Depressie & Angst #148

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 21:53 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Bij mij is dit afgelopen jaar eigenlijk pas begonnen na een therapiesessie met m'n vorige therapeut die achteraf gezien niet zo'n goed idee was. Dat heeft bij mij de beerput opengetrokken.

Erna heb ik een periode emotioneel in een soort rollercoaster gezeten. Ik kon niets verdragen en had continue paniekaanvallen.

Met mn huidige psycholoog probeer ik de situatie te stabiliseren zodat ik op n punt kom dat ik kan gaan verwerken. Ik merk wel dat ik veel steviger sta en er ook veel meer met mn gedachten bij ben, in plaats van steeds half afwezig en in n emotionele waas. Ik ervaar het nu denk ik ook wel minder heftig maar had ergens de verwachting dat de herinneringen zich niet meer zo spontaan zouden opdringen.

T stomme is, aan de ene kant wil ik t heel graag aan iemand vertellen. Wat er allemaal gebeurd is. Aan de andere kant, vraag ik me af hoe dan? En ik voel me veel te klein en vol schaamte om de woorden alleen maar over mn lippen te krijgen. En dan vind ik weer dat ik me aanstel en het allemaal niet zo erg was. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik komend jaar de moed ga verzamelen om het wel te vertellen. Want ik voel me er ook best alleen in.

Niet jouw schaamte Mevrouw. Niet JOUW schaamte.

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 22:01 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Niet jouw schaamte Mevrouw. Niet JOUW schaamte.

Ik weet t. Maar zo voelt t niet op t moment. Mijn gedachten vinden allerlei redenen waarom het mijn schuld was en ik het verdiende, ook al weet ik rationeel wel dat niemand zoiets verdiend.

Ik heb net een oxazepam ingenomen en ga straks nog even met vrienden op pad. Kan ik even afleiding zoeken en een beetje tot rust komen. Morgen weer een dag en dinsdag heb ik een gesprek met mijn psycholoog.

Eigenlijk wil ik haar vragen of nu dit iets is dat dus blijft gebeuren, ze advies heeft over hoe ik dit tot rust kan brengen op een goede manier. Ik heb echt geen idee. Heb er nog nooit iets anders mee gedaan dan oxazepam slikken, afleiding zoeken en uitzitten tot het weggaat. Er moet toch iets beters zijn zodat het minder wordt.

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 22:18 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik weet t. Maar zo voelt t niet op t moment. Mijn gedachten vinden allerlei redenen waarom het mijn schuld was en ik het verdiende, ook al weet ik rationeel wel dat niemand zoiets verdiend.

Ik heb net een oxazepam ingenomen en ga straks nog even met vrienden op pad. Kan ik even afleiding zoeken en een beetje tot rust komen. Morgen weer een dag en dinsdag heb ik een gesprek met mijn psycholoog.

Eigenlijk wil ik haar vragen of nu dit iets is dat dus blijft gebeuren, ze advies heeft over hoe ik dit tot rust kan brengen op een goede manier. Ik heb echt geen idee. Heb er nog nooit iets anders mee gedaan dan oxazepam slikken, afleiding zoeken en uitzitten tot het weggaat. Er moet toch iets beters zijn zodat het minder wordt.

Snap ik. Maar ik geloof er echt in dat het goed is te accepteren dat je gedachten en gevoelens precies dat zijn; gedachten en gevoelens. Het zijn geen absolute waarheden. En ik geloof er in dat je jezelf daarin kunt deprogrammeren. Bevraag je gedachtes, bevraag je gevoelens. En counter ze. Vertel ze hoe het rationeel zit. Haat ze niet, wijs ze niet af, onderdruk ze niet, het is logisch dat ze er zijn, hell met wat je meegemaakt hebt mogen ze er zelfs zijn. Maar ze zijn geen waarheden. En het is goed jezelf keer op keer te dwingen die kant te belichten. Tot je er zelf waarheid in gaat voelen en denken. En dan nog zal die andere kant een stem hebben. Maar uit liefde voor jezelf moet je die stem een aai over de bol geven en nooooooooooog een keer uitleggen hoe het IS. En het IS zo dat iemand jou iets aan gedaan heeft en dat "society" daar uit zelfbescherming een bepaalde laag van schaamte over heen legt. Victim blaming bestaat niet om de victims te beschamen, maar uit een krampachtige poging de non-victims te beschermen en de illusie te laten geloven dat het hen nooit had overkomen en nooit zal (kunnen) overkomen want zij "vul maar in"... Een nare bijwerking hiervan is het gevoel van schaamte dat bij slachtoffers komt te liggen.

