Het peutertopic (2-4 jaar) deel 222

Ik ging Melle laatst halen en toen werd ik door een vriendje van hem begroet met een "zoooooo jij bent groot en dik, mamamamamama kijk!"

Die moeder schoot ook meteen in een kramp, en ik zei nog "joh geeft niks hoor, hij zegt wat hij ziet." Maar zij zei tegen hem dat hij zelf dik was ja dan leer je m dus wel dat dik iets om te schelden is

Melba en ik waren naar het winkelcentrum vandaag. Hij heeft aan alle vitrines gelikt en ik hoorde mezelf af en toe in de clichestand schieten "kijken doe je met je oogjes" en "als je blijft gillen gaan we NU naar huis" ik kreeg zowel vertederde als meewarige blikken. Gelukkig was er niemand in de buurt bij het kwartier durende tantrum bij het instappen (jij maak mij heel vedlietig mama) en thuis weer bij het uitstappen (ik kaaaanniett ik wiiilniet eruit! Ik wou de luiers dragen rrrraaaahhhh).

Restecp man, voor alle moeders met meer dan 1 kind die nog buiten komen.

Na 101 opmerkingen als "kijk mama, hoeveel boterhammen heeft die gegeten, ik denk wel duizend of een miljoen?"; "waarom is die meneer zo zwart als een stift?" ; "die dikke jongen mag denk ik niet op de trampoline"; "die mevrouw heeft dikke armen op haar buik" etc, begint het te wennen . En dat is dan alleen nog maar van de jongste.

Wel jammer dat het altijd op volume 10 en 2 meter afstand is .

Ik vind het op zich ook niet heel erg en wel begrijpelijk, en ik ga er ook niet nerveus om doen ofzo. Maar eenmaal thuis of in de auto probeer ik wel uit te leggen dat sommige opmerkingen mensen wel verdrietig kunnen maken en dat ze het dan misschien later tegen mij kunnen zeggen. Oudste (bijna 5) begint dat nu wel een beetje te begrijpen.

Oh en wat ik nog kwijt wilde, deels omdat ik benieuwd ben hoe dat bij anderen is met twee baby/dreumes-af kinderen en deels als opsteker voor de moeders hier die het nu zo zwaar vinden om twee kinderen te jongleren thuis:

Vorig jaar vond ik het nog best vermoeiend om met twee kinderen thuis te zijn, gingen we vaak maar eindeloos rondjes lopen door de buurt enzo omdat het thuis continu damage control was , en nu vind ik het echt veel makkelijker als ze allebei thuis zijn dan wanneer alleen peuter er is, ze spelen uren samen en hebben de grootste lol

Wat een verschil maakt dat , had ik een jaar geleden echt niet voorspeld dat twee veel relaxter zou zijn. Herkenbaar?

_{met twee naar de winkel enzo is een heel ander verhaal , dat vermijd ik als de pest}

Mijnesen zijn natuurlijk nog niet zo groot als die van jou Spees, maar ook met een baby en een peuter vind ik het makkelijker wanneer ze samen zijn dan wanneer ik alleen de baby heb. Peuter alleen is sowieso peanuts.

N. vermaakt haar zusje (onbewust) enorm en L. keutelt lekker mee als wij Duplo-en en vindt alles eigenlijk wel prima als wij maar enigszins in de buurt zijn.

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2017 21:00 schreef Selvaria het volgende:
Mijnesen zijn natuurlijk nog niet zo groot als die van jou Spees, maar ook met een baby en een peuter vind ik het makkelijker wanneer ze samen zijn dan wanneer ik alleen de baby heb. Peuter alleen is sowieso peanuts.

N. vermaakt haar zusje (onbewust) enorm en L. keutelt lekker mee als wij Duplo-en en vindt alles eigenlijk wel prima als wij maar enigszins in de buurt zijn.

Oh ik vond dat met baby en peuter niet eigenlijk! Wel fijn dat het bij jou nu al zo is .

Ik vind peuter alleen thuis minder peanuts dan allebei, omdat ze zich alleen of met mij maar heel kort vermaakt, wel even een boekje of een tekening maar niet heel veel langer. Met haar broer zo de hele middag zonder mijn tussenkomst

Oh ja dat commanderen is wel heel erg herkenbaar , het doet me soms realiseren hoe vormend je plaats in het gezin voor je karakter kan zijn

Die fysieke verwondingen, Alfamannetjes

Away, je hoort tegenwoordig toch overal dat je geen helicopter-ouder moet zijn, dus dat kan prima .

Ik ben vanaf uit frustratie op de wc gaan zitten, twee gillende kinderen in de woonkamer achterlatend . Twee seconden later zaten ze gezellig samen te spelen. !

