Het peutertopic (2-4 jaar) deel 222

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2017 23:03 schreef Razztwizzle het volgende:

Volgens schoonmams is Annie toe aan school en verveelt ze zich. Dat kan, maar wat te doen? Ik probeer al vaak om met haar wat te doen op haar niveau, voor zover dat lukt zonder broertje dat stoort.. en af en toe gaat één van ons samen met haar op pad. En twee ochtenden PSZ. Is er iets dat ik vergeet

In hoeverre kan Annie al lang en goed zelfstandig spelen?
Ik merk bij I daarin een behoorlijke omslag de afgelopen maanden (vanaf dat ze ruim 3- 3,5 is). Zij kan steeds langer rustig zelf spelen. Daardoor is het een stuk makkelijker geworden om een hele ochtend of middag thuis te zijn. Verder, als het om uitdaging gaat: I heeft op de ipad ook veel spelletjes staan. Puzzeltjes die ze kan maken etc. Daar kan ze zich ook goed en lang mee vermaken en dat afgewisseld met filmpjes.

Verder heb ik op vakantie wel duidelijk gemerkt dat I goed gedijt bij veranderingen en nieuwe omgevingen. Ze vond dat allemaal zo leuk. Dus verveling ligt dan snel op de loer als je steeds in dezelfde omgeving zit. Ik denk dat Annie ook zo in elkaar zit. Ik word op een gegeven moment ook iebelig van weer een speeltuin, maar een wandeling in het bos doet I ook heel goed. Gewoon lekker de natuur in en kijken naar alles wat je tegenkomt, blaadjes en stenen verzamelen etc. .

Leuke foto's, kwak. Hij lijkt zoveel op jou! Zie je dat zelf ook?

He jammer, MwC, dan begint de dag vroeg. J werd juist boos en trok de deken over zijn hoofd toen ik hem uit bed kwam halen om naar het kdv te gaan . Gisteren sliep hij tot 9u! Maar de middagdutjes lijken steeds verder weg. Af en toe lukt het nog om hem overdag te laten slapen, maar steeds vaker lukt het niet.

Niet fijn zo op je werk, Shop. Wel een beetje herkenbaar, ik werk nu samen met iemand die reintegreert maar er eigenlijk geen zin meer in heeft en erg op mij leunt. Dat in combinatie met dat ik minder ben gaan werken op school (om meer te kunnen freelancen) en extra (leuke!) taken erbij ben gaan doen maakt dat ik soms de balans niet zo goed kan vinden.

Ik lees graag alle verhalen van broertjes en zusjes, ik vind het zo fijn dat hier gewoon een reëel beeld wordt geschetst.

Melba, wat ben je een leukerd

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2017 22:11 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Ahh, ja dat is ook gewoon zwaar. Ik postte het ook met onder andere jou in mijn achterhoofd omdat ik best wel wat herken van de slapstickachtige energieslurpende en soms gekmakende situaties telkens die het hebben van een peuter/dreumes/babycombi met zich mee kan brengen

Maar écht, zo ontzettend veel makkelijker hier inmiddels! Bij jou vast ook met de tijd. Sterkte met de drukte

Ik vind dit ook fijn om te lezen moet ik zeggen . Verder weinig puf om te vertellen waarom.

Ik stimuleer ze ook wel echt om zelf wat te gaan bedenken. Zo zit peuter nu bijvoorbeeld alle potloden te slijpen aan tafel. Gaat nergens over, maar ze vindt het leuk en het is goed voor de motoriek.

Melba wordt ook alweer zo groot

Ik vind jullie allemaal heel dapper dat jullie überhaupt twee kinderen hebben durven nemen.... momenteel vind ik het best zwaar. Heel leuk, maar die peuterbuien...

Hebben jullie de-escalerende tips? Net wilde ze niet op de fiets naar het kdv... gillen, schoppen, slaan... uiteindelijk werd ik dus ook boos, en stonden we allebei te scheeuwen en te huilen. Dus veel te laat op kdv, schaamde me dood, voor het te laat zijn en omdat ik zo boos was geworden. Maar als ik vijf minuten lief geprobeerd heb haar te overtuigen, en ze blijft me schoppen, dan wordt ik dus boos en verdrietig. Heb nog geen methode gevonden om dit soort dingen gezellig te houden (en haar dan ook nog mee te krijgen op de fiets).