Net zoals alle niet-slachtoffers het fout hebben, heeft jouw schaamte het ook fout. En dat moet je heel vaak tegen je eigen schaamte zeggen. Ook wanneer je het (nog) niet gelooft.

_{(Waarbij moet naar klinkt, je moet lekker niks, want jij bent in charge enkel om aan te tonen hoe zeer ik geloof dat het helpt. En alles wat helpt, is het inzetten waard )}

Een dikke digihug voor je. Ik lees echt al je stoere stappen met veel "plezier"!

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 22:39 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Snap ik. Maar ik geloof er echt in dat het goed is te accepteren dat je gedachten en gevoelens precies dat zijn; gedachten en gevoelens. Het zijn geen absolute waarheden. En ik geloof er in dat je jezelf daarin kunt deprogrammeren. Bevraag je gedachtes, bevraag je gevoelens. En counter ze. Vertel ze hoe het rationeel zit. Haat ze niet, wijs ze niet af, onderdruk ze niet, het is logisch dat ze er zijn, hell met wat je meegemaakt hebt mogen ze er zelfs zijn. Maar ze zijn geen waarheden. En het is goed jezelf keer op keer te dwingen die kant te belichten. Tot je er zelf waarheid in gaat voelen en denken. En dan nog zal die andere kant een stem hebben. Maar uit liefde voor jezelf moet je die stem een aai over de bol geven en nooooooooooog een keer uitleggen hoe het IS. En het IS zo dat iemand jou iets aan gedaan heeft en dat "society" daar uit zelfbescherming een bepaalde laag van schaamte over heen legt. Victim blaming bestaat niet om de victims te beschamen, maar uit een krampachtige poging de non-victims te beschermen en de illusie te laten geloven dat het hen nooit had overkomen en nooit zal (kunnen) overkomen want zij "vul maar in"... Een nare bijwerking hiervan is het gevoel van schaamte dat bij slachtoffers komt te liggen.

Net zoals alle niet-slachtoffers het fout hebben, heeft jouw schaamte het ook fout. En dat moet je heel vaak tegen je eigen schaamte zeggen. Ook wanneer je het (nog) niet gelooft.

_{(Waarbij moet naar klinkt, je moet lekker niks, want jij bent in charge enkel om aan te tonen hoe zeer ik geloof dat het helpt. En alles wat helpt, is het inzetten waard )}

Een dikke digihug voor je. Ik lees echt al je stoere stappen met veel "plezier"!

Dank je voor je advies. Vind het echt lief dat je de tijd hebt genomen om zo uitgebreid te antwoorden.

Ik moet het nog even op me laten inwerken en de oxazepam helpt daar nu niet zo bij. Spul werkt bij mij vrij intens.

Nogmaals dank je.

Lekker gebruik maken van je oxazepam momentje!

quote:

Op zaterdag 30 december 2017 22:39 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Snap ik. Maar ik geloof er echt in dat het goed is te accepteren dat je gedachten en gevoelens precies dat zijn; gedachten en gevoelens. Het zijn geen absolute waarheden. En ik geloof er in dat je jezelf daarin kunt deprogrammeren. Bevraag je gedachtes, bevraag je gevoelens. En counter ze. Vertel ze hoe het rationeel zit. Haat ze niet, wijs ze niet af, onderdruk ze niet, het is logisch dat ze er zijn, hell met wat je meegemaakt hebt mogen ze er zelfs zijn. Maar ze zijn geen waarheden. En het is goed jezelf keer op keer te dwingen die kant te belichten. Tot je er zelf waarheid in gaat voelen en denken. En dan nog zal die andere kant een stem hebben. Maar uit liefde voor jezelf moet je die stem een aai over de bol geven en nooooooooooog een keer uitleggen hoe het IS. En het IS zo dat iemand jou iets aan gedaan heeft en dat "society" daar uit zelfbescherming een bepaalde laag van schaamte over heen legt. Victim blaming bestaat niet om de victims te beschamen, maar uit een krampachtige poging de non-victims te beschermen en de illusie te laten geloven dat het hen nooit had overkomen en nooit zal (kunnen) overkomen want zij "vul maar in"... Een nare bijwerking hiervan is het gevoel van schaamte dat bij slachtoffers komt te liggen.

