Op de rand van de afgrond na 14 jaar #12

Beste mensen,

Ik heb even een kloon account aangemaakt, omdat ik vrij bekend ben op dit forum en ik sta op de rand van de afgrond na 14 jaar samen te zijn met mijn meissie. Ik zal alles proberen zo goed mogelijk te omschrijven, zodat het helder is. Mochten er vragen zijn dan ben ik uiteraard bereid deze te beantwoorden. Hopelijk zijn er wat mensen die mij kunnen adviseren ofzo.

Zoals gezegd ben ik al 14 jaar samen met de liefde van mijn leven. We zijn vanaf dat we 17 jaar zijn bijelkaar en wonen sinds een kleine 10 jaar samen. Eerst 6 jaar in een heel klein dorp en nu sinds 4 jaar in een groter dorp met ongeveer 10.000 inwoners.

Wij hebben in ons leven heel veel dingen meegemaakt en dit begon al op de allereerste dag dat ik haar voor de eerste keer zag. Haar ouders lagen namelijk in scheiding en er werd net niet gevochten in huis. Uiteindelijk is dat overigens goed gekomen, nadat haar moeder 6 weken uit huis is geweest.

Enkele jaren geleden kreeg mijn vriendin een ongeluk en werd aangereden. Hierdoor kwam ze 6 maanden in het ziekenhuis te liggen en hield daar beenletsel aan over, mede door toedoen van het ziekenhuis (wonden niet goed schoongemaakt). Ze moest opnieuw leren lopen, staan etc en is inmiddels al 8 jaar werkzaam in een Horeca bedrijf waar ze het reuze naar haar zin heeft, maar daar kom ik later nog op terug.

In de tussentijd heb ik gewoon gewerkt, maar op en af. Aantal keer goed pech gehad dat de bedrijven waar ik werkzaam voor was failliet gingen of ik kon het gewoon niet vinden met collega's etc. Ik ben daar zeer gevoelig voor vanwege een psychische stoornis die ik heb en die sinds vorig jaar pas erkend is (eindelijk). Ik ben dus niet iemand die langer dan 2-3 jaar bij een baas blijft hangen, ook al wil ik dat wel, het lukt telkens niet.

Sinds wij wonen waar wij nu wonen is er veel gebeurd. In de afgelopen 4 jaar hebben wij ieder jaar iemand verloren waar wij veel om geven. Zo overleed mijn oom plotseling aan een hartaanval 4 jaar geleden (waar mijn vriendin ook een goede band mee had), 3 jaar geleden mijn nicht van 32 aan een meervoudige hersentumor, 2 jaar geleden haar beste collega en vriendin aan kanker (ook net 38 ofzo) en nu staan wij op het punt om opnieuw iemand te verliezen, namelijk een vriendin van 26 ook aan kanker. Die zal op korte termijn overlijden en is niet meer te redden.

Toen wij hier kwamen wonen vertelde mijn vriendin mij; Ey ga nou eens wat doen, zoek eens wat contact etc. Uiteindelijk kwam ik bij de vereniging terecht waar ik nu bij zit en waar ik het ontzettend naar mijn zin heb. Het zijn echt vrienden geworden en ook mijn vriendin voelt zich daar welkom. Jaarlijks hebben we uitjes of komt ze kijken etc etc. En een tijdje geleden zijn we nog samen naar een bruiloft geweest van iemand uit mijn team.

Nu is het zo dat ik de afgelopen 2 jaar een ziektewetuitkering heb gehad en uiteindelijk ben ik goedgekeurd (niet geheel terecht maar goed). Ik was sinds Augustus dit jaar bezig om te solliciteren. Letterlijk honderden sollicitaties en gesprekken reeds gevoerd. Ik kon niet eerder dan Augustus solliciteren, omdat ik een ziektewetuitkering had en ik moest wachten op het eindoordeel van de arts. Mijn vriendin vertelde mij dat ze erg trots was dat ik het eindelijk inzag en dat ik zo snel reageerde. Ze maakte zich logischerwijs druk om de financiën.