Maar moet er niet aan denken dat ik hierbij ook nog een dreumes of baby had gehad!

Kwak wat een leuk kind! En jeetje, echt een mini-kwak op de laatste foto!

Goed om te lezen dat het bij anderen ook uitdagend is om alleen thuis te zijn. Wij hadden dat in NL een paar weken terug (met 2 koters ligeren in een 35m2 benedenwoning is een uitdaging). Dus ondanks plensregen elke dag op pad geweest. Winkel, speeltuin, boerderij, Rotterdam centrum, dat soort dingen.

Thuis probeer ik zo veel mogelijk speelgoed weg te ruimen. Dan heb ik iets «nieuws» achter de hand als ik t ff niet meer weer. Nu gaat bv de Duplo voor een paar weekjes de kast in en haal ik wat puzzels terug. Boeken probeer ik ook af te wisselen. Merk ook dat er beter wordt gespeeld als er niet te veel om te kiezen is.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 11:16 schreef SaskiaR het volgende:
Melba wordt ook alweer zo groot

Ik vind jullie allemaal heel dapper dat jullie überhaupt twee kinderen hebben durven nemen.... momenteel vind ik het best zwaar. Heel leuk, maar die peuterbuien...

Hebben jullie de-escalerende tips? Net wilde ze niet op de fiets naar het kdv... gillen, schoppen, slaan... uiteindelijk werd ik dus ook boos, en stonden we allebei te scheeuwen en te huilen. Dus veel te laat op kdv, schaamde me dood, voor het te laat zijn en omdat ik zo boos was geworden. Maar als ik vijf minuten lief geprobeerd heb haar te overtuigen, en ze blijft me schoppen, dan wordt ik dus boos en verdrietig. Heb nog geen methode gevonden om dit soort dingen gezellig te houden (en haar dan ook nog mee te krijgen op de fiets).

Maar moet er niet aan denken dat ik hierbij ook nog een dreumes of baby had gehad!

Troost: we hebben allemaal zulke situaties gekend.
Ik probeer het zoveel mogelijk voor te zijn maar dat lukt natuurlijk niet altijd. Heb als «regel» voor mezelf dat als ik meer dan 2x iets moet vragen en ze het niet doet, dat ik dan voor een andere aanpak kies.
Humor is vaak de oplossing. Even 2 tellen adem halen en boosheid wegzuchten en dan met humor of spel de boel oplossen.
Wij hadden laatst ook een fietsissue, dus toen zijn we met jet vliegtuig gegaan. O achterop met armen wijd
Of de rollen omdraaien («maar je moet mamma toch naar het kdv brengen?»)

Ik post niet meer mee en lees nauwelijks omdat ik niet weet waar ik de tijd vandaan moet halen, maar als ik dan eens binnenval is het meteen zo'n heerlijk feest van herkenning

'Keuzes' lijkt hier vooralsnog het toverwoord. Als Ketel iets niet wil, laat ik hem iets kiezen. Bijvoorbeeld naar de GO: wil je lopen of fietsen? En als ik hem per se op de fiets wil, 'wil je voorop of achterop zitten?' Of ik laat hem de route kiezen. Altijd uit twee alternatieven die ik allebei acceptabel vindt. Zo gaat het ook met aankleden 's ochtends. Meestal is hij dan zelfs blij met zijn keuze en gaat het weer redelijk soepel.

Kiezen uit twee dingen leidt hier altijd tot Neeneeneenee...

Humor werkt soms wel, maar als ik te laat ben, is het echt te laat. Ze heeft nu de nare gewoonte om keihard AAAAAAAAAAAAAAAAAA te gaan roepen als ze boos is. En volhouden he Dan schiet ik na een paar minuten wel uit m'n slof...
Maar idd, alternatieven zoeken is wel een goede. Als ze niet wil fietsen, kunnen we altijd nog lopen of met de bus. Maar dan moet ik ook meer de tijd nemen om op tijd te komen, zodat we niet te laat zijn.