Net zoals alle niet-slachtoffers het fout hebben, heeft jouw schaamte het ook fout. En dat moet je heel vaak tegen je eigen schaamte zeggen. Ook wanneer je het (nog) niet gelooft.

_{(Waarbij moet naar klinkt, je moet lekker niks, want jij bent in charge enkel om aan te tonen hoe zeer ik geloof dat het helpt. En alles wat helpt, is het inzetten waard )}

Een dikke digihug voor je. Ik lees echt al je stoere stappen met veel "plezier"!

Ik ga proberen je advies toe te passen wanneer ik er weer last van heb. Inmiddels heb ik n nacht goed geslapen en is het weer rustig in mn hoofd.

Ik heb overigens niet schaamte omdat de maatschappij schamper doet over wat ik heb meegemaakt. Mocht je op sexueel misbruik doelen, dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.

Bij mij ziet het op huiselijk geweld en verwaarlozing. Ik heb niet het idee dat daar echt een mening over heerst in de maatschappij behalve dat het verkeerd is.

Mijn schaamte is vooral dat ik ergens sterk geloof dat ik het niet verdien om nu voor mezelf op te komen. Het is zo lastig. Kinderen die zoiets meemaken zijn niet de leuke mooie kindjes waar je n arm omheen slaat, ze zijn onverzorgd en soms moeilijk in de omgang en omdat ze niet kloppen met t beeld wat we van kinderen willen hebben worden ze gemeden en lastig gevonden. Zo heb ik het ervaren en zo denk ik aan mezelf terug als ik aan mijn kindertijd denk.

Ik wist dat ik anders was, en omdat ik me soms onaangepast gedroeg werd ik wel gemeden. Ook droeg ik vaak kapotte of vieze kleren, ik rook niet lekker en had soms klitten van dagen in mn haar. Bij andere kinderen thuis wist ik me totaal geen houding te geven. Nieuwe kleren, of naar de Efteling dat was wat andere kinderen kregen. Dat was niet voor mij.

En gisteren kon ik alleen maar denken van 'ja maar mag ik wel aandacht vragen voor wat ik heb meegemaakt? Is dat er wel voor mij? Mag ik er wel zijn?' Het voelt of ik ruimte en aandacht vraag die niet voor mij is. Alsof ik op een feestje ben binnengestapt waar ik niet hoor en omdat ik dorst heb wil vragen om een glas water.

quote:

Op zondag 31 december 2017 11:23 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik ga proberen je advies toe te passen wanneer ik er weer last van heb. Inmiddels heb ik n nacht goed geslapen en is het weer rustig in mn hoofd.

Ik heb overigens niet schaamte omdat de maatschappij schamper doet over wat ik heb meegemaakt. Mocht je op sexueel misbruik doelen, dat heb ik gelukkig niet meegemaakt.

Bij mij ziet het op huiselijk geweld en verwaarlozing. Ik heb niet het idee dat daar echt een mening over heerst in de maatschappij behalve dat het verkeerd is.

Mijn schaamte is vooral dat ik ergens sterk geloof dat ik het niet verdien om nu voor mezelf op te komen. Het is zo lastig. Kinderen die zoiets meemaken zijn niet de leuke mooie kindjes waar je n arm omheen slaat, ze zijn onverzorgd en soms moeilijk in de omgang en omdat ze niet kloppen met t beeld wat we van kinderen willen hebben worden ze gemeden en lastig gevonden. Zo heb ik het ervaren en zo denk ik aan mezelf terug als ik aan mijn kindertijd denk.

Ik wist dat ik anders was, en omdat ik me soms onaangepast gedroeg werd ik wel gemeden. Ook droeg ik vaak kapotte of vieze kleren, ik rook niet lekker en had soms klitten van dagen in mn haar. Bij andere kinderen thuis wist ik me totaal geen houding te geven. Nieuwe kleren, of naar de Efteling dat was wat andere kinderen kregen. Dat was niet voor mij.

En gisteren kon ik alleen maar denken van 'ja maar mag ik wel aandacht vragen voor wat ik heb meegemaakt? Is dat er wel voor mij? Mag ik er wel zijn?' Het voelt of ik ruimte en aandacht vraag die niet voor mij is. Alsof ik op een feestje ben binnengestapt waar ik niet hoor en omdat ik dorst heb wil vragen om een glas water.

