Depressie & Angst #148

quote:

Op dinsdag 26 december 2017 10:46 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.

Eigenlijk vond ik het mn donkerste periodes niet te doen. Denk dat stug doorgaan en mn gezin uiteindelijk de reden was om door te gaan. Ook uiteindelijk het feit dat ik de trekker niet over te halen heeft me gered.

quote:

Op dinsdag 26 december 2017 10:46 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Hoe moet je daarmee omgaan? Ben er echt klaar mee.

In gedachten houden dat het leven onvoorspelbaar is en je niet kan weten wat er morgen speelt, laat staan volgend jaar. Al vind ik het zelf ook lastig hoor daar niet van. Het is makkelijker gedaan dan gezegd, ik ben bijna 28 en kamp al bijna 10 jaar met depressie. Nu heb ik wel een fijne familie wat een hoop scheelt aangezien je het hun ook niet aan zou willen doen als je er zelf mee zou kappen. Dat zou sowieso eigenlijk altijd een reden moeten zijn om door te gaan, voor iedereen

quote:

Op dinsdag 26 december 2017 10:45 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Zo’n psycholoog zou ik zo graag willen.

Idem

quote:

Op dinsdag 26 december 2017 13:00 schreef Fripsel het volgende:

[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dit soort opmerkingen
"Maak je maar geen zorgen, morgen wordt aaaaaalles weer beter! " en nog erger als ze 't nog gaan beloven ook terwijl ze dat niet kunnen

Tsja, uitzichtloosheid is helaas een van de symptomen van depressie. Ik kan niet zeggen dat ik al hoop heb, zo voelt het echt niet. Maar rationeel weet ik dat er een reële kans is dat het beter zal gaan en daar houd ik me maar aan vast. En dat het nog slechter geweest is.

quote:

Op dinsdag 26 december 2017 22:27 schreef Marialice het volgende:
Tsja, uitzichtloosheid is helaas een van de symptomen van depressie. Ik kan niet zeggen dat ik al hoop heb, zo voelt het echt niet. Maar rationeel weet ik dat er een reële kans is dat het beter zal gaan en daar houd ik me maar aan vast. En dat het nog slechter geweest is.

Mmm. Ja. Dat is herkenbaar.

quote:

Op dinsdag 26 december 2017 10:41 schreef Fripsel het volgende:

[..]

In het begin wel, maar die hoop word steeds minder.

Ik ken het gevoel inderdaad...
Ben het zo spuugzat.

Ik las trouwens dat jij ook PTTS hebt, ik ook (complexe). Ik denk dat dat ook een groot aandeel heeft in mijn stemming, allemaal van die onverwerkte trauma's. Mijn ouders hebben daar ook een huuuge rol in gespeeld. Heel veel mensen eigenlijk.

Is er hier trouwens iemand bekend met de GGZ in Leiden? En dan vooral de opname afdeling enz.
Ik heb daar een tijdje geleden gezeten, en het heeft me geen rust gebracht. Iemand hier die dit anders heeft ervaren?

Helemaal klaar met alles. Tyfusmensen. Kan niet eens rusten in m'n eigen huis.

quote:

Op woensdag 27 december 2017 10:45 schreef Melancholia_war het volgende:
Helemaal klaar met alles. Tyfusmensen. Kan niet eens rusten in m'n eigen huis.

Sterkte! Waarom lukt dat niet als ik vragen mag? Ruzie? Verbouwing? Wel klote, juist in je eigen huis hoop je toch uit te kunnen rusten.

quote:

Op woensdag 27 december 2017 11:32 schreef Catnip het volgende:

[..]

Sterkte! Waarom lukt dat niet als ik vragen mag? Ruzie? Verbouwing? Wel klote, juist in je eigen huis hoop je toch uit te kunnen rusten.

Alles van dat. Kom net terug van een zware behandeling en moet nu steeds ergens anders overnachten vanwege die "verrassing".

quote:

Op woensdag 27 december 2017 09:59 schreef Catnip het volgende:

[..]

Ik ken het gevoel inderdaad...
Ben het zo spuugzat.

Ik las trouwens dat jij ook PTTS hebt, ik ook (complexe). Ik denk dat dat ook een groot aandeel heeft in mijn stemming, allemaal van die onverwerkte trauma's. Mijn ouders hebben daar ook een huuuge rol in gespeeld. Heel veel mensen eigenlijk.

Hoi

Blijkbaar zit dit topic vol met trauma's, maar het verklaart wel een hoop van de (hoofdzakelijk) negatieve stemmingswisselingen in dit topic

Vergiffenis. Hoe werkt dat? Bij mij pas als de ander beter gedrag vertoont. Of ben ik nu te zwart-wit?

Mijn familie schuift ook maar van alles en nog wat onder het tapijt. Ben dat spuugzat.

quote:

Op woensdag 27 december 2017 13:36 schreef Fripsel het volgende:
Ik ben vast de enige die paniekerig word van het idee van douchen he?