Lastig is dat, Saskia. T is heel meegaand de laatste tijd. Maar als we zo'n situatie hebben vind ik het ook erg moeilijk.
Ik vind altijd een andere keuze aanbieden op het moment dat er al drama is moeilijk, want dan heb ik het idee dat hij leert 'ik hoef maar te schreeuwen, en het gaat anders'. Dus blijf ik volhardend op het moment dat hij stervende zwaan speelt. Meestal kan ik hem redelijk makkelijk afleiden en wordt het makkelijker....

Wat fijn SQ van de school! Dat is niet de buurtschool toch?
Je bent deze week weer begonnen met werk toch, hoop dat het gaat

Fijne '2 kinderen - het komt goed' posts Er wordt hier nog niet met elkaar gespeeld dus ik vrees dat we eerst die moeizame fase nog door moeten

We waren een lang weekend weg met familie. M'n neefje van 7 was niet echt heel aardig voor F. Schoppen als er niemand keek, omduwen, dingen afpakken.... steeds ook zo onverwacht. Vond het echt sneu voor F ook al leek hij er na het (korte) verdriet niet echt last van te hebben. Hij bleef hem toch opzoeken om samen te spelen. Veel meer dat neefje aanspreken (deden z'n ouders uiteraard) kun je dan toch niet doen he?

De tijd nemen is sowieso wel belangrijk. Ik maak die 'fout' ook nog wel eens. Zitten kleuter en peuter fijn rustig tv te kijken bijvoorbeeld, dan laat ik dat zo tot het moment dat we echt weg moeten. Dan is er plotseling ook geen ruimte meer voor zijn NEEEEEEE IK WIL NIET, want we moeten gewoon nu weg. Wat het allemaal alleen maar erger maakt. Dus als ik 5 minuten eerder zeg dat we weg moeten, heb ik meer ruimte om hem even te laten uitrazen, want het is natuurlijk ook niet leuk als je plots weg moet, terwijl je lekker een filmpje zat te kijken. Het drama is er toch, maar het maakt mij minder nerveus als we nog een paar minuten extra de tijd hebben. Waardoor ik rustiger kan reageren.

Wat scheelt is dat peuter ook om echt (voor ons) belachelijke dingen de grootste drama's kan maken. Dan gooit hij voor de 3e keer zijn lepel weg, en is hij ontzettend verontwaardigd dat wij zijn lepel niet nog eens teruggeven. Gister heeft hij vervolgens 15 minuten gehuild en geschreeuwd dat ik zijn lepel moest pakken. Wat ik niet ging doen. Ik word ook best geïrriteerd door het continue geschreeuw, maar vind het ergens ook een beetje grappig (en sneu) dat hij om zoiets totaal over de flos gaat en alle redelijkheid verdwenen is. Hij kan heus zelf van zijn stoel klimmen als hij per se nog verder wil eten (al had hij al 3 porties lasagne op, dus zo veel honger had hij vast niet meer ), maar dat gewoon vertikken uit principe. Vervolgens kwam kleuter to the rescue, hij pakte na dat kwartier de lepel op en gaf het aan A. met het commentaar: "Hier! Ik ben dat geschreeuw van jou nu helemaal zat! "

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 12:11 schreef Phaidra het volgende:
De tijd nemen is sowieso wel belangrijk. Ik maak die 'fout' ook nog wel eens. Zitten kleuter en peuter fijn rustig tv te kijken bijvoorbeeld, dan laat ik dat zo tot het moment dat we echt weg moeten. Dan is er plotseling ook geen ruimte meer voor zijn NEEEEEEE IK WIL NIET, want we moeten gewoon nu weg. Wat het allemaal alleen maar erger maakt. Dus als ik 5 minuten eerder zeg dat we weg moeten, heb ik meer ruimte om hem even te laten uitrazen, want het is natuurlijk ook niet leuk als je plots weg moet, terwijl je lekker een filmpje zat te kijken. Het drama is er toch, maar het maakt mij minder nerveus als we nog een paar minuten extra de tijd hebben. Waardoor ik rustiger kan reageren.

