Depressie & Angst #142

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 17:56 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik heb twee weken geleden ruzie gehad met mijn moeder en ik worstel weer zo verschrikkelijk erg met die gevoelens, en ik worstel weer met het feit dat ik worstel met die gevoelens. En hoe mijn moeder dezelfde situatie zo bizar anders kan zien.

Het streberige zal voor een deel wel in mijn karakter zitten. Maar het is er ook wel echt ingestampt zeg maar. En er zingen heel veel herinneringen door mijn hoofd die op zichzelf niet zoveel voorstellen. Maar alles bij elkaar word ik er gewoon heel verdrietig van.

De ruzie met je moeder was gerelateerd aan het kringloopwerk oid?

Je mag ook best verdrietig zijn dat dingen niet lukken toch? Is iets anders dan jezelf de schuld geven...

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 17:53 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Waarom denk je dat het drama wordt?

Onzekerheid, ik ben namelijk een dikkerdje. Dan begin meteen de bovenkamer weer te werken met de standaard gedachtes: ze kijken naar mij, wat zullen ze wel niet denken, etc. Alleen zou het dus sowieso al geen optie zijn op het moment. Zelfs samen met iemand die ik vertrouw zou ik mij al niet op mijn gemak voelen.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 17:57 schreef Duyvis het volgende:

[..]

Onzekerheid, ik ben namelijk een dikkerdje. Dan begin meteen de bovenkamer weer te werken met de standaard gedachtes: ze kijken naar mij, wat zullen ze wel niet denken, etc. Alleen zou het dus sowieso al geen optie zijn op het moment. Zelfs samen met iemand die ik vertrouw zou ik mij al niet op mijn gemak voelen.

Nou en, je zegt het zelf, je BENT een dikkerdje. Dat zullen anderen ook heus wel zien en daar zullen anderen ook heus wel een mening over hebben. Dikke schijt. Ook weer zo iets, ok zijn met je dikheid levert veel minder gedoe op. Makkelijk gezegd hoor, ik weet het. Ik vertoon me ook niet supergraag in bikini (mededikkerdje hier)... Maar laat jezelf toch niet iets ontzeggen door fucking nitwits.

Plus, bij het baantjestrekken in de ochtend zijn er toch alleen maar mensen die voor het baantjestrekken komen? Grijze duiven en sportievelingen. Die zullen ws alleen maar bewondering hebben voor je inzet zolang je niet in de weg zwemt

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 13:22 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Doordat het lastig is om te begrijpen wat PTSS is denk ik. Mijn ouders begrijpen bijvoorbeeld niet waarom de schilders aan mijn huis me zoveel spanning opleveren en waarom ik dan wat verder denk over hoe dat aan te pakken. Het is dan erg makkelijk zeggen dat het wel los zal lopen bijvoorbeeld. En als het dan vervolgens niet los loopt ben ik natuurlijk het probleem. En dan ben ik actiever vooruit aan het denken geweest en levert het me niks op zeg maar.

Je twijfelt ook natuurlijk wel altijd heel erg of het aan je "echte zelf" (snap je dan wat ik bedoel?) ligt met zulke dingen, en of het niet de ptss is zeg maar, of dat een oplossing slecht is. Maar ik mag hopen dat mijn psycholoog dat dan wel aankaart toch?

Ik geloof dat ik je wel snap, ja.

Lastig om die twee zaken te onderscheiden wel. Ik zie het soms als onderdeel van mezelf en soms, wanneer het echt niet goed gaat, om mezelf te kalmeren, en ik signalen heel helder herken probeer ik het daar waar dat zo is ook neer te leggen bij de PTSS. Maar goed.. als je zo jong al een trauma oploopt heeft dat invloed op je ontwikkeling. Dus wanneer ben jij jij en wanneer is het de PTSS? Die grens is dun en loopt in elkaar over, vind ik.

PS: en soms moet je andermans onbegrip ook bij hunzelf laten hoor. Er kan van alles, ook aan hun zijde, gaande zijn waardoor ze je niet snappen. Het hoeft echt niet aan jouw manier van doen te maken te hebben. Al is dat misschien lastig wanneer het je ouders betreft. Mij doet het nog steeds zeer wanneer mijn familie er niets van snapt of wil snappen.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 20:09 schreef Quotidien het volgende:
Wat is het effect van een week niet je antidepressivum innemen? Ik merk er zelf niks van, maar hoeveel kwaad kan het?

Beetje afhankelijk van de dosering en hoe lang je het in eerste instantie hebt gebruikt, denk ik.

Ben je aan het afbouwen? Of wil je cold turkey stoppen?

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 20:19 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Ik heb het een week niet gebruikt en wil nu weer beginnen, vraag me af of dat consequenties voor de werking heeft.

Dat durf ik je niet te zeggen. Kan afhankelijk zijn van de spiegel die je eerder evt opgebouwd hebt en de halfwaardetijd van het middel zelf. Zou even overleggen met de arts als ik jou was .

Slechte zelligzorrig jwz...

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 20:23 schreef DancingPhoebe het volgende:
Slechte zelligzorrig jwz...

Ik snap 'm niet

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 20:25 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Ik snap 'm niet

Zelfzorg.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 20:36 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Heb er vandaag eens over na zitten denken van, wanneer is het ptss en wanneer is het complexe ptss. Mijn behandelaar heeft het ook al eens benoemd dat wanneer je er al zo lang mee rond loopt, dat het gedeeltelijk verweven kan zitten in je persoonlijkheid. Maar als dat zo is spreek je van complexe ptss toch? Misschien moet ik dat volgende week eens aankaarten bij haar want ik denk dat wat meer duidelijkheid me beter zou helpen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik snap dat je er gevoelig voor bent ja . Iedereen heeft zijn moeder/vader nodig. En om dan elke keer weer die bevestiging te krijgen van afwijzing/of iets anders naars, ja, da's enorm pijnlijk.

