Het dreumestopic (1 - 2 jaar) deel 402

Nou, Sint is een groot succes hier.
Gisteren had Piet (in de vorm van mijn zus) een cadeautje bij de poort achtergelaten. Dus nu staat S. steeds bij de achterdeur te wijzen en ‘piep’ te roepen

En nog niet kunnen slapen in zijn nieuwe bed, want dat was pas om 22.30 in elkaar gisteren. Vanmorgen wel het eerste wat hij wilde doen. Samen met papa en mama op zijn nieuwe bed zitten
Vanmiddag een beginnetje maken met lakken, kan ik het komende week afmaken en stylen

Wat leuk LeSage! En wat een lieve Piet Zelf een bedombouw aan het maken dus?

Wij gingen gisterochtend 'even' langs wat autodealers (insert: "au-o" x 100 ). Dat liep uit, dus maar doorgereden voor het middagprogramma (house-warming). Onderweg maar luiertjes en wat speelgoed gekocht en gelunch in Oud-Beijerland of all places, waar ook de sint nog aankwam. Middagdut in de auto en avondeten bij de grote M. Thuis is onze babbelaar lief gaan slapen. Heerlijk dat dat soort spontane dagjes kunnen.

Vandaag even rustig. Vanavond brengt mijn zus 'm naar bed, want zijn we een avondje op stap. Gelukkig ben ik opgeknapt.

Genoeg over ons. Hoe ervaren jullie Sinterklaas? Al snappen ze er de ballen van, tóch betrap ik me op een stukje projectie van mijn eigen enthousiasme op Max. (Jeugd)sentiment!

We hebben een ‘huisje’ gemaakt. Alleen een frame van balken.
Hij wilde er net niet in slapen, maar nu slapend overgelegd vanuit zijn ledikant. Scheelt me ook weer wat getil, een gewoon bed.

Lekker programma gehad gisteren, Q. Zulke dagen zijn vaak het leukst

Ik ben er nog niet over uit hoe we met sint omgaan. Als ik aan projectie uit mijn jeugd doe herinner ik me dat ik het heel erg vond dat mijn ouders tegen me hadden gelogen en voelde me voor de gek gehouden.

Ik zou dus het liefst eerlijk zijn tegen Emmy en zeggen dat het een verklede man is die wel heeft bestaan. Ik denk dat dat niks af hoeft te doen aan de beleving van de magie. Maar ja ze moet het natuurlijk niet aan andere kindjes gaan vertellen. Dus dat is wel een dilemma

Wij vieren dit jaar alleen kerst trouwens

Ah Arja, dat is rot dat je dat zo beleefd hebt zelf. Ik vond het helemaal fantastisch dat papa en mama dat al die jaren zelf hadden georganiseerd. En ik vond het nog toffer dat ik daarna mee deed aan het verhaal voor mijn eigen zusjes
Ik zou het juist jammer vinden van de magie die er omheen hangt om het niet ‘echt’ te vieren.

Voor een kind maakt het niet uit of ze 'geloven' of niet, het blijft iets magisch. Nijntje is toch ook heel gaaf, of brandweerman Sam?
Ik heb ook moeite met dat aspect van het feest, maar heb er nog geen goede manier voor gevonden.

quote:

Op zondag 19 november 2017 13:53 schreef Arja het volgende:
Ik ben er nog niet over uit hoe we met sint omgaan. Als ik aan projectie uit mijn jeugd doe herinner ik me dat ik het heel erg vond dat mijn ouders tegen me hadden gelogen en voelde me voor de gek gehouden.

Ik zou dus het liefst eerlijk zijn tegen Emmy en zeggen dat het een verklede man is die wel heeft bestaan. Ik denk dat dat niks af hoeft te doen aan de beleving van de magie. Maar ja ze moet het natuurlijk niet aan andere kindjes gaan vertellen. Dus dat is wel een dilemma

Wij vieren dit jaar alleen kerst trouwens

Ik vertel ze altijd eerlijk hoe het zit en ze krijgen hier cadeutjes vanwege het sinterklaasfeest.
En dus niet VAN sinterklaas Ik vertel ze dat het een toneelstuk is, soms gaan ze zelfs mee cadautjes kopen voor de ander. (zo was de peuter er bij toen ik houten dieren kocht gister voor F.)