Nope. Al is paniekerig denk ik bij mij niet het goede woord.

Veel van mijn trauma's hebben zich achter de voordeur afgespeeld, daarom associeer ik thuis met onveilig. Doe er dan ook nog een snufje hyperalert bij (door de ptss) en nog wat herbelevingen en dan is naakt onder de douche staan wel heel kwetsbaar en onprettig.

Wat is eigenlijk het verschil tussen gewone ptss en cptss?

Had niet verwacht steeds te moeten grijpen naar "zo nodig" medicatie deze rotdagen. Kan niet wachten totdat alle ellende voorbij is. Pfrt.

quote:

Op woensdag 27 december 2017 19:11 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik denk voor mij wanneer ik aan die persoon kan denken zonder nog boos te zijn.

Vroeger was ik daar wat makkelijker in, was spijt en sorry genoeg.

Nu wil ik ook wel echt merken dat iemand snapt wat er mis gaat, dus niks onder het tapijt schuiven, inderdaad leren van je gedrag.. daar probeer ik een grens te trekken voor mezelf. En dan hoef je daar niet perfect in te zijn, of het meteen goed te kunnen. Maar het minstens erkennen en proberen. Net als dat ik therapie heb zeg maar.

En hoe zit 't met mensen die het niet snappen (of gewoon (blijven) ontkennen/negeren) en die ook nooit excuses hebben aangeboden of op z'n minst erop teruggekomen zijn zodat je echte closure hebt?

Vandaag stond m'n gesprek bij de bedrijfsarts op het programma, jesus wat was dat ongemakkelijk.
Ik geef aan dat alles me eigenlijk teveel wordt momenteel, ik op andere gebieden (sociaal, huishouden, familie etc) weinig tot niets doe/kan en de druk gewoon te groot wordt en ik de angst nu gewoon niet de baas ben nu het sneller donker wordt enzo.

Komt de beste man met adviezen in de trend van:
- Als je voorheen graag naar de voetbal ging, doe dat dan gewoon weer.
- Je moet toch gewoon bezig blijven, confronteer jezelf gewoon met die angst en dan gaat het vanzelf beter.
- Ik zie weinig nut om je ziek te melden als je zelf al aangeeft dat je die vrijgekomen tijd niet benut om meer dingen te gaan doen.

Valt er ineens een stilte en komt ie aan met "Ja, zeg het maar ...", que?
Wonderbaarlijk genoeg bleek dit echter dan de conclusie aan het eind:

quote:

In het belang van het herstel en ter voorkoming van langdurig verzuim, wordt geadviseerd om
betrokkene tijdelijk niet te belasten met het verrichten van arbeid zodat hij aan zijn herstel kan
gaan werken. Zodra de balans tussen belasting en belastbaarheid weer hersteld is, kan
overwogen worden om het werk weer te gaan hervatten.

Beetje dubbel, maar wel opgelucht want het (alles in het dagelijks leven momenteel) werd me echt eventjes teveel en zorgde voor alleen maar meer stress en triggers.
Nu hopen op een positieve uitspraak 4 januari (uitspraak strafzaak tegen verdachte, mogelijke schadevergoeding) en dan eens kijken wanneer mijn tweede therapie eindelijk van start gaat.

quote:

Op woensdag 27 december 2017 19:44 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Het hangt een beetje van het gehele contact af natuurlijk, hoe groot is zo’n ding.

In welke relatievorm dan ook moet je er vooral positiviteit uithalen, en dat kan al door goede gesprekken met elkaar te voeren.

Absoluut waar ja. En goede communicatie is daarbij ook belangrijk. Ook dat je echt bereid bent de ander aan te horen en dat je dan normaal tegen die persoon kunt doen. Een negatieve benadering gaat 'm sowieso niet worden (zoals bijvoorbeeld hypocriet doen of onredelijke voorwaarden claimen/afdwingen).

quote:

Als je elkaar dan op zo’n niveau niet begrijpt dat de negativiteit de overhand neemt, dan zul je op gegeven moment de deur dicht moeten doen denk ik. Want net als mijn ouders, al snappen ze het dan misschien niet helemaal. Ze kunnen wel begrijpen dat ik hun vlees en bloed ben. Mijn moeder staat trots aan mijn vriend te vertellen dat ik zo slim was op school maar aannemen wat de diagnose is en wat de therapeuten zeggen, ho maar. Je zou dan toch enige tegemoet koming mogen verwachten. Als dat dan niet zo is.. tja. Een keer houd het voor mij op zeg maar.

't grappige is dat mijn moeder ook vol 'trots' aan haar sociale kring zat te vertellen dat ik zo slim was maar tegelijk gebruikte ze dat ook als belediging in de vorm van "als je echt zo slim bent...". Tsja, das gewoon onbeschoft.