Maar goed dat je je bewust bent van bepaalde patronen en die ook wilt doorbreken! Daarin ben jij al anders en heel goed bezig.
Heb je het ook wel eens over de relatie met je moeder tijdens de sessies?

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 20:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Zelfzorg.

Euuuwh, ok.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 20:09 schreef Quotidien het volgende:
Wat is het effect van een week niet je antidepressivum innemen? Ik merk er zelf niks van, maar hoeveel kwaad kan het?

Ik merkte bij alle vier de antidepressiva die ik heb geslikt al na een dag onttrekkingsverschijnselen (brain zaps). Was je net begonnen en/of had je een lage dosis?
Je had onttrekkingsverschijnselen kunnen krijgen maar die zeg je niet te hebben. Of het terugkeren of verergeren van psychische klachten, het ontstaan van nieuwe. Als je het weer gaat slikken kan het zijn dat je weer de bijwerkingen krijgt die je had bij het starten met het medicijn- als je die toen had.
De bloedspiegel die je had opgebouwd zal nu behoorlijk verlaagd zijn dus ja, dat heeft consequenties voor de werking. Het kan zijn dat, ook als je nu meteen begint, je alsnog iets gaat merken van het stoppen, denk ik, omdat het weer even duurt voordat het medicijn terug op de eerdere spiegel is.

Waarom besloot je ermee te stoppen?

[ Bericht 1% gewijzigd door kuolema op 17-10-2017 21:07:16 ]

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 18:01 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Nou en, je zegt het zelf, je BENT een dikkerdje. Dat zullen anderen ook heus wel zien en daar zullen anderen ook heus wel een mening over hebben. Dikke schijt. Ook weer zo iets, ok zijn met je dikheid levert veel minder gedoe op. Makkelijk gezegd hoor, ik weet het. Ik vertoon me ook niet supergraag in bikini (mededikkerdje hier)... Maar laat jezelf toch niet iets ontzeggen door fucking nitwits.

Het is een klassiek geval van makkelijker gezegd dan gedaan inderdaad...

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 13:58 schreef Fripsel het volgende:
Ik zet met iets in mijn maag wat mijn paniekstemmetjes begint over te nemen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hey maar is dit niet precies waar we t gisteren over hadden? Kan het zijn dat je nu je een grens voelt en die aangeeft door af te bellen wat van je apropos bent?

Het is echt heel goed dat je besluit niet te gaan als het niet gaat. En natuurlijk zou je liever alsnog je vrijwilligerswerk doen, maar het is oke als het niet lukt. Dat mag, en je kunt beter nu even lief voor jezeld zijn dan dat je daar als hoopje ellende rondloopt omdat je vond dat je had moeten gaan om weetikveel wat aan jezeld te bewijzen.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 17:49 schreef DancingPhoebe het volgende:
Ik heb vaak zo veel moeite mezelf in beweging te krijgen. Letterlijk, met lichaamsbeweging, maar ook in m'n gedachten.

Door het onverwachte mooie weer heeft mn stemming echt een sprongetje gemaakt en ik heb mezelf dan ook gelijk gedwongen in actie te komen en weer eens een heel lang stuk te gaan wandelen. Daar merk ik gelijk de positieve effecten van. Ik hoop dat ik dit weer kan ombuigen naar een gewoonte ipv iets dat ik eens in de zoveel weken doe zou ook graag willen dat het altijd dit weer bleef

Ik heb dat ook zo. Ben al 3 dagen lekker op de fiets op pad en fijn buiten aan het zijn terwijl de 2 weken ervoor ik gevoelsmatig helemaal vast aan t roesten was op de bank.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 21:01 schreef Fripsel het volgende:

[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het lastige met ouders is dat je aan ze ene kant graag steun van ze wil, maar het aan de andere lant net mensen zijn.

Mijn eigen moeder is kort samengevat knettergestoord en ik heb door de jaren heen geleerd genoeg afstand te nemen zodat ze niet over mijn grenzen dendert maar haar dichtbij genoeg te laten om iets van een band te kunnen hebben.

Wat jou zou kunnen helpen is te stoppen met het hebben van verwachten dat ze je begrijpt en daarnaar handelt. Het zou kunnen dat ze ooit verandert maar dat is haar keuze en verantwoordelijkheid. En jij mag zolang ze jou kwetst met haar gedrag grenzen stellen. Heel duidelijk aangeven wat wel en niet kan, gaat ze eroverheen aangeven en luistert ze niet het gesprek beëindigen.

Mijn moeder vind de burnout die ik heb gehad onzin, heeft ze me letterlijk zo gezegd. Dus als ze vraagt hoe het gaat vertel ik wel dat ik nog bepaalde problemen heb en in therapie zit. Maar no way dat zij iets te horen krijgt over wat ik bespreek. Laatst belt ze me halfdronken op 'En hoe is het met je therapie?' Daar antwoord ik dan heel neutraal op 'We zijn nog aan het uitzoeken wat precies het probleem is, komt vast goed. Hoe is het met jou?' En hoewel ik liever een moeder heb die wel normaal en begrijpend is raakt dit me nauwelijks omdat ik van haar eigenlijk weinig verwacht.

Ik kom schoorvoetend even on de hoek kijken...