Mijn ervaring is dat zodra het de periode is ze weer helemaal geloven in de magie van het toneelstuk, zoals jij en ik in een serie kunnen zitten zeg maar of een goed boek.

Mijn kinderen hebben het nog nooit verklapt, ik maak me er ook niet zorgen om dat ze het doen, de waarheid vertellen vind ik namelijk niet schokkend gedrag. Maar eigenlijk gaan mijn kinderen er vanuit dat iedereen stiekem wel weet dat het nep is, en dus het toneelstukje meespelen ( dan is het dus ook niet boeiend om te bespreken want het boeit hun niet dat het nep is) Ik denk dat kinderen die zich voorgelogen of gekwetst of niet blij voelen over de situatie veel meer behoefte hebben om er over te praten.

n= 3

Wauw, zo heb ik dus echt nog nooit tegen sinterklaas aangekeken ik zou daar zelf nou niet bepaald de termen ‘liegen’ of ‘waarheid’ bij kiezen.
Ik vind het meer een leuk feestje van volwassenen aan kinderen.
Maar goed, ieder zo zijn eigen ding.
Ik zou het dan trouwens wel echt stom vinden als mijn kinderen het te horen krijgen van andere kinderen. Dat vind ik nou echt iets wat ouders zelf moeten beslissen.

L heeft z'n schoen gezet (nou eigenlijk waren we dat vergeten maar ik heb 'm bij de tv gezet ) en de pepernoten waren de bom vanochtend. Die moesten heel snel gepakt worden en snel opgegeten, want stel je voor dat mama het zag en maar naar het cadeaupapier wijzen. Hij zag een paard. Dat er ook nog wat in het papier zat, boeide niet. Toen ik het uitgepakt had voor hem was het bumba-boekje wel leuk.
Bij de intocht gisteren was de muziek mooi.

Brunchen is het helemaal voor L. We gingen all you can eat Brunchen. Heel leuk, echt vers gemaakte luxe gerechtjes met voor de kinderen poffertjes en knakworst en zulks. L heeft gegeten voor 3. Hmmmmmmmmmm hmmmmmmmmmm en maar wijzen naar alles wat iedereen gepakt had.

nou zo voelde het wel voor mij als kind toen ik er achter kwam, en dan ook nog het niet begrijpen waarom sinterklaas mij minder kon waarderen dan andere kinderen die wel een mooie zak vol cadeautjes kregen..

Was ik minder waard? waarom kreeg de hele klas wel speelgoed X en ik niet, en zelfs Y kreeg ik niet en veel anderen die X hadden kregen ook Y. Ik heb het dus helemaal niet als een geweldige tijd ervaren. Ik had het wel begrepen als ik direct wist dat mijn ouders het kochten, ik wist tenslotte wat een gierige zeikerd mijn vader was. En ik was echt heel makkelijk en braaf, deed nooit iets verkeerd maar toch kreeg ik geen geweldige sinterklaas dingen. Het sinterklaasjournaal is ook veel te heftig en intens voor mijn kinderen. Het helpt heel erg om ze er aan te herinneren dat het nep is, dat ze dus wel dingen krijgen.

Ze mogen ook gewoon de schoen zetten en zingen en mijn peuter zal er ook een manderijntje in stoppen en een tekening en dan zeggen dat het voor sinterklaas is en piet. De magie van het geloven is denk ik net zo sterk aanwezig maar de stressfactor is veel minder.

Ik snap dat je het ziet als iets wat de ouders moeten vertellen ik zou het ook fijn vinden als mijn kinderen niets zeggen maar als dat wel zo is tjah so be it.

Ik had op een gegeven moment de inconsequente smoesjes van m'n moeder wel door want ze kon geen goed antwoord geven op mijn vragen erover . Van sleutel op elk huis dat is toch onveilig en schoorsteen is dichtgemetseld bij ons hoor. Toen ze de leugen gingen opbiechten vond ik het vooral flauw dat zij wel mochten liegen en als ik loog kreeg ik straf of een boze moeder. Of als ik de waarheid vertelde alsnog boos worden.

En dat voorwaardelijke erbij... Alleen als je zoet bent geweest. Dus alleen als je gehoorzaamd hebt en zelfs dan nog heb je geen invloed op wat je krijgt. Zeker in vergelijking met andere kinderen. Want er zijn dan ook kinderen die bijna niks krijgen en dat is gewoon oneerlijk als het van eenzelfde man zou komen.

