead Yet gaat over de keer dat hij gevraagd was bij te dragen aan een sessie in de Abbey Road studio’s, als percussionist. Hij was weliswaar geen percussionist en had geen idee wat hij moest doen, maar ja, tegen Abbey Road zeg je geen nee, en zo stond hij opeens tussen Ringo en George, en bleek hij mee te doen aan de opnames voor wat All Things Must Pass zou worden, het solo-album van George Harrison. Hij mept zijn handen tot bloedens toe op de trommels, om na een uur op zijn koptelefoon producer Phil Spector te horen zeggen: „En dan nu graag mét percussie.” Hij slaat nog wat harder, en dan is het afgelopen en is iedereen weg.
Als het album er is, holt Collins naar de winkel, om erachter te komen dat zijn werk de plaat niet heeft gehaald. Hij is er kapot van, snapt het niet, het blijft aan hem knagen. Op een dag is hij beroemd genoeg om George Harrison gewoon aan te spreken, maar diens reactie maakt de zaak er niet beter op: „Echt, Phil? Was je daar ook? Daar herinner ik me niks van.”
Een jaar later ligt er opeens een tapeje in de bus, met een briefje van George: „Ben jij dit soms, Phil?” De opnames zijn terecht! Maar het klinkt vreselijk. En na een tijdje hoor je Spector zeggen: „Zullen we het zonder de congaspeler doen?” Het is duidelijk: hij was te slecht.
Als hij Harrison weer spreekt, ligt die dubbel van het lachen. Die slechte trommelaar was Collins helemaal niet. Zijn partij is nooit teruggevonden, en het bandje was speciaal gemaakt om Collins voor de gek te houden.
Un dann rettet kein Kavallerie,
keine Zorro kümmert sich dodrömm.
Dä piss höchstens e " Zet " en der Schnie
keine Zorro kümmert sich dodrömm.
Dä piss höchstens e " Zet " en der Schnie
Mooi verhaal!quote:
Een van de eerste verhalen in zijn autobiografie Not Dead Yet gaat over de keer dat hij gevraagd was bij te dragen aan een sessie in de Abbey Road studio’s, als percussionist. Hij was weliswaar geen percussionist en had geen idee wat hij moest doen, maar ja, tegen Abbey Road zeg je geen nee, en zo stond hij opeens tussen Ringo en George, en bleek hij mee te doen aan de opnames voor wat All Things Must Pass zou worden, het solo-album van George Harrison. Hij mept zijn handen tot bloedens toe op de trommels, om na een uur op zijn koptelefoon producer Phil Spector te horen zeggen: „En dan nu graag mét percussie.” Hij slaat nog wat harder, en dan is het afgelopen en is iedereen weg.
Als het album er is, holt Collins naar de winkel, om erachter te komen dat zijn werk de plaat niet heeft gehaald. Hij is er kapot van, snapt het niet, het blijft aan hem knagen. Op een dag is hij beroemd genoeg om George Harrison gewoon aan te spreken, maar diens reactie maakt de zaak er niet beter op: „Echt, Phil? Was je daar ook? Daar herinner ik me niks van.”
Een jaar later ligt er opeens een tapeje in de bus, met een briefje van George: „Ben jij dit soms, Phil?” De opnames zijn terecht! Maar het klinkt vreselijk. En na een tijdje hoor je Spector zeggen: „Zullen we het zonder de congaspeler doen?” Het is duidelijk: hij was te slecht.
Als hij Harrison weer spreekt, ligt die dubbel van het lachen. Die slechte trommelaar was Collins helemaal niet. Zijn partij is nooit teruggevonden, en het bandje was speciaal gemaakt om Collins voor de gek te houden.
"Elke wasbeer hep een staart, maar niet elke staart hep een wasbeer."
Dit is nu een anekdote die ik wel wil horen bij de Top 2000quote:
Een van de eerste verhalen in zijn autobiografie Not Dead Yet gaat over de keer dat hij gevraagd was bij te dragen aan een sessie in de Abbey Road studio’s, als percussionist. Hij was weliswaar geen percussionist en had geen idee wat hij moest doen, maar ja, tegen Abbey Road zeg je geen nee, en zo stond hij opeens tussen Ringo en George, en bleek hij mee te doen aan de opnames voor wat All Things Must Pass zou worden, het solo-album van George Harrison. Hij mept zijn handen tot bloedens toe op de trommels, om na een uur op zijn koptelefoon producer Phil Spector te horen zeggen: „En dan nu graag mét percussie.” Hij slaat nog wat harder, en dan is het afgelopen en is iedereen weg.
Als het album er is, holt Collins naar de winkel, om erachter te komen dat zijn werk de plaat niet heeft gehaald. Hij is er kapot van, snapt het niet, het blijft aan hem knagen. Op een dag is hij beroemd genoeg om George Harrison gewoon aan te spreken, maar diens reactie maakt de zaak er niet beter op: „Echt, Phil? Was je daar ook? Daar herinner ik me niks van.”
Een jaar later ligt er opeens een tapeje in de bus, met een briefje van George: „Ben jij dit soms, Phil?” De opnames zijn terecht! Maar het klinkt vreselijk. En na een tijdje hoor je Spector zeggen: „Zullen we het zonder de congaspeler doen?” Het is duidelijk: hij was te slecht.
Als hij Harrison weer spreekt, ligt die dubbel van het lachen. Die slechte trommelaar was Collins helemaal niet. Zijn partij is nooit teruggevonden, en het bandje was speciaal gemaakt om Collins voor de gek te houden.
"Bennie zo onder de indruk" - Bennie.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