Tevens zijn we al 3 jaar bezig om vader en moeder te worden. Na uitgebreid onderzoek bleek dat wij niet natuurlijk zwanger kunnen worden. De ''fout'' ligt bij mij. Hiervoor zijn we dit jaar een traject ingegaan bij het Erasmus in Rotterdam. Door middel van een ICSI-behandeling kunnen wij alsnog vader en moeder worden.Wel moest mijn vriendin 5 kilo afvallen oftewel erbij sporten. En ze werkt nog eens 40-45 uur per week en ik deed op dat moment niets.

In November zouden wij terug moeten komen bij het ziekenhuis, maar je raad het al. Enkele dagen voor we zouden gaan kwam ze met het nieuws dat ze twijfelt aan onze relatie. Ze zag op tegen de datum van het ziekenhuis en of we het wel allemaal konden rondbreien. Aan de ene kant heeft ze gelijk, omdat ik al een aantal keer een kans heb gehad wat betreft werk etc, maar aan de andere kant denk ik; Een baby dat gaat 9 maanden duren. Geef mij dan ook die tijd, je zag dat ik goed bezig was.

Op haar werk is ze heel goed met haar collega's, zelfs te goed misschien. Ze gaat graag op stap, feestjes en dat soort dingen. Dat is na de dood van haar beste collega meer geworden (die hield daar ook van, maar stierf alleen en was vaak eenzaam, eeuwige vrijgezel en kwam vaak de verkeerde mannen tegen zeg maar). Ik heb haar die vrijheid NOOIT ontnomen, omdat ik wist dat ze dat gemist heeft in haar jeugd, mede door toedoen van haar ouders. Ze zorgde immers altijd voor alles en iedereen.

Nu is de situatie zo dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Ze loopt bij een psycholoog voor haarzelf, maar niet voor onze relatie. Ik heb haar verteld dat die psycholoog het waarschijnlijk erger maakt. Waarom? Als jij met een vraag komt; Ik heb altijd voor anderen gezorgd, wat moet ik doen? Dan zegt die psycholoog uiteraard dat je voor jezelf moet kiezen.

Onze relatie is ALTIJD goed geweest. Samen op vakantie, samen lachen en huilen, respect, waardering, goede sex (nog steeds) en zelden tot nooit ruzie. Weleens discussies maar geen ruzie. Tevens drink ik niet, drugs gebruik ik niet en geweld gebruik ik al helemaal niet. Ik ben eigenlijk een lief persoon die ook liefde nodig heeft en zij idem.

Nu is het zo dat ik bij mijn ouders verblijf voor inmiddels 10+ dagen en ik het zelf misschien erger heb gemaakt door haar te appen, vanwege onzekerheid en het ongewisse. Dit heb ik niet gewild, maar als ze in mijn schoenen had gestaan had ze hetzelfde gedaan denk ik. Wel hebben we enkele malen per email contact gehad.

In deze emails geeft ze de volgende punten aan;

Financiën (daar was ik mee bezig en ik heb vrijdag bijvoorbeeld weer een gesprek staan)
Vrijheid (die ze altijd van mij gekregen heeft maar toch heeft ze het gevoel een bepaalde verantwoordelijk richting mij te hebben)
Genegenheid (die gaf ik haar erg veel, zeker toen ik net wegging en dat vond ze ook heel fijn.)
Huishouden (oftewel of ik vaker dingen zelf wil zien, maar het probleem is ik zie het niet en dat stinkt haar terecht. Ook dit is op te lossen lijkt mij bijv met een memo bord ofzo)

Ik denk dat ze zich teveel spiegelt aan haar collega's die vaak jonger zijn en lekker alles los en vast neuken wat er is en lekker zuipen. Ik merk dat ze dat ook wil, maar dat heeft ze altijd tot op zekere hoogte gemogen. Het is voor mij dus een raadsel en het kwam als koude kak op mijn dak waar dit ineens vandaan komt.