De leugen hoeft er toch helemaal niet bij om het een leuk feest te maken? Kinderen geloven toch wel wat ze willen geloven. Ik had ook de spanning wel van dat iemand naar buiten ging een zak neerleggen. Want ik wist nooit wanneer en hoe precies en wat er dan daadwerkelijk in de zak zat. En of er wel of niet iets in de schoen zat in de ochtend. Spannend genoeg..

Jeetje, ik geloof dat er nogal wat onverwerkte jeugdtrauma’s naar boven komen geborreld zeg. Ik laat het hier maar bij

S. sliep vanmiddag uiteindelijk 3 uur in zijn nieuwe bed en daarna wilde hij er eigenlijk niet uit
Vervolgens zei hij net zijn eerste 3 lettergrepen-woord (appel-moe) en zei tegen mij: ‘Mama, niet doen.’ Ik wilde alleen even knuffelen toen hij stond te spelen

Dat is ook mijn dilemma lesage dat ik niet wil dat ze het aan andere kindjes vertelt. Dus ik weet nog niet wat ik kies.

Maar hoe zit het dan met bv turkse kindjes? Ik denk dat de meesten ook wel weten hoe het zit en kennelijk toch hun mond houden tegen andere kindjes.

Intocht hier in het durp gemist vanwege weekendje weg, wat awesome was
Kalfjes aaien, paarden, koeien hooi voeren etc. En heel heel veel aandacht van alle vrienden

We vieren het bij mijn zusje met peuterzoontje. Heel veel zin in, superleuk feest en goede herinneringen aan

Schoen zetten voor die tijd ga ik wel een keer voor de gein doen maar snapt ze toch nog niets van. Maar ik doe dat jaarlijks een keer als verrassing voor mijn man ook dus Larf kan dan niet achter blijven

quote:

Op zondag 19 november 2017 18:48 schreef LeSage het volgende:
Jeetje, ik geloof dat er nogal wat onverwerkte jeugdtrauma’s naar boven komen geborreld zeg. Ik laat het hier maar bij

Is toch niks mis mee? Gewoon een drijfveer erachter. Ik zadel m'n dochter niet graag met trauma's op. Kan ze nooit allemaal voorkomen (ook niet nodig, ik ben ook maar een mens) maar waar mogelijk wil ik graag dat zij zich gerespecteerd voelt.

Oh, ik vind het wel interessant te lezen hoe anderen het doen en zien met Sinterklaas .
Ik vind het niet fijn om mijn kind iets te vertellen wat niet waar is, en merk aan mezelf dat ik dat gevoel ook krijg bij het Sinterklaasverhaal. Maar ik vind het ook lastig om een andere, beter passende manier te vinden, want ik 'betrap' mezelf er wel steeds op dat ik dingen zeg als: "hoe wist de Sint nou dat je dat wilde hebben?!" Nouja, work in progress, zegmaar.
Bij Nijntje en Het Zandkasteel sta ik ook niet steeds te roepen dat het niet echt is, ik zou zelf willen dat het stukje magie voor mijn kinderen zit in het feit dat het echt zou kùnnen zijn.

Haha ja ik weet de praktijk verder ook nog niet, dat zie ik vanaf volgend jaar wel. En ach dat soort uitspraken lijken me bijv dan weer niet erg , beetje een spelletje ervan maken waarbij je beiden weet hoe het zit. Meespelen in de magie hoe het zich voordoet.

quote:

Op zondag 19 november 2017 20:10 schreef Unihipili het volgende:

[..]

Is toch niks mis mee? Gewoon een drijfveer erachter. Ik zadel m'n dochter niet graag met trauma's op. Kan ze nooit allemaal voorkomen (ook niet nodig, ik ben ook maar een mens) maar waar mogelijk wil ik graag dat zij zich gerespecteerd voelt.

Gelukkig houdt niet ieder kind een trauma over aan het voorgelogen worden over het niet-bestaan van sinterklaas en kan het volgens mij geen kwaad whatever je keuze is in deze. Je bedoelt ‘t vast niet zo maar het staat er een beetje lomp, ik zou me haast schuldig gaan voelen als ik mijn dochter er wel in zou laten geloven .