Hahahha geweldig om te lezen en ook schrikbarend soms, over de twee kids (of meer) in een gezin.
Ik merk wel dat het me soms enorm opvreet hoeveel aandacht R van mij vraagt. Dan geloof ik echt wel dat een broertje of zusje in een gezin heel veel uitmaakt voor het vermaak. Vind het ook vaak heerlijk om zo te keuvelen met hem, en te knutselen en een wandeling te maken, maar soms ook echt even niet en wil ik lui zijn maar dat kan eigenlijk niet. ^{Dan maar bijkomen op het werk}

Ik vind het interessant om te lezen hoe jullie omgaan met die reacties van onze peuters. Dus als jullie kind zo'n oordeel heeft als wat hier net is geschreven, van die is dik, die is zwart, dan zeggen jullie er niet meteen wat van? Ik vond die opmerking wel heel mooi van dat kan iemand verdrietig maken, ook zo, dat de ander dat hoort. Wat wat moet je met die observeringen die zo worden uitgesproken? Ik wil dat graag meteen al rechtzetten, op een milde manier.

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2017 21:54 schreef Razztwizzle het volgende:

[..]

Dankjewel hiervoor dit had ik even nodig. Echt. Heel erg.

Ik lees namelijk mee maar post niet veel ivm tijdelijk twee banen en bijnabijnabijna-instorten maar thuis is het óók al niet zo denderend want inderdaad om gillend gek van te worden met de peuter en dreumes .

Die elkaar soms echt de tent uitvechten wegens verschillen van inzicht over bijvoorbeeld de duplotrein wel of niet slopen, de TV aan of uit en de planten in de vensterbank opeten of kaalplukken .

Ahh, ja dat is ook gewoon zwaar. Ik postte het ook met onder andere jou in mijn achterhoofd omdat ik best wel wat herken van de slapstickachtige energieslurpende en soms gekmakende situaties telkens die het hebben van een peuter/dreumes/babycombi met zich mee kan brengen

Maar écht, zo ontzettend veel makkelijker hier inmiddels! Bij jou vast ook met de tijd. Sterkte met de drukte

Hier ook veel relaxter met peuter en kleuter. Kunnen heerlijk samen spelen. Jongste duwt iets vaker zijn mening door, maar oudste kan dat soms ook mooi subtiel haar eigen straatje in onderhandelen. Ik hebtrouwens heel vaak geen kinderen maar poezen
Genante opmerkingen niet veel gehad. Wel dat ze aan oma gevraagd hebben waarom ze dik is. Maar das idd geen waardeoordeel, want vooral na het eten is het meestal een wedstrijdje wiens buik het dikste is

Nou, ik ben helemaal om. Het wordt waarschijnlijk de montessorischool. Net naar de informatieavond geweest. Wat een verademing, een beetje vergelijkbaar met het gevoel nadat we ons (antroposofische) kinderdagverblijf hadden bezocht Ik denk dat mauw het daar heel fijn gaat hebben.

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2017 22:11 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Ahh, ja dat is ook gewoon zwaar. Ik postte het ook met onder andere jou in mijn achterhoofd omdat ik best wel wat herken van de slapstickachtige energieslurpende en soms gekmakende situaties telkens die het hebben van een peuter/dreumes/babycombi met zich mee kan brengen

Maar écht, zo ontzettend veel makkelijker hier inmiddels! Bij jou vast ook met de tijd. Sterkte met de drukte

Ik kan me jouw verhalen van pakweg een jaar geleden nog heel goed herinneren, dus fijn dat het nu veel beter gaat!

Hier eigenlijk ook wel, sinds een week of 2 spelen kleuter en peuter ook veel meer echt samen. Langer dan 2 minuten. Wat een verademing! Deels doordat kleuter ineens meer relativeringsvermogen heeft en deels omdat A meer doet wat I van hem vraagt . Ik zag enorm op tegen de herfst en winter weer, minder mogelijkheden om naar buiten te gaan, maar op deze manier is thuisblijven ook niet zo erg .

En laatst ging kleuter voor het eerst alleen naar de speeltuin om de hoek, dat was ook wel fijn. Ik hoef niet altijd meer mee en peuter onder luid protest mee te slepen (want meewerken, wat is dat??). Kleuter speelt ook graag na schooltijd bij vriendjes, of vriendjes bij ons. Ik merk nu dat A daar moeite mee begint te krijgen. Hij vindt het dan echt niet tof dat z'n broer niet 100% beschikbaar is voor hem, zeg maar. Hoort er natuurlijk bij, maar sneu is het wel een beetje.