Wat scheelt is dat peuter ook om echt (voor ons) belachelijke dingen de grootste drama's kan maken. Dan gooit hij voor de 3e keer zijn lepel weg, en is hij ontzettend verontwaardigd dat wij zijn lepel niet nog eens teruggeven. Gister heeft hij vervolgens 15 minuten gehuild en geschreeuwd dat ik zijn lepel moest pakken. Wat ik niet ging doen. Ik word ook best geïrriteerd door het continue geschreeuw, maar vind het ergens ook een beetje grappig (en sneu) dat hij om zoiets totaal over de flos gaat en alle redelijkheid verdwenen is. Hij kan heus zelf van zijn stoel klimmen als hij per se nog verder wil eten (al had hij al 3 porties lasagne op, dus zo veel honger had hij vast niet meer ), maar dat gewoon vertikken uit principe. Vervolgens kwam kleuter to the rescue, hij pakte na dat kwartier de lepel op en gaf het aan A. met het commentaar: "Hier! Ik ben dat geschreeuw van jou nu helemaal zat! "

Dan is een tweede kind wel weer handig

Lastig ook Fazz, oudere kindjes die een peuter lastigvallen. Hier gebeurde dat van de zomer ook wel in de waterspeeltuin, kinderen van 5-8 die N natspetterden en omduwden. Als ik er dan wat van zei, luisterden ze niet. Maar hun eigen ouders waren nergens te bekennen Dus dan haalde ik N maar weg ofzo. Wel lastig zulke situaties.

Nou Fazz, bij een kind van 7 dat een zoveel jonger kind steeds zo te grazen neemt, zou ik als ouder denk ik wel meer doen dan alleen 'aanspreken' (al is dat nog wel een breed begrip). ik vind dat echt heel naar gedrag. Maar dat is aan de ouders uiteraard.

Zo, ik heb vanochtend even een mail geschreven aan het kdv. Jammer dat het nodig is wel.
De twee vaste leidsters van de peutergroep zijn om en om op vakantie geweest in de laatste weken, maar de vervanging is steeds zo slecht. De ene helft van de dag is er dan wel een vaste leidster + een invaller en dan gaat het gewoon goed. Maar die andere helft, als er dan twee invalsters zijn... Vrijdag en gisteren haalde ik I op en was het echt een enorme bende en chaos. De invalsters zaten erbij en keken ernaar. Ik vroeg hoe het was gegaan en kreeg een 'goed'. Maar op de weg naar huis vertelde I me dat ze één keer stout was geweest: een kindje van een stoel had afgeduwd en die had toen pijn aan haar oor. Tja, fijn dat I zulke dingen altijd eerlijk verteld, maar zoiets wil ik even horen van een leidster, om te weten wat er precies is gebeurd en ook hoe dit verder is opgelost.

Teken aan de wand was ook dat I vrijdagmiddag bij het weggaan ineens weigerde om op te ruimen, terwijl ze dat anders gewoon vrolijk doet. Ook thuis doet ze ineens vrij recalcitrant als ze net van het kdv komt. Kortom, het is gewoon niet goed dit. De kinderen hebben betere begeleiding/betrokkenheid en duidelijkheid nodig.

Phaidra, herkenbaar. Hoe relaxter ik ben, hoe minder druk ik zelf voel, hoe beter zulke situaties ook opgelost worden. Met een grapje, afleiding, een bepaalde opmerking etc. En wat betreft de combinatie van twee kinderen. In mijn geval zit er dan tegenwoordig een baby in een draagzak bij. En dan kan ik dus niet meer, wat ik voorheen nog wel deed, de peuter spartelend onder mijn arm meenemen. Maar dat is eigenlijk alleen maar goed, want ze wordt daar sowieso te groot voor en ik vind het ook geen goede oplossing. De baby ondergaat dit soort momenten met een soort stoïcijnse nieuwsgierigheid. Alleen als I echt lang blijft gillen of huilen, begint hij ook zachtjes mee te doen. .

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 12:18 schreef SaskiaR het volgende:
Dan is een tweede kind wel weer handig

Lastig ook Fazz, oudere kindjes die een peuter lastigvallen. Hier gebeurde dat van de zomer ook wel in de waterspeeltuin, kinderen van 5-8 die N natspetterden en omduwden. Als ik er dan wat van zei, luisterden ze niet. Maar hun eigen ouders waren nergens te bekennen Dus dan haalde ik N maar weg ofzo. Wel lastig zulke situaties.