Voor dit jaar doen we sowieso niks met sinterklaas dus we hebben nog een jaar om er over na te denken. Maar net zoals molo heb ik fijne herinneringen aan het feest ^^.

Heeft iemand tips voor het volgende: ik mag Absoluut. Niet. aan E’s haartjes komen. Ze heeft nu eindelijk een beetje lang haar maar ze is niet gewend dat we er iets mee doen (dat ging eerder gewoon niet want ze had zo weinig). Als ik nu bijv. een staartje probeer te maken is het groot drama. Huilen, schreeuwen (“mama NIET staartje maken! E.va NIET staartje in! Staartje UIT!!” X100). Op haar inpraten en met een spiegel erbij werkt vooralsnog niet.. iemand nog de gouden tip zodat ze zich er comfortabeler bij gaat voelen?

quote:

Op zondag 19 november 2017 20:30 schreef Burdie het volgende:
Oh, ik vind het wel interessant te lezen hoe anderen het doen en zien met Sinterklaas .
Ik vind het niet fijn om mijn kind iets te vertellen wat niet waar is, en merk aan mezelf dat ik dat gevoel ook krijg bij het Sinterklaasverhaal. Maar ik vind het ook lastig om een andere, beter passende manier te vinden, want ik 'betrap' mezelf er wel steeds op dat ik dingen zeg als: "hoe wist de Sint nou dat je dat wilde hebben?!" Nouja, work in progress, zegmaar.
Bij Nijntje en Het Zandkasteel sta ik ook niet steeds te roepen dat het niet echt is, ik zou zelf willen dat het stukje magie voor mijn kinderen zit in het feit dat het echt zou kùnnen zijn.

+1 op alles.
Fijn om dit te lezen zeg. Mijn man zegt dat ik raar ben

quote:

Op zondag 19 november 2017 22:23 schreef hetzusjevan het volgende:

[..]

Gelukkig houdt niet ieder kind een trauma over aan het voorgelogen worden over het niet-bestaan van sinterklaas en kan het volgens mij geen kwaad whatever je keuze is in deze. Je bedoelt ‘t vast niet zo maar het staat er een beetje lomp, ik zou me haast schuldig gaan voelen als ik mijn dochter er wel in zou laten geloven .

Voor dit jaar doen we sowieso niks met sinterklaas dus we hebben nog een jaar om er over na te denken. Maar net zoals molo heb ik fijne herinneringen aan het feest ^^.

Heeft iemand tips voor het volgende: ik mag Absoluut. Niet. aan E’s haartjes komen. Ze heeft nu eindelijk een beetje lang haar maar ze is niet gewend dat we er iets mee doen (dat ging eerder gewoon niet want ze had zo weinig). Als ik nu bijv. een staartje probeer te maken is het groot drama. Huilen, schreeuwen (“mama NIET staartje maken! E.va NIET staartje in! Staartje UIT!!” X100). Op haar inpraten en met een spiegel erbij werkt vooralsnog niet.. iemand nog de gouden tip zodat ze zich er comfortabeler bij gaat voelen?

Waarom 'moet' ze een staartje? Dametje hier wil geen staartje 9 van de 10 keer. Dan probeer ik soms een speldje of diadeem, en anders niks. Floddertje look rockt ze ook prima.
Iets vaker haren wassen, maar ach.

Heeft er zelf last van, haren in gezicht? Zo nee, lekker laten gaan dan?

@zusjevan; ze moet inderdaad niets, maar het staat zo lief (en je hebt minder het idee dat andere mensen denken van: ach dat arme meiske, zielig dat haar moeder geen aandacht voor haar haartjes heeft)

Begrijp je volledig. A heeft krullend haar van zichzelf (na het wassen) dat enorm pluist als ze in bed heeft gelegen. Een staartje of 2 maken zorgt er dan voor dat je de pluis niet meer ziet.
Ik maak alleen nog staartjes als we ergens naartoe moeten en zeg dan tegen A dat ze zo onwijs mooi is met staartjes en dat ze dan oorbellen mag (lees: opplakdiamantjes). Daar doet ze het meestal wel voor

Molo, larf rockt haar kapsel ook wel echt hoor

Aerenia, die opplakoorbellen

ik negeer de fokwet en doe een enorme vreugdedans! S. werd vannacht even wakker, maar wilde in zijn (nieuwe) bed blijven. Papa heeft er een kwartiertje bij gezeten en toen sliep hij door tot hij wakker gemaakt moest worden zó fijn!!

quote:

Op zondag 19 november 2017 22:23 schreef hetzusjevan het volgende:

[..]