Ik worstelde laatst ook met een uitspraak. Kleuter zei tegen mij dat ik dikke billen had (om uit te dagen, duidelijk). Ik zei eerst dat dat niet aardig is om te zeggen. Maar daarna dacht ik dat daar vooral MIJN waardeoordeel aan vast zit. Ik geef het idee dat het niet ok is om dikke billen te hebben, wat natuurlijk onzin is. Dus later heb ik nog eens gepraat met kleuter en uitgelegd dat iedereen er anders uitziet en dat dat prima is. Ik ben blij met mijn billen, of iemand die nu dik vindt of niet.

Op vakantie was er een jongetje met maar 1 arm. Luidkeels werd natuurlijk gevraagd WAAROM DIE JONGEN DAAR, KIJK DAN MAMA DIE, KIJK DAN!!! MAAR 1 ARM HEEFT?!?! Toen heb ik gezegd dat ik dat niet weet. Dat hij zo geboren kan zijn of een ongeluk heeft gehad. En dat hij het aan dat jongetje moest vragen als hij het graag wilde weten. Maar dat was net ff te spannend. Hij was geloof ik wel onder de indruk dat het jongetje heel goed en snel kon zwemmen met 1 arm .

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2017 22:39 schreef Stormqueen het volgende:
Nou, ik ben helemaal om. Het wordt waarschijnlijk de montessorischool. Net naar de informatieavond geweest. Wat een verademing, een beetje vergelijkbaar met het gevoel nadat we ons (antroposofische) kinderdagverblijf hadden bezocht Ik denk dat mauw het daar heel fijn gaat hebben.

Wat fijn dat je een school hebt gevonden die je een goed gevoel geeft!

Vervelen is goed voor ze, toch?



Oh Franny vroeg om een foto van Melba! Ik ga even kijken hoe dat handig gaat zonder fotobucket...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 60% gewijzigd door kwakz0r op 10-10-2017 23:33:29 ]

Melba Wat een grote vent toch al!

Wow Melba, wat een verschil met een jaar geleden!! En hij lijkt op die onderste foto enorm op je, Kwak

Sjaak vond het een kwartier geleden tijd om op te staan dus die zit nu aan de warme melk, in de hoop dat hij zo nog even slaapt.

Fijn van de school SQ!

En dat klinkt zwaar Razz Hoop dat er een of meer factoren snel opknapt/opknappen! Hoe is meneer Razz onder dit alles?

En dat is veel te vroeg Sjaak Hoop dat hij verder geslapen heeft!

Sjaak sliep niet meer, helaas. Ik hoop dat hij straks wel een dutje wil doen.

SQ, wat een verradende wending! Maar wat fijn dat jullie het daar ook goed vonden voelen!

Ik lees braaf mee, maar net zoals anderen heb ik het ontzettend druk op het werk.
34 leerlingen in groep 3, waarvan de helft niet gemotiveerd is. (Dit heb ik echt nog nooit meegemaakt.) Het kost me zo veel energie! Daarbij heb ik een duo waar ik niet zo goed mee kan samenwerken. Ze weet niks, doet de helft en vraagt niks. Enorm frustrerend als je zelf wel het beste uit de kinderen wilt halen. Geen tijd om actief mee te posten dus.

Ik vind alle verhalen altijd geweldig om te lezen. Mauw die een roze glitterprinses is , alle jarigen de afgelopen tijd, de verhalen over broertjes/zusjes, etc.
N en L kunnen ook zo heerlijk samen spelen. Van de week gingen ze paardje rijden op elkaars rug. En een lol dat ze dan hebben. Ik wil ze straks op de basisschool ook bij elkaar in de klas hebben. Ze vullen elkaar aan. Maar spelen ook met andere kinderen, dus zullen elkaar ook niet in de weg zitten. Scholen gaan we dit schooljaar bekijken. In de buurt hebben we christelijk, openbaar en katholiek. Waarvan de katholieke school een Dalton school is.

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2017 23:03 schreef Razztwizzle het volgende:

Volgens schoonmams is Annie toe aan school en verveelt ze zich. Dat kan, maar wat te doen? Ik probeer al vaak om met haar wat te doen op haar niveau, voor zover dat lukt zonder broertje dat stoort.. en af en toe gaat één van ons samen met haar op pad. En twee ochtenden PSZ. Is er iets dat ik vergeet

In hoeverre kan Annie al lang en goed zelfstandig spelen?
Ik merk bij I daarin een behoorlijke omslag de afgelopen maanden (vanaf dat ze ruim 3- 3,5 is). Zij kan steeds langer rustig zelf spelen. Daardoor is het een stuk makkelijker geworden om een hele ochtend of middag thuis te zijn. Verder, als het om uitdaging gaat: I heeft op de ipad ook veel spelletjes staan. Puzzeltjes die ze kan maken etc. Daar kan ze zich ook goed en lang mee vermaken en dat afgewisseld met filmpjes.