1 week voordat ze met dit verhaal kwam hadden we nog wereldse sex en was het hou van je, wil je niet kwijt en we gaan ervoor he in 2018 en ineens PATS BOEM.

Ik ben nu 31 en mijn leven is helemaal vernield. Ik verlies haar, mijn 2 honden en 3 katten en mijn vrienden die ik net had opgebouwd daarzo. Nu ik 100 kilometer verder zit denk ik; Wat nu? Ik heb hier bij mijn ouders helemaal niets en ik wil dat het goed komt, maar wat te doen?

Ik weet dat mijn tante haar vanavond belt en ik spreek haar donderdagavond even. Zaterdag ga ik denk ik wel met de vereniging het uitje doen en een vriend raadde mij aan om haar zondag even lekker mee te nemen naar de schaatsbaan, maar aan de andere kant komt dat misschien opdringerig over, omdat ze aangaf rust te willen. Ik kan niet begrijpen dat je iemand waar je zoveel van houd en dat doet ze, zo ineens kan behandelen.

Ze is van een lieve, open, eerlijke, charmante en zorgzame vrouw INEENS omgeslagen naar iemand die alleen wil zijn, koud is en weinig empathie heeft. Ik begrijp er werkelijk niets van aan een kant.

Nu zul je denken; Ze wil ermee stoppen. Maar er zijn een aantal dingen waaraan ik denk waarvan ik zeg; Ze wil niet stoppen. Ze heeft namelijk de afspraak bij het ziekenhuis VERZET en niet geannuleerd. Verzet naar volgende week al zelfs. Tevens draagt ze onze verlovingsring nog.

Ik weet het niet meer en sorry voor het warrige verhaal.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 01:59 schreef Sarabi het volgende:

[..]

Snap de vergelijking niet
Dus dat vertel je aan je ouders?

Want jouw ouders weten net zoveel als jij van jouw relatie?

Nee ik zeg dat iedere ouder/kind relatie anders is. De een verteld werkelijk alles en de ander niet, ja dat kan he.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:02 schreef Raskolnikow het volgende:
Je slaapt maar 2-3 uur per nacht? Ben je al naar de huisarts geweest TS? Met zo weinig slaap en bij tijden zelfmoordgedachten loop je een heel groot risico op grotere psychische problemen.

Ja besef ik mij ook. Komt goed. Mijn ouders houden mij scherp in de gaten.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:02 schreef Sarabi het volgende:

[..]

En dan nog weten ze niet wat er in een relatie aan de hand is

Hell ik vraag me af of jij het eigenlijk ziet (denk het niet)

Sommigen weten dat dus wel, dat is wat ik wil zeggen. Afhankelijk wat voor relatie je met je ouders hebt natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:03 schreef Sarabi het volgende:

[..]

Nee gewoon nee

Ik weet vrijwel zeker dat mijn schoonmoeder 95% van alles weet. Die heeft een zeer zeer innige band met mijn vriendin. Een vd redenen is dat mijn vriendin dat hele gezin heeft onderhouden toen die scheiding om de hoek stond.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:04 schreef AnoniemH het volgende:

[..]

Ik weet vrijwel zeker dat mijn schoonmoeder 95% van alles weet. Die heeft een zeer zeer innige band met mijn vriendin. Een vd redenen is dat mijn vriendin dat hele gezin heeft onderhouden toen die scheiding om de hoek stond.

Haar vader moest sochtends om 4 uur werken. Mijn vriendin regelde alles. Smeerde brood voor haar vader, bracht zusjes naar school en was toen zelf 13-14 jaar tot aan haar 17de.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:05 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Ja, net als je vriendin zegt ze wat en wat gebeurt er dan? Waarom komt ze daar ook nu pas mee trouwens? Ze weet dit vanuit jullie ouderlijk huis en heeft je relatie al die jaren geobserveerd. En dan nu aan komen kakken met tips, echt whut!?

