Jan Dijklul
Marcel van Roosmalen
Vanuit zijn woonplaats Eesterga stuurt columnist Jan Dijkgraaf zo’n maar niet opdrogende stroom haat en bagger de wereld in dat hij door iedereen die er ook maar een beetje toe doet, wordt geminacht. Zijn briefjes – ‘briefje van Jan’ – aan bekende Nederlanders die tegenwoordig op tpo.nl worden geplaatst, zijn virtuele scheten uit een enorme onderbuik. Vaak onder de gordel, nooit om te lachen, je leest vooral het eigen misnoegen.
Jan Dijkgraaf verwart de virtuele wereld graag met de echte wereld en verkeert in de veronderstelling dat er somewhere out there een fanbase is, een leger dat net zo denkt als hij en dat door hem liefkozend ‘het volk’ wordt genoemd. En maar lullen voor, namens en over ‘al die doodnormale mensen’.
Wat ‘het volk’ allemaal wil, is nogal divers, maar wel bewezen is dat het Jan Dijkgraaf niet blieft, al bereiken hem uiteraard andere signalen. Sterker: als je wilt dat een beweging geen succes heeft, moet je Jan Dijkgraaf aanvoerder maken.
Bij HP/De Tijd liepen de lezers weg.
Op GeenPeil stemde niemand.
Bij ‘de gele-hesjes-optochten’ die hij organiseerde – vorige week in Den Haag, zaterdag in Rotterdam – stemden de doodnormale mensen met de voeten: ze kwamen niet. Dat lag niet alleen aan het slechte idee – terug naar het Nederland van 1996, de tijd van het liedje ‘15 miljoen mensen’ – dat door iedereen inhoudelijk al helemaal onderuit is gehaald – maar vooral aan Jan Dijkgraaf zelf.
Je kunt van een drol natuurlijk geen gebakje maken, maar dit was wel een heel groot feest voor de liefhebbers van het menselijk tekort. Haal hem uit z’n hol, zet hem in de spotlights waar hij zo naar snakt en hij verkrummelt uit zichzelf.
De beelden van Jan Dijkgraaf, een geel hesje boven de skinny jeans, dansend op ‘15 miljoen mensen’ in Den Haag werden slechts overtroffen door een item op RTV Rijnmond, waar ze hem zichzelf voorafgaand aan ‘de mars door Rotterdam’ voor lul lieten zetten door hem eerst een geel hesje over het hoofd te laten trekken en daarna wat coupletten van zijn lievelingslied te laten zingen. Wat hij ook nog niet kon.
Geen medelijden, wel plaatsvervangende schaamte. In hem wellen duizenden woedende briefjes. Een Schreibtischmörder met als bekendste en trouwste achternaloper Henk Bres. De treurigheid eindigde met wat beschouwende mededelingen vanuit Eesterga.
Een foto van gele hesjes op de Erasmusbrug, zo gefotografeerd dat hij er in ieder geval zelf iets van een mensenmassa in kon zien. Getruukte fotografie, welke hitser is er niet groot mee geworden? En daarna de mededeling dat hij de sneeuwbal aan het rollen had gebracht en dat het nu aan „de mensen” is. Hij gaat weer „ondergronds”.
Zand erover
VBL SC influencer
Left, right, behind