Verder heb ik op vakantie wel duidelijk gemerkt dat I goed gedijt bij veranderingen en nieuwe omgevingen. Ze vond dat allemaal zo leuk. Dus verveling ligt dan snel op de loer als je steeds in dezelfde omgeving zit. Ik denk dat Annie ook zo in elkaar zit. Ik word op een gegeven moment ook iebelig van weer een speeltuin, maar een wandeling in het bos doet I ook heel goed. Gewoon lekker de natuur in en kijken naar alles wat je tegenkomt, blaadjes en stenen verzamelen etc. .

Leuke foto's, kwak. Hij lijkt zoveel op jou! Zie je dat zelf ook?

He jammer, MwC, dan begint de dag vroeg. J werd juist boos en trok de deken over zijn hoofd toen ik hem uit bed kwam halen om naar het kdv te gaan . Gisteren sliep hij tot 9u! Maar de middagdutjes lijken steeds verder weg. Af en toe lukt het nog om hem overdag te laten slapen, maar steeds vaker lukt het niet.

Niet fijn zo op je werk, Shop. Wel een beetje herkenbaar, ik werk nu samen met iemand die reintegreert maar er eigenlijk geen zin meer in heeft en erg op mij leunt. Dat in combinatie met dat ik minder ben gaan werken op school (om meer te kunnen freelancen) en extra (leuke!) taken erbij ben gaan doen maakt dat ik soms de balans niet zo goed kan vinden.

Ik lees graag alle verhalen van broertjes en zusjes, ik vind het zo fijn dat hier gewoon een reëel beeld wordt geschetst.

Melba, wat ben je een leukerd

quote:

Op dinsdag 10 oktober 2017 22:11 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Ahh, ja dat is ook gewoon zwaar. Ik postte het ook met onder andere jou in mijn achterhoofd omdat ik best wel wat herken van de slapstickachtige energieslurpende en soms gekmakende situaties telkens die het hebben van een peuter/dreumes/babycombi met zich mee kan brengen

Maar écht, zo ontzettend veel makkelijker hier inmiddels! Bij jou vast ook met de tijd. Sterkte met de drukte

Ik vind dit ook fijn om te lezen moet ik zeggen . Verder weinig puf om te vertellen waarom.

Ik stimuleer ze ook wel echt om zelf wat te gaan bedenken. Zo zit peuter nu bijvoorbeeld alle potloden te slijpen aan tafel. Gaat nergens over, maar ze vindt het leuk en het is goed voor de motoriek.

Melba wordt ook alweer zo groot

Ik vind jullie allemaal heel dapper dat jullie überhaupt twee kinderen hebben durven nemen.... momenteel vind ik het best zwaar. Heel leuk, maar die peuterbuien...

Hebben jullie de-escalerende tips? Net wilde ze niet op de fiets naar het kdv... gillen, schoppen, slaan... uiteindelijk werd ik dus ook boos, en stonden we allebei te scheeuwen en te huilen. Dus veel te laat op kdv, schaamde me dood, voor het te laat zijn en omdat ik zo boos was geworden. Maar als ik vijf minuten lief geprobeerd heb haar te overtuigen, en ze blijft me schoppen, dan wordt ik dus boos en verdrietig. Heb nog geen methode gevonden om dit soort dingen gezellig te houden (en haar dan ook nog mee te krijgen op de fiets).

Maar moet er niet aan denken dat ik hierbij ook nog een dreumes of baby had gehad!

Kwak wat een leuk kind! En jeetje, echt een mini-kwak op de laatste foto!

Goed om te lezen dat het bij anderen ook uitdagend is om alleen thuis te zijn. Wij hadden dat in NL een paar weken terug (met 2 koters ligeren in een 35m2 benedenwoning is een uitdaging). Dus ondanks plensregen elke dag op pad geweest. Winkel, speeltuin, boerderij, Rotterdam centrum, dat soort dingen.

Thuis probeer ik zo veel mogelijk speelgoed weg te ruimen. Dan heb ik iets «nieuws» achter de hand als ik t ff niet meer weer. Nu gaat bv de Duplo voor een paar weekjes de kast in en haal ik wat puzzels terug. Boeken probeer ik ook af te wisselen. Merk ook dat er beter wordt gespeeld als er niet te veel om te kiezen is.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 11:16 schreef SaskiaR het volgende:
Melba wordt ook alweer zo groot

Ik vind jullie allemaal heel dapper dat jullie überhaupt twee kinderen hebben durven nemen.... momenteel vind ik het best zwaar. Heel leuk, maar die peuterbuien...

Hebben jullie de-escalerende tips? Net wilde ze niet op de fiets naar het kdv... gillen, schoppen, slaan... uiteindelijk werd ik dus ook boos, en stonden we allebei te scheeuwen en te huilen. Dus veel te laat op kdv, schaamde me dood, voor het te laat zijn en omdat ik zo boos was geworden. Maar als ik vijf minuten lief geprobeerd heb haar te overtuigen, en ze blijft me schoppen, dan wordt ik dus boos en verdrietig. Heb nog geen methode gevonden om dit soort dingen gezellig te houden (en haar dan ook nog mee te krijgen op de fiets).