Nee dat komt omdat mijn ouders er stellig van overtuigd waren dat we daar ook mee bezig waren en dat was dus ook zo.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:05 schreef Sarabi het volgende:

[..]

Voor de laatste keer van iets weten is niet hetzelfde als iets leven.
Snap je dat echt niet of doe je nu alsof?

Nee dat snap ik wel.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:07 schreef Raskolnikow het volgende:
Ik vrees dat TS op dit moment al (rand)psychotisch is.

Ik wil niet exact vertellen wat ik mankeer vanwege herkenbaarheid maar ik balanceer wel ja. Daar heb ik ook medicatie voor, maar die ligt dus thuis, omdat ik dacht dat komt wel goed. Misschien naief.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:07 schreef Sarabi het volgende:

[..]

Dus jouw ouders weten ook nooit helemaal wat we in jullie relatie afspeelt

Mwa kunnen zich er wel een voorstelling van maken. Wij liegen beide niet tegen onze ouders en verdraaien ook geen woorden ofzo mocht je dat denken.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:09 schreef Sarabi het volgende:

[..]

Nee ik bedoel wat ik net zei waarvan je zei dat je het begreep
Iets horen over een relatie is anders dan het leven

Ja ik snap je wel alleen zeg ik dat als er problemen zijn dan word dat meestal wel goed uitgelegd waardoor ze echt wel weten hoe of wat. Alleen nu niet maar dat is ook meer omdat niemand het zag aankomen. Maar ik snap wel wat je bedoelt.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:11 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Ik denk serieus dat ze meer voor zichzelf lief willen voelen. Juist in deze situatie zou je enorm gebaat kunnen zijn bij structuur, werken aan vooruitgang, enige fysieke activiteiten om even uit je hoofd te komen en voor wat afleiding te zorgen. Maar nee, ze spelen liever voor Cohen met een theepotje erbij, kusjekroel jongen. Nog meer lullen, nog meer nadenken in cirkels, dat heeft vast verbetering gebracht in je gesteldheid ja..

[..]

Lekker makkelijk van ze

Of ze hebben een verkeerde indruk gekregen van mijn vriendin Zoals ik in een eerdere reeks al heb verteld. 2 weken voor ze hiermee kwam vroeg mijn vader aan haar aan tafel; Hoe gaat het nu lieverd? Ja uitstekend, hij is druk bezig blabla komt allemaal goed. Nee goed hoor!

Dat hoorde ik vorige week van mn vader en dat vond hij raar.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:11 schreef Raskolnikow het volgende:

[..]

TS lees het volgende alsjeblieft goed:

Prioriteit 1: Je (psychische) gezondheid. Zorg dat je je medicatie hebt, ga desnoods waar je nu bent naar een arts voor een recept. Trek aan de bel bij de GGZ en maak een crisisplan voor als het nog slechter gaat. Informeer de mensen om je heen hierover.

Prioriteit 2: Zorg dat je inkomsten hebt. Als je dit zelf niet meer kan vanwege bovenstaande zaken, vraag dan hulp. Onderzoek de mogelijkheden voor een bijstanduitkering en ga zoeken naar wek zodra je daartoe in staat voelt.

Prioriteit 3: Zorg dat er geen kans is dat je op korte termijn op straat komt te staan, tenzij je ten alle tijden bij je ouders terecht kunt.

Prioriteit 4: Praat met je vriendin over hoe nu verder.

Dankje Rasko. Ik waardeer dit heel erg thanks.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:13 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

BEL MORGEN AJB JE HUISARTS EN LAAT EEN RECEPT DOORFAXEN NAAR DE APOTHEEK BIJ JE OUDERS. Jeetje man, ga asjeblieft voor jezelf zorgen, want je ouders kunnen dat klaarblijkelijk niet voldoende

Kwam via het GGZ moet ik die dan niet bellen?

