Morgen intake psycholoog, bang

Ik heb besloten om dit topic onder mijn normale account voort te zetten. Dit komt voort uit de afgelopen gesprekken. Er is een kleine blokkade weg. In de afgelopen gesprekken ergens heb ik eens aangegeven dat ik niet om kan gaan met wanneer iemand troost nodig heeft. Dit is besproken en sindsdien heb ik sokken gekocht voor en overhandigd aan daklozen, zakdoekjes uitgedeeld aan mensen in de trein en meer kleine dingen die ik voorheen als 'troostend' zou ervaren, awkward zou vinden. Bang voor afwijzing, terwijl het hele normale dingen zijn.

Het is een klein ding.

Wat mij is opgevallen, is dat ik afgelopen keer heb aangegeven, na vier gesprekken, dat we het moeten gaan hebben over het onderdeel #metoo. Dat waarvoor ik eigenlijk ben gekomen, maar een heel leven voor mij uit schuif. Ik voel mij inmiddels bijna voldoende op mijn gemak? Ik zou eigelijk deze zaterdag 'het gesprek' hebben, wat weer deels, maar minder, de reactie uit de OP heeft getriggerd. Puur trauma en ik heb dit een leven lang voor mij uit geschoven.

Ik onthoud altijd iedere afspraak. Maak hem in januari, ik weet dat ik in oktober 2020 om 14:35 bij je moet zijn op *adres*. Dit is tot nog toe bij al mijn afspraken, ondanks ernstige ADD/ en een gemengde maar mindere adhd, de afgelopen jaren altijd goed gegaan.

Vandaag echter ben ik de afspraak vergeten? Ik appte hem gisteren met "Volgens mij hebben wij morgen een afspraak, maar ik weet het niet zeker. Ook weet ik de tijd niet. Kun je me de tijd geven?" geen reactie. Geeft niet. Ik was en ben er nog steeds niet klaar voor. Uiteindelijk was het dus wel vandaag, maar heeft hij omdat hij zelf te laat reageerde, gecompenseerd met een afspraak volgende week.

Tijdens alle gesprekken tot nog toe, heb ik super relaxed in de stoel gezeten. Het ging over ditjes en datjes, elkaar leren kennen. Toen ik zelf begon over "het word tijd" (in mijn intakebrief heb ik natuurlijk wel en en ander gemeld) zat ik als een stokstaart rechtop, vol spanning, vechtend tegen tranen en in en verontschuldigende houding. Niet alleen dat, maar ik wist gewoon niet meer wat ik met mijn lijf aan moest terwijl zijn stoelen juist zijn gericht op pure ontspanning en dit tot nog toe ook zo gewerkt heeft (wij hebben dit besproken, daar dit mijn vakgebied is). Ik heb ook direct aangegeven van "Kijk, nu verandert heel mijn houding. Ik ben helemaal gespannen en zit rechtop, weet niet wat ik aan moet met mijzelf. Niet frappant, volledig verwacht, wel opvallend."

Wat ik wil met deze post, geen idee, ik weet wel dat ik hier mee ver buiten een comfortzone ga van een harde Myrr. Ook een hele lieve Myrr, maar wb dit onderwerp weet ik mij gewoon geen houding te geven. Ik weet alleen uit eerste lijns dat het geen leuk onderwerp is (hence de waarom ik al in tranen op zoek ga naar de afstandsbediening de afgelopen periode wanneer het onderwerp op tv is) en ik ben bang, want als een televisieproductie al de reactie op mij heeft dat ik van 22:00 tot 01:00 mijn ogen niet onder bedwang heb, wat zo'n gesprek dan gaat doen.

Dit zijn dingen die vanaf groep drie tot ver in de middelbare school periode deel zijn geweest van mijn leven en mij erg hebben gevornd. Terugkoppelend naar alinea 1; ik kan niet met troost om gaan omdat ik dat niet echt ken vanuit mijn jeugd. Ik heb geen veilige hechting meegemaakt, geen troost geboden gekregen als kind en vooral veel veroordelingen gekregen. Mijn zus en ik. wij zijn aan ons lot over gelaten. Dit heeft bij mij beter uitgepakt dan bij mijn zus. Ik heb de drang om te leren en zoveel als mogelijk binnen mijn grenzen uit het leven te halen. Goed, stukje troost/ gevoel volgen (al is het maar iets simpels als vragen hoe het gaat of een pak zakdoekjes geven aan mensen) is een kleine stap in de juiste richting. De juiste richting is voor mij om te doen wat als eerste in mij opkomt op positief vlak. Dat is wie ik ben in de kern, en die persoon probeer ik te bereiken. Ja, ik ben in de steek gelaten door een moeder die toen mijn puberteit de intrede deed de keuze maakte om te verhuizen naar Zweden. Daarna jaren geen contact met mij opnam, terwijl ik zat opgezadeld met een verwaarlozende vader die aan de sterke drank zat en zijn twee dochters ernstig heeft verwaarloosd met alle gevolgen van dien. Ik ben nu 27, en ik heb jaren lang verstopt wat er aan de hand is, omdat ik bang ben beoordeeld te worden, bang ben een zoveelste probleemkind of aandachtshoer te zijn. Die laatste twee oordelen hebben mij nergens gebracht, dus oefen ik nu hier, door open te zijn onder een niet kloon acount, voordat ik aankomend weekend bij de psych zit. Dit is wat het is. Geen puber met "aandachts" verhalen (mensen, hence; die verhalen zijn echt. Deze jongeren maken mee wat zij meemaken, waarom beoordelen wij mensen die niet met de paplepel zijn ingegoten? Wie weet willen zij wel, net als ik, gewoon echt iets maken van hun leven. Oordelen is makkelijk en ook ik doe dat soms. Het programma Over de streep... Ik ben dat wijf dat gewoon aan het begin blijf staan, misschien 3 stappen kan zetten. Uiteindelijk, al is het laat, raken ook sommige van dit soort mensen de streep aan. Waarom? Wilskracht.

Dit topic is allang niet meer voor mijzelf, althans, deze post niet. Meisjes. Jongens. Jullie kunnen er iets van maken. Ergens in jullie zit een deel, een stukje, dat onaantastbaar is, ongeacht wat jullie hebben meegemaakt. Voel dat kleine stukje, heb schijt aan wat wie dan ook, zeker hier, over jullie mag denken, en laat je motiveren door dat ene stukje. Oke? Dat ene stukje gaat jullie brengen naar wie of wat jij wil zijn, uiteindelijk. Leeftijd maakt niet uit. Geloof in je fucking zelf. En vergeef. Ook de mensen om jou heen die jou dingen aandoen of aangedaan hebben, hebben hun shit meegemaakt.

Op 'posten' drukken is spannend A.F. voor mij.

Joe.

[ Bericht 43% gewijzigd door #ANONIEM op 26-11-2017 03:01:31 ]

Thanks allemaal. Vandaag is de dag ughh. Zin om te kotsen, maar ook zin om mezelf als dit allemaal over is opnieuw te leren kennen. Geen zin in het gebied tussen nu en dan.

[ Bericht 34% gewijzigd door #ANONIEM op 02-12-2017 14:18:25 ]