Maar moet er niet aan denken dat ik hierbij ook nog een dreumes of baby had gehad!

Troost: we hebben allemaal zulke situaties gekend.
Ik probeer het zoveel mogelijk voor te zijn maar dat lukt natuurlijk niet altijd. Heb als «regel» voor mezelf dat als ik meer dan 2x iets moet vragen en ze het niet doet, dat ik dan voor een andere aanpak kies.
Humor is vaak de oplossing. Even 2 tellen adem halen en boosheid wegzuchten en dan met humor of spel de boel oplossen.
Wij hadden laatst ook een fietsissue, dus toen zijn we met jet vliegtuig gegaan. O achterop met armen wijd
Of de rollen omdraaien («maar je moet mamma toch naar het kdv brengen?»)

Ik post niet meer mee en lees nauwelijks omdat ik niet weet waar ik de tijd vandaan moet halen, maar als ik dan eens binnenval is het meteen zo'n heerlijk feest van herkenning

'Keuzes' lijkt hier vooralsnog het toverwoord. Als Ketel iets niet wil, laat ik hem iets kiezen. Bijvoorbeeld naar de GO: wil je lopen of fietsen? En als ik hem per se op de fiets wil, 'wil je voorop of achterop zitten?' Of ik laat hem de route kiezen. Altijd uit twee alternatieven die ik allebei acceptabel vindt. Zo gaat het ook met aankleden 's ochtends. Meestal is hij dan zelfs blij met zijn keuze en gaat het weer redelijk soepel.

Kiezen uit twee dingen leidt hier altijd tot Neeneeneenee...

Humor werkt soms wel, maar als ik te laat ben, is het echt te laat. Ze heeft nu de nare gewoonte om keihard AAAAAAAAAAAAAAAAAA te gaan roepen als ze boos is. En volhouden he Dan schiet ik na een paar minuten wel uit m'n slof...
Maar idd, alternatieven zoeken is wel een goede. Als ze niet wil fietsen, kunnen we altijd nog lopen of met de bus. Maar dan moet ik ook meer de tijd nemen om op tijd te komen, zodat we niet te laat zijn.

Lastig is dat, Saskia. T is heel meegaand de laatste tijd. Maar als we zo'n situatie hebben vind ik het ook erg moeilijk.
Ik vind altijd een andere keuze aanbieden op het moment dat er al drama is moeilijk, want dan heb ik het idee dat hij leert 'ik hoef maar te schreeuwen, en het gaat anders'. Dus blijf ik volhardend op het moment dat hij stervende zwaan speelt. Meestal kan ik hem redelijk makkelijk afleiden en wordt het makkelijker....

Wat fijn SQ van de school! Dat is niet de buurtschool toch?
Je bent deze week weer begonnen met werk toch, hoop dat het gaat

Fijne '2 kinderen - het komt goed' posts Er wordt hier nog niet met elkaar gespeeld dus ik vrees dat we eerst die moeizame fase nog door moeten

We waren een lang weekend weg met familie. M'n neefje van 7 was niet echt heel aardig voor F. Schoppen als er niemand keek, omduwen, dingen afpakken.... steeds ook zo onverwacht. Vond het echt sneu voor F ook al leek hij er na het (korte) verdriet niet echt last van te hebben. Hij bleef hem toch opzoeken om samen te spelen. Veel meer dat neefje aanspreken (deden z'n ouders uiteraard) kun je dan toch niet doen he?

De tijd nemen is sowieso wel belangrijk. Ik maak die 'fout' ook nog wel eens. Zitten kleuter en peuter fijn rustig tv te kijken bijvoorbeeld, dan laat ik dat zo tot het moment dat we echt weg moeten. Dan is er plotseling ook geen ruimte meer voor zijn NEEEEEEE IK WIL NIET, want we moeten gewoon nu weg. Wat het allemaal alleen maar erger maakt. Dus als ik 5 minuten eerder zeg dat we weg moeten, heb ik meer ruimte om hem even te laten uitrazen, want het is natuurlijk ook niet leuk als je plots weg moet, terwijl je lekker een filmpje zat te kijken. Het drama is er toch, maar het maakt mij minder nerveus als we nog een paar minuten extra de tijd hebben. Waardoor ik rustiger kan reageren.