Evengoed is je jeugd je "aangedaan". Je hebt geen invloed gehad op wat je meegegeven is. Ook niet op wat dat met je deed. Op hoe je daardoor ervaren werd en hoe je jezelf daardoor hebt ervaren. Nu heb je wel invloed en die pak je. More power to you! Je hoeft niet volledig te geloven dat je het waard bent om te beginnen met beter worden

En je zegt "ruimte die niet van jou is". Die ruimte is van niemand, niemand heeft er recht op. Een ander niet meer dan jij. Jij hebt er op dit moment behoefte aan dus mag je die opeisen.

quote:

Op zondag 31 december 2017 12:41 schreef Fripsel het volgende:
Fijne jaarwisseling iedereen, en sterkte en een knuffel voor degene die het nodig hebben.

Jij ook!

quote:

Op zondag 31 december 2017 12:46 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Evengoed is je jeugd je "aangedaan". Je hebt geen invloed gehad op wat je meegegeven is. Ook niet op wat dat met je deed. Op hoe je daardoor ervaren werd en hoe je jezelf daardoor hebt ervaren. Nu heb je wel invloed en die pak je. More power to you! Je hoeft niet volledig te geloven dat je het waard bent om te beginnen met beter worden

En je zegt "ruimte die niet van jou is". Die ruimte is van niemand, niemand heeft er recht op. Een ander niet meer dan jij. Jij hebt er op dit moment behoefte aan dus mag je die opeisen.

Daar heb je helemaal gelijk in.

Weet je, ondanks al die moeilijke gedachten en gevoelens voel ik ook wel de moed om het aan te gaan. Ik heb echt nog geen flauw idee hoe en wat dat gaat zijn, maar ik weet wel dat ik het ga doen en ook heb ik vertrouwen in mijn psycholoog. In dat opzicht heb ik het getroffen met haar en de instantie, want ik heb het gevoel dat ze me echt kunnen en willen helpen om een weg eruit te vinden en me hierin zullen ondersteunen en opvangen als dat nodig is.

Dat 'het is je aangedaan' snap ik rationeel, maar het voelt niet zo. Maar dat is misschien ook wel omdat ik dan het zorgvuldig opgestelde beeld van mijn ouders moet aanpassen. Ik heb het daar over gehad met mijn psycholoog. Ik heb een heel vast beeld van hoe mijn ouders en de omgeving van toen zijn, en dat is mijn manier om nog iets van chocolade te kunnen maken van een wereld die destijds vreselijk verwarrend was die doorvloeit in het nu. Ik zou niet weten hoe ik met mijn ouders moet omgaan als ik dat toelaat. Work in progress allemaal. Ook dat moet eens bekeken worden en een nieuwr manier gevonden worden om met de wereld om te gaan wanneer ik kan accepteren dat het niet aan mij lag. Op een manier is het ook makkelijker mezelf de schuld te geven dan anderen want dan hoef ik alleen boos op mezelf te zijn en niet al die conflicten te voelen met anderen?

quote:

Op zondag 31 december 2017 14:33 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Op een manier is het ook makkelijker mezelf de schuld te geven dan anderen want dan hoef ik alleen boos op mezelf te zijn en niet al die conflicten te voelen met anderen?

Ja, dat pakt wel lekker uit voor je?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En de laatste (hopelijk) grote paniekaanval/meltdown van dit jaar is een feit. In de supermarkt begonnen met panieken, bij thuiskomst compleet ingestort.

Vuurwerk overal, drukte in de AH, oververhit door te warme jas... Goddamn.

quote:

Op zondag 31 december 2017 14:36 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Ja, dat pakt wel lekker uit voor je?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

I know... ik zei niet dat t een constructieve manier is om met de wereld om te gaan.

T is complex. Maar komend jaar hoop ik wat constructievere wegen te vinden. Ik kijk wat dat betreft wel positief uit naar 2018.

quote:

Op zondag 31 december 2017 15:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

I know... ik zei niet dat t een constructieve manier is om met de wereld om te gaan.

T is complex. Maar komend jaar hoop ik wat constructievere wegen te vinden. Ik kijk wat dat betreft wel positief uit naar 2018.

Daar drinken we er eentje op om middernacht!

quote:

Op zondag 31 december 2017 15:56 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]



Daar drinken we er eentje op om middernacht!