Wij hadden van het weekend zo'n rare situatie. We waren in een klein speeltuintje, en er was nog een jongen (een jaar of 3 denk ik) met z'n vader. T en die jongen hadden eerst een tijdje samen gespeeld, maar daarna was T alleen aan het spelen op zo'n ronddraaiding. Die jongen had een stok gevonden, en kwam met stok en al erbij zitten, en ging met de stok op het deel waar je ronddraait met je handen slaan, waar T z'n handjes dus had. De vader stond erbij, keek er naar en zei er niets van. Ik heb dus maar gezegd dat ik dat niet zo'n goed idee vond, en de jongen hield er mee op. Na een tijdje gooide hij de stok recht naar mij toe. Toen ben ik echt een beetje boos geworden en nadat ik even gewacht heb om te kijken of de vader wat zou zeggen heb ik gezegd dat ik daar niet van gediend ben.

Hoe kun je er nu bij staan als je kind dat doet, en er niets van zeggen?

Zijn opvoeding, hij zal er zelf de vruchten van plukken, denk ik dan. Je kunt niet meer dan je eigen grenzen en die van je kind aangeven. Overigens zeg ik er wel wat van als een stel kinderen echt zit te vervelen in een speeltuin, zeker als ze ouder zijn. Het verbaast me wat een overwicht je al hebt puur door het volwassen zijn. Vaak schrikken ze al enorm van het feit dat ze zomaar worden aangesproken op hun gedrag.

Ja, dat zijn inderdaad situaties. Zo zat ik een tijd terug in de grote speeltuin van Blijdorp. Daar waren een paar grotere jongens allemaal stukjes hout uit de speeltuin aan het gooien naar kinderen die van de glijbaan afkwamen. Echt heel irritant en sommige kinderen schrokken erg (je komt dan uit een soort koker) en voelden zich ook geïntimideerd. Ik was met I bij een schommel maar zag dit allemaal gebeuren. Ik wilde er net naar toe lopen om er iets van te zeggen, toen een heel stoer meisje van een jaar of tien er ook iets van zei. En toen pas werd duidelijk dat ouders van die jongens gewoon aan een picknicktafel naast die glijbaan zaten toe te kijken. En zich toen pas geroepen voelden een beetje halfslachtig en lacherig tegen die jongens te zeggen dat ze daar inderdaad maar mee op moesten houden. Ik kan daar ook erg slecht tegen, en dan ging het nog niet eens om mijn eigen kind.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 11:48 schreef lunapuella het volgende:
'Keuzes' lijkt hier vooralsnog het toverwoord. Als Ketel iets niet wil, laat ik hem iets kiezen. Bijvoorbeeld naar de GO: wil je lopen of fietsen? En als ik hem per se op de fiets wil, 'wil je voorop of achterop zitten?' Of ik laat hem de route kiezen. Altijd uit twee alternatieven die ik allebei acceptabel vindt. Zo gaat het ook met aankleden 's ochtends. Meestal is hij dan zelfs blij met zijn keuze en gaat het weer redelijk soepel.

Dit doe ik ook altijd! Werkt bij ons heel goed. Maar ik heb geloof ik redelijk mellow jongetjes hoor, als ik het vergelijk met sommige (met name meisjes)verhalen hier. Ik vind overigens ook dat het echt al stukken makkelijker is nu (5 en 2). Het fysieke komt nu een beetje op en ze zijn best aan elkaar gewaagd (veel herkenning in jouw verhaal Away!). Maar over het algemeen spelen ze leuk samen. Tot de een de ander mept

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 12:27 schreef WupWup het volgende:
Zijn opvoeding, hij zal er zelf de vruchten van plukken, denk ik dan. Je kunt niet meer dan je eigen grenzen en die van je kind aangeven. Overigens zeg ik er wel wat van als een stel kinderen echt zit te vervelen in een speeltuin, zeker als ze ouder zijn. Het verbaast me wat een overwicht je al hebt puur door het volwassen zijn. Vaak schrikken ze al enorm van het feit dat ze zomaar worden aangesproken op hun gedrag.