Wat scheelt is dat peuter ook om echt (voor ons) belachelijke dingen de grootste drama's kan maken. Dan gooit hij voor de 3e keer zijn lepel weg, en is hij ontzettend verontwaardigd dat wij zijn lepel niet nog eens teruggeven. Gister heeft hij vervolgens 15 minuten gehuild en geschreeuwd dat ik zijn lepel moest pakken. Wat ik niet ging doen. Ik word ook best geïrriteerd door het continue geschreeuw, maar vind het ergens ook een beetje grappig (en sneu) dat hij om zoiets totaal over de flos gaat en alle redelijkheid verdwenen is. Hij kan heus zelf van zijn stoel klimmen als hij per se nog verder wil eten (al had hij al 3 porties lasagne op, dus zo veel honger had hij vast niet meer ), maar dat gewoon vertikken uit principe. Vervolgens kwam kleuter to the rescue, hij pakte na dat kwartier de lepel op en gaf het aan A. met het commentaar: "Hier! Ik ben dat geschreeuw van jou nu helemaal zat! "

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 12:11 schreef Phaidra het volgende:
De tijd nemen is sowieso wel belangrijk. Ik maak die 'fout' ook nog wel eens. Zitten kleuter en peuter fijn rustig tv te kijken bijvoorbeeld, dan laat ik dat zo tot het moment dat we echt weg moeten. Dan is er plotseling ook geen ruimte meer voor zijn NEEEEEEE IK WIL NIET, want we moeten gewoon nu weg. Wat het allemaal alleen maar erger maakt. Dus als ik 5 minuten eerder zeg dat we weg moeten, heb ik meer ruimte om hem even te laten uitrazen, want het is natuurlijk ook niet leuk als je plots weg moet, terwijl je lekker een filmpje zat te kijken. Het drama is er toch, maar het maakt mij minder nerveus als we nog een paar minuten extra de tijd hebben. Waardoor ik rustiger kan reageren.

Wat scheelt is dat peuter ook om echt (voor ons) belachelijke dingen de grootste drama's kan maken. Dan gooit hij voor de 3e keer zijn lepel weg, en is hij ontzettend verontwaardigd dat wij zijn lepel niet nog eens teruggeven. Gister heeft hij vervolgens 15 minuten gehuild en geschreeuwd dat ik zijn lepel moest pakken. Wat ik niet ging doen. Ik word ook best geïrriteerd door het continue geschreeuw, maar vind het ergens ook een beetje grappig (en sneu) dat hij om zoiets totaal over de flos gaat en alle redelijkheid verdwenen is. Hij kan heus zelf van zijn stoel klimmen als hij per se nog verder wil eten (al had hij al 3 porties lasagne op, dus zo veel honger had hij vast niet meer ), maar dat gewoon vertikken uit principe. Vervolgens kwam kleuter to the rescue, hij pakte na dat kwartier de lepel op en gaf het aan A. met het commentaar: "Hier! Ik ben dat geschreeuw van jou nu helemaal zat! "

Dan is een tweede kind wel weer handig

Lastig ook Fazz, oudere kindjes die een peuter lastigvallen. Hier gebeurde dat van de zomer ook wel in de waterspeeltuin, kinderen van 5-8 die N natspetterden en omduwden. Als ik er dan wat van zei, luisterden ze niet. Maar hun eigen ouders waren nergens te bekennen Dus dan haalde ik N maar weg ofzo. Wel lastig zulke situaties.

Nou Fazz, bij een kind van 7 dat een zoveel jonger kind steeds zo te grazen neemt, zou ik als ouder denk ik wel meer doen dan alleen 'aanspreken' (al is dat nog wel een breed begrip). ik vind dat echt heel naar gedrag. Maar dat is aan de ouders uiteraard.

Zo, ik heb vanochtend even een mail geschreven aan het kdv. Jammer dat het nodig is wel.
De twee vaste leidsters van de peutergroep zijn om en om op vakantie geweest in de laatste weken, maar de vervanging is steeds zo slecht. De ene helft van de dag is er dan wel een vaste leidster + een invaller en dan gaat het gewoon goed. Maar die andere helft, als er dan twee invalsters zijn... Vrijdag en gisteren haalde ik I op en was het echt een enorme bende en chaos. De invalsters zaten erbij en keken ernaar. Ik vroeg hoe het was gegaan en kreeg een 'goed'. Maar op de weg naar huis vertelde I me dat ze één keer stout was geweest: een kindje van een stoel had afgeduwd en die had toen pijn aan haar oor. Tja, fijn dat I zulke dingen altijd eerlijk verteld, maar zoiets wil ik even horen van een leidster, om te weten wat er precies is gebeurd en ook hoe dit verder is opgelost.

Teken aan de wand was ook dat I vrijdagmiddag bij het weggaan ineens weigerde om op te ruimen, terwijl ze dat anders gewoon vrolijk doet. Ook thuis doet ze ineens vrij recalcitrant als ze net van het kdv komt. Kortom, het is gewoon niet goed dit. De kinderen hebben betere begeleiding/betrokkenheid en duidelijkheid nodig.