Doen we!

quote:

Op zondag 31 december 2017 15:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

I know... ik zei niet dat t een constructieve manier is om met de wereld om te gaan.

T is complex. Maar komend jaar hoop ik wat constructievere wegen te vinden. Ik kijk wat dat betreft wel positief uit naar 2018.

Je bent je zelf er in elk geval van bewust geraakt...Dat is ook al wat. Succes mevrouw.

quote:

Op zondag 31 december 2017 12:41 schreef Fripsel het volgende:
Fijne jaarwisseling iedereen, en sterkte en een knuffel voor degene die het nodig hebben.

Dank je wel.

Ik wens jullie allemaal een beter jaar!

Iedereen beste wensen

2 nachten goed geslapen omdat ik mijn druppels weer ben gaan nemen. Bugleweed heet het, doet schijnbaar van alles, en dat merkte ik.

Vannacht was het echter oud en nieuw, met als toppunt het feit dat mijn wekker ging om half 5. Inmiddels op weg naar Sint Petersburg. Wanneer ik niet slaap schiet ‘s nachts de angst en het piekeren er weer in. Wat er met me aan de hand is, versterkt door toch de innerlijke angst weer een burn out te krijgen.

In mijn denkrage ontdekte ik toch dat ik continu toch weer alles nu nu nu wil. Het is goed dat ik de laatste weken veel over mijn toekomst heb nagedacht, alleen wanneer ik dan actiepunten vind, wil ik dat allemaal meteen weer doen. Ik realiseer me dat het in soms wat overweldigende situaties zoals dit soms slimmer is om dingen 1 voor 1 te nemen.

Nu eerst een leuke week in Rusland hebben en dan lekker in de ziektewet blijven zo lang dit nodig is. Zodra ik weer normaal slaap en niet steedsbin stress modus sta, dan kijk ik verder naar de volgende stap. Enzovoort enzovoort.

Ik moet nu leren die ruimte te creëren voor mezelf. Ik werk mezelf 1,5 jaar het sjompes, maar gun mezelf nu geen rust wanneer ik door werk gestreskst ben. Ik voel me toch opgejaagd door de verzekeraar die mijn ziektegeld uitbetaald, en toch ook onbewust door werk, alleen ik blijf nu resoluut en trek mezelf zo lang terug als nodig. Hoe eng ik het ook vind.

Wat een absurde maatschappij met een absurd werktempo leven we ook in. Mooi dat sommigen het kunnen hebben, alleen ik doe het liever op een lager tempo. Ik ben blij dat ik me dit nu realiseer en ik daar mee bezig kan gaan.

Gelukkig nieuwjaar @iedereen, en moge 2018 beter gaan dan 2017

quote:

Op maandag 1 januari 2018 13:37 schreef duracellkonijntje het volgende:
2 nachten goed geslapen omdat ik mijn druppels weer ben gaan nemen. Bugleweed heet het, doet schijnbaar van alles, en dat merkte ik.

Vannacht was het echter oud en nieuw, met als toppunt het feit dat mijn wekker ging om half 5. Inmiddels op weg naar Sint Petersburg. Wanneer ik niet slaap schiet ‘s nachts de angst en het piekeren er weer in. Wat er met me aan de hand is, versterkt door toch de innerlijke angst weer een burn out te krijgen.

Op 't moment dat je in bed ligt en niks doet/moet doen verder, is de kans zeer klein dat je dat moment een burn-out kunt oplopen. Je kunt dus veilig slapen
Je innerlijke angst om een burn-out te krijgen, je hebt in elk geval niet altijd wat aan die angst.
En meer dan je best kun je niet doen.

Heeft jouw burn-out zoveel effect op je gehad dan je er bang van bent geworden?

quote:

In mijn denkrage ontdekte ik toch dat ik continu toch weer alles nu nu nu wil. Het is goed dat ik de laatste weken veel over mijn toekomst heb nagedacht, alleen wanneer ik dan actiepunten vind, wil ik dat allemaal meteen weer doen. Ik realiseer me dat het in soms wat overweldigende situaties zoals dit soms slimmer is om dingen 1 voor 1 te nemen.

nununu werkt bijna nooit. Beter ben je een dergelijke mate van urgentie voor (is makkelijker gezegd dan gedaan, maar een belangrijke 1e stap daarbij is zelfkennis vergaren en relativeren (wat je volgens mij al weet?)).

quote:

Nu eerst een leuke week in Rusland hebben en dan lekker in de ziektewet blijven zo lang dit nodig is. Zodra ik weer normaal slaap en niet steeds in stress modus sta, dan kijk ik verder naar de volgende stap. Enzovoort enzovoort.