Gelukkig houdt niet ieder kind een trauma over aan het voorgelogen worden over het niet-bestaan van sinterklaas en kan het volgens mij geen kwaad whatever je keuze is in deze. Je bedoelt ‘t vast niet zo maar het staat er een beetje lomp, ik zou me haast schuldig gaan voelen als ik mijn dochter er wel in zou laten geloven .

Voor dit jaar doen we sowieso niks met sinterklaas dus we hebben nog een jaar om er over na te denken. Maar net zoals molo heb ik fijne herinneringen aan het feest ^^.

Heeft iemand tips voor het volgende: ik mag Absoluut. Niet. aan E’s haartjes komen. Ze heeft nu eindelijk een beetje lang haar maar ze is niet gewend dat we er iets mee doen (dat ging eerder gewoon niet want ze had zo weinig). Als ik nu bijv. een staartje probeer te maken is het groot drama. Huilen, schreeuwen (“mama NIET staartje maken! E.va NIET staartje in! Staartje UIT!!” X100). Op haar inpraten en met een spiegel erbij werkt vooralsnog niet.. iemand nog de gouden tip zodat ze zich er comfortabeler bij gaat voelen?

Hoor hier niet maar toch even reageren.

Wij laten Twix helpen en sinds we dat doen is het harendrama over. Hij vindt het nu zelfs tof om haren te kammen.
Hij mag zelf eerst even kammen, het flesje Zwitsal haarlotion uit de lade pakken, dopje openmaken, ik spuit wat op zijn handen en dat mag hij zelf door zijn haren wrijven. Dit alles voor de spiegel onder een luid: "wow, ikke mooi, ikke hele mooie haren maken." Ondertussen heb ik dan wat gel op mijn vingertoppen zitten en mag ik 'helpen' van hem.
Maar zelf doen en mee laten helpen was hier dus de oplossing.
En dan zit het misschien niet precies zoals ik zou willen maar hij is trots op zijn haar en dus ik ook.

quote:

Op zondag 19 november 2017 23:53 schreef Adrian4 het volgende:

[..]

+1 op alles.
Fijn om dit te lezen zeg. Mijn man zegt dat ik raar ben

Ik ben de discussie nog niet aangegaan, maar ik ben ook bang dat ik raar gevonden ga worden idd..

Absoluut geen trauma hier, maar voelt niet helemaal oke om het verhaal te laten zoals ‘gebruikelijk’.

quote:

Op zondag 19 november 2017 22:23 schreef hetzusjevan het volgende:

[..]

Gelukkig houdt niet ieder kind een trauma over aan het voorgelogen worden over het niet-bestaan van sinterklaas en kan het volgens mij geen kwaad whatever je keuze is in deze. Je bedoelt ‘t vast niet zo maar het staat er een beetje lomp, ik zou me haast schuldig gaan voelen als ik mijn dochter er wel in zou laten geloven .

Voor dit jaar doen we sowieso niks met sinterklaas dus we hebben nog een jaar om er over na te denken. Maar net zoals molo heb ik fijne herinneringen aan het feest ^^.

Heeft iemand tips voor het volgende: ik mag Absoluut. Niet. aan E’s haartjes komen. Ze heeft nu eindelijk een beetje lang haar maar ze is niet gewend dat we er iets mee doen (dat ging eerder gewoon niet want ze had zo weinig). Als ik nu bijv. een staartje probeer te maken is het groot drama. Huilen, schreeuwen (“mama NIET staartje maken! E.va NIET staartje in! Staartje UIT!!” X100). Op haar inpraten en met een spiegel erbij werkt vooralsnog niet.. iemand nog de gouden tip zodat ze zich er comfortabeler bij gaat voelen?

Werkt samen kammen? Of het voordoen bij jezelf? Hier een dreumes met nog altijd superkorte haartjes (ze groeien gestaag hoor, maar het is zelfs nog te kort voor speldjes ), maar ze vindt het wel heeeel interessant als ik mijn haren kam. Dus kamt ze zelf mee met zo'n zachte babyborstel, en mag ik nog even na 'kammen' met mijn eigen kam