Phaidra, herkenbaar. Hoe relaxter ik ben, hoe minder druk ik zelf voel, hoe beter zulke situaties ook opgelost worden. Met een grapje, afleiding, een bepaalde opmerking etc. En wat betreft de combinatie van twee kinderen. In mijn geval zit er dan tegenwoordig een baby in een draagzak bij. En dan kan ik dus niet meer, wat ik voorheen nog wel deed, de peuter spartelend onder mijn arm meenemen. Maar dat is eigenlijk alleen maar goed, want ze wordt daar sowieso te groot voor en ik vind het ook geen goede oplossing. De baby ondergaat dit soort momenten met een soort stoïcijnse nieuwsgierigheid. Alleen als I echt lang blijft gillen of huilen, begint hij ook zachtjes mee te doen. .

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 12:18 schreef SaskiaR het volgende:
Dan is een tweede kind wel weer handig

Lastig ook Fazz, oudere kindjes die een peuter lastigvallen. Hier gebeurde dat van de zomer ook wel in de waterspeeltuin, kinderen van 5-8 die N natspetterden en omduwden. Als ik er dan wat van zei, luisterden ze niet. Maar hun eigen ouders waren nergens te bekennen Dus dan haalde ik N maar weg ofzo. Wel lastig zulke situaties.

Wij hadden van het weekend zo'n rare situatie. We waren in een klein speeltuintje, en er was nog een jongen (een jaar of 3 denk ik) met z'n vader. T en die jongen hadden eerst een tijdje samen gespeeld, maar daarna was T alleen aan het spelen op zo'n ronddraaiding. Die jongen had een stok gevonden, en kwam met stok en al erbij zitten, en ging met de stok op het deel waar je ronddraait met je handen slaan, waar T z'n handjes dus had. De vader stond erbij, keek er naar en zei er niets van. Ik heb dus maar gezegd dat ik dat niet zo'n goed idee vond, en de jongen hield er mee op. Na een tijdje gooide hij de stok recht naar mij toe. Toen ben ik echt een beetje boos geworden en nadat ik even gewacht heb om te kijken of de vader wat zou zeggen heb ik gezegd dat ik daar niet van gediend ben.

Hoe kun je er nu bij staan als je kind dat doet, en er niets van zeggen?

Zijn opvoeding, hij zal er zelf de vruchten van plukken, denk ik dan. Je kunt niet meer dan je eigen grenzen en die van je kind aangeven. Overigens zeg ik er wel wat van als een stel kinderen echt zit te vervelen in een speeltuin, zeker als ze ouder zijn. Het verbaast me wat een overwicht je al hebt puur door het volwassen zijn. Vaak schrikken ze al enorm van het feit dat ze zomaar worden aangesproken op hun gedrag.

Ja, dat zijn inderdaad situaties. Zo zat ik een tijd terug in de grote speeltuin van Blijdorp. Daar waren een paar grotere jongens allemaal stukjes hout uit de speeltuin aan het gooien naar kinderen die van de glijbaan afkwamen. Echt heel irritant en sommige kinderen schrokken erg (je komt dan uit een soort koker) en voelden zich ook geïntimideerd. Ik was met I bij een schommel maar zag dit allemaal gebeuren. Ik wilde er net naar toe lopen om er iets van te zeggen, toen een heel stoer meisje van een jaar of tien er ook iets van zei. En toen pas werd duidelijk dat ouders van die jongens gewoon aan een picknicktafel naast die glijbaan zaten toe te kijken. En zich toen pas geroepen voelden een beetje halfslachtig en lacherig tegen die jongens te zeggen dat ze daar inderdaad maar mee op moesten houden. Ik kan daar ook erg slecht tegen, en dan ging het nog niet eens om mijn eigen kind.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 11:48 schreef lunapuella het volgende:
'Keuzes' lijkt hier vooralsnog het toverwoord. Als Ketel iets niet wil, laat ik hem iets kiezen. Bijvoorbeeld naar de GO: wil je lopen of fietsen? En als ik hem per se op de fiets wil, 'wil je voorop of achterop zitten?' Of ik laat hem de route kiezen. Altijd uit twee alternatieven die ik allebei acceptabel vindt. Zo gaat het ook met aankleden 's ochtends. Meestal is hij dan zelfs blij met zijn keuze en gaat het weer redelijk soepel.