Ik moet nu leren die ruimte te creëren voor mezelf. Ik werk mezelf 1,5 jaar het sjompes, maar gun mezelf nu geen rust wanneer ik door werk gestreskst ben. Ik voel me toch opgejaagd door de verzekeraar die mijn ziektegeld uitbetaald, en toch ook onbewust door werk, alleen ik blijf nu resoluut en trek mezelf zo lang terug als nodig. Hoe eng ik het ook vind.

Wat een absurde maatschappij met een absurd werktempo leven we ook in. Mooi dat sommigen het kunnen hebben, alleen ik doe het liever op een lager tempo. Ik ben blij dat ik me dit nu realiseer en ik daar mee bezig kan gaan.

Hier zijn al die arbeidsbeschermingsmaatregelen ook mede door ontstaan, zeg maar een eeuw terug. Het is prima als je kunt bijdragen aan de maatschappij (en nog beter als je ook wat leuks overhoudt voor jezelf) maar ik vind zelf dat de maatschappij -uiteindelijk- de mens zou moeten dienen en niet andersom (geen continu-uitgeputte werkslaaf worden).

En gelukkig nieuwjaar, moge jouw batterij voorlopig niet nog een keer opraken

De beste wensen voor 2018 allemaal!

Ergens rond 01:45 op 1-1-2016 is helaas mijn vader komen te overlijden. Ondanks dat het niet heel plotseling was en er nog een ziektebed van 2 weken aan vooraf ging heb ik er met kerst eigenlijk naar omstandigheden weinig problemen mee gehad. Des te meer gisteren en vandaag. Alles komt weer even voorbij hoe het allemaal gelopen is, de beslissingen die gemaakt zijn, de dingen die niet gezegd zijn en vooral ook alles wat ik nog met hem wilde doen en wat hij voor mij betekent.

Vandaag dan ook samen met een vriendin de natuurbegraafplaats bezocht waar hij uitgestrooid is. Was goed om daar nu eindelijk te zijn geweest. Alleen weinig emotie getoond, ook later toen we onderweg terug waren en ik nog even bij die vriendin thuis was is het er eigenlijk niet uitgekomen. Nu zit ik in de trein terug en hou ik het eigenlijk niet meer. Kan ik een keer troost krijgen, durf ik mij niet te uiten. Zo ontzettend stom.

Wat wil ik hiermee zeggen? Geen idee eigenlijk, wilde het gewoon even van mij afschrijven.

Net terug van de eerste dag dagbehandeling. Leeftijd zit tussen de 28 en 50 en ik ben 20. Dus die mensen zitten in een totaal andere levensfase.
Ook een beetje veel om zo urenlang naar andermans verhalen zitten te luisteren. Maar het is even doorbijten.

quote:

Op maandag 1 januari 2018 19:39 schreef aeque het volgende:
Ergens rond 01:45 op 1-1-2016 is helaas mijn vader komen te overlijden. Ondanks dat het niet heel plotseling was en er nog een ziektebed van 2 weken aan vooraf ging heb ik er met kerst eigenlijk naar omstandigheden weinig problemen mee gehad. Des te meer gisteren en vandaag. Alles komt weer even voorbij hoe het allemaal gelopen is, de beslissingen die gemaakt zijn, de dingen die niet gezegd zijn en vooral ook alles wat ik nog met hem wilde doen en wat hij voor mij betekent.

Vandaag dan ook samen met een vriendin de natuurbegraafplaats bezocht waar hij uitgestrooid is. Was goed om daar nu eindelijk te zijn geweest. Alleen weinig emotie getoond, ook later toen we onderweg terug waren en ik nog even bij die vriendin thuis was is het er eigenlijk niet uitgekomen. Nu zit ik in de trein terug en hou ik het eigenlijk niet meer. Kan ik een keer troost krijgen, durf ik mij niet te uiten. Zo ontzettend stom.

Wat wil ik hiermee zeggen? Geen idee eigenlijk, wilde het gewoon even van mij afschrijven.

Laat het er zijn.

Sterkte.