Vandaag precies 2 jaar geleden stierf mijn favoriete oom overigens. Ik zie het net staan. Het begin waar ik totaal ingestort ben. Godverdomme wat mis ik die vent.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:15 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Je ouders lijken sowieso niet zo goed snik of heb je tegen hen gelogen over je medicatiegebruik? Hebben zij ook geen boek gehad? Ze zien toch dat het niet goed met je gaat en dan gaat er geen enkel lampje branden bij ze om even met jou te checken wat je zou kunnen of moeten slikken!?

Jawel hoor die weten alles nogmaals. Mijn vader zei juist dat ik zsm naar GGZ moest en dat soort zaken.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:18 schreef Boca_Raton het volgende:
TS, is het niet beter om rustig op bed te gaan liggen nu? Niks triggeren nu tot je je medicijnen hebt lijkt me.

Dat heeft geen zin. Dat is malen tot 8 uur ofzo. Been there done that.

Vandaag is de dag dat mijn oom dus jarig zou zijn (niet gestorven vandaag, iets eerder plotseling). De man was gek van mij en vooral van mijn vriendin. Wij hadden zon goede band, een soort tweede vader. Ik was aan het werk en ik kreeg rond de middag telefoon dat mijn oom op het toilet was gestorven aan een hartaanval, zomaar ineens boem weg.

Ik heb heel lang last gehad daarvan en ik merk dat ik het nog steeds geen plek kan geven. Het is INEENS en BIZAR. Ik kan daar (ondanks hulp) nog steeds niet mee omgaan. Ik mis die man verschrikkelijk veel.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:22 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Juist als in net? Waarom nu pas? En waarom alleen zeggen? Jullie hebben toch collectief geconstateerd dat je issues hebt met dingen doen? Sta je op het punt om in elkaar te zakken van ellende en dan gaan ze nog zitten wachten terwijl door slaap- en medicijnentekort extra risico loopt

Nee nee. Ik loop niet net bij het GGZ, al een tijd hoor. Dankzij mijn ouders loop ik daar o.a. Die zeiden dit kan niet langer etc etc.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:27 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Nee, ik lees hierboven dat je pa je al heeft aangeraden zsm naar ggz te gaan. Heeft ie dat echt pas net gedaan? Ik bedoel contact opnemen over dat je NU niet goed in je vel zit en je meds 110 km verderop liggen en niet je doorverwijzing hoe je daar toen terecht bent gekomen.

Ow zo bedoel je. Nee dat zei die 2 weken geleden al maar ik dacht (weer naief misschien) dat het na 3 weken (totaal dus) wel onderhand beweging in zou zitten. Wel ga ik contact zoeken met mijn eigen psych morgen.

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 02:32 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Naïef? Het is een heel fucking patroon. Je ouders zien je al twee weken aanmodderen en aftakelen, wetende dat jij niet pro-actief bent. En dan nog niet naast je komen zitten van ok, we gaan nu niet alleen meer lullen. Nee, we gaan nu ook echt iets doen. En jou dan helpen bellen ofzo.
Serieus, wil je me asjeblieft beloven dat jij morgen zsm gaat bellen en als het je om welke reden dan ook niet lukt of iets tegenhoudt, dat je dan naar je ouders gaat en vraagt om je te helpen dit echt te gaan doen?

Ga ik doen!

quote:

Op vrijdag 22 december 2017 03:05 schreef Also-von-Oder het volgende:
Beste AnoniemH,

Ik wil niet streng tegen je zijn, want als dit allemaal waar is verdien je sowieso ons aller sympathie.
Wel wil ik eerlijk tegen je zijn (wat niet betekent dat ik altijd gelijk heb).

Je hebt een enorm lang verhaal geschreven, ik heb het wel allemaal gelezen. Op zich vind ik een iets langer verhaal verhelderend. Het leest ook beter dan een korte vraag zonder achtergrond info.