Dit doe ik ook altijd! Werkt bij ons heel goed. Maar ik heb geloof ik redelijk mellow jongetjes hoor, als ik het vergelijk met sommige (met name meisjes)verhalen hier. Ik vind overigens ook dat het echt al stukken makkelijker is nu (5 en 2). Het fysieke komt nu een beetje op en ze zijn best aan elkaar gewaagd (veel herkenning in jouw verhaal Away!). Maar over het algemeen spelen ze leuk samen. Tot de een de ander mept

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 12:27 schreef WupWup het volgende:
Zijn opvoeding, hij zal er zelf de vruchten van plukken, denk ik dan. Je kunt niet meer dan je eigen grenzen en die van je kind aangeven. Overigens zeg ik er wel wat van als een stel kinderen echt zit te vervelen in een speeltuin, zeker als ze ouder zijn. Het verbaast me wat een overwicht je al hebt puur door het volwassen zijn. Vaak schrikken ze al enorm van het feit dat ze zomaar worden aangesproken op hun gedrag.

Dat ja ^^. Peuters en (jonge) kleuters zijn sociaal gewoon nog erg onhandig, maar bij oudere kinderen grijp ik wel makkelijker in. Die ouders zijn vaak ook niet meer vlakbij, dat vind ik ook anders. En over het algemeen is het na een opmerking inderdaad ook klaar. Echt verrassend vind ik dat .

In de tijd van 2-2.5 was het voor W vaak voldoende om hem te bevestigen om de bui te doorbreken. 'Je bent boos he? Ja ik snap het wel schat, het is ook heel leuk in de speeltuin. Jammer dat we nu naar huis moeten, we komen snel weer een keertje, goed?'

Nu is het een stuk uitdagender met hem, hij schreeuwt en brult en is zo boos soms . Ik probeer nu heel erg hem gewoon in zijn sop te laten gaarkoken als hij een meltdown heeft over niks, want terugschreeuwen levert iig niks op . Voor echte vergrijpen doen we hier al een tijdje aan time-outs. Dat werkt heel goed. Wat ik er het lastigst aan vind is om het niet persoonlijk te nemen, al dat geschreeuw en geschop en weet ik het, vooral omdat ik mijn hele leven nu voor ze opzij zet. En dat mijn eigen emmer door die reden zelden eens leeggegooid word helpt ook niet.

Toch zie ik ook verbetering. De jongens beginnen samen hun eigen grapjes en momentjes te hebben en het geweld is a.veel minder en b.minder eenzijdig

Ik denk dat N nu al in die fase zit (ze is 26 mnd). Terugschreeuwen levert idd niks op, maar ik heb geen tools gevonden die werken. Dat noemen ze nou handelingsverlegen denk ik Ik kan ook helemaal niet tegen conflict, zeker niet als erbij geschopt wordt. Ik ben zelf enorm conflictmijdend. Dus vaak sta ik zelf erbij te huilen. En voel ik me de rest van de dag sip.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 12:36 schreef SaskiaR het volgende:
Ik denk dat N nu al in die fase zit (ze is 26 mnd). Terugschreeuwen levert idd niks op, maar ik heb geen tools gevonden die werken. Dat noemen ze nou handelingsverlegen denk ik Ik kan ook helemaal niet tegen conflict, zeker niet als erbij geschopt wordt. Ik ben zelf enorm conflictmijdend. Dus vaak sta ik zelf erbij te huilen. En voel ik me de rest van de dag sip.

Dat fysiek geweld is ook heel grensoverschrijdend en ik begrijp helemaal dat dat een trigger is. Ik heb bij de oudste destijds ook wel eens gezegd dat ik me NU even terugtrok omdat ik te boos werd. Even tot 10 tellen in de gang. Op 1 of andere manier lukte het me bij de oudste minder goed om mijn 'chill' te bewaren dan nu. Ik weet niet of dat ervaring/voortschrijdend inzicht is, dat ik nu beter in mijn vel zit en meer kan hebben, of dat het karakter van de jongste gewoon anders is. Of een combinatie . Het zijn écht fases, dus over een paar maanden (sorry) zal je merken dat het makkelijker gaat, driftbuien minder voorkomen en/of korter worden.

@Crumpette, ik heb ook heel veel respect voor thuisblijfouders. Het lijkt me zo enorm zwaar. Ik kan soms zooooo blij zijn dat de dag om is en ze de volgende dag op school/kdv zijn. Het lijkt me heel demotiverend als je weet dat je morgen weer gewoon in dezelfde situatie zit, alleen.

Pff, ik krijg het helemaal benauwd van jullie verhalen
Hier begint het nu ook heftig te worden, vooral als ik in m'n eentje ben met peuter. Als we gaan wandelen krijgt hij heel veel vrijheid, dus we eindigen de laatste tijd vaak bij de lego winkel of voor het snoepschap van de etos (staat serieus pal voor de ingang, eikels). Maar we kunnen daar nou eenmaal niet de hele dag blijven optillen en meenemen ging een half jaar geleden nog wel, maar inmiddels is ie zo zwaar en sterk dat ik 'm niet meer tot huis kan houden _{plus z'n loopauto of loopfiets nog in m'n andere arm}