En wat je vertelt over het aannemen van wat je behandelaars zeggen, ik heb wel vaker de indruk gehad dat mijn ouders (en m'n moeder meer dan m'n vader) meer bezig waren om bij mijn behandelaars bevestiging voor hun verwrongen ideeën over mij bevestigd te zien dan dat ze daar waren om zich over mij te laten informeren (wat hoofdzakelijk ook het hoofddoel van die gesprekken was).

Ja, op een gegeven moment houdt 't op. Sowieso vind ik dat je (afhankelijk van de relatie die je met die ander hebt) die ander best wat mag tegemoetkomen.

Vandaag m'n werkgever aan de lijn, die wil dat ik komende week al start met reïntegratie-werkzaamheden. Was er zo overdonderd van dat ik eigenlijk amper iets terug zei, maar het lijkt me nogal strijdig met hetgeen de bedrijfsarts eerder zei.

Dus maar even een mailtje naar de arts gestuurd met een cc naar het hoofdkantoor. Misschien heb ik het wel verkeerd begrepen/gelezen, dat merken we dan snel genoeg.

quote:

Op woensdag 27 december 2017 20:12 schreef magnetronkoffie het volgende:

En wat je vertelt over het aannemen van wat je behandelaars zeggen, ik heb wel vaker de indruk gehad dat mijn ouders (en m'n moeder meer dan m'n vader) meer bezig waren om bij mijn behandelaars bevestiging voor hun verwrongen ideeën over mij bevestigd te zien dan dat ze daar waren om zich over mij te laten informeren (wat hoofdzakelijk ook het hoofddoel van die gesprekken was).

Dit heb ik ook gehad. Psychologen consults, iq testen, autisme vragenlijsten. Er moest per se een labeltje op. Als een psycholoog zei dat er niks mis met me was, dan had ik de boel als 12 jarige lopen bedriegen volgens mijn moeder. Als ik een keer de handen waste had ik smetvrees en bij het oversteken van een zebrapad waar ik alleen op de witte stukken liep had ik meteen een dwangstoornis. Aan het fitnessen en op een voedsellabel kijken omdat je op je voeding let? Eetstoornis. Overal moet iets achter zitten.

Het label is er wel gekomen uiteindelijk.

quote:

Op donderdag 28 december 2017 13:16 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Dit heb ik ook gehad. Psychologen consults, iq testen, autisme vragenlijsten. Er moest per se een labeltje op. Als een psycholoog zei dat er niks mis met me was, dan had ik de boel als 12 jarige lopen bedriegen volgens mijn moeder. Als ik een keer de handen waste had ik smetvrees en bij het oversteken van een zebrapad waar ik alleen op de witte stukken liep had ik meteen een dwangstoornis. Aan het fitnessen en op een voedsellabel kijken omdat je op je voeding let? Eetstoornis. Overal moet iets achter zitten.

Het label is er wel gekomen uiteindelijk.

Het ging ze op zich niet om de labeltjes (al had m'n moeder hier dus wel gelijk achteraf), maar meer om "Ik moet een AD want ik ben te prikkelgevoelig...dus moet mijn zoon ook deze medicatie" zonder stil te staan bij mijn persoonlijke situatie.

Ieder mens is anders, maar wat zij deed was projectie.

Soms kreeg ik de indruk dat wat zij miste, mijn verantwoordelijkheid was of zo. Maar ze heeft het (op een rot-start na dan) wel beter gehad dan ik.

quote:

Op donderdag 28 december 2017 14:16 schreef Fripsel het volgende:
Het gaat niet zo goed met me. Moeilijk om positief te blijven, wanneer je een jaar later weer precies op 0 staat qua hulpverlening en weet dat je weer hetzelfde soort gedoe in mag gaan in de hoop dat het deze keer beter is. Met alle zorgen van het dagelijks leven er naast. Oud en nieuw en mijn verjaardag komt er aan maar ik heb er gewoon geen zin in eigenlijk, op dit moment.

iets vieren is geen verplichting

Als ik mijn verjaardag niet wil vieren, dan vier ik deze niet. En soms vier ik hem juist wel, maar dan heb ik ook echt zelf die behoefte om het te vieren

Het is denk ik ook afhankelijk van de situatie. Afgelopen jaren had ik niet echt een goede reden om m'n verjaardag bijvoorbeeld te vieren en voor m'n komende verjaardag heb ik sinds een korte tijd het plannetje/ideetje in m'n hoofd om wat te regelen...om dan een paar dagen voor mijn verjaardag te 'verdwijnen' zonder vooraf iemand verteld te hebben wat ik ga doen (hooguit m'n beste vrienden die ik 100% kan vertrouwen en die toch geen contact hebben met de rest van m'n sociale (of 'sociale') kring) en dat ik dan een week in een leegstaande boerderij of wat dan ook bivakkeer of een bungalow ergens waar niemand me kent