Ik baal als een stekker en vraag mij hard af of ik misschien professionele hulp nodig heb.
Ik: ben 24 jaar, studerend (ik studeer dit jaar af), werkend (bijbaan), woon sinds kort niet meer op kamers maar in een appartement. Ik sport veel, ik heb andere hobby's en heb een sociaal leven. Over mijn leven heb ik niets te klagen. Maar er is een zwakke schakel.
Vorig jaar heb ik mijn relatie verbroken en ben ik meteen gaan daten. Voor de leuk, ik wilde aandacht, maar ook hopend op die ene leuke jongen. En die jongen kwam maar steeds niet. Het lag en ligt ook grotendeels aan mij. Ik ben kritisch en als iemand ook maar qua uiterlijk een puntje heeft waarvan ik denk 'meh' dan is het klaar. De jongen moet voldoen aan mijn plaatje. Dus: veel gedate, maar het heeft niets opgeleverd.
Afgelopen halfjaar heb ik stage gelopen bij een bedrijf. Daar werkte iemand waar ik meteen dat wow gevoel bij had. Nog nooit gehad, ook niet mij m'n ex. Heel knap, aantrekkelijk, grappig, charmant, leuk en de mooiste ogen. Kriebels in m'n buik, ik kon aan niks anders meer denken, het is obsessief. Als ik hem zie heb ik een knal in mijn buik en bwehhh. Dat had ik al terwijl ik nog niet eens met hem had gesproken. En dát is dus verliefdheid voor mij, weet ik nu. Dat heb ik nooit zo mogen ervaren, dus ik ben blij dat ik dat kan en ook dat ik hem heb leren kennen.
Goed, we leerden elkaar beter kennen en hij vertelde al heel snel over zijn vriendin. Ik dacht dat hij met mij flirtte, maar toen ik wist dat hij een vriendin had dacht ik dat ik mezelf misschien voor de gek hield. Dat ik graag wilde en dat ik het mezelf wijs maakte. Dus: ik heb mezelf zo min mogelijk in contact weten te brengen met hem. Maar als we elkaar tegenkwamen bij het koffiezetapparaat oid, dan begon hij altijd wel een gesprekje ofzo. Ook niet gek als je collega's bent natuurlijk, maar oké, ik greep voor mezelf alles aan om mezelf dit wijs te maken..
Ok; mijn stage is afgesloten en ik werd meegevraagd door collega's naar een groot feest van het bedrijf. Dit was een paar dagen na de laatste dag van mijn stage. Ik had leuke collega's, een leuke tijd gehad en houd wel van een feestje, dus ik ging mee. Daar heb ik veel gedronken en in een half aangeschoten, dronken bui aan hem verteld dat ik hem al die tijd zag zitten. Ik weet nog precies hoe het ging, dus ik was niet helemaal van de wereld. Hij moest erom lachen en zei dat ik bezopen was. Einde verhaal zou je denken. Ik schaamde me dood dat ik aan bezette man vertel dat ik hem wel zie zitten. Wat dacht ik te bereiken? Goed, ik ben daar toch weggegaan en nooit meer teruggekomen dus eind goed al goed, zou je zeggen. Tijd om hem te vergeten, niet meer aan hem te denken.. en hem niet meer te zien. Maar dat ging en dat gaat niet.
Na mijn stageperiode (en daar heb ik lang over getwijfeld en dat heb ik dus bewust gedaan), heb ik hem toegevoegd op Facebook. Ik heb toch niks meer te verliezen was mijn gedachte; heb mezelf al voor lul gezet bij hem en dat ik interesse heb, dat weet hij ook wel. Maar ook wilde ik een verklaring afleggen voor mijn sneue vertoning die avond. Mijn excuses aanbieden. Daar veel met hem gepraat via Messenger, dus ik leerde hem ook wat beter kennen..
Nu praten we nog steeds met elkaar, al zo'n 2 maanden, en afgelopen week heb ik m gevraagd of hij wat wilde afspreken bij mij thuis. Hij zei dat het geen goed idee is, dat er niks goeds van komt, hij voelt ook een aantrekkingskracht en dat hij zijn relatie niet op het spel wil zetten, wat ik heel goed begrijp. Maar waarom praat je dan met me? Geef je me aandacht? Ik heb het opgezocht, initiatief genomen, Ok, maar hij gaat erin mee in zekere zin.
Gisteravond kreeg ik een berichtje dat hij toch wel wilde afspreken.. maar om gewoon te eten als oud collega's. En dan vind ik ook dat hij zichzelf voorliegt. Maar oké: we hebben een leuke avond gehad en ik kan alleen maar zeggen dat ik m nog leuker vind. Ik heb ergere kriebels in mijn buik en een ziekelijk verlangen naar hem. Hoe hij ruikt, praat, alles zit in mijn hoofd. En een hebben geen seks gehad, want hij hield het steeds tegen. Ook al wilde hij overduidelijk wel. Waardoor mijn verlangen nog groter is.
Ik ben al op het punt dat zijn vriendin mij niks kan schelen. Ik wil hem en niks anders, dat telt voor mij. Maar ergens is er ook een stemmetje in mijn hoofd van waar ben je in godsnaam mee bezig. Dan ben je 24 jaar en loop je te klooien met een samenwonende man van 30. Heb je niks beters te doen? Er zijn genoeg leeftijdsgenoten die mij wel zien zitten, maar ik zie ze niet zitten. Moet ik dan daten om hem te proberen te vergeten?
Ik moet het afbouwen met m, ik weet t, maar dat is zo moeilijk omdat ik hem echt leuk vind. Ben ik dan wel helemaal lekker in mijn hoofd dat ik zo gek ben op iemand met een vriendin? Vroeger zou ik dit echt sterk hebben afgekeurd van anderen en nu zou ik alles doen en over hebben voor iemand met een vriendin.
Misschien is dr een echt iets niet goed bij mij en moet ik dringend naar een psycholoog. Misschien is het een fase, misschien is het echte liefde van mijn kant. Mja, hoe kom ik van hem af? Heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt? En hoe is het opgelost?
[ Bericht 50% gewijzigd door Samzz op 27-08-2017 16:54:22 (OP teruggezet) ]