Dat ja ^^. Peuters en (jonge) kleuters zijn sociaal gewoon nog erg onhandig, maar bij oudere kinderen grijp ik wel makkelijker in. Die ouders zijn vaak ook niet meer vlakbij, dat vind ik ook anders. En over het algemeen is het na een opmerking inderdaad ook klaar. Echt verrassend vind ik dat .

In de tijd van 2-2.5 was het voor W vaak voldoende om hem te bevestigen om de bui te doorbreken. 'Je bent boos he? Ja ik snap het wel schat, het is ook heel leuk in de speeltuin. Jammer dat we nu naar huis moeten, we komen snel weer een keertje, goed?'

Nu is het een stuk uitdagender met hem, hij schreeuwt en brult en is zo boos soms . Ik probeer nu heel erg hem gewoon in zijn sop te laten gaarkoken als hij een meltdown heeft over niks, want terugschreeuwen levert iig niks op . Voor echte vergrijpen doen we hier al een tijdje aan time-outs. Dat werkt heel goed. Wat ik er het lastigst aan vind is om het niet persoonlijk te nemen, al dat geschreeuw en geschop en weet ik het, vooral omdat ik mijn hele leven nu voor ze opzij zet. En dat mijn eigen emmer door die reden zelden eens leeggegooid word helpt ook niet.

Toch zie ik ook verbetering. De jongens beginnen samen hun eigen grapjes en momentjes te hebben en het geweld is a.veel minder en b.minder eenzijdig

Ik denk dat N nu al in die fase zit (ze is 26 mnd). Terugschreeuwen levert idd niks op, maar ik heb geen tools gevonden die werken. Dat noemen ze nou handelingsverlegen denk ik Ik kan ook helemaal niet tegen conflict, zeker niet als erbij geschopt wordt. Ik ben zelf enorm conflictmijdend. Dus vaak sta ik zelf erbij te huilen. En voel ik me de rest van de dag sip.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 12:36 schreef SaskiaR het volgende:
Ik denk dat N nu al in die fase zit (ze is 26 mnd). Terugschreeuwen levert idd niks op, maar ik heb geen tools gevonden die werken. Dat noemen ze nou handelingsverlegen denk ik Ik kan ook helemaal niet tegen conflict, zeker niet als erbij geschopt wordt. Ik ben zelf enorm conflictmijdend. Dus vaak sta ik zelf erbij te huilen. En voel ik me de rest van de dag sip.

Dat fysiek geweld is ook heel grensoverschrijdend en ik begrijp helemaal dat dat een trigger is. Ik heb bij de oudste destijds ook wel eens gezegd dat ik me NU even terugtrok omdat ik te boos werd. Even tot 10 tellen in de gang. Op 1 of andere manier lukte het me bij de oudste minder goed om mijn 'chill' te bewaren dan nu. Ik weet niet of dat ervaring/voortschrijdend inzicht is, dat ik nu beter in mijn vel zit en meer kan hebben, of dat het karakter van de jongste gewoon anders is. Of een combinatie . Het zijn écht fases, dus over een paar maanden (sorry) zal je merken dat het makkelijker gaat, driftbuien minder voorkomen en/of korter worden.

@Crumpette, ik heb ook heel veel respect voor thuisblijfouders. Het lijkt me zo enorm zwaar. Ik kan soms zooooo blij zijn dat de dag om is en ze de volgende dag op school/kdv zijn. Het lijkt me heel demotiverend als je weet dat je morgen weer gewoon in dezelfde situatie zit, alleen.

Pff, ik krijg het helemaal benauwd van jullie verhalen
Hier begint het nu ook heftig te worden, vooral als ik in m'n eentje ben met peuter. Als we gaan wandelen krijgt hij heel veel vrijheid, dus we eindigen de laatste tijd vaak bij de lego winkel of voor het snoepschap van de etos (staat serieus pal voor de ingang, eikels). Maar we kunnen daar nou eenmaal niet de hele dag blijven optillen en meenemen ging een half jaar geleden nog wel, maar inmiddels is ie zo zwaar en sterk dat ik 'm niet meer tot huis kan houden _{plus z'n loopauto of loopfiets nog in m'n andere arm}