Maar je geeft wel heel veel details, meer dan we kunnen behappen en sowieso meer dan nodig is.
Het geeft mij het gevoel dat je flink in de war bent (wat je zelf ook toegeeft). Het is ook niet niets... wat er nu gebeurt. Jij had tot nu toe meestal de controle; zat jouw vriendin in de penarie, jij haalde haar er uit. Telkens jij. Je bent een man om op te bouwen. Iets om trots op te zijn.

Maar jouw vriendin maakt nu wellicht een fase door, dat ze meer spanning wil. Misschien zelfs (hoe tegenstrijdig het ook is) een periode van verdriet af te sluiten. Maar ze houdt nog zeker heel veel van je, dat is zeker... maar ze sluit zich tegelijkertijd voor jou af emotioneel gezien, omdat ze zelf ook weet dat wanneer ze jou emotioneel gezien weer binnenlaat dat al jullie bagage ook binnen blijft.

Maar kom ik nog even terug op de vele details in jouw topic... Jij weet ook niet meer waar het te zoeken, je kunt ook de hoofdzaken niet meer scheiden van de bijzaken. Jouw vriendin heeft hetzelfde, maar ik twijfel of jullie nog op de zelfde golflengte zitten.

Jullie hoofdzaken verschillen misschien en de bijzaken misschien ook, en zolang jullie dit beiden niet helder voor ogen hebben (ieder voor zichzelf) komen jullie er echt niet uit.

Ik heb een erg sneaky idee, dat misschien kan helpen. Of het gaat werken hangt helemaal van haar psycholoog af. Maar het is het proberen waard.
Als je jouw vriendin nu kunt overhalen tot een gezamenlijke relatietherapie bij haar psycholoog, dan kan hij niet alleen meer vanuit haar verhaal adviseren, dan moet hij naar jullie beiden luisteren.

En intussen ga jij in jouw betoog heel wat dingen wegstrepen, zodat je de belangrijkste punten overhoudt. Dat maakt jou evenwichtig, waardoor er ook ruimte vrijkomt in jouw hoofd, om je ook echt te focussen op de toekomst. Daarmee kun je jouw vriendin voor zijn. Dan ben jij weer in control, maar dan naar de wensen van jouw vriendin. Enne heel belangrijk... geef jouw vriendin hiervoor credits, dat zij jou hierop gebracht heeft. Soms hebben mensen vooral het idee dat zij zelf op een idee kwamen nodig, om zich zelf in control te wanen... Waarom zou je haar dat niet gunnen.

Ach beste, ik kan hier ook ellenlang door kunnen schrijven. Maar niet alles hoeft gezegd te worden.
En zelfs als alles gezegd is, dan nog werkt het niet altijd. Soms is een relatie niet te redden, hou daar ook nadrukkelijk rekening mee, hoe leeg en duister de toekomst dan ook lijkt.

Jullie zitten beiden in het zelfde schuitje, ik zelf zou mijn geld zetten op "relatietherapie" onder leiding van haar psycholoog.

Maar als je zelf een beter idee hebt ( jij kent jullie het best) ga er dan voor.

Ik zal voor je duimen man, maar als het echt niet te redden is, laat het dan los.
Zorg in elk geval dat jij de hoofdzaken van de bijzaken kunt scheiden, zodat jij indien nodig/ mogelijk de stabiele factor bent.

Mocht dit niet lukken, dan wens ik je alle sterkte die je nodig hebt... en wens je evengoed een heel mooi liefdevol leven. En probeer niet te blijven in woede, verdriet of onbegrip. Ga met jouw team op stap eerst om afleiding en daarna om een nieuwe liefde te vinden.

Succes!

Wow thanks voor je post! En dat was mijn idee ook dat van relatietherapie met haar psych, voelt ook vertrouwd voor haar etc. Vorige week had ik het daar over maar wilde ze dat niet. Maar misschien als ik het haar face to face vraag volgende week wil ze wel, geen idee maar je post is bemoedigend dank!