Ik heb wat problemen en ik hoop dat jullie met mij willen meedenken.
Ik heb de diagnose ADHD gekregen. Die H kon ik eerst niet bij mij plaatsen. Beter gezegd: durfde ik niet bij mezelf te plaatsen, want ik zag het al voor me dat ik dan keihard werd uitgelachen. De beschrijving ADD kon ik wel heel erg toepassen op mijn kindertijd, maar vanaf een jaar of 20 meende ik dat mijn concentratieproblemen vanzelf verbeterden. Wat bij mij vooral op de voorgrond kwam, was het zeer hardnekkige uitstelgedrag.
In plaats van ADHD dacht men vroeger bij mij aan autisme. Ik heb mij twee keer uitgebreid laten testen en beide keren val ik buiten het spectrum. De tweede keer was een paar maanden terug en er werd opgemerkt dat ik ondanks buiten het spectrum wel kenmerken heb van een pervasieve ontwikkelingsstoornis.
Er is nog niks officieel bevestigd. Maar mijn moeder is zeer waarschijnlijk wel autistisch. Zoveel aanwijzingen bevestigen dat. Ik heb pas geleden lotgenotencontact opgezocht via
deze
website. Dat is nog meer een bevestiging dat mijn vermoedens over mijn moeder juist zijn. Mensen met autistische ouders, met name een autistische moeder worden regelmatig aangezien voor zelf autistisch. Dat komt omdat de moeder geen goede sociale antenne heeft om aan te voelen wat haar baby nodig heeft. Baby's kunnen alleen maar huilen. Als ouders daarop niet reageren, keren ze meer in zichzelf en gaat de ontwikkeling zoals die van taal ook langzamer.
Ik wil niet 100% beweren dat ik gelijk heb, maar ik ga er wel meer over uitzoeken.
Wat mijn moeder betreft. Ze heeft meerdere problemen en het gaat al heel lang niet goed. Haar conclusie is: ik kan je vader niet missen. Maar die scheiding is 25 jaar geleden! Iedereen vindt het raar dat ze daar zo in blijft hangen, maar zoals ik haar ken, kan ze zich heel moeilijk voorstellen hoe haar leven eruit kan zien als bepaalde situaties veranderen of als ze zelf dingen anders zou aanpakken. Zelfreflectie heeft ze niet. Dan snap ik wel dat ze niet kan omgaan met die pijn. Haar pijn is dat ze verlaten is en er alleen voor staat. Dat hoeft niet als ze hulp aanvaardt van andere mensen, maar somehow vindt ze dat heel moeilijk. Als ze over zichzelf gaat nadenken, overspoelt het haar. Er gebeurt dan zoveel in haar hoofd wat ze niet kan bevatten.
Haar plannen en organiseren gaat ook met problemen. Ik ben daar ook niet bepaald goed in overigens

Ik heb moeite om het allemaal te overzien. Ik wil alles tegelijk, weet niet waar ik moet beginnen en door vele gedachten wordt het heel groot in mijn hoofd. Mijn moeder heeft dat overzicht wel. Waar zij moeite mee heeft, is bedenken wat ze moet doen. Als haar huis een puinhoop is, gaat zij op de computer spelletjes spelen. Niet om het uit te stellen. Maar de gedachte "ik zou deze tijd kunnen gebruiken om dit en dat te doen" komt niet in haar op. Ik heb veel problemen met haar, omdat zij in de communicatie heel erg dwars reageert. Ik kan nooit goed met haar communiceren, omdat ze zich afsluit. Met als gevolg dat ik automatisch harder en dwingender ga praten. Ik probeer mij echt in te houden, maar het lukt niet als ze dan nog steeds zo dwars reageert. Zij wordt zodoende onrustig van mij en kan soms helemaal overstuur raken. Haar rustig uitleggen waarom ik zo reageer, komt niet aan. En ook op andere momenten als het wel rustig is, kan ik het er niet over hebben.
Dit gezegd te hebben: ze is wel de enige persoon in mijn leven geweest die mij NOOIT heeft laten vallen. Ze heeft wel alles gedaan in haar vermogen om mij te helpen. Daarom laat ik haar niet vallen.
Ik moet haar haar leven laten leiden en mij niet bemoeien met wat ze zou moeten doen. Helaas doen anderen dat wel. Ze klagen naar mij "Je moeder doet geen moeite om erbij te horen. We zitten allemaal op whatsapp want dat communiceert zo makkelijk. Als je moeder geen moeite wilt doen om zich aan te passen, weet ik het ook niet hoor!" Ik denk dan: godverdomme, hoe verschrikkelijk dom kan je zijn, zeg! Als je wilt dat mijn moeder meer contact zoekt, kan je ook weleens op visite gaan. Dat zou haar een stuk beter doen dan koetjes en kalfjes op de whatsapp.
Ik zou liever zien dat ze af en toe maar wel met regelmaat een coach ziet. Dan raakt ze niet in de war van alle verschillende goedbedoelde flauwekuladviezen, want daarvoor is die coach. Ze zal het eerst niet zo leuk vinden, maar als ze het wil proberen en ze raakt eraan gewend en kan die persoon vertrouwen, denk ik dat het heel goed is voor haar. Mijn moeder begrijpt mijn bedoeling totaal niet, maar is uiteindelijk wel akkoord gegaan om dit een kans te geven. En grrrr, nu is het de huisarts die roet in het eten gooit! Volgens dat mens heeft mijn moeder geen autisme, want zo komt ze niet over. En het is allemaal mijn schuld want ik kan niet accepteren dat ze volwassen is. Echt ... dat mensen iets niet begrijpen kan ik accepteren. Dat zoveel mensen niet willen inzien dat zij niet alles weten en meteen met een oordeel komen die te kort door de bocht is, vind ik echt verschrikkelijk! Ik ben ook maar een mens en ik heb ook weleens te snel mijn mening gevormd. Maar ik wil er best over nadenken en het bijstellen als iemand zegt dat ik ernaast zit. Heel jammer dat veel mensen dat blijkbaar niet kunnen opbrengen. Anders wordt het zeker te druk in hun hoofd ofzo...
Wordt vervolgd dit.
Maar ik heb ook mijn problemen.
De emoties kunnen hoog oplopen, maar ondanks dat moet ik wel mezelf weer op de rit krijgen. Als het slechter gaat, word ik helemaal passief en ben ik moe. Maar ik denk dat dit eerder een patroon is wat ik mezelf heb aangeleerd.
Ook al zeggen heel veel mensen dat ik niet te hoge eisen aan mezelf moet stellen. Ik denk dat ik dat juist wel moet doen. Ik moet in mijn kracht blijven. En waar ik heel slecht in ben, is om beloften en plannen om te zetten in daden.
Wat helpt jullie om je in moeilijkere tijden in de actie-modus te krijgen? En niet vastgeroest in een heel passieve modus?